Weer een leuke internet ontmoeting

De laatste schoolweek of liever halve week, want donderdag is de officiele laatste dag, maar Kai gaat dan niet en Saskia heeft maar een paar uur, is begonnen. Misschien omdat Katja al een aantal weken thuis is, maar ik heb "het" zomergevoel al een tijdje. Vorig jaar kreeg ik dat pas, toen de kinderen vrij hadden.

De zon schijnt weer uitbundig, wat opstaan zoveel makkelijker maakt. Aan de ene kant vind ik Sharons schema van half negen fijn, omdat we dan ook vroeg klaar zijn. Aan de andere kant had ik het liever een half uurtje later gewild, zodat ik eerst even lekker met een kop koffie email e.d. kan lezen.

Stephanie, Katja's toekomstige flatgenote, is er weer en groet me verlegen. Het gesprek is geanimeerd, maar de college meisjes doen niet mee. Grappig, want ik denk, dat Katja gewoon mee zou kletsen. Maar om dat te testen, zou ik haar om acht uur uit bed moeten krijgen. Vrijwel onmogelijk, dus, tenzij het iets is, wat ze heel graag bij wil wonen!

Het uur vliegt voorbij en een aantal dames gaat erna nog op de elliptische machine. Ik vind, dat ik Cosmo een flinke wandeling verschuldigd ben, dus sla dat vandaag over. Cosmo heeft er voor de verandering ook zin in en zonder getrek lopen we door de buurt.

De tijd vliegt en voor ik het weet moet ik me haasten. Gauw douche ik me en rijd naar Vienna om mijn fiets bij Spokes Etc. af te leveren. De afgelopen paar weken heb ik Ricks fiets gebruikt, want die schakelt beter en fietst lichter. Op de zijne hoef ik niet eens terug te schakelen op heuvels, terwijl die van mij als lood voelt tijdens het heuvel op gaan. Nu krijgt de mijne een "gold tune up" voor $130, dus ik verwacht daarna vrijwel te vliegen op die fiets!

Om half een heb ik met Ymkje en Gert afgesproken bij de Federal Triangle metrostop in het Reagan gebouw. Met de metro ga ik dat niet meer halen, dus ik besluit naar Washington te rijden. Bij het Reagan gebouw moet ik mijn rijbewijs laten zien en wordt de van nagekeken op explosieven. Na een paar minuten mag ik de garage in.

Hier is vrijwel altijd plaats, maar het is even zoeken in de enorme garage. Ik vind een ruime plek in "Mexico". De hoeken en verdiepingen in de garage hebben allemaal de namen van landen, zodat je je makkelijker herinnert, waar je staat.

Als ik boven de grond kom, hoor ik een gezellig bandje spelen op de binnenplaats. Mijn vriendin Mary werkt in dit gebouw en schreef vorige week al, dat Chaka Khan er was. Dit bandje is niet bekend, maar klinkt erg goed.

Meteen zie ik Ymkje bij de ingang van het metrostation. We hebben elkaar nog nooit in persoon ontmoet, maar wel op foto's gezien. We maken kennis en even later ontmoet ik ook Gert.

Ymkje en Gert komen net uit North Carolina, waar ze een weekje aan het strand hebben doorgebracht. Zij hebben de groene kaart loterij gewonnen en nu is Ymkje hard bezig een baan te zoeken. Zij heeft voor een baan net het vierde interview gehad. Hun verhaal horend vind ik het heel ondernemend, dat ze, twee volwassen kinderen in Nederland achterlatend, deze emigratiestap willen gaan nemen. Ik wens hen heel veel succes!!

We beginnen met een lunch op het terrasje van Aria Trattoria. Daar horen we op de achtergrond ook de gezellige live muziek. De serveerster waarschuwt ons, dat we vandaag geen pizza's of lasagna kunnen bestellen, want de baksteenoven doet het niet. Dan houden we het maar bij een salade. Die van mij is heerlijk met druiven, blue cheese, kip, cranberries en meer.


De gezellige binnenplaats met groot terras van het Reagan gebouw

Het gesprek verloopt geanimeerd. Gert vraagt mij, of dergelijke internetontmoetingen weleens mis gaan. Ik kan eerlijk "nee" antwoorden. Iedereen, die ik heb ontmoet, is op vakantie en het is voor mij altijd leuk om hen delen van mijn geliefde omgeving te laten zien. Er is ook altijd meer dan genoeg gesprekstof.

Tijdens het eten bespreken we, wat we vanmiddag zullen gaan doen. Gert en Ymkje zijn al eerder in DC geweest en hebben een groot deel van de Mall al gezien. Maar in het Capitool zijn ze nog niet geweest en denken, dat dat onmogelijk is, omdat je zo vroeg al kaartjes moet gaan halen.

Twee weken geleden heb ik met Ingrid uitgevonden, dat je nu ook in de "walk up" rij kunt aanschuiven en dan al gauw kaartjes kunt bemachtigen. Dat gaan we dus proberen. Verder is Gert jurist en zeker geinteresseerd in de lezing bij het Supreme Court.

De wandeling naar het bezoekerscentrum van het Capitool is flink, maar ook mooi. We komen langs het mooie, neo-klassieke gebouw van de National Archives, waar een enorme rij staat om naar binnen te gaan. Even later zien we het Newseum en de Canadese ambassade, beiden opvallende gebouwen.

Na Capitol Hill op te zijn geklommen en de nodige foto's van het imposantste gebouw van Washington te hebben genomen, komen we bij het bezoekerscentrum aan. Daar vraagt de Capitol politie agent aan Gert, of hij eten of drinken in zijn rugtas heeft. Daar zit wel appelsap in, ja. Dat mag niet mee naar binnen, dus drinken Gert en Ymkje het gauw zoveel mogelijk op.

