Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, maart 31, 2009

Kersenbloesems

Vorige week vroeg Pat of ik vanochtend om kwart over zes met haar mee zou gaan naar Washington om de bloesems te fotograferen. Toen leek me dat wel een leuk idee, maar na de pijn van gisteren niet meer. Dan heb ik mijn slaap hard nodig.

Pat begreep dat gelukkig gisteravond en we spreken af, dat ik op zal bellen, als ik klaar ben om naar de stad te gaan. Het is maar goed ook, want vanochtend blijkt Sushi nog steeds ziek te zijn. Ze geeft al drie dagen over en heeft diarrhee. Dat is niet meer gewoon iets verkeerds gegeten.

Rick en ik bespreken wat te doen, want dit is waarschijnlijk de enige mooie dag voor mij om de kersenbloesems te gaan fotograferen. Ik stel voor om halverwege de middag terug te komen en Sushi naar de dierenarts te nemen. Rick wil daar niets van horen. Hij vindt, dat ik mijn tijd moet kunnen nemen. De dierenarts heeft meteen een opening, dus gaat Rick met Sushi ernaartoe.

Intussen maak ik een lange wandeling met Cosmo, zodat hij zijn beweging heeft. Het zal vandaag zo'n zeventien graden worden, maar dat is nog niet te voelen. Ik vind het best "nippy" en had wel handschoenen aan willen hebben. Maar de zon schijnt stralend, de lucht is blauw en, het allerbelangrijkst, het is vrijwel windstil.

Sushi, de arme poes, blijkt koorts te hebben, dus heeft een of andere ziekte. Er moet bloed af worden genomen en ze krijgt antibiotica en een middeltje tegen overgeven mee. Het is ook weleens goed voor Rick om naar de dierenarts te gaan, dan ziet hij ook hoe superduur het is! Meer dan $300 voor dit ene bezoek is toch idioot? Onvoorstelbaar, in een week zijn we meer dan $500 kwijt aan die praktijk! Er zullen toch genoeg mensen zijn, die dat niet even kunnen ophoesten?

Rick gaat naar zijn werk en ik parkeer de van op Claudia's oprit en loop naar de metro. Gewoonlijk zou ik lopen of fietsen, maar ik heb mijn fototoestel en twee lenzen mee en weet, dat ik bij terugkomst dankbaar zal zijn niet zover meer te hoeven lopen.

In de metro zit ik naast twee oudere stellen uit Michigan, die me de oren van het hoofd vragen. Bij het Smithsonian station loopt de trein leeg, iedereen gaat naar de kersenbloesems kijken. Toch is het over het algemeen minder druk, dan ik had verwacht. Het is natuurlijk ook dinsdag en, althans in dit gebied, nog geen spring break.

Zoals beloofd bel ik Pat, maar die neemt niet op. Dan sms ik haar maar en ze schrijft terug, dat ze helaas niet kan blijven. Ze heeft gasten uit New Jersey, die ook de bloesems willen zien, dus die moet ze thuis ophalen. Ik vind het wel best, want als ik op zo'n fotografie"jacht" ben, doe ik liever, wat ik zelf fijn vind. Al fotografeert Pat ook, zij blijft meestal veel langer op een plek, dan ik.

Het loopt tegen elven en ik begin met rond het Tidal Basin lopen. Daar zijn verreweg de meeste van Washingtons meer dan zesduizend kersenbomen te vinden. Ik besluit met de klok mee te lopen dit keer. Op mijn fototoestel zit mijn groothoeklens, die ik hier nog nooit heb gebruikt.

Het is weer honderd procent genieten. De zee van lichtroze bloesem, het uitzicht op het Jefferson Memorial en Washington Monument, de duizenden toeristen, voor wie dit de eerste keer is, dat ze deze pracht mogen aanschouwen. Ik voel me zo bevoorrecht! Ook, omdat Rick me gewoon zo'n hele dag hier gunt. Ik bel hem om hem ervoor te bedanken.


Tegen de tijd, dat ik het Tidal Basin rond ben, is het lunchtijd. Ik besluit naar het American Indian Museum te lopen, zo'n 2,5 km verderop (in Washington zijn de afstanden enorm). Daar bestel ik bij Mitsitam een gerookte zalm sandwich met varensalade. In die salade zitten de jonge varensblaadjes, nog opgerold, erg lekker.

Gesterkt ga ik verder. Ik ben nu dicht bij het Capitool, dus besluit daar omheen te lopen, wetend, dat de tuinen prachtig zijn in de lente. De magnolia's bloeien uitbundig en de kersenbloesems natuurlijk ook. Het is alweer lang geleden, dat ik voor het Capitool liep. Ik verbaas me erover, hoe dichtbij je te voet kunt komen.

Terwijl ik er rondloop, zie ik allerlei mensen, die weleens beroemd zouden kunnen zijn. Het is lunchtijd, dus de Senatoren en Afgevaardigden lopen "vrij" rond (er is enorm veel zwaar bewapende politie aanwezig). En dan zie ik opeens een bekende Amerikaan! Ik herken hem helemaal, maar heb geen idee van zijn naam of waar hem te plaatsen! Dat gaat me bezighouden tot de volgende keer, dat ik hem op tv of in een film zie!

Nu zie ik ook voor het eerst het nieuwe bezoekerscentrum van het Capitool. Daar moeten we binnenkort ook heen. Het ziet er mooi uit. Nu staat er een lange rij voor, want dit is een van de drukste periodes in de stad. Ik word dus niet verleid naar binnen te gaan.

Bij het Supreme Court wordt me door een netjes in pak geklede man gevraagd, of ik een foto wil maken van hem en zijn drie net zo keurig geklede compagnons. Natuurlijk wil ik dat!

Voor het Supreme Court ligt een mooie tuin, maar ook hard protesterende mensen. De demonstratie is tegen het besnijden van babies. Dit was nooit iets, waar ik over nadacht, tot ik zwanger werd hier in de VS.

Toen werd het opeens duidelijk, dat het besnijden van jongetjes gewoon was. Nu is dat in dit gebied niet meer zo, maar het wordt nog wel heel veel gedaan. Rick is besneden, maar er niet voor. We hebben destijds van alles erover gelezen en besloten Kai niet te laten besnijden. Ik voel me dus niet aangesproken door deze demonstratie.

Onder de kersenbloesembomen, die langs Constitution Avenue staan, loop ik naar de National Gallery of Art. De hele stad lijkt wel in bloei te staan! Overal zijn bloesems, werkelijk prachtig. Dit is zeker de tijd van het jaar om in DC te zijn.


Hier staan de enige glazen "pyramides" in Washington. Erachter zijn fonteinen en daar weer achter uitbundig bloeiende magnolia's. Kortom, het is een zeer fotogenieke locatie. Ik speel wat met de weerspiegelingen in het glas en fotografeer erop los.

Na een "pit stop" in het moderne gedeelte van de National Gallery of Art loop ik terug naar het Tidal Basin. Inmiddels staat de zon wat lager en hoop ik het late middaglicht te vangen. Het is een stuk drukker, dan vanochtend, maar het lukt me toch mooie foto's te maken. Wat dit jaar beter lukt is mijn camera zo instellen, dat het Jefferson Memorial scherp is in de foto's. Ik ben tevreden over het resultaat.


Met moeite neem ik afscheid van het Tidal Basin en de prachtige bloesem. Juist nu de zon lager staat zijn de kleuren beter. Maar mijn benen en voeten protesteren hard na bijna zes uur op de been en ik loop gauw terug naar de metro.

Tot mijn verbazing krijg ik meteen een zitplaats in de metro. Onderweg bekijk ik alvast mijn foto's en selecteer degenen, die ik wil behouden. Voor ik het weet zijn we terug in Vienna.

Daar loop ik een schoon huis binnen, want de schoonmaaksters zijn geweest. Saskia is natuurlijk weg naar een vriendinnetje (lang leve mobieltjes, Saskia en Kai zijn beiden zeer trouw met het laten weten, waar ze zijn). Cosmo begroet me zo lief, dat ik meteen besluit de komende dagen meer met hem te doen.

Eens te meer ben ik dankbaar voor de crockpot. Vanochtend heb ik er de ingredienten voor taco soep ingegooid en het eten is dus klaar, als ik thuiskom. Rick gaat eerst nog even sporten. Hij volgt met mijn applaus het "from couch potato to 5k runner" programma. We hopen met zijn allen de Race for the Cure te lopen begin juni.

Wat een superdag was het vandaag! Als ik zo door Washington loop wil ik mezelf wel knijpen of het wel echt is. Het is zo mooi, zo grandioos, superlatieven kunnen het niet beschrijven, foto's doen het geen recht. Eens te meer begrijp ik niet, dat toeristen deze stad een of twee dagen geven, terwijl er zo ontzettend veel interessants te zien en doen is!

maandag, maart 30, 2009

Wind!

Soms kan het hier zo hard waaien, dat het me aan Nederland doet denken. Vanochtend hebben we ook van die dreigende wolken, die je in Nederland ook zo mooi ziet. Waarschijnlijk door dit wilde weer zitten mijn spieren compleet in de knoop.

Eigenlijk had ik het plan om na de core trainingles naar Washington te gaan, waar de kersenbloesems in volle bloei staan. Maar nu het zo hard waait zal het niet mogelijk zijn mooie, scherpe foto's te nemen. Door de pijn is mijn energieniveau ook vrij laag. Het weerbericht voor morgen klinkt beter, dus ik stel mijn plan een dagje uit.

Het is nu ook zo mooi om door de buurt te lopen. Heel veel bomen en struiken staan in bloei en de combinatie met narcissen en hyacinthen maakt sommige tuinen een genot voor het oog. Vooral de roze "hangende" bomen vind ik prachtig. Inmiddels is de lucht ook knalblauw, wat de kleuren helemaal doet uitkomen. Ik loop er extra lang voor met Cosmo.


Weet iemand welke bomensoort dit is?

Bij Whole Foods haal ik dessert voor vanavond. We hebben het maandelijkse Nederlandse etentje bij Lia dit keer. Whole Foods heeft de keuze uit heerlijke dingen: verschillende soorten cake, tulband, vruchtenpies en meer. Ik ben niet zo'n zoetekauw, maar angelfoodcake met verschillende bessen erin vind ik wel erg lekker. Daar neem ik er een van mee. Niet iedereen houdt van angelfoodcake, dus ik neem ook een kersengebak mee.

Halverwege de middag kan ik het toch niet laten en neem mijn fototoestel mee naar de vijver hier dichtbij. Daarlangs staan prachtige perenbomen en kersenbomen. Ondanks de harde wind lukt het me toch een paar mooie plaatjes te schieten.


Bij de chiropractor krijgt Saskia haar derde evaluatie, die goed verbetering laat zien. Zij kan van nu af aan eens per week komen. Helaas voel ik me eigenlijk eerder slechter, dan beter, sinds ik ermee begonnen ben. Ik heb opeens weer veel vaker hoofdpijn vooral. Als dat zo doorgaat houd ik er na de 24 behandelingen, die de verzekering betaalt, mee op.

Saskia gaat vanavond naar een kick off van de Vienna Relay for Life bij het Chima restaurant. Ze is nu helemaal gemotiveerd geld in te zamelen voor kanker na de dood van het dochtertje van de leraar.

Zelf maak ik het vanavond zeker niet laat en hoop morgen minder pijn en meer energie te hebben om de prachtige kersenbloesems in Washington te gaan bekijken en fotograferen!




zaterdag, maart 28, 2009

Een weekend thuis

Zaterdag

Om te beginnen was het erg leuk en interessant om alle namenverhalen te lezen. Een naam aan een kind geven en een naam dragen is toch wel iets belangrijks, waar over na wordt gedacht, zo te zien. Bedankt aan degenen, die hun persoonlijke verhaal wilden delen!

Dit weekend strekt zich zonder verplichtingen voor ons uit en dat is wel lekker na de afgelopen paar drukke weekenden. Rick en ik hopen dus ook lekker uit te slapen en een aantal dingen in en rond het huis gedaan te krijgen.

Nu dacht ik dit nooit te zullen schrijven, maar vanochtend verfoei ik de zingende vogels! Mijn hemel, wat een concert, dat al voor half zes begint! We slapen met de ramen open, dus het klinkt werkelijk alsof er tien vogels op ons voeteneind zitten te zingen. Ik kan niet meer in slaap komen erdoor en voel me niet lekker, als ik opsta.

Dankbaar neem ik Mary Ellens voorstel een stuk te gaan lopen aan. Dat helpt zonder uitzondering mijn pijnlijke spieren. Het is mistig, miezerig weer en mijn nek en schouders voelen alsof er messen in steken. We doen een interval van twee minuten hardlopen en een twee minuten gewoon lopen.

