Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, september 30, 2009

Naar Miami

Na afscheid te hebben genomen van de kinderen, doe ik een korte Sports Active routine om de knopen uit mijn spieren te krijgen. Rick gaat nog even Brylcream en een kam kopen voor Kai. Die moet voor het concert zijn haar in de stijl van de vijftiger jaren kammen (tot zijn ongenoegen).

Daarna pakken we in en vertrekken even na tienen naar Reagan National Airport. Onze vlucht gaat rond het middaguur, dus we denken ruim de tijd te hebben. Een parkeerplaats is snel gevonden en we lopen de terminal binnen.

De rij bij American Airlines lijkt maar kort. Thuis hebben we onze boarding pas al uitgeprint, dus we hoeven alleen onze bagage gelabeld te krijgen. Nu er voor iedere koffer betaald moet worden, duurt dat wat langer. Ook wij moeten twee keer $15 betalen, waarna we de koffers naar de roentgenmachines moeten brengen. Daar blijf ik toch altijd even kijken, om zeker te zijn, dat ze ook inderdaad de machine ingaan.

Bij de veiligheidscontrole lijken de TSA agenten wel door stroop te lopen, zo langzaam gaat het allemaal! Ik moet drie keer door het poortje en blijf maar "piepen". In een hokje moet ik gaan wachten tot ik gefouilleerd kan worden. Dat moet door een vrouw gebeuren, maar de vrouwelijke agenten reageren niet op de herhaaldelijke verzoeken van de TSA agent om "female assist".

Na zeker tien minuten in het hokje wordt het me te gortig. Onze vlucht vertrekt binnen het halve uur, dus ik word er zenuwachtig van. Zo netjes mogelijk, want je wilt ze niet boos maken, vertel ik de agent, dat we op deze manier onze vlucht gaan missen. Eindelijk roept hij een supervisor, die inderdaad bevestigd, dat de knopen de boosdoeners zijn en we kunnen door.

Het boorden is al begonnen, maar Rick en ik willen lunch mee aan boord nemen, want er wordt tijdens de vlucht geen eten verkocht. Bij Fuddruckers neem ik een gegrilde zalm salade en Rick een hamburger en net als de "final boarding call" wordt omgeroepen, lopen we de slurf in!

De vlucht verloopt rustig en vrij snel. We stijgen over de stad op, maar de monumenten zijn van de andere kant van het vliegtuig te zien. Aan onze kant zie ik het Pentagon en Arlington National Cemetery. Je kunt vanuit de lucht goed zien, hoe indrukwekkend groot dat laatste is!

Een drietal van Ricks collega's is ook met deze vlucht gekomen. We besluiten taxi's naar het hotel te nemen. Wij delen er een met Randy. Vorig jaar, toen we met zijn allen naar San Diego gingen, heb ik iedereen al goed leren kennen. Daardoor voelt het nu meteen vertrouwd.

Ons hotel is het Marriott South Beach en bij het inchecken vragen we, of we uitzicht op zee kunnen hebben. Zonder bijbetaling geeft de receptionist ons een kamer met schuin uitzicht op het strand. Super!


Helaas begint het wel meteen te regenen, zo'n typisch Zuid-Floridiaanse plensbui. Daardoor laten we het plan om te gaan zwemmen maar varen. Iedereen zit in de bar bij het zwembad, dus schuiven wij daar ook aan. Ik bestel een Caipirinha en Rick en ik delen een garnalencocktail.


Even ben ik de enige vrouw met vijf mannen, maar na een uurtje komen Cindy en Dustin er ook bij. De andere vrouwen komen of vanavond, of morgen. Ik raak in gesprek met Doug en vindt uit, dat hij de broer van een vroeger vriendje van mij goed kent.

Dat niet alleen, maar hij is getrouwd met de beste vriendin van die broer en mijn ex-vriend! En die kende ik 23 jaar geleden, toen ik met hem uitging ook! Ik ben benieuwd of ik haar morgen nog zal herkennen. Zij herinnert zich mij in ieder geval wel. Wat een kleine wereld is het toch!

Als de magen beginnen te rommelen, gaan we langs Ocean Drive lopen op zoek naar een restaurant. Althans, dat geldt voor Rick en mij en nog een paar, maar de anderen zijn meer op zoek naar leuke bars. Hier in South Beach mag je met een drankje over straat lopen, wat nogal ongewoon is in de VS.




De lekkerste gerechten staan overal uitgestald

Bij de Clevelander bestellen een aantal dus een cocktail om mee te nemen. Daar is het te druk en lawaaierig voor Randy en Monica en die bellen Rick op om te zeggen, dat zij bij The Tides zijn neergestreken.

Dat ziet er inderdaad zeer goed uit en de rest van het gezelschap volgt hen. Het is een erg leuke groep, jammer, dat Rick er niet meer bijhoort. Hij heeft nu een andere manager, maar deze reis stond al gepland, toen Rick van team veranderde.


Javier, de manager, bestelt een fles Moet & Chandon en daarbij eten we heel decadent oesters (althans, diegenen onder ons, die oesters lekker vinden en dat zijn er niet zoveel). Dustin en Cindy willen nu echt ergens gaan eten en Rick en ik ook. Javier roept, dat hij pas om tien uur wil eten en we besluiten op te splitsen. Een groepje gaat verder met drinken, terwijl de rest van ons op zoek gaat naar een restaurant.

Monica, de enige vrouwelijke collega, woont hier in Miami en weet, dat Lario's goed Cubaans eten heeft. Dit restaurant is van Gloria en Emilio Estefan. Nu heb ik nog nooit Cubaans gegeten, dus ben daar meteen voor te vinden. De anderen ook en we krijgen een gezellige tafel binnen. Op het terras is helaas geen plaats meer.

