Nazomers weekend

Zaterdag

Stralende zonneschijn lacht ons tegemoet. Saskia lijkt wat beter. Ze wil zelfs een vriendin uitnodigen en dus komt Samira. Met nog wat andere kinderen in de cul de sac spelen ze de Wild Animalopoly, die Saskia in Atlantic City heeft gekocht.

Mary Ellen heeft al hardgelopen in de veronderstelling, dat ik vandaag ging fietsen. In alleen gaan heb ik geen zin. Het gras moet gemaaid, dus ik stel aan Rick voor het voor hem te doen. Zo krijg ik mijn beweging en ben ik buiten.

Beweging krijg ik zeker! Het duurt bijna een uur voor ik klaar ben en onze tuin heeft een paar flinke heuvels. Als het klaar is, bekijk ik het geheel trots. Het ziet er keurig uit, dit moet ik vaker doen.

We eten lunch en vlak daarna komt Saskia naar me toe. Ze voelt zich opeens echt vreselijk. Ze rilt van de kou (terwijl het 25 graden is buiten) en voelt zich duizelig. De thermometer wijst 102 graden aan (bijna 39). Saskia vraagt Samira naar huis te gaan en gaat als een ziek vogeltje op de bank liggen.

Dit zit me niet lekker. Gisteren heeft de dokter Rick al verteld, dat ze Saskia's amandelen er slecht uit vond zien. Er zat veel pus op. Vroeger had ik ook regelmatig tonsillitis (angina) en ik weet nog, hoe ziek ik daarvan was (tot mijn amandelen eruit gingen).

Rick en ik zijn het erover eens, dat Saskia weer naar de dokter moet. In Vienna heeft de urgent care een wachttijd van een uur, maar in Oakton (ook vlakbij) kunnen we zo terecht. Daar legt de moeilijk verstaanbare verpleger uit, dat ze onze verzekering niet aannemen. We zullen dus, volgens hem, 30 a 40% van de rekening zelf moeten betalen.

Geen wonder, dat het hier zo stil is. Wij hebben een zeer gangbare verzekering, dus als die al niet wordt geaccepteerd hier? Maar ik heb geen zin om een uur of langer te wachten tussen de andere zieken, dus het moet maar.

Ondanks, dat ik heb verteld, dat Saskia gisteren al is getest voor H1N1, test hij haar nu weer (zonder te vragen, waar ik me aan erger). Dan doet hij een streptest, die ze ook gisteren al heeft gehad, maar uit ervaring weet ik, dat die bacterie heel plotseling toe kan slaan.

Tot mijn verbazing is de dokter Amerikaans. Meestal zijn de doktoren bij urgent care clinics buitenlands, vooral Indiaas of Pakistaans of Aziatisch. Deze dokter is erg lief met Saskia, die zich dan ook duidelijk miserabel voelt.

De streptest is positief en hij ziet ook de pus op haar amandelen. De diagnose is bacteriele tonsillitis (angina). De dokter schrijft Augmentin voor en wil ook, dat Saskia als voorzorg Tamiflu neemt. Met deze ernstig vergrote amandelen vindt hij het zorgelijk, als ze, met haar verminderde weerstand, die griep op zou lopen.

Bij Rite Aid brengen we de recepten en gaan dan nog even naar Party Mania. Saskia is helemaal bezig met Webkinz. Omdat ik erg met haar en haar pijn te doen heb, koop ik de haan voor haar. Van haar eigenverdiende geld koopt zij de zwarte kat. Dit bedrijf heeft het door: verkoop pluche dieren met een code, die online iets betekent. Het is een hele rage geworden.

Zodra we thuiskomen moeten Rick en ik op weg naar Washington. Daar hebben we bij het Sequoia restaurant in Georgetown afgesproken met Kevin en Ann en hun kinderen. Saskia baalt, dat ze niet mee kan, want ze heeft Kathleen alweer een paar jaar niet gezien.

Terwijl Rick de auto parkeert, ga ik vast op zoek naar de Fitzpatricks. Al gauw zie ik Ann en Kathleen. Ze hebben al een tafeltje op het enorme terras van het restaurant bemachtigd. De Washington Harbour is feitelijk een groot terras in de zomer, waar de mooiste jachten aanmeren om een hapje te eten. We hebben dan ook mooi uitzicht op de Potomac rivier, die vol met boten en bootjes ligt op deze mooie dag.

Ann en Kevin zijn al jaren vrienden van ons en de meisjes goed bevriend met hun dochters. Een jaar of zes geleden verhuisden ze naar Pennsylvania (Kevin ging nota bene voor het Nederlandse bedrijf Wolters Kluwer werken in Philadelphia). Daar hebben ze een prachtig huis in een voorstad gekocht.

Inmiddels is dochter Meghan, net als Katja, naar college vertrokken, maar de andere twee (Kathleen van 14 en Sean van 13) zijn nog thuis. Nu heeft Kevin een nieuwe baan weer hier in Washington. Het plan was om hun huis in Yardley te verkopen en terug hierheen te verhuizen, zodat de kinderen weer hier naar school zouden gaan dit jaar.

