Atlantic City

Zaterdag

We zijn allemaal moe van het vroege opstaan van de eerste schoolweek, dus slapen we lang uit. De bedden van Trump's Taj Mahal hotel zijn in ieder geval zeer comfortabel!

Lekker lui bestellen we een ontbijt van roomservice. Of liever, een brunch, want het is al kwart voor elf, als het wordt bezorgd. Voor mij is er "eggs benedict", gepocheerde eieren en Canadese bacon op een Engelse muffin. Gewoonlijk gaat daar nog Hollandaise saus overheen, maar daar houd ik niet van, dus bestel het zonder. Intussen zijn we allemaal gedoucht en klaar, dus direct na het eten gaan we op pad.

Het is helaas nog flink bewolkt, al is de temperatuur zeer aangenaam. Het gehoopte strandweer is het echter niet. Om te beginnen lopen we via de Boardwalk naar de Absecon vuurtoren. Dit historische bouwwerk kan beklommen worden en dat doen Rick, Kai en ik dus graag. Saskia blijft beneden wachten.

Dit is de op twee na hoogste vuurtoren in de VS en dat merken we! weehonderdachtentwintig treden later zijn we pas boven! Hier hebben we prachtig uitzicht over Atlantic City en de Atlantische Oceaan. Een trotse vrijwilliger laat ons zien, waar het originele meer dan honderdvijftig jaar oude licht is, speciaal voor de vuurtoren in Parijs gemaakt. Ik heb iets met vuurtorens, dus vind het machtig interessant. Helaas werkt deze toren al jaren niet meer.

Eenmaal weer beneden lopen we terug naar het hotel. Leuk voor de kinderen is, dat ze alle straatnamen herkennen van Monopoly, de originele uitgave van dat spel komt hier vandaan. Onderweg valt het ons op, hoe vervallen en oud, althans in dit gedeelte, Atlantic City is achter de pracht en praal van de casino's. Er wordt een nieuw casino gebouwd en vlak ernaast staan twee bewoonde oude huizen. Leuk uitzicht hebben die!

De kinderen en ik gaan de uit 1898 stammende Steel Pier verkennen, terwijl Rick zich gaat verkleden. Het is te warm voor een lange broek. Op de Steel Pier staan allerlei kermisattracties en de kinderen willen wel proberen een pluche beest te winnen met ballen in basketbalnetjes gooien. Dat lukt ze wonderbaarlijk goed en ze winnen allebei een spuuglelijke teddybeer. Kai geeft de zijne aan Saskia, die hem voor een "grote prijs" inwisselt: een nog lelijkere rode ezel! Alsof we nog niet genoeg speelgoedbeesten hebben.

Als Rick terug is lopen langs de Boardwalk naar het Ripley's Believe It or Not museum. Onderweg kijk ik mijn ogen uit naar de verschillende types, die hier rondlopen en rijden. Overduidelijk rijke oudere dames in scootmobielen, "taxi's", die geduwd worden, louche types, het publiek is zeer uiteenlopend.

Dit Ripley's Believe It or Not museum is het eerste, dat wij ooit bezochten (sindsdien zijn we er ook in andere steden in geweest). Rick, Kai en ik willen er dan ook, nostalgisch, als we zijn, naar binnen. Saskia herinnert zich, dat ze bang was, en blijft in de arcade wachten. Die herinnering stamt uit haar kleutertijd, maar ze is er niet van te overtuigen, dat er binnen niets engs te zien is.

Robert Ripley heeft een interessante erfenis achtergelaten. Wij leren allerlei bizarre feitjes en zien, natuurlijk, het tweekoppige lam en de "zeemeermin", die jarenlang veel geld opbracht, maar in werkelijkheid een combinatie van een aap en een vis bleek te zijn. Ook is er een lok van George Washingtons haar.

Verder nog een aantal "onmogelijkheden", zoals dit wiskundige raadsel:
Vermenigvuldig je aantal broers keer twee,
Tel daar drie bij op,
Vermenigvuldig vijf keer,
Tel daar je aantal zussen bij op,
Vermenigvuldig keer tien,
Tel daar het aantal levende grootouders bij op,
en trek er 150 vanaf.
Dan is...
Het eerste cijfer je aantal broers,
Het tweede cijfer je aantal zussen,
En het derde cijfer je aantal grootouders.
Kai en ik deden het een paar keer fout, maar het klopt wel!
Zeer vermakelijk allemaal!

