Reunie met Katja

Zaterdag

Voor het eerst in een heel aantal weken ga ik vanochtend weer met Mary Ellen lopen. Het is koel buiten, dus ik trek een "hoodie" aan. Cosmo gaat ook mee en loopt lekker voor ons uit. Als er een voordeel aan het einde van de warme temperaturen is, is het, dat hij weer zin heeft om te lopen.

Mary Ellen is moe en dat zou ik ook zijn, als ik haar schema had! Ze staat supervroeg op met haar kinderen en moet dan meer dan volle dagen werken. Ik doe het haar niet na! Ze houdt de vijf kilometer niet vol, na weken geen training is het te ver.

Mary Ellen vindt het onmogelijk om door de week tijd vrij te maken voor sporten, wat toch zeer belangrijk voor haar is. Ze vindt dat echt vreselijk. Ik begrijp het goed, want toen ik werkte had ik ook nooit energie om daarbij nog te sporten. En zo zijn er honderden, zo niet duizenden Amerikanen.

"Werken" betekent hier vaak veel meer dan 40 uur per week en daarbij komt dan nog de tijd om van en naar het werk te komen. Rick heeft te kampen met hetzelfde euvel en ik hoop altijd maar, dat de beweging tijdens het weekend genoeg is voor zijn gezondheid.

Na een snel soepje voor de lunch te hebben verorberd gaan Saskia en ik naar Tysons Corner. Saskia heeft welgeteld twee broeken en draagt vrijwel iedere dag hetzelfde. Ze heeft de tienerleeftijd van meer kleding, dan ze kan dragen, duidelijk nog niet bereikt.
Grappig is zelfs, dat nu Katja uit huis is, we per week niet genoeg was hebben voor een machine vol!

Bij Delia's vindt Saskia een leuke broek met een paars en zwart ruitje en een zwarte broek. Ze heeft zo'n specifieke smaak, dat het moeilijk is iets te vinden, dat ze leuk vindt. Omdat ze weinig warms heeft, ben ik blij, dat ze ook een grijze trui met paarse strepen wel ziet zitten.

De volgende stop is Payless. Saskia moet iedere dag hardlopen tijdens PE (Physical Education) en ze loopt niet op goede schoenen. Met veel protest van haar vinden we een paar goede schoenen. Saskia heeft heel brede voeten, wat het moeilijk maakt om goed passend schoeisel te vinden. Het voelt al gauw te strak. Payless is een van de weinige winkels, waar ze brede schoenen voor weinig geld verkopen.

Er is ook een sale van 30% korting gaande en Saskia vindt nog een paar leuke "ballet" schoenen. Ook ik vind een paar "elegante" (nou ja, voor zover mogelijk) sportieve schoenen voor het golfen en een paar zwart wit geruite platte schoenen (die laatste kosten $10, daar kun je het toch niet voor laten?).

Daarna lopen we nog wat winkels af. Ik voor een lange broek, want daarvan heb ik er maar heel weinig, en Saskia voor een riem. Bij Express probeer ik van alles aan, maar het flatteert me absoluut niet! Vreemd, bij deze winkel slaag ik soms met van alles en andere keren, zoals nu, zit alles van geen kanten.

Toch wel gedesillusioneerd, want dat is een van de weinige zaken met "Tall" (lange) maten (de gewone broeken zijn te kort voor mij) ga ik verder. Saskia gaat inmiddels van de ene naar de andere zaak voor een leuke riem, maar heeft ook geen succes.

Uiteindelijk vind ik een erg leuke spijkerbroek bij Lucky. Daar was ik zelfs nog nooit binnen geweest, maar ze hebben leuke modellen. De prijzen zijn echter ook "leuk", met $130 per broek! Gelukkig is er vandaag 30% korting en ik ben heel blij met mijn broek. Hij zit werkelijk als gegoten! Helaas voor Saskia heeft zij niet hetzelfde succes met een riem.

Toch gaan we beiden voldaan naar huis. Rick werkt tegenwoordig in Reston (net uitgeroepen, tot een van de gezondste plekken om je oude dag door te brengen), zo'n twintig minuten rijden hiervandaan, en heeft gezien, dat er een paar nieuwe restaurants zijn geopend in het Town Center.

Een daarvan wil hij gaan uitproberen, het Franse "steakhouse" "Mon Ami Gabi". We hebben een reservering en kunnen zo aan tafel binnen. Maar het weer is zo lekker, we willen buiten op het terras zitten. Daarvoor moeten we even wachten.

Dan krijgen we een heel leuk tafeltje voor mensen kijken onder een gezellige rode parasol. Het is wat fris buiten, vooral Saskia klaagt, dat ze het koud heeft, maar er zullen nog maar zo weinig zulke zwoele avonden zijn, zonde om dan binnen te zitten!

