09-09-09 = Tien jaar Amerikaans!

Tien jaar geleden zat ik, met zo'n honderd andere mensen van zeer uiteenlopende afkomst, in een saaie zaal (ik vroeg me nog af, waarom ze deze ceremonie niet iets feestelijker konden aankleden). Na allerlei toespraken werden we als groep ingezworen als Amerikaans staatsburgers. Ik herinner me nog, dat ik dacht, dat niemand het door zou hebben, als ik die eed helemaal niet herhaalde. Ik had van tevoren verwacht per persoon ingezworen te worden, maar met zoveel mensen had dat eeuwig geduurd!

Na afloop heette de rechter ons "Welcome to the United States!". Dat was toch wel een speciaal gevoel, een soort van trots. Ik kreeg een brok in mijn keel en de vrouw naast mij had tranen in haar ogen. Het trof me, om me heen kijkend, hoeveel een Amerikaans burgerschap voor zoveel mensen betekent. Ook ik was er toch vreemd blij mee.

Naast de "Oath of Allegiance" zeiden we ook de "Pledge of Allegiance", sindsdien hoor ik, volgens protocol, mijn rechterhand over mijn hart te leggen tijdens het opzeggen

Om te beginnen was ik (en Rick al helemaal niet) er niet zo happig op de procedure toen al aan te gaan. Ik wist, dat de Nederlandse wet, die de dubbele nationaliteit zou toestaan, eraan zat te komen, en daar wilde ik op wachten. Nu Amerikaans worden zou betekenen, dat ik mijn Nederlanderschap zou verliezen en helemaal zeker, dat ik het op een gegeven moment terug zou kunnen krijgen, was het destijds niet.

Maar mijn vader zou in 2000 met pensioen gaan van de Wereldbank en dan zouden mijn ouders binnen zes weken, na vijftien jaar VS, terug moeten naar Nederland, tenzij een van hun kinderen mijn vader zou sponsoren voor een groene kaart. Om dat te kunnen doen, moest dat kind eerst staatsburger worden. Alleen mijn zus en ik hadden die mogelijkheid.

Omdat ik al jaren getrouwd was en een gezin had, en mijn zus nog vrijgezel was (grappig genoeg trouwde zij twee dagen na mijn ceremonie), werd er bepaald, dat ik het "slachtoffer" zou worden. Ik was al gauw met de gedachte verzoend. Ik wilde toch ook allang graag kunnen stemmen in dit land en zo voelde ik me er helemaal bijhoren. Er waren bovendien andere voordelen aan het hebben van dezelfde nationaliteit, als de rest van mijn gezin (ook financieel, mocht er iets met Rick gebeuren). Plus dat blauwe boekje is ook een mooi paspoort.

Toen in 2003 de wet, die dubbele nationaliteit onder bepaalde omstandigheden toestond, er in Nederland doorkwam, had ik telkens in mijn achterhoofd te beginnen aan het terugvragen van die nationaliteit, maar stelde het telkens uit.

Tot ik in 2005 werd gewezen op het feit, dat Katja haar Nederlanderschap voorgoed zou verliezen, als ik het mijne niet voor haar achttiende terugvroeg. Zij is nu net degene van onze kinderen, die ik nog weleens naar Nederland of Europa zie verhuizen. Toen heb ik er meteen werk van gemaakt en in juni 2006 kregen de kinderen en ik onze Nederlandse paspoorten in handen. Ook dat was weer een speciaal gevoel. Mijn hart ligt nu eenmaal in twee landen en om van beiden het paspoort te mogen hebben is een eer.

Net als ik mijn Sports Active routine ben begonnen, gaat de bel. De postbode staat voor de deur met een pakje, dat niet in de brievenbus past. Het komt van Petra voor mijn verjaardag. Wat een verwennerij! Het gebeurt niet zo vaak, als ik op sommige andere weblogs lees, dat ik pakketjes met Nederlandse lekkernijen mag ontvangen, tenzij ik ze zelf heb besteld.

Des te leuker is het om o.a. mijn favoriete Shanghai nootjes, een pakje heerlijke kaasstengels en de Vriendin en Grazia aan te treffen. Voor de kinderen zijn er de Donald Duck en Katrien (die ik stiekem allebei ook lees). Maar het leukste en speciaalste in het pakketje is de prachtige Stop borstkanker Pandora bedel! Superbedankt, Petra, ook nog even in het openbaar!

