Zes jaar van schrijfsels

1 september 2003: Een nieuwe maand, een nieuwe Blog! Het leek me leuk een Nederlandstalig dagboek te beginnen over ons leven hier vlakbij Washington. Er zal een link naar dit dagboek verschijnen op AllesAmerika.com.

Even voorstellen: ik ben Petra (ik schrijf onder een pseudoniem op deze blog site), 42 (nou ja, over 10 dagen dan) en woon met man (43) en 3 kinderen, Katja (13), Kai (11) en Saskia (7) in een voorstad van Washington DC, in noord-Virginia. Wij wonen al bijna 20 jaar in dit gebied en houden ervan toeristje te spelen, zowel in eigen stad, waar we nog lang niet uitgekeken zijn, als op reis naar andere mooie plekjes.

Dit waren de eerste regels, die ik, precies zes jaar geleden, in dit blog schreef. Als ik zo naar onze leeftijden toen kijk, bedenk ik me, hoeveel we in de tussentijd hebben meegemaakt! Katja was zo oud, als Saskia nu is, dus in dit blog staat haar hele high school tijd beschreven. Die laatste zin is echter nog steeds van toepassing!

Dit blog is mij heel dierbaar geworden met de jaren. Om te beginnen werkt het therapeutisch, want ik leef er veel bewuster door en merk daardoor de kleine dagelijkse dingetjes meer op. Daarbij is het voor onszelf een naslagwerk geworden. Regelmatig zoek ik erin terug, wat ook weer wanneer gebeurde.

Het allerleukste aan dit blog vind ik echter alle sociale contacten, die ik ermee heb opgedaan. Een heel aantal mensen heb ik in persoon ontmoet en met anderen heb ik virtueel veel contact. Door dit blog zijn een paar mensen zelfs hier in Vienna komen wonen en heb ik een leuk groepje Nederlandse vriendinnen in deze omgeving. Dus, bedankt, geacht Blogpubliek, mede door jullie vind ik het schrijven in het Nederlands alweer zes jaar lang erg leuk!

Deze eerste september voelt meer aan als de eerste oktober! De lucht is stralend blauw en de zon schijnt uitbundig, maar ik ril, als ik de achterdeur opendoe! Het is maar 16 graden, heel ongewoon voor deze tijd van het jaar.

Met de felle zon warmt het wel snel op en tegen de tijd, dat ik met Cosmo naar het W&OD pad rijd, kan ik weer in korte mouwen lopen. Het is ideaal loopweer, ook voor de hond, wat ook wel blijkt uit zijn hele lichaamstaal. Hij heeft er zin in!

Mijn doel is om tien kilometer te lopen vandaag. Een mijl hard, een mijl snelwandelen, eens kijken of dat gaat lukken met "de voet". Als schoenen heb ik mijn trailschoenen weer aan. En het gaat! Ik voel mijn voet nauwelijks en Cosmo loopt goed mee.

Op sommige plekken voel ik me wel wat ongemakkelijk, want twee vrouwen zijn op dit gedeelte deze zomer benaderd door een man, die zijn genitalieen liet zien, en in een geval de vrouw op de grond gooide en bloot op haar bleef zitten. Er hangt om de zoveel meter een politiebericht en schets, die, volgens de beschrijving van de vrouwen, van de dader is gemaakt.

Bij tijd en wijlen is er vandaag niemand, behalve Cosmo en ik, op het pad. Ik gok dus maar, dat Cosmo mij, in geval van nood, zal verdedigen. Ik denk het wel, want volgens mij ziet hij mannen met ontblote bovenlijven ook als een bedreiging, dus mag ik aannemen, dat een ontblote onderkant dezelfde reaktie in hem naar boven zal brengen. De proef op de som zal hopelijk nooit genomen hoeven te worden.

Na een uur en een kwartier zijn we terug bij de auto. Helaas was er, ondanks, dat Cosmo zo af en toe echt wel wat dacht te ruiken, geen wild te zien dit keer. Het groen langs het pad is ook zo dicht, het lijkt echt wel een jungle, je zou dieren er niet eens in zien!

