Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, juli 10, 2009

Ocean City, New Jersey

Donderdag

Na een heerlijke nacht hoor ik Pat om een uur of negen beneden stommelen. Bovendien komt de geur van bacon naar boven drijven. Inderdaad staat ze een heerlijk ontbijt te koken!

Er zijn bosbessenpancakes, met verse New Jersey bosbessen, die in dit gebied worden geplukt. Net als in West-Michigan is hier veel zandgrond, waar bosbessen het best in gedijen. Ook hier zijn er dus enorme bosbessenbedrijven. Grappig, dat we deze zomer twee keer in zo'n gebied verblijven.

Behalve bacon zijn er ook verse bosbessenmuffins en fruitsalade. Afkomend op de geur van de bacon zijn de drie meisjes ook al gauw uit de veren. We dekken de tafel op de porch en doen ons tegoed aan alle lekkernijen.


De ontbijttafel



De officiele eetkamertafel

Van hieruit hebben we mooi uitzicht op het meer, waar vanochtend een kampgroep in zwemt. Vrijwel alle lagere schoolkinderen doen mee met het kamp en de middelbare schoolkinderen zijn de leid(st)ers. Pats dochters waren tot dit jaar ook altijd kampleidsters hier.


Saskia blijkt maar een korte broek mee te hebben genomen en die wordt nat. Pat stelt voor om naar Kohl's te gaan om te kijken of ze daar wat van Saskia's gading hebben. Onderweg stoppen we nog bij de orthodontist om Katie's beugel op te halen. Pats halve leven is nog hier in New Jersey en zodra Katie klaar is met high school, zullen zij en Rob (helaas) terugverhuizen. Gelukkig heb ik gisteren gemerkt, dat het een vrij makkelijke rit is hierheen.

Bij Kohl's vinden de meisjes natuurlijk van alles. Saskia haalt me over, behalve een leuke korte broek, ook een leuk geruit hes en een spijkerbroek, die flink afgeprijsd is, te kopen. De prijzen bij Kohl's zijn dusdanig laag, dat ik toestem. We zijn al gauw klaar en Pat en ik zien ernaar uit weer lekker naar buiten te gaan.

Alleen treffen we een oudere man bij de kassa, die nieuw en slecht getraind is. Hij slaat de spijkerbroek volle prijs aan, terwijl daar 40% af zou moeten. Het neemt heel wat voeten in de aarde, voor hij de juiste knoppen heeft aangeslagen. Pat en ik helpen mee, want het is toch best makkelijk uit te vogelen. Ik heb echt met hem te doen, hij wordt steeds zenuwachtiger en zijn collega negeert hem helemaal.

Eindelijk lukt het dan, al heeft hij nog een extra tien procent aangeslagen. Die geeft hij mij, heel aardig, cadeau voor het wachten. Hopelijk helpt zijn collega hem wat meer, want de volgende keer zal hij wellicht niet zo'n geduldig stel als Pat en mij treffen.

Terug in Medford Lakes gaan de meisjes meteen weer zwemmen. Pat en ik doen onze sportkleding aan en gaan een lange "power walk" doen door de buurt. Die "power walk" wordt regelmatig onderbroken om foto's te maken, want al de houten huizen en meren zijn zo mooi, maar ongemerkt lopen we toch zo'n twee uur!




Het blijft maar lekker zomerweer zonder overdreven warm en vochtig te zijn. We kunnen er niet over uit, dat we gewoon de ramen open kunnen hebben en geen airco hoeven te gebruiken!

Natuurlijk kan ik hier niet zijn met zo'n meer als "zwembad" en er niet inspringen! Het water blijkt zeer aangenaam van temperatuur. Ook Pat neemt een duik en de meisjes zijn niet uit het water te slaan.


Bewijs, dat ik in het water ben geweest!

Helaas komt aan de (water)pret toch al vroeg een end, want Katie heeft om half vijf turnen en daarna is het plan om naar de boardwalk van Ocean City, NJ (er is ook een Ocean City, Maryland, niet zo heel ver weg) te gaan. Voor we vertrekken eten we alvast een vroege maaltijd van gehaktballetjes, brood en salade. Dan halen we Katie en Nicole, een vriendin van haar, op van turnen en gaan op weg.

