Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, augustus 30, 2008

Laatste zomervakantie weekend

Zaterdag

Rick en ik slapen heerlijk lang uit. Nog een paar dagen en de "rat race" van school en huiswerk zal weer beginnen. Nog even genieten dus en behalve de dieren zijn we alleen thuis. We bedenken, dat dit de komende jaren steeds vaker zal gebeuren en op een gegeven moment zal het zelfs normaal zijn. Op het moment vinden we dat prima.

We gaan samen naar Starbucks en halen daar een ontbijtje en koffie. Op het deck schijnt het zonnetje weer lekker en smullen we van de sandwiches. Ik hoop zo, dat het bedrijf die toch door blijft verkopen. Ze zijn zoveel lekkerder, dan McDonald's egg mcmuffins!

Samen lopen we een stuk door Vienna met Cosmo. We nemen eens andere straatjes en raken zelfs een beetje verdwaald. We lopen door Memory Lane, een straatje met keurig onderhouden huizen en tuinen, en door Lullaby Lane, waar een aantal mensen minder om het onderhoud geven. Het zomerse weer is terug en alles ziet er meteen zoveel vrolijker uit!

De rest van de dag doen we niets dan luieren (ok, Rick trekt ook wat onkruid uit de grond, iets wat hard nodig is!). Halverwege de middag zit ik op het deck te lezen, als ik sirenes hoor naderen. Een brandweerwagen en ambulance rijden door onze straat en lijken eng dichtbij het huis van Laura, Saskia's vriendinnetje te stoppen. Een paar minuten eerder is Saskia daarheen gegaan.

Ongerust lopen Rick en ik er gauw heen. Het zal toch niet??? Maar gelukkig blijken ze bij Laura's buren geroepen te zijn. Hun buurvrouw was van het dak van hun schuur gevallen en had (gelukkig "alleen maar") haar arm gebroken. Pfff!! Ik had echt weer even die steen in mijn maag van toen ik naar de school ging in juni, toen Saskia flauw was gevallen!

Tussen het lezen en computeren door houdt Kai ons op de hoogte van zijn reis van Grand Rapids, via Detroit, terug naar huis. Online zien we, dat zijn vlucht vroeg aankomt en Rick en ik vertrekken naar Washington National om hem op te halen.

Wat is het weer fijn onze grote zoon te kunnen omhelzen! Ik heb hem erg gemist. Hij zit vol verhalen, mijn schoonvader heeft hem zeker bezig gehouden! Ze hebben zalm gevist (maar niets gevangen), een zeiltocht met overnachting in Grand Haven gedaan (waarvandaan Kai een leuk t-shirt voor Rick en mij heeft meegenomen), veel gefietst, in het ijskoude Michigan Meer gezwommen en Kai heeft zijn auto rijden geoefend. Kortom, een week vol speciale tijd met zijn grootvader, niemand neemt dat Kai ooit meer af!

Als we thuis komen horen we alweer de sirenes in onze straat. Dit keer gaan twee brandweerwagens naar de kerk hier tegenover. Kai en Rick gaan een rondje rijden in de Z4 en zeggen, dat ze denken, dat er brand is. Gelukkig lijkt het niet ernstig, want een uurtje later vertrekken de wagens weer.

Van Katja horen we, dat haar eerste schoolweek goed is verlopen. Ze heeft zich aangesloten bij Alpha Epsilon Delta, de pre-med fraternity van Virginia Tech. Verder wil ze natuurlijk weer de Relay for Life doen en nog meer. Wij raden haar aan zich niet te dun te zaaien, ze zal tenslotte nog tijd over moeten hebben om te studeren!

Zondag

Rick en ik staan bijtijds op en ik doe gauw twintig minuten oefeningen van mijn FitDeck om de spieren los te krijgen. Rick heeft zin om alles uit zijn speelgoedje dit weekend, de Z4, te halen, dus gaan we op een "road trip".

De keuze is daarbij gevallen op de Eastern Shore van Maryland. Rick is daar weleens geweest, maar ik nog nooit. De kinderen hebben geen zin, dus die blijven thuis op de dieren passen. Het zit vreemd in zo'n tweezits sportautootje, moet ik zeggen. Maar het is wel knus en gezellig.

We nemen de meest directe route, die dwars door Washington leidt. Door de weeks is dat geen doen, vanwege het verkeer, maar op zondag is het lekker rustig. Al gauw bereiken we de Bay Bridge, waar gewaarschuwd wordt voor drukte vanwege wegwerkzaamheden. We zien wel zeker tien hulpvoertuigen bij een omgevallen vrachtauto aan de overkant, maar het verkeer is prima.

Als we via de vier mijl lange imposante brug de Chesapeake Bay over zijn, waar ver onder ons de zeilboten en motorboten slechts kleine witte stipjes lijken, komen we op Kent Island. Hier vestigden de eerste Engelsen zich in Maryland, herkenbaar aan de vele echt Engelse namen voor de plaatsjes.

Na bij elkaar een rit van anderhalf uur langs water en door akkerland komen we in St. Michael's aan. We vinden al gauw een parkeerplaats ondanks de drukte en gaan het plaatsje verkennen. En dat is pittoresk!

De hoofdstraat heeft allerlei snuisterijenwinkeltjes en Bed & Breakfasts gevestigd in Victoriaanse huisjes met de leukste kleurtjes. Ook de woonhuizen in de zijstraten zijn allemaal van hout en kleurig geschilderd, daterend van 1790 tot 1870. Je waant je zo tweehonderd jaar terug in de tijd, ware het niet, dat er auto's geparkeerd staan.


Schattige huisjes

Na wat verkend te hebben zien we een oude molen met daarin de nieuwe Eastern Shore brouwerij. Die is dit weekend voor het eerst open en Rick proeft wat van hun bier. Hij vindt ze lekker, maar ik houd het bij een slokje.

Liever ga ik bij de ernaast gelegen St. Michael's wijngaard wijn proeven. Ik heb namelijk gelezen over hun "chocolate zin", die inderdaad een erg lekkere dessertwijn is. We kopen een fles van hun ook al zeer goede rose en een fles van de chocolate zin en lopen dan verder.


Foto's van het stadje en omgeving

Het is inmiddels bij enen en we gaan naar het Crab Claw restaurant, waar ze een terras aan het water hebben. Het is er een drukte van jewelste, maar we krijgen al gauw een tafeltje en nog wel op de eerste rang ook, vlak aan het water.

Terwijl we op ons eten wachten, vergapen we ons aan de enorme jachten, die voorbij komen. Op zulke momenten zouden we zo graag een boot hebben! Maar het is voor ons niet praktisch, we wonen net te ver van het dichtstbijzijnde haventje om even 's avonds te gaan varen.


Eten, drinken en water, een magische combinatie voor plezier!

Het eten smaakt hier aan het water dubbel lekker. Ik bestel rauwe Maryland oesters en een fruit salade. Ook moet ik natuurlijk de blue crabs proberen, maar heb geen zin in uren pluizen. Bij dit restaurant zijn ze echter ook per stuk te krijgen, dus ik smul van mijn een crabbetje (waar nog verbazend veel vlees in zit). Rick smaken de crab cakes ook erg goed, zo te zien!

Helaas is het alweer halverwege de middag en tijd om aan de terugtocht te beginnen. Ik zou hier nog wel uren zo in de schaduw bootjes kunnen zitten kijken!

Even verderop ligt Tilghman Island en dat willen we ook nog even bezoeken. Het eilandje is te bereiken via een ophaalbrug, die zowel op de heen- als op de terugweg openstaat. Verder lijkt er niet veel te beleven, hoewel het duidelijk een vissersparadijsje is, getuige de vele vissersboten en vissers langs het water!

Bij het plaatselijke supermarktje stoppen we om wat te drinken te kopen en ik moet naar de wc. Als ik vraag of ze er een hebben krijg ik te horen van niet (ongewoon hier in de VS, dat je de wc van een winkel niet mag gebruiken).

Als ik vraag, waar dan in de buurt een openbaar toilet is, krijg ik van de bijna tandenloze dame onverstaanbaar lokaal dialect te horen. Ook Rick verstond er niets van, dus we gaan maar op zoek naar het dichtstbijzijnde benzinestation op de terugweg. De tijd lijkt hier echt te hebben stilgestaan!

De terugweg gaat lekker snel zonder de verwachte opstopping bij de Bay Bridge. We stoppen nog even bij de Barnes & Noble in Washington om een boek met restaurants in New York te kopen en zijn dan tegen zessen weer thuis.

We zien meteen, dat Kai zijn skateboard weer doormidden heeft gesprongen. Die jongen besteedt vrijwel al zijn zakgeld aan nieuwe skateboards! Maar ja, het is zijn passie nu eenmaal.

Als de kinderen van eten zijn voorzien en Saskia natuurlijk weer een logeerpartij met Kaylee en Laura heeft bekokstoofd (het is de laatste avond, Mammie!) rijden Rick en ik naar Fairfax. We zijn uitgenodigd door Michael en Denise om met een groepje buren Mojitos te gaan drinken bij de openlucht bar van Coastal Flats.

Het wordt een gezellige avond. Rick en ik eten een hapje aan de bar en ik houd me bij wijn, want mojitos zijn me te zoet. Het is zwoel warm buiten en we wanen ons in het zuiden van het land. Een perfect einde van de laatste zondag van de zomervakantie!

vrijdag, augustus 29, 2008

Een leuke film en een draak van een film

Fay blijft maar boven ons hangen! Het regent de hele ochtend pijpestelen en op de radar is de omgeving droog, behalve precies boven ons! We zullen maar denken, dat het goed voor de natuur is.

Na mijn gewichtenroutine maken Saskia en ik ons klaar om naar de Tysons Galleria mall te gaan (het duurt even voor Sas haar make up op heeft, zoals ze het wil). Ik had Saskia een paar weken geleden beloofd twee keer bij P.F. Chang's, haar favoriete restaurant, te gaan eten deze week.

Een paar dagen geleden aten we met Rick bij de locatie in Fairfax. Omdat Rick niet zo weg is van Chinees eten, besluiten we de tweede keer een lunch met zijn tweetjes te maken. Het P.F. Chang's restaurant in Tysons Corner vinden Saskia en ik allebei beter, om de een of andere reden.

Het wordt een gezellige maaltijd. Saskia heeft nooit een gebrek aan gespreksonderwerpen! Natuurlijk is het eten veel te veel en neem ik voor de verandering eens een "doggie bag" mee. Zo heb ik morgen een lekker lunch!


Achter Saskia een replica van een "soldaat" uit het terracotta leger

Thuis kiezen we een film uit om te gaan kijken. De keuze is tussen Hamlet 2, The House Bunny en Disaster Movie. We kiezen The House Bunny en hebben daar geen spijt van! Ik had er zo mijn bedenkingen bij, maar het blijkt een onderhoudende "feel good" film te zijn. En wie had ooit gedacht Playboy baas Hugh Hefner als filmster te zien?

Ricks auto moest weer eens naar de garage om gemaakt te worden en als leenauto rijdt hij nu in een BMW Z4! Leuk autootje, alleen jammer, dat ze hem geen cabriolet hebben meegegeven.

Saskia gaat logeren bij Kaylee en Rick heeft zin om naar de film te gaan. Vooraf eten we aan de bar bij Coastal Flats en kopen daar bioscoop tickets voor slechts $7,50 (achteraf gezien maar goed, dat we niet het hele volle pond betaalden).

Het is gezellig aan de bar. We delen een aantal voorafjes en kletsen met het echtpaar naast ons, die ook naar een film wil gaan en hoort over de korting, die dit restaurant biedt.

De film, die we gaan kijken, heet Disaster Movie. Op papier klinkt het erg leuk, een parodie op de vele rampfilms van de laatste tijd. Maar het geringe aantal mensen in de zaal op de openingsavond van de film had ons al moeten waarschuwen.

Een betere naam voor de film zou "Disaster of a Movie" zijn geweest! Er zijn een paar giechelmomenten, maar voor de rest is het gewoon een draak van een film! We zien steeds meer mensen de zaal uitlopen en ook wij halen het niet tot het einde (hoewel ik het knap van ons vind, hoe lang we blijven staren naar deze onzin!). Zonder twijfel de slechtste film, die ik in jaren heb gezien.

