Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, januari 31, 2009

Superbowl weekend

Zaterdag

Veel hebben we dit weekend niet gepland voor de verandering. We slapen dus lekker uit. Het is toch berekoud buiten.

Toch trotseren Mary Ellen en ik de vrieskou en het nog steeds niet weggesmolten ijs voor een powerwalk. We hebben heel wat bij te kletsen, want de afgelopen weekends is het er niet van gekomen samen te lopen.

Inmiddels is Rick met Saskia naar de chiropractor. Op de terugweg gaan ze naar de Giant, waar het volgens Rick idioot druk is en iedereen in Superbowl stemming. Wagentjes vol chips met dip, bier en de 3D brilletjes, die "nodig" zijn voor een of andere reclame morgen, ziet hij voorbij komen.

Helaas gaat Rick morgen op reis, dus zullen we ons jaarlijkse Superbowl feestje niet hebben. Ik ben uitgenodigd bij Janet en Paul (Leah's ouders) en de kinderen gaan hier thuis kijken. Rick neemt de benodigde chips en dip mee en een heel stel van die 3D brillen. Ik ben benieuwd, wat die reclame inhoudt.

Mijn laptop is dus weg en mijn oude laptop heeft besloten opeens tergend langzaam te zijn! Het duurt meer dan een minuut voor een pagina om te openen! Gelukkig is Rick nog thuis en kan ik een van zijn werk tablet pc's lenen tot mijn eigen laptop terug is.

Alleen ben ik dus met mijn fotografiecursus bezig en de tablet pc heeft geen fotobewerkingssoftware. Nu wil ik al heel lang de nieuwste versie van Paint Shop Pro hebben. Rick stelt voor me die als vervroegd Valentijnscadeautje te geven en dat vind ik een prima idee! Gelukkig heeft Micro Center er nog een in voorraad.

Nu kan ik tenminste verder met mijn opdrachten. Bovendien heeft dit programma zoveel creatieve mogelijkheden, ik kan niet wachten ermee te spelen!

De rest van de middag spelen Rick en ik met de Wii Fit. Ik lach me rot, als hij op een gegeven moment boos wordt op de machine, omdat hij niet genoeg punten krijgt met de slalom! Dit programma is werkelijk het leukste, dat we in jaren gekocht hebben!

Rick heeft nog een cadeaubon liggen van Kerst en wil die vanavond gaan besteden. De kinderen hebben geen zin om mee te gaan, dus hebben we onze tweede "date" avond achter elkaar.

We besluiten Sea Pearl weer eens te proberen. Dit keer gaat er echter van alles mis. We krijgen een salade en bier, die we niet besteld hebben. Geen probleem. Maar de drankjes, die we wel besteld hebben, laten maar op zich wachten.

Rick kiest de filet mignon, zoals die op het menu staat, en de manager komt erbij om te zeggen, dat het petite filet is. Wat is het verschil dan, vraagt Rick. Dat weet de manager ook niet. Rick blijft dus bij zijn bestelling, maar de steak blijft een stuk minder mals te zijn, dan filet mignon.

Rick is (in tegenstelling tot mij) minder geneigd te klagen, als zijn voedsel niet is bereid, zoals hij het zou willen. Maar als de manager vraagt, hoe het is, antwoordt hij naar waarheid, dat het een stuk minder mals is, dan filet mignon. Dat neemt de manager voor kennisgeving aan, vreemd genoeg. In andere restaurants zou er dan meteen iets aan gedaan worden.

Mijn gerecht is scallops met gepureerde selderij en een bijzondere salade. Speciaal die gepureerde selderij leek mij heerlijk. Maar als ik een hap ervan neem, is het toch echt aardappelpuree, waar ik niets om geef. Dit keer worden er wel allerlei verontschuldigingen gemaakt, want de serveerder had mij van tevoren moeten laten weten, dat de selderij puree op was.

De manager vindt nu kennelijk ook wel, dat er genoeg fouten zijn gemaakt. Mijn gerecht wordt van de rekening gehaald en hij bedankt ons voor ons geduld. Nou ja, zo erg was het allemaal ook weer niet. Wij kunnen er wel om lachen, vooral als de rekening $24 minder is, dan verwacht en Rick nog wat over heeft van zijn cadeaubon, hi hi.

Zondag

Voor hij op pad gaat, haalt Rick nog een lekker ontbijtje bij Starbucks. Daarna pakt hij gauw in en vertrekt rond half elf richting vliegveld. Hij heeft een trainingsseminar in Seattle en komt laat vrijdagavond weer thuis.

Het is opeens heel warm buiten, voor ons gevoel althans. Gisteren werd het niet warmer dan -2 en vandaag is het zomaar opeens 16 graden (in Fahrenheit is het helemaal spectaculair, twee keer zo warm: gisteren 28 graden, vandaag 56!)!

Daar ga ik natuurlijk van genieten, want het is warm genoeg om voor het huis op het trapje te zitten lezen en mijn achterstallige Spaanse lessen te doen. Ik krijg het zowaar zo warm, dat ik zo af en toe even binnen moet afkoelen. De zon op deze breedtegraad voelt warm, zelfs als het vriest, en ik ben zelfs een beetje verbrand!

Na de lunch besluiten Janet en ik het erop te wagen en een fietstocht te maken. We hopen, dat het ijs met deze temperaturen wel weg zal zijn. Vijfentwintig jaar geleden heb ik mijn enkel gecompliceerd gebroken, na uitgegleden te zijn op een stuk zwart ijs. Ik heb er dus een heilig ontzag voor!

Het is enorm druk op het W&OD pad. Iedereen geniet natuurlijk van dit onverwachte weerscadeautje. Eigenlijk is de natuur maar gemeen, want dit doet me nog meer verlangen naar de lente! En voor volgende week wordt alweer vriesweer voorspeld.

Tot de eerste oversteek komen we langs een paar stukken, waar nog wel veel ijs ligt, en we lopen daar overheen. Bij die oversteek (8 km van ons huis) zien we echter alleen maar ijs en daar heb ik geen zin in. We gaan dus terug, denkend, dat we de andere kant op verder zullen kunnen gaan op het pad (dat duidelijk niet geploegd of onderhouden wordt).

Maar bij de oversteek de andere kant op zien we weer allerlei ijs. We besluiten nu maar verder door de buurt te gaan fietsen. Zo krijgen we ook een aantal uitdagende heuvels, want het is hier flink heuvelachtig!

Na een mijl of twaalf, schat ik, rijden we onze straat weer binnen. Ik ben stiekem wel opgelucht, dat er niets is gebeurd, want het was mij net te ijzig en alle herinneringen van toen kwamen weer terug. Dat maakte, dat ik angstig op de fiets zat (na het ongeluk heb ik een paar jaar ook niet gefietst uit angst).

Voor Kai bestel ik een pepperoni pizza van Domino's. Hij heeft niet zoveel interesse in de Superbowl. Saskia hoopt een paar vriendinnetjes zover te krijgen om met haar te komen kijken, maar dat lukt niet. Uiteindelijk gaat ze naar een feestje hier vlakbij, waar Aoife ook is.

Zelf loop ik drie deuren verderop met een zak Bugles, kaasdip en een fles witte wijn. Ik word hartelijk ontvangen en Janet en ik vergelijken onze kleurenwaaiers. Die zijn inderdaad heel verschillend.

In hun basement hebben ze een HD groot scherm tv. We nemen ons avondeten dus mee naar beneden. Het is werkelijk heerlijk: scallops met verse groentes en rijst. Er valt wat voor te zeggen, om alleen volwassen kinderen te hebben. Jimmy, Leah's broer, is 23 en eet het met smaak mee. Zal dat onze toekomst ook zijn? Katja is al zo, Kai begint avontuurlijker te worden, maar Saskia?

De wedstrijd begint met het volkslied, prachtig gezongen door Jennifer Hudson! Meestal vind ik de Superbowl alleen leuk om de reclames, maar deze wedstrijd wordt heel spannend!

De Pittsburgh Steelers zijn de favorieten, de Arizona Cardinals de "underdogs". Traditioneel (tenzij de Redskins meespelen, maar dat is al vele jaren niet het geval) ben ik voor de underdogs. En die doen het beter, dan wie ook had gedacht. Maar met een score van 17-7 (voor de Steelers) begint de pauze.

Rick heeft gisteren bij Giant dus 3D brillen gehaald en die doen we nu op. De reclame voor de film "Monsters vs. Aliens" van Dreamworks wordt in 3D op tv uitgezonden. Bij mijn weten is dit de eerste 3D op tv! Wat een mogelijkheden liggen daar!

Bruce Springsteen en zijn band geven een fantastische half time show. Voor het eerst gaat de pauze van de Superbowl heel snel voorbij. Hij heeft er duidelijk ook plezier in, super!

Dan begint de tweede helft van de wedstrijd. Saskia is er intussen ook bij, het feestje was toch niet zo leuk. We zitten regelmatig op het puntje van onze stoel. Meestal eindigt de Superbowl al vrij vroeg, omdat een team gewoon het beste is. Zo niet dit jaar. Tot de laatste paar minuten, als de Steelers spectaculair scoren, is het spannend.

Dan vind ik football echt een fantastische sport! Er zijn zoveel regels, het is veel ingewikkelder, dan voetbal of hockey, sporten, waar ik mee ben opgegroeid. Deze wedstrijd wordt bepaald door de penalties (ik merk dat op en dan zegt de commentator hetzelfde, er is nog een carriere als sportverslaggeefster weggelegd voor me).

Uiteindelijk winnen de Steelers, maar de Cardinals kunnen trots zijn. Ze hebben hard gevochten. Al met al was dit een van de interessantste Superbowls, die ik heb gezien. Ik bedank Janet en Paul en loop dan naar huis, dichterbij kan bijna niet. Erg leuk om de wedstrijd eens met een Amerikaans gezin mee te maken!

vrijdag, januari 30, 2009

U.S. Botanic Garden

Als ik beneden kom en mijn laptop aanzet, gebeurt er niets. Het scherm blijft zwart, wat ik ook probeer! Deze laptop, een HP, is nog geen twee jaar oud en dit is al de tweede keer, dat hij stuk gaat! We hebben de drie jaar extra garantie er gelukkig bij gekocht, al zullen we nog wel voor de arbeidskosten moeten opdraaien.

Rillend, want het blijft maar koud met flinke vorst 's nachts, loop ik het Core training lokaal binnen. Door de oefeningen warm ik al gauw op, gelukkig. We lachen wat af vandaag. Rosie, een Colombiaanse met een super gevoel voor humor, is helemaal op dreef. Het uur is dan ook zo voorbij en Pat en ik spreken tussen elf en half twaalf af om dit keer wel naar Washington te gaan.

Voor ze me op komt halen loop ik nog een stuk met Cosmo. Het is nog erg ijzig op veel stoepen, dus ik draag mijn anti-slip zolen weer. De tuinen op het noorden (waar de zon komt is alles gesmolten) glinsteren verblindend in het zonlicht, een grote ijsvlakte zijn ze.

De trein staat al te wachten, als Pat en ik het metrostation binnenlopen. Een half uur later nemen we de hoge roltrap van het Federal Center SW station om in een totaal andere wereld weer boven de grond te komen. Opeens zijn we in de drukte van de stad met zijn gehaaste mensen en grote gebouwen.

Om te beginnen lopen we naar het National Museum of the American Indian om een hapje te eten in het Mitsitam Cafe daar. Ze hebben weer heerlijke gerechten en het is moeilijk kiezen.

Pat en ik nemen een paar bijgerechten ($3,05 per stuk) en delen die, zodat we verschillende exotische dingen proeven. Zo hebben we een champignonsalade met zeewier, een quinoa salade, blauwe aardappelsalade en een heerlijk gerecht met spruitjes, worteltjes en ui. Het smaakt allemaal even lekker!

We zijn hier gekomen om te fotograferen en daar beginnen we dus ook mee, zodra we het museum uitlopen. Ik wil aan mijn fotografieopdracht van vorige week voldoen: visuele herhaling. Er zijn eenden en musjes aanwezig, die zich gewillig laten fotograferen. Een van de mussenfoto's is perfect voor de opdracht.




Het gebouw van het American Indian Museum zelf is heel fotogeniek en we hebben van hieruit ook uitzicht op het Capitool. Er waait een koude wind, dus al gauw zijn we klaar om de lekker warme Botanische Tuin in te gaan.

Deze is gehuisvest in een enorme kas naast het Capitool. Zoals zoveel bezienswaardigheden in Washington is US Botanic Garden gratis te bezoeken. Pat en ik verzuchten, dat dat toch wel een grote luxe is.


Bij binnenkomst (hier is geen veiligheidscontrole in tegenstelling tot alle musea) vraagt een veiligheidsofficier geinteresseerd, wat voor camera's we hebben. Hij blijkt zelf ook veel aan fotografie te doen en zoekt een nieuw toestel. Wij kunnen onze Canon EOS van harte aanbevelen.

In de hoofdzaal van de tuin vallen meteen de vele kleuren op. Ik word er helemaal vrolijk van! Het is ook lekker warm en er speelt klassieke muziek. Het valt me op, dat er heel wat mensen zitten te lezen. Moeders met babies maken een lekker warme wandeling en oudere mensen zitten op de bankjes te genieten.