Gisteren bij aankomst zagen we, dat er achter het Bally's Casino de grote outletmall "The Walk" ligt. Saskia wil graag naar de Nike winkel daar. Ze heeft hard schoenen nodig, alles is haar te klein. Na even zoeken vindt ze erg leuke high tops in zwart, wit, mintgroen en felblauw.

Kai heeft winterkleren nodig en wil daarvoor bij de Pac Sun outlet kijken. Hier slaagt hij leuk met een aantal geblokte flanellen shirts en jeans. Saskia vindt er ook leuke broeken en een paar topjes. Met twee zeer tevreden tieners staan we even later weer buiten. Ook wij zijn tevreden, want de kledingprijzen zijn beduidend lager, dan bij Pac Sun in Tysons Corner!

Het regent inmiddels zachtjes en we duiken gauw het Caesar's Casino in. Hier zijn ook de Pier Shops, een grote mall op een pier. Hier gaan we op zoek naar iets te drinken en een snack.

Leuk hier is, dat er een soort binnenstrandje is gemaakt langs de kanten. Er staan witte Adirondack stoelen in het zand. Op een mindere weersdag als vandaag ideaal voor kleine kinderen, waarvan er dan ook een heel aantal in het zand spelen, terwijl de ouders uitzicht op de Boardwalk en het strand hebben.

Bij de Ierse pub The Trinity bestellen Rick en ik een biertje en de kinderen een soda. Daarbij delen we een schaal met hun zelfgemaakte chips, die met een heel lekkere warme kerriesaus worden geserveerd. Nu kunnen we weer tot het avondeten door.

Na viereneenhalf uur lopen en staan zijn onze benen flink vermoeid. Tot Saskia's vreugde besluiten we een van de "wandel"taxi's terug naar het hotel te nemen. We passen er net met zijn vieren in! De arme man erachter moet alleen wel flink duwen.

Onderweg zien we een groepje mannen met opgeheven armen teruglopen van het strand. Dan realiseren we ons, dat er een aantal politieagenten op de Boardwalk staan, een ervan met een pistool gericht op het groepje. Oei, we voelen ons opeens middenin een politieserie! Even verderop staat nog een groepje, dat wordt gefouilleerd door agenten. Saskia vindt het allemaal maar eng en wil vandaag de Boardwalk niet meer op.

Boven frissen we ons even op en Rick en ik doen wat nettere kleren aan. Dan gaan we naar beneden om voor het avondeten nog een gokje te wagen. De minimum inzet in dit casino is $15. Ik begin met Let It Ride, maar heb niet veel succes. Er zitten ook een paar heel (en dan bedoel ik ook heel!) dikke dames aan deze tafel en alle stoelen zijn bezet. Ik zit als een sandwich in het midden, wat ik niet prettig vind. Na vijf keer spelen en $15 verlies houd ik het wel voor gezien.

Rick speelt intussen Blackjack en heeft beduidend meer geluk. Hij heeft maar liefst $90 winst, als het tijd is om te gaan eten! De kinderen wachten in de lobby op ons en we nemen een taxi naar het Borgata hotel en casino.

Daar hebben we een reservering bij het Japanse Izakaya restaurant. Hier serveert men, behalve sushi, ook robotayaki, kleine porties gegrilde vlees, groente en champignonstokjes.

Het restaurant is heel modern ingericht en het is binnen erg donker. Zelfs de kinderen met hun goede ogen maken gebruik van mini vergrootglaasje met licht! We bestellen verschillende hapjes om te delen. Kai en Saskia delen de kipstokjes en een filet mignon gerecht. Rick en ik eten samen een champignonsalade, gegrilde scallops, heel erg lekkere "crackers" (gemaakt van onder anderen zeewier) met pittige tonijn erop en gegrilde asperges. Het smaakt allemaal even lekker!

Kai en Saskia gaan boven in de kamer Monopoly City Streets spelen. Kai heeft onze buurt al half opgekocht!

