Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, juni 10, 2009

Scott's Run

Om vier uur word ik wakker met de ergste krampen, die ik sinds mijn tienertijd heb gehad! Meestal heb ik geen pijnstillers nodig, dus ik probeer weer in slaap te komen, denkend, dat het wel minder zal worden. Dom!!

Voor ik het weet wordt het zo erg, dat ik Rick wakker moet maken. Hij gaat een hete kruik maken, maar intussen moet ik overgeven van de pijn. Gauw neem ik Saridon, me gelukkig net toegezonden vanuit Nederland. Dat is het enige middel, dat ooit heeft geholpen, en ook nu neemt de pijn met een half uurtje af. Ik hoop nu niet, dat dit een maandelijks terugkerend iets gaat zijn!

Nogal geradbraakt sta ik op en besluit mijn geplande gewichtenroutine bij de sportschool af te lasten. In plaats daarvan neem ik Cosmo mee naar Nottoway Park. Daar is een picknick gaande van vierde klassers en Cosmo krijgt volop aandacht en liefkozingen van de kinderen.

Het is warm en vochtig, maar in het bos valt het wel mee. Voor vanavond wordt alweer onweer voorspeld. Onze droogte voor de lente begon is helemaal weggespoeld, net als grote gedeeltes van de natuurpaden, waar ik op loop. De natuur is er wel prachtig diepgroen door.

Op de terugweg zie ik een bekende hond op ons afkomen. Het is Cosmo's vriendje Cuckoo van vorig jaar. De honden herinneren zich elkaar duidelijk, want er wordt meteen op ouderwetse manier gespeeld.

Door Nottoway Park lopend, bedenk ik me, dat het woensdagochtend is. Voorheen was er dan in dit park een farmer's marktje, maar dat is verhuisd naar Oak Marr. Sindsdien ben ik er nooit meer heen geweest. Het verhaal ging, dat het te groot was geworden voor Nottoway Park, dus ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig.

Onderweg zie ik de leuke Nederlandse markten voor me, met allerlei lekkernijen en hebbedingetjes. Zo zijn de farmer's markten hier niet. Het zijn letterlijk boeren uit de omgeving, die hun produkten komen verkopen. Van het Oak Marr marktje had ik me toch teveel voorgesteld, want ik ben teleurgesteld, als ik het zie.

Er staan ongeveer tien kraampjes, waarvan de meesten groentes verkopen. Ik had gehoopt op wat lekker vers fruit, maar kennelijk is niets vers nu. Bij het ene kaasboertje is wel interessante kaas te koop en "curds" (ik weet zeker, dat iemand hier mij de Nederlandse vertaling van kan geven. Je kunt alle smaken proeven en de gerookte Goudse kaas smaakt "net echt". Ik wil een zakje curds kopen, maar vind $8 voor zo'n klein zakje te gek.

Ook de andere produkten vind ik erg aan de prijs. Er staat een bakker, maar de broden kosten meer, dan bij de warme bakkers in Vienna. De ene slager heeft dan wel organische biefstuk, maar ook weer tegen een flinke prijs. Uiteindelijk vertrek ik met twee, inderdaad prachtig rode, tomaten, maar ook daar betaal ik een flinke $3,25 voor.

Kortom, ik wil de lokale boeren best helpen, maar dan moeten de prijzen tenminste vergelijkbaar zijn met Whole Foods, wat de duurste supermarkt hier is. Teleurgesteld ga ik huiswaarts, misschien zaterdag toch het marktje in het centrum van Vienna eens verkennen. Wie weet is daar meer van mijn gading.

Katja is inmiddels ook klaar met oppassen en samen eten we buiten lunch. Ik geniet er echt van haar thuis te hebben! We maken sandwiches van Arnold's thins, ik met de door Priscilla vorige week meegebrachte kaas en Katja met kalkoenborst. Over die thins wil ik het even hebben. Ik ben niet zo'n broodfan en al helemaal niet van supermarktbrood hier, maar deze zijn een aanrader! Vooral getoast zijn ze erg lekker.

Aanvankelijk was ons plan naar de Shenandoah te gaan voor een hike, maar na mijn rusteloze nacht is me dat net te ver weg. In plaats daarvan stel ik Scott's Run voor. Katja is daar ook nog nooit geweest en het is een romantisch plekje om eens met Justin te gaan picknicken.

We nemen Cosmo mee en tot mijn verbazing is de parkeerplaats vrijwel leeg. Meestal is dit een heel populaire bestemming. We lopen het bos in en we horen meteen, dat ook hier de regen van de afgelopen tijd merkbaar is in het vele water in de kreek. We moeten hem twee keer oversteken en lopen lekker door het nog koele water. Mijn Teva's mogen nat worden en Katja loopt, zoals altijd, op teenslippers.

Na een half uurtje komen we bij de waterval aan. De Potomac staat hier ook erg hoog. Waar gewoonlijk een strandje is, raast het water voorbij. De waterval is hierdoor ook lekker vol en mooi. We gaan op een boomstronk zitten en nemen al het moois in ons op. Wat is het toch heerlijk om binnen een paar mijl zo helemaal in de natuur te zitten!

We lopen nog wat langs de rivier en Katja vindt een klein padje. Natuurlijk moet die opgepakt en uitgebreid gefotografeerd worden (met Katja's telefoon zet ze de foto's zo op Facebook). Het is leuk om te zien, hoe Katja zo'n wandeling in de natuur nu ook echt kan waarderen. Dat is weleens anders geweest.


