Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, juli 31, 2009

Laatste familiedag

Alweer de laatste dag, dat mijn zus en de kinderen hier zullen zijn. D, mijn zwager, belt om kwart voor negen of hij met mijn zus kan spreken. Ik vertel hem, dat ze nog slapen. Hij valt volgens mij bijna van zijn stoel, ha ha! Zo laat slapen de kinderen thuis nooit uit. Wij matten ze kennelijk goed af!

Het is enorm drukkend en vochtig weer, maar mijn zus en ik gaan het toch trotseren met de honden. We nemen S mee in het wandelwagentje en de andere twee kinderen blijven Wii spelen met Saskia en Kai. Via Nottoway Park lopen we naar het hondenpark, waar Layla en Cosmo een kwartiertje ravotten met een paar labradors. Ondanks de vochtigheid wordt het een lekkere wandeling en ziet mijn zus zo ook het mooie park hier vlakbij.

Omdat er voor vanmiddag fikse onweersbuien worden voorspeld eten we vroeg lunch. Daarna maken we de goegemeente klaar voor het zwembad, wat met verkleden en insmeren gauw een half uurtje in beslag neemt. Het is nog zonnig en een stuk drukker bij het zwembad, dan woensdag. De eerste duik is heerlijk!

Mijn zus blijft met S in het babybadje, terwijl Saskia en ik met S en N in het grote bad gaan. Mijn zus raakt meteen in gesprek met andere moeders en zegt later, dat de mensen hier zoveel vriendelijker zijn, dan in Newburyport en omgeving. Daar is het moeilijker contact te leggen. Toch grappig, die regionale verschillen.

Als de fluit gaat, dat de kinderen een kwartier het bad uitmoeten, begin ik aan mijn baantjes. Het gaat lekker en ik besluit een kilometer te zwemmen. Halverwege zie ik druppels op het water. Het regent, maar er is geen donder te horen, dus ik zwem door.

De kinderen vinden het prachtig in de regen te zwemmen, dus we blijven nog even tot het echt begint te plenzen. Dan horen we ook donder, dus tijd om huiswaarts te gaan. Drijfnat komen we binnen, maar we hebben in ieder geval ons doel van iedere dag zwemmen bereikt.

Voor de tweede keer vandaag heeft mijn laptop zichzelf uitgezet en al mijn cookies gedumpt. Ik was al bang, dat hij stuk aan het gaan was, want hij maakte vreemde geluiden bij het opstarten. Gelukkig is het vrijdag en kan ik hem meteen wegbrengen. Hopelijk hebben ze hem voor ons vertrek naar Aruba gemaakt!

Mijn zus wil ook heel graag naar Whole Foods, want die hebben zij niet bij hen in de buurt. Kai wil ook mee en de kleine meisjes ook, maar S en Saskia blijven Wii spelen. S heeft werkelijk de tijd van zijn leven!

Saskia's oor is licht ontstoken bij haar nieuwe piercing. Daarvoor ga ik even naar Rite Aid en vraag aan de apothekeres daar, wat er het beste voor is. Die is heel aardig, want ze heeft zelf ook zo'n ontsteking gehad. Ze raadt Tea Tree olie aan, dus dat gaan we proberen. Ze raadt het ook aan voor acne, dus ik neem ook een flesje voor Kai mee.

Bij Richars computer leg ik de situatie met de laptop (HP Pavilion) uit. Bovendien vertel ik ze over het niet werken van de LED knoppen bovenaan. Ook is mijn keyboard helemaal versleten, sommige letters zijn helemaal zwart. Een nieuw keyboard valt ook onder de garantie, helemaal goed dus! Alleen kan hij niet garanderen, dat het voor donderdag gemaakt kan zijn, maar een andere keuze heb ik toch niet.

Bij Whole Foods vinden we allerlei lekkers, vooral Kai! Het is gevaarlijk om een van de kinderen daarheen mee te nemen! De kinderen zijn opeens helemaal weg van Metro Mint pepermuntwater. Natuurlijk moet ik dat dan ook eens proberen, maar ik vind er niet veel aan.

Als we de cul de sac weer binnenrijden, ziet N onze buurkinderen in automatische autootjes rijden. Daar is ze helemaal door gefascineerd. Terwijl wij de boodschappen aan het wegruimen zijn, letten we niet zo goed op. Voor we het weten zit N naast Anna van vier deuren verderop te crossen in een roze Barbie autootje.

Anna gaat naar het zwembad, maar is zo lief om N haar auto te laten gebruiken. Mijn zus en ik blijven voor het huis om op haar te letten. We doen ons tegoed aan heerlijke brie en crackers, die mijn zus bij Whole Foods heeft gekocht. Daarbij drinken we een glaasje cranberrywijn, die wij nog uit Michigan hadden. S speelt intussen met stoepkrijt. De kinderen zijn hier helemaal in hun element, zo leuk om te zien!


Rick komt thuis met sushi van Sakana. Mijn zus en ik hebben helemaal dezelfde smaak qua eten en zijn dus allebei even gek op sushi. Mijn zus smult, want ze vind dit heel goede sushi vergeleken bij het restaurant bij hen in de buurt. De Japanse restaurants hier hebben ook heel wat concurrentie, dus moeten wel goed zijn om te overleven.

Als mijn zus alvast wat heeft ingepakt gaat ze tot Ss grote genoegen Wii Sport met hem spelen. Terwijl ze boksen, ziet mijn zus al gauw, wat hij er zo leuk aan vindt. Ik laat ook nog even de spelletjes op de Wii Fit zien en ik denk, dat er misschien wel een Wii onder de Kerstboom zal liggen straks, daar in Newburyport! Wij hebben zo te zien een aantal Wii verslaafden gecreeerd!

Layla, de hond, heeft mij intussen helemaal als "moeder" geadopteerd. Mijn zus schenkt haar natuurlijk niet zoveel aandacht, want S eist die op. Layla deelt mijn aandacht maar met moeite met Cosmo en zo heb ik twee honden aan mijn voeten liggen. Ze wil zelfs niet mee naar beneden, als iedereen naar bed gaat! Ik heb ook wel een beetje met haar te doen. Ik weet nog hoe moeilijk het was om onze vorige hond Brynna genoeg aandacht te geven met drie kleine kinderen.

Om half elf ligt het huis in diepe rust. Wat zijn deze drie dagen weer omgevlogen! Het zal moeilijk zijn morgen weer afscheid te moeten nemen met nog geen volgend bezoek in het vooruitzicht. Maar dit soort bezoeken zijn wel heel intensief, je krijgt echt goed de tijd met elkaar. Dat is dan weer het voordeel van ver van elkaar af wonen.

donderdag, juli 30, 2009

Splashdown Waterpark

Altijd als mijn zus hier is, bezoekt ze ook een aantal vrienden en vriendinnen van vroeger. Ik vind dat altijd een beetje jammer, want het gaat van onze tijd samen af, maar natuurlijk ook heel begrijpelijk. Ik was dan ook blij verrast, toen mijn zus voorstelde met zijn allen haar vriendin Christine en haar kinderen bij een waterpark te ontmoeten. Saskia was daar ook meteen voor te vinden en haar vriendin Kaylee ook.

Voor we op weg gaan doe ik een Sports Active routine met een aandachtig publiek. S en N volgen iedere beweging op de voet, met commentaar. Ik lig inwendig dubbel om hun opmerkingen! S zegt tegen mijn zus, dat zij nu ook een Wii nodig hebben, want mijn zus vindt sport ook leuk. De wens is de vader van de gedachte, want meneertje is helemaal weg van de Wii spelletjes.

Als ik mijn bikini aan ga doen, breekt het haakje af! Daar baal ik van, want ik heb hem net vorig jaar niet bepaald goedkoop in Aruba gekocht. Mijn andere bikini is nog nat, dus moet ik het met een oude zwart-witte stellen.

Zodra iedereen is ingesmeerd en de volksverhuizing, die het naar het zwembad gaan met drie kleintjes, nu eenmaal met zich meebrengt, in de van zit, gaan we op weg. De vriendin van mijn zus woont bij Manassas, dus gaan we naar het Splashdown Waterpark daar.

Alleen hebben we geen van beiden de richtingaanwijzingen bekeken, denkend, dat het wel goed aangegeven zou zijn. Inderdaad staat er een groot bruin bord met Splashdown Waterpark en het uitrit nummer langs de interstate, maar daarna niets meer. Op een gegeven moment zijn we Manassas uit en geen park in zicht.

Mijn zus heeft geen kaart of GPS en ik heb wel GPS op mijn telefoon, maar die geeft geen richting aan. Ik kan de website van het park niet vinden op mijn mobieltje. Uiteindelijk bel ik Rick maar op om te vragen of hij het op zijn laptop op kan zoeken. Met behulp van zijn aanwijzingen rijden we weer in de goede richting en vinden het park. Mijn zus belt Christine, die er gelukkig ook nog maar net is.

We lopen naar de kassa om onze kaartjes te kopen en staan net op het punt netjes in de rij aan te sluiten, als een oudere dame haar twee kleinzonen en zichzelf voor ons in de rij dringt. Dit is zo ongewoon voor hier, eigenlijk wil ik er wat van zeggen, maar besluit, dat het de moeite niet waard is. Dan zijn zij maar wat eerder in het park, dan wij, zullen wij niet minder van worden.

Net wil ik aan mijn zus vertellen, hoe onbeschoft de dame voor ons was, als ik haar kleinzonen samen Nederlands hoor spreken. Zij hebben ook door, dat wij Nederlands spreken, maar zeggen verder niets. Hun oma is druk aan het onderhandelen over de prijs, want zij gaat niet zwemmen, dus die hoort niets. Ik fluister mijn zus toe, dat ik haar straks iets grappigs moet vertellen, want ik vind dit toch wel weer heel frappant. Helemaal grappig was het geweest, als ik er wel iets van had gezegd, hi hi.

Vandaag treffen we het, want het zijn "customer appreciation days" deze week. Daardoor betalen we slechts $11 per persoon (gewoonlijk $14,95), geen geld voor dit toch wel grote waterpark.

We vinden Christine al gauw en ook genoeg stoelen, al zullen we daar met vijf kinderen onder de acht weinig gebruik van maken. Saskia en Kaylee gaan meteen naar de grotere glijbanen. Maar goed ook, want nu is het nog rustig. Al gauw komen busladingen kampkinderen en staan er lange rijen.

Voor de massa's ons voor zijn gaan we lunch eten. De prijzen zijn hier een stuk redelijker, dan bij Sandy Point State Park (waar een hot dog $3,75 was en hier $2,50). Ik bestel een gardenburger, die veel beter smaakt, dan ik had gedacht. De kinderen halen na hun burgers nog een Dippin Dots ijsje.

De rest van de middag brengen we door in het gedeelte bestemd voor kleinere kinderen. S is er zelfs te groot voor, maar die gaat heel lief met zijn jongste zusje spelen. Na een uurtje wordt S moe en het is ook wel heel erg warm, vooral voor deze Noorderlingen, die tot nu toe nog niet veel zomer hebben gehad. We nemen dus afscheid van Christine en haar kinderen en gaan huiswaarts.


Tot mijn grote vreugde struikel ik over een pakketje in de garage (waarom UPS zoiets gewoon de garage in gooit is me nog steeds een raadsel): mijn nieuwe bikini. Ik probeer hem meteen aan en hij zit waarempel goed. Iedereen aanwezig keurt hem ook goed, gelukkig.

Vandaag weer viel het me op, dat veel meer vrouwen bikini's dragen, dan vroeger. Toen wij hier pas kwamen, waren mijn zus en ik vrijwel de enigen in bikini. Nu zie je ook "oudere" vrouwen, zoals ik, er vaak in lopen. Ook zijn het niet alleen meer de superslanke vrouwen, maar ook wat molliger. Ik vind dat een goed teken, dat meer vrouwen zich goed voelen in hun lijf (en meestal zijn de bikini's nog leuk ook).

Onderweg naar huis is S in slaap gevallen en mijn zus laat haar in de auto liggen. Saskia en Kaylee nemen N mee naar ons zwembad. S gaat weer aan de Wii met Kai. Ik ben trots op mijn zoon en al het geduld, dat hij met de kleintjes laat zien. Die wordt later een goede vader!

