Een dagje rust

In San Diego heb ik zoveel mogelijk geprobeerd om de oostkusttijd aan te houden. Dit tot ongenoegen van Rick, die om tien uur California tijd nog niet wilde gaan slapen., Toch is hij mij er vanochtend dankbaar voor, want het is zo veel makkelijker opstaan.

De zomer is hier nu echt wel vertrokken, hoewel het voor Nederlandse begrippen nog zeer aangenaam wordt overdag. Als ik de lamellen opendoe zie ik, dat de bomen al flink aan het verkleuren zijn. De maple van onze achterburen is al vlammend rood aan het worden.

Het is flink koel en ook wat bewolkt, perfect weer voor Cosmo om te wandelen. Helaas voor hem heb ik niet veel tijd, want mijn vierde (we zijn alweer halverwege!) Spaanse les begint om tien uur.

Net voor ik wil vertrekken naar het Community Center bedenk ik me, dat Saskia weleens haar medicijn vergeten zou kunnen zijn. Navraag bij Rick krijgt me niet verder, hij weet ook niet, of ze het in heeft genomen. Ik tel de pillen na en zo te zien is Saskia het vergeten.

De plek op haar arm wordt wel beter, maar is nog flink rood. Ik durf het dus niet aan om met de antibiotica te wachten tot ze thuiskomt van school (achteraf gezien helemaal goed, want ze komt pas na vieren thuis vandaag). Ik zal nu te laat bij de Spaanse les komen, waar ik een hekel aan heb, maar Saskia's gezondheid gaat voor.

De administratrice, die ik al van tevoren heb gebeld, gaat bij mijn aankomst op zoek naar Saskia. Ik mag in de kliniek op haar gaan wachten. Denise is hier de kliniekdame, dus we kletsen wat bij tot de administratrice Saskia komt brengen.

Eerst heeft Saskia geen idee, waarom ik er ben, tot ik haar vraag of ze haar pil heeft ingenomen vanochtend. Oeps, nee! Ik druk haar op het hart dit voortaan wel te doen, want ik heb geen zin de komende week iedere ochtend naar school te komen!

De Spaanse les is al in volle gang, als ik binnenloop. Op de eerste dag was er een enorme groep, die in een ochtend en een middag groep onderverdeeld moesten worden. Het merendeel van de groep wilde toch 's ochtends blijven komen. Het verbaast me dus echt, dat we de afgelopen paar weken nog maar met zijn vijven zijn iedere keer!

De les gaat vandaag over het weer en nog wat werkwoord vervoegingen. Toen ik in het begin zag, dat de leraar zeker in de zeventig is, maakte ik me wel wat zorgen over de saaiheid van het geheel. Maar Harry blijkt een enorm gevoel voor humor te hebben en tot mijn verbazing vliegen de twee uur voorbij. Dat niet alleen, ik krijg ook echt het gevoel wat van de taal te leren, mijn brein is in ieder geval twee uur lang hard bezig!

Bij het naast het Community Center gelegen Whole Foods haal ik het avondeten. Lekker makkelijk zal het zijn, worstjes, brood en tomatensoep. Maar de worstjes zijn nooit gewoon hot dogs, wat het maaltje speciaal maakt. Ik kies altijd de kipworstjes met spinazie en feta kaas en dit keer vind ik voor de anderen echte Duitse knakworsten.

Zoals altijd na een reis ben ik vandaag doodmoe en heb veel pijn. Ik twijfel dus of ik de personal training sessie met Roger wel door zal laten gaan. Die is om half drie en zo laat sport ik meestal niet. Maar misschien helpt het juist, bedenk ik me, en Roger is zo goed, ik wil gewoon nog een sessie met hem doen.

Op de weg naar de gym stop ik nog bij Party Mania voor een Webkinz (de chipmunk) voor Mallory. Christine en zij komen morgen hier voor een paar dagen en Mallory's veertiende verjaardag was vorige week. Eigenlijk ben ik wel benieuwd of die Webkinz rage ook Europa heeft bereikt. Ik vind het wel een leuk principe.

Een kwartier te vroeg kom ik bij Anytime Fitness aan. Tijd genoeg voor een warm up op de elliptische machine, dus. Ik kijk naar MSNBC en zie, dat de Dow Jones 800 punten omlaag is. Oei! Gelukkig wordt het aan het einde van de middag wat beter, maar ik kan niet wachten tot de paniek voorbij is.

Roger, waarvan ik nu uitvindt, dat hij deel maakte van het Amerikaanse Olympische team deze zomer, vraagt hoe het gaat. Ik antwoord, dat ik erg moe ben, maar er niet aan wil toegeven. Hij moedigt me echt aan en ik doe veel en veel meer, dan ik had gedacht! Dit is echt een goede trainer! Voor Kerst ga ik een paar individuele sessies met hem vragen.

Via de sportschool heb ik de drie gratis lessen achter elkaar nu gehad. Vanaf nu krijg ik er een per maand inbegrepen in het lidmaatschap. Gezien het feit, dat Roger $30 per half uur vraagt, is dat ongewoon. Dat betekent namelijk, dat de rest van het lidmaatschap maar $18 per maand is! Ik ben nog steeds erg blij met mijn beslissing hier lid te worden.

Vreemd genoeg voel ik me ook wat minder ernstig moe na het halve uur sporten. Kai is inmiddels thuis uit school (Saskia blijkt met de late bus te komen) en wil zijn haar geknipt hebben. Mona heeft gelukkig nog plek en Kai ziet er weer als een jongen uit.

Tussendoor werk ik hard aan mijn fotografiecursus. De leraar, een professionele fotograaf, die veel reist, is net drie weken in Kenya geweest op "assignment". Dat gaf ons drie extra weken, maar die zijn zomaar opeens voorbij! Aan de inzendingen te zien ben ik niet de enige, die zo opeens achterloopt.

Gauw kies ik een aantal buitenportretten van mijn nichtje, neefje en Saskia voor die week. De volgende week is architectuur en daar ben ik dol op, dus de keuzes zijn snel gemaakt. Voor deze week is het zwart-wit fotografie en daar moet ik nog even mee aan de gang. Morgen komen Christine en Mallory en blijven de rest of de week. Gelukkig is het een online cursus en mag je laat zijn.

Na het worstjesmaal hangen we gewoon voor de tv. The Big Bang Theory is er en dat is op het moment mijn favoriete sitcom. Ik merk dat ik, nu de herfst er is, weer meer tv kijk. Eigenlijk mis ik de avonden op het deck enorm en vorig jaar kon dat nog veel langer. Maar ja, niets is veranderlijker, dan het weer, en deze herfst lijkt tot nu toe een stuk koeler.

Intussen staan mijn San Diego foto's online. Ze zijn hier te bekijken.