Pacific Coast Highway

Al om zes uur ben ik klaarwakker, maar ik rek mijn tijd in bed nog tot half acht. Rick is namelijk al helemaal gewend aan het tijdsverschil. Ik begin bij het opstaa mijn blog te schrijven en het geklik van mijn typen wekt Rick.

We besluiten eerst in het restaurant beneden te gaan ontbijten. Als we net zitten komen Ricks collega Dustin en zijn vrouw Cindy binnen. Ze komen aan ons tafeltje zitten en het wordt een gezellig ontbijt. Ik doe gezond en bestel een omelet van eiwitten met spinazie, tomaat en champignons. Het smaakt werkelijk voortreffelijk!

Vandaag gaat iedereen zo'n beetje zijn eigen weg. Een deel van de groep besluit om naar de airshow te gaan en weer anderen gaan naar de zoo.

Wij kiezen echter voor iets heel anders. Rick heeft een Mustang cabriolet gehuurd en, al is het weer niet zo warm als het zou kunnen zijn, wij hebben zin om daarin langs de kust te gaan rijden. We kijken op de kaart en besluiten tot Oceanside naar het noorden te rijden.

De missie van San Luis Rey ligt daar en ik ben dol op de oude Spaanse missies hier in Californie. Via de interstate 5 en een stukje van de historische El Camino Real komen we bij de missie aan. Hij is werkelijk prachtig!

Het kerkje is wit met blauw geschilderd en er bloeit mooie paarse bougainville naast. Op het kerkhofje is net een militaire begrafenis gaande. De Franciscaanse broeders in hun bruine habijten, die de ceremonie leiden, passen helemaal in het historische plaatje.

We nemen nog een kijkje in de mooie missietuin, waar de oudste peperboom in de VS staat, ingevoerd uit Peru. Na tientallen foto's gemaakt te hebben (voor mijn fotografiecursus moet ik architectuur foto's maken en dit is wel een heel dankbaar onderwerp!) stappen we weer in de auto om de rit langs de kust naar het zuiden te maken.

Bij de missie is het prachtig weer, felblauwe lucht en warm. Maar hoe meer we naar de kust rijden, hoe bewolkter het wordt. Het is dan ook best wel koel met de top van de auto naar beneden. Gelukkig hebben we allebei ook een jasje mee, want het is natuurlijk super om zo echt op zijn "Californisch" langs de stranden te cruisen!

We komen door de gezellige plaatsjes Carlsbad, Encinitas en Solana Beach. Als we vlak langs het water rijden zien we overal surfers in de enorme golven. Het is echt genieten!

Het is inmiddels lunchtijd en we willen een restaurantje aan het water vinden. Na wat zoeken in het pittoreske Del Mar landen we bij Jake's. We krijgen een tafeltje vlak aan het raam met goed zicht op alle surfers en waveboarders. Ik bestel een garnalen cocktail en een heerlijk salade met hazelnoten en palmharten en Rick een sandwich met kip en Goudse kaas.

Na die gezellige lunch rijden we verder naar het zuiden. Helaas laat de zon zich nog steeds niet zien, maar dat mag de pret niet drukken. Bij het Torrey Pines State Natural Reserve betalen we $8 toegang. We rijden het park in en parkeren bij het bezoekerscentrum.

We willen het pad naar beneden naar het strand gaan lopen. Alleen heb ik absoluut de verkeerde schoenen aan en doen mijn voeten nu al pijn. Het blijkt een zandpad te zijn, dus ik besluit met blote voeten te lopen. Dit ontlokt allerlei commentaar van voorbijgangers, die mij een "die-hard" noemen, maar het gaat prima.

Het is een mooie wandeling van zo'n anderhalve mijl. De rotsen hebben de meest bijzondere kleuren geel en de vegetatie is anders, dan wij gewend zijn. Dit park is ook genoemd naar de Torrey pijnboom, die alleen hier en in een park bij Santa Barbara groeit.

