Busch Gardens Europe

Behalve collegebezoeken zijn we ook in Williamsburg om plezier te maken. Het mooie Busch Gardens Europe park is hier namelijk en daar gaan we vandaag naartoe. We willen er voor de opening zijn, dus eten gauw van het (zeer middelmatige) ontbijtbuffet in het hotel.

Dan checken we uit en rijden de vijf mijl naar het park. We betalen extra voor "preferred parking", waardoor we vlak tegenover de ingang kunnen parkeren. De pretparken voelen de economische crisis ook en daardoor heeft Busch Gardens een promotie, dat iedereen de kinderprijs betaalt. Die is $10 minder, dan de dagprijg van $59.95. Dat scheelt toch weer wat.

Busch Gardens hier in Williamsburg gaat er prat op het mooiste amusementspark ter wereld te zijn. Het is ook werkelijk een prachtig onderhouden park, gelegen in de bossen. De Disneyparken bijvoorbeeld zijn ook erg mooi, maar kunnen niet tippen aan de natuurlijke ligging van dit park. Daardoor is er op een hete zomerse dag als vandaag ook lekker veel schaduw.

Met een ietwat nerveuze Saskia, want ze zag al van ver hoe hoog de Griffon is (zo'n 70 meter en je valt 90 graden met een snelheid van zo'n 110km/u), waar ze vandaag per se op wil, gaan we naar binnen. Er is hier een gezegde: "You've come a long way, Baby!" en dat gaat zeker op voor Saskia.

Een paar jaar geleden was ze nog als de dood voor achtbanen, maar opeens ging het knopje om en wil ze alleen maar sneller en hoger. Zo noemt ze de Big Bad Wolf, de kleinste achtbaan hier, nu saai. We herinneren haar eraan, dat ze daar nog niet zo heel lang geleden voor sidderde!

Het is wel een stuk leuker, nu we alle vier de achtbanen in willen. We wachten geduldig vlak voor het hek tot het park om tien uur opengaat. Rick en de kinderen staan in de volle zon helemaal vooraan, maar dat is me nu al te heet. Ik zoek een schaduwplaatsje en ga mensen kijken. Dat doet de tijd altijd een stuk sneller gaan. Het valt me op, dat het publiek hier over het algemeen een stapje netter gekleed is, dan in de andere parken (Kings Dominion en Six Flags) bij ons in de buurt. Ik vraag me af, waar dat aan ligt.

Eindelijk is het tien uur en doen Chancellor uit New York en Kate uit Polen (zou ze in "het echt" Katja heten?) het hek open. Eigenlijk wil Saskia eerst op de Alpengeist. Ze vindt de Griffon wat teveel om mee te beginnen.

Maar Rick en Kai zien drommen mensen richting de Griffon lopen en vrezen voor een lange wachttijd, als we niet meteen gaan. Saskia stemt schoorvoetend toe en ik vind alles prima, zolang ik maar in een achtbaan kan.

Helaas heb ik niet vooruit gedacht en mijn "fannie pack" (tasje om je middel) thuisgelaten. Nu heb ik mijn, weliswaar kleine, tas mee. Vroeger kon je daarmee gewoon op de achtbanen, of hem aan de zijkant laten liggen. Maar nu moet alles, dat "los" zit, inclusief mijn tas, in een kluisje. Voor dat kluisje heb je drie muntjes nodig, die $1 kosten (ook een manier om meer geld te verdienen).

Bij iedere attractie staat een muntjesmachine, die alleen $1 biljetten accepteert (ok, sommigen ook $5, $10 en $20, maar dan zit je met tig onnodige muntjes). Vandaag is dat niet zo erg, want het is niet druk, maar ik zie het weekend helemaal voor me: lange rijen voor de muntjes. Note to self: fannie pack gaat mee de volgende keer, dat we naar een amusementspark gaan!

Enfin, mijn tas gaat in de kluis en wij in de rij voor de Griffon. Die gaat heel snel en voor we het weten zitten we erin. Saskia heeft niet eens tijd om zenuwachtig te zijn! Een paar jaar geleden hebben Rick, Kai en ik al de bijna hetzelfde Sheikra bij Busch Gardens Tampa gedaan, dus we weten al, wat er ongeveer gaat komen (al is deze achtbaan hoger).