Mijn zus doet wat werk op de computer en ik zoek naar nog een bikini online, want mijn andere "Aruba" bikini staat ook op stuk gaan. Na veel zoeken vind ik een zwart bovenstukje en zwart-wit broekje. Vrijwel alle sites zijn uitverkocht.

Rick komt thuis met eten voor de kinderen van Taco Bell. Hij (met behulp van Kai en Saskia, Katja is inmiddels naar North Carolina vertrokken) gaat oppassen, zodat mijn zus en ik samen uit eten kunnen.

Wij hebben vrijwel dezelfde smaak in eten en zijn dol op Aziatisch. In de omgeving van mijn zus zijn er geen Vietnamese restaurants, dus ik stel voor naar de Four Sisters te gaan. Dat restaurant zit altijd vol, dus ik heb een reservering gemaakt. We krijgen een heel comfortabele "booth" met zijn tweeen.

Het menu hier is een heel boek. Er zijn allerlei verschillende gerechten te krijgen. We beginnen met hun loempiaatjes, die werkelijk heerlijk zijn. Mijn zus bestelt de garnalen en scallops, die ik ook al eens heb gegeten. Ik probeer niet telkens hetzelfde te bestellen, dus neem garnalen met rijstcrepes gevuld met varkensgehakt en champignons. Het is lekker, maar ik vond wat mijn zus had lekkerder. Dat het een goed en vooral goedkoop (mijn hoofdgerecht is $9,95) restaurant is, is duidelijk, ook omdat het alweer helemaal vol zit.

Mijn zus heeft na afloop zin in een ijsje van Coldstone Creamery, die naast het restaurant ligt. Ik ben niet zo'n dessert persoon, dus laat dat gaan. Eenmaal in de salon zien we, dat ze ook pints van verschillende mengsels hebben. We besluiten daar een paar van mee te nemen, zodat iedereen thuis ook mee kan genieten.

Duidelijk heeft niemand ons gemist, want we zien Saskia en S lachend op het gras voor en de andere (buurt) kinderen en Natalya maken een krijttekening op onze oprit. S en Kai spelen binnen op de Wii en Rick werkt op zijn computer. Toch fijn, zo'n ingebouwde set babysitters!

De kinderen vermaken zich allemaal prima en Rick maakt een lekker Margarita drankje voor mijn zus. Het is ook fijn voor haar om wat te ontspannen, want ik herinner me nog hoe constant drie kleine kinderen je nodig hebben. Als er dan wat extra handen zijn, is dat heerlijk.

woensdag, juli 29, 2009

Bezoek uit Massachusetts

Al vroeg sta ik bij het logeeradres van Saskia voor de deur. De moeder van Megan komt net thuis van de sportschool en haast zich Saskia wakker te maken. Intussen kletsen we even over kinderen en school. Hun huis is bijzonder leuk ingericht, het ademt gezelligheid uit. Het is grappig, hoe ik de interieurs in onze buurt in twee categorieen kan indelen. Aan de ene kant de rommelige, zonder coordinerend meubilair of kleuren of atmosfeer en de heel smaakvolle, waar ik mezelf ook zo in zou kunnen zien wonen. Veel ertussenin is er niet.

Saskia heeft om negen uur een afspraak bij de orthodontist en die halen we maar net. Saskia blijft hopen, dat haar beugel eraf mag, maar ik bereid haar erop voor, dat dat niet gaat gebeuren. We hebben tenslotte maar een gewone afspraak van een kwartier, te kort om een beugel te verwijderen. Helaas voor haar is het ook niet zo, er worden slechts twee plaatjes verwisseld.

Thuis doe ik gauw een Sports Active routine, terwijl ik op de aankomst van mijn zus en haar kinderen wacht. Rond half elf rijden ze de oprit op. Het is zo fijn ze weer te zien! Het is officieel: ik heb de schattigste neefjes en nichtjes ter wereld.

S van zeventien maanden ligt nog te slapen. N van vier vindt Saskia meteen en S van zeven kan niet wachten, tot grote neef Kai wakker wordt. Als dat eenmaal gebeurt, beginnen ze aan het spelen van jongenspelletjes op de Wii. Als ik ooit een jongetje in zijn element heb gezien! Stiekem denk ik, dat Kai het ook erg leuk vindt.

Als je met drie kinderen reist, weet ik uit ervaring, heb je binnen de kortste keren een troep in de auto. Terwijl Sasha in haar autostoeltje slaapt, help ik mijn zus met uitmesten. Er komt een volle vuilniszak uit!

Layla, de hond, is ook mee, en tot onze verbazing heeft ze wat moeite met Cosmo. Die loopt als een goeiige lobbes om haar heen, terwijl zij naar hem grauwt en happen uit zijn vacht neemt. Gelukkig gaat het gaandeweg beter, al heeft Layla niets met katten en zijn de onze dus weer helemaal op hun hoede.

Het weer werkt niet mee, van alle dagen is het uitgerekend vandaag zwaarbewolkt en drukkend. Toch besluiten we na de lunch met de meisjes naar het zwembad te gaan. Daar hebben de kinderen enorm naar uitgekeken, maar het lukt ons niet S bij Kai weg te halen. Zij blijven dus thuis.


Het zwembad is vrijwel uitgestorven, maar het water is een lekkere temperatuur. We blijven een uurtje en dan begint het echt te regenen. Voor we naar huis gaan kopen we nog een ijsje en dan ziet Saskia haar vriendin Shannon. De tieners vinden het leuk om in de regen te zwemmen, dus mijn zus en ik nemen de kleintjes mee terug.


Daar vinden we Kai en S in precies dezelfde positie, als we ze hebben achtergelaten. Heerlijk, het leeftijdsverschil maakt niets uit. Jongens blijven jongens.

Katja is ook even thuis met haar oppaskind Cammy. We nemen de meisjes mee naar buiten om te schommelen en van de glijbaan af te gaan, terwijl mijn zus zich in alle rust klaarmaakt. Ik weet nog wat een luxe dat was, vroeger! S is gek op de bandschommel, ik krijg extra beweging door haar heen en weer te lopen.

Mijn zus en de kinderen vertrekken naar een college vriend. Het is me duidelijk geworden, dat ik niet genoeg kleine kinderen lekkernijen in huis heb, dus ik ga nog wat boodschappen doen.

Mijn Canadese broer en schoonzus en hun kinderen komen misschien dit weekend ook langs en daar zijn een aantal verjaardagen geweest en komende. Bij Michaels vind ik 3D stoepkrijt en een boek met allerlei vouwvliegtuigjes voor mijn neefje en nichtje.

Hun ouders zijn moeilijker, maar tot mijn verbazing vind ik leuke dingen bij CVS. Wat een drugstore al niet te bieden heeft! Voor mijn schoonzus koop ik Aqua Globes en voor broerlief een apparaat om sliders te maken op het fornuis.

Bij Giant is men druk bezig met renoveren en wordt mij door diverse medewerkers gemeld, dat er volgende week een "grand re-opening" zal zijn. Nu is de winkel niet gesloten geweest, maar zo'n re-opening betekent vaak allerlei gratis dingen, dus als het even kan ga ik.

Mijn laatste stop is Whole Foods. Kai heeft daar nu ook een lekker zuivelprodukt ontdekt: Skyr. Langzamerhand heb ik echte "foodies" gecreeerd, die van alles bij deze winkel lekker vinden. Niet goed voor de portemonnaie, maar wel voor de gezondheid.

Iedere dag maken de meisjes bijvoorbeeld de lekkerste smoothies met organisch fruit en yoghurt. Zelfs mijn zus was vandaag onder de indruk van Saskia's smoothie. Ze kunnen straks nog een bedrijfje beginnen.

Mijn zus belt, dat ze bij de vrienden blijft eten, en wij maken het ons makkelijk en bestellen van Joe's Place. Dit is een authentiek Italiaans restaurant en hun eten is van goede kwaliteit en goedkoop.

Terwijl we aan het eten zijn, komen mijn zus en de kinderen alweer terug. Kai en S beginnen meteen weer aan de Wii, terwijl Saskia N onder haar vleugels neemt. S drentelt overal tussendoor.

Intussen maken Rick en ik de bedden op, want in plaats van in de logeerkamer, heeft mijn zus besloten, dat ze met zijn allen in de recreation room gaan slapen. Daar staat een uitklapbank met een queen bed, waar de twee oudsten in kunnen. Mijn zus en S slapen dan op het opblaasbare queen aerobed, dat we hebben. Als het zou moeten, zouden we elf mensen te logeren kunnen hebben hier.

N wil graag, dat Saskia er ook bij komt liggen, dus leggen we de eenpersoons Aero er ook neer. S gaat daarop slapen, Saskia met N en mijn zus met S. Layla slaapt er ook, dus een kamer vol is het! Ik ben benieuwd hoe het gaat, maar het is zo leuk om te zien, hoe de neefjes en nichtjes met elkaar omgaan, ondanks het grote leeftijdsverschil. Ik hoop, dat die genegenheid tot ze volwassen zijn zal blijven bestaan.

dinsdag, juli 28, 2009

Sandy Point State Park

Vandaag gaat de boeken in als de dag, dat ik me tot nu het beste heb gevoeld, deze zomer. Het begint al met wakker worden. Geen dagelijkse hoofdpijn (geloof me, afwezigheid van pijn valt mij meteen op), geen heuppijn, gewoon pijnloos! Ik kan de keren, dat dat gebeurt op een hand aftellen!

Meteen heb ik ook heel wat energie en sta lekker vroeg op. Rick is helemaal verbaasd, als hij me beneden hoort komen. Meestal sta ik pas op, als hij na achten naar zijn werk vertrekt. Het is zo ook wel gezellig, want we drinken even samen koffie (althans, ik koffie, Rick thee).

Het is weer een typische zomerdag, al vroeg warm en ietwat vochtig (hoewel de heel erg vochtige dagen deze zomer nog bijna niet zijn voorgekomen). Gisteren heb ik met Kai en Saskia afgesproken een dagje naar het strand te gaan. Katja moet helaas oppassen, maar die gaat met haar oppaskind naar een waterpark, ook niet slecht.

Gauw doe ik een veertig minuten durende Sports Active routine en maak dan de twee jongste kinderen wakker. Die zijn opvallend snel klaar met een leuke activiteit in het vooruitzicht!

Uit de schuur haal ik onze, al heel lang niet gebruikte, Heineken parasol (wat hem is aan te zien!) en een strandstoel voor mij. We pakken baddoeken, spuiten ons vol sunblock en nemen een bal mee om in het water naar elkaar te gooien. Om half elf gaan we op weg.

Bij Safeway tank ik benzine en haal wat cash. Aan het strand laat ik liever geen credit cards in mijn tas liggen. Saskia heeft vanavond een verjaarspartijtje, dus kopen we ook een Itunes cadeaukaart voor dat meisje.

We spreken af, dat ik heen rijd en Kai terug. De GPS geeft de vreemdste routes aan naar Sandy Point State Park in Maryland. Dit is de eerste keer, dat we naar dit park gaan, maar ik ben al vele malen die richting opgereden. Ik kies de zuidelijke route rond de Washington "beltway" (ringweg) naar US 50 (die zouden we ook door de stad kunnen nemen, korter in kilometers, maar beduidend langer in tijd).

Onderweg vertel Kai en Saskia hoe het komt, dat ik dat park nog nooit heb bezocht. Jaren geleden las ik ergens, dat er een lekker strand langs de Chesapeake Bay lag, Sandy Point. Ik keek op de kaart en zag Sandy Point, Virginia, een paar uur bij ons vandaan.

Met zin in een lekker dagje strand niet zo ver weg, als de stranden aan de Atlantische Oceaan, gingen we erheen. Daar aangekomen bleek het strand enkel toegankelijk voor de bewoners, die erlangs woonden. Vastbesloten om toch een strandervaring te hebben, vonden we het ene kleine stukje openbaar zand. Daar werden we lekgestoken door paardenvliegen en gingen gedesillusioneerd maar weer huiswaarts. Pas toen vond ik uit, dat dit een Maryland State Park is. Sindsdien zijn we er vele malen langs Sandy Point State Park gereden, op weg naar de Atlantische stranden, maar hebben het nooit bezocht.

