Naar Huntsville

Nadat ik afscheid heb genomen van de kinderen voor de week, ga ik verder met inpakken. Ik moet twee tassen mee om in te checken, omdat ik mijn enorme kussen altijd meesleep. Verder gaat natuurlijk mijn fototoestel mee als handbagage en mijn backpack met de laptop. Vier stuks bagage, dus, als het allemaal is ingepakt.

Mijn vlucht zal om 11 uur vertrekken en Rick brengt mij gewoontegetrouw naar Dulles. We nemen afscheid en het is half tien, dus ik denk ruim de tijd te hebben. Bij een van de zelf check-in machines voer ik mijn credit card in. Maar er is een probleem en ik moet naar de balie. Uh oh, is er een probleem met mijn vlucht?

Ietwat nerveus sta ik in de (gelukkig korte) rij om geholpen te worden. De agente achter de balie is zeer abrupt. Ze kijkt naar mijn niet-boarding pass en zegt, dat ik op het verkeerde vliegveld sta! Nee, toch??? Jawel, mijn vlucht vertrekt van Reagan National, wat een schrik!

Koortsachtig (en trillend) denk ik na. Ik bel Rick om te kijken of hij terug kan komen. Maar dat gaat niet makkelijk en hij adviseert me een taxi te nemen. De tijd dringt hard, want het is kwart voor tien, de vlucht zal om vijf over elf vertrekken en Reagan National is zeker een half uur rijden.

De American mensen hebben medelijden met me en een van hun bagage medewerkers helpt mij heel snel naar beneden met mijn bagage. Na hem dankbaar een grote fooi in zijn handen te hebben gedrukt, spring ik in de taxi. Ik vraag de chauffeur of het gaat lukken om mijn vlucht te halen en hij is daarvan overtuigd.

Geen wonder, dat hij zo overtuigd was, want hij rijdt zeker vijftien mijl harder, dan de snelheidslimiet! En zo vliegen de kilometers voorbij. We komen even in langzaamrijdend verkeer terecht dicht bij ons huis, maar de chauffeur stelt me gerust. En inderdaad, in record tijd, in vijfentwintig minuten rijden we bij Reagan National Airport voor.

Het is tien voor half elf en heel gauw reken ik af. Ik geef de chauffeur een flinke fooi, want ik had nooit verwacht hier al zo snel te zijn! Gelukkig heeft American Airlines hier ook de mogelijkheid je koffers buiten in te checken en daar maak ik dankbaar gebruik van. Ik voel me nog zeer zenuwachtig over het behalen van de vlucht, maar als ik de vrouw met baby naast me hoor zeggen, dat zij op dezelfde vlucht zit. Opeens word ik helemaal rustig, want als zij met haar baby nog de vlucht denkt te halen zit ik goed.

Heel gauw loop ik naar de veiligheidscontrole. Als dit omgekeerd was geweest en ik was naar Reagan gegaan, terwijl mijn vlucht uit Dulles zou vertrekken, had ik het wel kunnen schudden. Daar moet je nog door een lange veiligheidsrij en met een bus naar je terminal gebracht worden.

Maar hier maken ze grapjes bij de controle, ik heb vier mensen voor me, twee Venezolanen. Al grappend gaan we door de controle. Er wordt serieus gekeken naar onze dingen, maar de atmosfeer is zoveel meer ontspannen, dan Dulles!

Bij de gate zie ik, dat het vliegtuig er nog niet eens is! Als ik om kwart voor elf (vertrektijd 11:05) bezorgd vraag, of het vliegtuig wel op tijd zal vertrekken, kijkt de American Airlines medewerker me verbaasd aan. Natuurlijk zullen ze op tijd vertrekken, zegt ze.

En inderdaad, we gaan precies op tijd aan boord. Ik kom naast dezelfde moeder te zitten, die met haar zoontje incheckte buiten. Wat een schatje, hij is net een jaar oud en echt een lieverdje. Duidelijk reizen ze vaak, het jochie is lekker rustig en super schattig.

De stoel voor ons is leeg en de moeder vraagt of ze mag verplaatsen aan de flight attendant. Maar dat mag niet, want we zitten in een klein vliegtuig en het gewicht is precies verdeeld, volgens de flight attendant. We stijgen op en als het eenmaal rustig is, zo'n uur later, mogen ze eindelijk verplaatsen. De rest van de vlucht lees ik in mijn Eclipse boek.

Op tijd landen we in Nashville, de "country capital". Ik loop richting "bagage claim" en opeens zie ik Christine staan! Zo leuk! Dat is heel anders hier dan in Washington. Nashville is, wat we noemen, small town, al wonen er een miljoen mensen.

Onderweg hoor ik country muziek in een bar, een genre, waar ik niet dol op ben, maar hier past het gewoon. De mannen met cowboyhoeden vallen meteen op. Christine's auto's staat vlakbij en we rijden naar het Opryland Hotel. Daar zoeken we een restaurant om te lunchen. Wat een prachtig hotel is dit! Prachtige tuinen en mooie balkons, een genot om doorheen te lopen.

Bij het Cascades restaurant krijgen we een tafeltjes bij de fonteinen. De zalm salade is super lekker en Christine heeft een kip wrap. De bediening is supergoed!

Na de heerlijke lunch lopen we nog wat verder en zien de Grand Ole Opry, waar Nashville zo bekend om is. We kijken er even rond en het is wel heel leuk om dit te zien. Dit is echt iets, wat je alleen in Amerika vindt, deze country muziek met alles, wat daarbij hoort.

We houden het voor gezien en gaan aan de twee uur durende rit naar Madison, Alabama. Dit is voor mij de eerste keer, dat ik in deze staat ben. Nu ben ik in vijfenveertig staten geweest!

We halen kip voor het avondeten bij Publix en Christine laat me zien, waar Mallory naar school gaat. Hun huis is werkelijk prachtig! We eten lekkere gegrilde kip, asperge en risotto. Ik voel me hier helemaal thuis!