Melig gaan we naar huis, want wie bedenkt nu zoiets? En dan heeft de film toch wel zijn doel bereikt: we liggen opeens dubbel om het absurde ervan en het feit, dat hij nog in de bioscopen speelt ook!

donderdag, augustus 28, 2008

Moeder dochter dagje

De broodnodige regens van Fay zijn vanochtend gearriveerd. Ik was gewoon vergeten hoe een natte natuur eruit zag! Maar hopelijk hoepelt ze gauw weer op, want ik kan maar heel slecht tegen dit sombere weer. Ik ben blij, dat we hier zo'n zonnig klimaat hebben over het algemeen!

Cosmo heeft er een hekel aan om nat te worden, dus we lopen maar net zover tot hij zijn behoeftes heeft gedaan. Om toch de benodigde beweging te krijgen stof ik de elliptische machine boven weer eens af. Met een leuk boek erbij zijn de drie kwartier erop zo voorbij. Toch ideaal, die apparaten als het buiten slecht weer is!

Saskia en Laura zijn inmiddels ook uit de veren en als Laura door haar vader is opgehaald vertrekken Sas en ik naar Tysons Corner. Het is perfect weer voor een lekker winkelmiddagje.

We beginnen bij Delia's, waar je als je een t-shirt koopt, de tweede halve prijs krijgt. Ook krijg je, als je een paar jeans past $10 korting. De jeans zitten niet goed bij Saskia, maar de t-shirts zijn gewoonlijk $24,50, dus we krijgen ze voor bijna halve prijs. Voor het dunne goedje, waar ze van gemaakt zijn, vind ik de volle prijs gewoon te veel!

Bij California Pizza Kitchen gaan we lunchen. Het restaurant zit vol en we vermaken ons met mensen kijken. Naast ons zitten een paar kersverse moeders te kletsen en ik bedenk me, hoe lang het alweer geleden is, dat ik zo zat met een baby! Mijn jongste past al op andermans kinderen!

Na gesmuld te hebben van de lekkere tortilla soep en kip dumplings gaan we verder shoppen. Saskia heeft nieuw ondergoed nodig en vindt dat bij Pink, de "jongere" versie van Victoria's Secret. Zelf heb ik jeans nodig en vind een paar heerlijk zittende bij de Gap.

Omdat ze, nu ze naar middle school gaat, make up wil gaan dragen, wil Saskia leren hoe ze dat mooi op kan doen. Daarvoor gaan we naar M.A.C. in Macy's, waar ze leuke, jonge kleurtjes hebben.

Ashley, die ik niet ouder dan twintig schat en die zelf ook mooi en natuurlijk is opgemaakt, helpt Saskia. Samen kiezen ze kleurtjes (groen en blauw) oogpotlood, oogschaduw (goud), mascara (bruin), foundation en blush (die Saskia niet wil, gelukkig) en lipgloss uit. Dan maakt Ashley Saskia op. Het resultaat is heel mooi en Saskia ziet er zeker niet "geverfd" uit.


Tijdens het opmaken

Saskia is er erg blij mee en hoopt nu alleen, dat ze het zelf ook zo mooi kan doen. Erg leuk om te doen, zo'n makeover! Misschien doe ik er binnenkort zelf ook eens een, want dat is alweer vele jaren geleden.

Inmiddels is het tijd geworden om naar de bioscoop te lopen. We hebben kaartjes voor Sisterhood of the Traveling Pants 2 en we vinden het allebei een heerlijke film. Hij is bij tijden ontroerend, grappig en gewoon leuk en we zijn trots, dat we het allebei droog houden, al kost me dat soms wat moeite.

Thuis treffen we Rick, die zin heeft om sushi te gaan eten. Er is net een nieuw sushi restaurant in Vienna geopend, Sushi Yoshi (dit is het vierde Japanse restaurant in het stadje!). Hiervoor hebben we rond Kerst een kortingsbon gekregen, dus we willen het gaan proberen.

Ze doen het sushi menu net iets anders, dan de andere restaurants. Je kunt namelijk per stuk bestellen, terwijl je elders altijd twee stuks krijgt. Dat vind ik wel leuk, want zo kun je meer uitproberen voor hetzelfde geld. En het is lekker! Alleen vinden we de atmosfeer hier minder, dan bij de andere restaurants in de omgeving. Maar misschien komt dat nog, ze zijn zo nieuw.

Tot slot heb ik van Ronald, een bloglezer, het weblog van Bart Pietersen (een vriend van zijn zoon) toegestuurd gekregen. Graag wil ik die ook onder jullie aandacht brengen. Bart is 17 en heeft botkanker. Hij kan niet meer beter worden. Het is niet voor te stellen, wat hij en zijn familie moeten doormaken. Ik hoop, dat veel virtuele steun hen een beetje kan helpen en wie weet kunnen heel veel positieve gedachten van over de hele wereld toch nog een wonder bewerkstelligen! Vandaar, dat ik zijn weblog hier vermeld.

woensdag, augustus 27, 2008

Eenentwintig jaar geleden

Na de late avond van gisteren is het even heel moeilijk opstaan. Halverwege de nacht komt Sushi, Katja's poes, ook nog een paar keer miauwen. Die mist haar bazinnetje duidelijk!

Saskia moet om half negen present zijn en loopt met twee vriendinnetjes naar school (haar oude school, wel te verstaan, dit is de laatste keer, dat een bus hen daar zal ophalen). Gewapend met de benodigde formulierengaat onze toekomstige Middle Schooler er ietwat nerveus heen.

Vandaag is het gewichtendag, dus ik werk mijn routine af. Daarna ga ik met Cosmo wandelen, die er met dit koelere weer beduidend meer zin in heeft. Op de terugweg zie ik Mary in de tuin werken en David komt ook naar buiten.


Cosmo snapt niets van deze tuinverdedigers!




"Hornsby"'s badje zal morgen vollopen met regen


We kletsen bij en ik vertel ze, dat er dit jaar geen verjaarsfeest zal zijn voor mij. Het geld daarvoor gaan we besteden aan een weekendje New York! In plaats van een groot feest, waarbij ik toch niet met iedereen kan praten, spreek ik liever met iedereen apart af. We nemen ons voor begin volgende maand een datum te prikken voor een avondje samen.

Saskia komt helemaal opgewonden weer thuis. Ze blijkt nu niet maar een Honors, maar drie Honors vakken te hebben: Engels, Social Studies (aardrijkskunde en geschiedenis) en Science. Ik snap er niets meer van, maar Saskia is er blij mee, dus prima. Ook heeft ze, op haar wiskundelerares na, allemaal leuke, jonge leraren. Ze heeft nu helemaal zin in dinsdag!

Om het te vieren gaan we een broodje halen bij Subway. Daar ontmoeten we Kirsten en haar dochter Madison, vers terug uit Denemarken. Helaas voor Saskia en Madison hebben ze dit jaar geen vakken samen, maar ze zullen elkaar buiten school om zien, natuurlijk. Kirsten en ik zullen onze wandelroutine binnenkort weer oppakken.

De overblijfselen van tropische storm Fay zijn onderweg hierheen en dat merk ik goed aan mijn fysieke toestand. Alles doet pijn! Onvoorstelbaar (en stomvervelend) hoe erg mijn lichaam op verschillen in luchtdruk reageert! Ik doe het dus vanmiddag maar heel rustig aan.

Eenentwintig jaar geleden stopte er op 27 augustus een limousine voor het huis van mijn ouders. Rick stapte uit en nam mij mee naar Washington. In de limousine haalde hij een klein doosje tevoorschijn, waar een prachtige diamanten ring in zat. Op zijn knieen vroeg hij mij ten huwelijk, heel romantisch!

Natuurlijk zei ik "Ja" (helemaal onverwachts was het niet, want we wilden gaan samenwonen en ik wilde dat alleen als we "netjes" verloofd zouden zijn) en daarna hebben we een heerlijke avond gehad. Eerst een etentje bij een Frans restaurant (dat er helaas niet meer is) en daarna overnacht in niets minder, dan het Ritz Carlton hotel.

Vanavond is de "limousine" Ricks auto en hijzelf de chauffeur, maar we gaan net als toen uit eten in Washington. We hebben gereserveerd bij restaurant 701 en vinden zowaar vlak ervoor een parkeerplaats met meter (veel goedkoper, dan een garage).

We krijgen een gezellig tafeltje met een rond bankje. Dit restaurant staat bekend om zijn caviaar en vodka. Ik besluit eens heel raar te doen en in plaats van een hoofdgerecht echte caviaar te bestellen. Dat is echt smullen geblazen, een tractatie, die ik mezelf vrijwel nooit gun. Maar ik vind het lekkerder, dan een zwaar hoofdgerecht en de prijs is ongeveer hetzelfde.

Het wordt een gezellig etentje en zo hebben we weer een goed restaurant gevonden in Washington. In het tijdschrift "Washingtonian" las ik trouwens, dat steeds meer heel bekende chefs restaurants openen in DC. De stad doet vrijwel niet meer onder voor New York qua trendy restaurants!

dinsdag, augustus 26, 2008

Regeneration Tour 2008

Voor het eerst in lange tijd is het bewolkt bij het opstaan. De temperatuur is ook flink gezakt, hoewel nog erg aangenaam met 24 graden. Als ik beneden kom is het huis tot mijn verbazing nog in diepe rust. Alleen Rick is al op!

Stilletjes loop ik de basement in en moet lachen om wat ik daar zie. Er is letterlijk geen centimeter van het tapijt van de recreation room meer te zien! Overal liggen meisjes in slaapzakken. Om onverklaarbare redenen staat de televisie aan met Dora, The Explorer erop. Zeker geen show voor twaalf-jarige meiden! Ik heb nu spijt, dat ik mijn fototoestel niet mee had, hoewel dat vast een storm van protest had ontketend!

Een voor een komen ze naar boven druppelen. Ik stel voor bagels met cream cheese te gaan halen van Manhattan Bagel. Saskia houdt niet van donuts en iedereen vindt bagels lekker.

Bij het restaurant krijg ik als ik twaalf bagels bestel een "baker's dozen" mee (eentje extra dus). Ze hebben verschillende smaken cream cheese en ik weet, dat Saskia dol is op de scallion smaak. Daar neem ik, behalve de "gewone" cream cheese, dus ook een bakje van mee.

Thuis voorzie ik de tien meisjes van eten en drinken en draag ze op de basement op te ruimen. De schoonmaaksters komen vandaag en die moeten plaats hebben om hun werk te doen. Dat is wel een groot voordeel van oudere kinderen, want als ik terug kom van mijn wandeling met Cosmo is de basement keurig!

Met Cosmo ga ik dit keer eens een andere route lopen, door noordwest Vienna (onze buurt is zuidwest). Daarvoor moeten we eerst de grote "ader", route 123 oversteken, maar daarna lopen we in een heel mooie buurt. De huizen zijn hier ouder en sommigen zien er ronduit sprookjesachtig uit met torentjes e.d. (van het leukste huis heb ik geen foto, want er liep iemand en ik weet nooit of mensen dat op prijs stellen).




Het is dus weer een heel andere architectuur, dan in onze buurt. Helaas is er geen trottoir, wat het wandelen wel wat bemoeilijkt. Maar Cosmo ruikt weer allerlei nieuwe luchtjes en zet zich waarempel geen enkele keer schrap.

Na de lunch stuur ik Saskia naar bed. Ze is duidelijk doodmoe van de logeerpartij en we gaan vanavond ook weer uit. Zelf maak ik er ook een rustig middagje van. Het is lekker buitenzitweer (maar te koel om te gaan zwemmen). Op mijn gemak lees ik het Washingtonian tijdschrift, waar o.a. ideeen voor daguitjes in de omgeving in staan.

Op zijn weg terug uit zijn werk haalt Rick Kai's rooster op. Hij sms-t me, dat het wel een bijenkorf lijkt bij de high school. Het is ook wat, twee uur om de roosters van 2000 leerlingen af te halen! In ieder geval ziet Kai's rooster er goed uit zonder foute vakken o.i.d., wat ook altijd scheelt.