Binnen het uur arriveren we bij het wachtershuisje van het park. We moeten $5 per persoon betalen (slechts $1 minder, dan mensen, die in Maryland wonen) en mogen dan door naar het strand. Er is ruim parkeergelegenheid en we zien de kleurige parasols al staan.

Het eerste, dat opvalt, is hoe oranje het zand is. Een heel ongewone kleur is het (en hij geeft af, want het wit van mijn slippers is nu licht oranje). Het zand is heel los en Kai heeft even moeite zijn brute kracht te gebruiken om de parasol vast te zetten. Dan gaan de kleren uit en duiken we in het verrassend koele water van de baai.

Dit is voor mij de eerste keer ooit, dat ik in de Chesapeake Bay (de grootste baai in de VS) zwem! Nu vraag ik me af, waarom dat zo lang heeft geduurd, want dit is absoluut het makkelijkst te bereiken strand voor ons. We hebben ook mooi uitzicht op de Chesapeake Bay Bridge, die 7 kilometer lang is. Ooit was dit de langste stalen brug ter wereld en hij staat nog steeds in de top honderd.

We pakken de bal en gaan lekker naar elkaar gooien. Bij de ingang hing wel een bordje, dat we moeten oppassen voor kwallen, waar Saskia zich nog even druk om maakt. Er zijn echter zoveel mensen in het water, dat ik denk, dat het wel mee zal vallen. We spelen zo'n drie kwartier in het brakke water (half zout, half zoet) van de baai en dan beginnen de magen te rommelen.

Het park heeft toiletten en doucheruimtes, maar ook een winkel, waar je parasols en stoelen kunt huren en waterspeeltjes kunt kopen, waarbij een snackbar hoort. Daar wordt het gewoonlijke strandeten verkocht: hamburgers, hot dogs, nachos etc. Ik heb om onverklaarbare redenen enorme zin in een ouderwetse hot dog, dus die bestel ik. Kai neemt de nachos en Saskia een cheeseburger, daarbij bestellen zij nog een mango smoothie.

Deze typisch Amerikaanse lunch nuttigen we onder de parasol op het strand. De volgende keer wil ik liever zelf wat te eten meenemen, al smaakt de hot dog net zo lekker, als ik had gehoopt. Het is ook een beetje een verboden vrucht voor mij, want ik ben er dol op, maar het hoort natuurlijk niet bij mijn (over het algemeen) heel gezonde dieet!

Het strand is gezellig druk, maar niet overvol. Ik ga mijn tijdschrift lezen en ik kijk ondertussen (stiekem) mijn ogen uit naar de verschillende types, die hier komen. Van heel nette oudere dames tot jonge families met babies zie ik. Allemaal genieten ze even hard, zo te zien.

Op een gegeven moment komt een meisje van Saskia's leeftijd huilend uit het water. Ze is gestoken door een kwal. Zo te zien heeft haar moeder er spul tegen, maar ik ben nu ook meer op mijn hoede. Ik zit even een tijdschrift te lezen, maar Kai en Saskia spelen alweer in het water. Verder lijkt iedereen in het water onaangedaan, dus ik spring er ook weer in.

De kinderen genieten duidelijk ook en we spreken af volgende week met Katja terug te keren. Dat zal Katja's laatste week thuis zijn, want na Aruba verhuist zij vrijwel direct naar haar apartement in Blacksburg. Wat ik leuk vind te zien hier, is, hoe Kai en Saskia toch naar elkaar trekken bij zulke uitjes. Expres heb ik verzoeken (vooral van Saskia) om vrienden of vriendinnen mee te nemen afgeslagen en daar ben ik blij om.


We gooien en duiken en genieten, tot Kai achter een te ver gegooide bal van Saskia aangaat. "Iets" raakt zijn voet en het steekt en jeukt. Duidelijk is hij met een kwal in aanraking gekomen. Als een echte man draagt hij de pijn en we blijven in het water.

Om twee uur gaan we eruit, want Kai moet op tijd terug zijn voor zijn rijles. Volgende keer hoop ik, dat we langer kunnen blijven. Dit park is ook nog eens veel meer, dan alleen een strand. Er zijn paden en veel wild om te zien. Het lijkt me fantastisch hier buiten het seizoen te gaan fotograferen.

Kai rijdt terug naar huis via de noordelijke Beltway en zo hebben we Washington vandaag helemaal omcirkeld. Alweer neemt de rit minder dan een uur en keurig op tijd voor Kai's rijles zijn we terug.

Iedereen neemt een douche om het oranje zand en zoute water af te spoelen. Saskia maakt zich klaar voor een verjaarsfeest en Kai gaat dus autorijden. Eerlijk gezegd vind ik in zijn geval, dat hij geen tien uur professionele les meer nodig heeft, maar hij zal er ongetwijfeld wat van opsteken. Hij rijdt vele malen beter, dan ik deed, na dertig rijlessen en een moeilijk examen in Nederland! Het heeft ook heel veel met zekerheid te maken en die had ik destijds totaal niet.

Nadat ik Saskia heb afgezet begin ik aan de avondmaaltijd. Gisteren schreef ik al, dat ik zelfgemaakte pindasaus zou maken. Ik schrijf hier de details voor mezelf, zodat ik ze later terug kan vinden, want het wordt een groot succes. Sla over, als je geen interesse hebt.

Als basisrecept gebruik Janneke's recept. In plaats van Calve gebruik ik echter Jif Natural. Uit ervaring weet ik, dat Amerikaanse pindakazen zoeter zijn, dan Calve. Daartegen hoop ik dus meer Ketjap Asin te gebruiken.

Zoals het recept aangeeft, meng ik de pot pindakaas met eenzelfde hoeveelheid (magere) melk in een steelpan. Daarbij doe ik, ook volgens recept, drie eetlepels ketjap. Alleen kijk ik niet naar het label en blijkt dit Ketjap Manis te zijn! Argh!! Dan nog maar experimenteren, dus ik gooi er drie eetlepels Ketjap Asin bij.

Dan gan ik op zoek naar de sambal oelek, waarvan ik weet, dat Rick er een hele pot heeft staan. De sambal in die pot is echter helemaal verbruind. Misschien is dat prima, maar ik ben gewend aan knalrode oelek en waag het er niet op. Gelukkig heb ik zelf nog een flinke pot sambal badjak en doe daar een flinke eetlepel van in de saus. Tot slot voeg ik de eetlepel knoflookpoeder toe en roeren maar.

Mijn eigen proeftest is goed, maar ik vind al gauw van alles lekker, dus ben ietwat nerveus over de reacties van de rest. Ik maak de komkommersalade en doe de rijst in de magnetron en Rick grilt de kip- en biefstukspiesjes. Katja is naar boksles, dus die eet later. De mannen smullen van alles! Mijn culinaire experiment is gelukt.

Op alle fronten was dit een fantastische dag! Niet in het minst, omdat ik nu, om kwart over negen, nog nergens pijn heb. Wat een enorm cadeau!

maandag, juli 27, 2009

Lazy days of summer

Wat is het toch een luxe, geen wekker om kwart over zes (al moet Rick er wel bijtijds uit, dat is pas half acht op de meeste dagen) en vrijwel iedere ochtend zonneschijn om vrolijk bij wakker te worden. Vannacht heeft het wel flink geregend, zie ik aan het tuinmeubilair.

Op de Wii maak ik een nieuwe Sports Active routine van ongeveer een uur. Ik doe er vooral veel benenwerk bij. Je kunt dit programma zo op je eigen niveau afstemmen, ik blijf het fantastisch vinden! Ik gebruik mijn gewichten en de bosu erbij, wat het allemaal nog net iets intensiever maakt. Ik kan het niet genoeg schrijven, dit programma is zijn geld meer dan waard!

In de zomer vind ik het vaak moeilijk te bedenken, wat we gaan eten. Met dit dertig graden plus weer vind ik koken te warm. Iedereen vindt hier gevulde pita's lekker, dus dat wordt het vanavond. Bij de Giant ga ik de benodigdheden halen.

Na Whole Foods is Giant mijn favoriete supermarkt. Alleen als het per se moet, ga ik naar Safeway. Die laatste vind ik duur en hun produkten maar matig. Giant heeft al een tijdje een nieuw logo, de medewerkers lopen in nette gele en paarse poloshirts rond (afhankelijk van hun positie) en de meeste winkels in dit gebied worden uitgebreid. Bovendien kunnen we steeds meer internationale produkten hier vinden, waaronder Aero chocoladerepen (de Britse Bros).

Een hele verandering opeens voor deze keten, die in 1998 door Ahold werd gekocht. Ik dacht dus, dat Ahold het concern verkocht had, maar niets is minder waar. Ik winkel dus feitelijk nog steeds bij de Amerikaanse Albert Heijn en zo te zien gaat het een stuk beter met ze.

Tot mijn vreugde vind ik zelfs de tzatziki saus, die ik in de pita's wil doen vanavond. Ook de maaltijd voor morgenavond neem ik vast mee. Dat worden kipspiesjes met komkommersalade en rijst. Daarbij wil ik een pindasaus maken. Online vind ik een goed en makkelijk recept, ik ben alleen benieuwd hoe dat met de Amerikaanse Jif pindakaas gaat smaken.

Als ik bij de rijstafdeling sta, vallen me de Ready Rice pakjes van Uncle Ben's op, die je in de magnetron in 90 seconden klaarmaakt. In ieder pakje zitten twee porties. Er zijn allerlei smaken en ze zijn afgeprijsd. Die wil ik weleens proberen.

Rick, Katja en ik vinden de bruine rijst en wilde rijst lekker, maar Saskia en Kai houden alleen van witte rijst. Het wordt misschien een eenmalig experiment, maar we zullen zien, hoe het werkt. Morgen lezen jullie het resultaat van deze culinaire test.

Als lunch eet ik samen met Katja o.a. de overgebleven krabben van gisteravond op. De volgende dag smaken ze zo mogelijk nog beter (in ieder geval branden we onze vingers er niet meer aan!). Vroeger haalde Rick altijd een "bushel" krabben voor mijn verjaardag. Die kookte hij dan in onze krabpot. Heerlijk! Maar Rick is er zelf niet dol op om krabben te ontleden en Kai en Saskia houden er helemaal niet van. Dus die traditie hebben we helaas laten varen, want we kregen al die krabben niet op.

Ondanks de voorspelling van onweersbuien en veel bewolking is het stralend zonnig. Maar op Weatherbug staat, dat we vanaf drie uur flink noodweer mogen verwachten. Na mijn huishoudelijke taken maken Saskia en ik ons dus gauw klaar voor het zwembad, want met dit weer is een koele duik heerlijk. Maar goed ook, want alweer gaat het zwembad vroeg dicht. Vandaag is de "raindate" voor het zwemteam buffet, dat zaterdagavond verregend werd.

Meteen duik ik erin met het plan een halve kilometer te zwemmen. Leah komt ook en begint aan haar mijl. Ze vraagt mij, hoe het met de kilometer gaat en ik antwoord, dat het vandaag maar een halve zal worden. Maar als ik de twintig baantjes heb gezwommen, heb ik nog geen zin om eruit te gaan. Dan nog eens twintig en zo wordt het toch een kilometer. Als Leah uit het water komt, merkt ze op, dat die 500 meter wel heel lang duurden, ha ha!

Nu heb ik het "verdiend" om even lekker op een ligstoel te gaan lezen. Wel in de schaduw, want het is veel te warm in de zon. Als ik een klacht over ons zwembad heb, is het, dat er te weinig parasols zijn. Ieder jaar schrijf ik dat op het commentaarformulier, maar er wordt niets aan gedaan, helaas. Op een maandag als vandaag vind ik er nog eentje, maar in het weekend zijn ze allemaal bezet. Gelukkig wordt het zwembad omringd door bos, dus er is altijd wel wat schaduw te vinden (vervelend is dan wel, dat je wordt opgegeten door de muggen).

Terwijl ik daar zo lig, komt buurvrouw Chris naast mij zitten. Zij heeft vier dochters, de oudste is een jaar jonger, dan Katja en de derde en vierde "sandwichen" Saskia. Laura, de oudste, gaat muziek studeren bij CNU, de school, die Kai niet zag zitten vorige week.

