Magic Kingdom en Epcot revisited

Alweer hebben we de wekker voor kwart over zes gezet, zodat we Katja en Kai kunnen wekken. Die hebben echter nauwelijks geslapen van de hitte en Katja heeft zelfs de koude douche (onze waterketel is ook electrisch) getrotseerd om maar wat af te koelen.

Gewoonlijk moeten we Katja tot haast aanmanen om op tijd op school te zijn, dus Rick belt haar nog eens om vijf voor zeven. Tot onze verbazing zijn ze dan al op school! Tja, daar is het koel en kunnen ze ontbijt eten.

Inmiddels maak ik me nog het meest zorgen om Cosmo. Met zijn dikke vacht kan hij nergens koelte zoeken nu. Katja verzekert me, dat hij genoeg water heeft en ik hoop dan maar, dat hij zich gewoon instinctief rustig houdt.

Rick en ik merken, dat we met zijn tweeen toch veel mobieler zijn, dan als we de kinderen mee hebben. Hij heeft vandaag ook vrij en we willen voor de openingstijd bij de Magic Kingsdom zijn.

Al om kwart over acht rijden we, nadat we uit het hotel gecheckt hebben, naar Epcot. Omdat we daar onze dag willen eindigen, parkeren we de auto hier. Zo vroeg staan we bijna op de eerste rij, nog een voordeel!

We nemen de Monorail naar de Magic Kingdom. Daar zien we het hele openingsritueel met een groepje zangers en zangeressen in ouderwetse kleding en natuurlijk het treintje, dat Mickey, Minnie en de andere Disney figuren naar het Main Street Station brengt. Je kunt niet anders dan vrolijk worden van zoveel tja, vrolijkheid.

Als een van de eersten lopen we het park binnen. Bij het bakkerijtje aan Main Street halen we een ontbijt van croissant met ham, kaas en ei en een bakje koffie. Buiten eten we dat gauw op, kijkend naar de voorbij haastende menigte.

Ook hier willen we de attracties doen, die we gewoonlijk overslaan. We beginnen bij de avonturen van Winnie de Poeh, een echte kinderattractie, maar ach, we zijn nog kinderlijk (of kindss?) genoeg om het grappig te vinden om met Tijgetje te springen en de kleurige karakters voorbij te zien komen. We hadden dit ritje nog nooit gemaakt, omdat er altijd een enorme rij voor staat en het is natuurlijk wel echt voor kleintjes.

Dan lopen we naar Peter Pan's Flight, ook altijd al zo'n populair iets, waardoor we ook al jaren niet meer in dat "bootje" hebben gezeten. Nu kunnen we zo plaatsnemen en zien Wendy op de plank staan, maar gelukkig later weer helemaal heel, terwijl Kapitein Haak angstvallig uit de bek van de krokodil probeert te blijven. Ook een heel leuk "reisje" om weer eens te maken.

Rick is een paar avonden geleden in de Haunted Mansion geweest en heeft daar nieuwe dingen gezien. Dit is altijd al een van mijn favoriete attracties hier en de vernieuwingen en toevoegingen maken het nog griezeliger (prettig griezelig, dat wel, het zijn tenslotte "Happy Haunts", moehahaha).

We hebben tot elf uur in dit park en het is pas tien uur en we hebben al drie dingen gezien! Rick wil heel graag Splash Mountain weer eens doen, ook daar is het meestal beredruk. Nu zitten we al na tien minuten in ons bootje.

Ook hier is een en ander veranderd, en dan wel, dat je nu, waar je ook in het bootje zit, kleddernat wordt! Wij zitten in de achterste rij, maar worden allerminst gespaard door de vloedgolf, die een naar beneden komende boot over ons heen gooit! Daar gaat mijn kapsel, hi hi. Gelukkig is het wel zo warm, dat we gauw weer opdrogen.

Verder is deze op de "Song of the South" gebaseerde attractie nog steeds ontzettend leuk. We dobberen door het bos van Broer Konijn en kornuiten en "Zip a dee doo dah" heeft altijd een nostalgisch tintje voor ons, want dat was, toen ze een peuter was, het enige liedje, dat Katja in de auto rustig hield. Wonderful feeling, wonderful day!

Druipend, ik nog meer dan Rick, lopen we naar de Pirates of the Caribbean. Eigenlijk is wat ons betreft een bezoek aan de Magic Kingdom niet compleet zonder hierin te gaan. Helaas wordt ons bij de ingang verteld, dat de Pirates voor twee weken gesloten zullen zijn. Rick had dinsdagavond geluk en zag ze nog net.

