Een paar superdrukke (maar leuke) dagen

Maandag

Midden in de nacht werd ik wakker door Katja's kat Sushi en was ik niet blij, toen Katja om kwart over twee nog buiten was! We moeten namelijk vanochtend vroeg Sushi wegbrengen naar de dierenarts om haar gebit te laten schoonmaken.

Nu hebben wij dit nooit eerder bij een van onze katten laten doen, maar een paar weken geleden zagen we opeens, dat een van Sushi's hoektanden af is gebroken. De rest van haar gebit zag er ook erg uit en online las ik, dat een kat daar ongemerkt veel pijn van kan hebben. En dat vind ik natuurlijk heel zielig.

Nog voor Christine en ik op weg gaan voor ons loopje belt de dierenarts. Ze heeft nog twee kiezen gevonden, die op het punt staan af te breken, en vraagt toestemming die te trekken. Ze vertelt, dat Sushi daardoor flinke kiespijn moet hebben en dus heb ik niet echt een keuze. Ik verwacht vanavond wel te schrikken van de rekening, maar ja, dit is natuurlijk wel Katja's heel geliefde poes.

Christine en ik lopen bijna zes mijl door een lekker koel Vienna. Het onweer van gisteravond heeft alle vochtigheid weggewassen en het is maar zo'n tweeentwintig graden. Heerlijk gewoon!

Christine gaat Mallory naar een vriendinnetje brengen en ik bel Saskia's middle school op. Ondanks, dat het midden in de zomervakantie is, beginnen we toch al aan het nieuwe schooljaar te denken.

Saskia's vakken kregen we een paar weken geleden in de bus en we verbaasden ons (vooral Saskia zelf) erover, dat ze helemaal geen honors vakken heeft. Op de middle school hier zijn drie niveaus voor elk vak: GT (Gifted and Talented, maar daar moeten de kinderen op de basisschool ook al in hebben gezeten), honors en gewoon (regular).

Nu hebben we Saskia een paar jaar geleden laten testen en daarbij scoorde ze heel hoog voor taalvaardigheid. Voor deze honors plaatsing kijkt de middle school echter naar de staatstesten, die in het laatste basisschooljaar zijn gemaakt.

Saskia wil dolgraag honors Engels doen en weet ook zeker, dat ze dat zal kunnen (ik ben het daarmee eens). Ik bel dus de counselor van haar nieuwe school en die kijkt naar haar resultaten van de staatstest en die zijn net niet goed genoeg om in honors geplaatst te worden.

De counselor vraagt, hoe haar Engelse vaardigheid is en hoe goed ze kan schrijven. Als eerste vertel ik haar, dat Saskia tweetalig is, want dat telt ook. Daarbij komt, dat haar opstellen herhaalde malen eruit zijn gelicht om voor te lezen, het laatst tijdens haar graduation.

Tot mijn verbazing ervaar ik dit gesprek als heel positief. Ik heb weleens andere gesprekken met de Thoreau counselors gehad, toen Katja in de achtste klas dolgraag Spaans wilde doen. Dat heb ik toen ook doorgedreven en Katja deed het prima. Saskia wil dit zelf dolgraag, dus zal ze er, haar kennende, ook extra hard voor werken.

Naar aanleiding van mijn informatie over Saskia zegt de counselor opeens, dat ze net zes studenten van gewoon Engels naar honors Engels aan het overhevelen is. En Saskia kan een van die zes zijn. Mijn strebertje is in de zevende hemel! Nu maar hopen, dat het haar toch niet tegen gaat vallen. Ik vind het wel goed, dat ze zichzelf zo wil uitdagen.

Na de lunch neem ik mijn kroost alle drie mee naar Lofty Salon. Mona knipt Kai lekker kort, hijzelf vraagt daarom (nog steeds geen buzz cut, dat zou ook zonde zijn van zijn mooie haar, maar voor hem toch wel een kort jongenshoofd).

Katja is daarna aan de beurt en tot mijn verbazing vertelt ze Mona, dat ze een stuk korter wil. Die ziet dat helemaal zitten en knipt Katja's haar te kort naar haar zin (schouderlengte), maar het staat haar fantastisch! Wat kan een kapsel toch veel doen voor een gezicht! Katja ziet er werkelijk als een model uit (en nee, ik mag geen foto nemen, dat moet tot Aruba wachten).

Ook Saskia gaat een stuk korter, maar behoudt nog min of meer hetzelfde kapsel. Mona is echt een goede kapster. Ze ziet meteen wat goed staat bij iemand. Katja moet gewoon een paar keer van vriendinnen horen, dat ze er super uitziet en dan is zij ook blij (dat gebeurt gelukkig al vrijwel meteen als Leah haar nieuwe kapsel ziet).

Net op tijd zijn we terug voor Saskia's afspraak bij de orthodontist. Ze neemt dit keer blauwe elastiekjes voor haar ondergebit en haar bovengebit ziet er weer wit uit (de draad van de beugel wordt al gauw geel door allerlei kleurstoffen in voedsel).