Gisteren heb ik mijn HP laptop teruggekregen. God zij dank heeft Rick er, voor we hem instuurden, een backup van gemaakt, want HP heeft de harddisk opnieuw geformatteerd. De hele avond en nacht (wel terwijl hij sliep, hoor, zo'n engel is het ook weer niet) heeft Rick eraan gewerkt om alles weer gaande te krijgen. Vanochtend hoef ik er alleen nog zelf nog mijn speciale programma's opzetten, wat ik toch zou moeten zonder mijn technische man!!! Het is heerlijk weer een snelwerkende computer te hebben en weer te kunnen emailen (op die andere ging dat moeizaam).

Na de Sports Active en Cosmo's wandeling zie ik tot mijn schrik, dat het al bij twaalven loopt en ik moet nog douchen. Ik heb met Pat afgesproken, dat ze me om twaalf uur komt ophalen. Gokkend op het feit, dat Pat meestal laat is, spring ik gauw onder de douche. Ik sta er net onder, als de bel gaat.

Het is tien voor twaalf, dat kan toch Pat niet zijn? Maar jawel, deze ene keer is ze vroeg, ha ha! Met enkel een baddoek om, doe ik open. Gelukkig neemt het mij niet lang om klaar te zijn, dus Pat hoeft niet lang te wachten.

Pat overhandigt me een leuk blauw potje met bloemen uit haar tuin en twee kaarten, een voor mijn tienjarig Amerikaans zijn en een voor mijn verjaardag. De eerste heeft ze zelf gemaakt en geeft me een brok in de keel.

Er staat een foto van de Amerikaanse vlag op de voorkant met Happy 10th Anniversary en aan de binnenkant, ik moet dit gewoon onthouden en dus hier opschrijven:
Dear Petra
Congratulations on the 10th Anniversary of your American Citizenship. You have developed your own unique way of combining your pride of America while maintaining your heritage. It is amazing to see how you teach your children Dutch, embrace friendships with the "Dutch ladies", give tours to Dutch visitors and of course, by writing your daily blog enlightening those of America. You are incredible. Thanks for being my friend, Pat
Slik! Dat ze zo positief over mij denkt en me dat zo laat weten, ontroert me erg!

Pat neemt me mee voor mijn verjaarslunch. In een tijdschrift heb ik gelezen over een goed Irakees kabob restaurant, Tigris Grill, in Oakton. Daar aangekomen is het heel erg druk en zijn er alleen maar (Oosterse) mannen, wat ons wat ongemakkelijk doet voelen. Gelukkig zit er in datzelfde winkelcentrum ook een Japans restaurant, Yoko, dus we besluiten daarheen te gaan.

Oakton ligt vlak naast Vienna en dus is dit restaurant een van maar liefst vijf Japanse restaurants dichtbij (binnen de vijf kilometer) van ons huis. Ik heb er jaren geleden een keer gegeten. Opvallend is, dat de prijzen hoger zijn, dan bij de andere restaurants. De reden daarvan wordt al gauw duidelijk: de stukken vis op Pats sushi zijn flink groter. Mijn chirashi is anders, dan bij de andere restaurants en ik vind het erg lekker voorbereid.

Als Pat me weer thuis afzet is het, in tegenstelling tot de voorspelling, helemaal zonnig en zeer aangenaam van temperatuur. Meteen maak ik daar gebruik van en ga op het deck zitten met mijn net vergaarde Nederlandse tijdschriften. Wat een bonus in een week, waar alleen maar slecht weer werd voorspeld! Volgens de verhalen moeten we er morgen en overmorgen wel weer aan geloven, dus ik neem het er maar goed van nu.

Na het avondeten luisteren we naar de speech van president Obama over de medische verzekeringen (want daar gaat het voornamelijk om). Ik moet zeggen, ik kan me vinden, in wat hij zei. Er doen zoveel rumoeren de ronde, dat het moeilijk is het kaf van het koren te scheiden. Het was m.i. goed, dat de president deze toespraak hield, vooral omdat hij zich ook direct tot het Amerikaanse volk richtte en een aantal van de meest gehoorde tegenwerpingen weerlegde.