Vrijdag

Oei, wat heb ik vanochtend een moeite met opstaan! Gisteravond is het later geworden, dan ik wilde. Even overweeg ik, om later naar de fitness te gaan en mijn eigen gewichtenroutine te doen. Maar ik vind het groepje toch te leuk, dus netjes om vijf voor half negen loop ik het lokaal binnen.

Vrijdag is altijd de drukst bezochte dag, dus ik moet even een plekje vinden. Er zijn ook altijd te weinig gewichten, maar niemand, behalve Sharon en ik, gebruiken de 15 ponders, dus die zijn er altijd.

Sharon gebruikt op het moment helemaal geen gewichten, want haar rug is nog helemaal niet goed. Ik hoop voor haar, dat het gauw beter wordt, maar ik houd het ook in gedachten als voorbeeld, dat het beter is niet teveel te willen doen.

Kirsten heeft vanochtend onze wekelijkse wandeling afgezegd, helaas, want het is lekker, zonnig weer. In plaats daarvan doe ik een zware interval van een half uur op de elliptische machine. De analoge tv kanalen op de machine hebben een heel slechte ontvangst. Is dat omdat de hele VS vannacht overgaat op digitale tv? Ouderwetse antennes zullen onbruikbaar zijn vanaf morgen.

Thuis is Katja op en zich aan het klaarmaken voor haar reis naar North Carolina. We eten samen nog lunch en dan vertrekt ze voor haar rit van 268 mijl (431 km) naar het zuiden. Of ik er ooit aan zal wennen, dat ze zulke afstanden in haar eentje rijdt, weet ik niet. Dat zij en Justin elkaar willen zien, snappen Rick en ik wel, dus het moet maar.

Als Katja is vertrokken overvalt me opeens een enorme vermoeidheid. Maar het is zulk heerlijk weer, zonde om het te verslapen! Lezen bij het zwembad is ook rust, dus ik maak me klaar daarheen te gaan.

Nu de kinderen nog school hebben, is het voor drie uur nog heerlijk leeg. Chris trekt haar baantjes en ik krijg dat bekende "ik moet eigenlijk" gevoel. Maar ik ben moe en heb een interne conversatie, dat het vandaag genoeg is om mezelf even onder te dompelen. Het water voelt heerlijk! Ondanks de vele onweersbuien warmt het kennelijk toch goed op.

Mijn boek begint me langzaam meer te boeien. Eigenlijk wil ik ook graag zo'n audioboek vinden, zodat Rick en ik daar op weg naar Michigan naar kunnen luisteren. Heeft iemand nog suggesties voor mystery/thrillers, die ook iets met geschiedenis te maken hebben. William Dietrich schrijft weer heel anders, dan Dan Brown, maar ze hebben wel overeenkomsten.

Een oude bekende komt even bij mij kletsen. Zij is niet mijn favoriete persoon, om eerlijk te zijn, maar ik blijf natuurlijk aardig. In het verleden heeft ze nogal vreemde dingen gezegd en gedaan, maar het zal haar vergeven zijn. Ze komt herinneringen ophalen over de zomerkampen van onze kinderen.

Ja, dat zijn lang vervlogen tijden, toen Katja en Kai naar Frying Pan Park gingen en daar koeien leerden melken. De kinderen genoten van die kampen en zijn er nu nog trots op, dat ze een koe gemolken hebben en biggetjes gevoed hebben. Die kampen zijn er dit jaar weer, maar L. vertelt, dat er veel minder kinderen heengaan. Waarom is niet duidelijk, aan de prijs kan het niet liggen, want ze zijn echt niet duur voor twee volle weken kamp.

Kidwell Farm bij Frying Pan Park is de dichtstbijzijnde boerderij, een half uur rijden bij ons vandaan. Hier in de nabije omgeving zijn geen weides met koeien en schapen of varkens- of kippenboerderijen. Dat zo'n kamp onze kinderen dus het boerderijleven van nabij liet meemaken, vond ik wel erg leuk.

Misschien komt dat wel door mijn eigen achtergrond, ik fietste dagelijks langs boerderijen en koeien in weilanden vroeger. Ik herinner me, dat ik terug naar huis fietste na een eindexamenfeest vroeg in de ochtend en de koeien sliepen in de wei. Rick komt ook oorspronkelijk uit een boerengebied. Iedere keer, als we naar zijn vader gaan, moet ik aan Nederland denken, want West-Michigan lijkt daar enorm op. Niet voor niets zijn daar zoveel Nederlandse emigranten heengegaan.

L. vertelt ook, dat bij de middle school, waar haar zoon heengaat, een heel aantal kinderen ziek is met "griepverschijnselen". Waarschijnlijk, volgens haar, zijn het gevallen van H1N1 oftewel de varkensgriep. Inderdaad kregen we vandaag een email van het schooldistrict, dat de ziekte is aangetroffen in de scholen hier. Dat is geen nieuws, maar het lijkt zich dus wel uit te breiden. Wij kunnen niet meer doen, dan de kinderen op het hart te drukken hun handen te wassen.

Het zou vervelend zijn, als we nu ziek werden, want we plannen een reis naar Michigan eind volgende week. Die reis zou dan geen doorgang kunnen vinden. Ricks vader en zijn vriendin zijn wel in goede gezondheid, maar ook al senioren, dus die wil je dan niet in gevaar brengen. Maar we zullen niet op de feiten vooruitlopen.

Saskia logeert bij een vriendinnetje vannacht en Katja is dus op reis. Kai, Rick en ik blijven over voor het avondeten. Rick werkt alweer laat in Maryland en heeft zin om de week af te sluiten met een etentje buitenshuis. Kai is doodmoe en kiest ervoor, dat Rick KFC voor hem meeneemt.

Zelf ben ik ook heel erg moe, maar ik vind het zielig voor Rick, als ik niet mee ga. Hij werkt hard en heeft het verdiend om te doen, wat hij vanavond wil. Zijn eerste keuze is het Thaise restaurant Busara. Dat restaurant is echter gesloten. Later vinden we uit, dat ze het aan het renoveren zijn.

Vlakbij ligt Cafe de Luxe, wat een van mijn favoriete restaurants is. Daar krijgen we een tafeltje op het gezellige terras. Steeds meer restaurants hebben terrasjes en er wordt dankbaar gebruik van gemaakt.


Dit restaurant heeft een tonijnsteak voor $16,95 en ik kan het nooit nalaten, die te bestellen. Iedere keer wordt die perfect bereid en zo zacht als boter geserveerd. In veel duurdere restaurants heb ik ze niet zo lekker gegeten!


Hun frietjes zijn ook heerlijk, maar daar eet ik er heel braaf maar een paar van

Thuis zitten we buiten op het deck tot bedtijd. In deze tijd van het jaar kijken we eigenlijk helemaal geen televisie. Te lekker om buiten te genieten van de aangename temperatuur!