Het hele verhaal

Woensdag

Tot mijn verbazing heb ik goed geslapen en ben om kwart over zes klaarwakker. Saskia mompelt, dat haar keel een stuk beter voelt en ik voel me ook prima, dus ik begin waarempel te denken, dat ik het naar Orlando zal halen vandaag.

Kai en Katja zijn al op en ik denk, dat Kai me gedag komt zeggen, als hij even later mijn kamer binnenloopt. Maar helaas, het nieuws is niet goed. Kennelijk is het eten van gisteren toch niet goed gevallen en hij heeft weer last van zijn ingewanden en is ietwat misselijk.

Katja gaat gewoon naar school en ik bel Saskia’s school, dat zij de rest van de week niet zal komen. Morgen zal ze misschien beter genoeg zijn, maar op vrijdag hebben ze sportdag en dan worden er temperaturen van boven de dertig graden voorspeld. Lijkt mij niet goed, als ze net zo erg ziek is geweest. De administratrice van de school, die er al alle twaalf jaar, dat onze kinderen er komen, is, begrijpt dat gelukkig helemaal.

Na wat crackers en thee voelt Kai zich toch weer een stuk beter, dus ik ga op de computer om mijzelf in te checken voor mijn vlucht. Tot mijn verbazing zie ik, dat de vlucht van 10:30, die ik zou nemen, geannuleerd is. Ik ben nu geboekt op de vlucht van 12:40, maar kan daar online geen Economy Plus stoel (extra ruimte, heel bevorderlijk voor mijn spierencomfort) voor krijgen en daar baal ik wel van.

Aan de andere kant ben ik blij met de twee uur vertraging, want nu kan ik Cosmo een goede wandeling geven in het broeierig warme weer. Ook voelt Kai zich gelukkig steeds beter, want ik vind het maar niets om twee half-watte kinderen achter te laten. Zij verzekeren me echter, dat ze “fine” zijn en ook Katja vond vanochtend duidelijk, dat ik zeurde, toen ik vroeg of zij het echt wel aankan. Ik kreeg echt zo’n “Mens, ga nou toch!” blik van haar, hi hi.

De taxi staat keurig om half elf klaar en ik neem afscheid van de kinderen en Cosmo. Ik vind het toch wel moeilijk om weg te gaan, maar besef ook, dat dit weer zo’n loslaatmoment is. Er is alleen al zoveel gebeurd, waardoor ik zo’n noodlotsgevoel krijg bij deze reis. Helemaal gerust vertrek ik helaas niet, al hebben Christine en Mary Ellen beiden beloofd in te springen indien nodig.

De taxichauffeur is een aardige, spraakzame Nepalees, die een jaar geleden de groene kaart via de loterij heeft gewonnen. Ik vertel hem, dat hij vandaag een van de twee groene kaart winnaars is, die ik vandaag ga ontmoeten. Vanmiddag heb ik namelijk met Susanne afgesproken, die ook zo hier in de VS verzeild is geraakt.

Zonder oponthoud komen we bij Dulles Airport aan, waar het vrij rustig is. Ik heb al online ingecheckt, maar een nauwe middelplaats gekregen. Eerst geef ik mijn koffer af en ga dan in de rij voor “Quick Hits” staan. Samen met de vrouw voor me grap ik, dat die niet zo “quick” zijn, want we staan een tijdje te wachten tot een heel gezin al hun koffers heeft ingecheckt.

Maar de wachttijd was niet voor niets, want ik kan een raamplaats in de vierde rij krijgen voor $29 (nota bene nog $10 goedkoper, dan op het internet ook!). Dat scheelt weer enorm in het vliegcomfort, straks.

Blij loop ik naar de veiligheidscontrole en ook deze gaat sneller dan ooit. Ik ben in een mum van tijd bij mijn gate en bel in de mobile lounge nog even naar huis. Beide kinderen verzekeren me, dat ze zich echt een heel stuk beter voelen.

Voor we aan boord gaan koop ik nog een broodje kalkoen voor aan boord en zoek dan mijn raamplaats op. Iedereen zit keurig op tijd aan boord en we worden van de gate weggeduwd. Maar dan begint het wachten. Via de cockpit, waar je bij United vaak naar kunt luisteren, hoor ik al, dat er slecht weer in het gebied is en er een “sizable delay” is. Oei, dat klinkt niet goed!

Pas na een uur mogen we opstijgen! De vlucht verloopt dan tot mijn verbazing heel rustig met nauwelijks turbulentie. Ook halen we heel wat tijd in, want we komen maar met een half uur vertraging aan.

Als ik mijn telefoon check heb ik een telefoontje van Christine. Het heeft onverwachts flink huisgehouden in ons gebied, maar de kinderen zijn ok en ze hebben stroom. Gelukkig! Gauw bel ik naar huis en Saskia en Katja beamen, dat alles goed is.