Orchideeen

Behalve repetitie in mijn foto's probeer ik ook interessante abstracten te vinden. De verschillende bladeren van de planten bieden daarvoor goed materiaal. Helaas hebben we enkel tijd voor de hoofdzaal en de jungle, want we moeten beiden rond drie uur weer thuis zijn.


Abstracten e.d.

Genoten hebben we van die paar uurtjes! Pat noemt het therapeutisch en dat is het ook. Het is even zo'n heel andere wereld met kleur in dit kleurloze seizoen. Volgende keer hopen we meer tijd te hebben en ook de rest van de tentoonstellingen te zien.

Als we in Vienna weer uit de metro stappen, belt Rick. In de trein heb ik geen ontvangst en Saskia heeft gebeld, dat ze na moest blijven op school voor een proefwerk. Ik kan meteen rechtsomkeerts maken en haar ophalen.

Het past allemaal precies in het schema, want van school rijd ik meteen door naar de chiropractor. Daar komen we wat vroeg aan en Saskia blijft wachten, terwijl ik de tijd benut om mijn laptop weg te brengen naar Richards Computer.

Daar wordt me verteld, dat de garantie op deze laptop verlopen is. We zouden die drie jaar er niet bij hebben genomen volgens HP. In dat geval zou het geheel bijna $500 gaan kosten, terwijl ik vrijwel zeker weet, dat we die langere garantie wel hebben genomen.

Als Rick thuiskomt beaamt hij dat gelukkig en vindt de benodigde documenten om het aan te tonen. Wel heel vreemd, dat HP beweert, dat wij die garantie niet hebben. Maandag ga ik er weer achteraan en ik hoop, dat ze dan niet moeilijk doen!

Rick gaat de hele volgende week op reis en heeft nu zin samen uit eten te gaan. Saskia gaat bij Laura logeren en Kai heeft geen zin om mee te gaan, dus het wordt een "date" met zijn tweeen. Bij Bonaroti krijgen we een romantisch tafeltje en het eten is erg goed.

Zoals zo vaak houd ik het bij vis. Rick en ik delen een zalm en mahi mahi carpaccio vooraf en ik bestel een tonijn steak als hoofdgerecht. De Italiaanse eigenaar, Sergio, kent ons van voorgaande bezoeken en komt even zitten kletsen.

Een dag met een grote ster was dit dus. Vooral ook, omdat Katja weer aan de beterende hand is, gelukkig!

donderdag, januari 29, 2009

De "Gardens" were not to be

Om drie uur vannacht werd ik wakker en bedacht me, dat ik Katja niet had verteld geen medicijnen door elkaar te nemen. Dat maakt me meteen weer bezorgd, dat ze daar alleen in haar dorm ligt. Wat ik ook probeer, het lukt niet weer in slaap te komen.
Gelukkig gaan de scholen twee uur later open, dus kunnen we allemaal wat langer blijven liggen.

Mijn Pilates klas sla ik vandaag over, want Saskia vertrekt pas om negen uur naar school. Ik kijk er wel naar uit volgende week weer gewoon mijn fitness routine op te pakken.

Cosmo heeft gisteren ook al geen fatsoenlijke wandeling gehad, dus ik voel me wat schuldig. Het is nog enorm ijzig buiten en als ik ergens als de dood voor ben is het gladheid (na mijn enkel op zwart ijs heel ernstig gebroken te hebben).

Mijn zus weet dat en heeft me voor Kerst Yaktrax gegeven. Dit zijn rubberen "zolen" met ijzer eraan, die je onder je schoenen doet. Wat een uitvinding! Ik kan op glad ijs ermee zonder uit te glijden!

Van arme Cosmo kan niet hetzelfde worden gezegd, die "schaatst" zo af en toe op zijn poten en glijdt herhaaldelijk onderuit. Ik loop wel langzaam, dus hard valt hij niet. Na een kilometer of twee houden we het allebei voor gezien. Ik ben blij er zonder kleerscheuren vanaf gekomen te zijn, want de zelfs de straten zijn nog zeer ijzig. Ik hoorde een aantal auto's flink slippen bij het optrekken.

Wat mij betreft een goede beslissing om de scholen later te laten beginnen. In het donker op zulk ijs lopen is ronduit gevaarlijk.

Na de wandeling doe ik een half uur Wii Fit Aerobics. Ik "ren" 22 minuten en boks 8 minuten, dat geeft me echt het gevoel gewerkt te hebben! Tot slot doe ik een minuut planken en het ding heeft het lef mij een "exercise novice" te noemen! Makkelijk is het zeker niet, dat vind ik het leuke eraan.

Vorige week heb ik met Pat afgesproken naar de U.S. Botanic Garden in Washington te gaan. Hier hoop ik materiaal te vinden om in te sturen voor mijn fotografieles. Deze week gaat dat over visuele herhaling. Gisteren heb ik wel een paar foto's kunnen nemen, die aan de opdracht voldoen, maar ik wil altijd graag een keuze kunnen maken.

Om half twaalf belt Pat, dat ze verlaat is. Fairfax County Public Schools wil hun turnprogramma schrappen en Pats jongste dochter turnt al jaren. Met een hele groep probeert Pat het programma te redden (sporten worden hier op het high school niveau voornamelijk via de scholen gedaan). Vanochtend kwam er een doorbraak hierin en nu lijkt het, dat al haar harde werk zijn vruchten af heeft geworpen.

Natuurlijk begrijp ik, dat dit belangrijk is voor haar. Pas om half een is Pat klaar. Ik moet om kwart over drie weer thuis zijn, dus naar Washington gaan lukt niet meer. We besluiten onze plannen te veranderen en hier in Vienna te lunchen en dan in Meadowlark Gardens te gaan fotograferen.

Pat en ik zijn beiden dol op sushi en Pat stelt Sushi Yoshi voor om te proberen. Ik weet, dat ze er mijn favoriet hebben: een garnalensoort, die rauw wordt geserveerd en de kopjes gefrituurd erbij. Het ontlokt aan Pat de opmerking, dat ik goed een vrouwelijke Andrew Zimmern zou kunnen zijn.

Leuk aan dit restaurant is, dat je halve rollen sushi kunt bestellen. We delen dus een aantal verschillende smaken. Maar van de gefrituurde garnalenkopjes blijft Pat ver. Daarin zal ze niet de enige zijn, vermoed ik, maar ze smaken echt superlekker!

Na de lunch rijden we naar Meadowlark Gardens. Deze botanische tuinen hebben grote vijvers en mooie natuur. Onze hoop is er dus helemaal op gevestigd hier mooie foto's te kunnen maken. We glibberen naar de voordeur van het bezoekerscentrum en... die is op slot! De tuinen zijn gesloten vanwege slecht weer!!! Het mag vandaag gewoon niet lukken!

In plaats van fotograferen gaan we dan maar leren. Bij ons thuis nemen we de fotografielessen van vorige en deze week door. Hopelijk lukt het morgen wel naar Washington te gaan en dan hebben we duidelijke taak qua fotografie.

Niet alleen heeft Saskia school in te halen, maar ook dokters- en tandartsafspraken. Om de een of andere reden stonden die allemaal gepland voor vorige week, zul je altijd zien. Vandaag is er de orthodontist. De wachtkamer zit er vol, maar Saskia is gauw aan de beurt. Ik kan niet wachten, tot ze klaar is met haar beugel! Dan zijn wij klaar met orthodontie.

Rick komt thuis met de ingredienten voor taco's. Lekker makkelijk is dat en iedereen vindt het lekker. Soms zou ik gewoon pillen willen hebben voor het avondeten. Die zouden dan precies de smaak aannemen, die de eter wenst. En natuurlijk heel vullend zijn, zonder calorieen. Dat lijkt me de perfecte uitvinding!

Mijn twee favoriete "grumps" zijn vanavond op tv: Simon Cowell met American Idol en Gordon Ramsay met Hell's Kitchen (hoera, het is er weer!). Lekker genieten, dus, met Saskia en Rick. Ik vraag me af, wat dat over ons zegt?

woensdag, januari 28, 2009

IJsvrij!

Voor we naar bed gingen werd het Winter Weather Advisory al omgezet in een Winter Storm Warning, want er wordt toch meer ijs verwacht. We verwachten dus, dat de scholen tenminste verlaat zullen openen. Rick gaat om zes uur even zijn bed uit en komt blij weer terug: de scholen zijn zelfs dicht!

Als ik een paar uur later opsta, zie ik ook waarom. Alles is bedekt met een flinke laag ijs. De zijstraten zijn nog onbehandeld en ik zie een van onze buren achter ons een flinke slip maken. Ook de stoepen zijn een ijsbaan, er ligt minstens een centimeter ijs op.

Rick blijft vanochtend thuis werken, want Vienna doet lange tijd niets aan de zijstraten. Pas om elf uur wordt er (miniem) zand gestrooid. Ricks auto stond vannacht buiten en heeft een flinke laag ijs (er ligt geen sneeuw op, omdat hij tijdens de sneeuwval gisteren in de garage stond). Rick laat hem warm worden en hoopt zo het ijs te smelten.

Intussen loop ik met mijn fototoestel door de tuin. Met ijs bedekte planten zijn een dankbaar fotografie object en de witte sneeuwachtergrond werkt mooi neutraal. Rick komt weer naar buiten en opent zijn achterklep voor hij het ijs eraf haalt. Met een klap valt al het ijs in zijn achterbak! Ik zal maar niet herhalen, wat er uit zijn mond komt! Stiekem maak ik een foto, als hij de stapels ijs eruit vist.


Als ik even binnen ga opwarmen, MSN't Katja me, dat ze ziek is. Ze voelde zich gisteren al niet lekker, maar nu heeft ze 39 graden koorts. Best hoog voor haar leeftijd en wat ze beschrijft klinkt precies als wat Saskia vorige week had: hoest en hoge koorts. Ze heeft om kwart over een een afspraak met de campusdokter.

Nu vind ik het wel moeilijk om zo ver weg te zitten. Ze heeft nu duidelijk even haar moeder nodig. Ik adviseer haar wat ibuprofen te nemen en toch iets te gaan eten. Later vertelt ze, dat de dokter denkt, dat ze de griep heeft. Zij denkt dat niet en ik ook niet, want haar symptomen zijn niet "typisch" grieperig. Ze heeft bijvoorbeeld geen pijn in haar botten, wat toch echt een griepverschijnsel is.

Als ze vertelt, wat voor medicijnen ze mee heeft gekregen, sla ik bijna steil achterover! Hoestsyroop, prima, keeltabletten, ok, maar waarom ze Tylenol met codeine nodig heeft? Ik snap dat niet, waarom een verslavend middel aan een college studente voorschrijven? Nu denk ik niet, dat Katja er verslaafd aan zal raken, maar die mogelijkheid is er wel. Ik adviseer haar er zo min mogelijk van te nemen. Dan liever gewone Tylenol en Advil!

Omdat de voorspelling is, dat het tot laat in de middag zal blijven vriezen, ga ik toch maar een poging wagen het ijs van onze oprit en stoepen te scheppen. Dat valt allerminst mee! Er ligt ongeveer een centimeter en ik moet het er echt afschrapen.

Terwijl ik bezig ben komen vier van Saskia's vriendinnetjes aanlopen met slees. Saskia maakt zich klaar om te gaan sleeen en intussen glijden haar vriendinnetjes van onze oprit af. Ik moet wel lachen om de kinderlijkheid, die nog van deze dertienjarigen uitstraalt. Als Saskia (eindelijk) klaar is, gaan de meiden richting basisschool om daar verder te sleeen.

Opvallend is, dat niemand anders van onze buren hun oprit aan het schoonmaken is! Ik kan zien, dat sommigen een poging gewaagd hebben, maar het is ook echt bijna onbegonnen en heel zwaar werk! Ik hak (letterlijk) een pad over de stoep, maar geef na een uur en een kwartier hard werk op voor de oprit. Hopelijk wordt het vanmiddag warm genoeg om zelf te smelten!




De meisjes komen verkleumd en nat terug en ik gooi een lading van hun kleding in de droger. Saskia ontpopt zich als een goede gastvrouw en maakt warme chocolade en tosti's voor ze. Ikzelf neem een lekker warme kop soep: Italian wedding, een van mijn favoriete soepen hier.

Na de hele vorige week gemist te hebben gaan we vanmiddag verder met Saskia's chiropractor behandeling. Ondanks haar ziekte heeft ze de hele afgelopen week geen hoofdpijn gehad. Het lijkt dus goed te werken.

De hele filosofie fascineert me. Vooral de kinesiologie, waarbij Brandon kijkt naar de spierspanning in Saskia's linkerbeen, terwijl hij andere spieren test. Dit keer is haar linkerbeen zwak en laat hij haar haar handen op haar buik leggen en met ronde bewegingen masseren. Opeens is het linkerbeen weer veel sterker.

