Ze zijn op weg!

Voor Kerst heb ik Saskia een kookboek voor tieners gegeven en zij popelt daar iets uit te maken. De keuze is gevallen op crepes gevuld met slagroom en aardbeien en die vanochtend als ontbijt serveren, omdat Grandpa er is. Saskia en Kai staan bijtijds op om ze te maken.

Intussen proberen Rick en zijn vader online in te checken. De vlucht naar Frankfurt is een United vlucht en de vlucht van Frankfurt naar Cairo Lufthansa. Ik bied mijn hulp aan, maar daar willen de heren niets van weten. Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Ze zijn zeker een half uur bezig en worden helemaal gefrustreerd, want het lukt maar niet. Dan mag ik het toch proberen en voer het ticketnummer in en voila! De heren gebruikten daarvoor het verkeerde nummer. Soms toch handig, die reisagenten achtergrond.

Het is werkelijk berekoud buiten en waait keihard. Al mijn spieren zitten er weer door vast en buiten sporten ga ik nu echt niet doen. Leah belt om te vragen, of ze onze lopende band mag gebruiken. Ik besluit dan drie kwartier op de elliptische machine boven te doen. Al kletsend met Leah gaat de tijd lekker snel.

De rest van de dag besteden we aan nog een laatste was voor Katja en Ricks vader te doen. Ondanks haar protesten vindt Katja het toch wel fijn om geholpen te worden met alles klaarleggen. Het lukt haar waarempel alles in een tas te krijgen en nog ruimte over te houden.

Verder wordt het een afwachten tot we naar het vliegveld kunnen. Ik heb altijd een hekel aan dit soort late vertrektijden, want je zit eigenlijk de hele dag te wachten tot het tijd is om afscheid te nemen. Daarom heb ik ook liever, dat Rick 's ochtends vertrekt voor zijn zakenreizen. Natuurlijk heb je die optie niet voor de meeste internationale vluchten hiervandaan in oostelijke richting.

Ricks vader neemt nog gauw onze traditionele familiefoto voor de Kerstboom en dan is het de van inpakken en wegwezen. Door de verscherpte veiligheidscontroles na de mislukte aanslag op Kerstdag wil Ricks vader ruim van tevoren op het vliegveld zijn. We hebben op de televisie ellenlange rijen gezien.



Hun vlucht vertrekt tegen tienen en we rijden om zes uur van huis weg, na afscheid van Kai en Saskia te hebben genomen. Er is absoluut geen verkeer, dus met minder dan een half uur komen we op Dulles aan. Daar vinden we gelukkig ook een parkeerplaats dichtbij de ingang, want het is bitterkoud buiten met een harde wind. Wat benijd ik Katja en schoonpa, die lekker naar 20+ graden gaan!

Rillend lopen we naar binnen, grote menigtes verwachtend. Tot onze verbazing lijkt de terminal uitgestorven. Bij de internationale incheckbalie van United staan wel wat mensen, maar Katja en Ricks vader zijn meteen aan de beurt. Binnen het kwartier zijn ze klaar om door de veiligheidscontroles te gaan.

Katja is bang, dat ze niet zal kunnen slapen in het vliegtuig en om dat te vergemakkelijken koop ik nog gauw een nekkussen voor haar. De bovenkant is zacht en het is gevuld met schuimkraaltjes. Lekker voelt het zeker aan, dus hopelijk helpt het.

Dan is het tijd om afscheid te nemen. Ze vliegen via Frankfurt en zullen morgen om 19 uur Egyptische tijd aankomen, dat is ongeveer op het middaguur hier. Ze gaan een fantastische week tegemoet!

Toen Rick en ik pas samenwoonden, reden we, na het omkappen van onze eerste Kerstboom samen, langs de Serbian Crown. Rick vertelde mij, dat hij daar ieder Kerstseizoen met zijn ouders ging eten.

We hadden eigenlijk helemaal geen geld voor zo'n sjiek restaurant, maar ik vond het ook zo zielig, als hij een traditie zou moeten laten varen. Dus maakten we een reservering bij dat restaurant voor die avond. De rekening daarvan was de hoogste, die wij ooit voor een etentje hadden betaald, maar we genoten en een traditie was geboren.

Of we er sindsdien ieder jaar rond Kerst hebben gegeten, kan ik me niet herinneren, maar we zo vaak, als we konden. Nu is het al na Kerst en het traditionele maal heeft nog niet plaatsgevonden. De Serbian Crown in Great Falls ligt op weg naar huis van het vliegveld en we zien onze kans schoon.

Rick is vooral dol op de vruchtensmaak vodka's, die ze hebben, en begint daar ook mee. Het wordt een heerlijke maaltijd. Rick begint met gerookte zalm en ik met oesters op de Russische manier bereid (met sour cream en zalm caviaar).

Daarna nemen we allebei een salade, want de hoofdgerechten komen niet met groente. Helaas hebben ze mijn favoriete biefstuk tartaar (rauwe biefstuk) niet vanavond, dus bestel ik de antiloop met wilde paddestoelen in rode wijnsaus. Het is werkelijk super bereid!

Dit restaurant heeft ongewone gerechten, zo eet Rick wild zwijn en emu. Daardoor blijft het ook bestaan, volgens mij, want de bediening is maar zo zo. Terwijl we op de rekening wachten, bewonderen we de nogal woest uitziende helden op de schilderijen aan de wand. Als ik dat aan de eigenaar vertel krijgen we een map met uitleg over wie die helden zijn. Het blijken Serbische historische figuren van de 14e tot de 20ste eeuw te zijn. Ze zien er allemaal even vervaarlijk uit.

Op de terugweg krijgen we een sms van Katja, dat ze aan boord gaan. Hun reis is nu echt begonnen. Ik denk, dat ze het wel met elkaar zullen kunnen vinden, al is mijn schoonvader de makkelijkste niet. Katja kan wel heel wat hebben, dus het zal wel loslopen. Ik ben heel benieuwd naar hun verhalen volgende week!