W&OD pad

Saskia's schema is vanochtend al wat gewijzigd. Om tien over zes word ik wakker en hoor haar nog niet op. Ik ga even polshoogte nemen om me ervan te overtuigen, dat er niets mis is gegaan met haar wekker. Maar nee, de "shower" (douche) stap is vandaag volgens haar niet nodig.

Dat betekent ook niet foehnen, dus scheelt heel wat tijd. Saskia heeft het geluk, dat haar haar nog niet gauw vet wordt. Als tiener moest ik echt iedere ochtend mijn haar wassen, anders hing het als een vette hap om mijn hoofd. Door de Bath and Body Works sprays is een douche ook niet nodig om lekker te ruiken.

Als een oude vrouw kom ik uit bed. Nu is dat al bijna iedere ochtend het geval, maar vandaag helemaal, want mijn knieen en enkels voelen superstijf aan. Even overweeg ik mijn wandeling met Kirsten af te zeggen. De pijn wordt echter duidelijk veroorzaakt door spieren, dus wie weet helpt lopen wel.

Cosmo heeft er helemaal zin in en springt meteen de van in. Bij Whole Foods parkeer ik de van en Kirsten komt een paar minuten later. We lopen het in de schaduw nog ijzige en sneeuwerige W&OD pad op. Het is natuurlijk heel rustig, hoewel er tot onze verbazing wel een paar fietsers langskomen.

Van tevoren heb ik Kirsten gezegd, dat ik niet zeker ben, dat ik de hele tien kilometer zal kunnen lopen. Wat ik verwachtte gebeurt echter, naarmate ik langer loop doen mijn knieen minder eng. Het geklik houdt op en de pijn verdwijnt, ze voelen alleen nog stijf. Ik schrijf dit niet ter vermaak van mijn bloglezers, maar om zelf te onthouden hoe of wat.

Kirsten heeft zelf geen hond, want die wil haar man niet. Ze is dol op Cosmo en vindt het leuk om zijn lijn vast te houden. Meestal gaat dat prima, er zijn vandaag geen andere honden en over het algemeen negeert Cosmo andere wandelaars of joggers helemaal.

Dat is echter niet het geval bij een man, die er nogal dreigend uitziet. Ik zou het niet leuk vinden hem alleen te ontmoeten, laten we het zo zeggen. Ik zie Cosmo's lichaamstaal veranderen en dan gebeurt het allemaal heel snel. De man, om wat voor reden dan ook, stampt zijn voet naar Cosmo en die springt op de man af en begint te blaffen. Kirsten heeft hem niet strak genoeg om het tegen te houden.

Uiteraard is de man razend en ik neem Cosmo gauw over. Ergens wil ik de hond echter niet straffen, want dit is precies de reactie, die ik van Cosmo wil, als een man zo'n gebaar maakt naar mij toe. Deze man had waarschijnlijk niets kwaads in gedachten, maar hij maakt wel dat dreigende gebaar.

Op de terugweg komen we de man weer terug. Die roept al van verre, dat we "die "damned" hond" maar beter in bedwang kunnen houden. Tja, als je naar een hond stampt, dan weet je toch van tevoren, dat die kan reageren? Ik houd Cosmo kort en die weet wel degelijk, wie er langs komt, want hij blaft flink.

Als de man voorbij is, horen we hem keihard "fu**ing b*tch" roepen. Ik ben blij, dat ik hier niet alleen liep en dat wij een hond bij ons hadden. Ik kreeg geen fijn gevoel bij deze kerel en dat gebeurt eigenlijk vrijwel nooit.

Niet veel later wordt Cosmo helemaal onrustig. Het is alsof hij iets in het bos beneden ons ziet, maar wij zien niets. Hij blijft maar rondspringen en opeens zien we inderdaad een kudde herten wegrennen. Helaas zijn ze te ver weg om te fotograferen, maar wat zou Cosmo graag herder spelen met ze! Het is maar goed, dat ik hem aan de lijn heb.

Net voor we weer terug zijn bij Whole Foods neem ik wat foto's van het oude centrum van Vienna. Vreemd is, dat er dit jaar geen grote Kerstboom staat. Het is maar een iel boompje met enkel witte lichtjes erin op die plek. We vragen ons af, of hij verplaatst is dit jaar, maar zien nergens een mooie boom. Vreemd.


Zoals altijd na onze wandeling gaan Kirsten en ik bij Whole Foods winkelen. We eten ook even snel samen lunch. Kirsten kiest een van hun sandwiches en ik neem de sushi met meergranenrijst.

Thuis neem ik gauw een douche en ga dan Saskia van school halen. Gisteren vertelde die mij, dat ze donderdag een Kerstconcert heeft bij Navy Federal. Dit grote bedrijf is gevestigd hier in Vienna. Vocal ensemble (koor) is een van Saskia's vakken dit jaar en met die groep gaan ze zingen.

Een iets mindere bijkomstigheid is, dat de lerares heeft bepaald, dat ieder kind een zwarte broek en een wit topje met "rode accenten" moet dragen. Ik neem Saskia dus mee naar Tysons Corner in de hoop dit alles snel en goedkoop te vinden.

Mijn hoop is gevestigd op Old Navy, maar de broeken daar passen Saskia echt niet. Gelukkig vindt zij bij Delia's een zwarte broek en voor $7,50 ook een paarse broek van hetzelfde model.

Omdat we vorige keer goed slaagden voor Saskia bij de Gap gaan we daar naartoe. Dat blijkt een goede keus. Ze vindt er een wit truitje. Nu nog het rode accent, wat moeilijker blijkt. Eindelijk vinden we een hemdje bij Garage.

Bij elkaar was het niet zo duur, maar toch vind ik het raar, dat ieder concert weer zo'n verschillend "uniform" heeft. Er zullen ook mensen zijn, die dat niet zo even kunnen betalen.

Blij, dat ze nu haar uniform bij elkaar heeft, gaan we huiswaarts. Onderweg stoppen we bij McDonald's, omdat Saskia om vijf uur moet oppassen en zo geen avondeten zal krijgen. Ik voel me een slechte ouder, want natuurlijk is dit allerminst gezond. Saskia belooft thuis een bakje worteltjes te eten, wat ze ook prompt doet.

Wij eten een makkelijke soepmaaltijd. Rick is een avond thuis en vertrekt morgen weer. We kijken naar geanimeerde Kerstshows, sommigen wel 25 jaar oud, zoals "The Year without a Santa Claus". Rick is daarmee opgegroeid en de kinderen dus ook, ik vind er eerlijk gezegd niets aan. Voor hen hoort het bij Kerst, dus kijk ik ook, natuurlijk.