Bij Amphora (het soort Griekse familierestaurant, zoals je in de film "My Big Fat Greek Wedding" ziet) eten we gauw met zijn drietjes een hapje. We hebben namelijk tickets voor een concert bij Wolftrap vanavond. Zo kom ik er nooit en dan opeens twee keer in een maand!

Toen we twee weken geleden bij het Backstreet Boys concert waren, zag ik geadverteerd, dat er vanavond een concert zou zijn met o.a. ABC en Human League! Nu zijn Rick enorme 80's New Wave fans en dat zijn twee van onze favoriete groepen. Deze tour moet later aan het schema zijn toegevoegd, want als we dit aan het begin van het seizoen hadden gezien hadden we kaartjes voor vooraan gekocht!

Maar gelukkig is het concert lang niet uitverkocht (in tegenstelling tot dat van de Backstreet Boys) en hebben we kaartjes voor de midden sectie met zeer goed uitzicht op het podium. En het wordt me toch een fantastisch concert! Ik kan wel zeggen, dat ik nog nooit zo van een concert heb genoten.

Om klokslag zeven uur komt de eerste band op het podium: Naked Eyes. Pete Byrne is nu alleen, het andere lid van de band, Rob Fisher, is in 1999 overleden. De stemming zit er al meteen goed in, want hij begint met "Always Something There to Remind me...", wat vrijwel iedereen kent. Na een paar minder bekende liedjes krijgt hij iedereen op de been met "Promises, Promises", zelfs Saskia, die deze muziek helemaal niet kent, danst mee.

De volgende act is Flock of Seagulls, voor mij de minst bekende groep van de avond. En eerlijk gezegd ook het minst leuk. Het zijn echt vijftigers met bierbuikjes geworden en alleen met hun laatste lied, "I ran (So Far Away)", zingt het publiek mee.

ABC daarentegen overtreft mijn verwachtingen. Het ene na het andere bekende liedje wordt gezongen. Martin Fry heeft een fantastische stem en er wordt geswingd en gedanst om ons heen. De sfeer zit er nu helemaal in! We genieten met volle teugen!

Ook Belinda Carlisle , die deze maand vijftig is geworden, zingt al haar bekende liedjes en doet dat met zo'n enthousiasme, dat je wel mee moet dansen. Grappig vind ik, dat Saskia eigenlijk niet mee wilde, maar dat die zich nu ook bijzonder goed vermaakt. Het zijn ook allemaal van die lekkere meezingliedjes.


Human League

En dan is het tijd voor de klap op de vuurpijl, de groep, waar iedereen duidelijk echt op wachtte: Human League. De andere groepen hadden weinig "versiering", maar bij de Human League verandert het hele podium. Er komen televisie schermen naar beneden en de "gewone" instrumenten worden verwisseld door vier bureau-achtige synthesizer stations. Het ziet er zeer futuristisch uit.

Het wordt dan ook een schitterende show met vrijwel alle bekende liedjes en een paar minder bekende. Als laatste wordt natuurlijk "Don't you want me, Baby" gezongen en als toegift het mooie "Together in Electric Dreams" uit de gelijknamige film.

We blijven tot de laatste noot gespeeld is en werken dan onze weg naar de parkeerplaats. Het duurt niet zo lang als na het Backstreet Boys concert om te "ontsnappen" aan de massa. Op de terugweg bellen we Katja nog even, die een goede eerste dag met colleges heeft gehad en blij is met haar hoorn.

Een aantal filmpjes:

Naked Eyes:


A Flock of Seagulls:


ABC:




Belinda Carlisle:


Human League:






maandag, augustus 25, 2008

Back to school shopping

Dit komende schooljaar gaat anders worden qua wekkertijden, vooral voor Saskia. Vorig jaar moest zij voor kwart voor acht opstaan om om kwart over acht de deur uit te gaan. Haar school begon om vijf over half negen.

Dit jaar moet ze rond tien over zeven al bij de bushalte staan en begint haar school om half acht! Kai moet er nog eerder uit, want zijn bus komt om kwart voor zeven, dus om kwart over zes gaat zijn wekker.

Deze zomer heb ik gemerkt, dat ik me beduidend beter voel, als ik wat langer blijf liggen 's ochtends. In overleg met Rick zal ik dus ongetwijfeld wel wakker worden, als die vroege wekker gaat, maar niet opstaan en als de kinderen vertrokken zijn nog wat langer blijven liggen. We zullen zien, hoe dat gaat.

Na iedere zomer hoop ik weer, dat de pijnen op een laag pitje zullen blijven. Hoop doet leven, zullen we maar zeggen en genoeg rust moet toch tenminste helpen (eerlijk gezegd probeer ik heel hard de herfst en winter niet met angst en beven tegemoet te zien!).

Christine belt, dat zij haar wandelschoenen al aan heeft, dus ik neem Cosmo mee voor een buurtwandeling. Het is vandaag wel warm en vochtig, maar Cosmo heeft wel zin in die wandeling. Als ik Saskia vertel, dat ik met Christine ga wandelen kijkt ze me vreemd aan. Gauw leg ik uit, dat we op onze mobieltjes kletsen tijdens het wandelen. Saskia vindt deze virtuele wandeling samen erg grappig!

Kijkend naar de weerberichten bedenk ik me, dat vandaag weleens de laatste warm genoege dag om te gaan zwemmen zou kunnen zijn, dit seizoen. Het zal 32 graden worden, maar morgen "maar" 27 graden. Bovendien koelt het 's nachts flink af, waardoor het zwembadwater ook aan de koude kant wordt voor mij.

Inderdaad is het even doorkomen, als ik erin ga. Het is heel rustig in het zwembad, slechts een handjevol mensen is aanwezig. In de baan naast mij zwemt een oudere heer heel rustig zijn rugslag baantjes. Van eerder deze zomer weet ik, dat hij iedere dag een mijl zwemt!

Zelf wil ik er twee kilometer van maken en dat zijn tachtig baantjes. Ik wissel de slagen af en eigenlijk zijn de eerste veertig het moeilijkst. Daarna krijg ik het gevoel wel eindeloos door te kunnen gaan. Na net iets meer dan een uur tik ik de muur aan en heb er twee kilometer opzitten!

Lynn, een moeder van twee jochies, waar Katja weleens op heeft gepast, gaat een praatje met me aan. Ik vertel haar, dat Saskia nu ook oppast en dat vindt ze heel fijn om te weten. Ik zie Saskia het nog heel druk hebben met oppasbaantjes!

Na de lunch ga ik met Saskia en Laura naar Target. Vrijwel de hele zomer heeft Saskia op een luchtbed naast ons bed geslapen. Ze zegt, dat dat is, omdat haar bed niet lekker slaapt (volgens mij vindt ze het niet fijn om alleen te slapen, maar goed). Toen Katja voor haar bed bij Virginia Tech een memory foam onderlegger kocht, wilde Saskia die ook.

Gelukkig hebben ze die bij onze Target ook. Daarbij vindt Saskia een superzachte deken en een kussen, ook van memory foam, dat speciaal voor mensen met nekklachten is. Hopelijk helpen al die dingen haar voortaan in haar eigen bed te slapen. Ik herken wel heel veel uit mijn eigen kindertijd in Saskia. Vroeger sleepte ik mijn matras naar mijn broers kamer om maar niet alleen te hoeven slapen!

Onze volgende stop is Staples. Eindelijk heb ik echt tijd om aandacht te besteden aan het feit, dat Saskia volgende week ook naar een nieuwe school gaat. Na de basisschool is dit de grootste stap voor een kind, tot ze naar college gaan, heb ik aan de twee oudsten gemerkt. Ik voelde me dus wel wat schuldig, dat we er tot nu toe zo weinig aan hebben gedaan.

Saskia heeft een voorlopige lijst van schoolbenodigdheden. Bovendien krijgen ze nu in middle school voor het eerst een eigen "locker" (kluisje). Ik herinner me nog van Katja, dat die daar van alles voor wilde kopen om dat kluisje "thuis" te maken. Saskia is precies als haar zus (Kai kon het geen moer schelen).

Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben er een magnetische versie van voor de kluizen! Zo scoort Saskia een spiegeltje, pennenbakje, extra plank voor boeken (ze krijgen alle boeken dubbel, een voor thuis en een voor op school, een heel goed systeem), lichtje, klokje etc.


Alles is magnetisch!

Intussen belt Rick, dat hij met de wiskunde counselor heeft gesproken over het feit, dat Saskia maar een punt te weinig had voor haar SOL en toch een half jaar extra wiskundeles moet hebben. Eerlijk gezegd zien wij die extra les als een positief iets, maar Saskia voelt zich er dom door. Madammetje is flink competitie gericht!

Rick krijgt te horen, dat Saskia aan het begin van het jaar een test mag doen en als ze die goed maakt, hoeft ze die extra uren niet te doen. Die uren zullen ten koste gaan van haar Introductie van Vreemde Talen vak, waarin ze de beginsels van Spaans, Frans en Duits zou leren.

Als blijkt, dat ze de extra les toch nodig heeft, krijgt ze die, tot ze goed genoeg is. Daarna kan ze zo terug naar IFL (Introduction to Foreign Languages). Katja vond de wiskunde in de zevende klas heel moeilijk en het is ook zeker niet Saskia's sterkste kant, dus ik denk, dat het goed is, als ze meer tijd krijgt om het te snappen. We zullen zien, in ieder geval is Saskia er nu ook mee verzoend en dat is het belangrijkste.

Vanavond is Saskia's grote avond. Na haar gemiste graduation, door de blindedarmontsteking, had een van haar vriendinnetjes een enorme "slumber party". Natuurlijk vond sociale Saskia het vreselijk die ook te moeten missen. Ik heb haar toen beloofd om voor het begin van het nieuwe schooljaar bij ons thuis zo'n grote "slumber party" te hebben.

Tonight's the night, dus we gaan voorbereidingen treffen! Laura en Saskia bepalen, dat ze een paar films willen kijken. Bij Blockbuster is de keuze beperkt, maar de Superhero Movie en nog een andere, voor mij onbekende, film worden uitgekozen. Beiden zijn tweedehands en er is een special: twee dvd's voor $20. Scheelt weer, want de gewoonlijke prijs is $14,99.

Als laatste stoppen we bij Safeway en kopen een aantal twee liter flessen prik voor vanavond. Ook willen de meiden popcorn (in de magnetron te maken) en chips. Milieubewust als ik ben (ahem) neem ik mijn eigen tas mee, tegenwoordig. De Safeway self-checkout is daar echter duidelijk niet aan gewend. Ik moet iedere keer "Skip bagging" aantoetsen en na vijf keer moet er toestemming worden gegeven om verder te gaan. Raar, hoor!

Na Saskia en Laura thuis afgezet te hebben om op te zetten voor vanavond (dat vind ik wel heerlijk, behalve de inkopen hoeven Rick en ik enkel de supervisie te bieden bij zo'n feestje) ga ik verder naar het postkantoor. Katja had het lijstje met de "Old Time" foto van ons vijven vergeten, dus ook dat is onderweg naar Virginia Tech.

Al in South Dakota hebben we Wendy's dochter beloofd een album te sturen, waar ze haar gespaarde quarters in kan doen. Dat is nu eindelijk onderweg met drie quarters, die ik nog had van haar lijstje benodigden. Online kan ik het niet vinden, maar Rick heeft een heel leuke voor haar gekocht met niet alleen de staten en plek voor de quarters, maar ook informatie per staat. Hopelijk vindt ze het leuk!

Thuis zijn de eerste gasten al gearriveerd. Voor ik het weet is het een gekakel van jewelste in de basement! Wat ben ik blij, dat we die extra verdieping hebben. Dat maakt zo'n groot feestje zoveel makkelijker. Voor Saskia is het natuurlijk ook weer erg leuk om al haar vriendinnen net voor school begint weer te zien. Van wie ze het heeft, weet ik niet, maar zij is helemaal in haar element als ze maar sociaal bezig is. Zonder verveelt ze zich.

