Happy birthday, America!

Mijn tiende Independence Day als Amerikaans staatsburger begint lekker zonnig. Samen gaan Rick en ik ontbijt halen bij Starbucks, waar het een drukte van jewelste is. Op het deck verorberen we de "reduced fat turkey bacon" sandwiches en een "venti" (grootste) ijskoffie met melk en caramelsiroop (suikervrij) voor mij en een "skinny" hazelnoot latte voor Rick. Het is alweer heerlijk buiten, het lijkt eerder september, dan juliweer. Ons hoor je niet klagen!

Al sinds het laatste nummer van Family Circle uitkwam en ze de cake op de voorpagina zag staan, wil Saskia die vlagcake vandaag maken. Mary Kate wordt opgetrommeld om te helpen en samen met de meisjes rijd ik naar Giant om de ingredienten te kopen.

Gelukkig vinden we alles en thuis wordt ook Laura opgetrommeld. Onder veel gegiechel (vooral omdat het separeren van de eiwitten nogal wat uitdaging geeft) wordt alles gemengd. Na een half uurtje staan de twee grote cakes (in pannen van 25 bij 37 cm) te bakken. Dan moet de icing nog gemengd worden en ook dat gebeurt bekwaam. Als laatste wordt de "vlag" aangebracht met bosbessen en frambozen. Ik moet zeggen, hij ziet er prachtig uit (en smaakt ook erg lekker).


Na de lunch gaan Katja, Justin en ik naar het zwembad. Een teen van mij erin vertelt me, dat het water me te koud is. Ik ga onder een parasol mijn tijdschriften zitten lezen. Katja en Justin dompelen zich wel onder, maar ook voor hen is het te koud om echt te zwemmen.

Als Rick klaar is met zijn tuinwerk gaan we samen naar de festiviteiten bij het Community Center. Daar staat een soort braderie met allerlei standjes met artiesten, die eigengemaakte spulletjes verkopen, een grote opblaasbare trampoline en andere activiteiten voor de kinderen. Voor de volwassenen is er door de American Legion een grote tent opgezet, waar Budweiser bier wordt verkocht. Rick en ik drinken een beker en kletsen wat met buren, die er ook zijn.




Een lemonade stand kan niet missen



Wij gaan echter voor de Bud Light

Lang blijven we niet, want zoveel is er niet gaande. Je zou denken, dat we na twintig jaar in dit plaatsje iedereen kennen, maar al degenen, die we niet kennen, zijn hier aanwezig.

Thuis vinden we een zenuwachtige Cosmo. Hij wil zelfs niet eten. Rick en ik begrijpen er niets van, er is geen onweer te bekennen, wat Cosmo's recente angst is. Als we op het deck zitten, wordt duidelijk, wat hem zo nerveus maakt: vuurwerk. Er klinkt zo af en toe een knal en daar is hij bang voor. Rick probeert hem met aaien gerust te stellen, maar daar steek ik een stokje voor. Dat heeft een averechts effect bij een hond.

Al een maand of wat (met onderbreking door onze reis) laat ik Cosmo luisteren naar harde online geluiden van onweer en vuurwerk. Ik dacht te zien, dat hij er minder opgewonden van raakte. Maar kennelijk is hij slim genoeg om echt van onecht te onderscheiden.

We zetten Katja en Justin bij de metro af. Zij gaan het vuurwerk in Washington zien. Dat is ongeevenaard, maar er komen ook honderdduizenden mensen op af. Wij gaan eens in de zoveel jaar, maar voor North-Carolinian Justin is dit natuurlijk een super-ervaring.

Kai gaat bij Michael thuis bbq eten en dan met Michael en Charlie naar het vuurwerk hier in Vienna. Saskia en Samira eten hier thuis en gaan straks met ons mee kijken. Rick en ik gaan weer naar de Maplewood Grill. "Classic American" noemen zij hun cuisine en wat wil je nog meer op de verjaardag van "Amerika".

In plaats van een tafeltje kiezen we de bar weer. Hun barstoelen zijn heel comfortabel, beter dan aan een tafel. Het eten is goed, al moet ik mijn tonijn toch weer terugsturen, omdat hij wit en doorgekookt is, in plaats van bijna rauw, zoals gevraagd. De bartender snapte niet, wat ik met "seared" bedoelde (al heb ik het uitgelegd), hij verontschuldigt zich oprecht. Niet getreurd, het komt daarna perfect gekookt en ik krijg mijn glas wijn gratis.

Als het donker begint te wonder gaan we naar Serena en Niall. We hopen het vuurwerk van hun huis af te kunnen zien. Serena en de kinderen gaan toch naar Southside Park, want ze vertrouwen het niet. Niall is ervan overtuigd, dat zijn achtertuin de beste plek is. Samen met andere buren, die wij ook goed kennen, vertrouwen wij op Niall (vooral omdat ik gewoon moe ben en geen zin heb om me in de menigte te begeven).

Niall krijgt helemaal gelijk! We krijgen het vuurwerk perfect te zien vanaf onze "zetel" in hun achtertuin. Hij grapt, dat hij nu al reserveringen voor volgend jaar neemt! Het is ongelooflijk, hoe goed ons uitzicht is! Ik heb mijn camera op statief staan en klik erop los, maar vuurwerk is moeilijk mooi te fotograferen. Ik heb een poging gewaagd.






Net als met Oud en Nieuw in Nederland knalt het links en rechts nog lekker door. Cosmo is daar niet van gecharmeerd! Saskia heeft Samira te logeren en zij gaan in de buurt kijken naar de verschillende vuurwerken. Dat is wel fijn van onze buurt, de kinderen kunnen er veilig rondlopen, ook 's avonds, want er is altijd wel iemand buiten, zeker op een avond als deze.