Whisked away

Het is bewolkt en belooft vandaag een heel warme en vochtige dag te worden. Als eerste ben ik bij de sportschool, alleen Sharon is er nog. Zij heeft enorme last van haar rug, dus vertelt, dat we vandaag alleen Pilates gaan doen.

Daar ben ik niet echt blij mee, want ik heb gisteren mijn gewichtenroutine ook al niet gedaan. Maar ja, het rekken en strekken van Pilates is ook goed voor mij, al vind ik het stiekem maar erg saai. Langzaam komen de anderen binnen en wordt het toch een gezellig uur.

Na afloop gaan Pat en ik nog een half uur op de elliptische machine. Deze week is voorbij gevlogen, zonder dat we samen iets hebben ondernomen. Ik heb me eigenlijk vooral op dingen samen met Katja doen geconcentreerd. Kat vertrekt morgen naar North Carolina tot dinsdag en dan begint donderdag de zomer ook voor Kai en Saskia.

Pat is druk bezig met online fotoalbums maken voor haar oudste, die volgende week haar high school graduation heeft. Sam gaat volgend jaar naar de University of Colorado in Boulder. Pat heeft het er moeilijk mee, dat ze zover weg gaat. Dat kan ik me goed voorstellen, want ik vind Virginia Tech al zo ver!

Cosmo heeft vanochtend hoegenaamd geen zin om te gaan wandelen. Toch neem ik hem mee. Als we de cul de sac uitlopen, zie ik Saskia's vroegere pianoleraar en zijn vrouw met hun twee shelties. Hier heb ik al eerder over geschreven. Dit zijn de enige honden, waar Cosmo heftig blaffend op reageert. Zij blijven stil en ik krijg altijd het "vervelende jongetje in de speeltuin" gevoel hierbij.

Vandaag wordt me verteld, dat Cosmo hun honden een paar weken geleden zou hebben aangevallen (misschien is hij aan een van de kinderen ontsnapt, want ik herinner me niet, dat hij los de cul de sac uit is geweest). Hij zou in hun nek gebeten hebben.

Nu hebben die shelties net zoveel vacht, als Cosmo, en geen van beiden reageren ze angstig op Cosmo. Het lijkt mij heel sterk, dat dat een "aanval" was, eerder een poging tot spelen, vooral omdat Cosmo nog nooit ook maar gegromd heeft of zijn tanden opgetrokken heeft tegen een andere hond (of tegen wat dan ook, ueberhaupt). Maar ja, bewijs dat maar eens.

Gauw loop ik met mijn onbehouwen hond verder. Jee, wat voel ik me dan net als vroeger, toen de kinderen heel klein waren en iets deden met iemand anders' kind, waardoor dat kind ging huilen. Het is onmogelijk te voorkomen en toch krijg jij er de schuld van.

Cosmo doet zijn behoeftes en wil dan niet verder. Prima, dan duik ik wel onder de douche. Daarna vouw ik de achterstallige was op, terwijl ik op Kat wacht. Die heeft haar oppasbaantje vanochtend en daarna hebben we afgesproken te gaan lunchen. Zolang het nog kan maken we zoveel mogelijk gebruik van onze moeder-dochter uren.

De keuze valt op "The Four Sisters", een Vietnamees restaurant hier dichtbij. Katja heeft nog nooit Vietnamees gegeten. Tot mijn verbazing moeten we wachten op een tafeltje. Vijftien tot twintig minuten zegt de hostess, dus we bestuderen intussen het enorm lange menu. Na vijf minuten gaat onze "beeper" al af en nemen we midden in het gezellige restaurant plaats.

We bestellen de overheerlijke "spring rolls", die ik me van toen we in Senegal woonden herinner. Ik houd niet van loempia's of de Chinese "spring rolls", maar voor deze kun je me wakker maken. Misschien heeft het met nostalgie te maken?

Katja neemt een gerecht met eiernoedels, vis en groentes en ik gegrilde gamba's met groentes en rijstcrepes. Die laatsten doen het bij mij niet. Ze zijn me te papperig en hebben geen smaak. Onthouden voor de volgende keer, zodat ik die niet weer bestel. Verder is het allemaal voortreffelijk voorbereid. Niet voor niets is dit restaurant het populairste Vietnamese restaurant in dit gebied!

Van de ene Vietnamees naar de andere gaan we. Het is tijd om onze nagels te laten doen! Katja wil er morgen perfect uitzien voor Justin en mijn zijden nagels zijn aan een opknapbeurt toe. Bij Pro Nails 3 is Katja meteen aan de beurt en ik moet een kwartiertje wachten.

Het verbaast me, hoe druk het er is zo midden op de dag op een donderdagmiddag. Als ik dat had geweten, had ik een afspraak gemaakt, want Katja moet om tien voor half vier weer oppassen.

