Labor Day Weekend

Zaterdag

Het is schitterend weer, stralende zon, niet te heet en niet vochtig, als Jan en ik op weg gaan. We gaan vandaag dezelfde fietstocht maken, als vorige zondag, en dit keer is het wel de bedoeling, dat we de mannen voor de lunch in Alexandria gaan ontmoeten.

Het lijkt alsof de rit vandaag sneller gaat, dan vorige week. Misschien, omdat we het pad nu een keer gedaan hebben en weten, wat er gaat komen. Weer geniet ik van de afwisselende uitzichten en de mooie huizen in de buurten, waar we doorheen rijden.

Om half twaalf, na anderhalf uur, hebben we, met een paar keer stoppen tussendoor, de vijfentwintig kilometer naar Mount Vernon afgelegd. De laatste heuvel lijkt eeuwig te duren. Puffend fietsen we omhoog, maar dan zien we eindelijk mijl 0 staan.


Wat foto's onderweg

Hoera, want ik heb verzuimd een goed ontbijt te eten of een snack mee te nemen en mijn maag rammelt flink. In de souvenirswinkel van het landgoed koop ik een zakje met Virginia pinda's. Als ik afreken overhandigt de caissiere me ook een enorme reep Dove melkchocolade met amandelen. Het blijkt, dat iedereen vandaag een gratis reep krijgt. Jammie!

We bellen Paul en Rick op, dat we tussen half een en kwart voor een in Alexandria verwachten te zijn. Inderdaad gaat de terugweg vlot, vooral omdat die meer heuvelaf is. Wat dat betreft is dit Mount Vernon Trail echt een "workout", ik heb helemaal geleerd hoe het best te schakelen op de vele heuvels! Ik voel mijn benen dan ook wel, als we om net over half een in Alexandria afstappen.

Al gauw zien we de mannen en gaan op zoek naar een restaurant. De Fish Market van vorige week valt af, want daar staan alleen maar tafeltjes voor twee op het nauwe terrasje. Bovendien liggen de terrasjes aan die kant van de straat in de felle zon en dat is te warm.

Dan bedenk ik me, dat Daniel O'Connell's aan de overkant een dakterrasje heeft. Dat zagen we vorige week. De overige terrasjes zitten helemaal vol, dus we hopen erop, dat niet veel mensen van het dakterras afweten. Dat is inderdaad het geval, er zit nog niemand! Zodra wij plaatsnemen, vult het echter snel op. Men kan ons vanaf de straat zien zitten.


Dit restaurant heeft een heel Iers menu, wat dus best zwaar is. De mannen zien meteen de lamsburger en bestellen die eensgezind met cheddar. Het is mosselenseizoen en ze staan vrijwel overal op het menu, op verschillende manieren bereid. Op dit menu komen ze in bier gestoomd, met kerriesaus en met een baconsaus. Ik heb er enorme zin in en kies de in bier gestoomde versie. Heerlijk zijn ze! Janet houdt het bij een simpele kalkoensandwich.

Na deze gezellige lunch gaan de mannen terug naar huis en Janet en ik beginnen aan de laatste vier en een halve mijl terug naar de auto. Eerst schiet ik nog een van de vele leuke zaakjes aan King Street binnen. Onze buurvrouw Jeanne heeft vanavond haar 50ste verjaardagsfeest. Ik wil, ondanks, dat er "no presents" in de evite (online uitnodiging, die tegenwoordig vrijwel iedereen gebruikt) stond, toch iets leuks meenemen.

Bij Jake of Old Town verkopen ze van alles van het merk "Life is Good". Alleen de naam van het merk vind ik al leuk voor iemand, die vijftig wordt! Het leven is tenslotte goed! Hun t-shirts zijn van heel goede kwaliteit en ik kies een lichtgele met een parasol en strandstoelen en het logo "Life is Good" erop. Jeanne en Ross hebben een tweede huis op Cape Cod, dus dat lijkt me wel passend. Daarbij koop ik heel zachte geel met groene sokken, het soort, dat je op een koude dag met graagte aantrekt.