Met zijn allen eten we pizza van Pizza Hut. Dat wil zeggen, Rick en ik eten onze thin crust veggie lovers samen op, terwijl de meisjes beneden aanvallen op pepperoni en kaas pizza's.

Kai belt en hij heeft voor het eerst gereden in de oude Jeep van mijn schoonvader. Dat ging bijzonder goed. Ook zijn ze gaan zalmvissen, maar helaas niets gevangen. Morgen gaan ze op een zeiltocht en overnachten in Grand Haven. Ik spreek ook nog een tijdje met mijn schoonvader en laat hem weten, dat we het erg op prijs stellen, dat hij dit alles met zijn kleinzoon doet. Dat zijn herinneringen, die blijven, voor Kai!

zaterdag, augustus 23, 2008

Toerist in eigen gebied

Zaterdag

Al om kwart voor zeven staan Rick en Kai op. Kai maakt vandaag alweer een mijlpaal mee, namelijk het alleen reizen per vliegtuig. Ik geef hem een grote knuffel en ga dan weer naar bed. Rick brengt hem naar National Airport voor zijn vlucht naar Grand Rapids, Michigan. Hij zal in Detroit moeten overstappen.

Zelf blijf ik schandalig lang in bed liggen. Gek voelt het om helemaal alleen thuis te zijn op een zaterdagochtend, dat gebeurt vrijwel nooit. Pas als Rick belt, dat hij Kai veilig op het vliegtuig heeft gezet sta ik op. Rick komt thuis met een lekkere Starbucks sandwich en een ijskoffie, dat verveelt nooit!

Het is alweer, het lijkt wel een gebroken plaat, super weer en ik neem Cosmo mee voor een wandeling. Ik besluit de heuvels af hard te lopen, zo krijg ik nog een beetje cardio beweging. Echt gemotiveerd om er vandaag hard tegenaan te gaan ben ik niet. Wat dat betreft zal het wel weer goed zijn om met het begin van het schooljaar weer een rigoureus schema aan te kunnen houden. Thuis doe ik ook nog zo'n tien minuten buikspieroefeningen en dat is het wel voor vandaag.

Rick gaat na wat onkruid trekken en daarna gaan we ons klaar maken om iets te gaan doen. Saskia is nu enig kind thuis zonder broer en zus en gaat met vriendinnetjes naar het zwembad, waar ze een pizza bestellen voor de lunch. Rick en ik hebben onze middag dus open voor ons liggen!

Rick stelt voor naar Old Town Alexandria te gaan en daar ben ik altijd voor te vinden. Onderweg bedenk ik me, dat ik heel wat reclame heb gehoord voor de National Harbor de laatste tijd. Dat is een groot conferentiecentrum en winkelcentrum, dat net aan de andere kant van de Potomac rivier in Maryland wordt gebouwd.

Eigenlijk ben ik daar wel nieuwsgierig naar en Rick ook. We rijden dus over de Woodrow Wilson Bridge Maryland binnen en nemen de eerste afslag. Het enorme Gaylord hotel is al meteen zichtbaar! We parkeren de auto en gaan op onderzoek uit.

Er is een mooi pad langs het water en allerlei jachten liggen voor anker. We zien het beeld "The Awakening", dat uit een park in Washington hierheen verhuisd is vorig jaar. Al verkennend zien we, dat er al een aantal winkels en restaurants open zijn, maar meer is nog in de maak.


We gaan kijken bij de "American Market", waarvoor de advertenties groter zijn dan de markt zelf! Het is een miniem marktje met een paar standjes met o.a. vruchten, augurken met verschillende smaken, kazen, kunst en juwelen (ja, ik weet het, vreemde combinatie).

Eigenlijk vinden Rick en ik de grote familie Mennonieten nog het interessantst. De vrouwen met witte kapjes en perfect gestreken jurken, de mannen in broeken met bretels en even zo perfect gestreken overhemden, ze lijken zich compleet onbewust van de blikken, die stiekem hun kant op worden geworpen.

Wij hopen bij McCormick and Schmick's aan het water te gaan lunchen. Wat vreemd is aan dit helemaal nieuwe complex is het gebrek aan terrasjes aan het water. In Georgetown zijn er honderden tafeltjes aan het water en hier nauwelijks iets. Jammer!

En dat er wel degelijk interesse voor is blijkt wel, als we onze naam op de lijst willen zetten. Er is een wachttijd van een tot anderhalf uur!!! Daar hebben we geen zin in en we besluiten toch naar Alexandria te gaan.

Daar vinden we na even zoeken ruimschoots plaats in een parkeergarage. Het is gezellig druk op deze mooie zaterdag en vrijwel ieder restaurant heeft tafeltjes buiten op de stoep staan. Dit is zo'n gezellig plaatsje, ik voel me bevoorrecht er zo dichtbij te wonen!

We lopen langs de restaurants en komen bij de Fish Market aan. Daar heb ik al vele malen gegeten, maar ik heb altijd al op het balkonnetje willen eten. Daar is maar plaats voor een viertal tafeltjes voor twee personen en er is er een open!

We gaan naar binnen en krijgen inderdaad het tafeltje op het balkon. Zo leuk! Het balkon is echt net breed genoeg om een tafeltje met twee stoelen toe te laten. We hebben goed zicht op King Street, de drukste straat in Alexandria, en vermaken ons met mensen (en honden, die er ook veel zijn) kijken.

De bediening is ook nog eens heel goed, al zijn de deuren naar binnen de hele tijd dicht. Ik bestel een half dozijn oesters en die zijn groot en erg lekker. Daarna krijgt Rick een sandwich met crabcake en ik een salade met gegrilde gamba's. Beiden smaken heerlijk!

Na het eten lopen we nog even langs het water van de Potomac. Wel grappig, dat we vandaag in twee verschillende staten langs die rivier hebben gelopen. Er zijn hier in Alexandria allerlei straatartiesten bezig en boten varen af en aan. Het is allemaal heel gezellig.


Al te snel zijn we terug bij de parkeergarage en is deze mini-vakantie (zo voelen dit soort dagen altijd voor mij) alweer voorbij. We rijden naar huis, waar niemand is, want Saskia is nog in het zwembad.

Daar ga ik ook al gauw heen, Rick wil liever thuis allerlei dingen doen. In het zwembad is het een drukte van jewelste! Iedereen is kennelijk terug van vakantie, want ik ken opeens een heel stel aanwezigen.

Ook Sylvia en Teddie zijn er weer en ik ga met Sylvia kletsen. Intussen komt Chris, een van mijn buurvrouwen binnen en vraagt, hoe het afleveren van Katja ging. Later spreek ik nog meer met haar, want zij maakt zich zorgen om haar oudste, die dit jaar een senior is. Ik merk, dat ik, wat betreft waar ze terecht zullen komen, veel relaxter ben, dan veel andere moeders. In het "ergste" (wat het dus absoluut niet is) geval doen ze een jaar of twee Community College, daar is toch niets mis mee?

Het is allemaal zo competitie gericht in deze county. Ik merk het ook aan Christine, die vertelde, dat Mallory zich nu al verveelt op school, zo makkelijk is alles in vergelijking met hier.

En Saskia baalt, omdat ze met een punt haar SOL (standaard test in Virginia) voor wiskunde niet heeft gehaald en nu misschien een half jaar extra wiskunde les moet nemen met inlevering van een van haar andere vakken. Dat gaan we wel opnemen met de school, want verder had Saskia een "A" voor wiskunde op haar rapport vorig jaar.

Kortom, er komt zoveel stress bij school kijken hier, ik zie er niet naar uit! Maar we hebben nog een week en daar gaan we met volle teugen van genieten. Het schooljaar zelf biedt maar weinig vakantiedagen, alles concentreert zich op de zomer hier.

Janet, Leah's moeder, is ook bij het zwembad en we bespreken de verhuizing. Leah wil even niets met haar moeder te maken hebben en negeert haar telefoontjes, vertelt ze. Oei, ik ben dan blij, dat Katja niet zo is.

Iemand zei het zo goed: "Bekijk het zo: ze is het huis uitgegaan zonder dat zij een hekel heeft aan jullie of jullie een hekel aan haar". Een waarheid als een koe is dat natuurlijk. En vandaag heeft Rick voor elkaar gekregen, dat alle webcams werken, dus we zien Katja in haar kamer en Katja ziet (behalve ons) Sushi en Cosmo. Heerlijk, die techniek!

Met zijn drietjes eten we buiten vanavond. Het is heel on-augustus-achtig weer hier. Gewoonlijk is het benauwd en heet en nu is het zeer aangenaam en 's avonds zelfs koel. Eigenlijk vind ik het maar niets, want nu is het zwembadwater te koel om te zwemmen (hoewel ik mezelf er morgen toe ga dwingen, mark my words).

Ook de rest van de laatste week van augustus ziet er koel uit (ok, voor velen zal 27 graden niet koel zijn, maar voor hier wel). Voor mij kan de zomer niet lang genoeg duren en komt de herfst al te dicht bij! En vanavond is ook alweer de laatste avond van de Olympische Spelen. We kijken het hoge platform duiken van de heren, een leuke sport om te kijken, vind ik altijd.

Zondag

Vandaag maken we er een serieuze luierdag van! Rick en ik staan pas om kwart voor tien(!) op en Saskia zelfs nog later. Zij heeft in Katja's kamer geslapen in de hoop, dat Sushi, Katja's poes, dan wat rustiger zou zijn. Helaas blijkt dat niet te werken, want Sushi miauwt wat af. Hopelijk went Sushi gauw aan het gemis van haar grote vriendin!

Rick en ik nemen Cosmo mee naar Starbucks en eten ontbijt op het terrasje. Daarna lopen we een heel stuk langs de winkelstraten van Vienna. We zien een heel aantal mensen netjes gekleed de grote kerk binnengaan en weer anderen genieten in het park van het mooie weer. Het is heel gezellig zo in het stadje en iedereen groet vrolijk.

Rick gaat door met allerlei kleine en grote projecten in en rond het huis, terwijl ik ellenlang aan de telefoon zit, lekker buiten op het deck. Eerst met Christine en daarna met Petra, wat hebben we elkaar weer veel te vertellen!

Als ik van de telefoon kom is Rick inmiddels vertrokken naar de film (The Mummy, daar hebben Saskia en ik geen interesse in). Wat hem bezielt om met dit schitterende weer in een bioscoop te gaan zitten is me een raadsel, maar goed.

Saskia en ik daarentegen gaan van de zon genieten in het zwembad. Daar tref ik Sylvia, Hans en Teddie weer en ook Janet ligt van haar vrije zondag te genieten. Zij en Paul missen Leah erg, zoals Paul later zegt: "Het energieniveau in huis is ernstig gedaald". Na onze vakantie met Leah kan ik me dat helemaal voorstellen!

Tussen het lezen van mijn tijdschriften door waag ik me toch ook nog even in het water. Het voelt waarempel lekker aan, want ik vreesde, dat het te koud zou zijn. Het is wel koel, maar verfrissend. De twintig baantjes zijn zo getrokken, voor meer ben ik te lui!

Rick komt ons ook nog even gezelschap houden en daarna gaan we met zijn drietjes huiswaarts. Ik heb Saskia beloofd, dat we deze week twee keer bij haar favoriete restaurant, P.F. Chang's, zullen eten. We hebben een reservering voor zes uur in het restaurant bij Fairfax Corner.

We willen vroeg eten om daarna naar de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen te kijken. Ik heb het gevoel, dat we dit keer minder naar de sportuitzendingen hebben gekeken, dan andere keren. Er was zoveel gaande, dat we vaak pas later op de avond konden gaan kijken.

vrijdag, augustus 22, 2008

Learner's Permit!

Allereerst wil ik iedereen, die de afgelopen paar dagen heeft gereageerd op mijn schrijfsels, heel hartelijk bedanken! Het helpt echt enorm om te lezen, dat andere ouders deze stap ook moeilijk vinden of dat mensen zich gewoon kunnen indenken, dat het verlaten van het ouderlijk nest door een kind een grote stap in het leven is.