Het meisje heeft geen makkelijk pad te gaan, want ze wil componeren en is niet bijster goed in zelf de instrumenten bespelen. Kennelijk heeft ze wel talent, anders zou ze niet aangenomen zijn. Maar Chris maakt zich zorgen, want muziek is een van de weinige studierichtingen, die heel specifiek zijn. Na twee jaar zijn er examens en als je die niet doorkomt, ben je twee jaar studie kwijt. De enige manier om dat tegen te gaan, is een minor nemen in een algemener vak, die credits kun je dan nog wel gebruiken. Zo leer ik toch telkens weer nieuwe dingen over het schoolsysteem hier.

Vijf uur komt alweer veel te gauw, want niks onweer. Het blijft gewoon heerlijk weer! Nog in zwempak met wrap om en met natte haren neem ik Kai naar zijn gitaarles bij School of Rock. Ik hoef er toch niet uit, dus "who cares"?

De pita's met kip en tzatziki saus zijn een groot succes. Die gaan op het permanente menu van "gezonde en makkelijke maaltijden"! Rick en ik blijven buiten computeren met de geluiden van het zwemteamfeest op de achtergrond. Het ziet ernaar uit, dat het vandaag niet zal worden verregend. Zo zijn de zomerweersvoorspellingen hier. Altijd kans op onweer, maar lang niet iedereen wordt nat.

We zijn nu echt in de "Dog Days of Summer" beland. Die zijn niet zo genoemd, omdat het hondenweer is, maar naar de ster Sirius, de "hondenster". Deze heel heldere ster komt op met de zon en gaat ermee onder in deze tijd van het jaar. De "Dog Days" zijn echter ook synoniem met heel warm en vochtig weer, waarbij men het liefst in het water verkeerd of de airconditioning. Behalve ik, want ik zit hoe dan ook buiten!

zaterdag, juli 25, 2009

Actief weekend

Zaterdag

Rick is, tot mijn verbazing, al vroeger uit de veren, dan ik vanochtend. Ik blijf nog even lekker liggen en als ik beneden kom staat er een ijskoffie en broodje van Starbucks klaar. Morgenochtend ga ik er vroeg vandoor en zal geen "Starbucks tijd" hebben, dus heeft Rick besloten ons traditionele weekend ontbijtje vandaag te hebben.

Het belooft een warme dag te worden, maar nu is het nog erg lekker. We zitten buiten en bespreken de dag. Ik heb eigenlijk enorme zin in iets avontuurlijks, maar wat? Dan schiet me het kajakken op de Potomac, dat we een aantal jaren geleden al eens hebben gedaan, te binnen.

Katja vertrekt al vroeg om te gaan kamperen bij Lake Anna met Shannon. Leah en Jeroen hebben daar vannacht ook al gekampeerd en wachten hen daar op. Rick probeert Katja met diagrammen uit te leggen, hoe ze onze tent op moet zetten, maar Katja heeft zo'n "het zal wel" houding en let nauwelijks op.

Het is een perfecte dag voor kajakken! Rick en Kai (Saskia heeft met een vriendin afgesproken) hebben er meteen oren naar en Kai rijdt ons naar Washington. We vinden tot onze verbazing een parkeerplek bij het Thompson Boat Center. Daar staat een lange rij te wachten op een boot. Dat belooft niet veel goeds!

Inderdaad hoor ik de medewerker zeggen, dat er op het moment geen boten zijn en hij niet weet, wanneer de verhuurde boten uit het water zullen komen. Omdat Kai om twee uur zijn eerste rijschoolles heeft, hebben we niet zo heel veel tijd. Net als we teleurgesteld willen vertrekken, raadt de man aan tien minuten over de boardwalk te lopen en naar Jack's Boat House te gaan. Daar hebben ze volgens hem veel meer boten.

We hebben weleens vaker hier in de Washington Harbour aan het water gegeten, maar we hadden er geen idee van, dat je een heel stuk langs de Potomac kunt lopen (of fietsen) hier! Er wordt zelfs een heel nieuw Georgetown Waterfront Park gebouwd, dat volgende lente klaar zal zijn. Een groot gedeelte is al klaar en is druk met dagjesmensen en fietsers. Wat je zo te voet al niet ontdekt!

De tien minuten worden een kwartiertje, maar dan zien we Jack's Boat House liggen. Het is er heel gezellig met een vrolijk houten huisje en kleurig beschilderde adirondack stoelen, waarin mensen zitten te kletsen. We betalen de $10 per persoon voor een uur kajakken en doen ons zwemvest aan.

Terwijl we dat doen, zie ik een vrouw omslaan en kleddernat uit het water komen (wat trouwens 28 graden is, koud zeker niet!). Hopelijk gebeurt dat mij niet, want ik kan ook zo houterig zijn! Ik heb mijn telefoon en camera mee in een heuptasje, dus die mogen niet nat worden!

Gelukkig gaat het allemaal prima met het instappen. Kai mag, onder de achttien zijnd, niet alleen in een kajak, dus hij en ik delen er een. Rick stapt in zijn eigen boot. Het is druk op de rivier met tourboten, plezierboten, andere kajakken, kano's en stand up paddle boards. Die laatsten hebben wij nooit eerder gezien. Het is, zo te lezen, een opkomende sport en ziet er erg leuk uit.

Het is heerlijk koel op het water. We peddelen richting het Kennedy Center en Washington Monument. Met iedere slag druipt er wat water op mijn benen, wat lekker aanvoelt. Helaas hebben we maar een half uurtje, want we willen ook graag lunchen, voor we weer naar huis moeten. Dit voelt helemaal als een minivakantietje aan! Volgende keer wil ik langer, want het is zo ontspannend op het water.

Gelukkig gaat het uitstappen ook goed en relatief droog lopen we terug naar de boardwalk. Daar vragen we om een tafeltje bij Nick's Riverside Cafe. Tot ons genoegen krijgen we het laatste tafeltje vlak aan het water.

We kijken onze ogen uit naar de toeristen, die riviercruises nemen, fietsers en wandelaars en natuurlijk de mooie jachten, die voorbij komen. Washington is hier zo heel anders, dan op de National Mall! Mijn mahi mahi salade is verrukkelijk en Kai en Rick smullen van hun burgers. Dan is het tijd om weer huiswaarts te gaan. Dit uitje is mij veel te snel voorbij, ik zou hier wel uren kunnen zitten!


Kai heeft echter duidelijk zin in zijn rijles. Hij maakt een copie van zijn learner's permit en neemt het certificaat, dat hij de 36 uur theorielessen op school heeft volbracht, mee. Die moeten worden overhandigd aan de instructeur. De les duurt twee uur en er zitten drie leerlingen in de auto. Van die twee uur rijdt Kai er een en een andere student er een. Volgens Kai brengen ze elkaar gewoon thuis, want iedereen woont nogal ver van elkaar verwijderd.

Rick heeft zin om bij Glory Days te gaan eten. Daar hebben ze een terras en lekker bier, bovendien is het eten er niet duur. Kai rijdt weer, die heeft nu de smaak te pakken. Helaas begint het net als we plaatsnemen ontzettend te onweren! Het leek wel uit het niets te komen, want we hebben tevoren geen donder gehoord.

We vluchten gauw naar binnen, waar we een heel leuke serveerder krijgen (ook om te zien!). Hij blijkt half Tunesisch te zijn en dat levert meteen gespreksstof, aangezien ik daar ook meerdere keren ben geweest. Hij gaat eens per jaar terug met zijn ouders en soms vaker, vooral nu zijn grootmoeder niet lang meer zal leven. Dat komt mij bekend voor, want ik was ook veel vaker in Nederland voor mijn grootouders overleden waren.

Natuurlijk moeten we de cheese fries bestellen, al probeer ik me erg in te houden. Ergens heb ik gelezen, dat zulke gerechten met veel eenvoudige koolhydraten en vetten iets met je brein doen, waardoor je ze blijft eten. Ik ben dus heel trots op het feit, dat ik het bij vijf frietjes houd, ha ha! De filet mignon spiesjes en gestoomde broccoli en worteltjes, die ik als hoofdgerecht heb besteld, zijn erg lekker voorbereid. Ook de anderen eten smakelijk. Dit restaurant heeft een goede keuken, voor een sportbar.

Katja belt Rick in een milde paniek. Het lukt hen niet onze tent op te zetten en er nadert daar bij Lake Anna ook onweer. Rick heeft moeite niet "I told you so" te zeggen, zie ik. Uiteindelijk lukt het met zijn instructies via de telefoon wel, maar het is al begonnen te regenen, dus hun spullen zijn voor de rest van de nacht vochtig. Leuk, toch, dat kamperen, het is niets voor mij!





Hoewel, als je deze foto's ziet is er ook wel wat voor te zeggen!

Zondag

Al vroeg ben ik op, want Janet en ik gaan vanochtend een fietstocht maken met de Potomac Pedalers Touring Club. Daarvoor moeten we om half tien bij het South Run Recreation Center zijn, hier ongeveer een half uur vandaan.

Na wat motregen vanochtend is het inmiddels alweer helemaal zonnig. We hangen de fietsen op het fietsrek aan Janets auto en komen keurig op tijd op de parkeerplaats aan. Daar zien we allerlei mensen met honden, maar geen fietsers. We wachten en wachten en Janet belt zelfs Paul even, om te kijken of er geen email is, dat de tocht niet door zal gaan. Die is er niet, dus we besluiten er met zijn tweeen op uit te gaan, als er om tien uur nog niemand is. We kennen dit gebied wel helemaal niet, maar dat is ook een avontuur op zich.

Gelukkig komen net voor tienen de groepsleider Woody en zijn vrouw Shirley aanrijden. Ook een jonge ex-marinier en een oudere vrouw arriveren nu. Janet denkt, dat ze misschien de aanvangstijd verkeerd heeft gelezen. Dat zal het zijn, want het lijkt me sterk, dat iedereen bijna een half uur te laat komt.

Na de introducties en het opgeven van een telefoonnummer voor noodgevallen, gaan we op weg. We vormen een nogal ongewoon gezelschap. Woody is een oudere man, die ergens uit Oost-Europa komt. Janet en ik vinden hem heel moeilijk te verstaan. Shirley, zijn vrouw, is een goedlachse Afrikaans-Amerikaanse. Woody is een fietsfanaat en Shirley duidelijk niet, want ze liggen constant in de clinch over de route.

Michael, de ex-marinier is laat in de twintig, en Lynne, ik schat haar midden vijftig, zijn de andere twee rijders. Janet en ik zijn de enige twee, die geen racefiets hebben, en dat merken we al gauw. Janet heeft een "gewone" fiets met drie versnellingen en ik een mountainbike.

Mijn mountainbike is heel fijn, maar beduidend trager de heuvels op, dan de racefietsers. Bovendien is mijn schakelprobleem bij de laatste beurt niet gemaakt en moet ik de heuvels in de zwaarste versnelling nemen. Oei, dat is hard werken! Dat een racefiets stukken lichter is, is te zien aan het gemak, waarmee de anderen naar boven klimmen.

De route is erg mooi. We rijden langs het Burke Meer en door de buurten van Springfield. Prachtige huizen staan er en alle tuinen zijn keurig onderhouden. Dan rijden we weer een stuk door het bos en dan weer op het fietspad langs de heel drukke vierbaansweg 123. Het is afwisselend en door de heuvels een uitdaging.


Burke Lake

Na vijftien mijl pauseren we voor de lunch. We gaan pizza eten bij Ledo Pizza in Lorton. Hun pizza wordt regelmatig tot de beste in dit gebied uitgeroepen en ik heb het nog nooit gegeten.

Janet en ik delen een "small" (meer dan genoeg voor twee!) met artisjokken, champignons en broccoli. De anderen nemen een medium met van alles en nog wat erop, die ze met zijn vieren niet op kunnen! Ik moet zeggen, dat de pizza inderdaad heel erg lekker is. Dat ik het de lekkerste in dit gebied vind, wil ik zo snel niet zeggen, maar wel hoog op de lijst. Het gesprek is geanimeerd en gaat natuurlijk voornamelijk over fietsen.

Als we het restaurant weer uitkomen overvalt me een flinke hitte! Zelfs de wind voelt heet aan. Al fietsend valt het gelukkig wel mee en een groot gedeelte van de route terug ligt in de schaduw. Nu komen we bij het Mercer Meer en nemen het pad daarlangs door de bossen. Erg mooi is het er en veel rustiger, dan het W&OD pad op zondag!

