"'T is weer voorbij die mooie zomer...

...die zomer, die begon zowat in mei..." Dat liedje van Gerard Cox speelt al de hele dag door mijn hoofd. Het is zeer toepasselijk voor vandaag.

De zomervakantie (die in mei begon met Katja's thuiskomst) is nu echt voorbij, maar het mooie zomerweer is meteen ook maar vertrokken. Of althans zo lijkt het vandaag en voor de rest van de week wordt ook ongewoon somber en koel voorspeld (voor Nederlandse begrippen is 24 graden nog lekker, natuurlijk, maar voor ons is het veel koeler, dan normaal in deze tijd van het jaar).

Gisteravond had Saskia moeite met in slaap komen en ook vanochtend staat ze tegelijk met Kai om kwart over zes al op. Ze is duidelijk zenuwachtig. Zij weet ook haar rooster nog niet, Kai wel.

Dit jaar gaat Kai niet meer met de schoolbus, maar rijdt met zijn vriend Michael mee. Die heeft een parkeerplaats bij school "gehuurd" voor maar liefst $200. Daarmee is Fairfax County verreweg het duurst in de omgeving. Maar ja, parkeren is een luxe, de schoolbussen zijn voor iedereen beschikbaar. Dat is een goede manier dus om wat extra geld in de lege koffers van het schooldistrict te krijgen.

Kai's school begint nog steeds om tien voor half acht, dus Michael staat hier om tien voor zeven al voor de deur. Dit jaar begint de middle school een half uur later, dus Saskia hoeft pas om tien voor half acht weg. Zo is het huis al heel vroeg weer stil.

Nadat Rick naar zijn werk is vertrokken, begin ik de dag met het maken van de traditionale hoorntjes gevuld met schoolspulletjes e.d. voor Kai en Saskia. Ieder jaar vraag ik weer, of ze er nu niet te oud voor zijn, en dat wordt altijd hard ontkend. Het is toch voor alle drie weer leuk om wat verrassingen en lekkernijen te krijgen na de eerste schooldag.

Aangezien ik maar weinig tijd heb om te sporten en het buiten nogal nat is, zodat hij niet in de tuin kan blijven, neem ik Cosmo mee voor een "powerwalk". Hij heeft er ook wel zin in. Ik neem expres een "hondloze" weg, althans wat honden in tuinen betreft, want we komen wel honden met hun baasjes op straat tegen.

Dat Cosmo territoriaal is, wist ik al, maar hij blaft nu ook naar langslopende honden, die hij voorheen enthousiast begroette. Misschien moet ik toch eens aan een trainer vragen, wat ik daartegen kan doen. Elders wil hij gewoon spelen met langskomende honden, hier proef ik wat agressiviteit in zijn blaf en durf dus de begroeting niet aan.

Mijn zwager David is deze week in Washington voor een conferentie. Rick en ik hebben afgesproken met hem te gaan lunchen. Aangezien ik daarna toch in Chinatown moet zijn en mijn van nodig heb, gaan we er apart naar toe.

Onderweg luister ik, zoals altijd, naar WTOP en het hoofdonderwerp is vooral de speech, die Obama vanmiddag vanuit een school in het nabije Arlington, aan alle scholieren van Amerika gaat richten.

Er was van tevoren nogal wat ophef over deze speech. Dit kwam vooral omdat er in het lessenplan stond, dat de kinderen een opstel, over hoe ze Obama zouden kunnen helpen, moesten schrijven. Dat alles had, volgens mij, voorkomen kunnen worden, door simpelweg "Obama" te vervangen met "het land" of "the United States". Anders wordt er meteen een politieke motivatie achter gezocht door vooral de conservatieve ouders (al heb ik ook Democratische ouders hun twijfel erover horen uitspreken).

Eenmaal in de stad maak ik een grote verkeersfout! Op 9th Street rijd ik tegen het verkeer in een eenrichtingsweg op, dat is me in de kwart eeuw, dat ik hier woon, nog nooit overkomen! Gelukkig is het helemaal niet druk en staat de politieauto te ver weg om het te zien! Wat een stommiteit, maar ik had het eenrichtingsbordje helemaal niet gezien (is ook maar een klein zwart-wit "One Way" bordje ver aan de overkant).

Al gauw vind ik de parkeerplaats bij het Convention Center en net op dat moment belt Rick me op. Hij blijkt ook net gearriveerd te zijn. Het miezert wat, dus we gaan onder een afdak bij het Convention Center staan.


David komt na een kwartiertje aanlopen. We hebben hem alweer een tijd niet gezien. Rick al zeker een jaar niet en de afgelopen keer, dat ik in Massachusetts was, was hij op reis. David vindt het ook duidelijk heel leuk ons weer te zien.

Zaytinya, een van onze favoriete restaurants, is vrijwel het dichtstbij. Davids avontuurlijke smaak kennend, zijn we er zeker van, dat hij het ook lekker zal vinden. De service is werkelijk super en het menu zo vol met lekkere dingen, dat het moeilijk kiezen is. De gerechten hier zijn "mezze", het Mediterranese equivalent van tapas, kleine porties, dus.

Het gesprek is geanimeerd, het eten voortreffelijk (mijn geroosterde bloemkool met rozijnen, pijnboompitten en kappertjes is ronduit exquisiet te noemen). Er staan zoveel interessante en lekkere combinaties op het menu, geen wonder, dat dit in de top 20 van beste restaurants in de omgeving staat.