Het klinkt allemaal zo onwaarschijnlijk, maar ik zie het toch voor mijn neus gebeuren. Ik begin steeds meer in deze theorieen te geloven, moet ik toegeven. Als ik dan zie, hoe weinig de conventionele medische wereld voor Saskia kon betekenen en haar vooruitgang nu, kan ik niet anders. Begrijp me goed, ik heb veel vertrouwen in de medische wereld, maar weet ook, dat alternatieve geneeswijzen soms beter werken.

Thuis maak ik nog een aantal foto's voor alles weer smelt. Vooral het siergras is erg mooi, het lijken wel pareltjes! Saskia en Mary Kate gaan tot het donker wordt sleeen. Als kroon op deze dag krijgen we een prachtige zonsondergang te zien!


Katja belt, ze voelt zich flink ziek en haar kamergenote ligt in het ziekenhuis vanwege de MRSA, die ze al maanden heeft. Dit is Katja's eerste ziekte, die ze alleen moet overwinnen, en aan de telefoon klinkt ze zeker niet lekker.

Vanmiddag heb ik een "care basket" met fruit e.d. besteld bij Virginia Tech en dat is vrijwel meteen bezorgd. Zo heeft ze tenminste wat gezond eten bij de hand. Verder is iedereen volgens haar de hort op, dus ze kan niemand vragen iets voor haar te halen.

Al met al, ondanks het ijsvrij, een drukke dag, als ik het zo teruglees! Morgen beginnen de scholen twee uur later, dan gewoon. We hoeven dus weer niet om kwart over zes op, hoera!


maandag, januari 26, 2009

Skidag en sneeuwerige terugrit

Maandag


Zaterdag foto's

Net als gisteren skiet Rick voor het ontbijt al gauw van de piste voor onze hotelkamer af. Het is vandaag bewolkt en vriest hard, maar waait niet zo hard, dus het voelt minder koud.

Als Rick terugkomt zijn de kinderen en ik aangekleed en we eten weer ontbijt in het cafetaria. Dit keer bestel ik een omelet met groentes, op die manier hoeft niemand mijn eten aan te raken. Blij te lezen, trouwens, dat anderen die sandwich van gisteren ook niet smakelijk hadden gevonden. Dit omelet smaakt veel beter en is gezonder ook.

Saskia heeft toch besloten haar snowboard in te wisselen voor ski's. De volgende keer, dat we gaan, wil ze weer een les nemen, want nu komt ze nog nergens op die plank. Kai is teleurgesteld, maar ziet ook wel in, dat de hele tijd op de ijzige bunnyslope nu niet bepaald leuk is voor Saskia.

Terwijl Rick en Saskia de wissel gaan maken (voor $10 extra), gaan Kai en ik naar boven. De beginnerslift is nieuw, hij komt uit Oostenrijk en heeft een soort lopende band voor je gaat zitten. Wel makkelijk, want zo hoef je niet zelf naar voren te schuifelen.

Boven skien we via de Happy Camper en dan de Big Dipper naar beneden. Dit is een lekker lang en breed stuk. Het was vannacht koud genoeg om sneeuw te maken, dus de sneeuw is nog beter, dan gisteren. Ik bemerk wel wat ongeduld bij Kai, want die is inmiddels gevorderd tot de moeilijkste pistes met zijn snowboard en nu moet hij telkens op zijn langzame moeder wachten.

Na deze route twee keer geskied te hebben, ontmoeten we Rick en Saskia halverwege. Met zijn vieren gaan we weer naar boven en ik zit aan de rechterkant, net als gisteren. Deze lift is ontzettend ijzig helemaal rechts en net als gisteren glijd ik op mijn achterwerk bij het opstaan. Gelukkig niet pijnlijk, maar wel een dom gezicht.

Vanaf nu ga ik niet meer helemaal rechts zitten op die lift! Later zien we nog iemand zo wegglijden en verschillende mensen merken op, dat het een moeilijke lift is om uit te komen. Zelfs Rick, die toch een zeer gevorderde skier is, beaamt, dat die rechterkant gevaarlijk is. Goed, mijn geknakte ego is weer een beetje herstellende, dan.

Na nog twee keer naar beneden met zijn vieren heeft Saskia het koud. Skien heeft niet echt haar liefde. Met haar ski ik naar de lodge en we zoeken een tafel in het cafetaria voor de lunch. Rick gaat intussen met Kai nog even een van de gevorderde pistes af.

Helaas hebben ze vandaag de heerlijke kipchili niet, maar de kipgumbo is ook erg lekker. Saskia heeft na de lunch geen puf meer om te skien en gaat terug naar de kamer. Ik voel me een stuk beter, dan gisteren gelukkig en ga weer met Kai en Rick mee naar boven.

Zij willen er, ondanks mijn herhaalde aanmoedigingen, niet aan om mij alleen te laten op deze beginnerspistes en zelf de meer gevorderde te gaan doen. Met zijn drieen is het natuurlijk wel veel gezelliger. Ik ben zo blij weer energie te hebben! Het gaat erg lekker!

Toch wordt het na drieen weer steeds ijziger en ik wil Rick en Kai ook de kans geven de rest van de berg nog te skien. Bovenaan nemen we afscheid en ik ski een flink ijzige piste naar beneden. Ik doe het heel rustig, vooral als ik een meisje een flinke klap zie maken voor me. De Ski Patrol moet ervoor geroepen worden.

Heelhuids kom ik weer beneden en breng Saskia's en mijn gehuurde skis terug. Ik bel Saskia om haar skilaarzen te komen brengen en mijn gewone laarzen mee te nemen. Zo komt er ook weer een einde aan dit skiavontuur voor ons.

Kai en Rick komen helemaal enthousiast binnen. Ze hebben alle pistes op de berg gedaan. Voor Kai was dit de eerste keer op de meest gevorderde pistes met zijn snowboard. Hij vindt die sport echt geweldig, een skateboard op sneeuw.

Als laatste hoera van deze korte vakantie gaan Rick, Saskia en ik naar het tubing park. Kai heeft, tot Saskia's teleurstelling, geen zin en wil gewoon rustig in de kamer blijven.

Het begint al donker te worden, als we onze reuze banden ophalen. Met een lopende band worden we naar boven getrokken. De glijbanen zijn heel ijzig, waardoor we enorme vaart maken! Onderaan de heuvel staan een aantal medewerkers te roepen, dat we met onze voeten moeten remmen. Rick lukt dat een keer niet en hij glijdt helemaal door tegen het hek aan!

Het gaat heerlijk, maar met het rondvliegende ijs is het ijskoud! Ik ben blij, dat ik me dik heb ingepakt. Na acht keer naar beneden zijn we koud en hongerig, mijn haar hangt bevroren op mijn voorhoofd!

We zijn een beetje uitgekeken op het restaurant in het hotel, hoe gezellig ook. In het plaatsje, waar Wisp in ligt, weten we een gezellig Tex-Mex restaurant, Santa Fe, en besluiten daar te gaan eten. We halen Kai op en vinden het restaurant vrijwel meteen. McHenry is ook maar klein.

We moeten even op een tafeltje wachten, maar smullen dan van het lekkere eten. Ik krijg ongeveer de malste "petit" (6 ounces) filet mignon ooit met een gepofte zoete aardappel en salade. De anderen bestellen fajita's (Rick), quesadilla (Saskia) en een Buffalo wing pizza (Kai, die dol op pittig eten is). We nemen ons voor tijdens een volgende reis naar Wisp vaker bij dit restaurant te gaan eten.

Zondag foto's


Maandag foto's

Dinsdag

Iets voor zevenen gaat mijn mobieltje. Ik ben net te laat met antwoorden en even later gaat die van Rick. Het blijkt onze alarmcentrale te zijn. Het alarm thuis is afgegaan. We hebben glasbreek sensors en die in de studeerkamer is afgegaan. Ze hebben de politie al gebeld en zullen terugbellen, als die iets vinden.

Gelukkig is dat niet het geval. Ik krijg van mijn bezorgde buurvrouw wel een berichtje via Facebook, dat ze de politie bij ons huis heeft gezien, maar verder geen telefoontjes meer. Rick en ik vragen ons af, wat de katten gebroken kunnen hebben, dat het alarm af deed gaan.

Rick en Kai vertellen over een nachtelijk drama, waar ik dwars doorheen heb geslapen. Rond middernacht timmerde een meisje onophoudelijk en keihard op de kamerdeur naast de onze. Op een gegeven moment is Rick naar buiten gegaan en heeft haar gevraagd op te houden. Maar toen ze eindelijk binnengelaten werd, werd er ook nog eens lang en hard geruzied. Als ik Rick was geweest, had ik de receptie opgebeld en geklaagd! Zo onbeschoft om helemaal geen rekening met de mensen om je heen te houden!

Het sneeuwt hier en bij ons thuis. De eerste meetbare sneeuw van het seizoen, daar. Helaas zal het daar later vandaag overgaan in ijzel. Omdat we daar niet doorheen willen rijden, besluiten we niet meer te gaan skien vandaag.

Jammer, want door de verse sneeuw zien de pistes er helemaal goed uit. Uit ons hotelraam zien we een hele groep blinde skiers met hun begeleiders. Fantastisch, dat die zo ook van de sneeuw kunnen genieten.

Na een snel ontbijt beneden, laden we alles in de besneeuwde van. In deze nieuwe auto heb ik nog geen ruitenkrabber/-veger, dus ik gebruik mijn handschoenen daar maar voor.

Na de sleutels ($25 per stuk, als je ze verliest!) te hebben ingeleverd en uitgecheckt te hebben, vertrekken we net na elven. Ik geniet van het mooie landschap hier in West-Maryland. Nu het besneeuwd is steken de rode schuren mooi af tegen het wit.

Soms moeten we lachen om de namen van de plaatsjes, waar we doorheen rijden. Accident in Maryland is wel de grappigste. Ik weet niet of ik daar zou willen wonen!

De hele weg rijden we door wit landschap en het sneeuwt af en toe, maar de wegen worden heel goed schoon gehouden. Helaas wordt het DRAAKJE wel heel vies van al dat zout, maar die moet volgende week dan maar gewassen.

Saskia moet na een paar uur naar de wc en dat is een prima punt om ook aan lunch te denken. Helaas (ik ben er nu eenmaal niet dol op) is er alleen een McDonald's in de buurt. Tot mijn spijt zie ik, dat ze geen Aziatische salades meer hebben. Die vond ik altijd nog wel lekker. Nu kies ik maar een gegrilde kipsandwich. Voor mij is McDonald's gewoon eten. Er zit niets speciaals aan, dus wil ik er eigenlijk ook geen geld aan uitgeven. Maar ja, de magen rommelen, dus vooruit.

Rond drie uur bereiken we een heel sneeuwerig Vienna. Er ligt hier meer sneeuw, dan net ten noorden van ons! Zoals altijd wordt er druk gesleed bij Saskia's vroegere school. Saskia helpt gauw mee opruimen, zodat ze mee kan gaan doen. Er ligt zeker zeven centimeter, de meeste sneeuw, die we dit jaar gezien hebben.

Terwijl Rick en Kai de oprit schoonmaken, ga ik Cosmo ophalen. Die heeft alweer een gratis bad gekregen en moet heel erg plassen, als we eenmaal buiten zijn. Dit is het geval ongeacht op welke tijd van de dag ik hem ophaal. Volgende keer vraag ik naar het wandelschema. We betalen extra daarvoor en dan wil ik ook zeker zijn, dat hij die wandelingen regelmatig krijgt!

Deze kennel hoort bij onze dierenartsenpraktijk en staat erg goed aangeschreven. Maar als Cosmo om vier uur 's middags zo nodig moet is hij duidelijk op zijn laatst vanochtend vroeg uitgelaten. En dat vind ik niet goed!

Vanavond zou ik een massage krijgen van Laura, voor het eerst in meer dan een maand. Gelukkig voel ik me redelijk, want Laura belt, dat haar auto in de greppel staat en zij op de sleepwagen wacht. Het is zo ijzig bij de klant, waar ze is, dat ze geslipt is. Als er iemand pech heeft, is het Laura wel! Dit verbaast me dus helemaal niets!

Inmiddels valt het ijs gestaag uit de lucht en hopen de kinderen al op een verlate start van de scholen morgenochtend. Saskia werkt met Aoife aan haar achterstallige huiswerk. Kai heeft zijn gitaar meteen weer gevonden en Cosmo ligt hier tevreden op een botje te knauwen.

We hebben enorm genoten van onze korte ski vakantie, maar ik ben vooral weer blij thuis te zijn. Lekker de haard aan, hondje aan mijn voeten en niet de kou in hoeven. Maar ik ben ook blij, dat de wintersport als gezin leuk vinden. Vier jaar geleden had ik niet gedacht skien zo leuk te vinden!

De foto's van vandaag (de meesten vanuit de rijdende auto)

zondag, januari 25, 2009

Perfect skiweer

Om de temperatuur in de kamer beter te regelen, laten we vannacht de gordijnen open. Dat is een zeer merkbaar verschil! Het wordt zelfs koud in de kamer. Onvoorstelbaar, dat wat stof zoveel verschil kan maken.