Een aantal jaren geleden zijn wij hierlangs gereden, maar echt geweest ben ik er nooit. De weg naar Ocean City leidt langs enorme bosbessenvelden en door de "Pine Barrens", oftewel het >Pinelands natuurreservaat. Pat vertelt over de legende van de Jersey Devil, die in dit reservaat zou rondwaren. Vroeger gingen hun kinderen op "devil hunts", wat ze natuurlijk erg spannend vonden.

Hoe anders is New Jersey hier, dan in het noorden van de staat! We zien ook allerlei boerenstandjes langs de weg, waar men eigen produkten verkoopt. Pat vertelt, dat er vroeger nog veel meer waren. Iedereen verbouwt hier van alles en nog wat (wat me alweer aan Michigan doet denken). Dat heeft New Jersey de bijnaam "Garden State" gegeven, volgens haar.

Na ongeveer anderhalf uur rijden we de grote brug naar Ocean City over. Deze plaats is groter, dan ik had verwacht. We vinden meteen een parkeerplaats aan sixth street, vlak naast het "Wonderland" amusementspark. Hier aan de boardwalk zullen we ook Samantha, Pats oudste van 18, en Pats zus Sandy en haar dochter Megan van 14 treffen.

Eerst gaan Pat, Saskia, Laura en ik naar boven in het reuzerad. Het is heel winderig en erg koel voor 9 juli. Gelukkig hebben we een sweatshirt mee! De zon begint onder te gaan, wat voor mooie kleuren zorgt. In de verte zien we van hieruit ook Atlantic City. Ocean City is een "dry" stadje. Er wordt nergens alcohol geschonken (vlak erbuiten liggen allerlei liqueurwinkels, want prive mag het wel). Grote broer Atlantic City is precies het tegenovergestelde!




Saskia en Laura doen nog een ander ritje. Terwijl we daar staan te wachten vinden Sandy en Megan ons. Sandy is een leuk iemand, die in de verste verte niet qua uiterlijk op Pat lijkt! Megan, Saskia en Laura kunnen het meteen goed met elkaar vinden.

Op een bankje op de boardwalk onder de letter "L" van Wonderland vinden we de rest van ons groepje. Nu maken we ook kennis met Samantha, die deze maand in een restaurant dichtbij werkt. De stemming zit er meteen in en de tieners hebben zin in pizza. Al gauw is een restaurant gevonden. We krijgen twee tafeltjes en een grote (lees: enorme) pepperoni pizza wordt besteld.

Langs deze vijf kilometer lange planken brede "boardwalk" liggen allerlei winkeltjes en restaurants. Ik kijk mijn ogen uit, want Amerikaanser kan het niet. Tijdens mijn eerste zomerverblijf hier, 26 jaar geleden, maakte ik kennis met het "boardwalk" fenomeen in Rehoboth, Delaware. Sindsdien heb ik er wat mee.

Na de pizza, die echt enorm is en helemaal op gaat, eten een heel stel van het gezelschap, waaronder Pat, nog een flink ijsje. Ik sta er echt versteld van, hoeveel iedereen eet! Na het avondeten en een klein reepje pizza heb ik geen plaats meer voor ijs! Denk hier nu niet "oh ja, die dikke Amerikanen", want niemand in dit gezelschap voldoet in de verste verte aan die beschrijving!

We lopen verder naar het meer "volwassen" amusementspark, Castaway Cove. Terwijl ik Saskia en Laura meeneem naar het toilet koopt Pat kaartjes voor alle tieners. Die gaan maar al te graag in de verschillende attracties. Het is er enorm druk en toch vallen de rijen wel mee.

Pat en ik proberen intussen foto's te nemen van de bewegende verlichte attracties in het donker. We kletsen met Sandy, Pats zus, en Samantha, die zich als achttienjarige te oud voelt voor de dertien-, veertien- en vijftienjarigen. Na een tijdje begint de fibromyalgie me erg parten te spelen. De luide muziek en flitsende lichten veroorzaken een knallende hoofdpijn en het liefst zou ik meteen terug naar huis en naar bed gaan.

Hier was ik al bang voor en baal er stevig van. Maar ja, ik wilde ook niet degene zijn, die de lol verpestte. Dit vind ik toch altijd een van de moeilijkste dingen. 's Avonds actief zijn, als ik al erg moe ben, gaat meestal erg moeilijk en koel weer helpt al helemaal niet. En ik wil dan niet de saaie Piet zijn. Juist niet, ik vind zulke uitjes veel te leuk. Dus hoopte ik maar weer, dat uitgerekend vanavond het wonder zou gebeuren en de pijnen weg zouden blijven.