Na vier uur zijn we terug bij de auto. Deze rit heeft Janet en mij warm gemaakt om meer andere routes te gaan fietsen. We zijn allebei een beetje uitgekeken op de wekelijkse trek naar Herndon. Er zijn in deze omgeving zo enorm veel fietsmogelijkheden! Die moeten we beter gaan ontdekken.

Soms gaan we dan misschien weer met zo'n groep, maar niet iedere keer. Het was erg leuk, maar ook moeilijk die racefietsen te volgen. Ze heten toch niet voor niets zo. Bovendien moeten we wel de halve dag de tijd hebben, want we zijn pas om half drie weer thuis. Maar deze club is wel een leuke ontdekking, dat zeker!

Thuis zie ik, dat we een "Severe Thunderstorm Watch" hebben. Daar is vooralsnog niets van te merken, want het is zonnig en niet meer zo vochtig, als vanochtend. Mijn tijdschriften lonken en ik ga lekker op het deck zitten lezen. Iedere keer, als ik Nederlandse tijdschriften lees, valt me op, hoe weinig namen van BN-ers ik nog herken. Natuurlijk niet verwonderlijk na zo lang weg en veel van de "oude garde", die bekend waren in mijn jeugd, zijn volgens mij ook al overleden.

Een van Ricks collega's heeft regelmatig als Facebook status, dat hij krabben heeft gegeten bij het Quarterdeck restaurant. Dat heeft mij, als grote krabliefhebster, nieuwsgierig gemaakt. Dit is een van die restaurants, waar je voor een vaste prijs, zoveel Maryland blauwe krabben kunt eten, als je opkan.

Net als de New England lobster shacks zijn deze crab shacks langs de hele Chesapeake Bay te vinden. Als je in dit gebied rondreist en van vis houdt, mag je die ervaring niet overslaan. Enfin, Quarterdeck is een typische crab shack. Niets netjes eraan, gewoon picknicktafels met plastic stoelen en een bruin papieren tafelkleed erover. Daarop wordt dan een berg krabben gegooid. Voor de niet-krabeters is er trouwens een heel menu met van alles, van pizza's en burgers tot andere visgerechten.

Het restaurant is zo populair, dat ik voor gisteravond op donderdag al geen reservering kon krijgen. Voor vanavond lukte dat wel en dat is Katja's geluk, want die is helemaal mijn dochter als het op vis eten aankomt. Om zes uur kunnen we terecht voor een tafeltje buiten.

Al van verre komt de typische Chesapeake Bay lucht van de krabben ons tegemoet. Ze doen er een speciaal pittig mengsel van kruiden op, dat Old Bay heet, en dat ruik je. Als we het menu lezen, zien we, dat als je "all you can eat" wilt doen, de hele tafel dat moet bestellen. Saskia houdt helemaal niet van krab en Rick en Kai zijn er niet dol op. Dat gaat dus niet lukken voor Katja en mij.

Rick probeert nog slim te zijn door aan de serveerster voor te stellen, dat Katja en ik onze eigen tafel krijgen en apart betalen. Maar zij komt met het nieuws, dat ze vandaag niet hun gewoonlijke lading krabben hebben gekregen. Ze hebben dus alleen genoeg voor wat mensen vooraf hebben besteld. Gelukkig heb ik er twaalf besteld (denkend, dat we er later meer zouden kunnen toevoegen), anders hadden we niets gehad!

Zes krabben is niet genoeg als avondeten, dus we bestellen ook een gerecht met gegrilde gamba's en crabcake. Alles is even lekker, het moet gezegd. Ook de "landlubbers" vinden hun eten goed. Omdat de krabben vers gestoomd worden, eten we die als laatste.


Het is altijd een heel gedoe om die skeletten uit te pluizen, maar oh, wat smaakt het verrukkelijk! Omdat ze net gestoomd zijn, zijn ze heel heet, maar ook heel erg vers. Katja en ik likken letterlijk onze vingers erbij af. Rick waagt zich er ook aan een. Saskia gruwelt ervan en Rick en Kai vinden het natuurlijk enig om de klauwen met haar te laten "praten".


Na de garnalen en crab cake kunnen Katja en ik het hele dozijn krabben niet op. Gelukkig kunnen we ze mee naar huis nemen voor de lunch morgen. Al met al een leuke ervaring, zo buiten op het terras krabben pellen. Dit restaurant ligt net buiten Washington, dus voor toeristen het makkelijkst te vinden. Wij zullen vaker teruggaan naar Captain Pell, die hier veel dichter bij is en waar niet iedereen mee hoeft te doen aan de "all you can eat".


De lucht op de terugweg, bij ons gelukkig geen onweer!

Met krekelgezang op de achtergrond en een Caribisch muziekje uit Ricks nieuwe tuinspeaker eindigen we dit weer heerlijke zomerweekend. Het gaat mij allemaal veel te snel!

vrijdag, juli 24, 2009

Senior foto's

Na de stortregens van gisteravond, die denkelijk de hele droogte van juli in een keer hebben uitgewist, is er vanochtend weer stralende zonneschijn. Ik hoop, dat het zo blijft voor mijn zus, die hier volgende week met haar kinderen komt. Zij hebben in Massachusetts een ontzettend natte zomer. Om moedeloos van te worden, vertelt ze. Dat zou ik ook, want in de zomer wil je zon zien!

Katja is er vanochtend al heel vroeg vandoor. Ze moet al om half acht babysitten. Heel moeilijk voor een nachtuil, als zij! Ook Rick heeft een vroege vergadering. Saskia is weer eens uit logeren en Kai slaapt lekker uit. Mijn voornemen om Sharons klas te gaan doen laat ik toch weer varen. Degenen daar, die ik leuk vind, zijn allemaal op vakantie en ik ben volgens mij echt verslaafd aan Sports Active!

Daarvan doe ik twee keer een half uur van hun "30 Day Challenge" routines. Het is inderdaad een uitdaging, vooral als je een minuut lang moet "squatten" (doe ik staand op de bosu, zodat ik ook mijn balans moet bewaren). De benen komen ruim aan bod en de schouder, rug en armspieren ook. Het enige, wat in deze routines mist, zijn borst- en buikspieroefeningen (al gebruik je je buikspieren al veel met core trainingen). Die doe ik dus netjes naderhand nog even.

Inmiddels heeft Katja de twee meisjes (zeven en negen), waar ze op past, mee naar huis genomen. Onze huisdieren zijn altijd een grote trekpleister voor de kinderen en Cosmo wordt ook prompt weer "getraind". Tot ons grote vermaak komt Snickers ook meedoen. Die kat lijkt soms echt meer op een hond!

Het oudste meisje slaat mijn gezweet voor de Wii gaande en zegt tegen Katja, dat haar moeder dat nooit zou doen. Op Katja's vraag waarom niet, komt het antwoord, dat haar moeder dik is. Diplomatiek zegt Katja, dat dat niet zo is en niet aardig is om te zeggen. Oh, zegt het meisje, mijn moeder weet, dat ze dik is, hoor. De meisjes zijn zelf sprietjes, dus ik vraag me af, hoe de moeder eruit ziet!

Bij het laatste high school jaar horen ook de "senior foto's". Kai heeft daarvoor om kwart over twaalf een zitting op school. Katja reed er zelf heen, maar aangezien Kai zijn rijbewijs nog niet heeft, rijd ik met hem mee (hij bestuurt de van wel). Ik denk hem op school af te zetten en intussen wat boodschappen te gaan doen, maar de foto's zullen maar twintig minuten duren.

Het is wel leuk om dit eens mee te maken. Ieder jaar krijgen we schoolportretten van de kinderen en ik heb nooit gezien, hoe ze die nemen. Er staan drie mini studio's opgesteld met drie fotografen. Als eerste wordt de "gewone" foto van Kai genomen in zijn groene t-shirt. Ik hoor de fotograaf hem regelmatig aansporen tot "cheese!". Dat vind ik vaak van die geforceerde glimlachen. Als ik portretten fotografeer, wat natuurlijk (nog) niet professioneel is, vind ik het leuker, als ze "gewoon" glimlachen.

Tot mijn verbazing schieten de fotografen uit de vrije hand, zonder statief. Deze fotograaf vraagt, of ik ook op de foto wil. Ik weiger beleefd, want ik zie er eerlijk gezegd niet uit.

"Doet dit je niet aan vroeger denken?", vraagt hij. Nee, want wij hadden geen jaarboeken op de middelbare school en na de lagere school ook geen schoolfoto's meer. Dat vindt hij wel heel vreemd. Het is ook, als ik erover nadenk, best jammer. Bij Ricks vader keken we nog door de jaarboeken van zijn ouders. Het was ook leuk voor zijn vader om die vergane tijd weer in foto's te herleven.

Kai wordt in een "tuxedo" gekleed en wacht op de volgende fotograaf. Hij ziet er echt erg knap uit, zo in het zwart-wit. Daar moet ik een foto van maken, want vaak zie ik hem niet keurig gekleed.


In tuxedo



Als laatste moet Kai een halve "gown" aan, zoals de graduation gowns en een cap op. Op de foto's met cap moet hij zijn haar eronder doen. Daardoor vind ik die niet zo leuk. We krijgen meteen de proeffoto's mee en Kai moet uit de tuxedo foto's eentje voor in het jaarboek kiezen.

De studenten kiezen voornamelijk zelf de foto, want ik ben de enige moeder, die mee is. Ik leid Kai een beetje in de keuze, want de foto, die hij eerst kiest, vind ik maar matig. Hij wil echter per se geen "cheese" foto, al is een daarvan erg leuk. Op de gekozen foto glimlacht hij wel, maar zonder tanden.

Bij Whole Foods halen we ingredienten voor de smoothies, waar de kinderen deze zomer aan verslaafd zijn. Mij hoor je niet klagen, want ze krijgen een flinke portie fruit en zuivel binnen op die manier.

Mijn haar ziet er weer niet uit en Saskia wil het hare ook geknipt. Delaney is nog niet opgehaald, dus die gaat ook mee. Bij Lofty Salon zien we Liz en Shannon Finney (Shannon is een vriendin van Saskia). Dat wordt een gezellige kapbeurt!

Liz en ik kletsen, terwijl ons haar wordt geverfd en Saskia en Shannon krijgen een nieuw kapsel. Shannon, die voorheen nogal vormeloos lang haar had, ziet er na afloop stukken leuker uit! Dan zie je, hoe belangrijk een kapsel is.


Mona knipt mijn haar weer ietsje anders, zodat het meer volume heeft. Het ziet er leuk uit en lijkt makkelijk te onderhouden. Belangrijk voor als we straks in Aruba zijn. Dan wil ik het liefst een "wassen en drogen" kapsel hebben zonder verder gedoe om het in vorm te krijgen. Mijn kinderen hebben gelukkig mijn dunne, heel steile haar niet geerfd!

Met net gekapte haren gaan we weer huiswaarts. Als Rick en Katja (die naar een boksklas is geweest) thuis zijn, eten we met zijn allen Thais van Born buiten op het deck. Het garnalen met mango gerecht, dat ik besteld heb, is heel erg lekker!

De rest van de avond zitten Katja en ik samen buiten te computeren. De krekels zijn volop aanwezig. Christine en ik kletsen bij en proberen alvast onze ontmoeting in november voor te bereiden. We gaan een lang weekend halverwege tussen ons beider woonplaatsen doorbrengen. Altijd leuk om na de zomer nog een reisje te hebben om naar uit te kijken!

donderdag, juli 23, 2009

Een Floridiaanse weerdag

Zodra ik opsta en de achterdeur naar het deck opendoe, komt de sauna me tegemoet. Dagen als deze noemen Rick en ik altijd "Florida" dagen. Er is wel zon en blauwe lucht, maar ook van die stapelwolken, die makkelijk een onweersbui zouden kunnen vormen. Aan het einde van de middag doen ze dat dan ook. Eigenlijk vind ik dat wel leuk weer, want ik waan me dan even in de subtropen van Florida.

Gisteren onderweg terug uit Williamsburg kregen we een telefoontje, dat de Sienna gemaakt is. Mijn eerste (nou ja, na mijn yoghurt en koffie dan) daad is dus naar Farrish gaan om die op te halen. De huurvan kan ik gewoon op hun parkeerplaats laten staan, die komt Enterprise later ophalen, heel handig!