Als Mary Ellen hoort, dat ik van plan ben de Army Ten Miler te doen, is zij daar ook meteen enthousiast voor. Vroeger liep ze regelmatig marathons. Maar nu moet ze zo vroeg naar haar werk en komt pas zo laat weer thuis, dat ik me afvraag, hoe ze gaat trainen. Haar antwoord daarop is, dat ze dan nog maar wat vroeger op moet staan. Hoe houdt ze het vol!

Inderdaad voel ik me bij thuiskomst beter, hoewel nog steeds raar lichthoofdig. Rick heeft in de tuin gewerkt. De achtertuin ziet er weer netjes uit, alleen moeten er nog "mulch" (houtsnippers) overheen. We besparen zo honderden dollars aan tuinmannenwerk en de beweging kan Rick ook goed gebruiken.

De kinderen vinden intussen hun eigen vertier, nu hun ouders zo saai bezig zijn. Kai gaat met vrienden Chinees eten in Vienna voor de lunch. Saskia wandelt ook met Laura en Aoife naar Vienna. Zij gaan bij Chipotle eten. Dat de kinderen zo, zonder auto, hun eigen dingen kunnen gaan doen, vind ik een van de voordelen van het wonen in dit stadje.

Rick en ik lunchen samen thuis. Dan hangen we de foto's, die mee hebben gedaan aan de fotoshow op. We hebben nog een helemaal lege muur in de woonkamer ervoor. Niet veel mensen zullen ze daar zien, maar ik wil er een soort galerij van maken. Alleen de winnende foto hangen we er niet bij, die gaat op een ereplek in de foyer.

Na een heel produktieve dag nemen we Saskia en Alexandra (die hier logeert) mee naar de mall. We hebben kaartjes voor Monsters vs. Aliens 3D, maar gaan eerst bij CPK eten.

We zijn vroeg, dus krijgen meteen een tafeltje. Dit blijft een van mijn favoriete ketenrestaurants. Hun pizzas zijn zo origineel! Ik kies de Neapolitan Pesto Chicken en die is heerlijk. Rick gaat voor de Tandoori kip pizza.

De meisjes vragen om kinderpizzas, omdat ze een grote niet opkunnen (wij ook niet, maar het kindermenu is off limits voor ons). Daarbij krijgen ze tot hun grote verontwaardiging ook een kinderkop met lemonade. Beiden zijn dertien, dus dit is een grote belediging. Toch kunnen ze er ook wel om lachen, gelukkig.

De film is tegen mijn verwachtingen in erg leuk. Ik verveel me tenminste geen moment en er is zo af en toe een grap, die alleen volwassenen begrijpen. Het 3D effect is erg goed gedaan. Het is zeker goed vertier om deze saaie, miezerige dag mee te beeindigen. Ik merk, dat ik zowel fysiek als mentaal steeds minder tegen dit weer kan.

De rest van de avond spelen Rick en ik Wii golf. Ik heb het nog nooit gedaan, Rick wel. Tot zijn verbazing ben ik er beter in, dan hij dacht, maar winnen van hem lukt me (nog) niet. Wat een uitvinding deze Wii! We zijn zo lekker bezig samen en zitten niet onderuitgezakt tv te kijken.

Zondag

Tot mijn schande moet ik toegeven, dat ik de vogels vanochtend heb buitengesloten. Ik slaap er veel beter door. Het is een dubbelzinnig gevoel, aan de ene kant vind ik vogelgezang heerlijk, aan de andere kant heb ik mijn nachtrust hard nodig en half zes is te vroeg om gewekt te worden.

Ook ben ik er niet trots op, dat dit sombere weer mij verschrikkelijk sikkeneurig maakt. Ik ben me ervan bewust, dat dit slechts de derde bewolkte dag is en ik weet niet, hoe jullie het in Nederland doen met zoveel sombere dagen!

Verschrikkelijk zeg, hoe zo'n humeur zich opeens van mij meester maakt! Het lukt me niet het van me af te schudden, wat ik ook probeer. Arme Rick! Hij vraagt mij mee naar Starbucks voor het ontbijt en de warme "misto" (koffie met geklopte melk) en de ei, bacon en kaas sandwich zijn, zoals gewoonlijk, erg lekker.

Maar ik weet, dat ik beweging nodig heb. Ondanks het sombere weer lijn ik Cosmo aan en ga joggen. Al gauw voel ik de wolken in mijn brein optrekken. Ik merk de mooi bloeiende bomen op en verbeeld me, dat de echte wolken ook lichter worden en zie ik daar zowaar de zon? Na 3,3 mijl ben ik weer thuis en voel me stukken beter.

Die zon kwam dus echt, compleet tegen de weersvoorspelling in. Niet alleen dat, maar het wordt ook nog eens lekker warm met 22 graden, ook al niet voorspeld. Voor de verandering vind ik het helemaal niet erg, dat ze het zo mis hebben!

Rick en ik werken in de tuin, maar ik vind het gewoonlijk vreselijk en heb dat altijd al gevonden. Al dat vuil onder je nagels, als kind vond ik dat al vreselijk. Er zit geen tuinvrouw in mij verschuild! Rick daarentegen is zover, dat de voortuin er keurig uitziet. Over doorzetten gesproken, want ik weet, dat hij dit ook geen leuk werk vindt.

Voor op de stoep bel ik Petra op. Het is hoog tijd om bij te kletsen en zonder, dat ik er erg in heb, is er zo meer dan een uur voorbij. Wat zijn er toch een stel mensen, waar ik graag dichterbij zou wonen! Petra is er een van.

Om drie uur heb ik afgesproken met Jan om te gaan fietsen, dus we hangen noodgedwongen op. Helemaal klaar fiets ik naar drie deuren verderop en dan valt me op, dat Jans auto er niet is. Paul doet open en Jan is nog aan het winkelen met haar moeder.

Paul belt Jan op haar mobieltje en ze vraagt of ik om vier uur nog kan, want ze wil wel erg graag fietsen. Ik vind het best, maar denk niet, dat ik dan nog fut heb voor twintig mijl. Zo laat in de middag is mijn energie vrijwel op.

Om kwart voor vier belt Jan, dat ze klaar is. Het is lekker warm buiten, hoewel het keihard waait. Ik heb een sweatshirt en een windbreaker aan, de laatste voor als het gaat regenen. De luchten zien er namelijk vrij dreigend uit, al lijkt alles op radar ver naar het westen.

Na tien kilometer vind ik het er toch wel erg op lijken, dat de wolken onze kant op komen. We maken dus rechtsomkeerts, maar gelukkig worden we niet nat. De voorspelde onweersbuien blijven compleet uit en na twintig kilometer fietsen is het zelfs helemaal zonnig, als we de cul de sac weer inrijden.

We zijn blij, dat we eropuit zijn gegaan. Het was wel enorm druk op het fietspad. Het drukst, dat ik het ooit heb gezien. Dat is goed, want dan blijft dit pad wel bestaan. Dat is altijd de vraag met snelgroeiende gebieden als het onze, hoe lang tot er gebouwd "moet" worden in recreatiegebieden.

Rick heeft veel gedaan in de tuin en is nu moe. Kai heeft geholpen en is ook moe. Saskia is de hele dag druk met vriendinnen geweest en is moe. Mijn energie is ook op.

Nu wordt duidelijk, dat coupons wel werken. We hebben een coupon van Chevy's, koop een hoofdgerecht, krijg het tweede voor $3,99. Allemaal hebben we wel zin in Tex-Mex. Het dichtstbijzijnde restaurant is Tequila Grande, maar de coupon brengt ons naar Chevy's.

Rick bestelt de dure fajitas (nou ja, duur, $15 kosten ze). Mijn salade is $13 en Kai's gerecht ook en Saskia quesadilla kost $8,99. Natuurlijk gaat de coupon van de $8,99, maar dat vindt Rick niet terecht, dus hij protesteert. Dan krijgt hij mijn gerecht voor $3,99 en is daar tevreden mee. Het is grappig om Rick zo assertief te zien en hij heeft nog succes ook.

Saskia is helemaal onder de indruk vanavond en nogal verdrietig. Een leraar op haar school heeft een anderhalfjarig dochtertje met een snelgroeiende hersentumor. De school heeft geld ingezameld en er is van alles gedaan, dus de kinderen voelen zich erbij betrokken.

Tragisch genoeg zal morgen de beademing stopgezet worden, dus het meisje zal sterven. Saskia is er helemaal ontdaan van. Ze zoekt steun bij Katja, die er ook zo van ontdaan zou zijn. Katja vertelt haar, dat zij net zo is, en Saskia schrijft, dat ik dat ook al heb gezegd. Ja, de zusjes lijken qua compassie voor anderen erg op elkaar.

Al ken ik de leraar en zijn familie helemaal niet, ik denk vanavond ook aan ze. Hoe moet het zijn om afscheid te nemen van je baby? Want dat is een anderhalf jaar oud kind toch nog. Het leven is vaak niet eerlijk en ik ken daar meerdere gevallen van, waar ik me zorgen om maak. Dat zoveel middle schoolers met hen meeleven helpt misschien een beetje.

De foto van Emily, die Saskia me laat zien, geeft haar een gezicht(je). Haar leventje was veel te kort, maar heeft toch een heel aantal jonge levens geraakt. Saskia is nog vastbeslotener veel geld voor de Relay for Life op te halen dit jaar. Beide meisjes zijn zeer begaan met dit goede doel en met recht.

Tussen de bedrijven door heb ik nog wat bloesemfoto's genomen vandaag. Het is nu bijzonder mooi overal:

vrijdag, maart 27, 2009

Namen

Ons gesprek tijdens de core training gaat vandaag vooral over namen. Het is interessant te horen, hoe mensen de namen van hun kinderen hebben uitgezocht. Zo hebben een heel aantal hun kinderen als tweede naam of hun meisjesnaam gegeven of de familienaam van hun moeder. Zo krijg je tweede namen als Walker, Lynn (voor een jongen) en Harrison.

Ook is de gewoonte vaak om naar de vader te vernoemen, die ook weer naar zijn vader is vernoemd. Zo krijg je bijvoorbeeld mijn neef, zwager en zijn vader, die Luke the third, Luke Junior en Luke Senior zijn. In het zuiden van het land krijgen vooral meisjes vaak een dubbele naam: Sammy Jo, Betty Lou en dergelijke. Meer over naamgeving in de VS kun je hier lezen.

Karen, die naast mij staat, vraagt, hoe je Katja schrijft. Haar dochter heet Katy en ze hoorde de naam Katja (of liever Katya) voor het eerst, toen zij drie maanden oud was. Bijna had ze haar dochters naam veranderd, zo mooi vindt ze Katja.

Natuurlijk wordt mij ook gevraagd, hoe wij aan onze namen zijn gekomen, want die zijn de meest "exotische" van het groepje. Katja heet voluit Katarina Margaretha en zou eerst Alexandra Margaretha worden (met roepnaam "Lexi").

Aan mijn ouders kon ik merken, dat zij graag vernoemd zouden worden. Mijn vader heet Alexander, roepnaam Lex of Alex, en de tweede naam van mijn moeder is Margaretha. Dus dachten we hen op deze manier te vernoemen. Margaret was ook nog eens Ricks moeders tweede naam, dus helemaal goed.

Maar echt dol op Alexandra en "Lexi" waren Rick en ik niet. Bovendien kwam er protest, dat Lexi teveel op Lex leek en daardoor verwarring zou veroorzaken. Op weg naar het ziekenhuis hebben we de voornaam dus veranderd in de naam, die wij beiden het mooiste vonden en de vlotte roepnaam Katja. Achteraf past deze naam ook veel beter bij Katja's bruisende persoonlijkheid en Katarina Margaretha vind ik nog steeds een heel mooie combinatie.

Kai Tristan is de jongensnaam, die Katja had gekregen, als ze een jongen was geweest. Al heel lang vond ik de naam Kaj mooi en Rick kon daarin meegaan. Alleen wilde hij een andere spelling, omdat de "j" hier weleens als "dzj" zou kunnen worden uitgesproken.

Tristan vonden wij allebei mooi bij Kai passen. Zelf vond (en vind) ik de heel Nederlandse namen, zoals Jeroen en Joost, erg leuk, maar die zijn voor Amerikanen moeilijker uit te spreken en daar wilde vooral Rick niet aan. Het enige "probleem", dat Kai weleens heeft, is dat men zijn naam als de meisjesnaam Kay uitspreekt. Zodra ze zien, dat hij een jongen is, wordt dat snel verbeterd. Zonder dat wij het wisten, bleek Kai ook een Hawaiiaanse naam te zijn, die "oceaan" betekent.

Saskia is altijd al mijn favoriete meisjesnaam geweest met Marjolein op de tweede plaats. Toen ik Rick ontmoette had ik een fret, die ik Saskia had genoemd, en ik heb lange tijd getwijfeld, of we een dochter nu nog wel diezelfde naam zouden kunnen geven. Rick vond dat gelukkig onzin, want we wilden allebei wel heel graag die naam voor een tweede dochter.