We worden geserveerd door iemand uit Cameroun, die getrouwd is met een Spaanse. Hoe internationaal kan het worden? Het eten is prima, al kan de service wat sneller (maar de charme van de serveerder maakt dat ook weer helemaal goed). Al met al is dit zeker een restaurant om naar terug te keren. Als de kinderen het lekker vinden en de volwassenen ook is het automatisch een succes!

Zondag

Mijn doel is om tien uur te vertrekken richting Virginia Tech. Ik sta dus om half negen op. Terwijl ik een gewichtenroutine doe, werpt Rick zich lief op om ontbijt te halen bij Starbucks.

We eten samen en dan maak ik me klaar. Ik neem afscheid van Saskia (die mij liever niet ziet vertrekken) en Kai en drie minuten voor tienen rijd ik de oprit af. De GPS geeft 256 mijlen om mijn doel te bereiken, de Inn at Virginia Tech. Als aankomsttijd zie ik 14:41. Dat hoop ik toch vroeger te maken!

De rit verloopt zeer voorspoedig. Eerst luister ik naar de nieuwsradio uit ons gebied en als dat begint te kraken naar mijn audioboek. Dat is gelukkig een heel leuk boek, dat mijn aandacht zeker grijpt. De tijd vliegt, ik geniet van mijn omgeving, want het landschap is hier prachtig.

Langzaam zie ik de tijd tot mijn doel bereid is verminderen. Helaas werkt mijn lichaam niet mee om zonder stoppen aan te komen. Mijn maag knort zo luid, dat ik het hoor! Ik stop twintig mijl voor ik bij VT aankom bij een Subway. De kipfilet sandwich gaat er goed in.

Rond half twee rijd ik het gebied van de universiteit binnen en probeer Katja te bellen. Die neemt niet op, dus ik besluit eerst in te checken. Bij een tweede poging Katja te bellen krijg ik haar wel aan de telefoon. Het blijkt, dat ze letterlijk net haar bed uitkomt. Heerlijk toch, dat collegeleven?!?

Zonder moeite check ik in en krijg een kamer op de eerste verdieping, die een verdieping onder de receptie ligt. Ik haal mijn bagage (door mijn grote kussen altijd meer, dan wat anderen mee hebben voor een nacht) en breng het naar de kamer. Die is mooi groot met een king size bed.

Dan loop ik richting de Virginia Tech campus, die hier vlak naast ligt. Katja ontmoet mij bij Engel (waar zij een zwak voor heeft, gezien onze achternaam) Hall. Het is zo heerlijk om haar weer te zien! Ik geef haar een superknuffel.

Ze ziet er heel goed uit! Katja vraagt of ik denk, dat ze dikker is geworden, want het eten is hier heel goed, maar ik denk het tegenovergestelde. Zo te zien is die fameuze "Freshman fifteen" (15 pond, die eerstejaars studenten aankomen) bij haar nog niet van toepassing.

Niet veel later snap ik, waarom! We lopen van hot naar her over de campus. Eerst naar een van de cafetaria, waar Leah's familie heeft gegeten. Janet en Paul zijn hier dit weekend ook heen gekomen om Leah en Diego, de hond, weer eens samen te brengen. We kletsen vijf minuten en dan gaan zij weer terug naar Vienna.

Katja en ik lopen verder. Katja verkleedt zich en heeft nog niet gegeten. We lopen dus, nog verder, naar Moe's. Daar bestelt Katja een paar steak taco's en ik drink een iced tea.

Dan lopen we terug naar haar kamer, waar ze haar autosleutel ophaalt. Katja's kamergenote heeft een kater (daar ga ik hier maar even niet op in) en is net op. Het kevertje staat ook nog eens zeker een kilometer verderop geparkeerd. Aangekomen op de parkeerplaats kan Katja de auto niet vinden en belt Leah, waar ze hem heeft achtergelaten. Er staan dan ook echt honderden auto's!

Onze eerste stop is de Virginia Tech boekenwinkel. Behalve boeken zijn daar vooral allerlei onderwerpen met het VT embleem te vinden. Katja wil mij een verjaarscadeautje geven. Daarvoor kies ik een VT petje. We vinden ook een leuke broek voor Kai, een t-shirt voor Katja en een trainingsbroek voor mezelf. De schoolkleuren van bordeaux rood en oranje vind ik erg mooi.

