TGIF

Zoals gisteravond al aangekondigd, heeft Rick een afspraak met de kinderarts gemaakt voor Saskia vanochtend. Ergens doet het me enorm goed te zien, wat een bezorgde vader hij is. Onze kinderen hebben een supergoede relatie met hun vader en dat komt door zijn interesse in hun levens. Rick heeft met de verpleegster gesproken en die raadde aan inderdaad te komen. Om tien voor negen hebben ze een afspraak.

Tegelijkertijd verlaten we het huis. Ik ga op weg naar de sportschool. Mijn mobieltje gaat mee dit keer, want ik wil Ricks nieuws over de doktersafspraak niet missen. Het uur gaat snel voorbij met al het geklets (en ook veel gewichtheffen, het is zeker geen flauw gedoetje!), maar er is geen berichtje van Rick.

Voor ik wegrijd bel ik zijn mobieltje dus even. Ze wachten nog op de uitslagen. Saskia's keel is erg rood, dus er wordt gekeken of ze strep (throat) (bacteriele keelontsteking), H1N1 of Pfeiffer heeft. Jee, ik had echt niet verwacht, dat ze zover zouden gaan. Ik begin aan mijn moederradar te twijfelen, die na al die jaren toch goed ontwikkeld is, zou ik denken. Rick belooft te bellen, zodra hij de uitslagen heeft.

Het postkantoor is twee minuten van de sportschool verwijderd, dus ik breng de gisteren al klaargemaakte pakketjes voor Nederland en Belgie erheen. Na de benodigde douaneformulieren te hebben ingevuld, sluit ik aan in de rij. Dit postkantoor is altijd druk, er zijn dan ook maar twee beambtes aan het werk.

De US Postal Service (let op de .com website, alle andere regeringssites zijn .gov) klaagt steen en been, dat ze niet genoeg geld verdienen. Nu, aan internationale post verdienen ze genoeg! De kosten van het verzenden zijn net zoveel of meer, dan de waarde van het pakketje!!! Dat maakt het spontaan iets leuks opsturen een stuk minder aantrekkelijk, moet ik zeggen.

Rick heeft intussen gebeld. Alle testen zijn negatief. Dat verbaast me niets, maar ergens had ik wel een positieve H1N1 willen zien, om gewoon te weten, dat die dreiging voorbij is. Met alle mediaberichten blijft er toch een onderliggende spanning.

Komt er een pandemie, hoe gaan onze kinderen die ervaren en, egoistisch, maar het houdt me wel bezig: hoe zal het gaan, als ik die griep krijg? Met mijn spierproblemen is niet bewegen een zeer pijnlijke aangelegenheid, zelfs een virus, dat een paar dagen duurt, treft mij veel harder daardoor, dan de anderen. Ik vrees daar echt voor, want sinds 1998 ben ik niet meer zo ziek geweest, dat ik meer dan een paar dagen bedlegerig was.

Met Kirsten, die ik de hele zomer al niet heb gezien, heb ik om tien uur bij Whole Foods afgesproken om te gaan lopen. Met het oponthoud bij het postkantoor maak ik daar kwart voor elf van, maar dan gaan we ook op pad. Cosmo gaat natuurlijk mee. Het weer is bewolkt en het valt me op, dat een aantal bomen al begint te verkleuren.

Langs het pad zie ik opeens een prachtige monarch vlinder. Hij lijkt nog nat, net uit zijn kokon gekropen. Hij zit op een heel dun grasblaadje, dat zijn gewicht niet kan houden. Daardoor valt de vlinder naar achteren en lijkt niet uit zichzelf weer rechtop te kunnen komen. Ik houd mijn vinger onder zijn pootjes, hij klimt erop en ik "red" hem. Heel bijzonder is het om zo'n mooie vlinder op mijn vinger te hebben zitten, al is het maar voor even. Dan fladdert het diertje nog wat met zijn vleugels en vliegt zijn eerste vlucht.


De onderkant van een monarch zie je eigenlijk nooit. Zonde, want zo mooi is die!

Kirsten heeft niet zoveel tijd, dus na een half uur keren we om. Inmiddels begint de zon de mistige wolken te verbranden en wordt het meteen ook een stuk warmer. Net als ik denk, dat we alweer een tijdje geen groot wild langs het pad hebben gezien, zie ik wat bewegen in mijn ooghoeken. Nog geen vijf meter bij ons vandaan staan een moederhert met bambi heel rustig te eten.

Ze staan perfect om te fotograferen, dus ik geef Cosmo aan Kirsten. Die heeft de herten gelukkig niet door, anders zou hij ze met zijn geblaf wegjagen. De herten poseren gewillig en lopen dan rustig het dichtere gewas in. Het blijft bijzonder ze van zo dichtbij te zien.


Bij Whole Foods haal ik gauw nieuwe Good Belly's, die afgeprijsd zijn: twee pakjes voor $6 (gewoonlijk kost een pakje van vier $4,19). Het is duur, maar Saskia vindt ze zo lekker, dat ze nooit vergeet er een te nemen en zo de benodigde vitamines binnenkrijgt.

Thuis doe ik gauw de was en eet samen met Saskia lunch. Inmiddels is het helemaal zonnig en een zeer aangename temperatuur buiten. Met Dan Brown's boek en een Diet Mountain Dew installeer ik met op het deck. Voor ik het weet is het twee uur en tweehonderd bladzijden later! Ik dwing mezelf het boek weg te leggen, zodat ik het niet in een keer uitlees!

Al ben ik al ontelbare keren in de rotunda van het Capitool geweest, nu wil ik er weer heen om de dingen, die in het boek beschreven staan, te zien. Ook andere beschreven plekken wil ik gaan bezoeken. Het is heel leuk, dat dit boek in onze omgeving speelt, ik zie alles zo voor me. En het is geweldig spannend.

Rick wil graag samen uit eten. De keuze valt op Sea Pearl. Ik ben opeens weer helemaal gek op mosselen en hier serveren ze ze op een heel originele Aziatische manier. De saus is gemaakt van o.a. rode paprika, jalapenos en sojasaus. Dat maakt de mosselen lekker pittig en is een heel goede combinatie. De portie is groot genoeg voor Rick en mij samen.

Als hoofdgerecht bestel ik de crabcake met gegrilde asperges en "fingerling" aardappeltje (een soort lange krieltjes). Rick neemt de pasta met gamba's en klaagt steen en been, want aan de garnalen zitten de staarten nog. Zo worden gamba's hier meestal geserveerd en Rick heeft daar een hekel aan. Nu vragen we ons af, of ze in Europa ook met de staart er nog aan in een gerecht worden geserveerd. Wie beter te vragen, dan jullie, mijn bloglezers.