Marjolein mocht van Rick wel als tweede naam, maar niet als roepnaam. Daar was ik het ook wel mee eens, want de uitspraak ervan is niet direct duidelijk voor een Engelstalige. Zo was de meisjesnaam voor onze derde al gauw bepaald, maar met de jongensnaam hadden we flinke moeite.

Het is maar goed, dat Saskia een meisje was, want achteraf gezien was onze keuze van Jip Martijn niet zo geschikt. Jip zou waarschijnlijk als Dzjip worden uitgesproken en "to gyp" betekent iemand een loer draaien.

Alle drie de kinderen vinden hun namen gelukkig mooi. Al zijn hun namen hier ongewoon, alle drie kennen ze anderen met dezelfde naam, al wordt Katja meestal met een y of een i gespeld. Ik ben blij, dat Rick en ik een soortgelijke smaak qua namen hebben. Ik hoor weleens verhalen van multiculturele stellen, die enorme moeite hadden hierover een compromis te sluiten.

Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar lezersverhalen hier. Ben jij vernoemd (ik wel, naar mijn grootmoeder van moeders kant) en, als je kinderen hebt, hoe zijn jullie dan aan de namen gekomen?

Na het sporten stuur ik eerst mijn paspoortvernieuwingsaanvraag op en rijd dan naar Metro Run and Walk. De zolen van mijn hardloopschoenen zijn helemaal versleten en ik wil, omdat ik voor een langere race ga trainen, de goede schoenen voor mijn voeten vinden. Hier kijken ze naar hoe je loopt en hoe de oude schoenen versleten zijn.

De medewerker, die mij helpt, blijkt zelf de Army Ten Miler drie keer gewonnen te hebben! Die weet dus van alles over comfortabele schoenen. Mijn probleem is, dat mijn hiel in vrijwel iedere schoen op en neer wrijft, waardoor de kans op blaren groot is. Hij gaat op zoek naar het juiste paar schoenen daarvoor.

Het eerste paar schoenen, waar hij mee komt, zit als gegoten, maar vooral mijn rechterhiel zit nog vrij los. We proberen andere paren, maar daar is het probleem erger in. Veertig minuten later stelt hij voor om andere sokken te proberen. En ziedaar, probleem opgelost!

Met het eerste paar schoenen, dat ik aanprobeerde, vertrek ik tevreden. Ze passen als handschoenen om mijn voeten! De naam van de schoenen: Brooks Adrenaline. Hopelijk zal die adrenaline me naar de finishlijn van de Ten Miler brengen!

Naast de winkel ligt een Trader Joe's. Ik ben al lang niet meer bij deze winkel geweest en ga er weer eens rondkijken. Ze hebben de lekkerste dingen en zeer goede prijzen. Ik neem me meteen voor weer vaker boodschappen te gaan doen hier. Ze hebben o.a. ministroopwafels, die ik meteen meeneem.

Het is inmiddels heerlijk weer, dus tussen de bedrijven door ga ik buiten zitten lezen. Als Saskia thuiskomt wil ze met Laura naar de mall. Ze heeft een hot tub partijtje bij ons overbuurmeisje Mary Kate vanavond en wil daarvoor een cadeautje zoeken. De meisjes vinden niets leuker, dan een paar uur in de mall doorbrengen.

Intussen ga ik naar de chiropractor. Om de een of andere reden heb ik vandaag veel pijn en de manipulatie maakt dat alleen maar erger. Ik ben er nog niet uit, of de behandelingen wel effect hebben. De pijnniveaus fluctueren de afgelopen paar weken, maar dat lijkt meer met het weer, dan de chiropractor te maken te hebben.

Zoals meestal op vrijdagavond heeft Rick zin om uit eten te gaan. Kai gaat ook gezellig mee, Saskia eet bij Mary Kate. We kiezen de nieuwe Maplewood Grill om uit te proberen.

Het Franse restaurant Le Canard, dat het steeds slechter ging doen, ging een paar maanden geleden dicht. Wij dachten voorgoed, maar er bleek een makeover gaande te zijn. Een paar weken geleden werden de deuren weer geopend onder de nieuwe naam Maplewood Grill. De eigenaar en de chef (zoon van de eigenaar) zijn hetzelfde, maar het menu en het interieur helemaal gemoderniseerd.

Het klassieke Franse menu heeft plaatsgemaakt voor een modern Amerikaans menu met Franse tinten. Wij beginnen met een voorafje van zalm quesadilla met een lekkere mais, tomaten en advocado salade erop. Zelfs Kai waagt zich eraan en vindt uit, dat hij gerookte zalm ook lekker vindt. Zijn smaak wordt steeds gevarieerder.

We moeten wel erg lang op het entree wachten. Zo lang zelfs, dat we een gratis dessert aangeboden krijgen. Mijn salade met gegrilde scallops en gamba's is prima bereid en ook de gerechten van Rick (Wiener Schnitzel) en Kai (hamburger) zien er goed uit.

Kai kiest de drie soorten creme brulee als dessert en Rick en ik delen de zwarte en witte chocolade mousse. Al met al een erg lekker etentje met redelijke prijzen. Het restaurant zat ook bijna vol, een grote verbetering met voorheen, toen wij een paar keer de enige klanten waren op het weekend.

donderdag, maart 26, 2009

"Chores" dag

"Chores", ik vind het een prachtig woord voor alles, wat er gedaan moet worden. Ik kan me eigenlijk geen Nederlands equivalent bedenken. "Taak" dekt het niet helemaal, een "chore" heeft een "het moet, maar ik heb er geen zin in" bijbetekenis.

Vandaag wordt mijn "chores" dag van de week. Het is een regenachtige dag, dus geen verleidingen om erop uit te gaan. Rick vertrekt voor dag en dauw en ik zorg, dat Kai en Saskia op tijd naar school vertrekken. Als Saskia om zeven uur de deur achter zich dichttrekt, ga ik nog even slapen.

Dat even duurt langer, dan ik had gedacht, pas om kwart voor negen word ik wakker! Ik had de wekker moeten zetten, want ik wilde eigenlijk naar Pilates. Die les begint, als ik wakker word.

Gauw bedenk ik een andere sportroutine. Natuurlijk moet Cosmo uitgelaten en verder heb ik wel weer zin in Wii Fit. Dat moet maar genoeg zijn. Maar Cosmo heeft er vandaag geen zin in. Hij plast een keer en trekt dan de hele tijd, dat hij niet verder wil gaan. Ik weet nooit, wanneer de ziekte van Lyme hem nog parten speelt, dus ik forceer het maar niet. Ik heb veel meer pijn met dit weer, dus wie weet hij ook?

Binnen zet ik de Wii Fit aan. Ik wil mijn scores voor de step verbeteren en dat lukt wonderbaarlijk goed. Ik moet zeggen, dat een half uur "advanced" step (zes keer vijf minuten) me flink doet transpireren. Het blijft leuk, zo'n competitie met jezelf. Na nog wat boksen en joggen heb ik er een uur opzitten en nog het gevoel, dat ik echt wat gedaan heb ook.

Na een aantal huishoudelijke taken af te hebben gewerkt, neem ik Cosmo mee naar Vienna. Als hij dan niet wil wandelen, ziet hij zo tenminste iets anders, dan het huis. Hij vindt het heerlijk om mee te gaan en ziet van alles.

Dit jaar tien jaar geleden werd ik Amerikaans staatsburger. Op 9/9/1999 zwoor ik met zo'n honderdtal anderen dit land trouw. Het was de dag voor mijn 38ste verjaardag en twee dagen voor de bruiloft van mijn zusje in Massachusetts.

Wat een weekend was dat! Mijn vader had problemen met zijn rug en mijn moeder wilde daarom, dat we in caravaan naar Massachusetts zouden rijden. De inzweringsceremonie was 's middags en meteen daarna zijn we vertrokken. Op tijd voor het "rehearsal dinner" (altijd de avond voor de bruiloft) waren we in Massachusetts, ik als kersverse Amerikaanse. Inmiddels is mijn zus dat ook en mijn broer Canadees en zo hebben we drie nationaliteiten in onze familie.

Maar ik dwaal af. Aangezien Amerikaanse paspoorten tien jaar geldig zijn, zal het mijne in september verlopen. Meestal willen landen, dat een paspoort nog tenminste zes maanden geldig is, dus het lijkt me een goed idee het verlengingsproces in gang te zetten.

Bij Motophoto laat ik paspoortfoto's maken. De fotograaf laat me de foto eerst goedkeuren. Wat een uitvinding toch, digitale fotografie! Vroeger nam men een foto en je moest het er maar mee doen. Als ik deze foto niet goed had gevonden, had hij er gewoon nog een genomen. Maar de foto gaat ermee door, dus ik bestel vier pasfoto's ervan.

Hier regelt het postkantoor paspoortaanvragen en -verlengingen. Alleen zie ik geen formulieren liggen, als ik er binnenloop. Gelukkig vraagt een medewerker, wat ik zoek, en hij gaat ergens achter een formulier ervoor halen. Daarop lees ik, dat ik de hele verlenging per post kan afhandelen! Zoals de tieners zeggen: "Sweet!"

Thuis heb ik een email van Betterphoto.com, weer een leuke opsteker voor mij. Na iedere cursus wordt er gestemd voor de drie beste deelnemers. Deze cursus was druk met vijfentwintig deelnemers (soms zijn er maar een tiental). Ik kreeg de op een na meeste stemmen!

De fotografe, die de meeste stemmen kreeg, is degene, waar ik op stemde, want zij was werkelijk supergoed. Een hele eer dus weer, ik krijg er een gratis online galerij voor. Als ik wat meer tijd heb ga ik kijken, wat dat inhoudt.

Als Kai uit school komt, gaan we naar Metro Run and Walk. Kai wil meedoen met de Army Ten Miler, maar om te trainen zal hij hardloopschoenen nodig hebben. Nu heeft hij enkel skateboardschoenen.

Eigenlijk heb ik ook hard nieuwe schoenen nodig, maar daar hebben we vanmiddag geen tijd voor. Bij deze zaak kijken ze echt, hoe je loopt, hoe je voeten eruit zien (smal, breed, hoge wreef etc.). Kai vindt vrijwel meteen een goed paar, ik wil bijna schrijven "schuiten". Mijn hemel, wat een voeten heeft die jongen! Tweeeneenhalve Amerikaanse maten groter, dan zijn vader, hij heeft maat 46 1/2 in Europese maat.

Precies op tijd zijn we klaar om naar de dierenarts tien kilometer verderop te racen. Tien minuten voor tien kilometer, dat moet lukken, toch? Cosmo is al mee, dus dat scheelt. De interstate werkt voor de verandering mee en we komen maar een paar minuten na vieren aan.

Met tegenzin loop ik het gebouw binnen. Cosmo moet Frontline en Sentinel hebben en voor die laatste moet hij eerst een "checkup" hebben, anders schrijven ze het niet voor. De nieuwe regel is, dat de hond eens per jaar onderzocht moet worden om het hartworm medicijn te kunnen krijgen. Is er in Nederland ook hartworm? Ik had er voor we hier huisdieren kregen nooit van gehoord.

Enfin, natuurlijk zijn wij dol op Cosmo en willen, dat hij gezond blijft. Voor $54 wordt Kai en mij dus door dierenarts verteld, dat Cosmo er fantastisch uitziet, het juiste gewicht heeft en gewoon een prachtige hond is. Dan neemt ze hem mee voor een hartworm test ($39) en een distemper injectie ($18). Dierenartsen zijn zo duur!

Een tijdje geleden bestelde ik Cosmo's medicijnen online. Er zijn verscheidene dierenapotheken online, die veel goedkoper zijn, dan de dierenartsen. Voor Sentinel moet je dan de informatie van je dierenarts geven. Tot mijn verbazing werd ik een paar dagen later gebeld door de praktijk, dat zij ons dezelfde prijs konden bieden, als online.

Sindsdien zoek ik het internet af voor de goedkoopste prijzen voor de medicijnen. Dit keer moest ik een afdruk meebrengen van die prijzen. Prima! Bij Discountpetdrugs.com vind ik de beste prijzen dit keer.

De praktijk rekent $102 en $103 voor de medicijnen, maar ik krijg ze meer voor $38 en $39 minder! Zo bespaar ik bijna $80! Dat is toch niet niks. Ik vraag me af, hoeveel mensen het volle pond betalen hier, zonder te weten, dat je zo bijna de helft korting kunt krijgen.

Saskia is thuis, als we terugkomen. Ze heeft voor het eerst in lange tijd erge hoofdpijn, maar opvallend is, dat ze met wat ibuprofen weer gauw opknapt. Dat was voorheen niet het geval.