Sommige lezers en lezeressen hebben dit punt nog niet bereid, maar zien er net als ik niet naar uit. Anderen zijn op ongeveer hetzelfde punt als wij (Tosca en Annemiek ken ik, Pascale, heb je ook email, lijkt me leuk om contact te maken). En weer anderen zijn dit stadium al voorbij of hebben zelf geen kinderen. Alle berichtjes heb ik met dankbaarheid en ontroering gelezen, het voelt enorm goed om zo'n grote virtuele sociale kring te hebben!

De ochtend daagt alweer vroeg vandaag, althans relatief, want Kai en Saskia hebben plannen. De zon schijnt weer uitbundig en de weerman op de radio maakt zich druk over droogte. We hebben vijf centimeter regen tekort deze maand. Het is te zien aan de bomen, waarvan sommigen al herfstachtige verkleuring vertonen, maar voor mij is er niets beters, dan met zonneschijn opstaan!

Saskia heeft vanochtend haar eerste officiele babysit baantje. Leah (en als zij niet kon meestal Katja) was altijd de babysitter voor de jongetjes twee deuren verderop. Maar nu heeft hun moeder dus nieuw oppasbloed nodig en Saskia is maar al te blij om daaraan gehoor te geven! Van negen tot half twaalf past ze op en het gaat erg goed! Ze wordt meteen terug gevraagd voor vrijdagavond volgende week.

Kai wil vandaag zijn learner's permit halen bij het DMV en Rick staat erop met hem mee te gaan. Prima, want ik weet uit ervaring, dat het lang wachten is daar en ik wil liever mijn sportroutine afwerken.

Maar als ik zo alleen thuis zit gaan mijn gedachten alleen maar weer de verkeerde kant uit. Mentaal wil ik dat niet, maar mijn gevoel doet niet, wat mijn verstand wil! Heel vervelend! Net als ik in die tweestrijd zit belt Christine. Ze vraagt precies de goede vraag om de zondvloed te ontketenen, het onschuldige: "So, how are you doing?".

Sniffelend en snikkend vertel ik mijn verhaal en Christine luistert en zegt, dat ze nu al weet, dat ze hier over vier jaar met Mallory ook zo'n moeite mee zal hebben. De erkenning, dat ik me best zo mag voelen, maakt, dat ik al snel kalmeer. Wat ben ik blij met goede vriendinnen!

Aan de speakerphone (die voor mij gratis is nu we Vonage hebben) doen we onze gewichten en dan zetten we het kletsfestijn voort op de mobieltjes tijdens een wandeling door onze respectievelijke buurten. Zo lijkt het net alsof Christine niet twaalf uur rijden weg is verhuisd!

Op de oprit zie ik Ricks auto weer staan en ren naar binnen. Daar staat een heel trotse Kai met zijn nieuwe Learner's Permit! Hij mag nu beginnen aan de veertig uur rijlessen van ons en zijn grootvader. Daarna zal hij nog zo'n zeven a tien uur moeten lessen met een rijschool en dan zijn rijbewijs halen. Vreemd gevoel opeens, twee tiener chauffeurs in ons gezin!


Een trotse Kai

Rick gaat gauw naar zijn werk en Kai en ik gaan Cosmo ophalen. Iedere keer, als Cosmo uit de kennel komt, heeft hij nogal bruine kiezen. Ondanks dat ik speciale botjes meegeef om hem dagelijks te voeren.

Kai en ik gaan dus naar Petco om wat knauwspeeltjes te halen voor Cosmo. Thuis poets ik zijn tanden en geef hem een botje en dan gaat die bruinige laag er gelukkig weer af.

Bij McDonald's haal ik lunch voor mij en de kinderen. Hun Asian salad heb ik alweer een tijdje niet op en hij smaakt goed.

Dan ga ik naar het PanAm Center hier vlakbij. Het DRAAKJE heeft hard benzine nodig na de lange rit terug uit Blacksburg. Gelukkig zijn de benzine prijzen de laatste tijd flink gedaald en betaal ik voor een gallon "regular" bij de Safeway $3,55.

Al sinds de peuterschool hebben wij een traditie, dat ik op de eerste schooldag een hoorn maak van fluorescerend karton voor ieder kind en daar allerlei school- en snackdingetjes in doe. Maar Katja's eerste schooldag zal dinsdag zijn, eerder, dan de andere twee en natuurlijk ver weg.

Toch heb ik besloten er een voor haar te maken. Bij Michael's haal ik het karton en leuke stickers, die met school te maken hebben. Safeway heeft allerlei leuke kleinigheidjes om erin te stoppen: gekleurde pennen, highlighters, kauwgom, lipgloss etc. Ik koop ook maar gelijk alles voor Kai en Saskia voor hun eerste schooldag over anderhalve week.

Thuis zet ik de hoorns in elkaar en pak die van Katja in. Ik wil hem vandaag nog versturen, zodat hij er hopelijk dinsdag is. Bij het postkantoor staat een enorme rij. Maar een van de medewerksters wijst me op hun nieuwe automatische post machine.


Die doet alles! Hij weegt het pakje, bepaalt hoeveel het gaat kosten, ik betaal met mijn credit card en de machine drukt de postzegel af. Superhandig!

Saskia is de hele dag weer druk bezig. Eerst het oppassen, dan gaat ze met een paar vriendinnetjes naar de mall en uiteindelijk wordt ze door Aoife uitgenodigd om te komen logeren. Dat betekent, dat Rick en ik vanavond alleen Kai thuis hebben.

Hij gaat morgen op reis, dus mag kiezen, waar we gaan eten. Dat wordt Chili's en, omdat het werkelijk een heerlijke zwoele avond is, zitten we buiten op hun terras. Katja belt, dat haar "retreat" vandaag nogal saai was, maar verder gaat alles goed. En zo heeft ze haar eerste officiele dag bij Virginia Tech er weer opzitten.

donderdag, augustus 21, 2008

De college jaren zijn begonnen

Woensdag


Om zeven uur staan we allemaal naast ons bed en een uurtje later zijn wij vijven klaar. Leah was echter nog gaan hardlopen, dus Paul en Janet lopen te ijsberen, omdat zij nog van alles aan het doen is. Maar een krap half uurtje later dan gepland, rijden we om half negen in een rij de cul de sac uit. Paul en Janet rijden in hun van voorop, Katja en Leah in het Kevertje in het midden en wij erachteraan.


Onderweg

Het is prachtig weer, gelukkig. Heel anders, dan vorige keer, dat we naar Blacksburg gingen en in zware stormen terecht kwamen. De rit verloopt dan ook voorspoedig. Na een paar pitstops en lunch bij een Subway in Roanoke arriveren we om kwart voor twee bij Virginia Tech. Daar wemelt het van de studenten en ouders en bergen met spullen, die naar binnen gesjouwd moeten worden.


Saskia bij onze berg spullen

De Stieglers vertrekken naar Leah’s dorm en wij gaan op zoek naar de tijdelijke parkeerplaats voor Katja’s dorm. Zij zal in Peddrew-Yates Hall wonen, een van de nieuwere gebouwen, die ook airconditioning heeft. Met moeite vinden we een plekje om de auto neer te zetten en Katja parkeert vlak achter ons.


Voor het gebouw meldt Katja zich bij de inchecktent, waar ze haar sleutels en een parkeerpas van een half uur aangereikt krijgt. In dat halve uur moet de auto leeggehaald zijn en elders geparkeerd worden.

Katja heeft enorm geluk, want haar kamer ligt in de eerste suite op de begane grond. Aangezien haar gebouw geen lift heeft (en degenen, die dat wel hebben, hebben er maar een en met honderden studenten die spullen brengen gaat dat tergend langzaam, vertelt Leah later), hoeven wij gelukkig niet alles de trappen op te sjouwen!

Voor Kai en Saskia is dit hun eerste keer bij Virginia Tech en ze kijken hun ogen uit. Katja’s kamer, die ze met kamergenote Sonali, die even later aankomt, zal delen, is lang en vrij smal. Onder het raam staat een bed en het tweede bed (dat Katja kiest) staat langs de muur, beiden halfhoog (Katja en Sonali willen ze geen van beiden veranderen in hoogslapers, al zou dat veel meer ruimte geven).


Een kale kamer om mee aan de slag te gaan

Verder staan er twee bureaus, de ijskast/magnetron combinatie, die de meisjes hebben besteld en twee kastjes met twee boekenplanken en drie lades. Ook hebben ze een ingebouwde kast. De badkamer met twee wc’s, twee wastafels en twee douches delen ze met zijn zessen (de suite bestaat uit drie dubbele slaapkamers en een woonkamer).

Het ziet er allemaal vreselijk kaal en als een gevangeniscel (met maar een klein raampje) uit, maar als we uit beginnen te pakken komt er al gauw wat meer atmosfeer. Vooral als Rick Katja’s beddengoed heeft opgehaald, dat vrolijk blauw en groen gekleurd is. Met zijn allen gaat het lekker snel, al is het in het begin wat behelpen met de ruimte, als Sonali en haar moeder en broer ook aan het uitpakken zijn. Zij vertrekken echter al snel om boeken e.d. op te halen.


Alles op het bed gegooid



De dorms van buiten



Volleybal en basketbal velden tussen de dorms in]

Als we tegen half zes helemaal gaar zijn van het uitpakken en inrichten, heeft Rick al Katja’s electronica al opgezet en ziet de kamer er al heel leefbaar uit. Omdat de bedden halfhoog zijn is er heel wat bergruimte onder en dat is ook wel nodig! Katja heeft alleen bemerkt, dat ze al haar korte broeken is vergeten. Die zullen we hopelijk nog aan Jeroen kunnen meegeven, die vrijdag op weg gaat. Het lijstje van dingen, die verder nog aangeschaft moeten worden is maar heel kort. Katja heeft zich dus goed voorbereid!

Saskia popelt om naar de Virginia Tech boekenwinkel te gaan. Daar verkopen ze bij lange niet alleen boeken, maar ook van alles met de schoolkleuren. Saskia wil graag een jogging broek, maar slaagt daar helaas niet in. Wel vindt ze een leuk t-shirt. Ikzelf zie eindelijk een trui in de “Hokie” kleuren, die ik leuk vind. En Katja kiest een aantal korte broeken uit, want het is echt te warm voor lange broeken op het moment!

We hebben om half zeven afgesproken met de Stieglers om bij Macado’s te gaan eten. Zoals verwacht zijn de restaurants erg druk met alle studenten en hun families. We moeten dus een goed half uur op een tafeltje wachten. Rick, Janet en ik gaan iets drinken in de bar (Paul wil niets) en Janet krijgt een enorme fles Coors Light, die nota bene goedkoper is, dan de gewone grootte. Intussen bestuderen we het ellenlange menu van dit restaurant.

Het wordt een gezellige maaltijd, mijn gigantische gepofte aardappel met broccoli, champignons en kaas erop gaat er goed in. Ik heb Paul en Janet altijd erg leuke mensen gevonden, maar ze hadden het vroeger zo druk met de besognes van hun kinderen in het weekend, dat we ze weinig zagen. Nu dat niet meer hoeft en onze dochters naar dezelfde universiteit gaan, hoop ik, dat we wat meer samen zullen doen. Vooral met Janet lijkt het me leuk wat meer te gaan ondernemen, want we hebben veel overeenkomstige interesses.

Na het eten nemen we ons lijstje mee naar Target en daar krioelt het van de college studenten. Katja heeft geen prullenbak in de badkamer en wil die wel heel graag. Dat blijkt niet zo makkelijk, want het schap met prullenbakken is vrijwel leeg! Gelukkig zien we nog precies wat we zoeken staan bij een van de kassa’s, die iemand anders kennelijk niet wilde.

Verder dacht Katja een dekbed te hebben besteld, maar er zaten enkel lakens in de doos. We vinden een gestreepte comforter (dekbed met de hoes er al omheen, zeg maar) met ongeveer precies de kleuren van haar kamer. Ze is helemaal blij, want zonder kan ze niet slapen.

Na Katja bij haar dorm te hebben afgezet (waar ze een leuke avond heeft met vriendinnen van school, die ook al zijn aangekomen, en wat nieuwe mensen, die ze hebben ontmoet) rijden we naar ons hotel. Helaas had ik er niet bij nagedacht, dat dit natuurlijk een heel drukke tijd zou zijn in Blacksburg en was het dichtstbijzijnde hotel, dat nog kamers had, de Holiday Inn Express in Christiansburg, zo’n 16 kilometer verderop.

