Fotografie buddy

What a difference a day makes! De zeer intensieve massage van gisteren maakt, dat mijn spieren beurs aanvoelen, maar de nare fibromyalgiepijn is een stuk minder. Wellicht helpt daarbij ook, dat het eindelijk weer zonnig is en vooral warm!

Met Cosmo loop en jog ik vijf mijl door een herfstachtige buurt. Ik neem expres een andere weg, dan normaal, zodat hij niet de hele tijd vervelend doet bij tuinen met honden. Ook wil ik er zoveel mogelijk heuvels in hebben en Cottage Street is enorm heuvelachtig. Er is nog wel veel kleur, maar veel bomen zijn ook al kaal. Ik kan er niet over uit hoeveel vroeger dat is, dan vorig jaar, toen er in december nog bladeren aan onze maples zaten!

Na een snelle douche loop ik het kwartiertje naar de metro, waar de trein al klaar staat. Buiten het spitsuur gaat hij eens in het kwartier, dus ik heb geluk! Iets meer dan een half uur later stap ik bij Federal Center SW uit.

In Washington is het nog warmer, dan thuis, zeker 24 graden, dus ik ben blij, dat ik korte mouwen aan heb. Het is bij twaalven en ik heb om half twee met Pat afgesproken, die vanochtend hier in Washington een fotografiecursus heeft. Tijd genoeg dus, om lekker te gaan lunchen bij Mitsitam in het American Indian Museum.

Daar is het beredruk, kennelijk heeft de financiele crisis nog geen invloed op het toerisme naar Washington! Er zijn weer allerlei bijzondere gerechten te verkrijgen. Vooral de mince meat pie met hertevlees lijkt me heerlijk, maar daar wordt net een nieuwe van gebakken en dat duurt nog even. Dan kies ik "maar" weer de overheerlijke zalm met bessensaus, spruitjes en een salade van wilde champignons en zeewier (klinkt raar, maar is verrukkelijk).

Het is allemaal veel te snel weer op, al heb ik zo langzaam mogelijk gegeten om ervan te genieten. Ik loop de warmte weer in naar het Smithsonian station, waar ik Pat zal ontmoeten. Onderweg kijk ik mijn ogen uit naar alle verschillende mensen, die voorbij komen.

Een ware cowboy uit Wyoming met een cowboyhoed en een Wyoming sticker op zijn bagage is zo te zien op weg naar zijn hotel. De kleurige standjes langs de weg bieden allerlei DC souvenirs aan. Een zwerver met een lange grijze baard is bezig zijn spullen te ordenen. En in de carousel draaien lachende kinderen een rondje, terwijl hun ouders proberen ze te fotograferen. Joggers vliegen links en rechts langs me heen. Dit is de reden, dat ik van de stad houd, dat dynamische.


Cowboy uit Wyoming



Kleurige standjes

Veel te vroeg kom ik bij de metrostop aan, maar ik vind een plekje op een bankje en ga verder met mensen kijken. Washington doet meer en meer aan het wegwijs maken van toeristen. Zo staan er drie mannen, die kaarten uitdelen aan mensen, die het station uitkomen. Duidelijk is, dat ze voor fooien werken en ze zijn vrij agressief in hun "verkoop", waardoor ze ook mensen "vangen", die helemaal geen informatie willen. Dat zit niet lekker bij sommigen en ze krijgen dan ook regelmatig een geergerde reactie.

Pat komt om half twee aan en ze heeft nog niet geluncht. We duiken dus snel het Smithsonian Castle in, waar zij een niet erg smakelijk uitziende Cesar Salad koopt. Ik houd het bij een appel. We besluiten volgende keer samen ergens, waar er lekkerder eten is, te gaan lunchen. Ik veronderstelde, dat Pat al zou hebben gegeten, omdat half twee best laat is, anders had ik vandaag ook wel gewacht.