Onder leiding van Monica komen de heerlijkste gerechten op tafel te staan! Ham kroketjes, die met lime besprenkeld dienen te worden, aardappelballen met vlees erin, rijst met zwarte bonen, plantaan op verschillende manieren bereid, het smaakt allemaal even lekker. Ik dacht al, dat ik na deze "voor"gerechten weinig trek meer zou hebben, dus bestel een lichte ceviche als "hoofd"gerecht. Zelfs dat krijg ik niet helemaal op!

Tegen tienen is de hele groep weer compleet en wordt er meer barbezoek gepland. Rick en ik zijn moe (en oud, ha ha) en besluiten terug naar het hotel te gaan. Ik ben benieuwd, wat het plan morgen gaat zijn!

dinsdag, september 29, 2009

Scott's Run

De dag begint al gezellig! Bloglezeres Marjolijne en haar man komen, op weg naar het Shenandoah National Park, even langs voor een kop koffie. Ze hebben allerlei verwennerijen met zich meegebracht!! Pepernoten, speculaas, stroopwafels, Bros repen, Droste pastilles en een hele stapel tijdschriften! Echt fantastisch! Marjolijne, nogmaals bedankt, dat gaat allemaal goed smaken!

Na hen wat tips over bezienswaardigheden onderweg naar het park te hebben gegeven, zetten ze rond iets voor tienen hun tocht voort. Zonder twijfel zullen ze allerlei moois zien, ook al zijn de herfstkleuren nog niet op zijn piek in dit gebied.

Het is schitterend weer en dan kan ik natuurlijk niet binnen blijven zitten! Heel veel tijd voor een wandeling heb ik vandaag niet, dus ik besluit naar Scott's Run te gaan, hier tien minuten rijden vandaan.

Er staan een paar andere auto's op de parkeerplaats, maar ik zie niemand. Het verbaast me iedere keer weer, dat er zo dicht bij de stad zo'n rustig natuurgebied ligt. Cosmo en ik lopen naar de waterval en de rivier zonder iemand tegen te komen! Het beekje kabbelt vredig naast ons en twee keer moeten we het oversteken. Voor de mensen zijn daarvoor stenen aangebracht, maar Cosmo's poten worden nat. Nu is het water nog niet zo koud, dus hij vindt dat prima.

Bij de waterval neem ik even de tijd om foto's te nemen. Gewoonlijk loop ik hetzelfde pad weer terug naar de auto, maar vandaag heb ik wel zin om het pad door het bos te nemen. Dat leidt in een cirkel ook terug naar de van.


Het pad is compleet verlaten. Het is eerst een hele klim heuvelop, maar daarna wordt het vlakker. Bij iedere "kruising" staan er bordjes met een kaartje. Dat is wel nodig, want de paden zijn niet met kleuren aangegeven, dus verdwalen is beslist niet onmogelijk.


Opeens een schoorsteen in de wildernis!

Hier lopen we in dicht woud, de zon schijnt er vrijwel niet doorheen. Daardoor is het er ook vochtig en groeien er allerlei paddestoelen. Ik verbaas me over het aantal verschillende elfenbankjes. Helaas is er weinig licht en heb ik geen statief mee, een scherpe foto nemen is dus moeilijk. Gelukkig lukken er een paar genoeg om een indruk te geven.


De hele cirkel heb ik nog nooit gelopen en vooral op het einde zijn de paden niet duidelijk. Ik ben dan ook opgelucht, als ik de houten trap, die naar de parkeerplaats leidt, weer zie. We hebben meer dan een uur gelopen en zijn niemand tegengekomen! Dat is wel ongekend, ook in dit park.

Thuis print ik officiele formulieren, die onze buren (voor Kai) en Serena en Niall (voor Saskia) toestemming geven medische beslissingen voor de kinderen te maken, terwijl wij weg zijn. Natuurlijk hoop ik, dat ze gezond blijven, maar je weet maar nooit.

Na de lunch gooi ik bij de Safeway de van vol, zodat Kai in ieder geval genoeg benzine heeft. Alles lijkt wel op dit weekend te vallen, zo ook zijn "50's Sock Hop" gitaarconcert. Onze reis was allang bepaald, toen Kai die datum te horen kreeg. We hebben nog geprobeerd onze terugvlucht te verzetten, maar alles zat vol. Rick en ik vinden het natuurlijk ontzettend jammer, dat we er niet bij kunnen zijn!


Standje bij de Safeway

Gelukkig komt Katja zaterdag thuis voor de Army Ten Miler zondag. Saskia en zij zullen dus zaterdagavond naar het concert gaan en het voor ons filmen. Het concert is in Sterling, zo'n twintig kilometer verderop. Ik vind het wel vervelend, dat het zo ver weg is. Kai en Katja rijden goed, maar ik zou er veel geruster op zijn, als het concert hier in Vienna zou worden gehouden. Enfin, het is niet anders, gelukkig hebben ze mobiele telefoons om ons op de hoogte te houden.

Straks in Miami (een reis door Ricks werk betaald) hebben we allerlei gelegenheden met Ricks collega's en hun vrouwen. Mijn nagels zien er niet uit en ik weet, dat de andere vrouwen keurige handen en tenen zullen hebben (eigenlijk maak ik me ook druk om de grijze haren, die alweer tevoorschijn komen, maar geen tijd voor een kappersbezoek). "Tracy" maakt mijn nagels weer keurig. Duidelijk is dit niet haar eigen Vietnamese naam. Veel vrouwen veranderen die, omdat hun eigen naam volgens hen niet uit te spreken is. Jammer, vind ik dat.

Zodra Saskia uit school is, gaan we naar de orthodontist. Saskia wil dolgraag haar beugel eraf, dus ik vraag aan Dr. McGrath hoe lang het nog gaat duren. Hij wil er nog geen tijdstip aan geven, maar verzekert Saskia, dat hij er, voor ze naar high school gaat, afgaat. Daar is Saskia niet blij mee, maar moeten we het mee doen.

