Stads- en Katrina tour

Terwijl we hier zijn, probeer ik een beetje de tijden van thuis aan te houden, zodat we straks niet weer aan een uur later moeten wennen. Ik sta dus om half acht deze tijd (half negen thuis) op. Katja ligt nog in diepe rust en dat laat ik voorlopig maar zo.

Opeens heb ik een halve paniekaanval, want dit weekend heeft iemand in Singapore een industriele transformer met Ricks debit card gekocht, daarmee onze rekening in het rood zettend. Gelukkig haalde het bedrijf de $3000 meteen maandag van onze rekening, maar dat was gisteren nog niet te zien, dus kon ik mijn debit card niet gebruiken. Als het niet gauw terug wordt gestort heb ik niet genoeg cash om de taxi terug naar het vliegveld te betalen vrijdag.

Snel probeer ik de ATM beneden in de lobby en tot mijn grote opluchting komen de dollarbiljetten daar weer vrolijk uitrollen! Gelukkig werkt mijn kaart dus ook nog, want die van Rick werd geblokkeerd.

Opgelucht neem ik een banaan en koffie mee naar boven van het gratis ontbijt, dat dit hotel biedt. Op een lege maag kan ik niet sporten en een banaan is perfect. Op de vijfde verdieping is een sportruimte ingericht. Ik zie meteen, dat dit de enige keer is, dat ik er gebruik van ga maken. Het is klein en er is geen raam.

Een programma over de vakantiebestemmingen van biljonairs op het Travel Channel maakt veel goed. Ik wissel vijf minuten flinke cardio af met vijf minuten gewichten. Voor ik het weet zijn er drie kwartier voorbij.

Terug in de kamer neem ik eerst een douche en wek dan Katja. Ze heeft meer dan veertien uur geslapen! Dat zal haar op school niet gauw lukken. Haar keel is in ieder geval een stuk beter en ze ziet er ook niet meer zo opgezwollen uit, als maandag. Ik druk haar op het hart goed naar haar lichaam te luisteren, want juist als je je beter gaat voelen is het makkelijk te veel te doen, weet ik uit ervaring.

Als we klaar zijn lopen we naar Cafe du Monde. Het is prachtig weer en heerlijk warm. We nemen een tafeltje aan de rand met goed uitzicht op Jackson Square met de artiesten. Vlakbij ons speelt een gitarist bekende Zuidelijke liedjes. Er hangt een vrolijke atmosfeer, zoals altijd hier.

We bestellen ieder een bordje (drie) beignets en ijs cafe au lait. Het is, zoals we hier zo goed zeggen: sinfully delicious! Niets gezonds eraan, maar het smaakt hemels!

Na het eten lopen we een paar calorieen eraf langs de Mississippi rivier. Katja wil graag naar de Riverwalk Mall, want ze zoekt een nieuwe tas. De rits van haar oude blijft niet dicht zitten. Helaas voor haar zijn er geen leuke winkels daarvoor. Daarentegen vind ik wel een leuk t-shirt voor Kai en Ricks felbegeerde heel superhete sauzen.

De mall is veel kleiner, dan we ons herinneren en we hebben nog meer dan een uur voor onze stadsrondleiding. We halen een paar tijdschriften en gaan bij het zwembad in het zonnetje zitten lezen. Het water is veel te koud om te zwemmen, maar zo in de zon liggen is heerlijk!

Voor de stads- en Katrinarondleiding is ons gezegd om half twee voor het hotel te gaan wachten. De (blanke, om de een of andere reden ben ik daar verbaasd over en omdat ik verbaasd ben, vermeld ik dat hier) man bij de balie vraagt, wat onze plannen zijn vanmiddag, en vertelt, dat hij zelf anderhalve meter water (wat een eufemisme is voor dikke modder met rioolwater en allerlei gevaarlijke chemicalien erin) in zijn huis had staan.

Zijn huis is inmiddels opgeknapt, maar je kunt de pijn nog in zijn ogen zien. Alles was weg. Hij vertelt hoe zijn tapijt stukje voor stukje naar buiten moest worden gedragen, zo zwaar was het. En allerlei dingen, die hem dierbaar waren, waren onbruikbaar. Ach, zegt hij, je moet of huilen of lachen en ik heb lachen gekozen. Oef!