Terwijl ik wacht op de van komt Heather opeens op me af. Ricks BMW was hier ook een aantal weken geleden en de verzekeringsmaatschappij heeft, volgens haar, ons per abuis betaald, in plaats van hen. Rick zit in een vergadering, weet ik, maar ik sms hem toch maar, want daar heb ik niets over gehoord. Het is allemaal erg verwarrend, maar uiteindelijk betaal ik ze het bedrag. Als ze toch van de verzekering geld krijgen, zullen ze het ons terugbetalen.

Intussen ziet de Sienna er als nieuw uit! Niet alleen de kapotte achterkant is keurig, de van is ook helemaal schoongemaakt. Van het insektenkerkhof op de neus is geen spoor meer te bekennen! Heel goede service is dit.

Thuis doe ik een uur Sports Active en spring dan onder de douche. Als Katja terugkomt van haar oppasbaantje gaan we eerst samen lunchen bij Sakana. We zijn de enige klanten en Ken en MJ begroeten ons allervriendelijkst. Even later zit het restaurant gelukkig wel vol, want ik maak me zorgen over hun overleven, als er weinig klandizie is. Zij zitten al het langst op deze locatie van alle restaurants op dit adres, dus dat is een goed teken.

Katja smeekt mij om de "red carpet roll", waar zij dol op is, maar die ik nogal duur vind. Ze begint te voelen, dat ze over een maand niet meer zo makkelijk even sushi gaat eten. In ieder geval smaakt de rol haar extra goed, wetend, dat ik er speciale toestemming voor heb gegeven.

In hun apartement zal Katja de "den" krijgen, de kleinste kamer daar (omdat ze geen zin had om erover te argumenteren met de andere drie). Het verschil is vooral, dat haar kast buiten haar kamer zal zijn, terwijl de anderen een ingebouwde kast hebben. Verder is de kamer een stuk kleiner, dan de anderen. Daarom wil Katja graag een futon als bed. Dan kan ze die inklappen tot bank, als ze mensen op bezoek heeft.

Bij Ellen's Futons gaan we kijken, of er wat bij zit. Ik moet zeggen, dat ik mij futons als erg ongemakkelijk en zeker geen dagelijks bed herinner. Ik heb er ooit heel ongemakkelijk op geslapen. Maar deze futons komen met een comfortabele matras. Katja is helemaal overstag. Ik ben nog wat huiverig voor de prijs, maar die valt ook alles mee. Ongeveer hetzelfde zouden we kwijt zijn voor een tweepersoonsmatras en box spring. Ik wil graag, dat Rick het ziet, maar vind het ook wel een goede oplossing voor een relatief kleine kamer.

Via het AllesAmerika forum ben ik in contact gekomen met Ellen. Zij is hier vlakbij in Vienna drie jaar geleden een zomer au pair geweest en bezoekt dat gezin nu weer even. We hebben om drie uur hier afgesproken en Ellen komt, heel Nederlands, op de fiets. Al zijn er allerlei onweersbuien om ons heen, het regent hier (nog) niet.

We gaan op het deck zitten kletsen. Ellen heeft een stapeltje Nederlandse tijdschriften voor me mee. Heel lief, want ze is ook al naar het Zuidwesten geweest en heeft die dus overal heen meegesleept voor mij. Ik moet zeggen, het is weer een heel leuke ontmoeting. Ik blijf het leuk vinden zo forumleden en bloglezers te ontmoeten.

Na een uurtje gaat Ellen weer op pad. Net op tijd, want als ik even later met Saskia en Susan naar de chiropractor rijd, regent het. Bij de chiropractor is het "patients appreciation day" en is Saskia's behandeling gratis. Toch mooi meegenomen! Mij wordt ook een gratis behandeling aangeboden, maar daar bedank ik voor. De pijnen, die ik tijdens die behandelingen had, zijn weer een stuk minder tot weg.

Tegen beter weten in, want een inktzwarte lucht nadert, ga ik nog even buiten zitten. Nog geen minuut later begint de zondvloed! Alle achterstallige regen van juli valt volgens mij in een keer uit de lucht! Saskia en haar vriendinnen en een heel stel buurtkinderen gaan voor dansen in de regen. Rick komt doorweekt binnen in zijn werkkleding en is er dus een stuk minder door gecharmeerd. Als ik de bliksem en donder recht boven ons zie en hoor, roep ik de meisjes gauw binnen!

Vanavond maken we het ons makkelijk en eten taco's. Wel de gezonde versie met kalkoengehakt en meergranen tortilla's, die Katja en ik zo lekker vinden. Tot mijn verbazing eten de anderen dit allemaal zonder protest, zelfs Saskia!

Saskia gaat naar weer eens een logeerpartij en Rick en Kai spelen video spelletjes. Katja en ik kijken naar de lijst van apartementbenodigdheden, die Janet heeft rondgestuurd. Mijn hemel, zeg! Als dat er allemaal moet zijn, hebben de meisjes meer, dan Rick en ik, na ons huwelijk.

Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om met drie andere ouderstellen te maken te hebben. Wij hebben het zeker niet slecht, maar de andere drie gezinnen zijn ronduit rijk en die meisjes zijn de jongsten uit het gezin. Wij hebben nog twee kinderen, die straks naar college zullen moeten en willen niet ons hele budget aan Katja besteden. Ik voel me gedwongen geld uit te geven aan dingen voor het algemeen gebruik daar, die ik als studente op kamers in Utrecht zeker niet had!

Het zal allemaal wel loslopen, ik weet het. Rick is er ook helemaal niet ontdaan van, maar ik vind tig pannen en bakplaten en allerlei keukengerei, terwijl ze toch op campus zullen eten het gros van de tijd, zonde van het geld. Om nog maar niet te spreken van de "gezamenlijke" electronica, die de dames volgens de ouders nodig zullen hebben.

Als ze met zijn allen tv willen kijken, slepen ze maar iemands tv uit de slaapkamer! En moeten ze per se een badkamerset met matjes en douchegordijn (ok, dat laatste zal wel nodig zijn)? Ik zal gewoon wel te Nederlands zijn, maar ik zie gewoon de dollars wegvliegen voor dingen, die nooit gebruikt zullen worden. Zonde, toch? Ik had het fijner gevonden, als Katja een apartement met Leah had gedeeld. Maar goed, liever koekjes worden niet gebakken, zei mijn oma altijd.

Een beetje met lede ogen zie ik dit vier"vrouws" apartementgebeuren tegemoet. Zelf woonde ik met vijf andere meisjes (en "maar" een badkamer, iets, waar Jan zich met deze vier enorm druk om maakt) in een studentenhuis in Utrecht. Dat was hartstikke leuk, maar van luxe was niets te bekennen. Wij hadden twee pannen, zeker geen bakpannen, magnetrons of wat ook. En we maakten heerlijke maaltijden, daar heb ik leren koken (al is het nog steeds niet mijn hobby, ik stond zelfs in de "Tip"!). Deze meisjes zijn zoveel luxe gewend en hun ouders laten hen niet het ware studentenleven proeven, met ontberingen en al.

Maar ach, ik ben vast een izegrim en Katja zal hopelijk een super tweede jaar tegemoet gaan. Ik houd het feit, dat ik het met angst en beven tegemoet zie qua (samen)leefomstandigheden, maar tot mezelf. Als dit schooljaar zonder drama en ruzies verloopt, zal ik deze blog met een glimlach herlezen, want dan heb ik het misgehad.

Het rommelt en gromt om ons heen en aan de radar te zien staat ons nog wat te wachten. Zo corrigeert de natuur zelf de droogte van deze maand in heel korte tijd weer. Arme Cosmo heeft een mindere avond, want hij is als de dood voor onweer.

woensdag, juli 22, 2009

Busch Gardens Europe

Behalve collegebezoeken zijn we ook in Williamsburg om plezier te maken. Het mooie Busch Gardens Europe park is hier namelijk en daar gaan we vandaag naartoe. We willen er voor de opening zijn, dus eten gauw van het (zeer middelmatige) ontbijtbuffet in het hotel.

Dan checken we uit en rijden de vijf mijl naar het park. We betalen extra voor "preferred parking", waardoor we vlak tegenover de ingang kunnen parkeren. De pretparken voelen de economische crisis ook en daardoor heeft Busch Gardens een promotie, dat iedereen de kinderprijs betaalt. Die is $10 minder, dan de dagprijg van $59.95. Dat scheelt toch weer wat.

Busch Gardens hier in Williamsburg gaat er prat op het mooiste amusementspark ter wereld te zijn. Het is ook werkelijk een prachtig onderhouden park, gelegen in de bossen. De Disneyparken bijvoorbeeld zijn ook erg mooi, maar kunnen niet tippen aan de natuurlijke ligging van dit park. Daardoor is er op een hete zomerse dag als vandaag ook lekker veel schaduw.

Met een ietwat nerveuze Saskia, want ze zag al van ver hoe hoog de Griffon is (zo'n 70 meter en je valt 90 graden met een snelheid van zo'n 110km/u), waar ze vandaag per se op wil, gaan we naar binnen. Er is hier een gezegde: "You've come a long way, Baby!" en dat gaat zeker op voor Saskia.

Een paar jaar geleden was ze nog als de dood voor achtbanen, maar opeens ging het knopje om en wil ze alleen maar sneller en hoger. Zo noemt ze de Big Bad Wolf, de kleinste achtbaan hier, nu saai. We herinneren haar eraan, dat ze daar nog niet zo heel lang geleden voor sidderde!

Het is wel een stuk leuker, nu we alle vier de achtbanen in willen. We wachten geduldig vlak voor het hek tot het park om tien uur opengaat. Rick en de kinderen staan in de volle zon helemaal vooraan, maar dat is me nu al te heet. Ik zoek een schaduwplaatsje en ga mensen kijken. Dat doet de tijd altijd een stuk sneller gaan. Het valt me op, dat het publiek hier over het algemeen een stapje netter gekleed is, dan in de andere parken (Kings Dominion en Six Flags) bij ons in de buurt. Ik vraag me af, waar dat aan ligt.

Eindelijk is het tien uur en doen Chancellor uit New York en Kate uit Polen (zou ze in "het echt" Katja heten?) het hek open. Eigenlijk wil Saskia eerst op de Alpengeist. Ze vindt de Griffon wat teveel om mee te beginnen.

Maar Rick en Kai zien drommen mensen richting de Griffon lopen en vrezen voor een lange wachttijd, als we niet meteen gaan. Saskia stemt schoorvoetend toe en ik vind alles prima, zolang ik maar in een achtbaan kan.

Helaas heb ik niet vooruit gedacht en mijn "fannie pack" (tasje om je middel) thuisgelaten. Nu heb ik mijn, weliswaar kleine, tas mee. Vroeger kon je daarmee gewoon op de achtbanen, of hem aan de zijkant laten liggen. Maar nu moet alles, dat "los" zit, inclusief mijn tas, in een kluisje. Voor dat kluisje heb je drie muntjes nodig, die $1 kosten (ook een manier om meer geld te verdienen).

Bij iedere attractie staat een muntjesmachine, die alleen $1 biljetten accepteert (ok, sommigen ook $5, $10 en $20, maar dan zit je met tig onnodige muntjes). Vandaag is dat niet zo erg, want het is niet druk, maar ik zie het weekend helemaal voor me: lange rijen voor de muntjes. Note to self: fannie pack gaat mee de volgende keer, dat we naar een amusementspark gaan!

Enfin, mijn tas gaat in de kluis en wij in de rij voor de Griffon. Die gaat heel snel en voor we het weten zitten we erin. Saskia heeft niet eens tijd om zenuwachtig te zijn! Een paar jaar geleden hebben Rick, Kai en ik al de bijna hetzelfde Sheikra bij Busch Gardens Tampa gedaan, dus we weten al, wat er ongeveer gaat komen (al is deze achtbaan hoger).


Dit filmpje laat goed zien, hoe de achtbaan is

Deze achtbaan zet ik meteen op nummer een van mijn favorieten! Hij is zo zonder schokken en gewoon lekker. Saskia is ook helemaal verkocht, dus we gaan nog een tweede keer nu de rij nog niet zo lang is.