Omdat we Kai straks niet zullen zien spelen, hebben Rick en ik besloten vanavond de generale repetitie bij te gaan wonen. Bij School of Rock kunnen we op een televisiescherm de repetities volgen. Pas na twee uur is Kai's groep aan de beurt, maar dan doen ze ook wel een super "At the Hop!"! De eigenaar van deze School of Rock is een enorm enthousiaste Rocker en dat enthousiasme geeft hij duidelijk door aan zijn studenten. Erg leuk!

Eigenlijk hadden we verwacht, dat Kai eerder zou spelen, maar het is inmiddels half acht. De magen rommelen, wij zijn moe, en Saskia heeft ook nog niet gegeten. We besluiten snel wat te halen bij Plaka Grill. Niet voor niets doet dit vrij nieuwe Griekse restaurant het goed, hun eten stelt nooit teleur! De kipsouvlaki is perfect bereid en hun olijven met feta kaas werken verslavend!

Saskia pakt voor haar logeerpartij bij Aoife. Rick en ik pakken in voor morgen. Kai blijft dus alleen thuis met Cosmo en de katten. Hij vindt dat prima en het zal ook wel goed gaan. Rick overtuigt mij er iedere keer ver van tevoren van, dat de kinderen het echt wel zullen overleven. Maar als de tijd dan komt, maak ik me toch zorgen. Ik ben echt een moederkloek, het liefst zou ik ze gewoon voor altijd bij me houden.

maandag, september 28, 2009

Great Falls

De maandag begint toch altijd een stuk makkelijker, vind ik, als de zon lekker schijnt. Eigenlijk zonde om binnen te gaan sporten, maar dit is de laatste core training voor we naar buiten gaan, dus die wil ik niet missen.

Donderdag begint de constructie van de uitbreiding en zullen de trainingen buiten op het W&OD pad worden gegeven (mits het niet regent). Ik ben benieuwd, maar zal de eerste twee missen, omdat we naar Miami gaan. Die uitbreiding is wel echt nodig, want vandaag zijn er vijftien mensen en we staan hutje mutje. Mijn lange benen kan ik tijdens de beenoefeningen nauwelijks kwijt!

Met dit schitterende weer wil ik met Cosmo de natuur in. Verschillende plekken komen in me op, maar Great Falls wint. Het pad van Great Falls Park naar Riverbend Park heb ik al een tijd niet gelopen. Bovendien wil ik de blue tailed skink, waar de dierenfotograaf het zaterdag over had, weleens zien. Nu heb ik die nog maar een keer gezien in dit park, maar volgens hem zitten ze overal.


Landgoederen onderweg

Cosmo gaat natuurlijk helemaal blij mee! De oude park ranger Michael herkent ons zelfs, zo'n geheugen wil ik op zijn leeftijd ook hebben! Het is vast Cosmo, die hij herkent, niet mij. Mijn pas is deze maand nog geldig, dus ik kan zo doorrijden.

Zoals altijd is het veel stiller in het park, dan tijdens het weekend. Langs een kanaal, dat helemaal met kroos is bedekt (duck weed in het Engels, heb ik dit weekend geleerd), lopen we naar de rivier. Midden in de rivier zit een groep vogels en een daarvan heeft duidelijk een witte kop! Op zo'n moment zou ik zo graag een heel sterke telefoto hebben! De adelaar zit tussen de aalschovers, maar met mijn lens zie ik hem maar vaag.


De adelaar zit onder de pijl, ik weet het, heel vaag

Cosmo en ik lopen verder. Het verbaast me, hoeveel wilde bloemen er in de herfst nog zijn. Witte, paarse en gele bloemen bloeien langs het pad. Ook zien we zeker vier soorten vlinders vliegen. Althans ik, want Cosmo's neus gaat constant langs de grond, hij ruikt van alles en nog wat en stopt zo af en toe, als hij denkt iets te horen. Mooi om te zien, hoe alert hij is. Hij weet, dat er hier herten zitten, al zien we er vandaag geen.


Bij Riverbend maken we rechtsomkeerts. Opeens zie ik links iets bewegen, ik kijk en zie daar toch echt een heuse skink! Te ver weg om een foto te nemen, dus ik loop er naartoe. Helaas heb ik niet het geluk van een dierenfotograaf. Het diertje verschuilt zich meteen tussen het gras. Maar zijn mooie kleuren zijn op mijn foto nog te zien.


Tijdens de hele wandeling zijn we slechts een handjevol mensen tegengekomen. Een bezoek aan Great Falls kan voor mij niet, zonder een blik op de watervallen te werpen. Ik ben helemaal verbaasd, als het daar toch vrij druk met (vooral Aziatische, die vrijwel altijd bang zijn voor honden) toeristen is.

De rivier staat vrij laag. Dan vind ik de watervallen op zijn mooist. We gaan naar de eerste twee uitkijkpunten en ik probeer de HD video van mijn nieuwe fototoestelletje uit. Ik moet zeggen, die maakt mooie filmpjes, oordeel zelf:






Het is met 26 graden te warm om Cosmo in de auto te laten, dus ik zet hem thuis af, voor ik naar Safeway vertrek. Daar zie ik, dat er nu een heuse sushi bar is, en een notenbar, olijvenbar en meer! Niet dat er iemand bij de sushi zit... Ik ben benieuwd of dit hun klandizie inderdaad gaat verhogen.

Alweer krijg ik allerlei opmerkingen over mijn "Delfts blauwe" boodschappentas. De man achter de kassa grapt, het een bodemloze put lijkt. Inderdaad kunnen iedere keer al mijn boodschappen erin. Hij wordt wel zwaar, maar lijkt niet op te vullen!

In een folder vond ik dit weekend een coupon voor een gratis "pho" bij Pho Thang Long. Dit restaurant ligt vrijwel naast de Safeway, dus ik besluit dat als lunch te eten.

