Rit naar Asheville, North Carolina

Alweer slaap ik heerlijk op het bed van de Hilton Garden Inn. Ik zou best zo'n matras thuis willen hebben! Om kwart voor acht gaat mijn wekker, maar ik ben al wakker. Ik kleed me in mijn sportkleding en neem de trap naar beneden naar het "fitness centrum".

Dit nieuwe hotel heeft prachtige apparatuur! In oudere hotels heb je vaak van die krakkemikkige elliptische machines of lopende banden. Hier staan twee elliptische machines met eigen tv's en twee lopende banden met eigen tv's. Ik besluit op een van de elliptische machines een interval te doen, twee minuten licht, twee minuten zwaar voor een half uur. Kijkend naar HLN gaat de tijd ook lekker snel.

Boven op de kamer bel ik Katja om haar te wekken. Ze heeft niet zo goed geslapen, want moest aan Cosmo wennen. Als ik een half uur later bij haar apartement aankom, staat ze klaar om te gaan ontbijten. Dat heb ik weleens anders meegemaakt!

Bij de IHOP in Christiansburg krijgen we meteen een tafeltje. Het is alweer een tijd geleden, dat ik bij een IHOP heb gegeten. Ik weet wel, wat ik er lekker vind en dat zijn hun harvest nut 'n grain pannenkoeken met verse banaan. Die bestel ik dus ook. Katja neemt een omelet, dat werkelijk enorm is!

Het wordt een gezellig ontbijt en daarna breng ik Katja terug naar huis. Zij heeft pas om half twee school, maar kan niet wachten om Cosmo mee naar de campus te nemen. Ik neem dus gauw afscheid tot zondagmiddag. Ik heb zelf ook een plan voor mijn rit verder naar Asheville.

Dit is namelijk mijn kans om een stuk van de Blue Ridge Parkway te rijden. Ik wil al jaren op vakantie naar de Blue Ridge en Great Smokey Mountains, maar krijg de rest van het gezin niet mee. Met mooi zonnig weer ga ik op weg.

Vanaf de interstate 81 sla ik af op de Virginia 8. Dat is een mooie landweg met heel veel bochten! Geen wonder, dat mijn GPS anderhalf uur aangeeft voor de 49 mijl (ruwweg 80 km) naar Mabry Mill.

Het enige substantiele plaatsje, waar ik doorheen rijd, is Floyd, Virginia. Helaas heeft de zon inmiddels plaatsgemaakt voor een miezerige regen, dus ik neem geen foto's van dit lieflijke stadje. Het heeft een leuk oud centrum en overal hangen Amerikaanse vlaggen, wellicht nog overgebleven van woensdag, Veteranendag.

Een paar mijl later draai ik de Blue Ridge Parkway op. Het weer werkt niet erg mee. Het is mistig en miezert, dus alle uitkijkpunten rijd ik voorbij, want er is niets te zien. Wat me opvalt zijn de groene bomen en dan niet van de bladeren, want die zijn er allemaal al afgevallen, maar van de korstmos op de stammen en takken. Dat geeft kleur aan een troosteloze dag

Mijn GPS staat dus ingesteld op Mabry Mill en opeens zegt hij, dat ik er ben. Er is echt in geen velden of wegen een molen te bekennen. Nu is me dat al vaker overkomen, dus ik rijd verder in de hoop de molen tegen te komen. En jawel, hoor, een paar honderd meter later staat er een bord met Mabry Mill en kennelijk kan het hier heel druk zijn, want er zijn verscheidene parkeerterreinen.

Aangezien ik nog vrijwel niemand tegen ben gekomen, ga ik naar de hoofdparkeerplaats. Daar staat slechts een auto en de souvenirswinkel is gesloten. Geeft allemaal niets, want ik ben hier eigenlijk enkel om de molen te fotograferen. De goden zijn me gunstig gezind, want het is droog en klaart zelfs een beetje op. Dit blijkt een heel park te zijn, gerestaureerd om te laten zien, hoe het leven rond 1900 in Appalachia, een van de armste streken in Amerika tot de dag van vandaag, was.

Na de nodige foto's rijd ik verder. Het weer wordt steeds beter en warmer, hoe zuidelijker ik afdaal. Opvallend zijn de enorme rhodendrons, die in rijen langs de weg groeien. Hoe mooi moet het hier in de lente zijn, als die allemaal bloeien! Ik neem me voor dat ooit met eigen ogen te gaan aanschouwen.