Susanne sms-t me en ik schrijf terug, dat ik haar in de taxi zal bellen. Ik krijg een zwarte Lincoln toegewezen met een norse chauffeur, heel anders, dan de vriendelijke Nepalees. De stoelen zijn bedekt met blauw fluweel en dat zit wel heel lekker moet ik zeggen. Ik vermaak me met in de vijf vreemde talen op het formulier voor me te leren, hoe je “fooi” moet zeggen. Kennelijk wordt de fooi hier nogal eens vergeten, want er wordt duidelijk gemaakt, dat een fooi van 15-20% hoort.
Bijna heb ik geen zin om die fooi te betalen.

De taxi heeft stickers van drie verschillende credit cards op het raam zitten. Maar als ik zeg, dat ik met een credit card wil betalen bromt de chauffeur, dat hij cash wil, want een credit card kost hem acht procent extra. Ik zeg hem, dat ik geen $50 cash heb (waarheid), maar dat hij de tip in cash kan krijgen. Zwijgend handelt hij de procedure verder af, wat een zuurpruim!

Met Susanne heb ik tussen vijf en kwart over vijf in de lobby van het Port Orleans Riverside, ons hotel, afgesproken. Mijn kamersleutel ligt al klaar bij de receptie, dus ik loop, langs een heerlijk uitziend zwembad, want het is hier warm, naar de kamer. Daar fris ik me even op en loop dan terug naar de lobby.

Al gauw zie iemand, die aan Susannes beschrijving voldoet en inderdaad, ik heb het goed. We rijden naar Pleasure Island en na even rondlopen besluiten we op het terrasje van Wolfgang Puck iets te gaan drinken en een snack te eten. We kletsen er al meteen weer gezellig op los, alsof we elkaar al jaren kennen, zo grappig is dat van het blogwereldje!

Terwijl we naar Wolfgang Puck lopen gaat mijn mobieltje. Het is Kai. Wat ze moeten eten, nu er geen stroom is? Wat?!? Ja, heeft Saskia me dat niet verteld, ze hebben al een uur geen stroom. Een telefoontje naar Dominion Virginia Power leert me, dat er een circuitbreaker in een substation kapot is. Dat klinkt serieus, vooral omdat het hele deel van Vienna, waar wij wonen, inclusief de hoofdstraat, in het donker zit. De kinderen eten uiteindelijk maar cereal. We hebben ook allerlei eten, dat niet gekookt hoeft te worden in huis.

Na een uurtje met Susanne gekletst te hebben komt Rick er ook bij. Wij hebben om zeven uur een reservering in het sjieke gedeelte van Wolfgang Puck. We nemen afscheid van Susanne en het was weer heel leuk om iemand, waarvan ik de “avonturen” regelmatig online lees, in persoon te ontmoeten.

Boven in het restaurant krijgen Rick en ik een tafeltje met uitzicht op het water. Helaas wordt ons dinertje wel telkens onderbroken, want de stroom komt maar niet terug. Het eten is echt voortreffelijk. Ik zou de rode snapper met linzen en rode paprika puree wel iedere dag kunnen eten! Het is ook leuk, dat, omdat Rick op zakenreis is, zijn bedrijf zijn maaltijd zal betalen.

Tijdens het eten bespreken we van alles met de kinderen, want het lijkt erop, dat de stroom niet snel terug zal komen. Saskia vindt het eng om thuis te blijven en als ik dat aan Christine vertel, besluit die op stel en sprong Saskia op te halen. Zij kan bij hun logeren, want zij hebben wel stroom. Katja en Kai willen thuis blijven, die vinden het wel een avontuur.

Eerlijk gezegd heb ik het wel even te kwaad, waarom moet dit nu net gebeuren, die ene keer, dat wij niet thuis zijn? Maar ja, er is niets aan te doen en de oudste kinderen laten zien, dat ze toch inderdaad wel heel zelfstandig zijn.

Rick en ik gaan nog wat winkelen in de Disney winkel en vinden een paar leuke “graduation” spulletjes. Daarna vallen we, na nog even gecheckt te hebben, dat Kai en Katja ok zijn, uitgeput in ons bed, wat een dag!

Update donderdag: Het laatste nieuws is, dat het electriciteitsbedrijf ons pleintje "vergeten" is en dat we waarschijnlijk moeten wachten tot zaterdag voor we stroom hebben! Saskia is bij Christine en de twee oudsten redden zich gelukkig best.

Intussen heb ik vandaag van Hollywood Studios genoten en Rick en ik samen van Epcot. Morgen hebben we nog een hele dag in Disneyworld en gaan 's avonds huiswaarts. Aangezien we dus waarschijnlijk geen stroom hebben zal mijn verslag van deze dagen pas zaterdag of zondag verschijnen. Mogen de electriciteitsgoden ons gunstig gezind zijn en ons morgen weer stroom teruggeven!