Vandaag hebben ze op school een "Lock Down" drill gehad. Dit is voor het geval er iemand in de school is, die kwaad wil. Ze moesten de deuren op slot doen en de lamellen dicht en zwarte doeken voor de ramen. Daarna moesten ze onder hun lessenaar gaan zitten en muisstil zijn. Dat laatste lukte niet zo, vertelt Saskia, veel kinderen giechelden en waren niet stil, wat hun lerares boos maakte.

Mensen van de school kwamen aan de deuren rammelen en Saskia vond het over het algemeen maar eng. Toch vind ik het wel goed, dat dit soort "drills" (er zijn ook brand en tornado drills hier) worden gedaan. Zo weten de kinderen in noodgevallen wat er gaat gebeuren. Helaas is dat enkele keren wel nodig geweest.

Vanavond gaat Saskia kijken bij het "Wassenbeeldenmuseum" van de klas na haar op de basisschool. Vorig jaar was Saskia daar Lucille Ball, voor het eerst in de geschiedenis van de school. Die actrice is Saskia's idool. Saskia werd toen ook uitgenodigd door de Vienna Chamber of Commerce met klasgenoot Ryan voor lunch.

Lucille Ball is nu kennelijk permanent toegevoegd aan de lijst met historische figuren, want een overbuurmeisje van ons is haar dit jaar. Natuurlijk vindt Saskia haar interpretatie van de comedienne maar zeer matig. Saskia was ook inderdaad een super Lucy, omdat ze ook echt dol is op de actrice, die spirit heeft een ander kind waarschijnlijk niet.

Het blijft maar koud voor de tijd van het jaar en mijn crockpotmaaltijd met kip, Mexicaanse tomaten, kaas en tortilla chips gaat er goed in. Kai vooral is dol op deze maaltijd. Voor morgen worden er warmere temperaturen voorspeld, ik ga er volop van genieten, want het weekend ziet er weer als hommeles uit!

woensdag, maart 25, 2009

Op zoek naar Virginia Bluebells

Mijn been voelt iets beter aan, dan gisteren, toen ik wat mank liep van de pijn. Gisteren twijfelde ik daarom, of ik er wel goed aan zou doen om naar core training te gaan. Ik besluit wel te gaan en lichtere gewichten te gebruiken. Ik wil het risico niet lopen het erger te maken.

Gelukkig gaat het goed, de beweging lijkt zelfs de pijn te verminderen. Het wordt weer een gezellig uur. Iedereen feliciteert me met mijn winnende foto en allerlei onderwerpen passeren de revue.

Tijdens de lunch vorige week heb ik het groepje daar verteld, hoe Rick en ik elkaar hebben ontmoet. Mai Lan was daar bij en wil, dat ik het de overige dames ook vertel. Het is ook allemaal wel toeval. Een paar jaar geleden heb ik het verhaal hier ook opgeschreven, voor degenen, die het nog niet kennen.

Na afloop gaan Mai Lan en ik nog even op de nieuwe elliptische machines. Zij is getrouwd met een militair en heeft over de hele wereld gewoond. Haar naam is Vietnamees, want ze heeft een Vietnamese moeder. Ze vertelt, dat zij de exotische naam heeft en haar zussen heten Jane en Peggy, gewone Amerikaanse namen, dus.

Nu de zon nog schijnt wil ik met Cosmo naar Great Falls. Langzaam begint de natuur te ontwaken en een van de mooiste dingen van de lente vind ik de felblauw bloeiende Virginia Bluebells. Ik wil gaan kijken, hoe ver open die zijn, want ik wil de bloeiperiode niet missen.

De weg naar Great Falls is altijd al mooi, maar nu in de prille lente helemaal. Roze en witte bloesembomen lijnen de straten en grote gele forsythia struiken sieren de tuinen. Gewoon rondrijden is al een genot zo.

Met mijn America the Beautiful pas kom ik zo het park in. Het is er heel rustig, slechts een paar serieze hikers met backpacks zijn aanwezig. Ik heb mijn groothoeklens expres op mijn fototoestel laten zitten, want daarmee heb ik nog geen foto's van Great Falls gemaakt.

Bij alle drie de uitkijkpunten neem ik een paar foto's. Het valt me op, hoeveel verder weg de watervallen lijken met de groothoek. Maar het geeft wel een mooi idee van de grootsheid van het park.


Daarna neem ik het rivierpad. Althans "pad" is een groot woord, het grootste gedeelte is zeer ruig met rotsen en het is goed opletten om de groene markeringen te volgen. Meestal loop ik het kortere rondje, maar dit keer ga ik een stuk verder langs de rivier. De uitzichten zijn prachtig, we lopen hoog boven de Potomac rivier, die hier de diepe Mather Gorge heeft gesleten in de rotsen.

Cosmo geniet duidelijk! Hij vindt het springen en klimmen op en over de rotsen heerlijk. Zijn hele lichaamstaal laat zien, dat hij grote lol heeft! Hij ruikt ook duidelijk allerlei dieren. Deze wandelingen zijn zoveel beter voor hem, dan de wandelingen door de buurt. Die vervelen mij al, laat staan hem!


Alleen is er op deze route geen bluebell te bekennen. Ik loop dus terug, voorbij de watervallen, de andere kant op. Daar heb ik de bluebells een paar jaar geleden gezien. Ook nu vind ik ze na wat zoeken. Ze zijn namelijk nog maar net boven de grond en nog paars in de knop. Het hoogtepunt is nog een week of twee weg, zo te zien.


Het duurt nog wel even voor deze in bloei staan



Deze bloeien wel al

Voldaan na een lekker lange wandeling keer ik terug naar de van. Cosmo gaat meteen slapen en ik stop even bij Whole Foods. Ik heb vanavond Bunco, dus wil een snel klaar te maken maaltje. Als ik zie, dat ze blackened zalm hebben, ga ik overstag. Die is toch zo lekker!

Brandon, de chiropractor, vindt van alles mis met mijn heupen. Hij denkt, dat de spierpijn daardoor kan komen. Dat zou fijn zijn. Het doet in ieder geval na de manipulatie een stuk minder pijn.

Vanavond is er dus Bunco. Er zullen een aantal nieuwe dames zijn, zag ik op de spelerslijst. Dat vind ik het leuke eraan, ik ontmoet telkens weer nieuwe vrouwen uit de buurt. Het thema dit keer is "Barbecues and picnics", waarvoor we dus iets van ongeveer $3 mee moeten nemen. Ik heb een lekkere marinade gekozen, dat kan iedereen gebruiken.


dinsdag, maart 24, 2009

Georgetown

Alweer is het schitterend weer, maar oh, zo koud! Het heeft vannacht zo hard gevroren, dat de magnolia bloesems bruin zijn geworden. Dit gebeurt wel vrijwel ieder jaar, maar meestal als de boom net bloeit. Ik had dit jaar goede hoop, dat ze tot het einde mooi roze zouden blijven. Helaas!

Een aanhoudende specht klopt op de bomen naast ons huis en wekt mij vroeger, dan gewoonlijk. Ik zie hem vanuit ons slaapkamerraam zitten. Het is een grote "Woody Woodpecker" met een felrode kuif. Gauw grijp ik mijn fototoestel, maar, na zeker een uur geklop, vliegt hij nu juist weg!

Met Pat heb ik om tien uur afgesproken, dus ik ga nog gauw een powerwalk doen met Cosmo. Dat gaat zo'n half uur goed en dan voel een "zing" achterin mijn bovenbeen. Oh jee! Mijn oude hamstring probleem is terug! En dat als ik wil gaan trainen voor een tien mijl race. Het doet genoeg pijn, dat ik mank ga lopen, dus ik ga maar gauw naar huis.

Daar rek en strek ik en lig op een tennisbal. Cosmo is jaloers, hij wil de tennisbal! Ondanks de pijn lach ik me rot om hem. Hij gaat zelfs zielig zitten piepen, omdat ik hem de bal niet geef! Nou ja! Hij heeft een eigen bal en een hele mand met speeltjes.

Pat neemt ook gelijk mijn fotoshow foto's mee. Het is toch wel weer erg leuk om dat eerste prijs lint te zien! Dit weekend ga ik ze in onze living room ophangen. Daar is nog een lege muur, waar ik mijn fotogalerij(tje) van wil maken.

Eigenlijk wil Pat liever naar Washington rijden en we bespreken, waar we dan kunnen parkeren. Dan stelt ze voor om naar Georgetown te gaan en ik ben helemaal voor! Al een tijd wil ik graag een fotografietocht daar maken. Het is zo'n pittoreske buurt en het weer is perfect vandaag met de knalblauwe lucht.

Zo gezegd, zo gedaan en een half uur later rijden we de Key Bridge over het bruisende Georgetown in. Deze oudste buurt van Washington heeft mooie (en dure!) winkels en heel veel restaurants en bars. Het is een van de uitgaansbuurten hier. Maar vlak buiten al het bruisende ligt een rustige historische buurt.

We vinden wonder boven wonder een parkeerplaats aan M Street en betalen $2 voor twee uur parkeren. Zoals altijd willen we eerst een hapje eten voor we erop uit gaan. Ik ken een heel aantal leuke restaurantjes hier, maar Pat stelt er een voor, waar ik nog nooit heb gegeten. Dat is natuurlijk veel leuker!

Pizzeria and Birreria Paradiso lijkt van buiten niet veel, maar binnen hangt er een gezellige sfeer en het ruikt er hemels. Gevestigd in een oud pand is dit niet alleen een pizza restaurant, maar er is ook een ellenlange bierlijst. Hier moet ik Rick eens mee naar toe nemen!

Pat en ik delen een 8 inch pizza met spinazie, ui en champignons en een mesclun (is dat ook zo populair in Nederland, als die verschillende bladgroenten gemixt?) salade met balsam azijn, olijven en ansjovis. Superlekker, allemaal!

Nu zijn we klaar om erop uit te trekken. We hebben allebei onze groothoeklens op onze fototoestellen. De buurt is prachtig, prille lentebloemen staan in de kleine tuintjes in bloei en de bomen bloeien hier in DC ook al.


Ramen en deuren

De groothoeklens geeft een ander perspectief, dan een gewone zoemlens, die ik anders gebruik. De tijd vliegt, want er zijn zoveel interessante onderwerpen om te fotograferen! De meeste huizen stammen uit de laat achttiende en vroeg negentiende eeuw en ze zijn allemaal anders, sommigen ook in vrolijke kleuren geverfd.


De verschillende huizen, de meesten kosten een miljoen of (veel!) meer

Wat vooral opvalt is het prachtige ijzerwerk. Net heb ik dat in het French Quarter in New Orleans bewonderd, maar ik had geen idee, dat er in Georgetown ook zoveel van te zien was! Het is puur genot om door deze straten te lopen. De mensen zijn kennelijk aan fotografen gewend, want we krijgen alleen maar vriendelijke reacties van mensen, die thuis zijn.


Mooi ijzerwerk

Tegen de tijd, dat de meter van de auto afloopt, zijn we klaar om te gaan. We hebben maar een paar blokken gelopen in die anderhalf uur! Zoveel verschillend moois was er te zien. Het was ook leuk om de groothoeklens te gebruiken, weer eens iets heel anders!

Tevreden gaan we huiswaarts. Pat zet mij af en gaat dan door naar huis en dan door naar New Jersey. Daar hebben ze hun oude huis nog en Pat gaat de tuin daar klaar voor de zomer maken. Ze nodigt mij ook uit daar eens heen te gaan met haar en dat lijkt me erg leuk.

Met Saskia en Samira ga ik naar Giant om wat vergeten boodschappen te doen. Ik denk, dat ik de komende jaren heel vaak een extra "dochter" mee zal hebben. Saskia neemt vriendinnen mee naar de chiropractor, supermarkt en wie weet wat nog meer.

Terwijl ik avondeten haal voor vandaag, komen de meisjes met chocolate chip cookie mix. Die worden natuurlijk thuis met zijn drieen, Mary Kate komt ook, onder veel gegiechel en gesnoep van het deeg (tot Saskia's ergernis), meteen gebakken. Het ruikt heerlijk in huis erdoor!

Na zo'n drukke dag houd ik het avondeten makkelijk: taco's. Iedereen vindt ze lekker en ze zijn zo klaar. Eigenlijk vinden we allemaal de meeste Mexicaanse gerechten lekker. Morgen dus nog zo'n Mexicaans getint gerecht, lekker pittig en makkelijk!





maandag, maart 23, 2009

Sportdag

Wat is het toch veel makkelijker opstaan, als de zon uitbundig schijnt en de vogels vrolijk fluiten. De temperatuur, onder het vriespunt, laat wat te wensen over, maar allah.

Het lukt me deze maandag na het drukke weekend niet meteen op gang te komen. Rustig drink ik mijn koffie en eet mijn Griekse yoghurt met kersensaus. Christine is gisteren teruggekomen van haar Disney vakantie en belt op om bij te kletsen. Dat komt me goed uit, want dat geeft me een excuus nog even niet actief te worden.

