Terug naar normaal (en een koel huis!)

Zaterdag

Kai en ik slapen werkelijk heerlijk en om half negen sta ik uitgeslapen op. Een blik naar buiten laat dichte mist zien, tot mijn verbazing.

Deze Hilton Garden Inn is zeker een aanrader! Het is een vrij nieuw hotel, heel gunstig gelegen t.o.v. Tysons Corner en de metro en ze hebben nog een heerlijke douche ook!

Christine belt om te vragen, wat de plannen zijn, maar ik heb tot mijn verbazing nog niet van Rick gehoord. Ik beloof haar terug te bellen als ik meer weet. Dan bel ik Rick. Het is half tien en hij had gezegd om negen uur op te willen staan.

Duidelijk is dat niet gelukt, want ik krijg een heel slaapdronken man aan de telefoon. Op mijn vraag of de electriciteit terug is, antwoordt hij "Nee"! Ze hebben de hele nacht gewerkt en hij is tot drie uur opgebleven om erbij te zijn (geen wonder, dat hij moe is!). Ze hebben een nieuwe transformator moeten installeren, maar wij hebben nog geen electriciteit.

Kai en ik besluiten dan maar zo lang mogelijk in de koelte van het hotel te blijven, want een blik op Weatherbug op de computer laat zien, dat het nu al meer dan dertig graden is buiten!

De checkout is om twaalf uur, dus we spreken met Rick af, dat hij ons om half twaalf zal komen ophalen. Van daaruit zullen we dan ook Saskia op gaan halen, dat komt Christine ook goed uit.

We hebben zin in ontbijt en weten een McDonald's in de buurt, waar we wel heen kunnen lopen. Als we echter beneden in de lobby aankomen zien we, dat dit hotel ook een heel erg lekker ontbijtbuffet heeft voor $10 per persoon. De keuze is snel gemaakt, want er ligt allerlei lekkers. En daar zit ik dan gezellig met mijn zoon te ontbijten nog geen vijf kilometer van ons huis! Het is wel een vreemde situatie!

Net als we weer op de kamer zijn gaat de telefoon. Het is een super vrolijke Rick! De electriciteit is aan en schijnt al om zeven uur teruggekomen te zijn. In ons huis waren alle circuitbreakers echter geswitcht en die moesten teruggezet. Paul, Leah's vader, had hetzelfde euvel en bracht Rick ervan op de hoogte. Hallelujah, het "gewone" leven kan weer beginnen!

Terwijl Rick thuis alvast aan het leeghalen van de koelkasten en vriezers begint, haal ik Saskia op. Die heeft een heel fijne tijd gehad bij Christine en Chuck en vertelt honderduit. Christine grapt, dat ze haar zouden houden, als ze niet wisten, dat wij ook zo dol op haar waren. Toch leuk om te horen over je kind, dat ze zo'n leuke en makkelijke gast is!

We besteden een groot deel van de middag met het ontruimen en schoonmaken van de koelelementen. Het is zonde van het eten, maar ook weleens goed om grote schoonmaak te houden. De ijskasten en vriezers zijn hier zo groot, dat het makkelijk is iets te vergeten en dan later een "wetenschappelijk experiment" tegen te komen.

De koelkasten zijn sinds we in dit huis gingen wonen niet zo leeg en schoon geweest! Er komen vijf (!) volle vuilniszakken uit (en nee, niets daarvan kunnen we op het electriciteitsbedrijf verhalen). Wat we daarvan weer nodig hebben bestellen we gauw online bij Peapod, die morgen langs zal komen. Maar er zitten ook dingen bij, die al jaren in de vriezer lagen en die we nooit gegeten hebben.

Ook de wasmachine en droger werken overtijd. De kinderen konden niets wassen, dus er ligt een flinke stapel. Verder wil ik de bedden ook wassen na de ziektes en het gezweet erin van de afgelopen nachten.

Helaas vindt Rick ook nog een paar dingen, die door de stroomstoot kapot zijn gegaan. Gelukkig niet zo grootschaals en duur als vorig jaar, maar een aantal lichtknoppen en andere kleine dingen.

Na dat harde werken hebben we wel zin in een koele duik in het zwembad. Dit is de eerste keer dit seizoen, dat we gaan, dus we moeten een digitale foto laten maken. Er waren te veel mensen, die gasten binnen probeerden te smokkelen zonder betaling en zelfs mensen, die zonder lid te zijn, kwamen zwemmen. Terecht is het dus wel, dat er een betere controle is, maar ik ben blij, dat ze hebben afgezien van het plan om van iedereen een vingerafdruk (net als bij de pretparken) te nemen!

Het is inmiddels 37 graden en met de luchtvochtigheid voelt het als 41. Eerlijk gezegd vind ik dit weer, zolang ik zo af en toe een koelte pauze kan nemen, heerlijk! Het is zo echt zomer! Het zwembadwater voelt nu ook heerlijk, net koel genoeg om nog verfrissend te zijn.