We krijgen een suite met een king size bed en een slaapsofa. Helaas voor Kai en Saskia zijn er geen extra bedden meer, dus moeten ze samen op de sofa. Tot mijn verbazing volgt op die mededeling totaal geen protest. Onze kinderen worden echt groter!

Donderdag



Na een lekkere nachtrust staan we om acht uur op. Na zijn douche gaat Rick op zoek naar een Starbucks, terwijl de rest van ons zich klaar maakt. Hij blijft maar weg en ik vraag me al af of er iets gebeurd is. Het blijkt, dat hij verdwaald was!

Je zit hier ook voor je het weet op landweggetjes, waarvan niet duidelijk is, waar ze heen leiden. Het is zo’n andere wereld, dan het drukke Northern Virginia! De mensen hebben ook helemaal geen haast en spreken met een zacht zuidelijk accent. Het voelt hier echt als het Zuiden van de VS en toch zijn we in dezelfde staat.

Katja is gaan ontbijten met Leah en om tien uur treffen we elkaar bij Leahs dorm. Ook zij hebben een lange, smalle kamer met ongeveer hetzelfde meubilair als die van Katja en een wastafel in de kamer. Dit is geen suite, maar iedere kamer komt uit op de gang. Er is een aantal wc’s en douches voor die hele gang, minder wenselijk, dan Katja’s situatie.


Met zijn allen in Leah's kamer

Ook Leahs kamer is leuk ingericht. Zij en haar kamergenote (die pas morgen komt) hebben er wel voor gekozen het bed in de hoogslaappositie te hebben. Onder het bed staat haar bureau en dat creeert wel ruimte. Katja vindt het echter eng om zo hoog te slapen en dat kan ik me ook wel voorstellen. Zij wil zelfs haar bed vanmiddag door haar vriendje Matt nog lager laten zetten.

We nemen afscheid van Leah, die we nu tot de volgende keer, dat we Katja zien, waarschijnlijk niet meer zullen zien. Als we Katja’s dormgebouw binnenlopen komt er net een man naar beneden met zijn dochter. Hij komt me wel enorm bekend voor, maar ik weet niet meteen waarvan. Dan kijk ik nog eens en zie waarempel, dat het de vroegere baas van mijn moeder is! Toen zij nog voor hem werkte heb ik hem regelmatig ontmoet, maar volgens mij toch bijna tien jaar geleden voor het laatst.

Destijds zijn hij en zijn vrouw speciaal naar een duur huis in McLean (niet ver bij ons weg) verhuisd, zodat hun kinderen naar Langley high school zouden kunnen. Dat is een van de meest elite high schools in onze county en ze deden dat toen in de overtuiging, dat hun dochters daardoor naar goede colleges zouden kunnen gaan. Toen vond ik het al wat overdreven, want dit hele schooldistrict is goed, niet alleen die high school.

Nu vind ik het werkelijk om te gillen en het toppunt van toeval, dat hun dochter nu niet alleen ook naar Virginia Tech gaat, maar ook nog in hetzelfde leiderschapsprogramma als Katja zit! Charlie vindt het duidelijk erg leuk om ons weer te zien en geeft mij een hartelijke hug. Wie had dat gedacht, zijn dochter en de mijne op dezelfde plek, we staan er allebei versteld van! Jaren geleden wees niets op die mogelijkheid, want Katja was academisch zeker een laatbloeiertje!

Rick gaat nog even wat dingen rechtzetten op Katja’s laptop, terwijl Katja Kai en Saskia (en mij) een rondleiding over de campus geeft. Helaas is het weer bewolkt en benauwd, dus mooie foto’s lukken niet. We zien het drillteam oefenen met vlaggen en horen het Corps of Cadets het volkslied spelen op het “drillfield”, het enorme grasveld voor het hoofdgebouw van de universiteit.


Katja's kamer ziet er al een stuk gezelliger uit en ze is nog van plan meer foto's en posters op te hangen



Zo zit ze hopelijk de komende maanden vaak (studerend, ipv feestend!)

De kinderen gaan naar het memorial voor de slachtoffers van 16 april 2007 kijken, maar dat doe ik dit keer liever niet. Het is een indrukwekkend gedenkteken en ik heb moeite mijn tranen te bedwingen, als ik al die namen zie staan. En dat heb ik vandaag niet nodig.




Het drillfield met Burrus Hall en het memorial ervoor

Rick wacht al op ons bij de boekenwinkel, waar we dit keer wel voor boeken zijn. Namelijk Katja’s schoolboeken. Die heeft ze van tevoren online gereserveerd en we krijgen een hele doos mee. Sommigen zijn tweedehands, maar de meesten nieuw. Rick schrikt zich lam van het prijskaartje! Gelukkig zijn de meeste boeken voor het hele jaar, dat scheelt wel.

Katja heeft vannacht helemaal niet lekker geslapen. Haar matras is nogal bulterig. Leah heeft er een onderlegger van memory foam op liggen en zegt, dat dat goed helpt. Dus tijgen we weer naar Target, want daar hebben we die gisteren gezien.

Voor de lunch gaan we naar downtown Blacksburg. Bij het Backstreets restaurant krijgen we meteen een tafeltje. Ze hebben er lekkere pizza’s (de beste in de omgeving) en sandwiches, duidelijk het soort eten, dat in de smaak valt bij de studenten, want zo zijn er nogal wat in dit stadje.

Na het eten brengen we Katja voor het laatst vandaag terug naar haar dorm en maken nog een paar foto’s voor het bord met “Peddrew-Yates Hall”. Dan is onherroepelijk de tijd van afscheid nemen gekomen. Iets, waar ik zo tegen op heb gezien en, hoezeer ik mezelf ook mentaal heb toegesproken, het valt niet mee!


Nog even poseren in de kamer en voor de "Hall"



Katja en ik omhelzen elkaar en ik houd het zowaar droog. Al krijg ik, zoals wel vaker de afgelopen weken, een flashback van toen ze nog een klein meisje was. Wat is die tijd omgevlogen, zo lijkt het. Eigenlijk zou ik best nog eventjes terug willen naar die tijd en dan meer aandacht besteden aan gewoon samen zijn, in plaats van zo hard te proberen op te voeden. Ik vraag me nu vaak af, of ik wel genoeg liefde heb gegeven, toen.

Allerlei onzekerheden komen boven, die ik ook zie in andere ouders (moeders vooral), die net hun kinderen naar college hebben gebracht. Het is nu opeens alsof die vormingsperiode, waarin wij nog de kans hadden iets in het eindprodukt te verbeteren, afgelopen is. Onze dagelijkse rol als ouders is voorbij. Vreemd. Later heb ik het er met Rick over en hij voelt het net zo (gelukkig niets vrouwelijks sentimenteels, dus!).

Als Rick Katja twee keer een bere-omhelzing geeft, heb ik het even te kwaad, maar spreek mezelf toe, dat Katja hier werkelijk een superleuke tijd gaat hebben! En die gun ik haar van harte! En dat ze veel contact zal houden is zeker, ik heb de eerste sms-jes al binnen.

Om van de terugweg iets leuks te maken hebben we besloten het Virginia Safari Park in Natural Bridge (genoemd naar een echte natuurlijke brug) te gaan bezoeken. Dat is ongeveer een uur rijden van Virginia Tech en we zijn wel benieuwd, wat het inhoudt. Het park ligt vlak langs interstate 81, dus we hoeven er nauwelijks voor van onze route af te wijken.

Eerlijk gezegd overtreft het park onze verwachtingen. We vinden het zelfs een van de leukste safariparken, die we hier in de VS hebben bezocht. We kopen drie bakken met eten en lachen ons rot om de gulzigheid van sommige dieren!


Kai en Saskia zijn blij, dat we toch gegaan zijn, zij hadden er vanochtend niet zo'n zin in



Een kameel komt met zijn kop zelfs door Ricks raam dwars door de auto om uit mijn bak te eten! Ook de zebra’s zijn zeer gulzig en de struisvogels blijven ook als het raam dicht is er nog op tikken. We hebben allemaal enorm veel plezier en het is precies de goede bezigheid om de katterigheid van het afscheid van Katja wat naar de achtergrond te duwen.


Zeer brutaal is deze kameel!



Het lukt Kai een zebra te aaien!



Saskia vindt vooral de herten heel lief

Een volgende keer willen we Katja meenemen, want die zou dit ook prachtig vinden. En dan willen we ook langer blijven, want behalve het rondje door het wildpark is er nog veel meer, waaronder het voeren van giraffen op hun niveau. Daarvoor hebben we allemaal helaas geen tijd meer.

De rest van de terugweg verloopt rustig. Ik schrijf dit blog en sms met Katja. Er is een show van een hypnotiseur in het hoofdgebouw vanavond en Katja wordt uitgekozen (met anderen) om gehypnotiseerd te worden. Dat lukt niet en ze wordt teruggestuurd het publiek. Ik vind dat wel grappig, want het lukt ook nooit om mij te hypnotiseren. Ik vraag me af, waaraan dat ligt.

Thuis voelt het vreemd om zonder Katja terug te komen. Rick heeft er ook wel moeite mee, want hij ziet een briefje van haar liggen en is opeens wat verdrietig. Ik ga meteen naar boven en zie de hele la met korte broeken, die ze vergeten is mee te nemen. Ik doe ze in een tas en Rick brengt ze naar Karins huis, zij gaan morgen Jeroen naar VT brengen.

En nu zijn er nog maar vier, waarvan drie roodharig, de enige andere blonde huisgenote is weg! Help!

dinsdag, augustus 19, 2008

The night before...

Nee, niet "Christmas", maar "college bound". Een emotioneel dagje was het al. Hopelijk valt het afscheid straks toch nog mee, want zowel Katja als ik zijn hormonaal aan de labiele kant. Zoals Rick het altijd zo leuk uitdrukt hebben we beiden last van onze "exclamation mark". Niet bevorderlijk voor een rustige overgang van thuiswonend naar verwegwonend.

Aan de ene kant wil Katja echt helemaal onafhankelijk zijn nu. Aan de andere kant maakt ze zich er druk over, dat ze met haar zakgeld niet zal uitkomen. En aan de ene kant ergert ze zich eraan, dat Rick en ik duidelijk laten merken haar straks te zullen missen. Maar aan de andere kant vindt ze dat toch ook wel weer fijn, want als ik tegen Kai of Saskia praat over dingen, die zullen gebeuren "als Katja eenmaal weg is", zie ik haar gezicht ook betrekken.

Als ik opsta maak ik Katja ook wakker, want die heeft een afscheidsontbijt met vriendinnen om half tien. Het is negen uur, dus veel tijd heeft ze niet. Toch bijt ze mijn hoofd bijna af, want Rick heeft haar ook al twee keer wakker gemaakt. Zo rustig mogelijk leg ik uit, dat een half uur voor een evenement toch echt niet veel te vroeg is om iemand te wekken. Gelukkig is ze het daar mee eens.

Het is alweer heerlijk weer en ik doe gauw een routine met gewichten. Het halve uur is zo voorbij en Cosmo is de hele tijd bezig mijn aandacht te vragen. We gaan dus lekker wandelen en ik laat hem de route bepalen. Inwendig lach ik me rot, want hij kan niet praten, maar heel goed laten weten, wat hij wil! Toch zeg ik hem ook, dat ik nu "luister", maar dat niet altijd het geval zal zijn!

Katja is terug van haar ontbijt als ik thuis kom en de schoonmaaksters zijn inmiddels ook gearriveerd. Ik vraag Katja de hamsterkooi schoon te maken. Saskia zal de hamster "erven" (iets, waar ze niet heel enthousiast over is) en die kooi is al zeker twee maanden niet verschoond.

Laten we zeggen, dat er een niet zo vriendelijke uitwisseling volgde op de weigering om dat te doen! Gelukkig heb ik de verhalen van andere moeders in mijn achterhoofd, dat hun kinderen net voor vertrek ook niet de liefsten waren, dus ik blijf zo rustig mogelijk. Uiteindelijk vind ik kennelijk de juiste toon, want ik krijg een verontschuldigende glimlach en samen met Saskia wordt de kooi mooi schoongemaakt.