Rick staat op en kleedt zich aan om te gaan skien. Hij wil een keer van de piste voor onze hotelkamer naar beneden voor het ontbijt. De kinderen en ik kleden ons aan en wachten voor het raam tot we hem naar beneden zien komen. Duidelijk is het vandaag veel betere sneeuw, dan gisteren. Na een tijdje zien we Rick komen en ik neem er video van.

Dan gaan we met zijn vieren ontbijten. Ik bestel een ontbijtsandwich met ei, kaas en ham. Nu ben ik echt niet overdreven over hygiene (hoewel misschien meer, dan sommige Nederlanders), maar ik vind het vies, dat het meisje, dat mijn toast maakt, eerst haar hand over haar neus haalt en dan haar hele hand op mijn toast doet. Mijn eetlust vergaat me meteen.

Meestal dragen mensen hier, die met etenswaren werken, plastic handschoenen. Dat hoeft van mij niet per se, maar ik wil dan wel weten, dat de handen schoon zijn. Terwijl mijn sandwich wordt klaargemaakt, wordt het brood ook nog eens tegen een vieze doek gedrukt, waardoor het aan een kant helemaal nattig is. Bah!

Maar, vieze varkens worden niet vet, dus ik eet, weliswaar met lange tanden, het merendeel van de sandwich op. Ik zal er niets van krijgen, weet ik, maar ik vond het gewoon onsmakelijk, hoe het bereid werd.

Na het ontbijt gaat Kai met Saskia de bunnyslope op, om haar verder het snowboarden te leren. Hij wil dolgraag, dat zijn zus dit oppakt, want het is toch een andere sport.

Rick en ik gaan dus samen naar boven. Ik voel met heel raar, geen idee, wat er mis is, fibromyalgie of een of ander iets, dat ik aan het verwerken ben. Mijn spieren doen pijn en ik voel me futloos. Maar ik wil per se skien!

Vandaag zijn de omstandigheden veel beter, dan gisteren. Er is geen ijs te bekennen! Het moeilijkste vind ik de kracht te vinden uit de liften op te staan. We skien twee keer de hele berg naar beneden en dat gaat lekker.

Bij de tweede keer val ik, omdat ik gewoon de kracht niet heb op te staan uit de lift. Gelukkig heeft Katja me ooit geleerd weer makkelijk op te staan. Rick komt er niet eens aan te pas. Ik ski verder en het gaat echt over het algemeen lekker.

Na een paar uur besluiten we eens te kijken, wat de kinderen aan het doen zijn. Maar op de bunnyslope zien we ze niet meer. Telefoontjes worden niet beantwoord. Rick gaat in het cafetaria op zoek, terwijl ik kijk of ze in de kamer zijn. Maar ik zie niemand en Rick om te beginnen ook niet. Terwijl ik wacht vind ik het leuk alle kleurrijke ski- en snowboardkleding te bekijken. Vrijwel niemand draagt hetzelfde (hoewel ik vandaag voor het eerst sinds ik mijn skijack heb (zeker 5 jaar!) iemand met hetzelfde jack zag).

Dan belt Rick, dat hij Saskia heeft gevonden. Kai is op de pistes op zoek naar ons. Er staan flinke rijen, dus moeilijk te onderscheiden, wie wie is. We wachten een kwartier en dan begin ik het koud te krijgen. We sluiten aan in de liftrij en opeens zie ik Kai! Best bijzonder, want hij heeft een bruine jas en een jagergroene broek aan en dat is moeilijk te onderscheiden.

Met zijn drieen gaan we nog een keer naar boven voor de lunch. Daarna ontmoeten we Saskia in het cafetaria. Dit keer hebben we onze eigen tafel. Saai als ik ben neem ik weer de kip (witte) chili in een broodje. Dat is echt heel erg lekker! De anderen nemen gewone chili.

Na het eten lopen we terug naar de kamer en doen onze "gewone" laarzen aan. We willen nu de mountain coaster gaan doen. Te laat zie ik, dat Saskia niet eens een jas aan heeft, als we erheen lopen! Het vriest buiten en ze heeft het later natuurlijk flink koud.

Maar goed, we kopen de kaartjes in het tubing gebouw. Leuk aan dit resort is, dat alles op loopafstand is. Onze auto staat gewoon vier dagen op dezelfde plek. Jennifer, onze buurvrouw, komt kletsen. Haar jongens zijn zes en drie en de jongste is gek op het tuben, maar de oudste niet. Ze hebben een huisje hier in de buurt en het is duidelijk hoe anders zo'n ski reis is met kleintjes, als met oudere kinderen.

We zijn al gauw aan de beurt bij de coaster. Ik heb geen idee, wat dit inhoudt en Rick ook niet. Saskia is de enige van ons, die dit al een keer heeft gedaan. Het is koud, maar wel erg leuk.

We krijgen allemaal eigen karretje en kunnen onze vaart zelf bepalen met poken, die ons snel laten gaan of af doen remmen. Naar boven hoeven we niets te doen en dat is de langste route. Het is grappig zo langs de skiers te rijden.

Bovenaan probeer ik wat avontuurlijk te zijn, want Rick volgt me. Maar ik moet toegeven, dat de bochten erg scherp voelen en dan rem ik toch echt af! Het is ook flink koud, maar een leuke ervaring. Voor ik het weet moet ik afremmen, omdat ik beneden ben. Saskia is niet blij, want de mensen voor haar gingen enorm langzaam. Maar we hebben het zo koud, dat we zeker vandaag niet nog eens gaan!

Het is inmiddels drie uur en, al mijn goede voornemens ten spijt, ik heb zoveel pijn, dat ik niet meer kan skien. Ik wil zo graag, maar voel me gewoon niet goed genoeg. Saskia en ik gaan haar snowboard en mijn ski's ophalen om in de kluis te doen. Rick en Kai gaan er samen nog op uit, misschien maar goed ook, want zo doen zij samen de gevorderde pistes. Daar zul je mij nooit op vinden!

Saskia wil op de kamer blijven, maar ik heb de hot tub nodig om mijn spieren losser te maken. Eerst zwem ik tien banen (het zwembad is groot!) in lekker warm water en dan ga ik de hot tub in.

Daar zitten nog drie mensen. Allemaal komen ze uit Fairfax County, de enige county in de omgeving, die morgen en overmorgen ook vrij heeft. Sterker nog het echtpaar daar komt uit Oakton en heeft een dochter op Madison High School. Daar gaat Kai ook heen en zij is een Junior en Kai ook.

Het wordt een gezellig gesprek. We bespreken niet alleen de kinderen, maar skien en het wild in onze buurt. Zij woonden in Colorado en hadden daar mule deer. Maar hier, vlakbij waar ik altijd fiets, rende een hert tegen hun SUV op! Eenmaal boven blijkt Kai hun dochter goed te kennen. Kleine wereld!

Vorig jaar werd er hier geen alcohol geserveerd op zondag. Met dat in ons achterhoofd dachten we al eten te halen en dat met een meegebracht biertje en wijntje te verorberen. Maar Rick zag na het skien, dat er dit jaar wel alcohol tijdens het eten geserveerd mag worden.

De kinderen willen liever op de kamer blijven, maar Rick en ik gaan voor een "date" naar het restaurant. We krijgen hetzelfde meisje, Amanda, als eergisteren, die het echt goed doet. Alleen ergert Rick zich aan haar antwoord, als je bedankt. In plaats van "You're welcome" zegt zij "Not a problem". Ik hoor het niet eens tot Rick het opmerkt. Het zijn van die kleine nuances, die de een opmerkt en de ander niet.

We bestellen ook eten voor de kinderen om mee terug naar de kamer te nemen. Terwijl we wachten kletsen we even met een ander Nederlands-Engels gezin, dat we gisteren al hadden gezien. We kletsen wat bij en laten hun dan aan hun maaltijd over. Toch grappig zo even in een heel Amerikaans ski resort Nederlands te kunnen kletsen!

In de kamer kijken we allerlei programma's. Er wordt tot onze vreugde sneeuw gemaakt buiten. Morgen nog een hele skidag voor ons. Ik wil energie hebben en er alles uit halen! Mijn foto's lukken niet op deze laptop, dus dat moet wachten, tot we weer thuis zijn.

Tag

Door Henny en Margo werd ik ge"tagged" (een soort tickertje in weblog land, waarbij je de opdracht moet (mag, natuurlijk is niets verplicht) volbrengen en die dan doorgeven aan tenminste drie andere blogger.
De opdracht luidt de vierde foto uit de vierde map op je computer hier te plaatsen.

Nu heb ik nogal een gecompiceerde manier van foto's opslaan (per seizoen en dan per evenement), dus in mijn vierde map zitten geen foto's, maar enkel andere mappen, waarin de foto's dan weer zitten. Volg je het nog?

Mijn eerste digitale camera kreeg ik in 2001, hij had 2,3 megapixels. Degene, die ik nu heb, heeft er 8, kun je nagaan. Fotografie werd vrijwel meteen mijn grote hobbies, dus ik heb vele duizenden foto's op mijn hard disk staan! Ooit, als ik me ernstig verveel, wil ik de echt slechte eruit gooien, hoewel zelfs daaraan herinneringen zijn verbonden.

Maar goed, in de eerste grote map is dit de vierde foto in de vierde map: Rick koekjesbakkend met een net zesjarige Saskia op 30/12/2001:


En nu moet ik nog een aantal mensen "taggen", maar veel ervan zijn al aan de beurt geweest en ik herinner me niet precies bij wie ik deze al gezien heb. Hopelijk tag ik dus niet dubbel: Annemiek, Sally en Monique.

zaterdag, januari 24, 2009

Skien en hot tub

Omdat onze airconditioning niet goed werkt (ja, je leest het goed, het raam kan niet open en de kamer is erg warm), duurt het even voor we slapen. Daardoor zijn we ook een stuk later wakker, dan we gepland hadden.

Voor mij en Saskia is dat wel best. We voelen ons nog steeds half wat. Saskia blijft liggen en wij beloven een bagel met cream cheese voor haar mee te nemen. Ik voel me helemaal niet lekker, maar na wat koffie en een stevig ontbijt in het cafetaria gaat het beter.

Boven in de kamer vinden we een veel monterder Saskia, dan verwacht. Zij heeft zin om een snowboard les te gaan nemen. Eerlijk gezegd heb ik er wat bedenkingen bij, ze is werkelijk vandaag voor het eerst koortsvrij en ik wil niet, dat ze zich teveel belast. Maar Rick overtuigt me, dat het lekker voor haar zal zijn om buiten te zijn.

Kijkend naar de gestaag neervallende sneeuw buiten betwijfel ik dat, maar goed. Rick heeft lift tickets gekocht voor Kai, mij en hem, maar niet voor Saskia, want we dachten, dat ze vandaag nog zou rusten.

Gelukkig ligt onze kamer heel gunstig ten opzichte van alles in dit resort. Rick en Kai gaan skien en snowboarden, terwijl Saskia en ik onze ski's en snowboard halen. Dat duurt een goed uur, want heel onze county (zo lijkt het) heeft besloten naar Wisp te komen, tel daarbij de Marylanders, die gewoon voor de dag komen en je hebt drukte!

Saskia kan om 13 uur een prive les krijgen en het is net twaalf uur geweest. Rick en Kai hebben inmiddels al heel wat pistes gehad en we ontmoeten ze buiten. Voor haar les begint denkt Saskia nog even te oefenen op de "bunny slope". Die is hier bij Wisp best steil. Het lukt Saskia dus ook niet te snowboarden.

Ze klaagt over koude handen, haar handschoenen zijn doorweekt. Bezorgd, omdat ze net zo ziek is geweest, ski ik naar beneden om betere handschoenen te kopen. De "bunny slope" is heel ijzig, wat ik doodeng vind. Ik heb jaren geleden mijn enkel ernstig gebroken op ijs en sindsdien vind ik dat gevoel van geen controle hebben vreselijk. Ik betwijfel dan ook, of ik wel een echte piste wil skien vandaag.

In de winkel is het zo druk, dat ik niet op tijd aan de beurt zou zijn voor Saskia aan haar les begint. Ik begeef me dus naar het lesgedeelte en wacht daar op Rick en de kinderen. Er staat een enorm harde wind en het sneeuwt licht. Ik besluit mijn handschoenen aan Saskia te geven, al zijn die te groot.

Na wat gedoe vinden we Saskia's trainer, Steve, een oudere man met baard, waar het ijs in zit. Kai gaat mee met de les voor morele steun. Hij is inmiddels een expert en Steve zegt, maar half grappend, na afloop van de les, dat Kai wel instructeur kan worden. Dan moet hij alleen wel twintig dagen per winter de drie uur rijden hierheen afleggen.

Rick overtuigt mij, dat de pistes niet zo ijzig zijn, als de bunny slope. Aarzelend ga ik dus met hem mee naar boven. Nu ski ik toch echt al een paar jaar, maar ik ga naar beneden als iemand, die het nog nooit heeft gedaan! Het is zeker niet de diepere sneeuw, waar ik aan gewend ben, en ik kan geen houvast krijgen. Daar raak ik van in paniek, want zo brak ik mijn enkel ook vele jaren geleden.

