Moe!

Om half vijf hoor ik Cosmo hard hijgen aan Ricks kant van het bed, maar Rick beweegt zich niet. Ik sta dus maar op en laat hem naar buiten. De laatste tijd zeurt Cosmo steeds vaker midden in de nacht en ik heb geen idee waarom. Als het zo door blijft gaan, ga ik hem laten nakijken bij de dierenarts.

Als ik opsta ben ik al doodmoe hierdoor en mijn spieren werken niet mee. Ik ben blij, dat om kwart over acht de core training begint. Eens te meer ben ik superdankbaar voor mijn DRAAKJE, want die heeft stoelverwarming. Wat een luxe op zo'n koude ochtend!

De zon schijnt gelukkig ook uitbundig en na de fitness neem ik Cosmo mee voor een lange wandeling. Het waait flink en dat maakt het guur, maar de zon maakt veel goed. Cosmo vermaakt zich prima met het rollen in de bergen met bladeren. Overal om ons heen horen we de blazers, want dit weekend hebben vrijwel alle bomen hun bladeren verloren. Er is nog wel zo af en toe felle kleur te zien, maar deze herfstperiode duurde veel korter, dan vorig jaar, helaas.

Na het drukke weekend moet ik vandaag even pas op de plaats maken van mezelf. Ik heb me voorgenomen te gaan werken aan de Nederlandse beschrijving van verschillende wandelingen door de stad Washington en in de omgeving. Vandaag doe ik het oostelijke gedeelte van de Mall. Het is maar een wandeling van een paar kilometer, maar daar is al zoveel over te leren en schrijven.

Rick wil vanavond graag naar de film, Madagascar 2. Om dat te halen moet ik even een siesta doen, die herhaaldelijk wordt onderbroken door Cosmo, die onze buurhond hoort blaffen.

Kai (die tekenfilms niet leuk vindt) en Saskia (die hem al gezien heeft) willen niet mee naar de film, dus het wordt een onverwachte "date" avond voor Rick en mij. We zijn veel te vroeg bij de bioscoop, omdat Rick de tijd verkeerd had gelezen online. Om de tijd te doden drinken we een wijntje aan de bar van TGI Friday's ertegenover.

Met een kleine popcorn ($4,75!!! daar verdient de bioscoop dus zijn geld) gaan we de film kijken. Die is werkelijk zeer vermakelijk voor een tekenfilm. Er zitten genoeg verborgen grapjes in voor volwassenen om het voor alle leeftijdsgroepen leuk te houden.

Rick wil al tijden het restaurant Monterey Bay Fish Grotto in Tysons II proberen. Dit is gesitueerd in een gebouw, waar in de muur een electronisch lint met alle aandelen voorbij komt.

We krijgen een tafeltje aan het raam, naast een grote groep zakenmannen. Duidelijk is dit een restaurant gericht op zakenlieden, want her en der zitten er zulke groepen en nauwelijks "individuele" mensen, zoals wij.

De prijzen zijn ook heel wat hoger, dan we verwachtten, maar nu weggaan zou vreemd zijn. We kiezen dus allebei een van de goedkopere gerechten. De serveerder noemt nog een waslijst van specials op, onvoorstelbaar, dat hij zich die allemaal zonder hulp herinnert! Maar wij kiezen van het menu.

De bediening is voortreffelijk en, ondanks dat ik pijnlijk moe ben (Rick merkt zelfs op, dat ik "uit elkaar aan het vallen" ben, hi hi), het is echt een gezellige en speciale maaltijd. De brochette met gamba's en scallops, die ik bestel, heeft een teriyaki smaak en komt met champignons, paprika, ui en zucchini. Het is een zeer smakelijke maaltijd.

Toch denk ik, dat dit een "eens, maar nooit weer" restaurant was voor ons. Het is te stijf en te duur voor onze smaak. Veel gerechten, die op het menu staan, kun je elders voor zeker $10 minder krijgen, dus dat is het niet waard.

Mijn ridder haalt me voor het restaurant weer op, zodat ik geen kou hoef te lijden. We zijn het erover eens, dat zulke avondjes uit samen heel speciaal zijn. Mijn leven is met Rick zoveel avontuurlijker, dan het anders zou zijn! Ik ben blij, dat hij ook altijd open is voor allerlei nieuws!

Bij thuiskomst wacht me nog een grote verrassing: een doosje met banketbakkersborstplaat uit Nederland. Het komt van An en Paul. Mensen, die we nooit ontmoet hebben, maar met wie we de afgelopen maanden intens hebben meegeleefd. An vond in mei uit, dat ze slokdarmkanker had en met veel moeite werd er geopereerd. An is een vechtster, want de weg terug was heel zwaar en duurde vele weken! Haar dochter hield ons (gelukkig!) ondertussen op de hoogte.

Het feit, dat ik nu een doosje met lekkers en een kaart van haar ontvang, vervult me met grote dankbaarheid. Wat heerlijk, dat de medische wereld hier zo succesvol heeft kunnen zijn! An, als je dit leest, heel hartelijk bedankt en je bent een kanjer!