Bij Rite Aid blijkt, dat het makkelijk is om een recept van de winkel in Vienna hierheen te verhuizen. Dat is wel heel fijn! Natuurlijk heeft Katja ook weer allerlei behoeftes, lensvloeistof, zeep etc. Duidelijk heeft ze op mijn bezoek gewacht om haar reserves aan te vullen.

Hier in de "bergen" (Appalachen) is het weer anders, dan bij ons. Het regent hier bijvoorbeeld veel vaker. Dus wil Katja graag een regenjas. We rijden daarvoor naar de mall in Christiansburg (waarvan Katja al van tevoren zegt, dat het niet Tysons Corner is, hi hi). Bij Sears vindt ze meteen een leuke blauwe regenjas.

We lopen nog wat verder door de mall. Katja probeert een aantal jurkjes aan, maar die staan haar niet echt. Ze is haar zonnebril kwijtgeraakt, dus bij een van de kioskjes koopt ze een nieuwe. Bij Claire's vindt ze een aantal haarbanden, die haar leuk staan. Het is duidelijk, dat mijn tiener in haar element is. Dit is iets, wat ze, naar eigen zeggen, mist: gewoon shoppen.

Helaas voor haar is mijn energie niet eindeloos en ik brei er een eind aan. Op de terugweg stoppen we bij de supermarkt Kroger. Daar halen we melk, yoghurt, ontbijt en waterflesjes. Daarna tanken we gauw benzine, want Katja wil volgend weekend naar huis komen. Rick en ik hebben beloofd daarvoor de benzine te betalen, zodoende.

Gelukkig kan Katja vrij dicht bij haar dorm parkeren om de boodschappen naar binnen te brengen. Eigenlijk mag het niet, maar met een pakket met 24 flesjes water om te dragen ben ik bereid even de regels te overschrijden! Ik denk ook niet, dat ze op zondag zo streng zijn, als door de week.

We zien Jeroen en Leah terugkomen van hun avondeten en kletsen even met hen. Jeroen heeft nu een baardje, een vreemd gezicht voor mij. In die ene maand van huis lijken de "kinderen" nu echt wel volwassen geworden. Ik merk het ook aan de interactie tussen mij en Katja. Het is anders, niet minder vertrouwd, maar meer op gelijke voet.

Na me even iets warmer gekleed te hebben bij het hotel gaan Katja en ik erop uit voor het avondeten. Zonder afspraak weten we, dat het sushi zal worden. En dat eet je hier in Blacksburg het best bij Poor Billy's.

In de parkeergarage nabij blijkt het op zondag gratis te zijn. We lopen naar het restaurant en krijgen een tafeltje, waar we geen van beiden het menu kunnen lezen. Ik heb (nog) geen leesbril nodig, maar dit menu heeft bruin papier met zwarte letters en ik kan het met de beste wil van de wereld niet lezen.

Dus vragen we of we ergens anders mogen zitten. "Whatever floats your boat", zegt de jongen als antwoord. Ok. We lopen naar boven, waar het beduidend lichter is. De serveerster komt en het is dezelfde, die we hier vorige keer hadden. Ze verontschuldigt zich over de donkere menus. Haar ouders hadden er ook over geklaagd. Ok, ik ben oud, maar ik heb nog geen bril nodig. Maar als je een menu op bruin papier drukt met zwarte letters...

Enfin, nu kunnen we het goed lezen en het eten is, zoals altijd, super. Katja kan het niet op en neemt een "doggy bag" mee. Toch grappig, vroeger wilde ze daar nooit van horen. Nu is het opeens een extra maaltijd, die ze niet bij het cafetaria hoeft te gaan eten (hoe lekker het eten daar ook is).

Tijdens het eten kletsen we helemaal bij. Ik ben blij, dat Katja zich veilig genoeg voelt om mij dingen te vertellen, die haar vriendinnen, volgens haar zeggen, nooit aan hun moeders zouden vertellen. Ik voel me bevoorrecht, dat ik zo'n zicht in het leven van mijn dochter krijg.

Na het eten zet Katja mij af bij het hotel. Ik geef haar de tas met spullen, die ik voor haar mee heb genomen. Ook heb ik kwartjes voor haar gespaard, de wasmachines en drogers werken hier op kwartjes en zijn niet goedkoop! Karin heeft ook een pakketje meegegeven voor Jeroen, wat ik ook aan Katja meegeef.

Met een grote knuffel nemen we vanavond afscheid. Morgen zien we elkaar weer even, voor ik weer terugrijd. Ik bel vanuit mijn kamer het thuisfront, waar alles goed gaat. Het is wel een vreemd gevoel hier, in mijn eentje in de hotelkamer. Het weerzien met Katja is het alles waard. Nu zie ik hoe zij echt woont hier en dat is wel heel speciaal!