Na een totaal van 50,5 kilometer fietsen zijn Janet en ik weer terug bij de auto. Al met al neemt zo'n fietstocht"je" toch wel wat tijd in beslag, want pas net voor drieen rijden we de cul de sac weer in. Daar staat midden op het plein de enorme tent met dansvloer voor Jeanne's feest al klaar!

Met "Create and Print" op de AmericanGreetings.com site maak ik zelf een kaart voor Jeanne. Ik vind dat wel zo leuk en een stuk goedkoper, dan een onpersoonlijke in de winkel gekocht kaart. Met hun software kun je een kaart zo persoonlijk maken, als je wilt. Toevallig vind ik er een plaatje met de kreet "Life is Good!" om te gebruiken, helemaal goed, dus.

Dan is het tijd om naar de party te gaan. Van tevoren had Ross iedereen op het hart gedrukt hongerig te komen. Dat is maar goed ook, want er is enorm veel en vooral ook lekker eten met een Italiaans tintje (Jeannes meisjesnaam is Specchio). De DJ speelt muziek uit alle decennia van Jeanne's leven met de nadruk op Rock 'n Roll uit de jaren vijftig. Al gauw wordt de dansvloer in gebruik genomen en danst jong en oud (Jeannes ouders zijn uit New York gekomen en doen vrolijk mee).


De stemming zit er goed in!

Tussen het dansen door gaan Janet en Paul en Rick en ik zo af en toe naar binnen om te kijken hoe de eerste footballwedstrijd van het seizoen van Virginia Tech gaat. Die wordt in het Georgia Dome in Atlanta gespeeld en Katja is bij de wedstrijd aanwezig.

Rick en ik hebben haar half voor gek verklaard, want Atlanta is zo'n 400 mijl rijden en ze is pas vanochtend vertrokken (Justin en een andere vriend zijn ook mee) en rijdt morgen weer terug. Maar als ik de sfeer in dat stadion zo zie, kan ik me voorstellen, dat Katja dit een geweldig avontuur vindt! Rick en ik hebben op die leeftijd ook zulk soort dingen ondernomen, dus ze heeft het van niemand vreemd.

Na veel vrolijk gedans en geklets is het al heel snel tien uur en wordt het laatste liedje gedraaid. Zo snel als alles is opgezet, wordt het ook weer opgeruimd. We kletsen nog wat na met deze en gene en gaan dan naar binnen. Daar kijken we het spannende einde van de footballwedstrijd, die helaas niet goed afloopt voor Virginia Tech.

Zondag

Rick en ik slapen vanochtend lang uit. Pas tegen tienen staan we op. Alweer is het prachtig weer. Rick haalt ontbijt bij Starbucks, dat we samen met Kai op het deck opeten.

Dan rijd ik naar Ballston om een lang verloren vriendin op te halen. In de vroege jaren van ons huwelijk waren Rick en ik bevriend met Colin en Rosemarie. Colin is Brits en Rosemarie Nederlands, dus we hadden veel gemeen. Helaas vertrokken Colin en Rosemarie in 1992 naar Japan en verhuisden ze later naar Brussel. Met de jaren is het contact verwaterd en ik was blij verrast ze allebei weer op Facebook terug te vinden.

Rosemarie stuurde mij vorige week een berichtje, dat ze dit lange weekend in Washington zou zijn, of ik zin had om koffie te gaan drinken of te gaan lunchen. Vandaag kwam voor ons beiden prima uit. Rosemarie staat al voor haar hotel op me te wachten en ik herken haar meteen.

Grappig is het toch, dat het met sommige mensen niet uitmaakt, hoe lang je elkaar niet hebt gesproken, de jaren vallen meteen weg! Zo ook in dit geval, we zijn meteen diep in gesprek. Natuurlijk moet er ook heel wat bijgekletst worden, toen zij vertrokken was Kai een baby en zij hebben zelf inmiddels twee kinderen.

Thuis maakt Rosemarie kennis met Saskia, die maar een maand scheelt met haar dochter, blijkt. Kai is nu langer, dan zij, en Rick en mij vindt zij nauwelijks veranderd. We kletsen wat op het deck en besluiten dan ergens te gaan lunchen. Rosemarie heeft een lijstje van dingen, die ze deze dagen wil eten, dus het moet een Amerikaans restaurant zijn.