Mijn vriendin Claudia spoort me al jaren aan dit restaurantje te proberen. Als ik binnenloop, zit het helemaal vol, ook vooral met Vietnamese mensen. "Pho" is soep met noedels, vlees en groentes of vegetarisch. Er staan nog andere dingen op het menu, maar dat is de specialiteit hier. Ik bestel de soep met garnalen.

Terwijl ik wacht, valt me de vriendelijkheid van mensen hier op. Duidelijk zijn er heel wat trouwe klanten en voor iedereen is er wel een persoonlijk grapje. Ik krijg het laatste restje van een van hun heerlijke smoothies om te proeven. Ik moet me bedwingen er niet een te bestellen, zo lekker en luchtig is het!

Als mijn bestelling komt, krijg ik een aparte bak met bouillon en de garnalen, groentes en noedels komen apart. Thuis gooi ik ze allemaal bij elkaar, met de lekkere pittige saus erbij. Ik moet zeggen, ik smul! Een heel gezond, vrijwel vetvrij, gerecht, dat ook nog eens superveel smaak heeft. Daar teken ik voor! Claudia had helemaal gelijk.

Het weer is nog een dag heerlijk warm, dus na de huishoudelijke taken ga ik buiten zitten. Het waait vrij hard, maar helaas zijn de muggen daar niet van onder de indruk. Voor ik het weet heb ik beten op mijn enkel en mijn hand! In deze tijd van het jaar worden ze wel langzamer, dus ik heb de voldoening beiden te doden, dat wel. Toch maar weer Off! sprayen, dus, daar hebben ze (nog) niet van terug.


In onze achtertuin, de paarse bloemen trekken veel bijen en hommels aan

De post brengt vandaag een cadeautje uit Ierland van Anouk. Dit, omdat Anouk degene was, die voor mij reageerde op een blog van Cisca. Mijn cadeautje heb ik vorige week naar Belgie gestuurd, hopelijk komt dat ook zeer binnenkort aan!

In ieder geval krijg ik van Anouk een stukje lekkere Ierse chocolade en een boekje met Ierse cake- en taartrecepten. Alleen al er doorheen bladeren doet me kwijlen! Ik ga dit ook aan Serena laten zien, want zij (Niall is Iers) maakt altijd allerlei lekkers met St. Patrick's Day, wellicht staat hier nog een recept in, dat ze ook leuk vindt. Bedankt, Anouk, als je hier meeleest!

Na het passeren van een koufront, dat voornamelijk heel harde wind brengt, gaat de temperatuur opeens tien graden naar beneden. Vannacht wordt het ronduit koud! Saskia's vriendinnetje Hannah blijft eten en iedereen smult van de angel hair met gehaktballetjes. Zo'n simpel maal kan zo lekker en gezellig zijn. Die Italianen zijn daar toch wel meesters in.

Vanavond is het "sitcom" avond. Onder anderen mijn favoriet "Big Bang Theory", maar ook "Two and a Half Men" en "How I met your Mother", erg leuk zijn ze allemaal. Toch treft me een ding: een kwart eeuw geleden gebruikten ze onechte lachopnames, en nu doen ze dat nog steeds! Wat dat betreft is er niets veranderd.

zaterdag, september 26, 2009

Fotografie en film

Zaterdag

Zondag over een week staan we aan de start van de Army Ten Miler bij het Pentagon. Zaak dus voor Mary Ellen en mij om tenminste zes mijl te gaan lopen. Voor mij is dat minder moeilijk, dan voor haar, want zij heeft doordeweeks geen kans om te lopen of crosstraining te doen.

Het is bewolkt en de temperatuur is zeer aangenaam om te lopen. Dat is de laatste paar keer, dat ik ging, wel anders geweest. Dit keer besluit ik Cosmo thuis te laten (Rick belooft hem uit te laten), want ik wil eens zien, wat mijn tijd zal zijn, zonder hond, die moet plassen of snuffelen.

Vanwege mijn voet en andere pijnen (niet van het sporten) heb ik al besloten, dat ik niet de hele race ga hardlopen. Zoals ik het nu zie ga ik drie minuten hardlopen, twee minuten snel wandelen. Daarmee hoop ik het goed vol te kunnen houden.

Mary Ellen stemt ermee in dat vandaag ook te doen en al gauw geeft ze toe, dat alles hardlopen ook haar niet zal lukken. We lopen consistent net iets onder de elf minuten per mijl. De zes mijl halen we in 1:05 en de tien kilometer in 1:07 (zes minuten sneller, dan dinsdag met Cosmo). Als ik zondag zo loop, ben ik dik tevreden, want mijn doel is onder de twee uur te eindigen.

Thuis douche ik gauw en eet lunch. Bij het Claude Moore Park in Sterling wordt vandaag een fotografie expositie gehouden en geven plaatselijke professionele fotografen lezingen. Pat is daar al vanaf 9 uur vanochtend, maar dat zou een te lange zit zijn voor mij. Bovendien beginnen de lezingen, waar ik echt in geinteresseerd ben, pas om half twee.

Het is even zoeken, want er zijn twee ingangen bij het park, een naar het recreation center en een naar het visitor's center. Ik neem aan, dat ik niet bij het recreation center moet zijn, dus rijd naar het visitor's center. Daar staan een paar gebouwtjes, maar beiden zijn gesloten.

Wat nu? Pats auto staat hier wel, dus ik moet goed zitten. Gelukkig komt er iemand met spullen voor de craft fair, die ook gaande is. Zij loopt een kiezelweg op en ik volg haar maar. Inderdaad staat aan het einde een pijl naar de keet, waar de fotografielezingen worden gehouden.

Helaas ben ik inmiddels wel te laat, dus ik probeer binnen te sluipen, wat niet wordt vergemakkelijkt door een luid piepende deur. Gelukkig lijkt de sprekende fotograaf, Corey Hilz, er niet door gestoord. Ik vind een open stoel en meteen word ik meegesleept in zijn prachtige foto's! Hij geeft goede tips en meteen wil ik ook allerlei dingen gaan uitproberen.