Rick en ik gaan ons geluk beproeven aan de blackjack tafels. Dat geluk heb ik vanavond, want Rick verliest een gedeelte van zijn eerder gemaakte winst, maar ik win achter elkaar van een Vietnamese dealer. Als er een andere dealer komt en ik meteen de eerste hand verlies, besluit ik ermee op te houden, luisterend naar het gezegde "quit, while you're ahead". We zijn ieder met $50 begonnen en kunnen een extra $121 aan chips inwisselen bij de kassa! Toch leuk!

Moe van de lange dag gaan we vrij vroeg slapen. We hebben ons prima vermaakt vandaag. Alleen jammer van het weer, ik had van tevoren gehoopt overdag wat op het strand te kunnen zitten. Maar ja, het weer heb je nu eenmaal nooit in de hand.

Zondag

Vanochtend staan we wat eerder op. Terwijl de kinderen en ik douchen, gaat Rick kijken, waar in het hotel we lekker en niet te duur kunnen ontbijten. Dat wordt Plate, een modern aangekleed restaurant naast de lobby.

Rick en ik zien corned beef hash op het menu staan en bestellen dat beiden. Rick neemt er roerei bij en ik twee gepocheerde eieren. Corned beef hash is een mengsel van heel fijn gesneden corned beef met in heel kleine stukjes gesneden aardappel en ui. Ik vind het erg lekker, maar bestel het sporadisch, want erg gezond is het niet.

Het weer begint eindelijk wat op te klaren, dus we gaan een strandwandeling maken. Er is hier een flinke branding, dus er liggen een aantal surfers te wachten op een grote golf. Saskia en ik lopen door het water, wat kouder aanvoelt, dan ik had verwacht. Kai en Rick hebben dichte schoenen aan, dus houden het droog.

Erg mooi is het strand niet. Er is veel zwart zand en enorme schelpen maken het erg ruw. Pas tegenover het Bally's casino wordt het zachter zand. Daar zitten dan ook families op het strand en spelen kinderen in het water.

Bij het Tropicana gaan we de boardwalk weer op. De corned beef hash heeft ons dorstig gemaakt, dus we drinken wat bij Nathan's. Saskia duikt de souvenirswinkels in, op zoek naar "moodrings". Helaas voor haar hebben ze die nergens.

Onderweg staan bij alle avenues bordjes met geschiedenis van Atlantic City. Zo leren we, dat de salt water taffy (een soort toffee in allerlei smaken), die je hier in alle badplaatsen kunt kopen, ook hier vandaan komt.

Volgens het verhaal werd de taffystand van ene David Bradley eens overspoeld met water tijdens een storm. De volgende dag, toen een jongetje wat taffy wilde kopen, zei David: "Je bedoelt Salt Water Taffy, zeker", doelend op zijn natte snoepgoed. Davids moeder hoorde hem dat zeggen en stelde voor zijn taffy voortaan zo te noemen en met zout water te maken. Tegenwoordig zijn er nog een aantal van de originele taffymakers uit de 19e eeuw over. Dat vind ik nu leuke trivia.

We hebben een late checkout van een uur gekregen, dus we gaan de bagage en auto ophalen. Na uitgecheckt te hebben, rijden we naar de Trump Plaza. Hier is het Rainforest Cafe gevestigd, waar we gaan lunchen.

Vroeger was er een Rainforest Cafe in Tysons Corner, waar we zeer regelmatig heengingen. De kinderen vooral missen het restaurant. Hun eten is goed, al vind ik het wat zwaar allemaal. Ik houd het maar bij een salade met gegrilde kip en zoete pecannoten.

Na lekker gegeten te hebben, beginnen we aan de terugreis. Die verloopt vele malen voorspoediger, dan de heenweg! Met nog een stop voor drankjes en benzine doen we er minder dan 3,5 uur over. Atlantic City is dichterbij, dan Virginia Beach, en als het verkeer altijd zo zou zijn, als vandaag, zouden we er veel vaker heengaan.

Het weer is helemaal opgeknapt en met zeventwintig graden ga ik lekker buiten zitten. Rick en Kai hebben geen trek, maar Saskia en ik wel. We bestellen Thais eten van Tara Thai en eten dat samen op het deck op. De ongewone wereld van Atlantic City lijkt meteen weer heel ver weg. Opeens kan ik me verplaatsen in al die oudere mensen, die daar een ontsnapping aan het gewone leven vinden. Het is een speelse wereld en met slotmachines van 1 cent per keer kun je lang spelen!

De foto's van dit weekend staan hier.