Dan maar naar de andere "moet altijd gedaan worden" bootjes: die van It's a Small World. Bij de ingang staat, dat er een wachttijd van 40 minuten is, maar ik zie binnen bijna niemand.

Inderdaad kunnen we zo instappen, maar we vragen ons af hoeveel mensen werden afgeschrikt door die verkeerde informatie! Het is dan in ieder geval in ons voordeel. Hoe zoetsappig ook, ik vind deze kleurige attractie nog altijd heel erg leuk. Maar wat de website zegt is ook waar: "After it's over, just try to get that tune out of your head."

We hebben nog een half uur voor we naar Epcot moeten vertrekken en ik wil de nieuwste attractie graag meemaken. De "Monsters Inc. Laugh Floor" is een interactieve show met de "spelers" uit de gelijknamige film. We moeten eerst erg lang wachten voor we de zaal inkunnen, maar dan is het ook echt de moeite waard. De "monsters" grappen met mensen in het publiek en het is, net als bij Turtle Talk with Crush in Epcot, heel goed gedaan. Je zou denken, dat die monsters echt zijn (als kind dan).

Precies om elf uur en keurig op schema staan we weer buiten. We lopen naar de monorail en zijn precies op tijd in het Coral Reef restaurant voor onze lunch reservering. Dit is verreweg ons favoriete Epcot restaurant, maar daarin zijn we niet alleen en ze zijn al heel gauw volgeboekt.

Gelukkig lukte het dit keer wel voor een vroege lunch en we krijgen een tafeltje vlak naast het enorme aquarium. Rick gaat nog even Fastpasses halen voor Soarin, want daar willen we ook toch nog erg graag in.

Tijdens het eten, mijn blackened catfish met kaasgrits en tomatensalade smaakt voortreffelijk en ik zie Rick ook smullen van zijn zalm, zien we de natuur in werking. Twee reuzenschildpadden hebben vlak voor onze ogen een "onderonsje". Toch leuk, ik hoop, dat er iets van komt.

Voor we onze fastpasses kunnen gebruiken hebben we nog een half uurtje de tijd. We gaan dus eerst maar weer eens het Imagination Instituut binnen om mijn favoriete draakje Figment een bezoek te brengen.

Natuurlijk moet ik in de winkel een mini Figment hebben voor mijn nieuwe DRAAKJE van en ik vind ook een leuke magneet met verschillende gemoedstoestanden voor achterop.

Dan is het tijd voor Soarin. We krijgen de derde rij, waardoor we de voeten van de rij voor ons zien hangen. Duidelijk is de eerste rij dus het beste. Maar het blijft heel mooi om zo over Californie te zweven. Wat is dat toch een prachtige staat!

We zien op de borden, dat er een half uur wachttijd is voor Test Track en besluiten dat dan maar te doen. Bij aankomst daar staat er, dat het voor "single riders" maar tien minuten is en dat trekt ons wel. Je merkt toch niet echt wie er naast je zit tijdens de rit.

Tien minuten is zeker wat ze rekenen om van de ingang bij de autootjes te komen, want Rick en ik kunnen zo instappen! Hij zit zelfs in het wagentje achter mij. Deze autorit blijft leuk, vooral het laatste stuk, waarbij je keihard gaat (althans zo voelt het).

Nu Mission Space een minder intensieve versie heeft, wil ik die ook wel weer eens proberen. Ik ben een keer in de originele versie geweest en dat vond ik helemaal geen prettig gevoel. Zelfs de minder intensieve versie is nog vrij heftig, vinden Rick en ik, maar veel leuker. Je moet de originele versie misschien een keer meemaken, maar in de "groene" versie kun je meer genieten van de film en de interactie, in plaats van je op de G-krachten te concentreren.

Nu hebben we alle attracties, die we wilden bezoeken in Epcot, gedaan en we hebben nog zo'n twee uur, voor we naar het vliegveld moeten. In de enorme Mousegear winkel zoeken we nog naar wat leuke spulletjes voor de tieners. Die hebben het tenslotte de afgelopen paar dagen veel minder leuk gehad, dan wij.

Voor Kai kopen we een van de enorme ballen, waar een ballon in zit. Hij is verder niet zo gecharmeerd van het Disney spul. Voor Katja vinden we een lekkere zomerse Minnie pijama (die had ze de afgelopen nachten al goed kunnen gebruiken).

