Oude bekenden weerzien

Rick gaat zondag op reis en heeft daarom vandaag vrij genomen. Hij heeft net het boek van Dan Brown uit en wil graag naar het Capitool om te zien, wat daarin beschreven wordt. Hij is ook nog nooit in het nieuwe bezoekerscentrum daar geweest. Dat wordt dus onze excursie van vandaag.


Na mijn core training rijden we naar de stad en parkeren de auto in de garage van het l'Enfant Plaza hotel. Van daaruit is het zo'n zeven blokken lopen naar het Capitool.

Dat klinkt niet veel, maar het is een flinke wandeling, want de blokken zijn hier groot! Bovendien ligt het Capitool op een fikse heuvel, dus het is klimmen geblazen. Eenmaal voor het gebouw hebben we, nu de bladeren van de bomen zijn, goed zicht op het Supreme Court gebouw en de Library of Congress.


In het bezoekerscentrum zijn we al gauw door de veiligheidscontrole. Er is, zoals altijd, veel politie, die allemaal even vriendelijk zijn. Bij de kaartjesbalie staat niemand en we krijgen meteen twee stickers aangereikt voor de rondleiding van tien voor twaalf.

We sluiten aan in de rij voor de film, waar maar een tiental anderen in staan. Ik heb het hier nog nooit zo rustig gezien! Vrijwel meteen mogen we in het theater plaatsnemen. Dit is alweer de derde of vierde keer, dat ik de film "Out of many, one (e pluribus unum)" zie, maar ik blijf hem mooi vinden.

Na afloop gaan we met een klein groepje mee met George, een gids, die lekker veel humor heeft. Ik moet zeggen, dat dit de leukste gids is, die ik hier in het Capitool heb meegemaakt! Hij vertelt interessant en maakt ook zo af en toe een smakelijk grapje.

Waarschijnlijk omdat het zo rustig is krijgen we een uitgebreidere rondleiding, dan gewoonlijk. Ook gaat George in op sommige dingen, die in het boek van Dan Brown beschreven zijn. Behalve Rick en ik zijn er een aantal andere mensen, die het boek hebben gelezen.

We zien het kantoor van House Speaker Nancy Pelosi (waar zo te horen niet iedereen dol op is). Er hangt een herdenkingsplakkaat voor de mensen, die op 11 september 2001 hun leven gaven door vlucht 93 in Pennsylvania te laten neerstorten. De terroristen in dat vliegtuig hadden het op het Capitool gemunt. Ook wijst George de deuren naar de kamer van het Huis van Afgevaardigden, waar de president door naar binnen gaat, als hij het Congres toespreekt.

Ronald Reagan is het nieuwste standbeeld in het Capitool. George laat ons de fragmenten van de Berlijnse muur zien, die aan de voet van het standbeeld zijn toegevoegd. Ook vertelt hij over het beeld van koning Kamehameha, dat zo zwaar is, dat het naar de basement moest. De Hawaiianen hadden ook flinke moeite het hier te krijgen. Dat lukte pas de derde keer, twee keer daarvoor zonk het schip, omdat het beeld te zwaar was!


Het wordt dus weer een interessant uur in dit prachtige gebouw. Terug in het bezoekerscentrum kijken we nog even rond in Exhibition Hall. Hier ben ik ook nog nooit geweest. Er liggen allerlei oude schrijfsels van onder anderen Thomas Jefferson en George Washington en de geschiedenis van het Capitool, de Senaat en het Huis van Afgevaardigden wordt op een interessante manier weergegeven.

Veel tijd besteden Rick en ik hier niet, want onze magen rommelen inmiddels. Capitol Hill is een mooie oude buurt en niet ver van het Capitool liggen gezellige straatjes met winkels en restaurants. Wij duiken de gezellige pub Hawk and Dove in.

We krijgen een tafeltje bij de open haard. In tegenstelling tot gisteren is het vandaag waterkoud. Rick en ik bestellen dus een lekker hartige chili. Het gaat er prima in!