Buiten wachten we, zittend op de stoep, een half uur voor er eindelijk een zwarte bus verschijnt. Niet bepaald de bus, die ons is beloofd, maar het blijkt, dat we naar onze bus worden gebracht. Het gaat allemaal op zijn elvendertigst, mij eraan herinnerend, dat tijd in het zuiden rekbaar is. Ik ben wat dat betreft teveel gewend aan het snelle leven in Washington.

Eenmaal in onze bus moeten we weer wachten op een andere klant! Ruim een uur te laat begint de tour dan eindelijk. De gids maakt alles goed, hij weet overal wel iets over te vertellen en, spons, die ik ben, ik luister geconcentreerd.

Feiten over de stad vullen mijn hoofd. De eerste Mardi Gras was in 1699. Louisiana is genoemd naar Louis XIV. Het French Quarter (Vieux Carre) is het enige gedeelte van de stad, dat boven de zeespiegel ligt. Daarom is de stad hier door Iberville gesticht.

We rijden langs de Superdome, waar duizenden mensen heen vluchtten tijdens Katrina. De gids vertelt hoe hoog het water stond en hoe ook de Superdome geen ideale schuilplaats was. Daar liepen de riolen ook over. Bovendien kon niemand weg, want alles stond onder water. Echt vreselijk! Veel mensen gingen terug naar huis en verdronken daar toen de cementen "dijken" het begaven.

Het Hyatt hotel naast de Superdome verloor 90% van zijn ramen tijdens Katrina. Die zitten er weer in, maar het hotel is nog steeds niet heropend. Het hele gedeelte van de stad, dat "downtown" heet hier, is een jaar lang dicht geweest.

In de VS is New Orleans uniek, want het was ooit een tweetalige stad. De stad was verdeeld in een Frans gedeelte en een Engels gedeelte, iets wat je nu nog aan de straatnamen kunt zien. Canal Street is de scheiding. Bourbon Street wordt bijvoorbeeld Carondelet aan de andere kant van Canal. Iets, wat ik niet wist, eerlijk gezegd.

We rijden door het prachtige Garden District met zijn negentiende eeuwse enorme huizen. Een daarvan, die we van verre zien, is waar Brad Pitt "The curious case of Benjamin Button" filmde. Vroeger werden in deze tuinen (die nu de mooiste bloemen laten zien) groentes verbouwd. Naast de buurt lag een veehouderij en de hekken in deze buurt waren bedoeld om eventuele weggelopen dieren buiten te houden.


Huis in het Garden District

Door het mooi French Quarter rijden we verder. We komen door de buurten Treme en Bywater. De gids vertelt zoveel, dat ik het allemaal niet bij kan houden. Ooit hoop ik ook zoveel over Washington te weten!

Bij het St. Louis 3 kerkhof stoppen we en stappen uit. In 1853 was er een ernstige gele koorts uitbraak, die 10.000 mensenlevens kostte. Die mensen werden hier begraven. Een jaar en een dag moesten zij ingemetseld in een crypt liggen, daarna mochten ze naar de familietombe. Hier zijn alle graven boven de grond, vanwege de overstromingen en een bezoek aan een begraafplaats is zeer interessant.


St Louis 3 begraafplaats

De volgende stop is het City Park. Ook dit lag diep onderwater door Katrina. Meer dan 2000 bomen raakten verloren. Maar, als je er nu doorheen rijdt, vallen alleen de kleine bomen op, verder ziet alles er netjes uit.

Hier stoppen we een kwartier om de faciliteiten te gebruiken. Katja en ik hebben toch wel trek, al waren de beignets een flink maal. De keuze hier is een alligator hot dog of een ijsje. We kiezen het ijsje, alligator hebben we allebei al gegeten. Ik kies pecan pralines, zeker een zuidelijke smaak en mijn absolute favoriet!

Het laatste gedeelte van de rondleiding is ook het meest serieuze. Langzaam naderen we het gedeelte, waar Katrina de meeste schade heeft toegebracht. De wegen worden ook steeds slechter en hobbelend rijden we verder.