Nadat ik een uitgetelde (we moeten er duidelijk weer vaker samen op uit!) Cosmo thuis heb gebracht, rijd ik door naar Whole Foods. Ik neem mijn enorme Kruidvat "Delfts blauwe" boodschappentas weer eens mee naar binnen en krijg er vandaag allerlei commentaar op. Een bejaarde dame vertelt me, dat ze zo dol is op Delfts blauw en wil mijn tas wel kopen. Helaas, al kostte hij me slechts een uitwisseling met wat Amerikaanse spullen, hij is voor geen prijs te koop.

Behalve het leuke dessin passen al mijn boodschappen er altijd in. Nederlanders hebben kennelijk geen zin in meerdere tassen, een enorme tas is natuurlijk wel handig voor op de fiets. Hij wordt soms wel zo zwaar, dat er bezorgd wordt gevraagd, of ik hulp nodig heb met hem naar de auto dragen. Ha ha, daar train ik toch dagelijks voor?

Het loopje van vanochtend heeft me wel weer met mijn neus op het feit gedrukt: ik heb nieuwe hardloopschoenen nodig. Online zoek ik en ik vind Potomac River Running. Daar doen ze een video analyse van je looptechniek en adviseren op basis daarvan de schoenen.

Tot mijn verrassing zie ik, dat Metro Run and Walk, waar ik mijn vorige paar schoenen heb gekocht, is opgekocht door hen. Die winkel is verreweg het dichtstbij, dus ik besluit ze toch weer te proberen.

De bediening is helemaal anders, maar dat kan te maken hebben met de dag van de week. Ik heb dat ook liever, want ik ben er niet van overtuigd, dat enkel het feit, dat je meerdere races hebt gelopen, je een goede adviseur van loopschoenen maakt.

Na mijn uitleg over de problemen met de Brooks schoenen en de pijn aan mijn voeten, krijg ik een paar heel lichte Nike schoenen aan. Die geven vrijwel geen steun en zijn dus bedoeld om te laten zien, of ik naar binnen of naar buiten loop, of netjes in het midden.

Op de lopende band staat een video cameraatje gericht en er hangt een tv boven. Daarop is duidelijk te zien, dat ik erg naar binnen loop. Wel interessant om jezelf zo te zien hardlopen. Dat het zo erg was, had ik niet gedacht! Geen wonder, dat de Brooks niet werkten, die geven veel te weinig steun de goede kant op.

We gaan nu voor de maximale steun (de trailschoenen helpen, omdat ze zoveel steun geven, maar zijn niet licht en flexibel genoeg om zo'n lange race op te lopen). Drie paar schoenen komen naar voren. Een Saucony, een Asics en een New Balance, allemaal bieden ze maximale steun.

De Saucony Hurricane heb ik ooit eerder ook gehad. Dit keer slipt de hiel ervan me teveel. De Asics en New Balance zitten allebei erg goed. Moeilijk te kiezen, maar ik heb ook een lage enkel en de Asics zit daar net tegenaan. Ik ben bang, dat dat blaren gaat veroorzaken en kies dus de New Balance 1224. Die kost maar liefst $150, dus ik hoop de goede keuze gemaakt te hebben!

Naast deze winkel ligt een Trader Joe's en daar moet ik natuurlijk ook even naar binnen. Ze hebben er onder anderen heerlijke mini stroopwafeltjes. Net lekker voor even een snackje zijn ze (hoewel de kinderen ze meestal voor ik het weet op hebben).

Thuis wil ik nog even lekker buiten gaan zitten, maar het is te koel in de schaduw op het deck. Dat voel ik dan ook gelijk in mijn spieren, helaas. Al is dit heerlijk herfstweer, ik vind het jammer, dat het nu al komt. Dit is de laatste week, dat het zwembad open is, en deze temperaturen zijn te koel voor mij om te gaan zwemmen. Hopelijk warmt het tegen het einde van de week nog wat op, zodat we een laatste duik kunnen nemen.

Natuurlijk mag ik niet klagen, want voor anderen is dit schitterend weer en voor mij ook. Het wordt me echter wel steeds meer duidelijk, dat ik echt warm weer nodig heb, om me optimaal te voelen. Het is zo teleurstellend om de pijnen letterlijk terug te voelen komen bij de eerste koelte!

Voor wat lokale kleur deze YouTube videos. Arlington is hier een paar mijl vandaan en Fairfax ook (maar dichter bij ons). Ik vind het leuk gedaan, vooral die van Fairfax:
Arlington Rap

Het antwoord van Fairfax