Ook op het strand is het mooi. De fotograaf in mij leeft zich helemaal uit! De gele grillige rotsen, het zwart met beige zand, dat allerlei patronen laat zien, de wilde golven, prachtig materiaal om mooie foto's te maken!

Na een uurtje zijn we weer boven bij de auto en gaan op weg naar onze laatste stop en ook meteen het hoogtepunt van de dag: het Ellen Browning Scripps Park in La Jolla.

Onderweg stoppen we nog even bij de Gliderport. Daar zien we allemaal hanggliders van de wind gebruik maken. Het is een machtig gezicht en ik merk aan Rick, dat hij dat maar al te graag eens zou proberen!

In het trendy La Jolla vinden we al gauw een parkeerplaats en zien in de verte het strandje, waar we voor gekomen zijn, al liggen. Dit strandje heet "Children's Pool", omdat het er erg rustig en ondiep is, prima voor kinderen dus. Ware het niet, dat een colonie zeehonden het strandje heeft overgenomen. Dit is het dichtst, dat je bij een zeehondencolonie kan komen in de VS.

Er liggen wel tachtig zeehonden te slapen op het strand. Je kunt tot heel dichtbij komen, maar er wordt gevraagd niet het strandje te betreden, zodat de dieren niet afgeschrikt worden. Er zitten zwangere vrouwtjes en pups tussen de groep. Natuurlijk zien wij, terwijl we staan te kijken, een aantal mensen die regel gewoon overtreden, maar de meesten houden zich er gelukkig wel aan.

Op de zeewal, die het baaitje zo beschermd van de ruwe zee maakt, blijven we bijna een uur om te kijken naar deze leuke dieren. Vlak onder ons ligt een heel jong zeehondje, dat zo af en toe nieuwsgierig naar ons kijkt. Ook komen er telkens nieuwe zeehonden uit het water om uit te rusten. Het is zo ontzettend leuk deze dieren in hun natuurlijke omgeving gade te slaan!

Rick heeft er op een gegeven moment genoeg van, maar ik zou er wel uren kunnen staan. We lopen over de boulevard naar La Jolla Cove vlakbij, waar dappere mensen aan het snorkelen zijn (het water is bepaald fris te noemen!).

Moe van het buiten zijn en de vele indrukken rijden we terug naar het hotel. Daar douchen we en verkleden ons voor het avondeten. Mijn haar ziet er niet uit na de hele dag met een pet op gezeten te hebben, dus dat was ik ook voor de tweede keer vandaag. Een cabriolet is erg leuk, maar ik ben blij, dat onze van alleen een zonnedak heeft, anders zou ik iedere zomerse dag een "bad hair day" hebben!

We bekijken online welk restaurant in het Gaslamp Quarter we vanavond willen bezoeken. De keuze valt op Blue Point, waar we een tafeltje op het gezellige verwarmde terras krijgen. Rick heeft de rest van zijn collega's ook uitgenodigd, maar die zijn allemaal te moe om nog iets te doen na de hele dag bij de airshow te zijn geweest.

En zo hebben we een romantisch dinertje met zijn tweeen op kosten van de zaak. Van mij mag dit wel een jaarlijkse traditie worden! Mijn voorafje van oesters komt van de westkust en ik moet zeggen, ze zijn enorm! Als hoofdgerecht heb ik gegrilde zalm op zijn Aziatisch klaargemaakt en Rick neemt de gegrilde Ahi tonijn. We genieten van iedere hap! Rick heeft zelfs nog plaats voor een dessert, vier verschillende chocoladegerechtjes. Daar neem ik maar een paar hapjes van.

Voldaan lopen we terug naar het hotel en al om tien uur gaan de lichten uit. De combinatie van de hele dag buiten zijn en een drie uur jetlag maken, dat ik zodra ik mijn kussen ruik van de wereld ben!

PS: Foto's volgen volgende week, want ik ben mijn kaartlezer vergeten.