Vanwege het lekkere buitenzitweer denken Rick en ik meteen aan Sweetwater Tavern. Daar aangekomen is er echter een wachttijd voor het terras. Vlak ernaast, met ook een heel leuk en groot terras ligt Uno Chicago Bar and Grill. Dat restaurant was vroeger meer een pizzeria, maar volgens Rick is hun menu erg ten gunste van een gezondheidsfreak als ik uitgebreid.

Daarmee heeft hij niets teveel gezegd! Er staan allerlei gegrilde gerechten, salades, vis en andere gezonde dingen op het menu. Het is zeker niet alleen pizza meer! Ook staat er overal, dat Uno tot gezondste ketenrestaurant van Amerika is verkozen door Health Magazine.

Het duurt even voor we het boekwerk, dat hun menu is, hebben bestudeerd en een keuze hebben kunnen maken! Ik ga voor de kreeft in een gezonde wrap met lijnzaad erin. De kreeftsalade wordt vers gemaakt voor iedere wrap, dus ik vraag om heel weinig mayonnaise. Daar wordt gehoor aan gegeven. In plaats van de frietjes bestel ik een salade met sla, watermeloen, bosbessen en feta. Een lekkere en lichte combinatie, die ik voor een van de Nederlandse damesavonden wil onthouden.

Het is zo gezellig met Rosemarie, dat ik haar ook uitnodig om vanavond ook met ons mee te gaan. We hebben dus nog een paar uur om iets van de omgeving te gaan bezichtigen. Vanwege het superweer valt de keuze op Great Falls. Daar komen we tegen vieren aan en het is meteen duidelijk, dat we niet de enigen waren, die op dit idee zijn gekomen.

Er staat een lange rij voor het toegangspoortje. Sommige mensen voor ons keren om, maar wij besluiten te wachten. We hebben toch genoeg te kletsen. Cosmo berust er ook in en gaat maar liggen slapen. Na een half uurtje hoef ik enkel mijn America the Beautiful pas te tonen en mogen we door. Rosemarie neemt de brochure als souvenir mee.

Het is inderdaad enorm druk in het park en we moeten op de verste parkeerplaats parkeren. Zo druk heb ik het nog niet meegemaakt. En toch loop je niet over de hoofden. Er is plaats aan de relingen, zodat we goed uitzicht hebben over de watervallen. Het water staat op het moment erg laag. Het is de afgelopen weken dan ook flink droog geweest. Voor Rosemarie is de laatste keer, dat ze hier was ook alweer bijna twintig jaar geleden!

We vallen meteen met onze neus in de boter, want vlak langs het pad naar de watervallen staat een heel hertengezin, compleet met bambi, te grazen. Dat is het halve uur wachten al waard!


Zoals gewoonlijk krijgt Cosmo heel wat aandacht. Allerlei kinderen willen hem aaien en hij blijft daarbij altijd zo keurig zitten. Zelfs een heel klein meisje, Cosmo is zittend groter, dan zij, is helemaal niet bang voor hem en knuffelt en zoent hem. Cosmo zelf heeft meer aandacht voor de vele hondenvriendjes, die er zijn. Hij heeft heel wat te besnuffelen.

Na een uurtje hebben we alle uitkijkpunten bezocht en de kayakkers bekeken. We rijden via de mooie Georgetown Pike weer naar huis. Daar frissen we ons even snel op, want het is alweer tijd om naar Coastal Flats in Fairfax te gaan. Buren hebben ons daar om half acht bij de buitenbar uitgenodigd voor een drankje en we willen er eerst even eten.

We hebben geluk, want de wachttijd voor een tafeltje bedraagt een half uur tot drie kwartier, maar er zijn precies drie plaatsen open langs de open kant van de bar. Dit restaurant heeft puien, die in de zomer helemaal open kunnen. Hierdoor eten we praktisch buiten en hebben goed uitzicht op het gezellige winkelcentrum. Dit alles was er ook nog niet, toen Colin en Rosemarie hier woonden.

Rosemarie en ik delen een van de enorme garnalencocktails (Rick wil zijn eigen). Die is groot genoeg voor een lunch voor mij! Je krijgt acht grote garnalen in een lekkere koude soep met tomaat, radijs, sinaasappel en ui, perfect om als voorafje te delen, dus.