Helaas wordt het steeds erger en om tien uur zeg ik voorzichtig tegen Pat, dat ik hoofdpijn heb. Zij leest meteen mijn toestand, want ze was al bezorgd over dit plan. Die bezorgdheid heb ik weggewuifd. Pat heeft me deze winter meegemaakt en weet, dat ik veel doe, maar als ik eenmaal iets over mijn pijn zeg, is het ook niet goed.

Gelukkig hebben de meisjes net ook hun kaartjes opgemaakt en zijn uitgedraaid en geschud. Saskia en Laura voelen zich zelfs niet zo lekker van hun laatste avontuur, waarbij ze zonder bodem werden rondgedraaid. Iedereen is dus klaar om terug te gaan, zo voel ik me ook geen spelbreekster.


Onderweg naar de auto is het zo koud, dat de meisjes allemaal een sweatbroek gaan kopen. Die zijn spotgoedkoop, slechts $10. Saskia let niet op de maat en koopt een veel te kleine. Pat is zo lief om aan te bieden die de volgende keer, dat ze hier zijn, te gaan ruilen voor de juiste maat.

Vlak voor we bij de parkeerplaats aankomen, staat Pat er nog op om een emmer Johnson's caramelpopcorn te kopen. Die wordt in een plastic zak gedaan en ik had er eigenlijk een foto van moeten nemen! Zoveel popcorn bij elkaar heb ik nog nooit gezien! Het smaakt wel erg lekker.

We nemen afscheid van Sandy en Megan. Samantha is vergeten, waar zij haar auto heeft geparkeerd. Dat geeft wel even een probleem, want zo klein is Ocean City nu ook weer niet. Gelukkig herinnert ze zich 2nd Street en daarlangs ziet ze na een tijdje opeens haar auto staan. Pat heeft duidelijk net zoveel moeite haar los te laten, als ik Katja vorig jaar. En Sam vindt dat net zo hinderlijk, als Katja destijds.

Met moeite laat Pat Sam achter en we beginnen aan de terugrit. Het is al na elven en mijn hoofd bonkt op mijn schouders. Als we de brug weer over gaan, zien we in de verte een van de hotels van Atlantic City, het Las Vegas van het oosten, helemaal verlicht als Amerikaanse vlag. Het licht van die stad verlicht de hele hemel eromheen! Pat vertelt, dat piloten het als baken gebruiken. Ik kan het me goed voorstellen.

Onderweg slapen de meisjes allemaal. Pat en ik kletsen zo af en toe wat, maar ik tel vooral de mijlen terug naar huis. Gelukkig kiest Pat wel de Expressway, in plaats van de donkere weggetjes van de heenweg. Dat scheelt zeker een kwartier in tijd, zoals Pat ook toegeeft.

Net na twaalven zien we het bordje "Borough of Medford Lakes" en Saskia, die al een paar keer heeft gevraagd "hoe lang nog?", slaakt een zucht van verlichting. We zetten een slaperige Nicole weer bij haar huis af en zodra we thuis zijn, rennen de meisjes naar hun kamers.

Pat en ik nemen nog een glaasje wijn om wat te ontspannen en gaan dan ook slapen. Ik moet Saskia en Laura nog manen stil te zijn. Pas om kwart over een is het echt stil.

Ondanks de pijnen had ik vanavond toch zeker niet willen missen. Het blijft een afweging. Thuisblijven betekent minder pijn, maar dan mis ik ook allerlei avonturen. Zoals Rick altijd zegt: "Pijn heb je toch, je kunt dan net zo goed plezier en pijn hebben". Zo probeer ik te leven, maar tijdens de ergste pijnmomenten twijfel ik daar wel even aan, omdat het soms ook het plezier van anderen vermindert (Pat had wel door, hoe naar ik me voelde, maar ik denk niet, dat de meisjes of zelfs Sandy het wisten).

Vrijdag

Ondanks de late nacht word ik toch verfrist wakker. Misschien is het wel de open ramen, het geluid van de bullfrogs (soort kikker) en de waterval van de buren, die me zo lekker deden slapen.

Als ik beneden kom, is Pat er al en klaar voor het ontbijt. Ze vraagt bezorgd, hoe ik me voel. Ik kan eerlijk antwoorden, dat ik me heel goed voel. Het is misschien raar om te schrijven, maar ik vind het moeilijk om bij mensen te gaan logeren, die ik niet zo goed ken.