Als hij is uitgesproken, hebben we een kwartiertje pauze. We lopen naar het historische gebouwtje in het park. Pat laat mij de foto expositie zien, waar alle drie haar foto's voor zijn uitgekozen! Hartstikke goed, natuurlijk!

Wayne Wolfersberger is de volgende spreker. Zijn specialiteit is het fotograferen van dieren in het wild. Grappig vind ik, dat hij nogal vaak "wild" simuleert. Zo creeerde hij een "boom" op zijn deck om vogels te fotograferen. Dat zijn twijgjes met plakband aan de stok van het voederhuisje aangebracht. Zo kan hij de vogeltjes in zijn achtertuin fotograferen, alsof ze in de boom zitten.

Eigenlijk heeft dierenfotografie mijn grote interesse, maar, zoals Wayne ook zegt, het is een van de moeilijkste onderwerpen. Hij laat ons prachtige foto's zien uit de dierentuin (waar ik nu meteen weer heen wil) en zijn achtertuin of zelfs uit een door hem opgezet terrarium. Waar het allemaal op neerkomt is een eindeloos geduld en heel veel tijd (lees dagen). Geen van beiden heb ik ruim tot mijn beschikking.

De laatste fotograaf van vandaag is Joe Rossbach. Pat heeft zich opgegeven voor zijn workshopweekend in Chincoteague midden november. Dat weekend ben ik al bezet, waar ik eerst van baal, tot ik de kosten van de workshop zie. Daar schrik ik echt van: meer dan $500 en dan heb je nog geen hotel of eten! Ongetwijfeld is hij een heel goede fotograaf, maar zo'n bedrag houd mij toch wel tegen om zoiets te ondernemen, hoe graag ik ook zou willen.

Joe's lezing is ontzettend interessant, want het gaat over herfstfotografie in deze omgeving. Nu is dat natuurlijk helemaal actueel. Ik steek er heel wat van op en ben blij vanmiddag te zijn gegaan. Na afloop koop ik een boek geschreven door hem en een andere fotograaf over de 50 adembenemende gebieden, die je in deze omgeving moet bezoeken. Great Falls staat op nummer een en na hun foto's gezien te hebben, heb ik nog heel wat te leren wat betreft het fotograferen van die watervallen!

Met een hoofd vol nieuwe technieken, tips en technologie lopen we rond half vijf weer naar buiten. Het regent inmiddels pijpenstelen! Daardoor raakt het verkeer van slag en ik sta meteen in de file in het winkelgebied van Sterling. Gelukkig kan ik al gauw ontsnappen en dan rijd ik vlot huiswaarts.

Saskia gaat met een vriendin naar de film "Fame" (die ze erg goed vond, overigens). Kai wil gewoon thuisblijven, dus Rick en ik gaan er samen op uit. Allang willen Rick en ik de film "Cloudy with a Chance of Meatballs" zien, dus daar hebben we bij Movietickets.com kaartjes voor gekocht.

Van tevoren willen we in de mall een hapje eten. Het plenst en plenst en is dus afgeladen druk bij Tyson's Corner. In de hoop, dat ik ergens een tafeltje kan bemachtigen, zet Rick mij af en gaat dan een parkeerplaats zoeken. Dat is allemaal veel te optimistisch gedacht, want bij alle restaurants is een lange wachttijd.

Gelukkig heeft Rick een speciale kaart van Gordon Biersch, die ons meteen recht geeft op een tafeltje. Dat is toch wel een fijn gevoel, als je zo'n hele rij wachtenden kunt passeren. Er is een "Oktoberfest" menu en daarvan delen we de pretzels.

Rick bestelt de schnitzel en ik de "pretzel zalm", die volgens het menu "seared" wordt geserveerd, d.w.z. bijna rauw. Precies, zoals ik het lekker vind! Maar de keuken is druk en de tijd begint te dringen voor onze film. De serveerster doet haar best en brengt het eten, zodra het klaar is.

Alleen is mijn zalm allerminst "seared", in tegendeel, de korst is zwartgeblakerd en smaakt bitter, de vis zelf is droog en niet te pruimen. Balen! Meestal is het eten hier prima. Dit is de eerste keer, dat ik het echt niet door mijn keel kan krijgen. We hebben geen tijd om te wachten op een betere versie, dus wordt het gerecht keurig van de rekening gehaald. Wel jammer, want ik heb nu niet veel te eten gehad. Wel goed voor de lijn, natuurlijk.

We rennen bijna naar de bioscoop, want onze film is populair en op zo'n regenachtige dag wil je er vroeg bij zijn. Wij zijn dat niet en kunnen dus geen twee stoelen naast elkaar vinden in de zaal.

Apart zitten willen we niet, dus we gaan naar Guest Services. Daar worden we heel vriendelijk geholpen. We kunnen kiezen om een andere film te zien vanavond, of ons geld terug te krijgen. Van de films, die rond dezelfde tijd spelen, klinkt Love Happens nog het best. We ruilen (en krijgen de extra 8 dollars voor de 3D terug) onze kaartjes in en lopen naar die zaal.

Eigenlijk hadden we ons een echte vrouwenfilm voorgesteld. Daar heb ik Rick al wel een aantal keren heengesleept, maar Love Happens stond niet op die lijst van "must sees" voor mij. Ik moet zeggen, het is een goed verhaal, niet overdreven emotioneel, volgens Rick geen echte "chick flick" en verbazingwekkend de moeite waard. Allebei vinden we het een goede film en dat zegt wat (en is totaal onverwacht!).

Zondag

De hele nacht plenst het zo hard, dat ik, als ik wakker ben, de regen door het geluid van de fan op het dak hoor. Wat een gezellig geluid, toch wel, nu het hier is. Ik blijf nog even lekker doezelen, maar Rick staat op tijd op.

Als ik beneden kom, staat het Starbucks ontbijtje al klaar. Ik ben zo blij, dat het plan om de ontbijtsandwiches niet meer te verkopen, niet doorging! We genieten echt iedere week van de "low fat turkey bacon, egg white and cheese sandwich" en onze verschillende favoriete koffies.