Maar om kwart over negen moet ik er toch echt aan. Gisteren hebben we besloten, dat we de Army Ten Miler in oktober gaan lopen. Ik voel me energiek en geinspireerd en besluit vijf kilometer te gaan joggen.

Hardlopen wil ik het niet noemen, want het is mijn eigen tempo. Ik moet zeggen, dat ik het met gemak volbreng, terwijl ik al een tijdje niet aan een stuk gejogd heb. Kennelijk blijft mijn uithoudingsvermogen goed met wat ik de afgelopen maanden aan beweging heb gekregen.

Als ik in de straat naast ons huis uitloop, zie ik vlak voor ons opeens een vos op de stoep. We schrikken van elkaar en Cosmo wordt helemaal wild. De vos maakt meteen rechtsomkeerts en verdwijnt in een tuin.

Deze vos heb ik hier een paar jaar geleden al eerder gezien. Hij woont er kennelijk nog steeds. Ik denk, dat er dan in de buurt ook een vossennest is. Daar is het nu de tijd voor. Cool! Dat zulke dieren een paar honderd meter van ons huis wonen blijf ik leuk vinden.

Net als ik me klaar maak om naar Anytime Fitness te gaan, belt Roger op. Ik verwachtte het al half, want dit gebeurt vrijwel altijd. Hij heeft al een afspraak om elf uur, kan ik later komen? Half een wordt het, dat moet ik nog net halen, voor Martine komt om te gaan lopen.

Om de opengevallen tijd nuttig door te komen ga ik naar Whole Foods om melk en avondeten te kopen. Aan de ingang van de winkel zijn narcissen, tulpen en hyacinthen te koop. Een bosje met drie hyacinthen kost, zonder gekheid, $10!!! Narcissen zijn goedkoper, maar die kan ik ook uit de tuin plukken. Laat maar, dus.

Het eten vanavond wordt heel simpel: worstjes, tomatensoep en stokbrood. Rick en Kai zijn dol op Duitse worstjes, dus ik ga op zoek naar Bockwurst. Die vind ik gauw, maar ook echte knakworstjes! Die zie je hier niet veel, dan die lange Duitse knakworsten. Ik neem beiden mee en voor mezelf kipworstjes met spinazie en provolone. Ook heeft Whole Foods een nieuw soort stokbrood met allerlei verschillende zaden erin. Ontzettend lekker!

Ietwat vroeg kom ik aan bij de sportschool. Tot mijn verrassing staan er nieuwe elliptische machines. Die moet ik uitproberen! De tv's zijn hdtv. De machines kun je met je vinger regelen en een van de talen is Nederlands! Voor de grap verander ik die van mij daarin en werkelijk alles is in het Nederlands. De persoon na mij zal wel denken, ha ha!

Roger komt precies op tijd en gaat aan mijn rugspieren werken, waar ik problemen mee heb. Hij is werkelijk heel goed. Het halve uur is zwaar, maar ook zo voorbij daardoor. De oefeningen, die hij me laat doen, kan ik doen, maar zijn altijd een grote uitdaging.

Een aantal jaren geleden heb ik de beginnerscursus personal training gedaan. Het leek mij echter saai om te tellen, hoe vaak iemand een gewicht optilt, dus ik heb er verder niets mee gedaan. Roger heeft er echter duidelijk plezier in om verschillende moeilijke oefeningen te bedenken. Misschien is het zo wel een leuk vak.

Precies op tijd ben ik terug, want Martine komt om te lopen. Het is inmiddels heerlijk weer, dus we gaan lekker Nottoway Park in. Daar lopen we een uur door het bos. Het prille lentegroen begint al en een mooie vlinder vliegt voor ons uit. Ik krijg echt lentekriebels, zin om buiten te blijven, geen kou meer. Maar dat laatste gaat niet lukken, want het wordt nog niet warmer.

Als ik thuiskom heb ik echt het gevoel een sportdag achter de rug te hebben! Het enige wat nog overblijft vandaag is het bezoek aan Brandon, de chiropractor. Gelukkig hoeven we dit keer nauwelijks te wachten. Saskia heeft wat extra problemen vandaag en ik ook.

We krijgen dus extra manipulatie, waaronder de spier in onze kaken. In Saskia zie ik grote verbetering, maar voor mij doet het nog niks. Ik weet dus nog niet, of ik er na de 24 behandelingen mee door zal gaan.

Vandaag kregen we een mini-lectuurtje van Brandon, dat conventionele medische behandelingen net zoiets zijn als de brandweer bellen met brand, maar chiropractie is het vervolg daarop en het gezond blijven. Dat soort dingen hoeven van mij dus helemaal niet. Doe gewoon de behandelingen en al dat extra gezever hoeft er van mij niet bij (en dat hoor ik van anderen ook). Het komt op mij over als een soort evangeliseren.

De worstjes gaan er vanavond allemaal goed in. Kai grilt ze op de grill buiten. We kunnen niet wachten, tot we ze ook buiten op kunnen eten, maar dat zal nog wel even duren. Na alle beweging ben ik doodmoe, dus we kijken lekker sitcoms op tv vanavond.

zondag, maart 22, 2009

Trots!

Zaterdag

Dit weekend en gisteren passen als een puzzel in elkaar. Ricks vader en Carol nemen afscheid en Rick en ik pakken in om naar Virginia Beach te vertrekken. Daar gaan we Katja, Leah en Jan aanmoedigen in de Shamrock halve marathon. Hopelijk zullen we Dad en Carol in juni weer zien in Michigan.

Mary Ellen en ik passen ook nog een loopje in ons drukke schema van vandaag. Beiden willen we om tien uur klaar zijn. Ik stel een interval voor, twee minuten hardlopen, twee minuten gewoon lopen. Dan merken we echt, dat Mary Ellen veel van haar uithoudingsvermogen heeft verloren. Zelfs twee minuten hardlopen houdt ze niet meer vol. Ze baalt er erg van, maar heeft met haar drukke baan gewoon geen tijd om meer voor.

Saskia en ik gaan naar de chiropractor en meteen daarna door naar het Community Center. Daar ontmoeten we Rick en met zijn drieen gaan we de fotoshow bekijken. Ik leef in de veronderstelling, dat de winnaars gebeld zijn en ik heb niets gehoord, dus ik verwacht helemaal niets.

Nieuwsgierig lees ik de namen van de winnaars, kijkend of Pat of iemand anders, die ik ken ertussen zit. Ik schrik gewoon echt, als ik opeens mijn naam zie staan! En nog wel op nummer een bij Portraiture! Mijn foto vond de jury de beste van meer dan hondervijftig foto's in die categorie! Wauw!

De prijs is een lintje en de eer, maar ik vind het werkelijk super mijn foto daar zo te zien hangen! We kijken naar de rest van de show en er zitten supermooie foto's bij. Vooral in de categorie Dieren vind ik een aantal heel bijzondere foto's. Uit die categorie komt ook de "Best in Show": een in het gras rollend paard.

De enige winnaar, die een paar andere deelnemers en ik niet snappen, is die in de categorie "Scenic". Het is een vrij kleine zwartwit foto van een laan met bomen en een huis aan het einde. Niets bijzonders en er hangt verder onder de niet winnaars een aantal foto's, die ik er echt uit vind springen.

Na een half uurtje rondgekeken te hebben, halen we gauw lunch bij Starbucks tegenover het Community Center. Thuis nemen we afscheid van Kai, die bij Cosmo blijft, en Saskia, die bij Alexandra gaat logeren. Saskia zou eerst meegaan, maar is erg moe van de week en wij moeten morgen verschrikkelijk vroeg op.

De drie uur durende rit naar Virginia Beach verloopt voorspoedig. Het is een mooie route, vooral in het Hampton Roads gebied. Als ik naar ergens anders in Virginia zou moeten verhuizen, zou ik graag in dit gebied wonen.

Katja, Leah en Jan wachten ons bij ons hotel, het Sheraton aan het strand, op. Na ingecheckt te hebben, waarbij we horen, dat Rick nu een Gold Guest is en we gratis ontbijt krijgen, gaan de meisjes aan hun huiswerk. Jan gaat zwemmen en Rick en ik ons opfrissen op de kamer.

Daar hebben we prachtig uitzicht op de oceaan. Er gaat voor mij niets boven het geluid van de branding, dus, hoe koud het ook is buiten, de balkondeur gaat open. Even de zilte oceaanlucht opsnuiven. Virginia Beach is mijn favoriete badplaats in dit gebied.

Jan heeft voor vanavond een reservering gemaakt bij een Italiaans restaurant. Die is echter pas voor 20 uur en Rick en ik hebben om half twaalf al lunch gegeten. We besluiten beneden in de bar een snack te bestellen en een drankje te drinken. Ik vind het wel heel gezellig er zo samen met hem op uit!

In de bar komen we naast een nogal luid stel te zitten. Die beginnen zich met alles, wat we doen, te bemoeien. Ze zijn best aardig, maar Rick en ik wilden gewoon samen even kletsen. Volgens Rick heeft de man wat te veel op en probeert hij de vrouw te versieren, die daar niets van moet weten en daarom ons in de conversatie blijft trekken. Maar ach, het is wel een kleurrijk stel, dus we moeten er wel om lachen.

Als ons kaas- en fruitplankje op is, gaan we de kou in. Er staat een heel harde koude wind, hopelijk is dat voor de racers morgen niet het geval! Ons hotel ligt ongeveer precies tussen de start en de finish in, beiden makkelijk te lopen. Als we dat ontdekt hebben duiken we weer gauw naar binnen, zo koud is het!

Om half acht gaan we de anderen halen en rijden naar het restaurant, Il Giardino. Jan hoopt, dat we misschien wat eerder aan tafel kunnen en dat is gelukkig het geval. De meisjes en Jan bestellen pasta voor de carbohydraten nodig voor het lopen van een lange race. Ik houd het bij een salade en carpaccio, die erg lekker zijn.

In het hotel nemen we afscheid, want iedereen wil vroeg naar bed om fit te zijn voor morgen.


Zondag

Om tien voor half zeven gaat de wekker al en Rick en ik maken ons snel klaar. Katja belt, dat ze beneden in de lobby wachten. Lopend naar de lift valt ons de versierde deuren op met aanmoedigingen voor de lopers. Heel leuk!


Dik aangekleed, want het vriest, lopen we in het donker met zijn vijven naar de start. Gelukkig is er helemaal geen wind, waardoor het eigenlijk warmer aanvoelt, dan gisteren. Iedereen werd in een "corral" ingedeeld. Leah en Jan, die snellere lopers zijn, in corral 4 en Katja in corral 5. Ze kunnen wel gewoon samen starten, dan Leah en Jan gaan achterin nummer 4 staan en Katja vooraan in nummer 5.

Dit is het moment voor Rick en mij om ze succes te wensen, want we willen de officiele start meemaken. Ik moet toegeven best bezorgd te zijn, want door haar vele schoolwerk en Pfeiffer heeft Katja al vier weken niet gelopen! Maar als Katja eenmaal iets heeft besloten is het onmogelijk haar ervanaf te brengen. Ik waarschuw haar dus nogmaals vooral naar haar lichaam te luisteren!

Rick en ik lopen naar voren en dit is de eerste keer, dat ik bij de start van een hardlooprace ben. Andere keren liep ik zelf mee en stond ik dus ergens tussen de massa. Een beetje jaloers op de anderen ben ik wel, want ik had nu ook wel willen lopen. Ik heb het niet gedaan, omdat ik bang was, dat zo'n lange race in de winter teveel voor mijn spieren zou zijn. En dat denk ik nog steeds. Maar toch, die opwinding van een race voelen, daar heb ik weer zin in. Ik ga eens kijken wat voor races er in ons gebied aankomen.

Voor het startschot afgaat wordt het volkslied gezongen door een lokale zangeres. Dan gaan om klokslag zeven uur de hardlopers met een rood nummer van start. Zo'n zes minuten later volgen een heel enthousiaste Katja, Leah en Jan in hun groene Shamrock t-shirts.

Het zal nu zeker twee uur duren voor ze dichter bij de finish komen. Rick en ik gaan onze ontbijtcoupons gebruiken in het hotelrestaurant. We krijgen een tafeltje aan het raam met zicht op de boardwalk en het strand. Het restaurant zit verder ook vol met racesupporters. Aan de halve marathon doen 7000 hardlopers mee en ongeveer net zoveel aan de marathon, dus het is overal flink druk.

Als we na het ontbijt even naar de kamer gaan, zie ik vanaf het balkon de eerste hardlopers al naar de finish gaan! Het is pas net na achten! De beste tijd is 1:02. Dertien mijl per uur lopen, dan ga je hard, ik fiets dat!

Rick en ik lopen eerst een stukje tegen de stroom hardlopers in, hier en daar aanmoedigend. Op het papier met de startnummers staat ook de voornaam van de loper gedrukt, heel handig. Rond negenen installeren we ons bij de laatste bocht van de race, zodat we Leah en Jan niet missen.