Opgelucht kom ik heelhuids beneden, maar leuk vond ik het niet. Ik besluit vandaag niet meer te skien. Ik voel me zwak (waarschijnlijk helpt de ziekte van de afgelopen week niet mee) en houd er niet van me zo onzeker te voelen. Skien moet vooral leuk zijn, anders doe ik het niet!

We zien Saskia en Kai op de bunny slope bezig en gaan foto's nemen. Terwijl we daar staan, komt er iemand op me af lopen. Ik kijk nog eens goed en herken dan Shanti, een Nederlandse kennis van ons! Zij is hier met haar dochters en man en nog een Nederlands gezin (dat ik eerder al had gehoord, maar ik weet nooit, of ik iets zal zeggen of niet). Kleine wereld (hoewel, heel veel mensen van Fairfax County zijn hier, wij zijn de enige county met een vierdaags weekend in de omgeving).

Het is al na tweeen, als Saskia's les afgelopen is. We hebben allemaal trek en vinden een plekje aan een van de lange tafels. Een oudere man zit er uit te rusten en hij is duidelijk geinteresseerd in ons andere taalgebruik, maar vraagt niets.

Mijn late lunch is kip chili in een broodbowl, erg lekker! Ik snack wat mee van de frietjes van de anderen, wat natuurlijk niet goed is, maar wel lekker. Saskia en ik gaan hierna naar boven en Rick en Kai gaan de pistes weer op. Zo zijn we goed gebalanceerd, niemand is alleen.

Boven kunnen we Saskia's deken nergens vinden. Het is zo'n heel zachte deken, lichtgroen, die wel lijkt op een hoteldeken. Ik bel Housekeeping en de reactie is echt prima!

De manager kijkt in hun waskamer, zoekt door alle spullen, maar vindt de deken niet. Ze komen hier op de kamer en wij hebben ook alles al gecheckt, inclusief of de deken is opgemaakt op een bed. Het blijft een raadsel.

Het meisje, dat onze kamer heeft schoongemaakt, komt ook mee. Zij zegt geen deken te hebben verwijderd uit de kamer. Wij geloven het graag, maar de deken is niet te vinden. Rick, die ook nog even langs komt, weet er verder ook niets over.

Eindelijk wordt het andere meisje gevonden, dat onze kamer heeft schoongemaakt, en die blijkt de deken toch onder andere dekens op ons bed te hebben opgemaakt. Jeetje! Maar heel veel goede service van dit hotel en dat valt me al vanaf onze aankomst op: iedereen is super aardig en hulpvaardig!

Saskia en ik begeven ons naar het zwembad. Onze kamer ligt heel gunstig voor het zwembad, restaurant en cafetaria. Slechts even met de lift naar beneden en we zijn er.

De hot tub is leeg, dus daar nemen we plaats. Ik heb wat tijdschriften mee, dus lees lekker. Saskia verveelt zich gauw en gaat het zwembad in. Ook dat vindt ze al gauw saai, dus ze gaat terug naar de kamer.


De hot tub vind ik nog even erg lekker en ik heb nu ook gezelschap. Aardige, flirtende mannen, maar ik wil vooral lezen over de honderd beste restaurants in Washington in de Washingtonian. Het maakt wel, dat ik me ongemakkelijk en bekeken voel, dus ik ga er ook maar gauw vandoor. Niet mijn types en Rick is al meer dan twintig jaar de man voor mij!

Niet veel later komen Rick en Kai ook terug en gaan douchen. We eten vanavond weer in het restaurant van het hotel. Ik denk, dat dat de komende twee avonden ook wel zo zal zijn. Ze hebben veel verschillende gerechten en na een dag buiten is het wel zo makkelijk en rustig. De crabcakes smaken erg goed en de bediening is dit keer ook een stuk sneller.

Op de hotelkamer eten we nog wat snacks en kijken naar Miss America. Ooit was dit een belangrijke competitie, nu is het een kabelgedoetje. Miss Indiana wint, het is niet wat het is geweest. (foto's volgen later)

vrijdag, januari 23, 2009

Naar Wisp

Na een goede nachtrust voel ik me voor het eerst deze week uitgerust en wakker. Het zal vandaag de warmste dag in tijden worden en kennelijk weten de vogels dat, want die zingen, alsof het al lente is!

Saskia's hoofd voelt gelukkig helemaal koel en ik laat haar lekker slapen. Na mijn Griekse yoghurt en wat koffie rijd ik naar de Fitness. Daar zie ik mijn buurvrouw Jeanne van verre zich uitsloven. Ik ben op tijd om alle gewichten, die ik wil, te vergaren.

Veel mensen komen te laat voor deze klas, ook omdat de klok chronisch vijf minuten voorloopt daar. Sharon begint dus eigenlijk om vijf voor negen. Het wordt een fikse training. Al kletsen we veel, Sharon houdt het tempo erin!

Het uur is weer gauw voorbij en ik klets nog na met Pat. Zij is dinsdag naar Washington gegaan en heeft daar goede foto's van. Ook spreken we voor volgende week af.

Thuis tref ik Saskia nog steeds ziek, 38,5 zegt de thermometer. Maar ze heeft meer energie en doet haar wiskunde proefwerk online. Moderne technologie toch wel! Ze zou haar Science proefwerk ook zo kunnen doen, maar vindt, dat ze daarvoor te veel heeft gemist. Troost is, dat de cijfers van middle school nergens voor meetellen.

Ook heeft de School Board van Fairfax County gisteren gestemd om de schaal van cijfers te veranderen, eindelijk zullen we net als de rest van het land zijn! 90% zal vanaf volgend schooljaar een "A" zijn (voorheen 94%). Hierdoor zullen meer kinderen een beurs krijgen (waarvoor alleen naar "GPA" (grade point average) werd gekeken). De kinderen uit Fairfax County hadden een veel lager GPA, door de hogere standaard en misten daardoor allerlei beurzen. Eigenlijk schandalig, maar gelukkig nu veranderd.

Gauw beginnen we aan het inpakken, want we gaan, zodra Kai en Rick thuiskomen, op weg naar West Maryland. Ik loop een stuk met Cosmo en breng hem dan naar de kennel. Ik vind het altijd weer moeilijk afscheid nemen, al vindt hij het hier duidelijk prima.

Na het vervelende nieuws van gisteren heeft Rick vandaag een dag met conference calls, geen idee, wat daar het Nederlandse woord voor is. Gelukkig is er nog heel veel positiefs, dat hij hoort over de toekomst van Microsoft.

Maar allerbelangrijkst: Rick wordt uitgeroepen tot beste tech persoon van het kwartaal voor de Federale divisie. Dit is een enorme eer en Ricks weekend kan niet meer stuk. Hij heeft er ook heel hard voor gewerkt, dus ik ben enorm trots op hem! Zulke dingen wil je in slechtere tijden natuurlijk graag horen.

Het neemt nog een uurtje om helemaal klaar te zijn om op weg te gaan. Om een uur of half vier trekken we de deur achter ons dicht. Helaas net te laat om het spitsuur te vermijden, maar gelukkig hebben we kilometers lang gebruik van de HOV (High Occupancy Vehicle) baan. We rijden zo lang heel veel file!

Daarna komen we nog af en toe in een file terecht, maar om half acht rijden we McHenry binnen. Hier ligt een berg sneeuw, onvoorstelbaar voor ons, die dit seizoen nog geen centimeter gezien hebben! Hier ligt zeker 15 centimeter!

Voor we inchecken vinden we een McDonald's voor Saskia en Kai. Die willen gewoon naar de hotelkamer en ontspannen. We checken in en brengen de bagage naar de kamer. Het duurt even, voor Kai en ik de kluis voor de snowboard en ski's vinden. In vergelijking met vorig jaar zullen we een stuk verder moeten lopen om op de pistes te komen. Aan de andere kant hebben we een perfekt uitzicht op de piste van onze kamer!

Rick en ik gaan samen eten in het restaurant hier. De service is prima, maar nogal langzaam. We hebben elkaar heel veel te vertellen, dus geen probleem. We nemen nog een stukje cheesecake mee voor Saskia en computeren daarna verder in de kamer. Hoeveel skien ik morgen zal doen, weet ik niet. Saskia waarschijnlijk niets, want die is nog niet beter genoeg. In ieder geval is het leuk hier te zijn!

donderdag, januari 22, 2009

Ietsje beter

Het lukt me gewoon niet op tijd op te staan om naar Pilates te gaan. Ik voel me nog allerminst lekker, dus blijf met Saskia nog even liggen. Zij lijkt wel ietsje beter en blijft goed lang slapen.

Eindelijk is het weer eens een dag met temperaturen boven het vriespunt en een fel schijnend zonnetje. Wat extra vitamine D zal me vast goeddoen, dus ik neem Cosmo mee voor een lange wandeling.

Meneer heeft wel weer een eigenwijze dag en zet zich schrap, als ik een andere richting insla, dan hij wil. Soms is dat midden op straat met een auto in aantocht en moet ik hem letterlijk meetrekken. Het zal wel een raar gezicht zijn, want een automobilist, die het allemaal gadeslaat bij een stopteken, ligt dubbel. Fijn om iemand weer een leuke dag te hebben bezorgd, ha ha!

Microsoft heeft, zoals verwacht, vandaag aangekondigd, dat het banen gaat verminderen. Veel minder banen, dan volgens de rumoeren op het internet, maar toch 5000 tussen nu en 2010 en dat is niet mis. Gelukkig blijft de Federale regering de beste klant van het bedrijf, vooral nu er een in technologie geinteresseerde president is. Hopelijk blijven Rick en zijn collega's dus gespaard.

Saskia is inmiddels ook wakker en haar koorts is iets minder. Ook heeft ze meer energie en speelt op de computer, iets waar ze gisteren geen puf voor had. Wel doet haar keel erge pijn en ze heeft erge zin in een koude Slurpee van 7 Eleven. Die haal ik voor haar, evenals de McDonald's hamburger, waar ze opeens zin in heeft.

De rest van de middag verloopt rustig. Mijn plan om naar Washington te gaan en post-inauguratiefoto's te nemen laat ik varen. Ik heb er de energie niet voor, wil Saskia niet alleen laten, en er is een grote anti-abortus demonstratie op deze "verjaardag" van Roe versus Wade.

In plaats daarvan klets ik weer eens bij met Petra aan de telefoon. Daarna doe ik nog een kwartiertje Wii Fit, anders wordt het programma boos op mij, dat ik een dag voorbij heb laten gaan. Grapje, hoor, maar dat geanimeerde fitnessboard heeft heel wat te vertellen!

Intussen krijgen we ook meer details over de moord bij Virginia Tech gisteravond. Ik word misselijk, als ik lees, dat het meisje onthoofd is. Er waren anderen in het cafetaria (waar Katja regelmatig eet, gelukkig niet gisteravond!) en het is onvoorstelbaar gruwelijk, wat die hebben moeten aanschouwen. En de arme politieagenten, dat vergeet je toch nooit weer?

Gelukkig is Katja er heel rustig onder. Dat zou met Saskia, denk ik, anders zijn. De zusjes zijn heel verschillend in hun verwerking van nare berichten (Saskia lijkt meer op mij, wat dat betreft, zal de oplettende lezer opgevallen zijn).

Op Saskia's verzoek heb ik lasagna gehaald bij Safeway. Dat vindt iedereen lekker en is ook makkelijk. Maar Saskia is nog niet de oude, want na een paar hapjes heeft ze genoeg. Rick en Kai eten er gelukkig wel smakelijk van.

Niet de gezelligste dag van het jaar, vandaag, maar toch een heel aantal "sterretjes" (waar ik me op voor mij mentaal en fysiek wat moeilijkere dagen aan vast probeer te houden). Rick heeft een baan en houdt die in ieder geval voorlopig, iets om enorm dankbaar voor te zijn. Katja is veilig. Saskia is aan de beterende hand. En Kai had een 91% voor zijn wiskunde proefwerk, een enorme verbetering door zijn bijles van Claudia!

woensdag, januari 21, 2009

Ziekenboegje

Na een rustige nacht wordt Saskia hoopvol wakker, omdat ze zich beter lijkt te voelen, dan gisteren. Maar als ik haar hoofd voel is het flink warm. De thermometer laat 104 graden zien, 40 Celsius dus. Erg hoog voor de ochtend vind ik!

Zelf heb ik geen koorts, maar voel me wel ziekig. Kai en Rick vertrekken naar school en werk en Saskia en ik blijven nog even rusten. Net na achten sta ik op en maak een doktersafspraak voor Saskia, die daar hard tegen protesteert. Ze wil niet opstaan en naar buiten. Ik vertel haar, hoe vroeger de dokter bij mensen thuis kwam en hoe fijn dat nu voor haar zou zijn. Maar helaas zijn dat vervlogen tijden (als die er hier in de VS al waren) en we kunnen om 14:40 terecht.

Met grote moeite motiveer ik mezelf om tenminste een halfhartige gewichtenroutine te doen boven. Ik heb hoegenaamd geen energie vandaag. Met mijn hele wezen wil ik niet ziek worden! We gaan vrijdag voor een lang weekend skien en dan wil ik me goed voelen (en Saskia natuurlijk ook).

