Maandag

Schelle zonneschijn maakt, dat ik na de wekker van kwart over zes niet meer in slaap kan komen. Wat dat betreft zijn onze lamellen heel slecht. Ze zouden er net zo goed niet kunnen hangen, want donker maken doen ze onze kamer niet. Maar ach, voor privacy doen ze hun werk wel.

Nog een uurtje blijf ik liggen, maar als ik dan zelfs Katja bezig hoor, sta ik op. Rick vertrekt naar zijn werk, maar dat Katja al zo vroeg op is, is een wonder. Ze kon niet meer slapen. Ik ben blij met een maatje bij het ontbijt en op het deck genieten we van onze koffie en yoghurt.

Al gauw moet ik er vandoor, want onze maandagtraining begint om kwart over acht. Als ik aankom om tien over acht zijn alleen Sharon en Emily er nog, maar een paar minuten later stroomt het vol. Mijn benen zijn moe van gisteren met al dat fietsen en lopen en uitgerekend vandaag doet Sharon heel veel beenwerk. Dat zijn toch wel de spieren, die het het meest te verduren krijgen, want cardio- of krachttraining, de benen komen erbij te pas.

Het uur is gauw voorbij en ik haast me naar huis om te douchen. Daar staat Katja net op het punt te vertrekken. Ze moet babysitten bij de overburen. De oppasaanvragen beginnen nu wel binnen te stromen. Zozeer, dat Katja een beetje het overzicht kwijtraakt. Ik raad haar aan alles duidelijk in haar kalender op haar telefoon te noteren. Met al die verschillende gezinnen vergeet je al gauw wie, wat, waar, anders.

Zoals altijd ben ik maar kantje boord op tijd voor de Spaanse les. Onderweg hoor ik op de radio, dat er een Air France vliegtuig, vertrokken, uit Brazilie vermist wordt. Men weet niet, wat er gebeurd is en waar.

Dit gooit me meteen twintig jaar terug in de tijd. Het is december 1988 en wij horen op ons werk (reisbureau), dat Pan Am vlucht 103 vermist is. Later blijkt dat vliegtuig boven Lockerbie, Schotland, neergestort (opgeblazen) te zijn.

Het was voor mij een van die dingen, die ik nooit zal vergeten. Waar ik was, hoe ik het hoorde, het constante checken van mijn computer (United's Apollo systeem), waar we nog de hele lijst met passagiers konden opvragen tot een paar uur na de crash. Twee van onze klanten waren aan boord, de reserveringen door mij gemaakt.

Kippenvel en dat voel ik met deze crash weer. Zoveel levens verloren in een keer, mijn gedachten zijn bij de nabestaanden. Ik hoop zo, dat het vliegtuig wordt gevonden, zodat men uitsluiting kan krijgen over wat er gebeurd is.

Een beetje bedrukt loop ik de Spaanse les binnen. Het gaat vandaag over persoonlijke werkwoorden (yo me lavo las manos). Iets wat in het Nederlands of Engels niet bestaat, maar voor mij is het begrijpelijk met mijn kennis van het Frans en Italiaans. Ik vind het interessant om te zien, hoe moeilijk het voor mijn Amerikaanse medestudenten is om dit te begrijpen.

Volgende week is de laatste les van deze acht weken en ik heb alweer echt het gevoel een stuk verder te zijn gekomen. Ik versta senor Diaz goed, al is het nog (lang niet) ieder woord, dat hij zegt. Ook als onze schoonmaaksters tegen elkaar kletsen, merk ik, dat ik flarden conversatie versta. Toch niet slecht voor zo'n zestien weken lange goedkope cursus.

Katja gaat vanavond weer voor ons koken en zij heeft mij een boodschappenlijstje meegegeven met ingredienten. Bij de Giant haal ik die op. Terwijl ik shop, valt het me op, dat ze Aero repen hebben, de Britse variant van Bros. Ik kan me ternauwernood inhouden, want ik ben dol op die repen! Ik ga het onthouden als tractatie.

Het is absoluut schitterend weer, 27 graden en geen greintje luchtvochtigheid. Eigenlijk wacht er een berg was op me om opgevouwen te worden. Ik besluit, dat dat kan wachten, desnoods tot donderdag, als het slecht weer wordt. Dan kan ik uren op gaan vouwen.

Er is vanmiddag verder niets gaande en ik ben om de een of andere reden heel erg moe. De hangmat beneden lonkt wel erg en met een kussen ga ik erin liggen. Cosmo komt ernaast liggen en ik lees wat en lig gewoon wat. Wat een heerlijkheid, al dat groen om me heen en de zingende vogeltjes. Onze tuin ligt middenin een buurt, maar we hebben zoveel privacy, ik kan geen van de buren zien van waar ik lig.

Katja's vriendin Meghan (de dochter van mijn vriendin Ann uit Pennsylvania) komt vandaag bij ons logeren tot donderdag. De meisjes hebben elkaar een jaar niet gezien en er is natuurlijk heel veel bij te kletsen. Meghan voelt zich ook gelijk thuis bij ons, waar ze vroeger ook kind aan huis was.

Kevin, haar vader, werkt alweer een aantal maanden hier in Washington, terwijl Ann in Pennsylvania probeert hun huis te verkopen. Dat lukt helemaal niet en hun plan, om de twee jongere kinderen volgend schooljaar in dit gebied te laten beginnen, is helemaal niet zeker. Zij voelen de gevolgen van de huizencrisis wel degelijk. Sinds maart hebben ze vier kijkers gehad voor hun huis, vertelt Meghan.

Intussen maakt Katja mango salsa, gegrilde gamba's, bruine rijst en asperge (uit blik) voor onze avondmaaltijd. Dit alles in het kader van haar leren koken voor als ze in haar apartement woont. Rick helpt haar door de garnalen te grillen, maar verder doet Katja alles.

Katja maakt dit recept en het smaakt werkelijk voortreffelijk. Alles gaat schoon op! In ieder geval is de "angst" voor koken er nu bij Katja af. Ze ziet wel, dat een recept volgen niet zo moeilijk is en zelfs erg leuk.

Met zulk weer zit ik nog lang buiten te genieten van het geluid van ons watervalletje achterin de tuin en de wind in de bomen. Cosmo slaapt aan mijn voeten en ik probeer het geluid van de snelweg en sirenes in de verte te negeren. Dat is weer een herinnering, dat we toch in een stedelijk gebied wonen, hoe idyllisch ons eigen stekje ook is.