In San Diego

Gisteravond hebben we met een Sharpie een cirkel getrokken om de rand van de ontsteking op Saskia's arm. Dat het inderdaad cellulitis was, zagen we aan de pus, die uit het minuscule wondje kwam. Gelukkig ziet alles er bij het wakker worden minder rood uit en is de cirkel een stukje kleiner geworden. De antibiotica werkt dus wel.

Kai vertrekt met allerlei instructies van mij naar school. Hij is oud genoeg om alleen thuis te blijven en vind mijn bezorgdheid maar overdreven, maar ik blijf toch een moederhen.

Saskia blijft vandaag op bevel van de dokter thuis. Terwijl ik nog gauw met Cosmo ga wandelen, pakt zij haar spullen in. Saskia gaat tot zondag bij Aoife logeren en ze mag daar vandaag rustig op de bank hangen. Niall, Aoife's vader, werkt van huis uit, dus ik zet Saskia net voor tienen daar af.

Als ik de garage weer binnenloop, zie ik, dat Saskia haar rugzak voor school is vergeten. De taxi staat al op de oprit, dus we rijden even om om de rugzak bij Saskia af te geven. De taxichauffeur is een aardige, oudere Afghaan, die interessant vertelt over zijn leven. De rit naar het vliegveld verloopt dan ook heel snel.

Mijn boarding pass heb ik thuis al afgedrukt en ik hoef dus alleen mijn tas nog in te checken. Door het enorme kussen, dat ik altijd mee moet hebben, moet ik altijd wel een tas inchecken. Dit is dus de eerste keer, dat ik $15 moet betalen daarvoor. Ik zie wel heel wat mensen, die best grote koffertjes meenemen als handbagage nu, om die extra kosten te voorkomen.

De veiligheidscontrole is ook een fluitje van een cent. Pas later bij de gate realiseer ik me, dat ik vergeten ben het plastic zakje met vloeistoffen uit mijn tas te halen en in een aparte bak te leggen. Niemand, die het op heeft gemerkt! Zegt wel weer wat over de betrouwbaarheid van de controle!

Bij de gate zie ik al gauw Karen, de vrouw van Javier, Ricks manager, zitten. Het is een leuk iemand om mee te praten. Even later komt Tracy, de vrouw van Judd, een andere collega van Rick, zich ook voorstellen.

We halen een sandwich bij een standje om aan boord op te eten en dan begint het instapproces al. Althans, zo lijkt het, maar net voor we naar binnen mogen, wordt er omgeroepen, dat er iets mis is met het vliegtuig en er een onderdeel gevonden moet worden. Het zal niet lang duren, denken ze.

Noodgedwongen wachten we dus maar en eten de sandwich alvast op. Niet veel later wordt er gezegd, dat het nog wel tot kwart over twee kan duren, voor dat onderdeel er is. Het moet uit Chicago of Denver komen. We zullen dus zeker twee uur vertraagd zijn, bah!

Maar tot ieders verbazing is alles om kwart over een al geklaard en mogen we snel aan boord. We vertrekken van de gate en dan stopt het vliegtuig weer. Ik luister bij United altijd naar de cockpit en hoor de piloten aan de verkeersleiding vragen om een mechanicien te mogen spreken. Er blijkt een verkeerd autopilootlichtje aan te staan.

Gelukkig is een vliegtuig een grote computer, dus die moet helemaal uit en dan weer aan om het euvel te verhelpen. De motoren gaan uit en even later weer aan en gelukkig is het lichtje dan uit en kunnen we verder. Ik hoop intussen, dat het vliegtuig nu echt wel veilig is om in te vliegen!

De vlucht verloopt voorspoedig en zonder turbulentie. De flight attendants zijn twee oudere mannen, heel ongewoon. Door alle vertragingen krijgen we een gratis drankje van United, wat tegenwoordig alweer $6 kost, gewoonlijk. Ik lees wat en kijk naar de film "Get Smart" en zo gaan de vijf uren in de lucht nog best snel.

Opeens zie ik de kust uit mijn raampje en hoor ik via de cockpit, dat de landing wordt ingezet. Nog geen kwartier later staan we al aan de slurf. Rick sms't me, dat Javier en Judd ons op komen halen en hij in het hotel op mij wacht. Het voelt wel even vreemd om de enige zonder man te zijn, maar Javier geeft mij een grote hug, zodat ik me niet eenzaam hoef te voelen, hi hi.

De andere twee hebben koffertjes mee aan boord genomen, maar we moeten voor mijn tas naar de baggage claim. Gelukkig komt die al snel en in een gehuurde minivan rijden we naar het hotel. Voor mij is San Diego vrijwel nieuw. Rick en ik zijn er meer dan twintig jaar geleden ook een weekendje geweest, maar wisten toen niet goed, wat er te doen was en hebben weinig gezien.

De skyline komt al gauw in zicht en het hotel, het Marriott Hotel en Marina, ligt aan het water. Rick wacht in de lobby op mij en we spreken met de anderen om half zeven af om te gaan eten.

Het is nu vijf uur en ik heb enorme trek (voor mijn gevoel is het tenslotte acht uur en het enige, wat ik in het vliegtuig heb gegeten, was een zakje pita chips). Na mijn spullen op de kamer, die een prachtig uitzicht op het haventje heeft, gebracht te hebben, gaan Rick en ik weer naar beneden.

Eerst proberen we of de gezellige Tiki bar bij het zwembad snacks verkoopt, maar dat is helaas niet het geval. De mooie wijnbar binnen heeft wel een lijst met hapjes en we bestellen een bord rauwkost met dip. Het ziet er behalve lekker ook mooi uit, met veel gekleurde groentes, waaronder paarse, oranje en groene bloemkool!

Boven verkleden we ons en ontmoeten dan de groep collega's en hun vrouwen in de lobby. Door het gezellige Gaslamp District lopen we naar Osetra. Hier staat een lange tafel voor achttien personen al voor ons klaar.

Het wordt een dolgezellige maaltijd met supereten, allemaal op kosten van het bedrijf, fantastisch! Javier bedankt ons dames voor het komen en ook voor alle steun, die wij onze mannen geven in hun werk. Hij vindt, dat we dit reisje helemaal verdiend hebben.

De wijn vloeit rijkelijk en we krijgen allemaal hetzelfde voorafje met een lamsboutje, mini-crabcake en tonijn sushi en mijn hoofdgerecht van scallops met een risotto met de inkt van inktvis is een delicatesse. Het gesprek gaat over van alles en nog wat. Een van Ricks collega's is een Fransman en met hem en zijn vrouw praten we veel over Frankrijk en Nederland. We zijn allemaal in beide landen geweest.

Om een uur of negen begin ik het tijdsverschil echt te voelen en Rick en ik nemen een taxi terug naar het hotel. Deze chauffeur komt uit Tanzania, het is maar zelden, dat je een van oorsprong Amerikaanse chauffeur treft in de steden.

Voor het eten hebben we de kinderen thuis gebeld. Saskia's arm ziet er een stuk beter uit en Kai vermaakte zich met zijn maatje Cosmo. Doodmoe van de lange dag gaan we meteen slapen. De gordijnen blijven open, want vanuit bed hebben we mooi zicht op het water.