Zo aan de buitenkant is er niets aan mij te zien, maar ik kom om te beginnen al met een enorme tas binnen. Daarin zit o.a. het kussen, dat speciaal voor fibromyalgie patienten is ontworpen. Dat lokt van onbekenden nogal eens commentaar uit. Ik lach daar dan om, maar vervelend is het gewoon wel.

Enfin, zonder verder te gaan hierover, vergt het altijd weer even een "ik moet eerlijk zijn over alles" overgang om niet gewoon thuis te zijn. Bij Tammy en Brent in Michigan had ik die moeilijke gevoelens ook en daar vond ik alleen maar begrip. Ook hier bij Pat vind ik niet alleen begrip, maar moet ik haar overtuigen van het feit, dat ik me echt helemaal prima voel, ondanks de late avond gisteren. Zij voelt zich schuldig en dat is absoluut niet de bedoeling!! Pfff, was ik maar "normaal" (en ja, ik weet het, "normaal" heeft vele facetten).

In ieder geval heb ik nu twee keer achter elkaar bij Amerikanen, die ik ervoor niet heel erg goed kende, gelogeerd en ik voel me een stuk zekerder erdoor. Duidelijk is, dat mensen mij, zoals ik ben, accepteren. Dat is toch wel heel belangrijk, want mijn beperkingen maken me flink onzeker, vooral als ik Ricks steun er niet bij heb.

Pat en ik besluiten een lekkere ei, kaas en bacon sandwich te maken voor ons ontbijt. Daarbij nemen we de vruchtensalade en eten het weer aan de tafel met uitzicht op het meer. Inmiddels heb ik de meisjes ook gewekt en Pat Katie.

Langzaam druppelen die binnen. Van het nobele streven om om acht uur de wekker te zetten en in het meer te gaan zwemmen, is bij Saskia en Laura niets gekomen (verwachtte ik al niet). De chocolade donuts gaan er bij hen goed in en dan gaan ze inpakken. Mijn doel is om voor elven te vertrekken en ik sta versteld, als de meisjes komen vertellen, dat al hun spullen in de auto liggen!

Terwijl ik mijn spullen bijeenraap, gaan zij nog steentjes gooien in het water. Ik steek nog een teen in het water en op Pats opmerking om vooral weer te komen, antwoord ik, dat ze niet weet, wat ze aanbiedt! Ik weet zeker, dat ik Saskia en Laura zo weer meekrijg en ben zelf ook van plan om zeker vaker "langs" te komen!

Hartelijk nemen we even later afscheid. Voor de tweede keer deze zomer heb ik van de Amerikaanse gastvrijheid gebruik mogen maken. Oppervlakkigheid? Waar? In beide gevallen heb ik versteld gestaan. Ik denk altijd, dat wij gastvrij zijn, maar hier kunnen wij nog van leren!

De meisjes hebben dorst, dus we stoppen, voor we de interstate opgaan, bij een Sunoco. Eigenlijk wil ik ook tanken, maar het is hier in New Jersey alleen maar full service en daar heb ik geen zin in. Met drankjes rijden we verder.

De reis verloopt voorspoedig. Ik luister naar "Marley and Me" en de meisjes ook, zo te horen. De afstand bedraagt ongeveer 165 mijl en het leuke van een GPS vind ik, dat je aftelt. Eigenlijk wil ik aan een stuk door rijden, maar ergens in Delaware wil Saskia stoppen om te lunchen.

Dat houd ik nog af, maar een half uur later moet Laura plassen en heeft Saskia echt "honger". Gelukkig zijn we maar zes mijl verwijderd van het "Maryland House". Daar stoppen we (en met ons vele anderen). Het is enorm druk binnen, maar de meisjes willen ook een hamburger. Bij Roy Rogers halen we die.

We hebben nog 96 mijl te gaan, dus (hoop ik) iets meer dan een uur. Ik blijf het leuk vinden om een audioboek te luisteren (zolang het een leuke is, zoals Marley and Me). De tijd vliegt en we missen al het spitsverkeer (al zien we aan de overkant van de beltway in Washington een file van vele kilometers, al voor 2 uur 's middags!).

In Vienna stop ik bij Starbucks en koop een van hun mozzarella sandwiches voor mijn lunch. Het is net na tweeen, dus we hebben er, met de stop erbij, iets meer dan drie uur over gedaan terug te komen! Dat is snel!