Daarna gaan we snel naar de Alpengeist, voorheen mijn favoriet hier. Weer heb ik het gedoe met het kluisje en weer zijn we een dollar kwijt. Dat zal de rest van de dag bij iedere achtbaan zo zijn. Gelukkig heeft Rick een flinke voorraad $1 biljetten!

Vreemd genoeg vind ik de Alpengeist dit keer niet zo heel bijzonder. Hij is veel schokkeriger, dan de Griffon en natuurlijk niet zo hoog. Toch gaan we er twee keer in, want iedere achtbaan is gewoon gaaf en leuk, dat vindt Saskia nu ook.

Binnen het uur hebben we dus al vier ritjes gemaakt! Het loont echt om in het midden van de week te gaan. Het is beduidend rustiger in het park. Om even een rustpauze van de achtbanen in te lassen, gaan we de 3D Curse of DarKastle in "Duitsland" doen. Ook daar kunnen we meteen instappen.

Dit ritje heb ik slechts een keer eerder gedaan en ik herinner het me niet. De 3D effecten zijn heel goed gedaan hier. Het is bij tijd en wijlen echt eng. Helaas voor Rick gaat zijn 3D bril stuk, waardoor hij het volle effect niet meekrijgt. Ik stel voor nog eens te gaan, maar daar wil hij niets van weten.

De volgende achtbaan op het lijstje is Apollo's Chariot. Hiervoor moeten we een flink stuk lopen naar "Italie". Dit is ook een van mijn favorieten. Je gaat niet over de kop, dus je schouders zitten niet vast. Je valt steil naar beneden en krijgt daardoor een gevoel van gewichtsloosheid.

De rij is hier vrij lang, maar de medewerkers maken het leuk. Ze spelen "Simon Says" met de wachtenden. Dat valt ons al bij iedere attractie op, de medewerkers hebben er ook lol in (of althans, zo lijkt het). Deze achtbaan duurt lekker lang en we vinden hem alle vier super. We zouden hem nog een keer doen, als er niet zo'n lange rij voor stond. Rick begint bovendien een, wat hij noemt, achtbaanmaag te krijgen.

Rick wil graag op Escape to Pompei, maar de rest van ons hebben geen zin om nat te worden. In ieder bootje, dat naar beneden komt, wordt iedereen zeiknat. Geen van allen hebben we een zwempak aan en geen zin de rest van de dag in nat spul rond te lopen. Even later zien we wel een enorme "family dryer", waar het hele gezin voor $5 in kan om droog te worden.

Voor de lunch gaan we nog wel even in de oudste achtbaan hier, het Loch Ness Monster. Deze achtbaan stamt uit 1978 en was de eerste achtbaan van zijn caliber (en de eerste hier in Busch Gardens). Daarvoor heeft hij een Ace Roller Coaster Award (American Coaster Enthusiasts) gewonnen. Hij is ook echt lekker oud, maar het leuke aan dit ritje, behalve de twee keer over de kop, is het lange traject in een donkere tunnel.

Nu rammelen de magen toch echt en we lopen naar Ierland om daar een hapje te eten. Eerst halen Rick en ik een biertje in de "pub". In de schaduw komt er net een tafeltje vrij en bij Grogan's Grille zoeken we wat lekkers uit.

Voor Kai, Rick en mij is dat een wrap met ham en kalkoen, voor Saskia een soort pizza broodje. We laten het ons allemaal goed smaken en zo in de schaduw is het ook goed vertoeven. Het is erg warm, maar de vochtigheid valt, zoals zo vaak deze zomer, heel erg mee.

Naast het restaurant ligt het 4D avontuur "Corkscrew Hill". Voorheen konden we Saskia hier met geen stok in krijgen, al is er werkelijk niets engs aan. Vandaag kan ze niet wachten om het mee te maken. Het is ook wel een erg leuke attractie.

Met een paar 3D filmpjes worden wij als publiek gereduceerd tot heel kleine mensjes. Dan mogen we plaatsnemen in een stoel en een riem omdoen. Die laatste is ook echt nodig, want we worden "opgepakt" door kinderen, "rondgereden" op een paardenrug, een heks wil ons koken en meer "enge" dingen. De stoel schudt ons flink heen en weer, soms krijg ik het gevoel eruit te vallen. Mijn buik doet naderhand pijn van die riem, maar het is wel een leuk verhaaltje.

We lopen weer verder het park in. Behalve een amusementspark heeft dit park ook een dierengedeelte. Gewonde dieren vinden hier een nieuw verblijf. Zo zijn er vijf bald eagles, die geen van allen meer kunnen vliegen. Ook is er een wolvenverblijf voor wolven, die niet meer in het wild kunnen (over)leven. Ook kun je eten geven aan de lorikeets, maar die leeftijd zijn Kai en Saskia ontgroeid.

Hun doel is teruggaan naar de Griffon. Daar verwachten we inmiddels een gigantische wachttijd, maar niets is minder waar. Waarschijnlijk is het omdat 30 mensen tegelijk erin kunnen, maar de rijen gaan heel snel! Wij zijn verslaafd aan deze achtbaan!

Na twee keer geeft Rick het op, maar hebben Kai, Saskia en ik nog zin om te gaan. Na de derde keer heeft Kai er genoeg van, maar Saskia en ik willen nog een keer. Als het aan Saskia lag, zou ze nog vaker gaan, maar dat is niet leuk voor de anderen. Grappig toch, hoe iemand zich helemaal over de angst voor achtbanen heen kan zetten, waardoor de hoogste en snelste het leukst wordt (heb ik zelf ook doorgaan).

Telkens zie ik mensen met Budweiser bier flesjes lopen en een daarvan lijkt mij erg lekker: Bud Light Lime. Die moet ik gewoon proberen! Ik ga een van de standjes binnen en bestel een flesje. Kennelijk is het meisje onder de 21, want ze moet een oudere medewerker erbij roepen om het flesje aan mij te geven. Zo'n vreemde wet vind ik dat, alsof je al dronken wordt door alcohol aan te raken! Het bier smaakt erg lekker, heel verfrissend op zo'n warme dag als vandaag.

Rick is klaar met de achtbanen, maar de kinderen en ik nog niet. Gaandeweg is het toch wel een stuk drukker geworden, helaas. De rij bij Alpengeist vinden we te lang en die bij de enige achtbaan, die we vandaag niet hebben gedaan, de Big Bad Wolf ook. Die laatste is dit jaar 25 jaar oud en de eerste achtbaan, die ik ooit deed. Maar zin om te wachten hebben we niet.

Rick en de kinderen kopen een Dippin Dots ijsje, waarvan ik een paar hapjes neem. Die kleine bevroren ijsballetjes vind ik altijd wel grappig. Ik proef er de "banana split" absoluut niet in, maar dat geeft niet.

Met zijn vieren besluiten we als afsluiting weer in het Loch Ness Monster te gaan. Daar staat geen rij en ik blijf het een leuke achtbaan vinden. Het park wordt nu te druk voor ons en Rick wil ook wel graag bijtijds weer thuis zijn. We hebben vrijwel alles, wat we wilden doen en zien, gedaan, dus gaan tevreden terug naar de van.


De terugrit verloopt heel voorspoedig! Er zijn geen files en zo rijden we na tweeeneenhalf uur de oprit weer op. Het Tidewater gebied van Virginia is zo leuk, ik zou er veel langer kunnen doorbrengen! Deze paar dagen bevestigden voor mij weer in wat voor mooie, interessante en leuke staat wij wonen.

Nu zit ik, na een lekkere kabobmaaltijd, buiten te schrijven. De wind waait door de bomen in de tuin, waardoor de warmte en vochtigheid worden verjaagd. De krekels zingen hun late zomerconcert en de vuurvliegjes verlichten de bomen. Soms doet dit alles me aan Frankrijk denken, waar we menige zomer doorbrachten.

dinsdag, juli 21, 2009

Meer college bezoeken

Rick heeft vandaag en morgen vrij genomen, want we gaan naar het Tidewater gebied van Virginia, zo'n drie uur rijden bij ons vandaan. Als ik opsta is Rick al terug met een Starbucks ontbijt. De kinderen zijn ook al vroeg uit de veren, dus we eten met zijn allen buiten op het deck. Katja moet de hele dag oppassen en vertrekt al gauw. Zij gaat dus niet mee, al had ze dat liever wel, want ze vindt dit oppasgezin niet leuk. Maar ja, ze verdient er goed mee en zo kan ze ook op de dieren passen vanavond.

Terwijl de rest inpakt, doe ik gauw een half uur Sports Active. Ik hoop daarmee de knoop tussen mijn schouderbladeren los te krijgen. Het voelt alsof er een ijzeren band om mijn ribben zit. Daar heb ik al een tijd nauwelijks last van gehad en nu na de massage zit het weer helemaal vast. Wat reageert mijn lichaam soms toch vreemd!

Gisteren ben ik vergeten de stroom omvormer voor de computers uit de Sienna te halen. Saskia en ik willen wel graag op onze laptops onderweg. Voor we echt op weg gaan, gaan we dus even langs Radio Shack om er een te kopen.

Om half elf gaan we dan eindelijk, een half uur later dan gepland, op weg. Rick rijdt en staat erop de "mixing bowl" route te rijden. Kai en ik hebben die vorige week expres gemeden, omdat er altijd files staan. Soms kan mijn man echter zeer koppig zijn en tja, hij heeft het stuur in handen. Dat is volgens hem de snelste weg.

Misschien, maar dat is zonder verkeer. Zodra we de I-95 oprijden moet Rick mij meteen gelijk geven. We staan onmiddellijk stil en zo te zien is het een file van 5 mijl. Niet mis, dus. Gauw gaan we de snelweg af en nemen de US-1 sluiproute. Dat is natuurlijk wel veel langzamer, dan de route, die Kai en ik namen, maar ik zeg er verder maar niets van. Iets zegt me, dat we op de terugweg anders zullen rijden.

Bij Potomac Mills zijn we er vrij zeker van, dat we de files voorbij zijn en zoeken de I-95 weer op. Eindelijk schieten we op en voor we het weten zitten we op I-64 richting Williamsburg.

Daar lunchen we bij de New York Deli, een heuse deli met enorme "subs". Ik bestel de veggie sub (groentes met wat azijn) en kan daarvan maar de helft op! Ik heb wel meteen genoeg groentes voor vandaag op en dat voor minder dan $7. Geen wonder, dat er zoveel senioren zitten te eten!

We rijden verder naar Norfolk, waar we de campus van Old Dominion University gaan bezoeken. Daar vallen we met onze neus in de boter, want er begint net een introductiesessie, waar we zo aan mee mogen doen.

Kai vindt wat hij hoort duidelijk zeer interessant. Deze universiteit ligt in Norfolk, waar veel te doen is en waar de Amerikaanse marine is gevestigd, wat het de grootste marinebasis ter wereld maakt. Hij is ook dicht bij Virginia Beach en Williamsburg en ligt aan het water. Verder zijn alle dormkamers "suite style", wat betekent, dat je maar met een paar andere studenten een badkamer deelt.

Na afloop van de introductie lopen we nog wat over de campus, die erg modern aandoet. Er is ook een "Campus Village" met allerlei leuke winkeltjes en restaurants.


Als laatste daar moeten we natuurlijk even naar de boekenwinkel, waar Kai en Saskia een ODU t-shirt uitkiezen. De mascotte is hier een leeuw, die "Monarch" wordt genoemd, en de kleuren marineblauw en wit. Op mijn vraag naar welke van de drie scholen, die we de afgelopen weken hebben gezien, Kai het liefst zou gaan, antwoordt hij meteen "hier".

De volgende school, die we in dit gebied gaan bezoeken, is Christopher Newport University. Deze school is beduidend kleiner met maar 4884 studenten. Ik ben wel benieuwd of Kai dat leuk gaat vinden. Hij lijkt meer naar de grotere scholen te trekken.

Eerst krijgen we nog te maken met een file voor de tunnel uit Norfolk. Duidelijk is hier ook flink wat verkeer! Dit is een gebied, waar ik ook zou kunnen wonen, lekker veel water, veel geschiedenis en andere interessante dingen om te bekijken en bezoeken.