Omdat we tijdens de vlucht natuurlijk geen avondeten zullen krijgen en er op het vliegveld meestal geen daverende keuzes zijn, besluiten we alvast wat te gaan eten. Rick wil ook wel de Japanse sushi proberen, dus vragen we daar een tafeltje.

Terwijl we wachten op het eten krijgt Rick een email van United, dat onze vlucht zo'n twintig minuten vertraagd is. We kunnen dus op ons gemak genieten van de sake en sushi. Dit keer krijgen we Yukari uit Tokyo als serveerster. Een heel leuk meisje, niet zo knipmesserig als het meisje van gisteren. Ze kent iemand uit Virginia en wil onze staat graag bezoeken.

Om half vijf is het dan echt zo ver en moeten we weer afscheid nemen van ons favoriete amusementspark. De rit naar het vliegveld verloopt voorspoedig en ook het inchecken, met een vriendelijke United medewerker, gaat heel snel. We hebben een raam- en gangplaats in Economy Plus.

Net als we door de veiligheidscontrole willen gaan belt Katja. Volgens een van onze buren moet vanavond om elf uur de electriciteit weer aangaan. Dat betekent een mega heet huis vannacht en daar kan ik niet in slapen. Rick wel, dus die wil gewoon thuis blijven, ook om er te zijn, als alles terugkomt en eventuele problemen te voorkomen.

In Vienna vind ik de Hilton Garden Inn, zo'n drie kilometer van ons huis, voor $76 per nacht (AAA korting, maar toch zeer betaalbaar voor onze omgeving). Ik bel naar huis om de kinderen te vragen, of zij ook in het hotel willen verblijven vannacht.

Volgens Rick zou Katja dat willen en Kai niet, maar het blijkt precies andersom te zijn. Op een voor Kai zeer besliste toon antwoordt hij meteen "Ja!" als ik het voorstel. Katja daarentegen wil met vrienden opblijven tot de stroom weer terug is.

Als we in de bar van het vliegveld nog even wat water en snacks voor aan boord kopen valt ons al een groepje zeer luidruchtige mensen op. Duidelijk hebben ze wat te diep in het glaasje gekeken.

Het vliegtuig heeft geen verdere vertraging en net voor zevenen kunnen we aan boord. Rick en ik hebben al een "Uh oh!" reactie, als we hetzelfde groepje als in de bar in de exit rij achter ons horen plaatsnemen. Als er iets met het vliegtuig zou gebeuren vertrouwen we hen zeker niet om nog bij genoeg te zijn om de noodhandelingen uit te voeren!

Gelukkig zijn de flight attendants ook niet gek en een paar minuten later staan de captain en de purser naast onze stoelen. Ze verzoeken het groepje vriendelijk een paar rijen naar voren te verhuizen. Ze hebben dan nog steeds Economy Plus, maar hoeven niet toerekeningsvatbaar te zijn in geval van nood. Ik hoor bijna de zucht van verlichting om ons heen! Gelukkig hebben ze geen kwade dronk over zich en grappen ze nog wat verder met de purser, die zegt, dat ze wel mee zou willen feestvieren.

Na een vlucht zonder noemenswaardige gebeurtenissen (mag ook weleens) landen we rond kwart over negen op Dulles. Bij het uit het vliegtuig gaan kan een van de dronken mannen zijn evenwicht nauwelijks bewaren. Zwabberend loopt hij naar buiten. Nu maar hopen, dat ze nergens heen hoeven te rijden!

We halen op weg naar huis Kai op bij Charlie. Aan het begin van de cul de sac zien we, dat Dominion Virginia Power (hoe erg de schade aan het electriciteitsnet na de storm was kun je hier lezen) inmiddels aan het werk is aan onze straat.

Binnen treffen we Katja en drie vrienden en vriendinnen in de keuken aan. Ze hebben allerlei kaarsen aan en roosteren daar marshmallows boven. De vindingrijkheid! Cosmo is dolblij om ons te zien, hij hijgt wel veel, maar lijkt niet oververhit.

Rick brengt Kai en mij naar ons hotel, waar Kai meteen de televisie aanzet. Die heeft hij de afgelopen dagen ernstig gemist, zegt hij. Maar thuis blijft de wereld donker. Als ik Rick net voor het slapengaan om middernacht bel zijn ze nog hard bezig.