Eenmaal door de veiligheidspoortjes (het gaat er nu zoveel efficienter aan toe, dan voorheen, ik kan er niet over uit) lopen we naar beneden en sluiten aan in de korte rij wachtenden. Het duurt niet lang voor er kaartjes vrij komen. De mensen voor ons krijgen ze, maar als wij aan de beurt zijn, zijn er maar twee over. Die worden aan mensen achter ons gegeven.

Wij zijn de volgenden aan de beurt en denken nu weer te moeten wachten. Een groepje van vier voor ons besluit echter opeens toch maar niet naar binnen te gaan. Wij kunnen toch nog met de groep van 14:10 naar binnen! Vooral omdat we ook de lezing in het Supreme Court nog willen meemaken is dat een groot geluk.

Voor de tweede keer kijk ik de film over "E Pluribus Unum" (uit velen een) en het Congres. Dat is geen straf, want het is een mooie film. Dan worden we naar een van de rijen met gidsen geleid. Onze rij mag als eerste naar boven en krijgt een goede gids!

Zijn verhaal is weer heel anders, dan wat ik met Ingrid een paar weken geleden hoorde. Hij geeft meer aandacht aan de geschiedenis en feiten van het gebouw, minder aan de kunst, die er hangt en staat. Dit is een van de redenen, waarom ik het niet erg vind een rondleiding meerdere malen te doen. Iedere keer leer ik weer iets nieuws (dit keer, dat de schilder van de hoge schilderingen van de stellage viel en daarna er niet meer op durfde). Ook is het nieuwe beeld van Ronald Reagan inmiddels onthuld door Nancy Reagan anderhalve week geleden.


Vandaag heb ik alleen mijn kleine toestelletje mee, wat weer andere foto's levert

Om kwart over drie staan we weer buiten en banen ons een weg door de toeristen naar het Supreme Court gebouw. Hier is het vele malen drukker, dan een paar weken geleden. Er staat een rij voor het veiligheidspoortje. Die gaat vrij snel en we sluiten aan in de (flinke) rij voor de laatste lezing van de dag.

Gelukkig is er genoeg plaats in de rechtszaal en wij zitten ergens in het midden. Meteen herken ik de docent van een paar weken geleden, dus ik weet zeker, dat Gert en Ymkje een leuk verhaal gaan horen. Ik ben onder de indruk, want, zonder te klinken, alsof hij een uit zijn hoofd geleerd versje opzegt, speelt deze Ben Gold het klaar alle informatie en grapjes van een paar weken geleden te herhalen!

Dit keer zijn er veel meer vragen, waar Ben bekwaam antwoord op geeft. Duidelijk weet hij heel veel over de geschiedenis van het gebouw en de justices en de verschillende zaken, waar ze mee te maken krijgen. Iedere keer, als ik zo'n lezing hoor, neem ik me voor erheen te gaan, als de justices een zaak horen. Wie weet volgende winter...

Net voor het gebouw sluit, staan we weer buiten. De Library of Congress ligt naast het Supreme Court en dat wil ik Ymkje en Gert ook wel graag laten zien.

Een kwartier voor sluiting komen we eraan. Er ligt een rode loper en ik zie een man in tuxedo naar binnen gaan. Binnen is men duidelijk bezig een speciaal evenement op te zetten. We bewonderen de mooie architectuur en de grote leeszaal met vijf mijl aan boeken. Om ons heen wordt er duidelijk versierd voor een party. Als we weggaan zien we keurig geklede stellen, hij in tuxedo, zij in net zwart jurkje, naar binnen gaan. Die rode loper was dus helaas niet voor ons.


Moe van de indrukken, en arme Gert heeft een flinke blaar, lopen we langzaam terug naar het Reagan gebouw. Het hotel van Ymkje en Gert ligt aan het einde van de blauwe Metro lijn en ik adviseer hen om bij King Street in Alexandria uit te stappen. Daar zullen ze allerlei leuke restaurantjes vinden.

We nemen hartelijk afscheid. Het was een erg leuke middag en ik hoop hen, als ze hierheen geemigreerd zijn, nog vaker in Washington te kunnen ontvangen.

Bij de ingang van het Reagan gebouw moet ik mijn rijbewijs laten zien en door de veiligheidspoort. Aan de andere kant probeert een van de agenten een vrouw te helpen, die vergeten is, waar haar auto staat. Een ieders nachtmerrie in dit gebouw! Gelukkig weet ze nog "Mexico", maar dat zegt de veiligheidsbeambte natuurlijk niets. Ik hoor het en zeg, dat mijn auto ook in "Mexico" staat, op B2 aan deze kant van het gebouw. Zelden heb ik een dankbaarder iemand gezien, dan die vrouw! Mijn goede daad voor de dag is weer gedaan.

De terugtocht verloopt langzaam. Gewoonlijk is mijn sluiproute snel, maar vandaag zijn er allerlei opstoppingen. Rick heeft daar ook last van, die moet weer helemaal uit Maryland komen. We maken het vanavond makkelijk en bestellen Domino's pizza.

De temperatuur is weer heerlijk, dus ik schrijf mijn verslag van vandaag buiten. Zolang de luide cicades er nog niet zijn is het geluid van ons watervalletje idyllisch en de lichtjes van de vele vuurvliegjes geven mij dat gevoel van "zomer in Frankrijk" (waar volgens een aantal mensen dit gebied trouwens op lijkt).