Leah belt, als ze zo'n vijf minuten weg zijn en dan zien we ze, nog helemaal fris en enthousiast, aan komen lopen. Helaas is net mijn fotokaartje vol, maar gelukkig lukt het Rick goede foto's te maken. Leah en Jan hebben een chiptijd van 2 uur en 10 minuten gelopen, super!

Gauw ga ik naar de hotelkamer om mijn kaartje leeg te maken. We verwachten Katja nog zeker drie kwartier niet, maar ik wil ook niet het risico lopen haar te missen. In sneltreinvaart ben ik weer op het strand.

Dat is maar goed ook, want tot onze enorme verbazing zien we een paar minuten later Katja's blonde hoofd al verschijnen! Het is maar net twintig minuten later, dan Leah en Jan. Wauw, wat een doorzetster is dit kind! Ik gloei van trots.


Ze heeft het wel moeilijk, dus ik loop het laatste stuk naar de finish met haar mee. Dat vindt ze duidelijk fijn, want haar voeten doen enorme pijn. Ze heeft op allebei een joekel van een blaar onder haar voet. Daarmee heeft ze vanaf mijl zeven gelopen, het arme kind! Ik voel me wel een beetje vreemd, joggend in mijn skijack met mijn tas en fototoestel om. Ik ben benieuwd, hoe de finish foto's eruit zullen zien, ha ha!

Maar wat is ze trots, dat ze het volbracht heeft en dan nog in zo'n goede tijd (2:32). Praktisch zonder training en gewoonlijk is ze ook geen hardloopster zoals Leah. Bij de finish krijgt ze een prachtige medaille, een pet en een tasje met spullen van sponsor Yuengling, een biermerk.

Beneden op het strand vinden we Leah en Jan. We nemen allerlei foto's van de drie hardloopsters. Leah, Katja en ik voelen nog even, hoe koud het water is, en dan lopen we gauw terug naar het hotel.


De tijd begint te dringen, want het hotel gaf geen late checkouts. We moeten dus om elf uur uitgecheckt zijn. Gelukkig zijn ze alle drie vroeg genoeg gefinisht om nog te kunnen douchen.

Als we alle bagage in de auto's hebben gedaan wordt het nog even puzzelen, hoe we weg kunnen. De straten zijn nog afgezet tot drie uur en wij willen gaan lunchen en dan naar huis. Rick gaat aan een politieagent vragen, hoe of wat. Die is zo vriendelijk om voor ons de barrieres even weg te halen, gelukkig.

Jan heeft vrijdag al allerlei restaurants bekeken en Mahi Mah's in het Ramada hotel uitgekozen. Ook dit restaurant heeft uitzicht op het strand. Na alle pasta is het vismenu een verademing vinden de hardloopsters. De oesters zijn hier zo goedkoop, we bestellen er een dozijn van. Leah probeert voor het eerst in haar leven een rauwe oester en vindt ze erg lekker.

Na de gezellige lunch moeten we Katja's auto nog ophalen bij de valet van het hotel. Rick gaat dat voor haar doen, want ze kan nauwelijks lopen van de blaren. Eigenlijk staat haar auto tot drie uur vast, maar de valet rijdt gauw tegen het verkeer in, zodat Rick er toch mee wegkan.

We nemen weer afscheid van Katja en Leah. De meisjes gaan nog even een vriend bezoeken bij ODU en dan aan de 350 mijl terug naar Virginia Tech beginnen. We spreken met Jan af elkaar te volgen.

Al gauw staan we in een file van 7 mijl. Hier raken we een half uur kwijt. Een tiental mijlen verderop zien we een waarschuwing voor een file van vijftien mijl en een alternatieve route. Jan neemt die route echter niet en we hadden afgesproken bij elkaar te blijven.

Helaas is de waarschuwing maar al te terecht en de vijftien mijl duurt ongeveer twee uur! Gauw bellen we de meisjes om de alternatieve route wel te nemen. Ze zijn natuurlijk moe na het vroege opstaan en de race, dus hoe sneller ze weer op school zijn, hoe beter.

De I-95 is ook ongewoon druk met mijlenlang langzaamrijdend verkeer. Om deze reden neem ik liever de 17 naar Virginia Beach. Je mag er wel geen 65 mijl per uur rijden (wel 55, dat vanzelf 65 wordt), maar het is een directe, mooie vierbaansweg, die vrijwel nooit druk is. Rick kan ik daar echter niet van overtuigen, die zweert bij de interstates.

Eindelijk, na een rit, die bijna dubbel zo lang als gewoonlijk duurde, zijn we precies op tijd thuis om een prachtige zonsondergang te zien. Hopelijk komen de meisjes niet zo vast te zitten en krijgen we spoedig een telefoontje, dat zij ook weer veilig op honk zijn.

Wat een superweekend was dit! Eerst de familie uit Michigan en Colorado en de graduation, dan trots op de eerste prijs bij de fotoshow en dan supertrots op doorzetster Katja, die, ondanks pijnlijke blaren en vrijwel zonder training, zo'n fantastische prestatie leverde. We genieten nog even na van al die fijne gebeurtenissen!

zaterdag, maart 21, 2009

Gewonnen!

Hier ben ik zo blij verrast mee, dat ik er een apart blogje voor maak:

vrijdag, maart 20, 2009

Marine Corps Officer's School graduation

Ricks vader en Carol zijn hier niet alleen om ons te zien, maar vooral om de Marine Corps graduation van mijn oudste neef Lucas mee te maken. Hij heeft het acht weken lange rigoureuze programma van de Officer Candidate School volbracht. De graduation neemt op de Marine basis Quantico plaats, wat hier slechts een half uur rijden vandaan is.

Saskia gaat eerst nog naar school, die zullen we later ophalen, maar Kai gaat meteen mee. Mijn schoonzusje heeft ons gevraagd om kwart over acht aanwezig te zijn voor de graduation parade, die om negen uur zal beginnen. Om kwart over zeven vertrekken we om zeker te zijn op tijd te arriveren.

Dik aangekleed stappen we zo'n drie kwartier later uit. Het is maar net boven nul en er waait een straffe ijskoude noordenwind. Rick vindt uit, dat Lisa en Luke wat verlaat zijn (zij komen pas om kwart voor negen opdagen, dan hebben wij al meer dan een half uur zitten blauwbekken). Tot Ricks en zijn vaders ergernis zeggen ze even gedag en lopen dan door om totaal ergens anders te gaan zitten.

Mij maakt het niet uit. Ik ga niet zitten, de ijzeren banken voelen alsof ze van puur ijs zijn gemaakt. Net als Carol blijf ik de hele ceremonie in de luwte staan en de zon op mijn rug geeft tenminste nog een beetje warmte. Wat heb ik te doen met het stel soldaten, dat in korte mouwen op de tribune zit!

De parade begint met het spelen van de Marine Corps band. Daarna lopen de officierskandidaten per platoon het terrein op. Ze behoren tot de Charlie en de Delta companies en per company zijn er vier platoons.

Er volgen allerlei ceremoniele plechtigheden en er zijn eenentwintig kanonschoten. Eerlijk gezegd ben ik helemaal niet dol op militaire parades. Met de kou kan het me ook niet snel genoeg gaan. Ik vind het paar bald eagles, dat boven onze hoofden zweeft veel mooier. Hun witte koppen en staarten weerspiegelen bijna in het zonlicht. Wel passend, dat ze zich bij zo'n typisch Amerikaanse plechtigheid laten zien.

Tegen het einde paraderen alle kandidaten een keer rond het veld. Ze zien er allemaal hetzelfde uit in hun camouflage uniform. Ik denk Lucas er niet uit te kunnen halen. En dan zie ik hem opeens! Zowaar op tijd om nog gauw een paar foto's van hem te maken. Dan wordt de Marine Corps Hymne gespeeld en daarmee is deze plechtigheid afgelopen.


Dankbaar rennen we naar de van voor warmte. Carol en ik voelen onze voeten niet meer, zo verkleumd zijn die! De graduation ceremonie is pas om drie uur, dus we hebben ruim de tijd om naar huis te gaan.

Daar laten we de honden uit. Mijn schoonvader heeft zijn bichon frise Rascal mee, waarmee Cosmo prima kan opschieten. Rick gaat intussen lunch halen bij Subway. Hun kipfiletsandwich met buffalo saus gaat er zeer goed in, want door die kou heb ik flinke trek gekregen!

Terwijl Rick Saskia uit school haalt, verkleedt de rest van ons zich in nette kleding. Dan gaan we er weer op uit, dit keer naar het Marine Corps Museum.

Lisa, Ricks zus, heeft al stoelen voor ons vrijgehouden, op de tweede rij, wat een goede plaats lijkt (later blijkt dat niemand, die niet op de eerste rij zit, iets kan zien, jammer genoeg). We komen ruim een uur voor het begin van de ceremonie aan en hebben dus goed de tijd om bij te kletsen. Ik kan het bijzonder goed met mijn schoonzus vinden. We hebben veel gemeen en na elkaar weer gezien te hebben, neem ik me altijd voor weer meer contact te zoeken. En dan komt het leven ertussen.

De graduation ceremonie begint met een gebed. Ik ben niet gelovig, dus kijk om me heen. De meeste mensen staan met gebogen hoofden, maar een heel aantal toch ook niet. Ricks vader, die overtuigd atheist is, staat rechtop, terwijl zijn vriendin, streng christelijk, echt in het gebed opgaat. Ik vind het interessant zo mensen gade te slaan.

Hetzelfde geldt voor het volkslied. Iedereen moet staan en veel mensen doen hun rechterhand over hun hart, maar ook weer lang niet iedereen. Wat het is met het Star Spangled Banner weet ik niet, maar ik krijg er altijd een brok van in mijn keel.

Vervolgens krijgen we een toespraak van Colonel Mancini, die het hele Officers Candidates School programma runt. Daarna komt brigadier generaal Clark aan het woord en houdt een inspirerende toespraak. De slogan van de mariniers is: "The Few, the Proud, the Marines" en je krijgt echt het gevoel, dat je hier met een select, speciaal soort mensen te maken hebt. Mij zie je zo'n rigoureus programma in ieder geval niet volgen!

Alle kandidaten moeten gaan staan en de "commission" wordt voorgelezen. Daarna neemt de brigadier generaal de eed af met de groep. Eerder, dan we hadden verwacht is het allemaal afgelopen en mogen we het museum gaan verkennen.




De eed

Natuurlijk beginnen we met Lucas te feliciteren. Daarna mogen de grootvaders (hij heeft het geluk beiden nog te hebben) de goudkleurige spelden op zijn uniform bevestigen. Er zijn drie Lukes aanwezig: Luke senior, de grootvader, Luke junior, de vader en Luke the third, die zich Lucas laat noemen en nu Second Lieutenant is (op zijn Amerikaans uitgesproken "loetenent", niet het Engelse "leftenent").

Vandaag moet ik toch een paar keer terugdenken aan onze trouwdag. Lucas was ons ringdragertje van drie. Zijn moeder moest met hem meelopen, want hij vond het te eng alleen. En nu heeft hij de rigoureuze training om marinier te worden ondergaan en vond daar niets eng aan. Volgens Lisa heeft hij er als een van de weinigen echt van genoten.

Wij lopen door het museum, wat erg interessant is, maar natuurlijk vrijwel alleen over oorlogen gaat. Daar heeft Saskia geen zin in en ik eigenlijk ook niet. Wel erg interessant vind ik de verhalen over de trainingen. Die "bootcamps" zien er zo vreselijk zwaar uit en dat zijn ze ook.

Lisa heeft een reservering gemaakt bij een Italiaans restaurant voor zeven uur. Het is nu pas vier uur en we hebben eigenlijk allemaal al trek. We gaan terug naar het hotel van Luke en Lisa en Lisa's schoonouders. Die laatsten zijn heel erg aardig en nodigen ons uit op hun kamer. Daar drinken we een biertje in afwachting van de twee jongere Lukes.

Dan begeven we ons met zijn allen naar Tiziano, een authentiek Italiaans restaurant op loopafstand. Het wordt een heel gezellige maaltijd met zijn dertienen. Mijn gerecht, varkenshaasrol met ham, spinazie, pijnboompitten, provolone kaas en wortel erin. Daaroverheen een witte wijnsaus en het is een zeer smakelijke maaltijd!

We tafelen flink na, maar Saskia is doodmoe en helaas moeten wij het feestje dus verlaten. We nemen afscheid van iedereen, behalve Dad en Carol, die met ons mee naar huis gaan. Thuis gaat Saskia meteen naar bed, maar de mannen spelen nog even Wii Golf. Toch wel een bijzondere dag, zo'n graduation zal ik waarschijnlijk (eigenlijk hopelijk, want ik heb liever, dat Kai niet het leger in gaat) niet meer meemaken.

donderdag, maart 19, 2009

Familiebezoek

Rick belt al vroeg (hij neemt een heel vroege vlucht terug uit Seattle), want hij herinnert zich opeens, dat zijn vader en Carol waarschijnlijk al vanochtend zullen aankomen.