Kai en ik gaan samen lunch halen bij Starbucks. Tijd om inkopen te doen is er sinds onze terugkomst uit Aruba al bij ingeschoten. Gelukkig hadden we daarvandaan al wat dingen meegenomen. Zo is mijn ontbijt de laatste ochtenden een plak ontbijtkoek.

Al een tijdje heb ik enorme last van pijn in mijn heupen en ik weet, dat zwemmen daar vaak goed bij helpt. Na de lunch ga ik dus naar het zwembad. Daar tref ik Sylvia (en Teddie) en blijf natuurlijk kletsen.

Maar het is snikheet, dus als de fluit gaat om kwart voor en de kinderen het bad uitmoeten, ga ik baantjes trekken. Het water is echt koel! Net op het randje van te koud voor mij om erin te gaan. Vreemd, want het is toch flink warm geweest de afgelopen dagen. In ieder geval zwem ik twintig baantjes en merk, dat mijn heupspieren zich ontspannen.

Als ik uit het water kom tref ik Susan, een van onze buren. Zij heeft net haar dochter Sarah naar West Virginia University gebracht. Sarah is haar derde kind (van vier) en de oudste twee studeren lokaal, dus wonen nog thuis.

"Bereid je voor om flink te huilen", vertelt ze. En dan volgt een heel verhaal over de verhuizing en hoe Sarah haar ouders een gedicht had geschreven, dat Susan dus in tranen had. Ik krijg van het hele verhaal zelfs tranen in mijn ogen (nou ja, ik ben hormonally challenged vandaag, zoals ze hier zeggen).

Al weet ik absoluut niet of ik (of Rick of Katja) het droog zal houden bij het afscheid, ik weet wel, dat we alles zullen doen om de emoties zo laag mogelijk te houden. Zo'n briefje verwacht ik dan ook niet van Katja. En Rick en ik hebben Katja vandaag al de speciale foto van Sushi, die ik eergisteren heb gemaakt, in een lijstje gegeven. Niet bij het afscheid, dat zijn onnodige emoties, er zullen er zo al genoeg zijn.

Na een snelle douche gaan Katja en ik naar PanAm Center hier vlakbij. Daar halen we beiden benzine (wij betalen voor haar, als ze naar school of naar huis rijdt). Safeway is verreweg het goedkoopste station in de buurt, $3,59 en wij krijgen nog 3 cent korting met onze Safeway kaart.

Katja heeft een cd gemaakt met haar favoriete foto's. Die wil ze bij CVS voor 19 cent per foto laten afdrukken. Over een uur zullen ze klaar zijn, wordt ons verteld.

Wij gaan naar de nagelsalon en Katja kiest een lichtgevend roze kleur en ik een wat bezadigder kleur roze. Toch grappig, dat ik nooit mijn nagels liet doen tot ik Christine ontmoette en nu vinden mijn dochters het ook heel erg leuk om mee te gaan en mooie nagels te hebben. Het is hier veel gewoner om je nagels te laten doen, althans in vergelijking met waar ik opgroeide in Nederland.

Terug bij CVS om de foto's op te halen blijkt het Kodak apparaat stuk. We mogen nu de expres machine gebruiken voor dezelfde $0,19 per foto. Katja gaat vast naar huis om verder te pakken en ik wacht op de foto's. Grappig om te zien, dat ze foto's van de afgelopen paar jaar heeft gekozen van iedereen, die haar lief is, om mee te nemen.

Thuis komen de eerste tranen van Katja. Cosmo moet naar de kennel, omdat we morgenochtend vroeg al weg moeten. En dat vindt Katja moeilijk. Ik zie een zielig hoopje op de bank liggen en troost haar zo goed als ik kan. Maar zij ziet vooral op tegen het afscheid van Sushi morgen. Hopelijk zal ze daarna goed kunnen rijden, ik beloof haar haar kevertje te rijden, als ze even bij moet komen.

Als "laatste" maal thuis vraagt Katja om Thais eten. Terwijl dat onderweg is brengt Rick Cosmo weg en gauw maak ik een kaart voor hem voor morgen bij American Greetings.com. Ik was van plan die bij CVS te kopen, maar met al het gedoe van de foto's ben ik het vergeten.

Het zal, al voelt het helemaal niet zo, morgen onze twintigste huwelijksverjaardag zijn. Bedankt Petra en Wendy voor de felicitaties! Het heeft voor mij iets symbolisch om precies op die dag onze oudste naar college te brengen. Een teken van het succes van ons huwelijk, misschien?

Morgen hopen we om acht uur op weg te gaan. Katja en Leah in Katja's kever en de minivans van ons en de Stieglers volgend met alle spullen. Wordt vervolgd!

maandag, augustus 18, 2008

bSB

Alweer een warme dag daagt en ik heb met Christine een "telefoon"wandeling afgesproken. Op die manier kunnen we de wandelingen, die we vroeger samen deden, simuleren. Toch handig, de moderne technologie! Bij elkaar loop ik acht kilometer en maak dan thuis Katja wakker.

De lijst van benodigdheden is gelukkig tot bijna niets meer geslonken en de van is zelfs al voor een groot gedeelte ingepakt. Maar bij het opruimen van haar kasten en inpakken van kleding heeft Katja gezien, dat ze wat nieuwe topjes en jeans nodig heeft.

We beginnen bij Tysons Corner met Old Navy. Hier koopt ze, wat ze hier "wife beaters" noemen. Ik blijf dat een vreemde naam vinden voor wat ik een hemdje noem (t-shirt zonder mouwen). Gelukkig hebben ze die in overvloed en voor slechts $6 per stuk.

Bij Coastal Flats, een van Katja's "nog te bezoeken voor ik vertrek" restaurants, eten we gauw een hapje. Meestal bestel ik hier een van hun lekkere salades, maar dit keer probeer ik eens, wat zij "garnalen cocktail" noemen. Het blijkt een heerlijk fris gerecht te zijn, met mango, yicama, avocado en in een soepje van tomaat en limoen. Perfect voor een lichte lunch en maar $8. Dus shoppers bij Tysons: een aanrader!

Een voor een wordt het lijstje afgewerkt: jeans bij Delia's, nog een paar bij American Eagle (waar ook de t-shirts afgeprijsd zijn), ondergoed bij Victoria's Secret en een sportbh bij Lady Footlocker. Als laatste vindt ze nog een t-shirt, dat haar aan Nederland doet denken bij Abercrombie & Fitch (ik knijp mijn ogen gauw dicht voor de prijs van $30, oef) en haalt haar laatste uitbetaling op bij New York & Company (hier kan Katja, als ze wil, in haar vakanties voortaan ook weer terecht om te werken, echt ontslag heeft ze dus niet genomen).

Dan scheiden onze wegen zich. Katja gaat met Leah Zebu, Raffi's broer (2 jaar ouder dan zij en licht autistisch) in het nieuw steken. Zijn moeder vindt, dat de meisjes zo'n goede smaak hebben en heeft hen gevraagd hem te helpen zich leuk te kleden. Later vertelt Katja, dat ze heel goed geslaagd zijn voor hem.

Gisteren kreeg ik een email van Larissa, het Nederlandse meisje, dat zo'n anderhalf jaar geleden de uitwisseling met Saskia's vijfde klas en de groep 7 in Nederland, waar Larissa stage liep, regelde. Via mijn blog en ook in prive emails hebben we vrij regelmatig contact. En nu mailde Larissa, dat ze met haar broer in Washington is en vanmiddag vrij heeft van het tourprogramma. Ze zou me graag in het echt ontmoeten.

Mijn eerste reactie was, dat helemaal naar Washington gaan voor mij niet haalbaar zou zijn. Maar Larissa vond het juist ook leuk om onze woonomgeving te zien, omdat ze daar al jaren over leest in mijn blog.

Zo gezegd, zo gedaan en net na drieen haal ik Larissa en Sebastiaan op van de metro. Alweer erg leuk om iemand, die ik alleen van foto's ken, in het echt te zien. Ik rijd hen wat rond in Vienna en laat plekjes zien, waar ik regelmatig over schrijf.

Dan drinken we thuis wat op het deck en kletsen over van alles en nog wat. Larissa en Sebastiaan hebben er al een hele rondreis via New York, Boston, Montreal, Quebec, Ottawa, Toronto, Niagara Falls en nu Washington opzitten.

Helaas is het bezoek wel van korte duur, want Katja en ik hebben vanavond een concert. Na uitgelegd te hebben, hoe ze de metro naar Alexandria kunnen nemen, neem ik weer afscheid van Larissa en Sebastiaan. Ik blijf dit soort ontmoetingen erg leuk vinden en bijzonder van het internet.

Gauw maken Katja en ik ons klaar om uit te gaan. Janet en Leah staan al klaar en in Janets auto rijden we naar Sakana. Daar worden we zoals altijd hartelijk begroet door MJ en Ken. We smullen van de sushi en krijgen ook nog een nieuwe "uitvinding" van Ken te proeven.

Het is een rol met tonijn, avocado, banaan en kiwi saus. Het klinkt vreselijk, maar smaakt super lekker! Ze hebben er nog geen naam voor en wij bedenken "Monkey roll" (vanwege de banaan en veel van hun "rolls" hebben al dierennamen). Ik ben benieuwd of ze het op het menu gaan zetten.

Dan is het tijd om naar Wolf Trap te rijden. Dit enorme openluchttheater is het enige Nationale Park, dat een theater is. Het land is aan het congres geschonken door mevrouw Filene-Shouse en het overdekte theater gedeelte heet dan ook "Filene Center". Het park heet "Wolf Trap" naar de gelijknamige kreek, die erdoorheen loopt en die is weer genoemd naar de wolven, die hier in de zeventiende eeuwen nog waren.

Wij hebben kaartjes voor het overdekte gedeelte (er is ook een enorm grasveld, waar mensen picknicken en zo ook van de concerten kunnen genieten). Meestal zitten we beneden, maar dit keer op het balkon. We hebben goed zicht op het podium, maar het is wel duidelijk, dat warme lucht stijgt, want het is benauwend warm.


Het houten openlucht theater aan de zijkant

De groep "Girlicious" is de opwarmgroep voor de Backstreet Boys en daar zijn we geen van allen van onder de indruk. Ik dacht nog, dat het was, omdat ik oud word, maar wat een kattengemiauw produceren die meiden! En twintigduizend keer "Girlicious" roepen gaat ook vervelen.

Gelukkig zijn zij na een half uurtje klaar met "zingen". We verwachten dus, dat de Backstreet Boys wel snel zullen beginnen nu. Maar niets is minder waar! Het duurt drie kwartier en veel ongeduldig geklap en roepen van het publiek, voor de heren eindelijk hun intrede doen.

Maar dan wordt het ook een superleuk concert! Ze openen boksend in een ring en daarna volgt het ene bekende liedje na het anderen. En wat kan deze groep dansen! Katja en Leah genieten met volle teugen, terwijl Janet en ik ons iets minder uitbundig ook zeer goed vermaken.


Onze swingende tieners

Dit concert is nostalgisch voor ons en een goed iets om samen met de meisjes te doen twee dagen voor ze naar college vertrekken. We zijn namelijk in 2001 ook met zijn vieren naar hun concert in Washington gegaan. Toen was de groep op hun hoogtepunt en dit is een reunietour, maar de liedjes blijven leuk.

Na afloop krijgen de meisjes nog een souvenir t-shirt en dan storten we ons in het verkeer. Wat een chaos is het! Het duurt wel een half uur, voor we eruit zijn. Grappig is, dat zeker 85% van het publiek meisjes van de leeftijd van Katja en Leah waren. En wat kunnen die met zijn allen schril gillen! Als nagels op een schoolbord! Maar wat een lol had iedereen, ik ben blij, dat we gegaan zijn!

Een paar videos:




zaterdag, augustus 16, 2008

Stralend zomerweekend!