De gids wijst ons op een caravan van FEMA, waar heel veel mensen maanden en soms jaren in vertoefden. Die heeft de grootte van de gemiddelde caravan. De meeste huizen hier zijn hersteld, al zijn er nog een heel stel met hout dichtgetimmerd.

Het indrukwekkendst vind ik de X die op sommige deuren staat geverfd. Daarin staat de datum, dat het huis is doorzocht na de storm, en het onderste nummer laat zien, hoeveel lichamen er zijn gevonden. Gelukkig zie ik alleen maar nullen, maar zeker 1600 doden zijn geborgen en een ontelbaar aantal vermisten is nog niet terecht en zal dat wellicht ook nooit zijn. Het ware dodental zal altijd een mysterie blijven.


Dan gaan we een brug over naar de Lower Ninth Ward en dan wordt pas echt duidelijk, hoe erg dit gedeelte van de stad er nog aan toe is. Brad Pitt, Habitat for Humanities en andere filantropische instellingen zijn aan het herbouwen en een enkel huis wordt opgeknapt. Maar hele straten bestaan uit ruines of zelfs enkel stukken cement waar ooit huizen stonden.

De muur, die destijds doorbrak en deze buurt onder meer dan vier meter water zette, is groter en beter hersteld. De gids lijkt er echter nog helemaal geen vertrouwen in te hebben. Sommige huizen, die bijna opgeknapt waren, kregen vorig jaar een tweede klap en stortten weer in, toen orkaan Gustav over kwam waaien.


Vier jaar geleden stonden hier huizen

We komen langs het huis, waar Fats Domino uit gered moest worden. Hij was op de tweede verdieping, toen de storm toesloeg. Er wordt nu met vrijwilligerswerk gewerkt aan het opknappen van zijn huis en museumpje ernaast, maar veel van zijn waardevolle bezittingen, zoals gouden platen, is hij kwijt.

Er zijn absoluut geen voorzieningen in de nabijheid. De supermarkt en het benzinestation zijn nog niet heropend. Er is een tijdelijke supermarktje een eind verderop. De ravage is niet voor te stellen, tenzij je het met eigen ogen ziet. Ik wist, dat het erg zou zijn, maar kijk dit met tranen in mijn ogen aan.

Katja vertelt, dat een groep van haar school in New Orleans is om te helpen opbouwen. Zij is er erg in geinteresseerd dit ook te doen, als ze de kans krijgt. Er is nog zoveel werk te verrichten hier! We zijn er beiden erg van onder de indruk.

De rondleiding is afgelopen en we worden allemaal weer bij onze hotels afgezet. De gratis receptie is in het restaurant gedeelte van ons hotel in volle gang. Dit keer is het een compleet buffet met hamburgers, hot dogs, salad bar en meer. We nemen een bordje salade mee naar boven, want in de restaurants is groente geen hoofdgerecht.

Bente belt en we spreken af bij Remoulade op Bourbon Street. Katja is moe en mijn voeten doen pijn, dus we besluiten een taxi te nemen. Bente zit ons al op te wachten en het gesprek verloopt meteen gemakkelijk. Erg leuk, weer zo'n internet ontmoeting.

We bestellen echte plaatselijke gerechten: oesters, schildpadsoep en voor Bente en mij blackened catfish. Katja neemt Louisiana special met een pasteitje en crawfish etouffe. Erg lekker, allemaal!

Bente vertelt, hoe ze in New Orleans terecht is gekomen en hoeveel mensen ze inmiddels al kent. Het is zo'n andere cultuur hier, dan waar wij wonen, erg interessant om van een "insider" te horen, hoe het leven hier is.

Het is dat Katja en ik zelf ook toch wel erg moe zijn, anders waren we nog langer blijven nakletsen. Hopelijk zal het Bente lukken eens onze kant op te gaan, of anders zien we haar wie weet hier weer. New Orleans is een van mijn favoriete plekken in de VS.

We vinden vrijwel meteen een taxi en duiken in het hotel meteen ons bed in!