Hornsby, het varken

Saskia heeft vanochtend enorme moeite met opstaan. Ze had natuurlijk haar eigen bed niet meer vannacht en slapen op een matras op de grond in haar kamer ging niet zo lekker. Het vergt heel wat om haar eindelijk op te krijgen en dan is het een gestamp en gegrom van jewelste. Net op tijd vertrekt ze voor haar schoolbus.

Rick en ik slaken een zucht van verlichting, dat we ons geduld hebben bewaard. Wij ontbijten samen en dan gaat Rick naar zijn werk. Hij heeft het heel druk op het moment, want op donderdag gaat hun nieuwe kantoor in Washington officieel open en wordt Windows 7 aan plaatselijke klanten "voorgesteld".

Rick heeft allerlei officiele taken bij deze viering, zoals het schrijven van de speech van de vice president. Hij voelt zich vereerd, dat men zoveel vertrouwen in hem heeft, maar werkt ondertussen lange uren. Na het avondeten werkt hij nog tot na middernacht door, de laatste tijd. In deze tijd van werkloosheid is het natuurlijk alleen maar fijn om het druk te hebben, dat vindt Rick ook.

De nieuwe gymzaal is tijdens het weekend nog verder afgemaakt. Alleen moeten nu de deelnemers weer terugkomen. Gewoonlijk was het op maandag een volle bak, maar nu zijn we maar met zijn zessen, Sharon meegerekend. Het wordt een lekker intensieve training, iets wat ik de afgelopen weken toch wel gemist heb.

Het is zulk schitterend weer, ik neem Cosmo mee voor een lange wandeling door de buurt. De meeste bomen zijn vrijwel kaal, maar sommigen staan nog te gloeien in volle kleur. Daaronder scharen zich de Japanse maple boompjes.




Een ervan heeft een heel rood kleed op het gazon bij een huis achtergelaten en ik probeer Cosmo te poseren op dat rood. Daar moeten we toch eens een cursus voor volgen, hoor, want hoe mooi hij ook is, model spelen ligt hem niet. Ik zet hem neer en hij gaat rollen in de bladeren.


Krab, krab, krab



Wat zie ik daar?

Dan begint het erg te kriebelen ergens en Cosmo blijft maar krabben. Dan moeten de prive delen worden schoongelikt en dat allemaal tussen de prachtig rode bladeren. Model spelen is absoluut niet aan de orde. Ik lig helemaal dubbel, maar hoop, dat de bewoners er niet zijn, want ik sta midden in hun tuin! Eindelijk blijft Cosmo even zitten en hopelijk lukt de foto.


Het wordt verder een erg lekkere wandeling, langs het politiebureau en Community Center. Vlakbij ons huis moet ik een foto maken van Hornsby, het betonnen varken. Die is helemaal klaar voor Thanksgiving.


Zijn eigenaar is de bladeren van zijn gazon aan het blazen en stopt, als ik langsloop. Ik vertel hem, dat ik al eerder foto's van het varken heb gepubliceerd en dat veel mensen in Nederland het leuk vinden te zien, hoe Hornsby er iedere keer bijstaat. Hornsby is dus een internationale beroemdheid. Dat vindt hij prachtig. Gevoel voor humor heeft hij duidelijk, anders zou je geen betonnen roze varken in je tuin hebben staan.

Bij Chevy's heb ik voor de lunch afgesproken met Scarlett. Het is een van de restaurants in de buurt met een gezellig terras. Scarlett is er al en er is nog een tafeltje vrij buiten. Het moet gezegd, we zijn niet de enigen, die alles uit het lekkere weer willen halen (dit, omdat ik altijd lees, dat "Amerikanen" liever niet buiten zitten, gaat niet op in ons gebied).

Scarlett doet zich tegoed aan de garnalen enchiladas en ik bestel een garnalenfajita salade. Die is lekker licht en zeer smakelijk. Wat ik zo leuk vind, is, dat we elkaar zo lang niet hebben gezien en we de vriendschap zo weer oppakken. We hebben natuurlijk onze tienerkinderen gemeen, maar nog veel meer daarnaast ook, blijkt.

Op de terugweg van de lunch stop ik bij de Safeway. In een tijdschrift stond een recept voor kip met Thaise pindasaus en dat klonk wel erg als de Indonesische equivalent. Die wil ik dus gaan maken.

Alleen heeft Safeway net dat merk niet. Ik kijk rond in hun schap met Aziatische produkten, maar die zijn voornamelijk Indiaas en Chinees en niet Thais. Echt balen, want ik heb mijn zinnen erop gezet, zeker van het feit, dat Saskia dat ook lekker zou vinden. Net als ik wil vertrekken, zie ik zakjes met "Spicy Thai Peanut Bake". Het is wel niet hetzelfde, want je strooit deze zakjes over kip en bakt het dan in de oven, maar ik neem het toch mee.

Het begint wat te betrekken, maar is nog heel lekker warm. Ik neem mijn computer mee naar buiten om alles uit dit warme weer te halen. In de Golf van Mexico waait orkaan Ida en die komt waarschijnlijk de komende paar dagen "langs". Weliswaar met enkel buien, maar ook koelere temperaturen.

Als het te koel wordt, ga ik naar binnen en werk aan Kai's "senior ad" voor zijn jaarboek. Die moet voor vrijdag, de dertiende, ingeleverd worden. Net als bij Katja willen wij voor Kai een "ad" van een halve bladzijde nemen. Daar mogen zes foto's bij en wat tekst.

Terwijl ik boven door Kai's babyboeken blader, krijg ik toch wel even een brok in mijn keel. Natuurlijk zijn de meisjes mij ook heel, heel dierbaar, begrijp me niet verkeerd. Maar met Kai hebben we al van baby af aan van alles meegemaakt, waaronder zijn hoofdoperatie met elf weken. En nu is hij zomaar een grote, betrouwbare, lieve, zeventienjarige, die volgend jaar ook niet meer thuis zal wonen. Ik zal hem enorm missen, hij is mijn stille rots in de branding, vooral als Rick niet thuis is.

Als Kai terugkomt van zijn gitaarles, laat ik hem de twee foto's uit zijn baby/kindertijd zien, die ik heb gekozen. Hij keurt ze goed, net als de meer recente foto's. Dit zijn ze geworden:

De Thaise kip met rijst, komkommersalade en spinazie vindt zowaar iedereen lekker! Die ga ik vaker maken. Vanavond zijn de leukste sitcoms op tv, zoals Two and a Half Men en The Big Bang Theory. Die Sheldon in de laatste show vind ik werkelijk super.

@Tink -- Sorry, dat ik de foto's telkens in slideshow zet. Ik heb er zoveel, dat het heel wat scrollen wordt, anders. Ik zal proberen zo af en toe een foto alleen te plaatsen.