Als ik Thu vertel, dat ik haast heb, denkt zij alles binnen het uur te kunnen doen. Hm, misschien moet ik voortaan altijd haast hebben, want meestal zit ik hier wel een uur tot anderhalf uur. Inderdaad maakt Thu bekwaam mijn vingernagels mooi en vervangt dan ook nog de nagellak op mijn teennagels, zodat die dezelfde kleur hebben. Dit alles binnen vijftig minuten en het ziet er keurig uit!

Netjes op tijd lever ik Katja af bij haar oppasadres. Kai en Saskia zijn inmiddels thuis. Kai heeft zijn jaarboek mee. Ieder jaar weer sta ik versteld, hoe professioneel het eruitziet. Het is een gebonden boek met dikke bladzijden vol foto's en tekst. Ik weet niet, hoe het nu in Nederland is, maar ik heb alleen van de studentenvereniging van de universiteit zulke jaarboeken. Vorig jaar werkte Katja mee aan de uitgave.

Kai staat er met twee foto's in, zijn "gewone" foto als Junior en als zijnde vice-president van de Sandwich Club. Die club wordt in het boek "Madison's favorite club" genoemd, toch leuk voor de jongens!

Mijn grijze wortels zijn weer te opvallend in mijn haar, dus tijd om Mona een bezoek te brengen. Die constateert, dat de zon mijn haar weer flink heeft opgelicht en geeft me daar een beschermende spray voor mee. Het kapsel blijft hetzelfde, want dit bevalt me prima.

Mona is bijna klaar, als Rick belt. Hij komt weer uit Maryland, maar vraagt: "Can I whisk you away tonight?". Nou, daar heb ik wel oren naar! Gauw reken ik af.

In de auto bel ik de kinderen om te vragen, wat ze als avondeten willen van Whole Foods. Ik haal dat op en tank ook gelijk even de van bij. Jeetje, $2,56 is de benzine alweer per gallon! Dat gaat weer rap naar de $3, toch vreemd, dat benzineprijzen ook onderhevig zijn aan vraag en aanbod (in de zomer rijden mensen meer).

Rick komt thuis en neemt me mee. Het is een verrassing. We gaan helemaal naar Vienna, naar Church Street Cellars. Hier wil ik al een tijdje graag heen, want ik hoor telkens van anderen, dat hun eten lekker is en de wijnen ook. Rick wist dat, dus daar "whiskt" hij mij heen.

Als we het terrasje oplopen wordt Rick al begroet door zijn zwangere collega, die ook hier in Vienna woont. We kletsen even gezellig. Zij verwacht een tweeling en moet eigenlijk bedrust houden. Ze is even "ontsnapt" om de lekkere hapjes hier te eten.

We vinden het ene tafeltje op het (heel kleine) terrasje, dat nog vrij is. Het is heerlijk buiten, de beloofde onweersbuien blijven uit. We bestellen een aantal van hun "kleine" gerechten: bruschetta, gegrilde kipspiesjes en gevulde champignons.


Ricks stoel


Speciaal voor Mieke: onderaan de bruschette (roze is met garnalen) en bovenaan de kipspiesjes

Intussen krijg ik een kaart om in de wijnmachine te steken. Daarmee kan ik uit zo'n twintig verschillende wijnen kiezen. De hoeveelheid is ook te verkiezen: een tasting, een paar slokken of een glas (2 ounces, 4 ounces of 6 ounces). De prijs daarvan staat boven de wijn vermeld. Goedkoop zijn ze niet, dat is zeker! Maar zo proef je wel verschillende wijnen.

Het eten is voortreffelijk en ik probeer pinot grigio, chardonnay en als laatste de enige rose. Die laatste vind ik heerlijk, maar $11,25 per glas is me te gek. Net heb ik bij Whole Foods een fles rose uit het Loire gebied voor $8,99 gekocht! Rose komt er hier wel meer in, maar is veel "exclusiever", dan in Europa, helaas.

Terwijl we daar zitten te eten komen Mary en Linda en een vriendin uit Californie aanlopen. Dat is een van de leuke dingen van hier zitten, allerlei mensen lopen langs. Het geeft me een Europees gevoel, ook weleens leuk zo af en toe. We kletsen wat en dan gaan de dames ook wijn proeven.

Dit was echt een prima idee van Rick om even samen te gaan relaxen vlakbij. Het voelde, alsof we veel verder van huis waren verwijderd. Aan de andere kant vind ik het ook weer super, dat dat gevoel hier in Vienna kan worden opgewekt. Het is een "small town" in een groot voorstedelijk gebied en daarom woon ik er zo graag.

Thuis ga ik op het deck zitten met mijn laptop. Het watervalletje van de vijver klinkt op de achtergrond. De cicades en krekels zijn nog niet uit. In de bomen zie ik vuurvliegjes, die in juni zoveel aanwezig zijn. Heerlijk, zo'n zomerse avond zonder onweer voor de verandering!