Richmond, de hoofdstad van Virginia

Met veel meer energie en veel minder pijn word ik vanochtend wakker. Een prima dag dus om ons voornemen van gisteren door te zetten. Eerst doe ik een uur Sports Active en laat Kai Cosmo uit.

Om een uur of elf vertrekken we richting Richmond. Kai rijdt weer en daarom neem ik een route, die het enorme knooppunt van de I-495, I-395 en I-95 vermijdt. Dat is zelfs voor een geroutineerde bestuurder moeilijk en we hoeven het noodlot niet te tarten. In plaats daarvan nemen we de mooie Fairfax County Parkway en dan via de 123 bij het schilderachtige plaatsje Occoquan de I-95 op.

De totale afstand naar Richmond is ongeveer hetzelfde, als naar Harrisonburg, waar we vorige week James Madison University bezochten. Richmond is echter de hoofdstad van Virginia en vele malen groter, dan Harrisonburg. Het diende in de Burgeroorlog ook als hoofdstad van het Zuiden, waardoor er heel veel geschiedenis uit die tijd te vinden is.

Al een aantal jaren ken ik Jeanine, een Nederlandse, die in Richmond woont. Zij stelt voor koffie te drinken, maar ik weet niet goed, wat ons schema zal zijn. Ik beloof haar op te bellen en vraag haar naar een paar leuke tentjes voor de lunch. Tegen de tijd, dat we in de stad zijn, zullen we eerst willen eten, bedenk ik me.

We hebben de GPS ingesteld naar het adres van Cafe Caturra en de reis vlot goed. De I-95 is een erg saaie weg met alleen maar bomen als uitzicht. Wat dat betreft heb ik de I-81 veel liever, maar daar zijn de trucks weer zo vervelend.

Zo'n 35 mijl buiten Richmond bel ik Jeanine op om te kijken, of ze ons misschien bij het cafe wil ontmoeten. Helaas krijg ik het antwoordapparaat. Ik laat een berichtje achter in de hoop, dat het toch zal lukken, want de rest van de middag zijn we niet van plan ergens te gaan zitten.

Het Cafe Caturra blijkt inderdaad een heel erg leuk koffie en wijn tentje te zijn. Ze hebben er heerlijke panini's, waarvan Kai er een bestelt. Ik kies een van de salades, die ook allemaal even lekker klinken, degene met geitenkaas, amandelen en zongedroogde tomaatjes. Een goede suggestie van Jeanine, dat is zeker.

Buiten op het terrasje genieten we van de leuke omgeving en het eten. Ik blijf half verwachten, dat Jeanine opeens op zal dagen, maar dat gebeurt niet. Jammer, maar we hebben ook maar erg weinig tijd en op het laatste moment besloten hierheen te gaan. Ik wil graag nog eens terug naar deze stad, waar ik tot mijn schande altijd alleen maar langs ben gereden, dus hopelijk lukt het dan elkaar te zien.


Na de lunch gaan we op zoek naar de campus van VCU (Virginia Commonwealth University, Virginia, Kentucky, Massachusetts en Pennsylvania zijn Commonwealths). Op zo'n moment is een gps toch wel erg handig! Ik voer het adres in en zonder problemen vinden we de grote parkeergarage.

Deze universiteit ligt midden in de stad en dat karakter heeft hij dan ook. De nieuwere gebouwen zien er mooi en modern uit, maar de oudere gebouwen, die "halls" heten, hebben echt karakter. Anders, dan de campussen van Virginia Tech en James Madison is dit een mengelmoesje van architectuur. Het geheel ademt een heel andere, meer kleurrijke, atmosfeer uit.

Bij het Welcome Center halen we een wandelroute met uitleg over de verschillende gebouwen. Dit keer doen we geen officiele introductie, want die zijn er alleen 's ochtends en daar zijn we duidelijk te laat voor. Met behulp van de kaart en de uitleg erbij krijgen we al een goed beeld van de school.

Aan Kai merk ik, dat hij dit stedelijke juist wel erg leuk vindt. Ik moet ook zeggen, het leeft, zelfs zo in de zomer, als het gros van de studenten er niet is. Het doet ook heel divers aan, zelfs de omliggende restaurants zijn o.a. Afrikaans (Ghanees), Marokkaans, Ethiopisch, Vegetarisch en meer. Verder staat deze universiteit erom bekend nogal "artsy" te zijn. Er zijn veel kunstrichtingen om uit te kiezen. Niet Kai's ding per se, maar het draagt wel bij aan de sfeer.


Het enige, waar ik Kai voor waarschuw, maar ik weet niet of hij dat zo erg zal vinden, is, dat het moeilijk zal zijn "gewoon" tegen mensen, die je kent, aan te lopen. De campus is erg uitgestrekt en er is wel een "Commons", maar daar moet je dan wel speciaal heen. Bij de andere universiteiten, die we hebben bezocht, is het allemaal compacter en op de campus alleen de studenten en medewerkers.

Na ongeveer een half uur zijn we terug bij de van. Het is pas half drie en ik wil graag wel wat meer van Richmond zien. Eigenlijk idioot, dat we hier niet al eerder hebben rondgekeken, maar twee uur rijden is net te ver voor "even leuk". Na een kwart eeuw in deze staat te hebben gewoond, wil ik nu eindelijk het Capitool weleens bezoeken.

