Nog een zomerse dag

"Je hebt vandaag gezelschap", zegt Rick, als ik me aan het aankleden ben. Saskia voelt zich niet lekker, keelpijn, hoofdpijn, buikpijn en verhoging. Die blijft dus rustig thuis. Ik baal wel, want ik heb haar, op aanraden van haar dokter, op een heel vitamines regime om haar weerstand op te krieken. Nu is het de tweede schoolweek en ze is al ziek!

Erg is het gelukkig niet, want ze komt na een paar uur haar bed uit en gaat met haar laptop aan de gang. Dan blijkt, dat een hele rits vriendinnen van haar ook ziek is. Maar liefst vijf andere meisjes en een daarvan heeft griep, waarschijnlijk dus de H1N1 variatie. Saskia heeft die volgens mij niet, daar is ze niet ziek genoeg voor.

Het is schitterend weer, dus ik wil absoluut buiten sporten. Ik besluit eens te kijken, of ik vijf mijl (acht kilometer) achtereen kan hardlopen. Dat is de helft van de race begin volgende maand, dus.

Cosmo gaat gewillig mee en ik parkeer bij het Community Center. Ik heb mijn Garmin om om precies te kunnen zien, hoe ver 2,5 mijl is op het pad. De "heenweg" naar het westen verloopt heel voorspoedig. Aan weerszijden is het pad een dichtbegroeide jungle. Ik ben wel blij, dat het vrij druk is, want de politieschetsen van de aanrander hangen er nog. Hij is nog niet gevonden.

Cosmo gedraagt zich voorbeeldig, zelfs als er andere honden langskomen. Alleen blijft hij vreemd reageren op skaters, terwijl hij dat met de kinderen, die in de cul de sac skaten, helemaal niet doet. Wat zou er dan in zijn hondenbrein omgaan?

De terugweg is beduidend zwaarder. Niet alleen ligt het grootste deel van het pad nu in de zon en is het flink warm (27 graden zie ik later in de auto), het loopt ook nog eens heel geleidelijk heuvel op. Poeh! Als ik vlakbij de van op het stoplicht moet wachten, voel ik me even helemaal niet lekker en duizelig. Gelukkig gaat dat gevoel gauw voorbij, maar ik hoop, dat de Army Ten Miler koeler zal zijn.

Met zo af en toe een hondenpitstop en oversteken erbij loop ik de vijf mijl in 55:45. Iets meer dan 11 minuten per mijl, dus. Het kan sneller, maar ik ben er tevreden mee, zeker als ik de hele tien mijl zo loop straks! Mijn "probleem" is, dat ik me zo snel verveel tijdens het sporten, waardoor ik het moeilijk vind langere afstanden te lopen. In een race is dat anders, dan is er zoveel gaande om je heen, dat het veel sneller lijkt te gaan, allemaal.

Saskia wil graag, dat ik lunch voor haar meeneem. Het liefst heeft ze McDonald's kipnuggets. Het is, dat ze verhoging heeft, anders zou ik denken, dat ze best naar school had gekund vandaag. Aan de andere kant is het misschien wel goed, zo'n dagje rust met alle rondwaaiende virussen.

Karin komt om mij op te halen voor een verlate verjaarslunch. Met dit lekkere weer willen we op een terrasje zitten. Gelukkig hebben we vlakbij een ruime keuze aan restaurants, die aan die eis voldoen. Voor Karin is Uno's nieuw, dus we besluiten daarheen te gaan.

Allebei bestellen we de kreeftwrap. Ik neem hem New England Style (met (op mijn verzoek een heel klein beetje) mayonnaise en sla) en Karin Uno's Style met tarragon mayonnaise en bacon. Er komt een bijgerecht bij en wij kiezen de bruine rijst met mango en gedroogde cranberries. De wrap zit werkelijk vol kreeft en we smullen ervan!

Voor mijn verjaardag krijg ik van Karin een hartstikke leuk, typisch Nederlands, armbandje. Het heeft allemaal Delfts blauwe bedeltjes en er hangt zelfs een dubbeltje aan. Karin vertelt, dat Delfts blauw erg in is in Nederland op het moment.


Nu, dan zijn wij heel bijdetijds, want ik heb heel wat Delfts blauw her en der staan en hangen. In de keuken, eetkamer en family room vooral staat er heel wat. En natuurlijk gaan, dankzij Ineke, al mijn boodschappen in de "Delfts blauwe" tas van 't Kruidvat.


Delfts blauw in onze keuken

Na deze lekkere en gezellige lunch zet Karin mij weer thuis af. Opeens voel ik me helemaal niet lekker. Ik heb hoofdpijn en voel me heel vermoeid, alsof er iets zwaars op me rust. Er wordt voor de komende dagen slecht weer voorspeld, dus ik vraag me af, of mijn interne "barometer" aan het werk is. Ik hoop het maar, want ik heb geen zin om ziek te worden!

Na de nodige huishoudelijke taken (voornamelijk een enorme was van de kinderen, hoe krijgen ze die toch in een paar dagen bij elkaar?), ga ik op het deck genieten van het warme weer. Deze nazomer verloopt anders, dan andere jaren, koeler met meer regen tot nu toe. Ik vraag me af, of dat een voorbode is van een koude, sneeuwerige winter. Sommige experts zeggen van wel. We zullen zien.

Met zijn allen eten we buiten. Dan gaat Kai naar zijn gitaarrepetitie en Saskia weer rustig op de bank. Rick en ik blijven nog een tijdje buiten zitten. Ik vermaak me met het kijken naar de overvliegende vleermuizen. Van mij mogen ze alle vervelende muggen, die mij vandaag, ondanks de Off! gebeten hebben, opeten! Ik hoorde laatst op de radio, dat vleermuizen tonnen van die insekten eten. Wat mij betreft kan het niet genoeg zijn!

Via Uitzendinggemist.nl kijk ik de nieuwe aflevering van Boer zoekt Vrouw. Zo'n leuke serie vind ik dat, niet in het minst, omdat Yvon die erg leuk presenteert. En dan natuurlijk kijken naar al dat typische Nederlandse platteland. Wij moeten toch wel een endje rijden voor de eerste boerderij hier.

Tot tegen tienen zit ik buiten met het krekelconcert op de achtergrond. Ik wil geen afscheid nemen van de zomer, het is veel te snel! Natuurlijk zijn er positieven aan alle seizoenen, maar de zomer is wanneer ik me het best voel. Ieder jaar hoop ik weer, dat ik me toch ook in de andere seizoenen zo goed zal voelen. Die hoop is er nog steeds. Wie weet.

PS: Nu we het toch over Delfts blauw hebben, weet iemand, waar je Yvons Delfts blauwe laarzen kunt kopen?

PS2: De chipmunk lijkt de garage verlaten te hebben. Ik vond hem vanochtend nergens onder dat bankje.