Na het eten lees ik mijn email en de baas van Cox Farms vindt mijn foto's erg mooi en wil ze gebruiken op hun website en op Facebook! Daar geef ik graag mijn toestemming voor, onder voorbehoud, dat mijn naam erbij wordt gezet, zelfs als ze me niet betalen. Hoe meer mijn naam te zien is, hoe groter de kans, dat iemand me zal huren als fotograaf voor een evenement of het adverteren van hun zaak.

Helaas heeft, tijdens het fotograferen bij Cox Farms, mijn lens het ook opeens begeven. Ik hoopte nog, dat het iets met mijn spiegelreflex was, maar hetzelfde gebeurt, als ik de lens op Ricks toestel schroef. Hopelijk kan het allemaal gemaakt worden.

Mary Ellen belt, dat ze toch maar niet wil hardlopen vandaag. Ze heeft heel wat spierpijn van gisteren. Ik vind het wel best, vandaag kan een "makkelijke" sportdag zijn. Ik doe de elfde 30 dagen uitdaging routine van de Wii Sports Active en dan alleen de sporten, gewoon voor de lol.

De rest van het gezin besteedt de ochtend aan opruimen. Rick is (eindelijk!) aan het kantoortje begonnen en Saskia maakt haar kamermeubilair klaar om verkocht te worden. Ze wil een tienerkamer, maar moet dan eerst flink wieden door haar speelgoeddieren e.d., want die alleen zouden de hele kamer al vullen.

Opeens breekt de zon buiten door en wordt het een heerlijke temperatuur. Van mij mag het altijd zo zijn: regen 's nachts en dan prachtig weer! Ik probeer wat foto's te maken om mijn gisteren geleerde dingen in praktijk te brengen, maar het waait erg hard.

Katja belt op en we spreken weer eens lekker lang. Het valt haar wat zwaarder dit jaar, dat is duidelijk. In hoeverre dit met haar relatie te maken heeft, weet ik niet. Als ouder wil je niet teveel zeggen, want weet Katja ook heel goed, dat er meer vissen in de vijver zwemmen, die haar wel erg leuk vinden. Hopelijk wordt een van die vissen aantrekkelijker voor haar, zodat ze dit kleine visje kan laten zwemmen.

Op weg naar de bioscoop gaan we langs Penn Camera. Daar wordt ons verteld, dat het repareren van mijn lens zeker $300 gaat kosten. Dat maakt een nieuwe lens natuurlijk wel erg aantrekkelijk, want die kosten niet zo heel veel meer. Thuis gaan we wat onderzoek doen, wat dan een goede lens zou zijn om deze te vervangen.

Dit keer zijn we ruim op tijd voor onze "Cloudy with a Chance of Meatballs" film. We staan twintig minuten voor de aanvang van kwart voor vier bij de zaal. Daar staat al een rij van ouders met kinderen en gekke volwassenen, zoals wij, die de film ook leuk vinden. Op het bord komt de hele tijd "cleaning" voorbij, dus wacht iedereen geduldig.

Pas om tien over half vier gaat een van de mannen eens kijken, wat er gaande is. Intussen staat iedereen gewoon rustig in een rij te wachten. Hoe vaak gebeurt dat in Nederland? De "vader" ("Daddy is guiding the masses", zegt zijn vrouw tegen hun kinderen achter mij) geeft de "all clear" en heel rustig loopt iedereen naar binnen.

Rick en ik vinden het altijd fijn om een plaats te krijgen, waarbij we onze voeten op een rekje kunnen zetten. Ik reserveer dus een plek voor mij en een plek voor Rick. Dan komt er een man, die vijf anderen mee heeft, en vraagt, of ik mijn tas even wil verleggen. Daar ben ik niet toe bereid, want ik weet, dat Rick deze plaats ook het fijnst vindt.

De man begint een hele tirade (terwijl de halve zaal nog leeg is), dat hij zes personen heeft, en dat ik mijn voeten wel ergens anders neer kan zetten. Dat helpt mij toevallig met rugpijn, dus hij kan me wat. Ik wijs hem erop, dat er nog heel wat andere rijen in de zaal zijn voor zes personen. Misschien ben ik wel heel Nederlands, maar ik weet, dat Rick deze plaats ook fijn vindt, en wij waren er nu eenmaal als eersten.

Dan komt Rick aanlopen en hoort de man (niet Amerikaans) nog luidkeels klagen, omdat ze ergens anders heen moeten. Rick vraagt of dat met ons te maken heeft. Ja, dus. Ik vraag aan Rick of hij in de andere stoel zonder railing wil zitten, die heeft er geen probleem mee. Het groepje zit nog, dus ik vertel de gebelgde man, dat mijn man het niet erg vindt van stoel te veranderen. Opeens knipmest hij, dank je, dank je. Eigenlijk vind ik nog steeds, dat hij het niet verdient, wie het eerst komt, die het eerst maalt, dat geldt hier toch wel. Maar hij heeft geluk Rick te hebben getroffen, die niet houdt van confrontaties.

De film is precies, wat de recensies ervan zeiden. Leuk, kleurig, grappig, een goed verhaal, we genieten met volle teugen. Heel creatieve mensen hebben deze film in elkaar gezet!!

Op de terugweg stoppen we bij Whole Foods . Met dit mooie weer willen we wat grillen. Voor ons tweeen kopen we bisonhamburger en voor de kinderen bratwurst. Het smaakt allemaal even lekker, natuurlijk. Bisonburger is een aanrader, weinig vet en veel smaak!

Het nieuwe seizoen van Desperate Housewives begint vanavond, dus zitten we gekluisterd aan de tv!