Door het slechte verkeer komen we net na vijven bij CNU aan en helaas is het Welcome Center net dicht. We lopen wat rond over de prachtige campus. Dit is de mooiste, die ik heb gezien, dat is zeker. Kai is er minder van gecharmeerd. We rijden nog wat rond de campus, die autovrij is. Kai gaat zich hier wel opgeven, maar ik denk, dat hij hoopt bij een grotere universiteit aan te worden genomen. Grappig, dat al onze kinderen dat liever hebben (Saskia heeft al aangekondigd naar Virginia Tech te willen), terwijl ik juist zo'n kleinere universiteit liever zou hebben.


We voeren de Holiday Inn in Williamsburg in in de Garmin. Onderweg rijden we via de Colonial Parkway langs Jamestown. Dit gebied heet de "America's Historic Triangle" met Jamestown, Yorktown en Williamsburg. De Colonial Parkway is prachtig en leidt helemaal langs de James River.

Helaas komen we net na sluitingstijd aan bij het Jamestown Settlement. Hier wil ik al sinds 2007 graag weer heen. Toen is het vanwege het 400 jarig bestaan van Virginia helemaal gerestaureerd. Maar het lijkt me maar niet te lukken, we hebben of te weinig tijd, of het is, zoals nu, te laat op de dag.

We rijden dus maar verder naar het hotel. Deze Holiday Inn is heel nieuw en op TripAdvisor.com het nummer een hotel in Williamsburg. We krijgen een comfortabele kamer op de vijfde verdieping.

Ook al op Tripadvisor heb ik naar de restaurants gekregen. Daar vond ik de Blue Talon Bistro op de zevende plaats van meer dan 200 restaurants. Dit restaurant ligt in het gezellige Coloniale gedeelte van Williamsburg en onze reservering is voor acht uur. We krijgen meteen een tafeltje, maar daarna zitten we minstens een kwartier te wachten en is er nog niemand langs gekomen om tenminste onze drankbestelling op te nemen. Dat is hoogst ongewoon hier in de VS.

Saskia heeft hoofdpijn en water nodig voor haar Tylenol. Als een van de serveersters langsloopt, vraag ik, of zij weet wie onze serveerster is. Ze schrikt ervan, want wij zijn haar tafeltje, omdat de gewoonlijke serveerster ziek naar huis is gegaan.

Rachel verontschuldigt zich uitgebreid en we krijgen meteen brood, water en onze drankjes. Van het menu hier zou ik zo vier gerechten kunnen kiezen (ongewoon)! Kai, Rick en ik delen een charcuterie voorafje en Saskia smult van haar uiensoep.

Als hoofdgerecht nemen Kai en Rick de meatloaf in een champignon-ossestaartsaus, die naar hun zeggen (en getuige de lege borden, ondanks de enorme portie) superlekker is. Saskia krijgt een heerlijke pasta au gratin, maar ik heb het meest bijzondere gerecht. De perfect gegrilde scallops en dunne asperges zijn vrij "normaal", maar de verboden rijst is het hoogtepunt. Die is werkelijk verrukkelijk! Rick vindt het ook lekker.

Kai heeft bij een andere tafel de chocolade mousse geserveerd zien worden en wil die graag als dessert. Saskia bestelt de creme brulee en Rick en ik "bestellen" een extra lepel. Als verrassing brengt Rachel een gratis gateau voor Rick en een vruchtensoep voor mij. Dit is om het goed te maken, dat we zo lang moesten wachten, voor we service kregen. Hartstikke aardig en ik moet zeggen, het smaakt heel erg goed!

Van Saskia mag ik het (voor mij) lekkerste deel van de creme brulee eten: de gebrande suiker bovenop. Kai mag zelf zeggen hoeveel scheppen chocolade mousse hij wil. Dat worden drie enorme scheppen en hij krijgt het allemaal op! Na een klein hapje snap ik waarom, dit is de echte chocolade mousse (soms krijg je meer pudding, dan mousse hier). Kortom, dit is een heel goed restaurant!


Als de rekening komt zien we tot onze verbazing, dat geen van de desserts erop staan. Dat is toch echt wel heel goede service, want wij hebben op geen enkele manier geklaagd over het wachten in het begin. Dat was maar een kwartiertje en we hadden waarschijnlijk langer gewacht, als Saskia geen hoofdpijn had gehad. Al met al is deze maaltijd een erg leuke afsluiting van een leuke dag.

Op de terugweg stoppen we nog bij een Walgreens voor verschillende benodigdheden. Ook bellen we Katja op om te zien hoe haar dag was (beduidend minder, dan de onze, want ze vindt die kinderen helemaal niet leuk). Er is zoveel te doen hier in Williamsburg en omgeving, ik vind het altijd jammer, dat we zo weinig tijd hebben.

maandag, juli 20, 2009

Chauffeur spelen

Rick en ik staan vanochtend op tijd op, want de Sienna moet voor half negen bij Farrish afgegeven worden om gerepareerd te worden. Daarna rijden we naar Enterprise om de huurvan op te halen. Omdat Rick daar ook in wil rijden moet hij mee, anders had Enterprise mij opgehaald bij Farrish.

Onze reservering bij Enterprise is al door onze verzekeringsmaatschappij USAA gemaakt. Het gaat allemaal zo makkelijk, altijd, heel goed geregeld! Onze rijbewijzen worden gecopieerd en we moeten tekenen, dat wij alleen de van zullen besturen. Een witte Dodge Caravan (die ik erg hoekig vind) staat al klaar op de parkeerplaats (deze stripmall is maar een paar kilometer van ons huis). We lopen er even omheen om de al bestaande beschadigingen te noteren en dan kan ik weg.

Thuis krijgt Rick een telefoontje van de Volkswagen dealer (Scott, hier staan Volkswagens toch echt als goed bekend, maar jij klinkt als iemand, die er weet van heeft, en hebt in dit geval zeker gelijk!). De Jiffy Lube monteur wist er duidelijk ook veel van, want zijn diagnose van een stukke waterpomp was helemaal correct. Daardoor werd de motor oververhit en ging de airco uit.

Er zijn nog andere dingen loos, die niet genegeerd kunnen worden, en het gaat ons heel wat dollars kosten. Maar ja, Katja rijdt er zoveel mee, je kunt natuurlijk geen prijs zetten op veiligheid! Gelukkig kunnen ze de auto wel vandaag al klaar hebben, want Rick had al nachtmerries, dat Katja de komende paar dagen in zijn auto zou moeten rijden (wij gaan er weer eens vandoor).

Voor Rick naar zijn werk gaat, bellen we nog met Starwood. We willen toch wel erg graag de kamers met vol uitzicht op zee en de zonsondergang in Aruba. Tot mijn verbazing kosten die maar $3 (!) per nacht meer, dan de kamers, die ik eerder had geboekt! Het is bijna te mooi om waar te zijn, maar met onze AAA korting zijn de kamers $70 per nacht minder, dan vorig jaar. Dat scheelt een flinke slok op een borrel met 11 nachten!

Rick vertrekt en ik doe twee routines van een half uur op de Wii Sports Active. Het is vandaag een bewolkte dag, voor het eerst in lange tijd. Eigenlijk hebben we ook echt regen nodig (er is nog geen centimeter gevallen deze maand). Die komt echter niet, het is gewoon warm, vochtig en bewolkt.

Met Katja samen ga ik naar Whole Foods. Daar halen we avondeten (hun heerlijke zalm en meergranenbrood met gegrilde asperges) en vers fruit, dat we op het moment als snoep eten. Wat is de zomer wat dat betreft toch lekker! Al die bessen, perziken, abrikozen, vijgen, kersen, ze zijn allemaal even zoet en makkelijk te eten.

Bij Noodles & Company halen we lunch. Onderwijl vertelt Katja mij, dat ze de komende twee weekenden niet thuis zal zijn. Daarmee overvalt mij toch een lichte paniek. Ze past gedurende de week iedere dag op en is ieder weekend weg. Wanneer zullen we dan tijd hebben ons voor te bereiden op haar verhuizing naar haar apartement in Blacksburg?

We hebben slechts een dag na onze terugkomst uit Aruba om alles bij elkaar te rapen. De week voor Aruba moet Rick op zakenreis, dus kunnen we dan ook niet veel doen. De tijd vliegt gewoon en met de bezoeken aan colleges en familiebezoeken de komende paar weken is er geen tijd over.

Katja en ik hebben eenzelfde temperament en ik zie het al in een ruzie ontaarden. Dat heeft natuurlijk geen zin. Ik vraag haar het een half uurtje te laten betijen en daar geeft ze gelukkig gehoor aan. Ik heb altijd even tijd nodig om een oplossing te zoeken, dat lukt me niet stante pede.

Op het moment is Katja's kamer een grote bende, de garage staat nog vol met spul, dat ze nog niet heeft uitgezocht en haar auto bevat ook nog allerlei dingen, die uitgezocht moeten worden. Ik stel haar een ultimatum: heb alles klaar op 30 juli, zodat we alleen maar de U-Haul hoeven in te laden en ze mag het weekend van 1 augustus naar Justin. Zo niet, dan blijft ze thuis om alles in orde te brengen. Daar stemt ze mee in. Ik ben benieuwd.

Na de lunch begint mijn taak als chauffeuse vandaag. Katja heeft geen auto, maar moet wel op Cammy (6) passen. Katja mag niet in de huurvan rijden, dus ben ik de "klos". We halen Cammy op van haar RecPac kamp bij de basisschool. Het is werkelijk een erg leuk meisje en kletst honderduit over haar dag.

We zijn nog veel te vroeg voor haar turnles, dus we gaan eerst even naar Staples. Daar vinden we vrijwel meteen een leuk bureau en een goede stoel voor Katja's kamer. Bij elkaar zouden ze $160 kosten, wat ik al heel redelijk vind. Bij de kassa blijken ze flink afgeprijsd te zijn! Bij elkaar betalen we $110 met belasting erbij! Zo mag ik het zien.

Als Cammy begonnen is aan haar turnles, gaan Katja en ik naar Bed, Bath and Beyond. Op Katja's lijstje staan een koffiezetapparaat, mixer (voor ons thuis, want die is stuk, teveel smoothies), plankenkastje en beddengoed. Gelukkig is dat, behalve een bed, het gros van wat ze nodig zal hebben (we hebben vorig jaar ook al heel wat besteed voor haar dormkamer).

Terwijl we aan het winkelen zijn, realiseren we ons, dat we de kortingsbon vergeten zijn! Volgens Katja is die 20% waard (ik heb hem niet gezien). Dat is toch wel de moeite waard om terug naar huis te rijden en hem op te halen. Groot is mijn teleurstelling, als het een coupon van slechts $5 betreft! Die heb ik er in benzine al afgereden. Bij de kassa vergeet ik hem zelfs nog bijna, gelukkig ziet het meisje erachter hem uit mijn tas steken!

Iets te vroeg zijn we terug om Cammy (Cameron is haar volle naam) op te halen. We zien de meisjes bezig en het brengt me een tiental jaren terug. Katja en Kai en later Saskia hadden hier ook les. Vele uren heb ik er doorgebracht op de oncomfortabele houten bankjes voor de ouders (niets is veranderd). En opeens was het voorbij. Tot mijn schande kan ik me niet eens meer herinneren, waarom elk van de kinderen geen turnen meer wilde doen. Het is vreemd hier opeens weer terug te zijn.

Na Katja en Cammy bij Cammy's huis te hebben afgezet, ga ik huiswaarts. Ik heb net een half uurtje om even bij te komen. Dan breng ik Kai naar zijn gitaarles bij de School of Rock.

Laura komt om me een massage te "geven". De laatste keer was voor we naar Michigan gingen en het is nu weer hard nodig. Vooral mijn rechterkant zit goed vast. Het is weer even ontzien, maar voelt ook tegelijkertijd weer goed. Laura is zo dol op onze dieren, ze ziet er alweer naar uit volgende maand voor de katten te zorgen.

Moe van de dag hangen we allemaal rond de tv vanavond. The great American Road Tripblijkt een show te zijn, die Kai en Saskia leuk vinden. Daarna kijken we gewoon een paar sitcoms. Rick heeft mij hulu.com laten zien, de Amerikaanse "uitzendinggemist.nl". Soms is het leuk om afleveringen, die al geweest zijn, te zien.