Er moet hier ook allerlei wild aanwezig zijn, getuige de vele waarschuwingsbordjes, maar ik zie slechts een lekker dikke groundhog eten langs de weg. Na ongeveer vijftig (eenzame, want ik ben hooguit vier auto's tegengekomen) mijlen (80 km) verlaat ik bij Fancy Gap (heel veel kleine plaatsjes heten hier "Gap") de Parkway. Ik zou tot Asheville, 188 mijl verderop, door kunnen gaan, maar er zijn geen faciliteiten en ik heb geen bereik met mijn mobieltje, wat ik een beetje eng vind, zo helemaal alleen met zo weinig verkeer.

Via de I-77 in zuidelijke richting verlaat ik het Blue Ridge gebergte. Mijlenlang rijden we alleen maar bergafwaarts. Het is zo steil, dat er telkens "runaway truck ramps" zijn, hellingen, waar vrachtwagens, die moeite met remmen hebben, tot stilstand kunnen komen. Nu het weer op is geklaard, zie ik de mooiste vergezichten!

Later wordt deze interstate erg saai, maar gelukkig mogen we 70 mijl per uur (bijna 120) rijden, wat betekent, dat vrijwel iedereen 130 rijdt. Dat schiet lekker op! Dichtbij de kruising met interstate 40 zie ik een bord, dat die interstate aan het begin is afgesloten door van de berg afgerolde stenen! Dat schijnt al weken het geval te zijn.

Zo ver zal ik niet komen, maar Christine komt wel uit die richting en belt, dat ze een omweg moet nemen. Daardoor zal het voor haar een uur langer duren om aan te komen. Ik ga dan maar eens rustig lunchen bij een Subway in Statesville, North Carolina. Een broodje kipfilet gaat er prima in!

Ook is het nu zo zonnig, dat ik een zonnebril nodig heb. Die ben ik, met het regenachtige weer van gisteren, natuurlijk straal vergeten mee te nemen. Gelukkig is er in hetzelfde winkelcentrumpje een Dollar General, waar ze zonnebrillen verkopen. Voor $6 vind ik er een, die niet lekker zit, maar het moet er maar mee door, want zonder kan ik niet verder.

De rit over de interstate 40 verloopt heel voorspoedig en om half vier rijd ik Asheville binnen. Ik vind het Princess Anne hotel, waar we een suite hebben gereserveerd, al snel. Christine blijkt ook maar twintig mijl verwijderd te zijn, dus ik check vast in.

Dit "bed and breakfast" hotel staat op het National Register of Historic Places en als je erbinnen loopt, waan je je in het begin van de vorige eeuw. Zelfs de lift is niet vervangen. In onze suite is het een aangename fusie van modern en ouderwets. Er is airconditioning en een modern uitgerust keukentje.

We hebben drie kamers. De slaapkamer met queen bed, waar ik zal slapen, een tussenkamer met queen sofa en tv, waar Christine zal slapen en een zitkamer met keukentje. Allemaal heel gezellig ingericht en de prijs is ongewoon schappelijk, als je de wijn en hors d'oeuvres 's avonds en het ontbijt 's ochtends erbij rekent.

Christine komt ook heelhuids aan en we frissen ons wat op. Dan gaan we naar "happy hour" beneden. Daar worden verschillende wijnen geserveerd en een heel buffet met hors d'oeuvres. Die zijn zo lekker en Christine en ik zo gaar van de lange ritten, dat we ons avondeten ermee doen. We hebben geen van beiden energie om op zoek te gaan naar een restaurant.

We raken aan de praat met een aantal andere gasten, wat erg gezellig is. Er zijn mensen uit Phoeniz, Arizona, maar ook uit Charlotte, North Carolina, dat vrij dichtbij is. Een groep verwachtte ook mensen uit het zuidoosten van Virginia, maar die gaan het niet halen.

De storm, die ook over ons in Washington waaide en nu voor overstromingen van de Potomac rivier zorgt, heeft in het zuidoosten van onze staat een ravage aan overstromingen aangericht. Zo erg, dat de gouverneur een noodtoestand heeft afgeroepen. Ben ik even blij om lekker in het zonnige zuiden te vertoeven!

Met volle buiken gaan Christine en ik terug naar boven. Daar schrijf ik dit blog en zij werkt aan haar nieuwe boek. Morgen gaan we Asheville en omgeving verkennen. Voor de verandering zal Christine mijn gids zijn, want zij is hier al meerdere malen geweest en ik nog nooit. Foto's volgen later.