De economische crisis stak daar een stokje voor. Er kwamen, in een half jaar tijd, maar liefst twee kijkers naar dat mooie huis. Ze namen het huis van de markt, de kinderen gaan nog een jaar naar school in Pennsylvania en Kevin woont in een apartement in Dupont Circle in DC. Hij gaat of het weekend naar huis, of Ann en de kinderen komen naar hem toe. Zoals ze zelf zeggen, heel veel mensen hebben het zoveel erger, maar dit ook zeker geen ideale omstandigheid voor hen.

Het wordt een heel gezellig etentje, al is Kathleen zichtbaar teleurgesteld, dat Saskia niet mee is. Ik bestel de "moules frites", want ik heb nog steeds een behoefte aan mosselen. Die komen met drie verschillende sauzen en smaken werkelijk voortreffelijk. We maken het niet te lang, want ik ben erg bezorgd over Saskia en dat begrijpen Kevin en Ann gelukkig ook wel.


Zicht op de Potomac



Sequoia's terrassen



Zonsondergang

Op de terugweg bellen we Saskia op. Die voelde zich aan het begin van de avond wat beter, dus Kai is naar de bioscoop gegaan. Nu is het echter weer helemaal mis. Ze heeft hoge koorts en is misselijk. Wij weten niet, hoe snel we thuis kunnen komen. De I-66 staat vast, dus Rick maakt allerlei zijsprongen om toch maar zo snel mogelijk bij ons zieke meiske te zijn.

Saskia ligt kreunend op de bank en heeft inderdaad opeens weer tegen de veertig graden koorts. Met ijscompressen proberen we haar af te koelen. Dat helpt wel wat, maar haar misselijkheid blijft. Rick blaast het Aerobed op, zodat Saskia naast mijn bed kan slapen. Bij ziekte is haar hoogslaper niet praktisch. Op tijd gaan we naar bed, hopend wat slaap te krijgen.

Zondag

Na een gebroken nacht heb ik moeite met opstaan. Saskia werd vannacht een keer huilend wakker, maar praatte ook veel in haar slaap, wat Rick en mij dan weer wekte.

Rick staat wel al vlot op en als ik beneden kom, is hij er niet. Dat kan maar een ding betekenen: een Starbucks ontbijt! Inderdaad komt hij daarmee terug en we eten het buiten op, want het is alweer schitterend weer.

Ondanks mijn vermoeidheid door de gebroken nacht heb ik toch zin in de fietstocht met Janet. Ik vul twee flessen met ijs en dan water, zodat ze hopelijk koel blijven. Dit keer wordt het geen fietsavontuur, we gaan "gewoon" onze tien mijl naar Herndon rijden op het W&OD pad en terug.

Het is enorm druk op het pad, iets, wat we niet hadden verwacht op de vroege zondagmorgen. We passeren hele groepen joggers en snelrijdende racefietsers halen ons in. Het lijkt zelfs wel drukker, dan het Mount Vernon trail!

Ondanks de drukte rennen er vlak voor ons een paar herten over het pad. Niet veel later zien we echter een groepje jongeren staan. Ze blokkeren het pad een beetje en we hebben er geen goed gevoel bij. Op de terugweg staat er op die plek een ambulance met zwaailichten en een sheriff's auto, maar de jongeren zijn weg. Het werkt op onze verbeelding. Was dit een gang aangelegenheid, of was er iemand "gewoon" gewond?

Na een paar uur zijn we weer thuis en Saskia vraagt om een Slurpee van 7 Eleven. Als lunch wil ze graag een cheeseburger van McDonald's. Als ik daar dan toch ben bestel ik een bbq kip snack wrap. Die zijn lekkerder, dan ze klinken, kan ik schrijven!

Nu ben ik toch wel echt heel erg moe. De rest van de middag is saai van een blog standpunt. Ik lees namelijk, en lees meer en "bing" verschillende dingen, die ik in het boek "The Lost Symbol" lees. Het boek zit zo vol symbolen en informatie over plekken in onze stad, dat ik het allemaal wil onthouden en op een gegeven moment na wil gaan.

Op een gegeven moment wordt het te koel buiten en verhuis ik naar onze "living room". Saskia kijkt de hele dag tiener tv in onze "family room" en ik kan niet lezen met achtergrondgeluid. Ik besluit ter plekke meer van deze kamer gebruik te gaan maken, want het is zeer ontspannend.

Rick haalt kabobs van het Friends restaurant voor het avondeten. Hun zalmkabob is onovertroffen! Kabobrestaurants zijn de nieuwe rage hier. Eerst was het Thais, toen Japans en nu kabobs. Ieder nieuw restaurant serveert kabobs (spiesjes). Inmiddels zijn er minder Chinese restaurants, dan andere ethnische restaurants in dit gebied.

Saskia blijft morgen nog thuis, want de nieuwe richtlijnen van de scholen zijn, dat een kind minstens 24 uur koortsvrij moet zijn. Het gaat beter met haar, maar ze heeft nog verhoging. In ieder geval helpen de antibiotica, gelukkig!