Rick en Rosemarie kiezen als hoofdgerecht allebei de lobster roll (kreeftsaladebroodje) geserveerd met een gegrilde maiskolf. Aangezien ik vanmiddag al kreeft opheb, neem ik de hickory gegrilde gamba's met asperges en een Mediterranese orzo salade. Dat is een nieuw gerecht op hun menu en een winnaar in mijn ogen!

Inmiddels loopt het tegen achten en lopen we naar de terrasbar. Daar zijn al een aantal bekenden aanwezig en al gauw is het gesprek geanimeerd. Rosemarie wordt ook helemaal ondervraagd en meteen bij de groep betrokken. Erg leuk vind ik dat altijd, hoe een vreemdeling op zijn of haar gemak wordt gesteld. Ik heb bij Amerikanen nog nooit het gevoel gehad me bij een groep op te dringen. Iedereen wordt altijd aan elkaar voorgesteld en erbij betrokken.

Rosemarie heeft nog wel jet lag en Rick en ik zijn moe van al het gefeest gisteravond, dus laat maken we het niet. We missen net een enorme bui, want onderweg naar het hotel begint het te plenzen! Wij hebben in iedere geval met volle teugen genoten vandaag. Het is weer moeilijk afscheid nemen van Rosemarie, maar nu we elkaar hervonden hebben, wordt het contact vast frequenter.

Maandag

Labor Day en tevens de onofficiele laatste dag van de zomer. Morgen beginnen de scholen in deze county weer. Helaas begint de dag flink bewolkt, hoewel het wel een aangename temperatuur is om in hard te lopen.

Dat laatste gaan Mary Ellen en ik doen. We nemen Cosmo mee en ik rijd naar het Community Center. Het W&OD pad loopt vlak langs de parkeerplaats daar. Ondanks het nogal sombere weer is het enorm druk op het pad!

Zoals altijd vind ik de racefietsers hier veel te hard rijden, onverantwoord met zoveel mensen aan de wandel en kleine kinderen op de fiets! Dat is een stuk minder op het Mount Vernon pad, want dat kronkelt veel meer. Mary Ellen voelt zich er ook niet veilig bij.

We besluiten zes mijl te gaan lopen, een mijl hard, een mijl gewoon. Mary Ellen heeft weinig kans gehad om te trainen deze zomer, dus ze wil het om te beginnen rustig aan doen. Het gaat lekker, mijn nieuwe schoenen zitten goed, alleen speelt een oude blaar, die maar niet wil helen, me parten. Hopelijk is die tegen de tijd van de race eindelijk genezen!

Na een uur en twintig minuten zijn we klaar. In ieder geval voelt Mary Ellen zich nu wat beter over de race, want indien nodig kan ze hem zo een mijl hard, een mijl gewoon lopen en zal de volle tien dan wel volbrengen. Ik hoop de komende tijd wel nog een langere afstand te lopen en dan ook wat meer hard, nu mijn voet bijna geen pijn meer doet.

De rest van de dag is het voor mij allerminst een "Labor Day". Integendeel, ik installeer me lui met lunch en een drankje op het deck en ga mijn achterstallige email beantwoorden en blog schrijven. Rick en de kinderen vertrekken naar de mall om te shoppen voor mijn verjaardag. Ik ben heel benieuwd!


Maar weer eens een foto van onze "waakhond", zo heeft hij goed zicht over wie er langs onze tuin loopt

Halverwege de middag vallen er flinke plensbuien. Nodig voor de natuur, maar ik had liever een lekker zonnige laatste zomervakantiedag gezien, natuurlijk. Na vandaag gaat het zwembad ook dicht, maar het lokt niet om er nu nog even gebruik van te gaan maken.

Afijn, dit geeft de kinderen de kans om zich klaar te maken voor school. Kai vooral heeft er zin in. Zijn favoriete vak is AP Environmental Science, want zoals het er nu uitziet, wil hij Environmental Science als zijn major opgeven bij de colleges. Ik ben ook wel weer benieuwd, wat dit nieuwe schooljaar zal brengen.