Terug in de auto vernemen we meer details over de schietpartij, die rond een uur plaatsvond in het Holocaust Museum in Washington. Eerst, als ik hoor, dat de dader 88 jaar oud is, denk ik aan een Holocaust overlevende, die gek is geworden. Maar het blijkt om een gedecoreerde ex-militair te gaan, die een anti-semitisch boek heeft geschreven en in de jaren tachtig al jarenlang vast heeft gezeten, vanwege poging tot kidnappen.

Hoe meer we over de man horen, hoe enger ik hem vind. Helaas is de veiligheidsagent, die hij geschoten heeft, bezweken aan zijn verwondingen. Gelukkig, dat de andere veiligheidsbeambten snel reageerden en hem neerschoten, anders had hij vast nog meer slachtoffers gemaakt. Hoeveel jaren heeft zo iemand zijn haatgevoelens lopen opzwepen? Ik krijg er kippenvel van.

Thuis gaan we buiten op het deck zitten. Overal om ons heen rommelt het, maar hier blijft het droog. Zo vaak lijken we hier op een soort eilandje te wonen, waar de onweersbuien precies omheen trekken. Geen idee, waar dat aan ligt.

Katja komt naast me zitten en vlecht bandjes. Ze is nu met eentje in de Virginia Tech kleuren bezig en dan begint ze aan een enkelbandje voor mij. Intussen kletsen we over van alles en nog wat. Katja merkt op, dat ze alweer bijna een maand thuis is. Ieks, dat gaat snel! Gelukkig zijn er nog een volle twee maanden te gaan!

Om ons heen kleurt de radar groen, geel en rood en we horen donder, maar het blijft voorals nog droog. Na Ricks loopje (ik ben trots op hem, dat hij volhoudt!) eten we met zijn allen buiten aan de tuintafel.

Rick vertelt, dat hij in juli een nieuwe baan binnen Microsoft begint. Hij gaat met alle Windows produkten werken en zal daardoor meer "zichtbaar" zijn. Het is niet onverwachts en een verandering ten goede, maar Rick vindt het wel jammer niet meer met zijn huidige team te werken dan. Met hen zijn we onder anderen naar San Diego geweest. Zijn nieuwe manager is een goede vriend, dus hij ziet ook erg naar uit met hem samen te werken.

Zolang het droog blijft, blijf ik buiten zitten, want de temperatuur is zeer aangenaam. En net nu ik dit typ voel ik de eerste druppel en hoor een harde donder. Ook vanavond zullen we weer aan de nattigheid moeten geloven!

12 reacties:

Anja zei

Wat naar die vreselijke krampen, hopelijk is het een eenmalig iets.
Gezellig om er met Katja op uit te trekken. Alweer een maand, ja de tijd gaat ook zo snel.
Triest dat er slachtoffers zijn gevallen bij de schietpartij in Washington DC.

Bianca (hollandranch) zei

Wat een water bij jullie, het is inderdaad erg ongelijk verdeeld op het moment maar komt wel weer goed t.z.t. (dat zal toch zeker wel ? ;-)

Gefeliciteerd met Rick zijn nieuwe baan ! speciaal in deze barre tijden hartstikke mooi ! en zeker leuk om met een goede vriend samen te werken. Heel veel succes gewenst !

Corry zei

Vervelend zeg die krampen. Goed dat die Saridon zo helpt. Heb het net ook gelezen van het Holocaust museum. "Hoe ouder hoe gekker" zeggen ze maar dit is te gruwelijk voor worden.
Hier ook de hele nacht regen gehad.

Bente zei

Krampen, wat een hel. Heb er ook mijn deel van gehad. Nu miraculeus verdwenen, maar ik weet precies waar je het over hebt. Hoop dat het eenmalig was.

Ben wel jaloers op al die natuur die jij hebt. Mis een goede boswandeling hier toch best.

Fijn dat Rick een nieuwe uitdaging heeft.

Monique zei

Wat fijn dat Rick in elk geval nog helemaal safe zit bij Microsoft.

Die krampen zijn heel erg, ik herken dat wel. Sinds ik de prikpil gebruik heb ik nergens last meer van, ideaal.

Petr@ zei

Ik was net het nieuws aan het lezen over de schietpartij in Washington. Triest hoor!

Heerlijk om zo met je oudste dochter op pad te gaan. Geniet ervan, want inderdaad, de tijd vliegt!

Goed nieuws voor Rick, een nieuwe baan. Ach, en ook dit team zal vast leuk zijn.

Petra S. zei

Ai, wat pijnlijk die krampen. Scott's run ziet er super uit. Jullie hebben genoten van de natuur.
Gefeliciteerd met Rick's nieuwe baan. Hoeft hij nu minder of niet meer op reis?

Anja L. zei

Rick gefeliciteerd met je nieuwe baan!

Oh, die krampen die mis ik niet hoor. Ik weet nog hoe beroerd is daarvan kon zijn. Gelukkig hielp de Saridon.

Groetjes van Anja L.

Anoniem zei

Het was weer geweldig!!!!

Els

Bibi zei

Wat vervelend van die krampen! Goed dat je het trainen even hebt gelaten voor wat het is, soms moet je even rustig aan doen.
Er lopen zoveel gevaarlijke gekken rond, van deze krijg ik ook de rillingen.
Mooi dat Rick een nieuwe baan heeft gekregen, proficiat!

Marjon zei

Vervelend die krampen, ik ben blij dat ik daar bijna van af ben. Hoewel ik nooit heb hoeven overgeven van de pijn gelukkig.

Twee tomaten voor $3,25 ? Jeetje wat een prijzen zeg.

Manon zei

Wikipedia zegt Wrongel???? Geen idee hoor.

Vervelend dat je zo last van krampen hebt dat je zelfs over moet geven! Ik hoop met je mee dat het niet elke keer zo is!
Naar wat er gebeurt is in het museum en nog een dode ook, bah.