Dat trekt een streep door mijn plannen voor vandaag. Ik had afgesproken met Marijke om haar en Dave bij Starbucks in het Outlet Center in Leesburg te ontmoeten. Ik had er zin in. Niet alleen omdat ik hen wilde ontmoeten, want dat zou het hoogtepunt geweest zijn natuurlijk, maar ook, omdat ik nog nooit rondgekeken heb in dat Outlet Center.

Gauw bel ik hun mobieltje, maar krijg een antwoordapparaat. Ik weet hun achernaam niet (dom!) en kan dus niet het hotel bellen. Heel vervelend vind ik dat, hopelijk zitten ze straks geen kostbare tijd van hun vakantie in de Starbucks te verdoen. Maar het is niet anders.

Ricks vader is nog vrij flexibel, maar Carol is echt zo'n prim en proper iemand, die ernstig beledigd zou zijn als er niemand thuis zou zijn bij aankomst. Leesburg is drie kwartier rijden hiervandaan, dus ik kan niet even op en neer. Ik houd er niet van afspraken zo op het laatste moment af te zeggen, vooral niet, als ik niet weet of de andere partij het bericht op tijd krijgt.

De dag begint zonnig en vrij warm en ik heb zin in een lange wandeling met Cosmo. Ik doe mijn nu zestien pond wegende vest aan en stel de Garmin in, klaar om er zeker een uur op uit te gaan.

Precies als we naar buiten stappen verdwijnt de zon en ik voel een druppel. Nee toch?!? Had ik dan toch naar Pilates moeten gaan? Gelukkig blijft het bij druppelen en ik loop door. Ik maak er een workout van met lunges en ski bewegingen, vooral in de straten, waar ik zeker niemand ken. Garmin houdt mijn hartslag goed bij en het wordt zo een goede interval.


Het regent wel af en aan, dus halfnat komen we terug. Denkend, dat Cosmo ook naar binnen wil, doe ik zijn riem in de garage af. Maar hij maakt rechtsomkeerts en rent de cul de sac in. Wat ik ook doe, lekkernijen aanbieden, lief roepen, boos zijn, niets helpt!

Het duurt een goed half uur en dan is een nieuw snoepje eindelijk interessant genoeg om hem binnen te krijgen. Ik ben inmiddels echt boos en overtuigd, dat ik Cosmo weer moet inschrijven voor een herhaaltraining! Hij vertoont me de laatste tijd teveel dominante trekjes, terwijl ik een goed afgerichte hond wil. Carol, de trainer bij Petsmart, waarschuwde hier al voor met een tweejarige hond.

Juist vandaag heb ik zoveel te doen. Het is eigenlijk maar goed, dat de Leesburg excursie niet doorging. Ik maak de basement klaar voor de gasten en hang een nieuw douchegordijn op in de gastenbadkamer.

Boven zie ik, dat ik helemaal geen wasdoekjes meer heb! Waar die naar toe zijn? De kinderen gebruiken ettelijke baddoeken, maar geen wasdoeken. Had ik er een paar maanden geleden een hele stapel van, nu vind ik er maar twee. Voor de duidelijkheid, Rick en ik hebben onze eigen linnenkast en de kast naast de badkamer van de kinderen is de algemene linnenkast. Ik heb al tijden geen wasdoekjes in de was gehad, dus waar zijn die heen verdwenen???

De twee, die ik heb gevonden, gaan naar beneden voor Ricks vader en Carol. Ik zeem de ramen, waar Cosmo's poten grote moddervlekken hebben achtergelaten. Ook de kattenbakken zijn aan vervanging toe. Na een paar uur van huishoudelijke taken ziet alles er weer keurig uit.

Saskia komt vroeg uit school met Laura. Eerst gaan ze zich zitten vervelen en willen, dat ik ze naar de mall breng. Dat weiger ik, want ik weet niet, wanneer onze gasten zullen komen. Ze kiezen eieren voor hun geld, vooral als Mary Kate ook nog komt, en gaan Guitar Hero spelen in de basement.

Gauw ga ik erop uit naar Whole Foods. De melk is bijna op en ik haal ontbijt voor de komende dagen. Ook neem ik een pot olijven mee. Om de een of andere reden heb ik daar opeens telkens zin in (nee, ik ben niet zwanger).

Thuis is het wachten geblazen en ik lees van alles bij op de computer. Ik verwacht onze gasten ieder moment en Rick zou om half vier landen. Om kwart voor drie belt Rick, dat ze wind mee hadden en drie kwartier te vroeg zijn geland. Om half vier hoor ik de garagedeur en Rick is thuis.

Terwijl hij zijn koffer haalt, hoor ik hem praten. Maar het regent buiten, dus wie kan daar zijn? Laten zijn vader en Carol nu ook precies aankomen! Achteraf gezien had ik dus best naar Leesburg gekund. Maar goed, nu is het huis ook vele malen schoner, dat telt ook.

We kletsen gezellig bij, want het is meer dan een jaar geleden, dat we Ricks vader en Carol zagen. Dan bestellen we kabobs bij Friends Kabobs. Die van mij is biefstuk met groentes, erg lekker! In West Michigan, waar Carol en Ricks vader wonen, is er nauwelijks ethnisch eten. Carol is niet zo avontuurlijk, dus kabobs zijn veilig.

Na het eten spelen de heren Wii Golf en het is zeer vermakelijk om te zien. Ze gaan er helemaal in op. Kai wint met gemak van zijn vader en grootvader. Maar het is een leuk gezelschapsspel, dat is duidelijk. We gaan vroeg naar bed, want morgen wordt het een lange dag.





woensdag, maart 18, 2009

Halverwege de week, alweer, wat gaat het snel! Op mijn Garmin zie ik, dat de tijd tussen zonsopgang en zonsondergang nu precies 12 uur is. Nog twee dagen en de lente begint, hoera!!!

Tijdens core training vertellen Pat en ik de rest van de groep over onze foto's bij de fotoshow. Er staan geen namen bij, volgens Pat, dus we leggen uit welke foto's van ons zullen zijn. Ik ben benieuwd of er nog iemand gaat kijken. Wat dat betreft maak ik me geen illusies. Iedereen is heel geinteresseerd op het moment en vergeet het dan prompt.

Als ik naar buiten loop is het helemaal opgeklaard. Er wordt voor vandaag 20 graden voorspeld en de zon voelt behaaglijk warm. Met Cosmo loop ik een zo heuvelachtig mogelijke route. Behalve bloeiende maples zijn nu ook de meeste narcissen uit, twee soorten magnolia's en een vroegbloeiende bloesemboom, waarvan ik de soort niet ken. Wat is dat toch altijd genieten, de terugkeer van kleur in de natuur!

Pam, een van de "vaste kern" van het sportgroepje iedere week, gaat volgende week naar San Diego verhuizen. Een groepje van ons neemt haar daarom mee uit lunchen. Het restaurant van haar keuze is Sushi Yama.

Als ik binnenloop zitten Pat, Mai Lan en Pam er al. Helaas moesten een heel stel toch afzeggen vanwege andere verplichtingen en zieke kinderen. Marcella komt ook nog en het wordt erg gezellig. Alweer ben ik zo blij, dat ik lid ben geworden van Anytime Fitness en in dit groepje terecht ben gekomen.

Thuis bevestig ik ijzerdraad aan de achterkant van de fotolijsten, zoals de regels zeggen. Dan is alles klaar om ingeleverd te worden. Ik ben benieuwd. Hoe dan ook zien de foto's er goed uit en zullen ze binnenkort aan de muur in onze woonkamer hangen.

Voor ik er weer op uitga, wil ik van het heerlijke weer genieten. Christine belt uit Disneyworld in Orlando, waar ze op vakantie zijn. Ik ga buiten op het stoepje voor zitten kletsen. Christine, Chuck en Mallory hebben het natuurlijk fantastisch daar en het is ze gegund na alle stress van de verhuizing vorig jaar.

Op weg naar Mona rijd ik langs Pat, die morgen voor mij de foto's in zal leveren (Ricks vader en vriendin komen) en ze zondag weer op zal halen. Heel aardig van haar en ik bedank haar hartelijk.

De kapbeurt is hard nodig! De grijze wortels zijn niet meer te verbergen en dat vind ik een vreselijk gezicht. Mona maakt mijn haar ook weer donkerder met lichtere ondertonen. Vorige keer was ik niet zo tevreden en dat heb ik haar laten weten. Dit keer ziet het er veel beter uit. Ik kan me weer vertonen zonder een pet op te willen zetten.

Kai belt, dat hij op school moet blijven. Hij kan dus niet met Diego wandelen. Met dit lekkere weer offer ik me graag op en neem Diego en Cosmo mee door de buurt. De honden zijn zo grappig. Als ze van de lijn zijn spelen ze eindeloos, maar ieder aan de lijn lopen ze keurig naast elkaar en snuffelen aan dezelfde dingen, maar negeren elkaar verder min of meer.

Bij dr. Brandon, de chiropractor, moet ik ongewoon lang wachten. Daarna krijg ik een bijzondere manipulatie, waarbij het voelt of mijn hoofd van mijn nek getrokken wordt. Soms vind ik het een beetje eng, maar het helpt wel.

Saskia gaat naar een voetbalwedstrijd met een vriendinnetje, dus Kai en ik eten samen. Zo een op een vertelt hij veel meer, dan omringd door zijn drukkere zussen. Kai moet eens gaan denken, waar hij naar college wil, maar hij heeft echt nog geen idee. Het liefst wil hij thuis blijven wonen en naar George Mason hier dichtbij, maar zeker weet hij dat ook niet. Ik stel hem gerust, dat we er wel uit zullen komen en het fijne van dit systeem is, dat je kunt veranderen van school en je credits mee kunt nemen.

dinsdag, maart 17, 2009

Groen is wat de klok slaat

Zeventien maart, dat is een grote dag hier. Al heeft maar 12% van de Amerikaanse bevolking Iers bloed in zich (waaronder Rick en de kinderen, vandaar het rode haar van Kai en Saskia), St. Patrick’s Day wordt uitbundig gevierd. Vooral vanavond zal het bier rijkelijk vloeien. Er zijn op St. Patrick’s Day meer dronken bestuurders, dan op Oudejaarsavond. Daarom worden er gratis taxi’s aangeboden. Mijn Facebook pagina staat ook vol met “Happy St. Patrick’s Day” berichtjes. Je wordt vandaag ook geacht tenminste iets groens te dragen.

Saskia vertrekt met groene sokken in haar doorzichtige All Stars, klavertje vier oorbellen en groene oogschaduw naar school. Kai doet gewoonlijk niet aan dit soort dingen mee, maar tot mijn verbazing heeft hij wel een groen t-shirt aan. Hij heeft waarschijnlijk geen zin om de hele dag geknepen te worden, de consequentie van geen groen dragen. Geloof me, wildvreemden knijpen je, als je je niet aan het groen dragen houdt! Ik heb altijd het excuus gebruikt, dat er geen druppel Iers bloed door mijn aderen stroomt, maar dat weerhoudt de “groen”patrouille niet.

Ook in het Witte Huis gaat St. Patrick’s Day niet ongemerkt voorbij. President Obama is trots op zijn Ierse achtergrond (ik vraag me soms wel af, hoeveel achtergronden hij wel niet heeft). En Mrs. Obama (O’Obama, zoals een reporter grapt) heeft ervoor gezorgd, dat de fonteinen bij het Witte Huis groen water spuien vandaag. Dit in navolging van de gewoonte in hun thuisstad Chicago, waar de rivier op St. Patrick’s Day groen wordt gekleurd.

De beloofde zon blijft nog achter de wolken schuilen, maar de temperatuur is lekker tijdens mijn lange wandeling met Cosmo. Hornsby, het felroze betonnen varken in de tuin van een onze buren, is ook versierd voor St. Patrick’s Day. En hij is omgevallen, waarschijnlijk van al dat bier, ha ha! Maar hoe ze hem straks weer op krijgen? Dat ding weegt een ton!

Net als ik het huis inloop, gaat de telefoon. “Waar ben jij?”, vraagt Saskia (haar standaard vraag). Op mijn antwoord “thuis” vraagt ze, of ik naar school kan komen om een formulier te ondertekenen. Gauw bel ik Pat, dat ik nu wel flink verlaat zal zijn. Zij is meestal zo’n kwartier te laat, dus zoveel tijd leek me redelijk eroverheen te laten gaan, maar dit wordt meer dan een half uur.

Kennelijk douche ik heel snel vergeleken bij mijn vriendin (ben in een kwartier gedoucht, gedroogd, gefohnd, aangekleed en klaar, als ik de spoed erin zet). Als ik zeg, dat ik nog moet douchen, zegt Pat, dat ze dan wel boodschappen zal gaan doen. Nou, zeg ik, ik ben er over een half uurtje, hoor!