Zaterdag

Gewoonlijk staat augustus bekend als de "hot and muggy" maand. Het blauw van de lucht zie je dan nauwelijks meer en de ene na de andere dag is er een waarschuwing voor "code orange" of "code red" luchtkwaliteit. Maar zo niet op het moment en van wat ik van anderen hoor eigenlijk al de hele maand niet.

De lucht is staalblauw, als ik opsta, en bij het openen van de deckdeur komt me heerlijke warmte tegemoet. Zelfs Cosmo heeft met dit weer wel zin in een wandeling en zet zich voor de verandering helemaal niet schrap. Al kijk ik helemaal niet naar het einde van de zomervakantie uit, ik vind het wel leuk, dat Cosmo en ik dan weer lekker in de natuur kunnen gaan wandelen. Op het moment komt het daar gewoon niet van.

Thuis doe ik een half uur FitDeck oefeningen, terwijl Kai en ik naar de voetbalwedstrijd Nederland-Argentinie kijken. Het is een spannende wedstrijd, die Nederland helaas in overtijd verliest.

Dan gaan Rick, Katja en ik op stap om aan de (gelukkig nu al een stuk korter geworden) lijst voor college door te werken. Rick had gehoopt, dat Katja onze vroegere printer zou kunnen gebruiken, maar na een aantal uren proberen is het hem niet gelukt die aan de praat te krijgen.

Zij gaan dus naar Microcenter voor een nieuwe printer en andere technologische vereisten, die Virginia Tech heeft. Intussen haal ik bij CVS nog een paar laatste benodigdheden, zoals Kleenex (tot mijn verbazing zijn er nu anti-virale zakdoekjes!).

Ook zie ik bij de zomeruitverkoop hartstikke leuke plastic borden, kommen en bekers met blauwe en groene vissen erop. Niet alleen wil Katja haar (kant van haar) kamer blauw en groen inrichten, maar ze wil ook zeethema hebben. Helemaal goed, dus, vooral omdat ieder bord $0,69 kost!

Na een snelle stop bij Michaels voor fotolijstjes (de Halloween- en Kerstspullen liggen er alweer!) halen we lunch bij Subway.

De broodjes smaken bijzonder goed, want het ontbijt was alweer even geleden, maar zoals Rick ook opmerkte, het zijn geen broodjes van Bugaloe in Aruba. En dan bedoelt hij natuurlijk de omgeving, die hier weinig atmosfeer heeft, aan de broodjes van Subway is helemaal niets mis.

Staples ligt vlak naast Subway en de lijst voor schoolspullen gaat mee. Ook is er een ingewikkelde rekenmachine nodig, die ergens uit een kluis moet worden gehaald (Rick vreest meteen voor de prijs!).

Zo winkelend voor de spullen, die Virginia Tech van iedere student vereist, vraag ik me toch af hoe mensen het doen, die geen geld hebben voor zo'n dure rekenmachine, bijvoorbeeld. Natuurlijk kun je sommige dingen ook tweedehands proberen te vinden, maar dan nog zal het allemaal best oplopen.

Terwijl Katja thuis alles weglegt ga ik van het weer genieten en buiten lezen. De krekels zingen en de cicades zijn ook nog steeds zeer actief. Het heeft iets heel tropisch en vooral rustgevends, dit geluid.

Al gauw is het tijd om naar de overkant te lopen voor de open house van onze Mormoonse buren. Daar is het al een drukte van jewelste en we zien gelukkig ook een paar buren. Het cadeautje zet ik in de hoek, waar anderen duidelijk ook hun cadeaus hebben achtergelaten. Wij geven een decoratief potje om bijvoorbeeld Parmezaanse kaas of suiker o.i.d. op tafel te zetten.

Het aanstaande bruidspaar (op dinsdag zullen ze in de grote Mormoonse tempel in Salt Lake City in het huwelijk treden (de hele familie gaat daar morgenochtend heen) staat in de family room om met mensen te praten. Ze lijken zo ontzettend jong, hij net 22 en zij pas 21 en ze kennen elkaar sinds november.

Makkelijk zullen ze het niet krijgen, want geen van beiden zijn klaar met hun studie en volgend jaar neemt zij een jaar om te werken om zijn studie te financieren en het jaar daarna doet hij hetzelfde voor haar. Maar zij zullen net de mensen zijn, waar we over 60 jaar (nou ja, wij niet, want wij zijn dan niet meer van deze aarde, maar onze kinderen) over in de krant lezen, dat ze zo lang getrouwd zijn. Maar eerst gaan ze op een Caribbean cruise als huwelijksreis.

Rick, Katja en ik kletsen een paar minuten gezellig met ze. Dan praten we nog even met de ouders van de bruidegom, Nathan, Linda en Bruce, onze buren. Zij hebben zeven kinderen, Nathan is deel van de tweeling, die nummer twee en drie zijn. Jessica, hun oudste dochter van 24, was ook al bijna getrouwd, maar dat ging niet door, want de aanstaande werd niet goedgekeurd. Zo'n andere wereld is dit!

Dan wensen we Nathan en Stephanie veel geluk en gaan huiswaarts. Rick en ik gaan nog even gauw naar Whole Foods voor het avondeten en wat snacks voor vanavond. We eten snel wat spiesjes van de grill met salade en brood.

Om kwart voor acht gaat de deurbel en staan Leah en haar ouders voor de deur. Wij hebben ze uitgenodigd om de foto's van de Aruba vakantie te bekijken. Onder het genot van blokjes Gouda (Leah was daar in Aruba dol op), blokjes ananas en chocolaatjes (Amerikaanse van Lake Champlain, Vermont, lekkerder bestaat niet) kijken we de meer dan duizend foto's (!). Van Leah krijgen we ook nog een heel leuk bedankbriefje. Het was ook echt speciaal om haar mee te hebben!

Als de Stieglers weer naar huis zijn kijken we nog naar de Olympische Spelen. Eigenlijk zijn die Spelen helemaal niet goed voor mij, want ik blijf veel later op, dan goed is voor me. Maar ik kan toch niet missen, dat Michael Phelps acht zwemmedailles binnenhaalt? Dat is pure geschiedenis in the making!

Zondag

Na (voor mijn doen) schandalig lang te hebben uitgeslapen sta ik om kwart over negen op. Langer kan ik echt niet blijven liggen! Ik lig toch al een uur lang te malen over van alles en nog wat. Ik heb gedroomd over het verhuizen, dat ik helemaal verdwaalde in die enorme school en Katja's dorm niet terug kon vinden. Paniek, natuurlijk! Overdag gaat het leven gewoon verder, maar kennelijk komen 's nachts de emoties boven drijven.

Expres stap ik meteen naar buiten, waar het alweer stralend warm weer is zonder een greintje van de gevreesde luchtvochtigheid. Ik zie een prachtige zwarte vlinder met fluorescerend blauw op de vleugels de tuin binnenvliegen. Hij of zij gaat op het gras rusten. Wellicht om de vleugels op te laten drogen, want volgens mij is hij/zij net "geboren". Voor mij hebben vlinders iets heel bijzonders, iets bovenaards. De aanwezigheid van deze mooie vlinder in onze tuin vind ik rustgevend.


Rick, die, toen ik opstond, nog diep leek te slapen, staat opeens naast me. Ik laat hem de vlinder zien en ga gauw naar beneden om een foto te proberen te maken. Maar dat lukt helaas niet, want de vlinder fladdert op en blijft fladderen. Mooi, maar niet voor mijn prijsfoto van een prachtige vlinder.

Samen gaan Rick en ik naar Starbucks voor ons zondagse ontbijt. We nemen ook sandwiches mee voor Katja en Kai. Er zijn heel wat honden aanwezig op hun terras en ik bedenk me, dat we Cosmo volgende keer ook mee kunnen nemen. Die vindt het toch altijd zo leuk in de auto.

Het lukt Rick vandaag zelfs om Katja al om half elf haar bed uit te krijgen! Cosmo en ik gaan wandelen en Cosmo (en dat meen ik serieus) leidt mij naar het hondenpark. Als ik ergens anders heen wil zet hij zich schrap en hij trekt mij naar het park! Daar aangekomen speelt hij met pugs en boxers en heeft geen zin om weer terug naar huis te gaan!

Maar ik heb natuurlijk wel! Ik denk via het schaduwrijke bos (het is inmiddels tegen de dertig graden, al is het niet vochtig) terug te lopen, maar dat blijkt helemaal volgegroeid te zijn. Ik probeer nog andere paden, maar die leiden tot niets. Ik waad me dus maar door het onkruid, hopend, dat er geen teken met Lyme disease in verstopt zitten. Intussen moet ik Cosmo echt meetrekken, hij wil terug naar het park!

Inmiddels zijn Rick en Katja klaar om op pad te gaan. We gaan naar Target om de allerlaatste benodigdheden van de lijst te voldoen. Gisteravond heb ik ons toch even getoest aan de Stieglers, om zeker te zijn, dat we niet overdreven bezig zijn (leek me niet, want alles tot nu toe vind ik erg praktisch), maar ook zij hebben zo'n lijst.

Janet vertelde, dat ze bij hun oudste (een jongen) ook zoveel inkochten het eerste jaar, maar de daarop volgende jaren is het natuurlijk veel minder, want veel van die spullen kunnen alle vier de jaren worden gebruikt. Ik heb Katja al verteld, dat haar kleuren alle vier de jaren groen, blauw en turquoise zullen zijn, trendy of niet!

Target blijkt verder alles te hebben. We moeten nog wel even naar een andere Target voor de wekkerradio, maar dat kost nauwelijks tijd. Behalve even naar de mall voor nog wat benodigd ondergoed, sportkleding en jeans, is de lijst nu afgewerkt. Halleluyah!

Rick biedt aan om Katja verder te helpen met alles uitzoeken en inpakken en ik neem de gelegenheid waar om naar het zwembad te gaan. Even weg uit de inpakstress! Dat Leah en Janet er ook zo over dachten zie ik later, als zij het zwembad binnenlopen.

Het zwembadwater is koel, bijna te koel voor mij om erin te gaan. Maar het is heet buiten, dus ik doop mezelf toch onder. Dan ga ik tijdschriften lezen, de Vriendin en een uit Aruba meegebrachte Anoniem.

Opeens hoor ik iemand roepen "Hee, mevrouw Engle, hoe gaat het?". Zo vreemd, want eerst dringt het niet eens tot me door, dat het Nederlands is, dat ik hoor. Het is Sylvia.

Zij heeft deze maand een abonnement op ons zwembad en ik had al gekeken of ze er waren, maar ze niet gezien. We kletsen bij en Teddie komt ook even kijken. Als ik mijn Anoniem uit heb geef ik hem door aan Sylvia.

Om een uur of vijf ga ik weer huiswaarts. De minivan is inmiddels al vrijwel gevuld met al Katja's spullen. Haar kleding is ook uitgezocht en ze weet nu, wat ze morgen bij de mall nog nodig heeft. Als ik de auto zo zie is het echt een verhuizing, slik!

Met zijn vijven gaan we uit eten. We willen eerst naar P.F. Chang's, maar daar is een wachttijd tot kwart over acht! Katja's tweede keus is Sweet Ginger en daar kunnen we meteen terecht. Ik moet Saskia wel beloven, dat we, als Kai en Katja volgende week weg zijn, twee keer bij P.F. Chang's zullen gaan eten! Kai neemt Teriyaki kip en Saskia Kip Katsu, maar Rick, Katja en ik genieten van de sushi. Dat zal ik wel erg missen, mijn sushi buddy, al ben ik blij, dat Rick het inmiddels ook lekker vindt.

Thuis kijken we natuurlijk weer Olympische Spelen. We zien het Nederlandse team met roeien (acht) zilver winnen. Daarna is het duiken, ook een sport, die ik leuk vind om te kijken. De anderen (behalve Saskia) gaan naar de X Files film. Ik ben van plan vanavond eindelijk eens voor elf uur te gaan slapen!

PS: Een groot deel van gisteren heb ik besteed met het online zetten van mijn Aruba foto's. Van sommige onderwater vissen kon ik de naam niet vinden (Karin in Bonaire, als jij die weet?). Maar de foto's zijn hier te bekijken: foto's aan land, foto's onderwater, familie foto's