Met Christine en Mallory vertrekken we naar Tysons Corner. We beginnen bij Old Navy, waar ik sokken voor Kai koop.

Dan laten we de meisjes "los" en gaan zelf samen verder. We hebben allebei ondergoed nodig en slagen goed bij Victoria's Secret. Ik heb een coupon voor een gratis onderbroek (die zijn duur in deze winkel!) en $10 korting op een bh. Dat scheelt weer wat, want deze zaak is bepaald niet goedkoop! Maar hun spullen zijn van prima kwaliteit en gaan dus lang mee.

Bij Ann Taylor Loft vind ik een heel leuk rok en top stelletje. De hoofdkleur is blauwgroen, die mij heel erg goed staat. Ook Christine slaagt goed met dingen in de uitverkoop, waaronder de gestreepte bermuda, die ik ook heb! Het is wel duidelijk, dat we vrijwel dezelfde smaak hebben.

Saskia's Adidas slippers zijn stuk en ze heeft echt nieuwe nodig. We gaan eerst bij Payless kijken en daar slaag ik met een leuk paar witte sandalen, maar Saskia vindt er niets. Bij het Crocs standje beneden ziet ze gelukkig wel een paar slippers, die haar perfect passen. Saskia heeft heel brede voeten en het is moeilijk daar iets voor te vinden.

Terwijl Mallory en Christine Saskia helpen met een jurkje bij Forever 21, loop ik gauw naar Barnes and Noble.

Kai heeft eindelijk uitgevonden uit welke boeken hij moet kiezen om voor het begin van het schooljaar te lezen. Ik moet zeggen, ze zijn afschuwelijk! Hoe denken ze op deze manier kinderen geinteresseerd in lezen te krijgen?

Eentje gaat over een meisje, dat zwanger wordt, niets voor een zestienjarige jongen. De tweede gaat over een man, die tijdens de prohibition hoeren vermoordde. Op zich een interessant verhaal, althans, als ik de man, die me de boeken helpt vinden, moet geloven, maar voor een zestienjarige? En bovendien heeft het boek meer dan 500 pagina's! Dus wordt het de laatste: A lesson before dying. Het goede nieuws is, dat het minder dan 300 pagina's heeft. Wat ben ik blij klaar te zijn met verplichte boeken om te lezen!!!

Thuis treffen we chaos (aka Rick) aan. Hij heeft tienduizend dingen te doen, waaronder het ophalen van Sushi, want op de een of andere manier heeft hij Katja vrij gegeven te doen en laten wat ze wil. Maar de tuinmensen zijn er en Rick kan niet weg.

Het is al na zevenen en Sushi moet voor acht uur opgehaald, dus ik offer me op. Ik krijg werkelijk een rolling als ik de rekening zie! Bijna vijfhonderd dollar kostte dit! Meer dan een tandarts voor mensen kost, dat is zeker!

Sushi krijgt antibiotica mee die een keer per dag moet worden gegeven voor twee weken. Oeps, probleempje! Wij gaan vrijdag op vakantie en Laura komt om de andere dag voor de katten zorgen. Ik bel de dierenarts terug en laat een berichtje achter, hopend, dat daar een kortere oplossing voor is.

Eindelijk kunnen Christine en ik op weg voor ons etentje samen. Rick zorgt, dat de kinderen te eten krijgen. Wij gaan naar de Lebanese Taverna.

Het wordt een heerlijke maaltijd. We bestellen vijf "mezze"s: gerolde druivenbladeren, m'saka (met aubergine), lamsgehaktballetjes in yoghurtsaus, kip shawarma en lekkere worstjes in een tomatensaus. Daarbij zijn de flessen wijn halve prijs vanavond en natuurlijk delen we er eentje.

Thuis kletsen we op het deck nog wat na en dan is ook deze drukke dag weer ten einde.

Dinsdag

Rick heeft zijn wekker voor kwart over zes gezet, want hij heeft speciale vergaderingen deze week. Ik doezel nog verder en heb van die rare, heel realistische dromen. Als ik Mallory en Christine beneden hoor sta ik met moeite op.

Christine brengt Mallory naar een vriendinnetje, wiens moeder de meisjes mee naar de dierentuin zal nemen. Intussen doe ik een half uur lang mijn gewichtenroutine.

Als Christine terugkomt gaan we, na onze douches natuurlijk, richting metro. Christine wil graag de sfeer van downtown Washington weer proeven. En voor mij verveelt de stad gewoon nooit, dus ik ga graag mee.

In de stad is het warm, maar goed uit te houden, vooral in de schaduw. In plaats van musea in te gaan besluiten we door de mooie tuinen te lopen. De meeste toeristen hebben geen idee, dat deze bestaan, want die lopen van museum naar museum en van monument naar monument. Maar tussen de gebouwen liggen de mooiste stukjes natuur!


