Weer thuis

Eigenlijk heb ik me voorgenomen te gaan sporten in de fitnessruimte van het hotel, maar ik lig veel te lekker! Ik draai me nog eens om en nog eens en dan is het te laat. Ik moet eruit en me klaarmaken om Katja op te halen. Ach, morgen zal ik eens dubbel sporten, want dit weekend ben ik maar lui geweest!

Katja had om acht uur al organische scheikunde en wacht me al helemaal gedoucht en wel op. Cosmo heeft alweer een streek uitgehaald. Dit keer heeft hij het eten van de cocker spaniel van Stephanie helemaal opgegeten. Die heeft natuurlijk duur dieetvoedsel, dus ik geef Stephanie $20 voor een nieuwe zak met eten. Zucht!

Cosmo heeft trouwens hoegenaamd niets overgehouden aan zijn enorme val van eergisteren. Ik denk dan ook, dat de 30 meter van Katja ernstig overdreven zijn. Dat is toch echt wel een heel erge val! Ik denk eerder, dat het drie meter was. Geschrokken zijn de meiden er wel van, want ook vanochtend wordt er nog over gekletst.

Katja heeft tot half twee vrij, dus we gaan weer naar IHOP om ontbijt te eten. Dit keer ontdek ik het gezonde menu op de achterkant van het gewone menu! Daar staat bij hoeveel calorieen, vet en vezels er in de gerechten zit. Het heet het "For Me" menu, een vreemde naam, maar de omelet met spinazie, champignons, tomaat en kaas ervan smaakt erg lekker.

Katja ziet een van haar professoren hier eten en kletst daar even mee. Het gaat gelukkig weer helemaal goed met haar, zowel academisch, als sociaal. Het was een goede stap om het uit te maken met Justin, de aandacht van andere jongens, die er zeker voldoende is, doet haar duidelijk goed.

Na het eten gaan we nog even naar Petsmart. Katja is Cosmo's gentle leader kwijtgeraakt, dus ik heb een nieuwe nodig. Ik zou willen, dat Cosmo zonder zou kunnen, maar als hij andere honden ziet is het nog echt nodig.

Katja neemt van de gelegenheid gebruik om haar aquarium aan te vullen. Ze kiest een kikkertje en een engelvis (angel fish). Ik denk nog naief, dat ze die zelf gaat betalen, maar nee, ze heeft geen geld mee. Gisteren hebben we ook al de boodschappen voor de week gedaan op mijn rekening.

De vrouw bij Petsmart heeft Katja door en vraagt, of ik speciaal om vissen te kopen ben gekomen en of we al naar de supermarkt zijn geweest. Ha ha! Natuurlijk is Katja niet anders, dan andere studenten. Ik vind het wel prima haar even te verwennen, ze doet het verder goed en verdient lekker met haar baantje.

Dan is het tijd voor Cosmo en mij om op weg te gaan. Ik denk, dat de meisjes in het apartement, inclusief Katja, een zucht van verlichting slaken, dat Cosmo naar huis is. Ik verwacht, dat Katja hem een volgende keer niet nog eens te logeren wil hebben, maar dat heb ik verkeerd gedacht. Ze kan hem alleen niet langer dan een paar nachten velen, want hij houdt haar wakker.

Katja gaat haar haar laten knippen, dus ik zet haar bij haar kapster af. Het afscheid is dit keer voor korte tijd, want Katja komt zaterdag al naar huis voor de Thanksgiving week.

Dan begin ik aan de laatste rit van dit lange weekend. Ik moet toegeven, dat het niet meevalt. Mijn schouders en nek zitten al sinds zaterdag muurvast en de interstates zijn zo saai! Het liefst zou ik binnendoor rijden, maar dat neemt ook veel meer tijd in beslag en met de pijnen is het ook niet aan te raden.

Gelukkig is het verkeer heel licht. Rijden hier in de VS is eigenlijk zo gemakkelijk, dat ik soms bang ben gewoon in slaap te vallen. Ik moet mezelf echt eraan herinneren om me heen te kijken en op het andere verkeer te letten. Niet voor niets zijn er "rumble strips" aan weerszijden van de weg, als je per ongeluk de berm in rijdt zorgen die voor ervoor, dat je weer oplet!