We zetten Laura thuis af en ik krijg de meest enthousiaste "Thank you" van haar ooit. Ik denk ook echt, dat de meisjes het erg leuk hebben gehad. Thuis krijgen Saskia en ik een knuffel van Katja en natuurlijk wacht Cosmo om geknuffeld te worden. Na Marley and Me kan ik niet wachten om hem een grote knuffelbeurt te geven!

Saskia en ik pakken uit en ik ga even buiten zitten. Katja gaat er met Leah op uit naar de mall en daarna uit eten. Kai wil gaan skateboarden, maar de cul de sac is nog te vies van al het vuurwerk vorige week. Ik stel voor, dat hij dat dan opveegt, anders komt het toch in de Chesapeake Bay terecht (lees: vervuiling).

Daar heeft deze toekomstige environmental science student wel oren naar. Binnen het halve uur heeft hij de cul de sac schoon. Een buurman prees hem ervoor, anderen deden net alsof het gewoon was (vreemd, maar misschien dachten ze, dat hij het "moest" doen van ons). In ieder geval kan Kai nu weer lekker skateboarden in de cul de sac.

Saskia wil nu gaan werken aan haar conditie en ik help haar met de 30 day challenge van Wii Sports Active. Ik blijf erbij om te zien of ze de squats en lunges goed doet, want anders kun je je knieen flink belasten. Voor haar was het een flinke "workout", ik hoop, dat ze het volhoudt.

Rick wil uit eten naar Chef Geoff's, een nieuw restaurant in de buurt. Ik ben moe, maar wil het wel proberen. Het eten is zeker lekker. We proberen verschillende gerechten. Om eerlijk te zijn kan het beter.

Kai en ik willen een paar kleine hapjes proberen. Daarvan is de popcorn met truffel en Parmezaanse kaas heel teleurstellend. Het is gewoon popcorn. De corn"dogs" met eend en paarse mosterd zijn daarentegen heerlijk.

Mijn gazpacho is lekker, maar niet iets om me altijd te herinneren. De "Napoleon" met rauwe tonijn is goed, maar niet veel smaak. De pizza's van Kai en Rick zijn niet goed. Rick wilde tijm kip en kreeg iets heel anders, Kai wil de pizza, die Rick kreeg, maar krijgt er een zonder kaas.

Het restaurant is ook erg luid, daardoor is onze bestelling misschien niet goed doorgekomen. Prima, maar gewoonlijk krijg je daar iets voor in een nieuw restaurant. Hier niet, we moeten het doen met de excuses. Tja, wij zijn dat niet gewend hier in Amerika. Natuurlijk betalen we gewoon, maar als er een briefje bij onze rekening zit, om "feedback" te geven, vullen we dat naar waarheid in.

We zijn allemaal klaar voor het weekend. Het is vreemd om weer terug te zijn in het "snelle" leven van Noord-Virginia. Ik kan me Pats ambivalente gevoelens goed voorstellen.

Klik hier voor de rest van de foto's.

15 reacties:

Anja zei

Wat een heerlijk huis met die porch zo aan het water. Geweldig dat jullie zo gastvrij zijn ontvangen. Ik kan me voorstellen dat je beperkingen je onderzeker maken als je bij mensen bent die je niet zo heel goed kent. Zeker als Rick er niet bij is, gelukkig vond je veel begrip bij Pat. Fijn weekend!!

Chuck and Anneke's RV travels zei

Wat een fantastisch huis. Wij hebben destijds 3 jaar in Voorhees ,NJ, ook in de Pine Barren gewoond. Als je naar buiten stapte rook je altijd die heerlijke geur van dennebomen. Onze wijk was in de zomer uitgestorven omdat iedereen in zijn 2de huis zat aan de "shore". Wat ik mij ook nog herinner zijn de heerlijke Jersey tomaten en de prachtige kerstbomen.
Geniet maar van de prachtige omgeving.

Groetjes,
Anneke
Wyoming

hennyb. zei

Jullie hebben er een paar geweldige dagen opzitten, schitterende omgeving zeg. Ik ben wel eens in NJ geweest maar ook in het noorden, niet te vergelijken. Wel jammer van je lichamelijke klachten, maar je gaat er heel goed mee om!
Prettig weekend gewenst.