Het neemt even voor we een parkeerplaats hebben gevonden en Kai krijgt zijn vuurdoop parallel inparkeren. Dat doet hij prima en we staan slechts een blok van het Capitool. In een oude beltoren naast het Capitool gaan we eerst het daar gevestigde Virginia Bezoekerscentrum binnen. De aardige dame binnen vertelt ons, wat we allemaal kunnen zien en doen in de stad. Duidelijk moeten we eens terug, want er is veel interessants, waar we nu geen tijd voor hebben.

Het Capitool, daterend uit 1785 en ontworpen door o.a. Thomas Jefferson, is recentelijk gerenoveerd. We gaan onder het gebouw door een veiligheidspoortje en krijgen een kaartje over hoe we in het oorspronkelijke gebouw moeten komen.

Eerst lopen we door een korte informatieve tentoonstelling over de oorspronkelijke bewoners van Virginia. Pas dit jaar hebben de stammen weer dezelfde rechten als de andere Indiaanse stammen in de VS gekregen. Virginia was (en is in het zuiden nog erg conservatief) echt een Zuidelijke staat en ook een van de laatste in het teniet doen van segregatie wetten.

Via allerlei trappen bereiken we het officiele Capitool gebouw. Zoals (vrijwel?) alle Capitools heeft ook deze een koepel. Die is echter vrij klein en van buiten niet te zien. Van binnen is hij mooi beschilderd. In het atrium staat een standbeeld van George Washington in het midden. We horen een gids vertellen, dat hijzelf dat beeld nooit heeft gezien, maar Marquis de Lafayette, die een heel erg goede vriend was, wel. Volgens de gids kreeg Lafayette tranen in zijn ogen bij het zien van het beeld, omdat het zo precies leek.

Lafayette zelf heeft in deze ruimte ook een buste. Alle andere bustes zijn van in Virginia geboren presidenten. Lafayette neemt dus zeker een uitzonderingspositie in. Ik blijf het interessant vinden, hoe de Amerikaanse en Franse Revolutionairen zo verbonden waren met elkaar. Richmond heeft ook een rijke Revolutionaire geschiedenis. Zo gaf Patrick Henry hier zijn fameuze "Give me Liberty or Give me Death" speech.

Kai en ik lopen naar de tweede verdieping, vanwaar we neer kunnen kijken op de kamers van de Virginiaanse Senaat en Huis van Afgevaardigden. Ook zien we het kantoor van de gouverneur. Nu is dat Tim Kaine, maar hij wordt omgeven door portretten van vroegere gouverneurs. Virginia heeft er nogal wat, want gouverneurs kunnen in deze staat niet herkozen worden. Het oudste portret, dat wij zien, is er een van een gouverneur uit 1710.


Eenmaal weer buiten in de hitte, want het is vandaag wel een echte zuidelijke juli dag met 35 graden en flink wat luchtvochtigheid, lopen we nog wat rond. Voor het Capitool staat een enorm standbeeld met George Washington op een paard en een aantal mensen eromheen.

Op weg terug naar de van nemen we nog een kijkje in de St. Paul's Episcopal kerk. Deze kerk heeft
Tiffany glas in lood ramen en die zijn werkelijk prachtig! Ook het orgel is de moeite waard. De geschiedenis van de kerk is ook de moeite waard. Ooit was het de grootste kerk in Virginia.


Als laatste willen Kai en ik nog Monument Avenue rijden. Daarlangs staan verschillende monumenten, waaronder een voor de tennisster Arthur Ashe, die hier in Richmond opgroeide.


Aan weerszijden van deze avenue staan de mooiste huizen. Sowieso zijn we vandaag door prachtige buurten gekomen in deze stad. De architectuur hier is wat ouder en doet wat Brits aan. Daarentegen hebben de meeste huizen ook de typisch zuidelijke "porches". Saai is Richmond zeker niet (waar kreeg ik dat idee?) en ik wil er absoluut terug om meer te zien!

De terugreis gaat, op een enkele kleine opstopping na ("rubbernekken" (kijken, naar wat er aan de overkant van de weg gebeurt) veroorzaakt dat iedere keer), zeer voorspoedig. Kai heeft weer prima gereden en dit keer ook veel in de stad. Hij zit nu aan zijn veertig uur, dus tijd om de rijschool op te bellen.

Zodra ik het huis binnenloop, gaat de telefoon. Het is Katja en ze heeft een lekke band. Ze is ongeveer een half uur verwijderd van huis. Gelukkig komt Rick ook net binnenlopen en die maakt rechtsomkeerts om haar te gaan helpen. Als hij halverwege is, belt Katja, dat het niet meer nodig is. Een aantal barmhartige Samaritanen heeft haar geholpen en het reservewiel zit eraan. Morgen wordt het dus een nieuwe band voor haar en waarschijnlijk wel meer, want ook haar andere banden zien er versleten uit (deze was lek door een spijker).

Op zijn terugweg haalt Rick Grieks bij Plaka Grill. Hun kipsouvlaki sandwich vind ik werkelijk om mijn vingers bij af te likken. De kip is mals en de tzatziki saus erg lekker! Katja moet babysitten en Rick, Kai en Saskia gaan naar Bruno. Ik heb geen zin in een film en blijf lekker buiten relaxen en deze leuke dag herbeleven.