Via de satelietradio luister ik naar het nieuws, ook zeker iets om me wakker te houden. Een heel verdrietig verhaal is dat van Shaniya Davis. Hoe kunnen mensen, nee, wacht een moeder, zoiets doen met een vijfjarig kind. Afschuwelijk!

Halverwege ben ik echt daas van het rijden. Grappig, ik hield de voorgaande 250 mijl ritten (ieder ongeveer 400 km) goed vol, maar vandaag is het moeilijk. Ik stop halverwege in Harrisonburg bij JMU en tank daar, laat Cosmo uit en eet een snack wrap van McDonald's.

Rick weet, dat dit heel veel rijden is voor mij, dus belt regelmatig bezorgd op. Maar het gaat allemaal goed, gelukkig. Na drie uur en drie kwartier rijd ik onze oprit op. Rick zit me voor het huis al op te wachten en ook Saskia komt het huis uitstormen. Kai is wat minder uitbundig, maar ook van hem krijg ik een flinke "hug". Misschien moet ik vaker vijf dagen op reis gaan, hi hi!

Rick pakt me bij mijn arm en laat me zien, wat hij dit weekend allemaal voor elkaar heeft gekregen. Ik ben echt onder de indruk! Ons kantoortje, dat al jaren zo'n rotzooi is, dat ik altijd deur maar dichtdeed, is helemaal keurig! De basement idem dito en de helft van Saskia's kamer is geverfd. Het ziet er allemaal super uit!

Rick is een Stein Club lid bij Gordon Biersch. Dat betekent, dat hij zijn eigen "Stein" (glazen biermok) zal krijgen met zijn naam erop. Vanavond is er een feestje om dat te vieren.

Chris, de manager van de Gordon Biersch in Tysons Corner, begroet ons hartelijk. We zijn dan ook wel goede klanten, want als het druk is, is dit het enige restaurant, waar we, door Ricks kaart, zonder wachten een tafeltje kunnen krijgen.

Vanavond mogen we gratis het Winter Bock bier drinken en krijgen daarbij een maaltijd voorgeschoteld uit het nieuwe menu. De Winter Bock is een donker bier, wat Rick heerlijk vindt, maar ik heb liever een wijntje. Het is eten is echter voortreffelijk. Pasta met kreeft, mini bisonburgertjes, biefstuk pot pie en een heel lekkere pompoencake als dessert.

Rick krijgt nog een rondleiding door de mini brouwerij door de bierbrouwer zelf. Daar ben ik te moe voor. Ik blijf kletsen met een aantal van de mannen, waaronder Chris, de manager (ik ben de enige aanwezige vrouw en ik moet zeggen de heren zijn zeer galant). Het is interessant om wat van de achtergronden van het runnen van een restaurant in de mall te horen.

Het management van Tysons Corner is niet voor de poes. Als je niet genoeg per vierkante meter verdient ben je weg als bedrijf! Zo verdween het Rain Forest Cafe uit deze mall. Dat was een heel populair restaurant, maar ze bezetten heel veel ruimte en haalden de vereiste minima qua verdiensten niet.

Zo leer ik wel een beetje, hoe het komt, dat sommige zaken, die al vele jaren in de mall zitten, opeens weg moeten. Er is ook competitie tussen de verschillende malls, Fair Oaks Mall bijvoorbeeld kreeg opeens een heel aantal winkeliers, die Tysons eigenlijk wilde hebben, maar geen plaats voor had.

Na een lekkere en vooral gratis maaltijd en een interessant gesprek (rondleiding voor Rick) nemen we afscheid. Wij zijn nu kennelijk de elite klanten van Gordon Biersch, straks zal Rick zijn naam op zo'n biermok hebben staan. Het is niet mijn favoriete restaurant, maar hun eten is wel erg goed, dus we gaan er graag heen.

De foto's van de afgelopen dagen staan hier.