Al te gauw moet David weer terug naar zijn lezingen en Rick naar zijn werk. Ik heb nog bijna een uur, voor ik mijn gasten kan ophalen bij hun hotel. Dat besteed ik met rondlopen in het drukke Chinatown. Onderwijl bedenk ik me, dat ik hier twintig jaar geleden niet veilig had kunnen lopen. Nu is het een drukke buurt met het Verizon Center, heel veel restaurants en winkels. Dit is niet de enige buurt, die in die tijd enorm is opgeknapt, maar wel nog zijn originele "kleur" heeft behouden.


De drukke kruising bij de Chinese boog, de grootste ooit



Overal staan deze harten, om Colombia te promoten zo te zien

Na bij Starbucks nog een flesje water te hebben gekocht, want opeens is het toch wel warm buiten, ga ik op weg naar de Red Roof Inn Chinatown. Dat is toevallig letterlijk drie minuten rijden van de parkeerplaats!

Susan (die ik van het Alles Amerika forum "ken") en Jack staan al te wachten. Voor degenen, die zoeken naar een hotel in Washington, kan ik melden, dat zij zeer te spreken zijn over de Red Roof Inn. Het hotel is gerenoveerd, dus ze hebben een nette kamer.

Via de George Washington Parkway rijden we naar Old Town Alexandria. Susan en Jack hebben de afgelopen paar dagen al de hoogtepunten van de "Mall" in Washington gezien en Alexandria is makkelijker per auto te bereiken.

De weersvoorspelling was een woord: "Rain", dus ik zag het somber in. Op een buitje in de stad na, is het echter droog. Bij het bezoekerscentrum halen we een kaart en beginnen een wandeling rond het stadje. Ik leid hen langs het Carlyle Huis en City Hall.

Voor een rondleiding in het Gadsby's Tavern Museum zouden we een kwartier moeten wachten en daar hebben we geen zin in. Helaas is het apotheekmuseum, dat ik een aantal maanden geleden bezocht, op dinsdag gesloten. In het kerkhofje van het Presbyterian Meeting House zien we het graf van George Washington's dokter en van de onbekende soldaat uit de Revolutionaire Oorlog (met eerste Amerikaanse vlag erboven).

We lopen door de oude straatjes en nemen foto's van de kleurige huisjes. Dit stadje verveelt nooit! Bij de Virginia Company kiezen Susan en Jack een aantal leuke souvenirs en natuurlijk de verplichte Virginia pinda's uit.


De rondleidingen in het Gadsby's Tavern Museum zijn kwart voor en kwart over het uur en het is nu net kwart over. Ik denk echt, dat Susan en Jack die leuk zullen vinden. We lopen dus snel naar het museum, waar we om tien voor half aankomen. Emily, de oudere dame, die zowel winkelbeheerster, als gidse is, besluit haar hand over haar hart te strijken en ons een rondleiding te gaan geven.

Deze pittige dame, zeker in de zestig, spreekt heel duidelijk. Dat vind ik altijd fijn, want sommige gidsen spreken erg binnensmonds en dat is, als Engels niet je eerste taal is, erg moeilijk te volgen. De rondleiding is weer erg interessant. Ik heb hem dan wel al een keer gedaan, maar je hoort toch ook altijd weer wat nieuws.


Een van de balzalen, nog steeds in gebruik

In de nog steeds werkende taverne naast het museum trakteren Susan en Jack mij op een drankje. We kletsen over de verschillen tussen de landen en hun verdere plannen hier in de VS. Hierna komt Philadelphia, dan New York en als laatste Boston, allemaal meer "Amerikaanse" steden, althans, dat vond ik vroeger altijd, nu is Washington net zo "Amerikaans" voor mij. Wolkenkrabbers is tenslotte, wat je in Amerika verwacht, en die zijn in deze omgeving niet te vinden. In ieder geval zullen ze een erg leuke tijd hebben.

Op de terugweg zet ik Susan en Jack af bij de metro in Arlington Cemetery. Helemaal terug naar het hotel gaan zou zekere files betekenen voor mij. Ook nu kom ik in heel wat langzaamrijdend verkeer terecht, maar binnen het uur ben ik weer thuis. Rick is er ook al, die heeft, nu hij niet meer in Washington werkt, slechts een twintig minuten "commute".

De eerste schooldag is goed verlopen. Kai is helemaal happy, Saskia minder. Zij heeft geen bekenden in haar klassen. Ieder jaar heeft iedereen hier andere vakken, dus je hebt geen vaste groep. Met haar sociale instelling ben ik ervan overtuigd, dat Saskia gauw vriendschappen zal sluiten met de onbekende (en zogenaamd niet leuke) kinderen.

Kai en Saskia hebben naar de speech van Obama gekeken op school en ze vonden hem nogal saai. Ik schrijf nu even hun reacties. Kai vond de speech saai. Niets nieuws, hij moet hard werken om ergens te komen. Saskia idem ditto, dus ik wijs hen erop, dat dat in dit gebied inderdaad normaal is, maar lang niet overal. Verder had de president gesproken over thuisblijven, als je je niet lekker voelt, en veelvuldig handwassen. Niets aardverschuivends was het, dus, zonde van alle negatieve energie, die veel ouders erin hebben gestoken.

De hoorntjes worden met groot enthousiasme ontvangen. De avond brengen we vooral door met tientallen formulieren ondertekenen, cheques uitschrijven. Ergerlijk is, dat sommige schoolspullen morgen aanwezig moeten zijn, terwijl de kinderen er pas vandaag over hoorden. Leerkrachten verplichten ouders dus, na hun werk, er meteen op uit te gaan voor meer spullen.

Dit zal de komende dagen waarschijnlijk nog doorgaan. Niet iedere ouder kan dat doen en dan wordt het kind gestraft, dus dat staat me tegen. Gelukkig doet Rick het graag, want ik kan niet in het donker rijden. En zo zit de eerste schooldag er ook weer op, tevens een leuke dag voor Rick en mij!