De Smithsonian vlag in bloemen

Bij een van de tuinen ruikt het ontzettend lekker. Een hovenierster is er bezig en vertelt, dat dat de venkelplant is, die ze net onderhanden heeft genomen. Ze grapt erbij, dat ze graag zou zeggen, dat zijzelf het is, die zo lekker ruikt. Opeens realiseer ik me, hoeveel mensen er bij het Smithsonian Instituut werken om zulke tuinen te onderhouden, de musea mooi te houden etc. etc. Die James Smithson heeft echt heel wat voor elkaar gekregen!


Een oase in de drukke stad

Door de beeldentuin van het Hirschhorn museum lopen we verder. Daar staat een boom met allemaal witte kaartjes eraan. Dichterbij gekomen blijkt het een wensboom te zijn. Christine en ik schrijven ook een wens op een kaartje en hangen hem eraan.

Daarna lezen we een aantal van de wensen. Die varieren van "Ik wou, dat ik een pony mocht" tot "ik wou, dat ik mijn vader vaker zag" tot "Ik wou, dat mijn moeder niet dood zou gaan aan kanker". Sommigen zijn heel algemeen (net als de mijne, ik bedenk me, dat ik gewoon gelukkig ben en dus geen specifieke wensen heb), anderen heel specifiek. Best indrukwekkend, die honderden wensen van mensen van over de hele wereld, want een aantal is in andere talen en andere alfabetten. Alle wensen schijnen op een gegeven moment in Finland verzameld te worden.


Wij lopen verder en zien een somber bronzen standbeeld van de burgers van Calais door Auguste Rodin. Even verderop een schelpenvisser van Willem de Kooning, die van oorsprong Nederlands is. Best indrukwekkende kunst allemaal, maar wij hebben het al snel gezien.


De magen spreken en we lopen naar het American Indian Museum, waar onze tassen zowat binnenste buiten worden gekeerd. Deze veiligheidsmeneer neemt zijn baan heel erg serieus! Ieder hoekje van mijn wel heel kleine tas wordt geinspecteerd!

Het cafe, Mitsitam, waar we al vaak heerlijk hebben gegeten, blijkt een soort mierennest van toeristen te zijn. Ik ben bereid me aan te passen. Het is tenslotte Christine's bezoek hier. Maar ik ben opgelucht, als zij aangeeft liever ergens anders heen te gaan!

We lopen de Mall over naar de National Gallery of Art. Hier weten we het Garden Cafe met gewoonlijk een heerlijk buffet. Op het moment is er een tentoonstelling over Afghanistan en het buffet is Afghaans eten. Perfect voor Christine, want er zit niets uit de zee bij.

We genieten van de exotische gerechten. Vooral de spinazie met rabarber en knoflook vind ik super! Het is, voor dit cafe, best druk, er zijn op het moment heel veel toeristen in de stad.

Een bejaard stel staat voor ons op te scheppen en Christine zou Christine niet zijn, als ze geen praatje begon. Het blijkt, dat ze in Afghanistan hebben gewoond en het eten weer eens wilden proeven. Ze zijn hierheen gereden vanuit Raleigh, North Carolina, om de tentoonstelling en het eten mee te maken.

Na ons helemaal tegoed te hebben gedaan aan al het lekkers besluiten we nog even de Afghanistan tentoonstelling te gaan bekijken. Die is in het Oost gebouw van de NGA, waar de moderne kunst gehuisvest is (al kun je deze tentoonstelling allerminst modern noemen).

Vol bewondering kijken we naar de rijkdommen, die bewaard zijn gebleven na alle oorlogen en gevechten, die in Afghanistan hebben plaatsgevonden. Vooral het goud, dat in de graven werd gevonden is indrukwekkend in zijn details. Ooit was dit een verfijnde cultuur en vooral de Taliban heeft daar veel van kapot gemaakt. Het is allemaal zeer interessant.


Door de hitte lopen we terug naar de metro en naar huis. Het zwembad lonkt wel, maar Christine moet vanavond nog uit en ik heb van alles te doen. Bij Rite Aid haal ik mijn medicijn op en dan gaan Katja en ik met Sushi naar de dierenarts. Gelukkig kan die een antibiotica prik krijgen, zodat er niet twee weken lang iemand hoeft te komen om haar medicijn toe te dienen!

Christine gaat naar haar vriendinnen, Rick heeft een diner van zijn werk, dus de kinderen en ik bestellen eten van Neighbors. Die hebben heerlijke biefstuk spiesjes en Katja en ik smullen ervan.

Petra belt, dat ze in Orlando zijn aangekomen. Ze zitten in een prachtige villa met eigen zwembad, maar hebben geen internet. In ieder geval genieten ze met volle teugen en dat is het belangrijkst!

Ook wij genieten met volle teugen. De tijd vliegt! Onvoorstelbaar, dat het al eind juli is!