Nu de ergste hitte van de dag voorbij is gaan we buiten eten. Katja moet werken en Kai eet met Charlie ergens in Vienna, dus wij hebben alleen Saskia. Met dit weer vind ik koud eten het lekkerst, dus we bestellen een groene papaya salade en wat kipsate van Tara Thai.

Saskia vertelde vanmiddag, dat onze vriendin Lauren (waar Saskia in 2006 bruidsmeisje voor was) had gebeld en dat ze vanavond langs zou komen met goed nieuws. Nu weet ik, dat zij en haar man veel moeite hadden om zwanger te worden en dus zijn we allemaal heel erg blij voor ze, dat ze nu negen weken in verwachting is!

Stralend komen ze het blijde nieuws vertellen, terwijl het buiten alweer vervaarlijk bliksemt en dondert. Zo fijn voor ze! Ook hebben ze een grappig boekje over Virginia Tech bij zich voor Katja. Katja vond het vervelend hen niet te zien en had een brief geschreven. Laurens hele familie, haarzelf incluis, zijn "graduates" van Virginia Tech!

Zondag

Ondanks de airconditioning blijft het boven in onze slaapkamer nog flink warm. Ik ben blij, dat ik gisteren het zomerdekbed op ons bed heb gegooid, want zelfs dat is eigenlijk nog te warm. Arme Rick kon zelfs de slaap niet vatten van de warmte en zat tot 3 uur op!

Slapen lukte mij wel, maar uitslapen is er niet bij, want zodra ik wakker ben is het te warm in bed. Als ik de deur voor Cosmo open komt me een hete lucht tegemoet. Het lijkt echt een kachel! En dat om half negen!

Omdat we nog niets in huis hebben gaan Rick en ik naar Starbucks voor het ontbijt. Met deze hitte vind ik hun grootste ijskoffie met suikervrije caramelsiroop het lekkerst. Kennelijk ben ik niet de enige, die ijskoffie bestelt. De kassiere verzekert zich er althans van, dat ze het goed gehoord heeft, als Rick een gewone latte besteld. "The warm kind?", vraagt ze verbaasd.

De afgelopen paar dagen heeft mijn sportroutine wat te lijden gehad, dus vandaag begin ik weer met volle moed. Ik doe een half uur oefeningen met gewichten, push ups, squatten etc. Iedere spiergroep komt aan de beurt.

Dan loop ik naar het zwembad, waar het vandaag tussen elf en twaalf "adult swim" zou moeten zijn. Dat betekent geen kinderen in het grote gedeelte en dus plaats om banen te trekken.

Als ik aankom zie ik meteen twee bekenden, die allebei vragen, of we onze electriciteit alweer terughebben. Gisteren kregen Rick en ik die vraag ook meerdere malen. Het nieuws van de lange stroomuitval ging kennelijk als een lopend vuurtje door de buurt.

De verleiding is om gewoon lekker te blijven kletsen, maar ik heb me voorgenomen tenminste twintig baantjes te trekken (een halve kilometer). Het water voelt heerlijk en de paar kinderen, die toch in het zwembad zijn, hinderen me niet. Die baantjes zijn binnen het kwartier gezwommen, dus ik doe er nog tien bij. Lekker ontspannend vind ik zwemmen toch en neem me voor zo vaak mogelijk te gaan deze zomer.

Om haar te bedanken voor alles, wat ze de afgelopen dagen voor ons heeft gedaan, heb ik Christine vanmiddag een lunch aangeboden. Ik haal haar op en we rijden naar Reston. We willen bij Clyde's gaan eten.

Bij het Reston Town Center vinden we vrijwel meteen een parkeerplaats. Het valt ons op hoeveel fietsers er rondlopen en even later wordt duidelijk waarom. Er is een "Tour de Cure" gaande om geld in te zamelen voor diabetes. Daarbij hoort ook een bandje, dat vlak naast Clyde's speelt.

Doordat we elkaar dan nauwelijks zouden kunnen verstaan en vanwege de hitte kiezen we ervoor een tafeltje binnen en niet op het leuke terras te vragen. Zoals vrijwel altijd bestellen we hetzelfde: een salade met een lamskebab en een heerlijke kerry dressing. Lekker zomers en licht is het en de dressing is "to die for"!

We kletsen zo een paar uur weg en dan breng ik Christine weer thuis. Rick is inmiddels bezig geweest aan mijn laptop, die opeens de geest heeft gegeven. Telkens loopt hij minutenlang vast en ook het opstarten gaat moeizaam.

Bij dit schrijven is er nog geen goed nieuws, waarschijnlijk moet de laptop dus weggebracht worden. Gelukkig heb ik mijn oude laptopje nog, waar ik nu op zit te schrijven. Helaas werkt op deze computer het SD poortje niet, dus kan ik nog niets met mijn Florida foto's. Zodra ik een manier vind om die op te laden, zal ik dat doen!