Ontmoeting met Dan Brown

Na het ontbijt sta ik in tweestrijd met mezelf: naar Sharons Pilates en krachttraining gaan of hier thuis een Sports Active routine doen. Eerlijk gezegd vind ik de Pilates niet zo fijn, want ik krijg er pijn aan mijn heupen van. Het wordt dus de Sports Active.

Daarna loop ik een stuk met Cosmo. Het is alweer zomers en zonnig weer. Helaas zijn de voorspellingen voor het weekend minder, dus neem ik me voor zoveel mogelijk buiten te zijn.

Na het boek van Dan Brown te hebben gelezen, wil ik eigenlijk wel graag weer naar het Capitool. Toen ik dat eergisteren aan Pat vertelde, zei zij, dat zij nog nooit in het Capitool is geweest! De afspraak was natuurlijk snel gemaakt en om elf uur haalt Pat mij op om naar Washington te rijden.

Daar parkeren we, na een grondige veiligheidscheck, de auto onder het Reagan gebouw. Voor we de trek naar Capitol Hill maken, strijken we neer op het terras van Ten Penh. Daar bestellen we een ontzettend lekkere Thaise garnalensalade. Verder wil ik Pat de bijzondere gefrituurde spinazie laten proeven, die zij ook superlekker vindt. Jammer, dat het zo moeilijk thuis na te maken is, ik kan er althans geen goed recept voor vinden.


Het gezellige terrasje van Ten Penh

Het is flink warm en vochtig en Pat heeft enorme spijt, dat ze een truitje met lange mouwen aan heeft gedaan. Ze dacht het koud te zullen hebben in de gebouwen, maar had niet op de warmte buiten gerekend! Capitol Hill doet zijn naam eer aan en het is een hele klim naar de voorkant van het Capitool!


We zijn dus blij met de airconditioning in het gebouw! Na de veiligheidscontrole, waarbij je niet eens een dicht flesje water of ongebruikte kauwgom mee naar binnen mag nemen, zoals de mensen voor ons ondervinden, lopen we naar de rij voor kaartjes. Daar zit een medewerkster al klaar, we kunnen zo naar binnen bij de volgende film! Duidelijk zijn er op het moment niet zoveel toeristen in de stad.


De film blijft interessant over hoe het Congres werkt en de geschiedenis van het gebouw. Daarna gaan we mee met Rodney. Ik heb al heel wat gidsen meegemaakt hier en Rodney spreekt daarvan verreweg het duidelijkst. Ook vertelt hij meer, dan de voorgaande gidsen.

Dat de koepel op het Capitool negen miljoen pond weegt, wist ik al. Maar dat het schilderij op het plafond ervan, de Apotheose van George Washington, een oppervlakte van maar liefst 4600 square feet (zo'n 427 vierkante meter) heeft, is nieuw voor mij. Dat is meer dan het vloerplan van ons huis!


Waarschijnlijk omdat het niet zo druk is, mogen we dit keer meer kamers zien, dan de vorige twee bezoeken. Pat valt dus met haar neus in de boter. Niet alleen mogen we de mooie oude Senaatskamer binnen, ook de oude Supreme Court kamer (die tevens de allereerste Senaatskamer ooit was voor 1810) is opengesteld. Hier zien we ook de oorspronkelijke kolommen, die maiskolven bovenaan hebben.

Het is allemaal weer erg interessant en ik leer toch weer iedere keer nieuwe dingen. In de oude Huis van Afgevaardigdenkamer zien we, waar onder andere Lincoln heeft gezeten, toen hij een afgevaardigde was. Ook demonstreert de gids, zoals altijd, de bijzondere acoustiek. Op een bepaalde plek kun je iemand, die aan de overkant van de kamer fluistert, goed verstaan.

Na iets meer dan een uur brengt Rodney ons weer naar het bezoekerscentrum. Hier duik ik even de souvenirswinkel binnen. Vanavond is Bunco en het thema is "Voyage, voyage", iets over reizen, dus. Ik vind een grappig spel, dat met langs Burgeroorlogplekken reizen te maken heeft. Perfect!

Pat zit er niet op te wachten de warmte weer in te gaan en stelt voor de Library of Congress met een bezoek te vereren. Vanaf het Capitool gaat er een tunnel binnendoor naar dat mooie gebouw aan de overkant. Heel handig, want zo hoef je maar een keer door de veiligheidspoortjes voor beide gebouwen.

Als we de zaal binnenlopen, zien we allerlei tv camera's en verlichting. Duidelijk wordt er hier iets opgenomen. Dan herken ik opeens Matt Lauer van NBC's Today Show! Naast hem staat de man, wiens foto ik vorige week telkens achterop mijn boek zag staan: Dan Brown! Helemaal enthousiast maak ik gauw een foto, maar dan wordt ons toegeroepen niet te flitsen. Wat een ontzettend toeval is dit!


Het interview gaat duidelijk over The Lost Symbol, het nieuwe boek van Dan Brown. De groep vertrekt al gauw de grote leeszaal in, waar je alleen met speciale toestemming in mag. Dan blijkt, dat er nu al, zo snel na het uitkomen van het boek, mensen speciaal naar Washington zijn gekomen om de locaties met eigen ogen te bekijken. Een man komt helemaal uit Californie en heeft er speciaal vakantie voor opgenomen.

Pat en ik lopen verder en maken foto's van al het moois, dat de hoofdzaal te bieden heeft. Dan krijg ik enorme dorst en we lopen naar de uitgang om ergens iets te drinken te gaan kopen. Net op dat moment komt de groep met Dan Brown en Matt Lauer ook naar buiten. Dan Brown loopt vlak naast mij en ik neem de gelegenheid waar om hem te vertellen, dat ik van zijn boek heb genoten!

Buiten stapt Matt Lauer meteen in een limousine, maar Dan Brown moet nog op de zijne wachten. Pat spoort mij aan om hem om zijn handtekening te vragen. Die geeft hij graag en poseert ook nog heel aardig met mij, zodat Pat een foto kan nemen. Onze dag kan niet meer stuk!


Gelukkig is de terugweg heuvelaf en komen we al gauw een karretje met drankjes tegen. Op een bankje langs de Mall drinken we ze op. Voor ons op het gras doet een man yoga. Hij gaat zelfs op zijn hoofd staan! Eigenlijk kan ik hier gewoon al uren zitten, mensen kijken. Verderop is het een drukte van jewelste, want er wordt opgezet voor het Boeken Festival, dat dit weekend zal worden gehouden.

Wij lopen nog tot bij het Washington Monument (dankzij Dan Brown, dat dat de hoogste obelisk ter wereld is), want uit de auto zagen we daar tientallen vlaggetjes in het gras staan. Die staan daar om het gezondheidszorgplan van Obama aan te prijzen. Eerder, dicht bij het Capitool, stond een auto, die helemaal ondergeschilderd was met spreuken tegen het gezondheidsplan (waarvan de details nog niet eens bekend zijn).


Na een aantal foto's gaan we terug naar de auto. Onze voeten zijn moe, ongemerkt loop je zoveel af in deze stad!! Omdat we met zijn tweeen zijn, kunnen we gebruik maken van de HOV (High Occupancy Vehicle) regel op de I-66. Dit betekent lekker doorrijden en binnen het halve uur zet Pat mij weer thuis af.

Na een snelle boterham brengt Rick Saskia en mij weg. Saskia naar haar oppasadres (de moeder is een mede-Bunco speelster) en mij naar Celines huis, waar we Bunco gaan spelen. Het is alweer een tijdje geleden, dat we hebben gespeeld, dus ik heb er zin in.