Door de lensproblemen zijn er helaas dit weekend geen foto's. Ik hoop dat gauw te verhelpen.

vrijdag, september 25, 2009

Cox Farms

Tot mijn verbazing zie ik een natte straat, als ik naar buiten kijk. Voor vandaag werd lekker, zonnig weer voorspeld. Op het programma stond een lange wandeling met Cosmo rond het Burke meer, maar dat plan zal ik moeten laten varen, helaas.

Het is ook een echte fibromyalgiedag. Ik ben moe, ik heb pijn, en ik heb geen zin om iets te doen. Gelukkig neemt de zelf-discipline over en rijd ik naar de fitness. Zelfs in de parkeergarage moet ik mezelf nog even toespreken, dat ik echt moet gaan. Ergens las ik, dat de mens het meest met zichzelf praat, voor mij gaat dat zeker op!

Eenmaal binnen word ik zo hartelijk begroet, ik weet meteen, dat ik de goede beslissing heb genomen. Sharon doet haar vreemde race, die 24 uur duurt, dus Julie neemt vandaag van haar over. Mijn hemel, dat is een verschil!

Sharon maakt er een uitdaging van, bij Julie kan ik (en gelukkig om me heen de anderen ook niet) sommige oefeningen niet helemaal volbrengen. Alles gaat met de bal, heel leuk. Maar jee, vooral mijn dijbenen, die ik gisteren ook al onderhanden heb genomen, schreeuwen om rust!

Super vind ik het, zo'n uur echt afzien. Eigenlijk zou Sharon dat van mij ook best vaker mogen doen. Maar ja, daarin ben ik toch wel anders, want het gezucht en gekreun en gesteun was vanochtend niet van de lucht. Arme Julie, hoewel ik niet denk, dat zij ermee zit. Zij is gewoon een heel vriendelijk iemand, die ook een soort Boot Camp generaal is, maar dan met een lieve glimlach op haar gezicht.

Wij hebben in ieder geval allemaal het gevoel een flinke workout te hebben gekregen! Omdat het wat regenachtig is, besluiten Pat en ik, dat Burke Lake of Meadowlark Gardens geen goede keuze zijn om te fotograferen. Vandaag komt er nog iemand mee, die Pat heeft uitgenodigd, dus we besluiten te kijken, wat het weer in de komende anderhalf uur gaat doen. Wat deden we ooit zonder internet, want nu kunnen we "gewoon" radars bekijken!

Terwijl ik met Cosmo wandel is het vrijwel droog. Om de twee minuten voel ik een druppel. Als het zo blijft, kunnen we straks toch wel buiten fotograferen.

Pat haalt me op en dan gaan we naar Betsy's huis. Betsy is iemand, die Pat pas heeft ontmoet, en die ook geinteresseerd is in fotografie. Om beter kennis te maken en onze plannen te bespreken, strijken we neer bij East Chateau voor een Chinese lunch. Pat en Betsy bestellen hele gerechten, maar ik houd het bij hot and sour soup en dumplings.

Het gesprek is al gauw heel geanimeerd en we lachen wat af. Betsy blijkt ook een zoon in het laatste high school jaar te hebben, dus dat schept meteen een band. Het is inmiddels helemaal droog, dus we besluiten bij een oud schoolgebouwtje, dat Pat nog ergens weet. Ik ken het niet, dus heb geen idee, waar het is.

Pat denkt zich te herinneren, waar het was, maar kan het niet meer vinden. We rijden door een heel mooie omgeving met prachtige huizen, maar van een schoolgebouwtje geen teken. Inmiddels is het helemaal opgeklaard, dus we laten de zoektocht varen en gaan naar het standje van Cox Farms.

Dit is een van mijn favoriete fotografieplekjes. Het is allemaal zo kleurrijk! De verschillende pompoenen, gekleurde mais, chrysanthen en hun leuke versieringen, alles levert mooie plaatjes. We blijven er tenminste een uur fotograferen en de eigenaresse vraagt aan mij, of ik haar de foto's kan sturen. Ik beloof haar de link te sturen, wie weet kan ik nog wat voor ze betekenen voor promotiemateriaal of zo.


De rest van de foto's staat hier.

Het is opeens weer heerlijk zomers weer, iets wat ik vanochtend niet had verwacht. Gauw ga ik nog even buiten zitten. Als Saskia uit school komt, gaan we kennismaken bij een Nederlands gezin, dat hier pas is komen wonen, en graag Saskia als oppas zou hebben. De jongetjes spreken nog niet zo goed Engels en de jongste van twee helemaal niet.

Leah had C. over ons verteld en dus belde zij een week geleden op. Toen was Saskia ziek, dus de ontmoeting moest even uitgesteld worden. Het gezin woont in een mooi, helemaal nieuw huurhuis hier vlakbij. We worden enthousiast begroet, ook door de twee schattige oudste jochies (de jongste is ook schattig, maar ligt nog te slapen).

Terwijl we zo aan het kletsen zijn, vertelt C., dat haar schoonouders hier jaren geleden in Annandale hebben gewoond. Opeens valt er bij mij een kwartje. Annandale is, waar wij destijds zijn gaan wonen en haar achternaam is opeens bekend! Blijken haar schoonouders bij mijn ouders in de straat te hebben gewoond en mijn zus is nog met haar schoonzus naar school gegaan! Wat een kleine wereld is het toch!

Kai en Saskia zijn allebei bij vrienden uitgenodigd om te komen eten en een film te kijken, dus Rick en ik nemen de kans waar om een "date night" te hebben. Bij Sweet Ginger word ik als een oude bekende begroet en krijgen we een speciaal gereserveerd tafeltje. Hun sushi is weer erg goed, ik smul ervan! Rick probeert eens de lamscurry en die gaat ook schoon op.

donderdag, september 24, 2009

Ontmoeting met Dan Brown

Na het ontbijt sta ik in tweestrijd met mezelf: naar Sharons Pilates en krachttraining gaan of hier thuis een Sports Active routine doen. Eerlijk gezegd vind ik de Pilates niet zo fijn, want ik krijg er pijn aan mijn heupen van. Het wordt dus de Sports Active.