Dit filmpje laat goed zien, hoe de achtbaan is

Deze achtbaan zet ik meteen op nummer een van mijn favorieten! Hij is zo zonder schokken en gewoon lekker. Saskia is ook helemaal verkocht, dus we gaan nog een tweede keer nu de rij nog niet zo lang is.

Daarna gaan we snel naar de Alpengeist, voorheen mijn favoriet hier. Weer heb ik het gedoe met het kluisje en weer zijn we een dollar kwijt. Dat zal de rest van de dag bij iedere achtbaan zo zijn. Gelukkig heeft Rick een flinke voorraad $1 biljetten!

Vreemd genoeg vind ik de Alpengeist dit keer niet zo heel bijzonder. Hij is veel schokkeriger, dan de Griffon en natuurlijk niet zo hoog. Toch gaan we er twee keer in, want iedere achtbaan is gewoon gaaf en leuk, dat vindt Saskia nu ook.

Binnen het uur hebben we dus al vier ritjes gemaakt! Het loont echt om in het midden van de week te gaan. Het is beduidend rustiger in het park. Om even een rustpauze van de achtbanen in te lassen, gaan we de 3D Curse of DarKastle in "Duitsland" doen. Ook daar kunnen we meteen instappen.

Dit ritje heb ik slechts een keer eerder gedaan en ik herinner het me niet. De 3D effecten zijn heel goed gedaan hier. Het is bij tijd en wijlen echt eng. Helaas voor Rick gaat zijn 3D bril stuk, waardoor hij het volle effect niet meekrijgt. Ik stel voor nog eens te gaan, maar daar wil hij niets van weten.

De volgende achtbaan op het lijstje is Apollo's Chariot. Hiervoor moeten we een flink stuk lopen naar "Italie". Dit is ook een van mijn favorieten. Je gaat niet over de kop, dus je schouders zitten niet vast. Je valt steil naar beneden en krijgt daardoor een gevoel van gewichtsloosheid.

De rij is hier vrij lang, maar de medewerkers maken het leuk. Ze spelen "Simon Says" met de wachtenden. Dat valt ons al bij iedere attractie op, de medewerkers hebben er ook lol in (of althans, zo lijkt het). Deze achtbaan duurt lekker lang en we vinden hem alle vier super. We zouden hem nog een keer doen, als er niet zo'n lange rij voor stond. Rick begint bovendien een, wat hij noemt, achtbaanmaag te krijgen.

Rick wil graag op Escape to Pompei, maar de rest van ons hebben geen zin om nat te worden. In ieder bootje, dat naar beneden komt, wordt iedereen zeiknat. Geen van allen hebben we een zwempak aan en geen zin de rest van de dag in nat spul rond te lopen. Even later zien we wel een enorme "family dryer", waar het hele gezin voor $5 in kan om droog te worden.

Voor de lunch gaan we nog wel even in de oudste achtbaan hier, het Loch Ness Monster. Deze achtbaan stamt uit 1978 en was de eerste achtbaan van zijn caliber (en de eerste hier in Busch Gardens). Daarvoor heeft hij een Ace Roller Coaster Award (American Coaster Enthusiasts) gewonnen. Hij is ook echt lekker oud, maar het leuke aan dit ritje, behalve de twee keer over de kop, is het lange traject in een donkere tunnel.

Nu rammelen de magen toch echt en we lopen naar Ierland om daar een hapje te eten. Eerst halen Rick en ik een biertje in de "pub". In de schaduw komt er net een tafeltje vrij en bij Grogan's Grille zoeken we wat lekkers uit.

Voor Kai, Rick en mij is dat een wrap met ham en kalkoen, voor Saskia een soort pizza broodje. We laten het ons allemaal goed smaken en zo in de schaduw is het ook goed vertoeven. Het is erg warm, maar de vochtigheid valt, zoals zo vaak deze zomer, heel erg mee.

Naast het restaurant ligt het 4D avontuur "Corkscrew Hill". Voorheen konden we Saskia hier met geen stok in krijgen, al is er werkelijk niets engs aan. Vandaag kan ze niet wachten om het mee te maken. Het is ook wel een erg leuke attractie.