Na het eten beginnen we aan onze fototocht. Pat heeft een doel voor zichzelf gezet om zoveel mogelijk letters van het alfabet te vinden in dingen. Leuk! Ik help graag mee. Het is nog zeker niet eenvoudig, maar we vinden o.a. een N, V, W, X, Z en C.

Voor het Smithsonian Castle ligt een prachtige tuin. Ik wil graag proberen nog wat foto's te maken voor mijn cursus, vooral macro's. De rozen zijn een warm geel en het licht erop perfect. Ook zijn er verschillende bladeren, die interessante macro's zouden maken.


De macro's

Als we uitgemacro'd zijn lopen we naar de beeldentuin van het Hirshhorn Museum. Dit ronde museum huist allerlei heel moderne kunst en in de tuin staan beelden van o.a. Rodin. Het is heel erg leuk om met een andere fotografe op stap te zijn. We wijzen elkaar verschillende dingen aan en ik vind het grappig, hoe Pat weer heel andere dingen ziet, dan ik.


De beelden

Via de Mall lopen we naar het Capitool en zien dan de "Tents of Hope". Driehonderd heel kleurige tenten met "Peace, Hope, Love" en andere spreuken staan op het gras voor het Capitool. De actie is bedoeld om aandacht te vestigen op de vreselijke omstandigheden in Darfur. De vele kleurige, veelal door kinderen beschilderde, tenten maken dankbare fotoobjecten en we lopen er even rond.


Bij het Capitool is het een drukte van jewelste. Er is ook duidelijk al begonnen aan de voorbereidingen voor de inauguratie van Obama op 20 januari. Dat is zo'n groots gebeuren, ieder vrij moment moet eraan gewerkt worden, lijkt me. Ik hoorde op de radio, dat de politie die dag versterking krijgt van 93 andere steden in de VS om bij elkaar 8000 agenten op de been te hebben!


Op weg naar de metro lopen we nog even de Botanic Garden in. Pat woont pas twee jaar in dit gebied, dus veel is nog nieuw voor haar, waaronder deze mooie tuinen. In het hoofdgedeelte staan bekende gebouwen van Washington opgesteld: het Capitool, Jefferson Memorial, Lincoln Memorial, Supreme Court en het gebouw van de Botanische Tuin zelf. Het bijzondere aan deze gebouwen is, dat ze helemaal tot in de details zijn nagemaakt uit helemaal natuurlijke dingen (takjes, blaadjes, zaadjes etc.). Heel, heel knap is het!


In de stad zijn de eekhoorntjes minder schuw, dan hier

Om een uur of vier stappen we de metro weer in, waar we zowaar meteen een zitplaats krijgen. Daarna zet Pat mij thuis af, waar ik Saskia met maar liefst vijf vriendinnetjes aantref! Niet, dat ik nee had gezegd, maar ik herinner Saskia er maar weer eens aan, dat ik eerst gebeld wil worden, voor er iemand komt spelen.

Met Aoife's ouders en het hele groepje vertrekt Saskia even later naar de high school footballwedstrijd. Rick belt, dat hij onderweg naar huis vlakbij een Dogfish Head Alehouse heeft ontdekt, waar hij graag wil gaan eten. Kai wil ook wel mee.

Het is er heel gezellig, echt een "pub" gevoel en dat vinden meerdere mensen, dus we moeten even op een tafeltje wachten. Deze pub is helemaal rookvrij, wat hier in Virginia nog niet overal zo is. Zo te zien geeft dat echter totaal geen problemen met de omzet, zo druk is het. Het wachten is de moeite waard, want het eten is goed en helemaal niet duur.

Na al het wandelen in de warme zon ben ik zowaar wat verbrand vandaag. Heerlijk, zo'n zomerse dag ertussendoor in begin november. Vooral als we op de radio horen, dat er in Deadwood, South Dakota, waar we deze zomer nog waren, meer dan een meter sneeuw is gevallen!