Christa Goes zei

Hoi,

Wat een heerlijk gebied als ik dat zo lees. Ik vind het erg bijzonder om te lezen hoe je omgaat met je ziekte,ik heb daar veel respect voor. Vind het ook fijn voor je al het begrip om je heen. MEt pijn leven is erg vermoeiend, mijn vader heeft de ziekte van crohn, die hoor je ook nooit, maar leeft dagelijks met veel pijn. Sterte ermee en geniet van de ontzettend leuke momenten waar je steeds over schrijft.
Groetjes,
Christa.

Monique zei

Wat leuk om te lezen over Ocean City en New Jersey, waar we volgend jaar waarschijnlijk ook zullen zijn.

Het huis van Pat is echt geweldig, zou ik zo willen kopen :-)

Ik herken je verhaal over je pijn en het ongemak zo. Wij moeten voor vanavond ook een barbeque afzeggen omdat Albert gewoon helemaal niks is vandaag. Het is hier ontzettend vochtig, zo'n dag tussen een paar regendagen in, je kan het vocht gewoon snijden!

Zo jammer, wij willen ook zoveel, maar soms kan het echt niet.

Annemiek zei

Dat was even een leuke tijd!
Jammer dat de pijn dat wat roet in het eten gooit.
Ze wonen daar fantastisch aan het water.

Anja L. zei

Wat heerlijk als je met zo'n uitzicht kan ontbijten. Het huis van Pat lijkt me echt schitterend (om jaloers op te zijn).
Weet je, als je nou een zeurpiet zou zijn, dan zouden de mensen niet zo'n begrip hebben. Maar jij probeert in ieder geval gewoon met alles mee te doen ook al moet je het later bekopen met pijnen ongemak! Daar kun je alleen maar bewondering voor hebben.
Groetjes Anja L.

Martin zei

Oei, ik wilde alles lezen, maar het is nogal wat. Ik sta op het punt te vertrekken dus kan alleen maar op de foto's reageren en het eerste stukje tekst.

Je hebt het uitgevonden, om kids vroeg uit bed te krijgen: BACON!

LOL!

Maar oh, wat ziet het deck met de gedekte tafel er ontzettend gezellig uit!!!!!!!!!!!! Oh, wat heerlijk om zo elke ochtend met ontbijtje door te brengen. Ik zou elke dag te laat op mijn werk verschijnen, hahaha...

Geniet van het meer. Knap dat je er in gegaan bent. lol

Petra S. zei

Meid, wat een paar heerlijke dagen hebben jullie achter de rug. Fijn dat Pat zo bezorgd om je was. Dat geeft je een goed gevoel.
Suces voor Sas haar 30day challenge. Ik kreeg net de nieuwe Self binnen waar ook weer leuke oefeningen in staan.

Petr@ zei

Heerlijk om er zo een paar dagen uit te zijn. Pat heeft zeker haar best gedaan jullie thuis te laten voelen.

Marion2 zei

Wat een geweldig huis. Zo echt Amerikaans. Het doet me aan een film over een zomerkamp denken. Ik ben even de naam vergeten, maar het ging over een tweeling die elkaar voor het eerst ontmoetten.

Vervelend dat je je zo naar ging voelen. Maar ik kan het me goed voorstellen. Het is toch inspannend allemaal en dan nog zo'n kermis erbij ...

Wat een hoop tienermeisjes hadden jullie trouwens verzameld.

Miranda zei

Wat fijn dat jullie ervaring daar goed bevallen is. Altijd leuk toch, wat vrienden op afstand. Wat een geweldig gezellig huis hebben ze daar. Jammer inderdaad van je pijn...je leeft er wel mee leven, maar het zal zeker niet altijd meevallen. Ik blijf je een topper vinden hoor met al dat gesport!

Bianca (Hollandranch) zei

Wat een prachtige huizen allemaal, het lijkt wel het filmdecor van een mooi sprookje !
Zo heerlijk puur natuur en dan die geur van bacon en bosbessen mmmm

Hopelijk voel je je weer beter al ?

Ineke zei

Wat een drukke dagen heb je achter de rug.
Ik heb weer zitten genieten van de foto's van dat mooie huis.

gr, Ineke

Bibi zei

Jongens wat een fantastisch huis en prachtig uitzicht! Fijn dat je zo geniet en dat iedereen het er zo naar zijn zin heeft.
Vervelend alleen als je je soms niet zo goed voelt, helemaal als het niet echt goed te zien is aan je maar gelukkig dat Pat het begrijpt!