Om elf uur heb ik met een vroegere buurvrouw afgesproken bij Starbucks om bij te kletsen. Saskia voelt zich wel redelijk, maar ik neem mijn telefoon mee en ben niet van plan lang te blijven.

Keurig op tijd loop ik binnen en de zaak zit vol, maar ik zie Viola nergens. Ik bestel mijn "misto" (koffie met wat gestoomde melk) met caramel siroop en ga aan het enige open tafeltje zitten. Naast mij zitten twee vrouwen met laptops te werken en aan de andere kant een paar mannen, die de (nu uitverkochte) Washington Post zitten te lezen.

Het is druk, mensenkomen en gaan, maar geen Viola. Na een kwartier houd ik het voor gezien. Ik koop een sandwich met champignons en ricotta voor mijn lunch en ga boodschappen doen bij de Safeway naast Starbucks.

Bij Safeway haal ik ingredienten voor een van mijn favoriete crockpot maaltijden: kip en kleine aardappeltjes met het sap van augurken. Nu is het "probleem", dat er hier verschillende smaken augurken worden verkocht en ik pak per ongeluk niet de "dill pickles", maar de "bread and butter pickles". Bij het afrekenen zie ik dat, maar bedenk me, dat augurken toch altijd wel zoutig smaken, dus het zal wel niet uitmaken.

Voor Saskia haal ik crackers, Goldfish en kippensoep. En ze heeft gevraagd om "Grapples", appels, die als druiven schijnen te smaken. Die kan ik nergens vinden en ik ben er ook niet zeker van, dat die bestaan. Maar als ik het aan een medewerker vraag, leidt die me naar de voorkant van de (enorme) zaak en waarempel: Grapples!

Net als ik thuiskom, gaat de telefoon. Het is Viola, die zich uitvoerig verontschuldigt. Ze herinnert zich nu pas onze afspraak. Ook zij is ziek, dus ik vergeef haar natuurlijk meteen. We spreken af het volgende week of de week daarna nog eens te proberen.

Martine komt om te wandelen en het voelt toch wel lekker om een frisse neus te halen. Het blijft vandaag alweer onder vriespunt en is daarmee de zestiende dag achtereen, dat het kouder is, dan gemiddeld. Het loopje moet vandaag wat korter, want ik moet op tijd terug zijn om naar de dokter te gaan met Saskia.

Martine en haar kinderen zijn gisteren met vrienden bij de inauguratie geweest. Ze stonden bij het Washington Monument (zo'n anderhalve kilometer van het Capitool) en hadden het geluk een van de grote tv schermen te kunnen zien (velen waren niet zo gelukkig). Ze vertelt wel verkleumd te zijn geweest en de kinderen ook.

Om half drie zijn we terug en is Saskia aangekleed. We hebben enorm geluk en kunnen vlak voor de ingang van het doktersgebouw parkeren. Saskia heeft, ondanks de ibuprofen, nog bijna 39 graden koorts. Als ik hoor, dat Dr. Weinstein onze dokter is, vrees ik een lange wachttijd.

Gelukkig is hij vandaag wat sneller. Deze dokter kent ons al sinds Katja's geboorte. Hoe weinig we hem tegenwoordig ook zien (er zijn tien dokters in deze praktijk), hij herinnert zich ons wel en vraagt, hoe het met Katja en Kai gaat. Hij vindt Saskia's keel erg rood, dus stuurt ons door voor een "strep" test.

Wachtend op de stoeltjes bij het laboratorium vraag ik me af, hoe vaak ik hier in de afgelopen 18 jaar heb gezeten. Opeens komen allerlei herinneringen uit de kindertijd van Katja en Kai naar boven. Het is heel wat tijd, achttien jaar, en toch lijkt het gisteren, dat ik hier met borstvoedingsproblemen met Katja kwam (iets waar ze nu zeker niet aan herinnerd wil worden, ha ha!).

Saskia blijkt uiteindelijk geen strep (bacterie) te hebben, dus het wordt gewoon uitzieken thuis. Ik heb email gestuurd naar haar wiskundelerares en zodra ze zich wat beter voelt gaat Saskia daaraan werken. Ze was vanochtend helemaal in paniek daarover.

Thuis gooi ik gauw de ingredienten voor de crockpotmaaltijd in de crockpot. Het recept zegt, dat het 4,5 uur moet koken, maar ik hoop, dat 3,5 genoeg is, anders eten we pas om half negen! Pas als ik alles in de pot heb gedaan, proef ik het sap van de "bread and butter pickles". Dat smaakt zoetig! Ik vrees dus, dat het hele gerecht niet zal smaken. Maar ik laat het toch maar koken, wie weet.

Intussen ben ik ook weer met een fotografiecursus begonnen en deze week moeten we drie foto's met "rythme" erin insturen. Aangezien ik geen tijd heb om er zelf op uit te gaan, zoek ik vanmiddag foto's uit mijn archief uit. Daarbij denk ik dan aan foto's, die ik nog eens zou willen maken en dan beter. Maar twee van de foto's worden "Photo of the Week"! Wauw, dat is echt een hele eer!


Deze herfstreflectie vindt hij mooi, maar ik had er een steentje of zo in moeten gooien om het dynamisch te maken



Op deze foto (photo of the week) krijg ik heel veel positieve reacties, niet alleen van de instructeur



Ook deze foto wordt een "photo of the week", hopelijk kan ik dit weekend een soortgelijke maken (de sneeuwglijbanen bij Wisp)

Rick komt thuis en met grote vrezen serveer ik de crockpotmaaltijd met spinazie als groente. Tot mijn verbazing vinden Rick en Kai het heerlijk! En inderdaad, het smaakt goed. Gelukkig, want het zou toch zonde zijn zo'n maaltijd weg te gooien.

Terwijl Rick met Katja op MSN kletst over Scuba, vertelt zij opeens, dat er een alert is. Er is iemand vermoord in het Graduate Life Center. De dader is onder arrest en minuten later krijgen we het volgende bericht in onze email:
The following is a message from Virginia Tech:

V T police have confirmed a murder in the graduate life center. A suspect is in custody. Stay where you are and stay vigilant. Stay away from the G L C.


Gats, wat is het met die school? Ik weet wel, dat er tienduizenden mensen wonen, maar ik vind het gewoon eng, dat er nu weer een moord is gepleegd. Gelukkig woont Katja ver van dat Center, maar natuurlijk maakt het haar bang. Rick en ik vinden het natuurlijk ook bepaald geen prettig idee.

Ook vanavond biedt American Idol weer vertier. Wordt dat ook op de Nederlandse tv uitgezonden? Ik weet niet, of ik het vierde jurylid nu zo leuk vindt. Ze lijkt gewoon een tweede Paula Abdul en draagt niet echt bij, vind ik.

Tot slot verwijs ik jullie naar Sylvia's weblog, waar haar man Hans een ooggetuige verslag doet van de gebeurtenissen van gisteren.

dinsdag, januari 20, 2009

Een nieuwe president!

Nieuwsgierig word ik wakker op deze historische dag. Van vrienden hoorde ik, dat ze al om drie uur vanochtend naar de metro zouden gaan. Zouden er echt zoveel mensen in Washington zijn? Of zijn er toch veel mensen afgeschrikt door de extreme veiligheidsmaatregelen?

Al gauw zien we op tv, dat er ongekende menigtes in de stad wachten op de inauguratie. Ik besluit met Cosmo naar het metrostation te wandelen, kijken hoe druk het daar is. Het is berekoud, de wind gaat door merg en been, en al gauw ben ik ervan overtuigd, dat we de juiste beslissing hebben genomen om zelf niet naar de stad te gaan.

Langs de hoofdstraat hier in de buurt staan "niet parkeren" bordjes, maar al de zijstraten staan vol met auto's. Op de metro parkeerplaats zie ik allemaal kentekens uit andere staten. Van Florida tot Californie, van Maine tot Texas, vrijwel alle staten zijn vertegenwoordigd.

In het station zelf is het druk, maar er staan geen rijen mensen (meer). Wel is er FBI en politie met honden (die naar Cosmo blaffen en hij kan natuurlijk niet achter blijven). Op de parkeerplaats staan wagens van de "special weapons unit" en een heel aantal Sheriff auto's. Gelukkig zijn die allemaal niet nodig geweest.


Saskia heeft het de hele tijd koud en blijkt koorts te hebben. Zij wilde gisteren zo graag toch proberen naar de Mall te gaan. Maar goed, dat ik er niet aan toe heb gegeven. Dat is het moeilijke met die enorme menigtes, je verplaatst je niet makkelijk.

Met zijn vieren kijken we, hoe de vroegere presidenten binnenkomen. Wat ziet het echtpaar Carter er goed uit! Zo wil ik ook zijn in onze tachtiger jaren! De oude Bush (zelfde leeftijd als Jimmy Carter) schuifelt daarentegen voort.

Intussen hebben Rick en ik ook de Facebook/CNN livestream aanstaan. Je kunt commentaar geven op wat je ziet via Facebook status updates en het voelt alsof we met een hele groep kijken, zo.

Aretha Franklin (met zeer opvallende hoed, waar veel Facebookers nogal wat over te zeggen hebben) zingt. Net voor twaalven wordt de vice president ingezworen. Er volgt prachtige muziek door een zeer beroemd kwartet: Itzhak Perlman (Violin), Yo-Yo Ma (Cello), Gabriela Montero (Piano), Anthony McGill (Klarinet).

Tijdens de muziek wordt het twaalf uur en volgens de Constitutie is Barack Obama nu president. Een paar minuten later legt hij zijn hand op de bijbel, die Lincoln ook gebruikte bij zijn inauguratie.

Chief Justice Roberts zegt de eed voor, maar maakt daarbij een paar fouten. Hij zegt "President to the United States of America" en plaatst het woordje "faithfully" verkeerd in de zin. Hierdoor lijkt het, alsof Obama even vergeet, wat te zeggen, maar hij merkt de fout van Roberts juist op en pauseert even.

Een gepassioneerde speech volgt, die ik erg goed vind, ook vanwege het globale thema. Ook roept Obama vooral op tot eenheid, belangrijk in deze moeilijke tijden. Telkens gaat de camera over de menigte en staan Rick en ik versteld, hoeveel mensen er zijn. Wij zijn met 4 juli een paar keer in de stad geweest met een half miljoen mensen en dit zijn zeker meer mensen dan toen!


Cosmo en Snickers vandaag, zij weten wat eenheid is ;)


Na de speech vertrekt Rick naar zijn werk. Ik ga naar Vienna om lunch te halen. Saskia heeft zin in macaroni met kaas van Noodles & Company, haar favoriete "ziek" eten. Kai heeft er ook wel oren naar en besteld buttered noodles met kip en tomatensoep. Met dit koude weer vind ik hun Bangkok curry met garnalen ook niet te versmaden.

En koud is het! Ik kan maar niet warm worden en voel me helemaal niet lekker. Op de radio terug naar huis hoor ik, dat de metro stations overbevolkt zijn. Enkele stations zijn door "overcrowding" gesloten. Een vrouw is zelfs op de rails gevallen, maar gelukkig niet ernstig gewond.

Veel mensen zijn boos, want ze hebben tickets, maar zijn toch niet toegelaten om de parade te kijken. Later wordt uitgelegd, dat het te druk werd om nog veilig te zijn. Saskia's vriendinnetje Kaylee had tickets, maar mocht de Mall niet meer op en het duurde vier uur om weer thuis te komen.

Het duurt ook lang om de Mall af te komen. De menigte roept "Let us out!" en volgens de verslaggever klimmen sommigen op de draagbare wc's om zo over de hekken te springen. Er wordt omgeroepen vooral geduld te hebben. Al met al is het bijna een wonder, dat er geen grote ongelukken zijn gebeurd.

Na de lunch ga ik met Kai naar Claudia. Kai heeft morgen een wiskunde proefwerk en Claudia wil nog even zeker zijn, dat hij het allemaal begrijpt. Zij is, net als een aantal van mijn vriendinnen, een enorme Obama fan.

Soms maak ik me wel een beetje zorgen over hoe deze man als een held wordt gezien. Begrijp me goed, ik heb voor hem gestemd en hij heeft zeker charisma. Maar om te bereiken, wat hij allemaal wil, zal hij heel wat steun nodig hebben. Niet alleen van het Amerikaanse Congres, wat dan wel overwegend Democratisch is, maar dat wil niet zeggen, dat ze hem altijd zijn zin zullen geven, maar ook van wereldleiders. Met zoveel verwachtingen van hem vrees ik voor teleurstellingen. We leven tenslotte in een zeer onzekere wereld.

Maar aan de positieve kant is hij van onze generatie en heeft het "gewone" leven meegemaakt, geen oude man, die boven het volk staat. Hij is realistisch, maar motiveert en geeft hoop. Bovendien is hij modern en gebruikt het internet. Zie de nieuwe website van het Witte Huis. Het volk krijgt daar de kans hun gedachten te schrijven. Hoe dan ook was het een historisch moment om de eerste Afrikaans-Amerikaanse president ingezworen te zien worden!