Met een paar 3D filmpjes worden wij als publiek gereduceerd tot heel kleine mensjes. Dan mogen we plaatsnemen in een stoel en een riem omdoen. Die laatste is ook echt nodig, want we worden "opgepakt" door kinderen, "rondgereden" op een paardenrug, een heks wil ons koken en meer "enge" dingen. De stoel schudt ons flink heen en weer, soms krijg ik het gevoel eruit te vallen. Mijn buik doet naderhand pijn van die riem, maar het is wel een leuk verhaaltje.

We lopen weer verder het park in. Behalve een amusementspark heeft dit park ook een dierengedeelte. Gewonde dieren vinden hier een nieuw verblijf. Zo zijn er vijf bald eagles, die geen van allen meer kunnen vliegen. Ook is er een wolvenverblijf voor wolven, die niet meer in het wild kunnen (over)leven. Ook kun je eten geven aan de lorikeets, maar die leeftijd zijn Kai en Saskia ontgroeid.

Hun doel is teruggaan naar de Griffon. Daar verwachten we inmiddels een gigantische wachttijd, maar niets is minder waar. Waarschijnlijk is het omdat 30 mensen tegelijk erin kunnen, maar de rijen gaan heel snel! Wij zijn verslaafd aan deze achtbaan!

Na twee keer geeft Rick het op, maar hebben Kai, Saskia en ik nog zin om te gaan. Na de derde keer heeft Kai er genoeg van, maar Saskia en ik willen nog een keer. Als het aan Saskia lag, zou ze nog vaker gaan, maar dat is niet leuk voor de anderen. Grappig toch, hoe iemand zich helemaal over de angst voor achtbanen heen kan zetten, waardoor de hoogste en snelste het leukst wordt (heb ik zelf ook doorgaan).

Telkens zie ik mensen met Budweiser bier flesjes lopen en een daarvan lijkt mij erg lekker: Bud Light Lime. Die moet ik gewoon proberen! Ik ga een van de standjes binnen en bestel een flesje. Kennelijk is het meisje onder de 21, want ze moet een oudere medewerker erbij roepen om het flesje aan mij te geven. Zo'n vreemde wet vind ik dat, alsof je al dronken wordt door alcohol aan te raken! Het bier smaakt erg lekker, heel verfrissend op zo'n warme dag als vandaag.

Rick is klaar met de achtbanen, maar de kinderen en ik nog niet. Gaandeweg is het toch wel een stuk drukker geworden, helaas. De rij bij Alpengeist vinden we te lang en die bij de enige achtbaan, die we vandaag niet hebben gedaan, de Big Bad Wolf ook. Die laatste is dit jaar 25 jaar oud en de eerste achtbaan, die ik ooit deed. Maar zin om te wachten hebben we niet.

Rick en de kinderen kopen een Dippin Dots ijsje, waarvan ik een paar hapjes neem. Die kleine bevroren ijsballetjes vind ik altijd wel grappig. Ik proef er de "banana split" absoluut niet in, maar dat geeft niet.

Met zijn vieren besluiten we als afsluiting weer in het Loch Ness Monster te gaan. Daar staat geen rij en ik blijf het een leuke achtbaan vinden. Het park wordt nu te druk voor ons en Rick wil ook wel graag bijtijds weer thuis zijn. We hebben vrijwel alles, wat we wilden doen en zien, gedaan, dus gaan tevreden terug naar de van.


De terugrit verloopt heel voorspoedig! Er zijn geen files en zo rijden we na tweeeneenhalf uur de oprit weer op. Het Tidewater gebied van Virginia is zo leuk, ik zou er veel langer kunnen doorbrengen! Deze paar dagen bevestigden voor mij weer in wat voor mooie, interessante en leuke staat wij wonen.

Nu zit ik, na een lekkere kabobmaaltijd, buiten te schrijven. De wind waait door de bomen in de tuin, waardoor de warmte en vochtigheid worden verjaagd. De krekels zingen hun late zomerconcert en de vuurvliegjes verlichten de bomen. Soms doet dit alles me aan Frankrijk denken, waar we menige zomer doorbrachten.