Halverwege de middag zijn we weer thuis. We zijn allebei moe, dus gaan als twee oudjes een middagdutje doen. We hebben vanavond een feest, dus daar willen we wel uitgerust voor zijn.

Saskia gaat naar een lipsync competitie op school en Kai gaat met ons mee uit eten. We gaan naar het Maple Ave restaurant. Daar is het druk, maar we hebben geluk, dat er net een familie weggaat. Het is goed te zien, dat dit restaurant zo goed loopt. Het is een groter verbetering over wat er eerst in dit pand zat!

Dit keer bestel ik eens iets anders, want ik heb altijd de neiging om, als ik iets erg lekker vond, steeds hetzelfde gerecht te nemen. De squash soep is fluweelachtig lekker. Rick is iets minder gecharmeerd van zijn garnalen met kerriesaus, hij proeft er nauwelijks kerrie in.

Als hoofdgerecht bestel ik twee voorafjes. De garnalen met grits is een typisch zuidelijk gerecht, dat hier een Oosters smaakje heeft gekregen. Daarbij gebakken okra met Thaise chilisaus, wat heel bijzonder smaakt. Zelfs Rick, die niet van okra houdt, vindt het lekker. Ricks karbonade en Kais burger zijn, naar hun zeggen, precies goed bereid.

Net voor we klaar zijn, zien we Scarlett en Doug het restaurant binnenkomen. Dat is toevallig, want zij gaan ons vanavond bij het feest introduceren. Dit gaat namelijk een weerzien worden met mensen, die ik bijna een kwart eeuw niet heb gezien!

Het feest wordt namelijk gegeven door George en Midge. George is de broer van Spencer, mijn toenmalige vriend. Samen met Scarlett, George en Spencer (en nog een aantal anderen) heb ik heel wat plezier gehad vroeger. Met de tijd zijn we elkaar uit het oog verloren, al heb ik George jaren geleden nog een keer gezien. Ik wist dus wel, dat ze in Vienna woonden, maar niet, dat het zo dichtbij (nog geen kilometer) was.

Met Scarlett heb ik het contact weer opgepakt en zij stelde voor, dat Rick en ik naar dit feest zouden komen. George was meteen dol enthousiast om mij weer te zien, vertelde ze. Natuurlijk zou Spencer er ook zijn, maar wij zijn destijds als vrienden uit elkaar gegaan en Rick heeft hem ook nog een paar keer ontmoet. Het leek mij dus erg leuk om hen weer te zien.

Scarlett en Doug komen ons ophalen en met twee auto's (wetend, dat ik het niet zo laat kan maken, wilden wij hen niet verplichten ook vroeger te vertrekken) rijden we erheen. George en Midge begroeten ons als lang verloren vrienden.

Binnen is het al een drukte van jewelste en tot mijn verrassing zie ik Sharon, Marcella en Laura van het sportgroepje er ook. Eigenlijk zou me dat niet moeten verbazen, want zij gaan allemaal naar hetzelfde zwembad, als George en Midge (het andere zwembad in Vienna).

George, Doug en Scarlett willen natuurlijk zien, hoe Spencer zal reageren, als hij mij weer ziet. Niemand heeft hem dat namelijk verteld. Al snel komt Spencer met Doug en Scarlett praten en ik sta erbij. Om te beginnen valt het kwartje niet en dan opeens komt er een blik van herkenning op Spencers gezicht en voor ik het weet zit ik in een "bear hug". Het is echt hartverwarmend hoe blij verrast hij is mij te zien.

Natuurlijk hebben we met zijn vieren heel wat bij te kletsen. Gelukkig heeft Rick Doug, waar hij het enorm goed mee kan vinden en die natuurlijk ook een collega is. De tijd vliegt en voor we het weten is het na middernacht. Tijd voor ons om afscheid te nemen. Het was echt leuk hen allemaal weer te spreken!