Arme Saskia heeft flinke koorts en voelt zich miserabel. We kijken samen naar de parade in Washington. Daarna doe ik nog wat Wii Fit. Fijn van dit programma vind ik de yoga oefeningen. Ik voel me vandaag ook niet lekker en dat rekken en strekken helpt.

Na alle beelden van de nieuwe "First Family" kijken we naar American Idol in San Francisco. Zoals gewoonlijk is het heel vermakelijk. De voorrondes vind ik leuker, dan de competitie. Onvoorstelbaar welke mensen denken, dat ze kunnen zingen!

Saskia heeft inmiddels een flinke koorts van meer dan veertig graden. Ik bel dus toch maar even de kinderarts. Voor haar leeftijd is dat een erg hoge koorts, en we geven haar acetaminophen (Tylenol) boven op de ibuprofen (Advil) van eerder. Ondanks de hoge koorts lijkt ze heel "bij". Hopelijk gaat het morgen een stuk beter!

maandag, januari 19, 2009

Martin Luther King's Birthday

Het is natuurlijk puur toeval, dat de dag voor de inauguratie van de eerste Afrikaans-Amerikaanse president, de verjaardag van Martin Luther King wordt gevierd. Die verjaardag wordt iedere derde maandag van het jaar gevierd en de inauguratie vindt natuurlijk iedere vier jaar op 20 januari plaats. Ik vind het wel bijzonder, dus, dat de twee dagen elkaar juist dit jaar opvolgen.

In augustus 1963 hield Martin Luther King Jr. zijn beroemde speech op dezelfde trap, waarvandaan Barack Obama gisteren de menigte toesprak. Vijfenveertig jaar later komt zijn "droom" althans voor een beetje uit.

Voor de kinderen is dit een dag vrij van school, net als morgen trouwens. Er wordt dus lekker uitgeslapen. Ik kan mezelf ook niet vroeg genoeg uit bed trekken om naar de core training klas te gaan. Ik besluit zelf boven een gewichtenroutine te doen, onderwijl naar de Daily Show kijkend.

Jon Stewart grapt, dat hij George Bush zal missen, want het is veel moeilijker om grappig materiaal over Barack Obama te vinden. Chris Rock zei hetzelfde op CNN. Maar ik heb er alle vertrouwen in, dat ze wel iets zullen vinden. Niemand is zo perfect, zelfs Obama niet.

De hele ochtend sneeuwt het al een beetje en er worden ons 3 tot 5 centimeter sneeuw belooft. Daar hebben we wel zin in, want deze winter is tot dusver wel koud, maar qua sneeuw is het veel minder, dan gewoonlijk. Het blijft maar net ten zuiden en net ten noorden van ons trekken. Zo ook vandaag, want het blijft bij enkele sneeuwbuien, geen halve centimeter zelfs.

Met Cosmo loop ik door zo'n sneeuwbui en hij vindt dat wel erg leuk. Grappig is, dat de sneeuw op zijn heupen blijft liggen. In een van de zijstraten is een paar dagen geleden een leiding gebroken, wat de stoep in een ijsbaan heeft veranderd.

Arme Cosmo glijdt er, voor ik er erg in heb, dat het ijs is, hard op uit. Gelukkig doet hij zich geen pijn en weet ik nu, dat ik daar beter niet kan lopen! Dat die mensen daar geen zout op hebben gestrooid, het is zwart ijs, dus levensgevaarlijk!

Dit keer zijn we keurig op tijd bij de chiropractor. Hij vraagt Saskia of ze hoofdpijn heeft gehad dit weekend. Dat was wel het geval, maar lang niet zo erg, als ze kunnen zijn. Tot nu toe lijkt de behandeling te werken en daar ben ik superblij mee!

Na het doktersbezoek rijd ik naar Whole Foods. Saskia heeft zin om smoothies te maken, dus daar kopen we de ingredienten voor. Vanavond hebben we weer een bijeenkomst van ons Nederlandse vriendinnenclubje en het eten zal taco's zijn. Daarvoor heb ik beloofd guacamole mee te nemen en die van Whole Foods is de beste, die ik ken.

Halverwege de middag gaan Saskia, Laura en ik naar de nagelsalon. Laura en Saskia zijn zulke dametjes! Heerlijk vinden ze dat getut! Saskia wil graag acryl nagels, maar die zijn mij te duur. Ze besluit haar eigen zakgeld eraan te besteden. Als de styliste dat hoort, geeft ze Saskia een flinke korting, heel aardig!

Saskia heeft nu een "French manicure", nagels met witte tips. Ook heeft de styliste er gratis een design op getekend. Laura's nagels hebben hetzelfde design. Ik ben dit keer eens voor een brons-achtige kleur gegaan, in plaats van het gewoonlijke rood. Wel gezellig, hoor, met die dametjes op stap, hun monden staan niet stil!


Saskia's "patroon", ze is er helemaal blij mee

Vanavond is de laatste Nederlandse damesavond, waar Sylvia bij aanwezig is. Het lijkt echt gisteren, dat zij, Hans en Teddie hier kwamen wonen (maar is 3 jaar geleden)! Het wordt een gezellige "Mexicaanse" avond met taco's en andere lekkernijen. Als Rick komt om mij op te halen, krijgt hij een kop thee en dessert aangeboden. Daarna mag hij als fotograaf functioneren om ons als groep nog een laatste keer met Sylvia te portretteren. Sylvia, we zullen je missen!


zaterdag, januari 17, 2009

Koud weekend

Zaterdag

We beginnen dit lange weekend (maandag is Martin Luther King's birthday, dinsdag Inauguration Day) met lekker uitslapen. Eigenlijk wil ik niet opstaan, want ik vind het helemaal niet leuk, dat Katja weer weg gaat vandaag.

Maar de hele ochtend zijn we bezig haar in te pakken. We zijn daar zo druk mee bezig, dat we helemaal vergeten, dat Saskia een chiropractor afspraak heeft. Die belt op, of er een probleem is. Nee, het is enkel een zeer ongeorganiseerde familie hier! Binnen vijf minuten ben ik er met Saskia en krijgt zij haar manipulatie.

Shannon en Leah gaan met Katja mee in haar Kevertje en er is absoluut niet genoeg plaats voor al hun spullen! Katja's skis en laarzen moeten er ook nog bij. Gelukkig hebben ze Jeroen bereid gevonden wat van de spullen maandag in zijn auto mee te nemen, want anders zouden ze vier uur lang opgevouwen moeten zitten.

Nadat we afscheid hebben genomen (tot mijn verbazing houd ik het helemaal droog), begin ik aan mijn Wii Fit routine. Het is buiten flink koud, dus dit is perfect voor mijn beweging vandaag. Veel van de oefeningen zijn echt moeilijk!

Om een uur of vijf belt Katja op. Het klinkt alsof ze huilt, dus ik krijg meteen een paniekerig gevoel. Ik kan niet goed horen, wat ze zegt, zo hysterisch klinkt ze, maar ik hoor het woord "hit". Ik schrik me lam en Rick hoort aan mijn stem, dat ik bang ben en staat meteen naast me.

Rustig probeer ik Katja te kalmeren, nog steeds denkend, dat ze huilt. Op de achtergrond hoor ik ook hysterie en ik heb geen idee, wat er gaande is. Rick en ik voelen ons echt vreselijk, in paniek wil Rick er al heen gaan. Maar dan hoor ik eindelijk, dat Katja lacht in plaats van huilt. De "grap" is, dat ze zogenaamd een koe had aangereden. Niet grappig, gezien de voorgaande problemen, die zij op die weg hebben ondervonden.

De dag verloopt verder heel rustig. Saskia krijgt Samira te logeren en wij eten maaltijdsoep en kijken tv. De afgelopen week was zo druk, dat dit wel even lekker is.

Om een uur of acht belt Katja, dat ze bij Virginia Tech zijn aangekomen. De "grap" van eerder zit ons toch niet lekker, dus we vertellen haar, hoe dat ons deed voelen. Ze weet zo goed, hoe bezorgd wij zijn, dat ze zo'n end moet rijden. Wij vonden het ook niet leuk om tegenover de meisjes, die met haar mee reden, voor gek gezet te worden.

Gelukkig ziet Katja ook in, dat het niet de "leuke" grap was, die zij voorzien hadden en ze betuigt haar oprechte spijt. Ik kan me zo die meiden in de auto voorstellen, maar vind ook (en Rick ook), dat ze zich wel wat meer bewust kunnen zijn van de gevoelens van anderen!

Zondag

Bij wijze van grote uitzondering is Rick eerder op, dan ik. Mijn bed voelt zo lekker warm! Als ik eenmaal beneden kom, is Rick al op weg naar Starbucks. Met een lekker ontbijtje komt hij thuis.

Om elf uur komt Janet. De afgelopen weken zijn we samen gaan fietsen, maar het weer vandaag is niet lekker. We verplaatsen onze workout dus naar onze fitnessruimte boven. Janet begint met een half uur op de lopende band en ik op de elliptische machine, daarna wisselen we van machine. Het uur is zo voorbij, want het is veel gezelliger met zijn tweeen, dan alleen!

Rick komt net terug van zijn wandeling met Cosmo en vertelt hoe druk het Metro station is met allerlei auto's van buiten de staat. Hij is ook helemaal blij, dat Microsoft's Silverlight wordt gebruikt door het Obama team om de evenementen rond de inauguratie live over het internet uit te zenden.

Via HBO hd (high definition) kijken we naar het concert op de Mall. Het lijkt echt of alles zich hier in de kamer afspeelt met HD! Ik krijg kippenvel bij de speech van Obama. En, zoals altijd, bij het zingen van "America the Beautiful", vooral als mensen als Tom Hanks meedoen! Ik moet toegeven, dat ik mijn tranen terug moet dringen. Dit is zo'n ongekend iets om mee te maken!


Wat een menigte! Een aantal bekenden zitten hiertussen



Hoe vaak heb ik al op deze trappen gelopen? Vreemd gevoel



Een indrukwekkende speech

Rick heeft zin om eruit te gaan en ik ben "game". We kijken welke films spelen en vinden Bride Wars. Kai en Saskia hebben daar geen zin in (de eerste omdat het een "chick flick" is, de laatste, omdat ze de film met vriendinnen wil zien). Dus gaan we met zijn tweeen op een date.

De film is erg leuk. Natuurlijk vinden we allebie Kate Hudson en Anne Hathaway ook goede actrices, dus dat helpt. Maar er is veel grappigs, veel ontroerends en al met al is het gewoon een goede film. Het is geen Oscar materiaal, maar we vervelen ons geen moment, dus anderhalf uur vermaak.

Na afloop gaan we samen eten bij Busara. Onderweg bellen we de kinderen en alles gaat daar goed. Dit Thaise restaurant is onze favoriet. Nu ook weer is het eten en de bediening fantastisch.

Thuis kijken we de rest van het concert op de Mall met HBO en daarna Desperate Housewives. Ik mis Katja, maar het is goed, dat ze weer op haar plaats is. Ze heeft ambitieuze plannen en wij kunnen niet anders, dan haar daarin steunen.

vrijdag, januari 16, 2009

Pannenkoeken!

De koudste lucht sinds het midden van de negentiger jaren heeft ons bereikt. Het is -14 bij het opstaan. Meestal ga ik in een trui naar de fitness, maar vandaag doe ik toch maar mijn skijack aan.

Na het uur gewichtheffen bespreken Pat, Marcella en ik, wat we zullen gaan doen. We zouden met zijn drieen de ijsafzetting bij Great Falls gaan fotograferen. Maar met harde wind en een gevoelstemperatuur van ver onder nul laten we dat plan maar schieten. Om toch iets leuks te doen spreken we af voor de lunch.

Thuis kan ik het niet laten toch een beetje Wii Fit te doen. De krachtoefeningen kan ik wel, de aerobics ook. Alleen mijn balans laat, tot mijn ergernis, nog flink te wensen over. De oefeningen zijn bepaald niet makkelijk.

Intussen loopt Leah boven op de lopende band. Het is te koud om buiten hard te lopen voor haar. Ook Katja loopt later binnen. Ze houden beiden goed het trainingsschema voor de halve marathon vol. En de honden profiteren ook, want die krijgen nu de nodige beweging door met elkaar te spelen. Het is mij echt te koud om een lange wandeling met Cosmo te maken!

Pat komt mij ophalen en Marcella wacht al bij Cafe DeLuxe. Het wordt een gezellige lunch, we lachen wat af! Ik zegen mijn besluit om lid te worden van Anytime Fitness weer eens. Ik heb er een paar erg leuke vriendinnen door gevonden!

Katja gaat op de valreep voor ze terug naar school gaat nog een derde piercing in haar oor laten zetten. Saskia wil dat ook dolgraag, maar ik vind haar er nog te jong voor. Ik ben sowieso niet voor al die piercings, eentje is leuk, maar meer hoeft van mij niet.

Laura gaat mee naar Saskia's derde chiropractor afspraak. Ze vindt het gekraak maar eng. Het klinkt ook wel eng, vooral de nek, dat vind ik ook nog steeds, al heb ik zelf ettelijke "kraak"beurten ondergaan en weet dat het geen kwaad kan. Het lijkt Saskia wel te helpen. Ze heeft althans deze week geen erge hoofdpijn gehad.