Op school gaat de bel net en ik zie Saskia even voor ze naar haar volgende klas gaat. Dan rijd ik door naar Pats huis, zo’n vijf minuten verderop. Als ik aankom, precies op de tijd, die ik heb gezegd, is Pat niet thuis. Ik hoop maar, dat ze niet toch boodschappen is gaan doen, want dan kan het wel even duren. Maar ik hoef maar een paar minuten te wachten en Pat komt aanrijden. Ze was nog wat foto’s gaan ophalen bij Motophoto.

Nu is het uitkiezen geblazen. Ook Pat heeft een aantal foto’s om uit te kiezen. De moeilijkste keuze is tussen twee prachtige herfstfoto’s, genomen bij Great Falls. Ik kies degene, die haar gezinsleden ook het mooist vinden. Zelf vindt ze de andere mooier, maar luistert nu wel naar de meerderheid (eerlijk gezegd vind ik die met kop en poten boven de andere uitsteken). Verder stuurt zij een heel mooie compositie van een kerk op een Grieks eiland in. Haar derde foto is min of meer een abstract van een bloem uit de Botanische tuinen van een paar weken geleden.

Pats vierde foto heeft volgens mij serieuze kans om te winnen. Hij is genomen op 20 januari, inauguratiedag. Een zwarte jongen met een Obama hoed en een rood-blauwe jas aan staat naast een Obama poster, waar ook diezelfde kleur rood en blauw zijn gebruikt. Onderaan de foto staat de datum ook te lezen op de poster. Een echte treffer voor fotojournalisme, ik mag hopen, dat de jury dat ook ziet. Alles klopt erin, compositie, kleuren en evenement. Ik hoop voor haar, dat ze wint!

Samen kiezen we ook mijn foto’s. Dat wil zeggen, ik leg ze voor haar neer, in mijn gedachten al wetend, welke ik ga kiezen. Het feit, dat heel veel mensen online en Pat dezelfde vier kiezen, laat wel zien, dat dit de goede keuze is. Mijn vier zijn: het Washington Monument (categorie: scenic), mijn zus en haar twee kleintjes in een omhelzing (categorie: portraiture), het steentje op het strand (categorie: nature) en het Navy Memorial hier in DC (categorie: architecture). Ik stel me er verder weinig van voor, er zijn een paar fotografie clubs hier, waar wij geen lid van zijn en bij de vorige show, waar ik aan meedeed, waren vrijwel alle winnaars lid van de fotoclubs. Maar het is gewoon leuk om mee te doen.

Nu is het dus zaak om de foto’s netjes in te lijsten. Gezien het formaat van mijn foto’s en een van Pats foto’s is dat nog niet zo makkelijk. Die van mij zijn 8X12 inches en daar bestaan geen lijsten of kaders voor. Ik moet dus iets vinden om de foto’s op te plakken. We zoeken en zoeken en vinden eigenlijk niets. Wel koop ik simpele glazen lijsten zonder randen, formaat 12X16 inches, zodat er ongeveer vijf centimeter “kader” over zal blijven. Volgens Pat is de achterkant van het papier in de lijst wit en zal ik die kunnen gebruiken om mijn foto’s op te plakken, zij heeft dat al vaker gedaan. Klinkt goed, dus ik koop ze op hoop van zegen.

Inmiddels knorren onze magen en Pat stelt voor naar Luciano in Oakton te gaan. Daar ben ik nog nooit geweest en het is een aangename verrassing! Een echt Italiaans restaurant met een Italiaanse eigenaar (ik neem althans aan, dat het de eigenaar is). Pat en ik bestellen beiden de spinazie ravioli. We krijgen vier grote ravioli’s, maar ook niet zo, dat het te veel is. De vulling is lekker zacht met spinazie en ricotta en het geheel komt in een marinara saus. Hier wil ik nog weleens vaker eten, ik moet Rick er ook eens heen nemen.

Thuis maak ik meteen een van de lijsten open en keer het papier om. De achterkant is allerminst wit, helaas, het is een lelijke kartonkleur. Ik moet toegeven, dat de moed me echt even in de schoenen zinkt. Ik heb zoveel gaande deze week en Pat heeft me min of meer gedwongen dit weekend toch mee te doen.

Maar goed, ik ga niet bij de pakken neerzitten. Ik heb nog zo’n twintig minuten voor ik Saskia op moet halen van school, dus ik rijd gauw naar Michaels hier dichtbij. Ik moet iets vinden met het formaat 16X12, waar ik de foto’s op kan plakken.

Koorstachtig denk ik onderweg, waar ik dat zou kunnen vinden. Alles is ook nog eens best duur en zoveel geld wil ik hier niet aan uitgeven. Ik begin met de teken- en schildersafdeling. De meeste blokken hebben verkeerde afmetingen. Maar dan zie ik er opeens een met 16X12! Helemaal blij bekijk ik het, maar het papier is doorzichtig, dus ik zou tenminste twee vellen moeten gebruiken. Dan valt mijn oog op het blok ernaast en dat blijkt echt canvas te zijn en 16X12 ook nog! Eureka!

Precies op tijd, met mijn oplossing, arriveer ik bij Saskia’s school. Zij heeft een orthodontist afspraak en moet een nieuwe band om een nieuwe kies. Ik zit op hete kolen, want ik wil kijken of mijn nieuwe fotooplossing gaat werken. Thuis begin ik dus meteen de eerste foto in te lijsten. Het werkt allemaal perfect! Het resultaat is echt prachtig.

Na de eerste foto is het tijd om Kai mee te nemen naar Mona. Ricks familie komt dit weekend en dan willen we er weer keurig uitzien. Kai wil geen opmerkingen over te lang haar van zijn grootvader. Grappig is wel, dat hij lange “sideburns” (hoe heten die nu weer in het Nederlands?) laat groeien. Geen baard of snor, maar die Elvis dingen aan de zijkant van het gezicht. Mona maakt ze helemaal netjes. Opeens realiseer ik me, wat een man Kai al aan het worden is. Ik hoop, dat de meisjes gauw gaan zien, wat een leuke jonge man hij is, een goede zoon is hij in ieder geval!

Na nog een foto te hebben ingelijst ga ik mijn nagels weer eens laten doen. Ze zijn nog steeds van zijde en soms denk ik, dat ik het maar weer naar mijn natuurlijke nagels moet laten gaan. Maar ik vind nette handen ook wel erg belangrijk en ik weet, dat ik dan weer zal gaan bijten. Dat doe ik nu niet en de nagels blijven zo’n drie weken goed, dus $9 per week is ook niet zo gek veel. “T” (geen idee, wat haar werkelijke naam is) maakt mijn handen weer helemaal netjes.

Thuis ga ik verder met de foto’s. Zonder veel moeite lijst ik ze allemaal in. Achterop moeten mijn gegevens en ik moet een “release” tekenen voor het geval er iets met de foto’s gebeurt. Nu ze daar zo netjes liggen ben ik toch wel blij, dat Pat zo aanhoudend was. Hoe dan ook heb ik nu vier heel mooie foto’s ingelijst. Het geeft me ook gelijk een idee voor verjaarscadeaus.

Moe eten de kinderen en ik makkelijk pasta als avondeten. Dan kijken Saskia en ik naar American Idol. Ik moet zeggen, dat ik deze twaalf een van de beste ooit vind. Er zijn een paar jongens, die ik niet zo fantastisch vind, maar wie er morgen naar huis zal gaan? Ik zou het niet weten.

En nu ga ik deze St. Patrick's Day zonder mijn man met Iers bloed in zich afronden met een glaasje Baileys. Het is het minste, wat ik kan doen, om bij te dragen aan de "cheer" van deze feestdag. Zoals we hier zeggen: "Wishing you the luck of the Irish!"

maandag, maart 16, 2009

Fotoshow

Heel ongewoon voor hier is het alweer een vochtige, druilerige dag. Ik ben blij, dat ik naar het fitness center kan ontsnappen. Ons lokaal heeft geen ramen, dus we kunnen het weer lekker vergeten. Ik ben blij, dat ik vroeg ben, want het is heel druk vandaag en het lokaal kan niet meer dan veertien mensen herbergen.

Sharon heeft zelf dit weekend niet kunnen sporten en dat zullen we weten! Het uur vliegt voorbij. Zij is een eenenveertigjarige versie van de Energizer bunny! She keeps going and going and going...

Na afloop wijst Pat me erop, dat dit weekend de Northern Virginia fotoshow is bij het Community Center. Daarvoor moeten de foto's op donderdagavond of vrijdagochtend ingeleverd worden. Ik vertel haar, dat dat me niet gaat lukken.

Ricks vader en vriendin komen donderdag en vrijdag zijn we bij de graduation van onze neef. Ook dit weekend zijn we niet thuis. Maar Pat wil geen nee van mij horen. Zij belooft mijn foto's af te geven en ze ook weer op te halen. Heel aardig! Daar kan ik niet tegenop argumenteren.

Thuis is Rick aan het inpakken en een half uurtje later vertrekt hij naar het vliegveld. Tot donderdagmiddag gaat hij naar Seattle. Behalve noodgevallen zal dit zijn laatste reis zijn tot zeker juli, want er is een moratorium op reizen voor Microsoft voor de rest van hun fiscale jaar.

Zodra ik afscheid heb genomen van Rick begin ik aan het uitzoeken van foto's om in te zenden voor de fotoshow. Er mogen per deelnemer vier foto's ingezonden worden, waarvan maximaal twee in een categorie. Ik heb duizenden foto's, dus waar te beginnen met kiezen? Ik besluit af te gaan op de opmerkingen van de fotografen, die mijn cursussen hebben geleid. De "foto's van de week", die als voorbeeld voor de rest van de klas zijn gesteld, lijken me een goed uitgangspunt.

Na veel wikken en wegen kies ik acht foto's uit. Pat heeft al vaker met fotoshows meegedaan (ik slechts een keer en dat deed ik niet goed). Ik bel haar dus een paar keer op en ze heeft goede suggesties.

Zo raadt ze aan de foto's te laten afdrukken via Motophoto.com. Dan kan ik de foto's een paar uur later ophalen bij de Motophoto hier in Vienna. Dat gaat supermakkelijk! Ik laad de foto's op, klik dat ik 10X12 (inches) formaat wil en bij welke winkel ik ze wil ophalen. Klaar is Kees (of liever Petra).

Precies als Martine komt, heb ik mijn bestelling gedaan. Martine is net gisteren teruggekomen uit Aruba. Ze ziet er lekker bruin uit en heeft de hele week absoluut niets gedaan. Zo'n heel andere vakantie, dan wij in Aruba hebben, maar ik ben niet zo'n hele dag aan het strand en zwembad liggend persoon (helaas voor Rick).

Martine heeft ook last van haar rug (spierpijn) en ik overtuig haar (ik weet het als geen ander), dat dan beweging juist helpt. We lopen een uur door de buurt en het blijft gelukkig droog. Martine's rug is een stuk beter na het lopen, bewijs eens te meer, dat beweging vaak een goede therapie is (niet altijd, ik weet het).

Als Saskia uit school komt gaan we naar Dr. Brandon, de chiropractor. Het gaat zo goed met Saskia, dat ze binnenkort maar een keer per week zal hoeven komen. Voorzichtig wil ik schrijven, dat ik me verbeeld, dat het met mij ook beter gaat. Ik wil nog even wachten, voor ik dat aan de chiropractor toeschrijf. Het was in New Orleans lekker warm en dat hielp ook erg.

Vanavond kijk ik met Kai en Saskia CBS sitcoms. Ik weet nog, dat ik die eindeloos keek in mijn eerste jaren hier. Toen lag ik maanden achtereen plat, want er was nog niet "uitgevonden", dat beweging beter voor mijn aandoening was.

Toen was het MASH, I Dream of Jeannie, Bewitched en meer. Allemaal heel onschuldig, de sitcoms van vandaag zijn een stuk minder preuts! Ik kijk nu naar Rules of Engagement en het zit vol seksuele innuendo's. Ik zal nooit vergeten, dat Rick me vertelde, dat in bh reclames de vrouwen hier vroeger de bh over hun kleren droegen! We've come a long way, baby!

Dit zijn de acht foto's, die ik heb laten afdrukken. Ik ben wel benieuwd, wat jullie vier favorieten zijn:


Foto 1: Washington Monument (category: scenic)



Foto 2: Jefferson Memorial (categorty: scenic)



Foto 3: Groepsknuffel (category: portraits)



Foto 4: Schommelende peuter (category: portraits)



Foto 5: Giechelende peuter (category: portraits)



Foto 6: Steentje op het strand (category: nature)



Foto 7: Navy Memorial (category: architecture)



Foto 8: Blij op het strand (category: pictorial)