Al een tijdje willen Rick en de kinderen Nederlandse pannenkoeken eten. Daar genieten ze altijd van op Aruba, maar thuis hebben we ze al zeker tien jaar niet gebakken. We besluiten Katja's laatste avond thuis dus met een typisch Nederlands maal te vieren.

We gebruiken Koopmans pannenkoekenmix voor het beslag. Katja bakt het spek aan en iedereen geeft zijn of haar "bestelling" op. Er is appel, spek, champignons, ham en kaas. Ik merk, dat ik de kunst om de pannenkoeken met de pan om te draaien (zoals je op de foto aan mijn gezicht ziet, vergt dat wel wat concentratie!).


Iedereen smult van de Nederlandse kost op deze winterse avond. Na het eten komen Katja's vrienden uit de buurt nog even afscheid nemen. Morgen gaan Katja, Leah en Shannon terug naar Virginia Tech en zullen waarschijnlijk 6 maart pas weer thuiskomen.

woensdag, januari 14, 2009

Dagje skien

Woensdag

Gisteravond werd het laat en ik hoef tot half twaalf nergens te zijn, dus ik blijf lekker wat langer in mijn warme bed liggen. Het vriest flink buiten en we hebben het raam open, dus de rijp zit nog net niet op de dekens (volgens mijn ouders was dat eens wel het geval op de dekentjes van mijn wieg, wie weet, dat ik daarom zo graag in een koude kamer slaap.).

Woensdag is mijn gewichtendag, dus doe ik, al kijkend naar de Daily Show, een routine uit Fitness. Daarna mag ik van mezelf een half uur Wii Fitten. We zullen het een nieuw werkwoord maken.

Om half twaalf heb ik met Claudia afgesproken. We lopen met Ranger en Cosmo naar het hondenpark, waar tot mijn verbazing nog een paar andere mensen met hun honden de kou trotseren. Ik ben dik ingepakt, maar het stilzitten in de kou speelt me al gauw parten.

Claudia, die veel lichter is gekleed, dan ik, lijkt onaangedaan, maar mijn tenen en vingers voelen al gauw als ijsklompen. Dat is niet goed voor mijn spieren, dus ik zeg tegen Claudia, dat ik echt terug moet, want dit doet pijn. De honden zijn inmiddels ook uitgespeeld, dus dat is prima.

Als ik thuiskom maakt Katja zich klaar om naar Great Falls te gaan met Leah. Ze gaan daar picknicken en nemen de honden mee. Wat ze er niet bij vertelt, is, dat ze daarna nog een hike gaan doen. Daarbij raken ze verdwaald en komen pas vier uur later weer thuis! In dit weer is het niet aan te raden in het woud te verdwalen! Gelukkig vonden ze de weg terug, want in de winter is het moeilijk de paden te vinden.

Intussen wacht ik op Laura voor de eerste massage in het nieuwe jaar en na bijna een maand. Op mijn kalender staat, dat ze tussen 14 en 14:30 zal komen. Maar om 14:30 is er geen Laura. Ik denk nog, dat ik het dan vast verkeerd heb opgeschreven, maar als ze er om half vier nog niet is, laat ik een berichtje achter op haar antwoordapparaat. Ik weet vrijwel zeker, dat we tussen twee en half drie hadden afgesproken en ik erger me aan haar onbetrouwbaarheid. Maar misschien is er iets gebeurd, want bij dit schrijven, meer dan een dag later, heb ik nog niets gehoord.

Saskia's chiropractor daarentegen staat al klaar, als we binnenkomen. Het lijkt nu al wat beter te gaan met haar. Gisteren had ze wel hoofdpijn, maar niet zo erg en het duurde ook niet zo lang. Dr. Brandons accent valt me op, hij komt duidelijk uit Michigan (net als Ricks familie). Na tien minuten staan we weer buiten, Saskia gaat graag, alleen de massage van haar kaakspier vindt ze minder leuk.

Vanavond zijn Rick en ik uitgenodigd door Ronald, de vader van Michelle, die een paar jaar geleden bij ons logeerde. We ontmoeten hem, na alweer versteld te hebben gestaan van het drukke verkeer, in de lobby het Renaissance hotel.

Wij hebben Ronald vorig jaar voor het eerst in persoon ontmoet en het is erg leuk hem weer te zien. Hij heeft een reservering gemaakt bij Gordon Biersch en door de bittere kou lopen we erheen.

Daar worden we meteen naar een tafeltje gebracht, maar het is erg druk en pas na een tiental minuten komt de serveerster langs. Ze vertelt, dat het nog wel een paar minuten kan duren, want hun computer is down. We wachten en wachten en beginnen al aan een ander restaurant te denken.

Na nog eens tien minuten spreekt Ronald de serveerster weer aan en vraagt, hoe lang het nog gaat duren. Ze geeft eerlijk toe, dat het een chaos is en dat ze het begrijpt, als we liever elders gaan eten.

Natuurlijk zitten we hier midden in DC, vlakbij het Convention Center en het Verizon Center, dus restaurants ten overvloede. Rick en ik zijn vorig jaar eens bij Oya geweest en dat was heel goed en niet te druk. Ronald vindt het prima, dus we lopen erheen, het is ook nog eens naast zijn hotel.

We worden hartelijk verwelkomd en kunnen onze jassen afgeven. Dit restaurant heeft een heel mooi modern decor. Er is veel wit, maar het is heel warm. Er brandt een haardvuur in een van de muren en er komt water naar beneden in een andere. We krijgen meteen een schaaltje met lekkere kaasbroodjes.

Het menu is half Aziatisch, half Frans en heeft bijzondere gerechten. Alle drie kiezen we het prix fixe menu van drie gangen. Ik kies de firecracker garnalen, de zalm en toe een glaasje port (ik ben niet zo'n dessert liefhebster). Het smaakt allemaal even lekker.

Na afloop drinken we nog even wat in het Renaissance hotel. Het lijkt wel of we Ronald al jaren kennen, vrijwel altijd het geval met internet connecties. Het gesprek is geanimeerd, maar ik zie, dat Rick moe wordt. Na de late avond van gisteren moet ik zelf ook op tijd naar bed, dus nemen we afscheid van Ronald. We hopen ooit hem en zijn vrouw onze omgeving te laten zien. Ronald, nogmaals bedankt voor de heel gezellige avond en het heerlijke eten!

Donderdag

Vorig weekend kwamen Katja en Rick met het idee om vandaag te gaan skien. Katja kan aan het einde van de maand niet mee en ze wil heel graag deze winter wel met ons skien. Rick neemt vrij en Kai mag school missen, want hij heeft nog geen dag gemist dit jaar.

Aanvankelijk zou Saskia niet meegaan, want die heeft wel school gemist en skien is niet echt haar "ding". Maar vannacht gaf ze opeens twee keer over, zonder verdere symptomen te hebben. Ik zag mijn skitrip dus al niet doorgaan, want natuurlijk zou ik haar niet alleen laten, als ze ziek is.

Vanochtend voelt Saskia zich echter weer kiplekker, alleen is de schoolregel, dat een kind niet naar school mag, als hij of zij in de afgelopen 24 uur meer dan een keer heeft overgegeven. We overleggen nog even, maar besluiten Saskia dan ook maar mee te nemen (iets, wat ze zelf graag wil). Zij kan in het restaurant lezen en zo weten we het, als ze zich weer niet lekker gaat voelen.

Na alle skispullen (eindelijk) bij elkaar geraapt te hebben, vertrekken we rond tien uur naar Ski Liberty in Pennsylvania. Dat skigebied is zeventig mijl hiervandaan, dus (zonder verkeer) net iets meer dan een uur rijden. Maar op de beltway komen we al gauw in langzaamrijdend verkeer terecht. Er zijn heel veel "buitenstaatse" nummerborden te zien, wellicht al bezoekers voor het inauguratieweekend.

Eenmaal in Maryland rijden we lekker door. De omgeving wordt steeds landelijker. Maryland is een mooie staat, als je eenmaal het stedelijk gebied uit bent. Dichter bij de stad is de staat minder groen, dan in de voorsteden van Virginia.

Bij het leuke oude plaatsje Emmitsburg gaan we de snelweg af. We rijden door Main Street daar en ik vind het een schattig plaatsje. Rick is van een andere mening, die vindt alles maar oud (het stadje stamt uit de laat 18e eeuw), maar hij kan geschiedenis niet zo waarderen.

Net na elven rijden we bij Ski Liberty voor. Duidelijk is het aan te raden door de weeks te gaan skien. Er zijn maar heel weinig mensen.

Rick, Katja en Kai (snowboard) hebben hun eigen spullen, maar ik moet skis huren. Saskia besluit opeens, dat ze dat ook wil doen. Daar hebben wij onze bedenkingen bij, maar ze heeft niet meer overgegeven en lijkt verder niet ziek. Zij en ik huren dus skis, terwijl de anderen alvast de pistes opgaan.

De dame, die onze skis klaarmaakt, vraagt, of het een "moeder-dochter" uitje is. Ik antwoord, dat het meer een familie spijbeluitje is, want zo voelt het wel, al is Kai op de keeper beschouwd de enige "spijbelaar". Dat vinden ze prachtig en de hele groep daar wenst ons een heel leuke dag.

Iedere keer, als ik voor het eerst in het seizoen ga skien, wil ik weer even mijn "gevoel" ervoor krijgen op de beginnerspiste. Saskia gaat zuchtend mee, want dat is saai voor haar. Maar ik vind de liften eng en moet weer even wennen, en ik wil weer even mijn skis "voelen". Zal wel de leeftijd zijn en mijn angst om op gladde oppervlakken te vallen.

Gelukkig voor Saskia gaat het allemaal goed en ben ik weer klaar voor de "grote" lift en de groene piste (nog steeds beginner, maar je kunt er tenminste wat vaart maken). We vinden Rick onderaan de berg en gaan samen met de grote lift omhoog. Daar wachten ook Katja, Kai en een Virginia Tech vriend van Katja.

De vier jongeren nemen de blauwe en zwarte pistes, terwijl Rick trouw met mij mee naar beneden gaat. Het is lekker vriesweer, wel met een fikse wind. Overal op de berg wordt sneeuw gemaakt en die kanonnen spuiten keihard over ons heen. Dat maakt het geheel wel een stuk kouder, vooral op het gedeelte, dat vrijwel vlak is.

Na een paar keer op en neer is het tijd om lunch te gaan eten. We vragen een tafeltje in de gezellige McKee's Tavern. Voor mij is er tijdens het skien geen betere lunch, dan chili, en die van hen smaakt voortreffelijk.

Gesterkt gaan we de pistes weer op. Alleen merken we nu aan Saskia wel, dat ze vannacht ziek was. Bovenaan de lift klaagt ze er al over zich niet lekker te voelen. Maar in plaats van met mij de makkelijke piste te nemen besluit ze toch nog een keer met de anderen mee te gaan.


Als ik Rick beneden weer vind heeft hij Saskia al binnen geinstalleerd. Haar maag houdt zich goed, maar ze is gewoon moe en had het koud. Dat laatste vind ik ook een probleem, ondanks de handwarmers, die ik in mijn handschoenen heb gedaan. Vooral de gedeeltes op de pistes, waar sneeuw wordt gemaakt, zijn ijzig koud, omdat daar juist de wind ook keihard tegen is.

Met die waaiende "sneeuw" zijn skibrillen hard nodig. Maar die van Rick en mij beslaan om onverklaarbare redenen. Heel vervelend! Als ik het probeer af te drogen, bevriest het vocht ter plekke. Argh!

Noodgedwongen skien we dan maar zonder bril, maar waar sneeuw wordt geblazen is dat onmogelijk. Rick wil de hele tijd bij mij blijven, maar ik weet, dat het voor hem, die al sinds zijn vierde skiet, heel saai is om telkens dezelfde groene piste af te gaan. Ik overtuig hem eindelijk om ook de rest van de berg (die maar ongeveer 20 pistes heeft) te gaan verkennen. Er is maar een (lange) groen piste, de rest is voor meer gevorderden.

Bij elkaar ga ik zo'n tien keer naar boven en de sneeuw is perfect! Geen ijs, waar ik als de dood voor ben, dus ik geniet erg. Aan het einde van de middag gaan Katja en Rick de dubbele diamanten doen (moeilijkste) en Kai blijft bij mij op zijn snowboard.

Als de zon achter de berg verdwijnt wordt het nog een stuk kouder en we houden het voor gezien. Het was heerlijk! Vooral om de pistes vrijwel voor ons alleen te hebben. Zo kon ik mijn techniek goed oefenen. Nu het donker begint te worden komen de avondskiers en is het meteen een stuk drukker.

Om een uur of zeven zijn we weer thuis (onderweg horen we over de ongelooflijke noodlanding in de Hudson in New York, onvoorstelbaar!) en bestellen makkelijk een pizza. Wat een lekkere dag buiten zijn! En zo makkelijk om bij deze berg te komen, ik bedenk me, dat ik het zelfs alleen best zou kunnen doen.