Daarna loop ik een stuk met Cosmo. Het is alweer zomers en zonnig weer. Helaas zijn de voorspellingen voor het weekend minder, dus neem ik me voor zoveel mogelijk buiten te zijn.

Na het boek van Dan Brown te hebben gelezen, wil ik eigenlijk wel graag weer naar het Capitool. Toen ik dat eergisteren aan Pat vertelde, zei zij, dat zij nog nooit in het Capitool is geweest! De afspraak was natuurlijk snel gemaakt en om elf uur haalt Pat mij op om naar Washington te rijden.

Daar parkeren we, na een grondige veiligheidscheck, de auto onder het Reagan gebouw. Voor we de trek naar Capitol Hill maken, strijken we neer op het terras van Ten Penh. Daar bestellen we een ontzettend lekkere Thaise garnalensalade. Verder wil ik Pat de bijzondere gefrituurde spinazie laten proeven, die zij ook superlekker vindt. Jammer, dat het zo moeilijk thuis na te maken is, ik kan er althans geen goed recept voor vinden.


Het gezellige terrasje van Ten Penh

Het is flink warm en vochtig en Pat heeft enorme spijt, dat ze een truitje met lange mouwen aan heeft gedaan. Ze dacht het koud te zullen hebben in de gebouwen, maar had niet op de warmte buiten gerekend! Capitol Hill doet zijn naam eer aan en het is een hele klim naar de voorkant van het Capitool!


We zijn dus blij met de airconditioning in het gebouw! Na de veiligheidscontrole, waarbij je niet eens een dicht flesje water of ongebruikte kauwgom mee naar binnen mag nemen, zoals de mensen voor ons ondervinden, lopen we naar de rij voor kaartjes. Daar zit een medewerkster al klaar, we kunnen zo naar binnen bij de volgende film! Duidelijk zijn er op het moment niet zoveel toeristen in de stad.


De film blijft interessant over hoe het Congres werkt en de geschiedenis van het gebouw. Daarna gaan we mee met Rodney. Ik heb al heel wat gidsen meegemaakt hier en Rodney spreekt daarvan verreweg het duidelijkst. Ook vertelt hij meer, dan de voorgaande gidsen.

Dat de koepel op het Capitool negen miljoen pond weegt, wist ik al. Maar dat het schilderij op het plafond ervan, de Apotheose van George Washington, een oppervlakte van maar liefst 4600 square feet (zo'n 427 vierkante meter) heeft, is nieuw voor mij. Dat is meer dan het vloerplan van ons huis!


Waarschijnlijk omdat het niet zo druk is, mogen we dit keer meer kamers zien, dan de vorige twee bezoeken. Pat valt dus met haar neus in de boter. Niet alleen mogen we de mooie oude Senaatskamer binnen, ook de oude Supreme Court kamer (die tevens de allereerste Senaatskamer ooit was voor 1810) is opengesteld. Hier zien we ook de oorspronkelijke kolommen, die maiskolven bovenaan hebben.

Het is allemaal weer erg interessant en ik leer toch weer iedere keer nieuwe dingen. In de oude Huis van Afgevaardigdenkamer zien we, waar onder andere Lincoln heeft gezeten, toen hij een afgevaardigde was. Ook demonstreert de gids, zoals altijd, de bijzondere acoustiek. Op een bepaalde plek kun je iemand, die aan de overkant van de kamer fluistert, goed verstaan.

Na iets meer dan een uur brengt Rodney ons weer naar het bezoekerscentrum. Hier duik ik even de souvenirswinkel binnen. Vanavond is Bunco en het thema is "Voyage, voyage", iets over reizen, dus. Ik vind een grappig spel, dat met langs Burgeroorlogplekken reizen te maken heeft. Perfect!

Pat zit er niet op te wachten de warmte weer in te gaan en stelt voor de Library of Congress met een bezoek te vereren. Vanaf het Capitool gaat er een tunnel binnendoor naar dat mooie gebouw aan de overkant. Heel handig, want zo hoef je maar een keer door de veiligheidspoortjes voor beide gebouwen.

Als we de zaal binnenlopen, zien we allerlei tv camera's en verlichting. Duidelijk wordt er hier iets opgenomen. Dan herken ik opeens Matt Lauer van NBC's Today Show! Naast hem staat de man, wiens foto ik vorige week telkens achterop mijn boek zag staan: Dan Brown! Helemaal enthousiast maak ik gauw een foto, maar dan wordt ons toegeroepen niet te flitsen. Wat een ontzettend toeval is dit!


Het interview gaat duidelijk over The Lost Symbol, het nieuwe boek van Dan Brown. De groep vertrekt al gauw de grote leeszaal in, waar je alleen met speciale toestemming in mag. Dan blijkt, dat er nu al, zo snel na het uitkomen van het boek, mensen speciaal naar Washington zijn gekomen om de locaties met eigen ogen te bekijken. Een man komt helemaal uit Californie en heeft er speciaal vakantie voor opgenomen.

Pat en ik lopen verder en maken foto's van al het moois, dat de hoofdzaal te bieden heeft. Dan krijg ik enorme dorst en we lopen naar de uitgang om ergens iets te drinken te gaan kopen. Net op dat moment komt de groep met Dan Brown en Matt Lauer ook naar buiten. Dan Brown loopt vlak naast mij en ik neem de gelegenheid waar om hem te vertellen, dat ik van zijn boek heb genoten!

Buiten stapt Matt Lauer meteen in een limousine, maar Dan Brown moet nog op de zijne wachten. Pat spoort mij aan om hem om zijn handtekening te vragen. Die geeft hij graag en poseert ook nog heel aardig met mij, zodat Pat een foto kan nemen. Onze dag kan niet meer stuk!


Gelukkig is de terugweg heuvelaf en komen we al gauw een karretje met drankjes tegen. Op een bankje langs de Mall drinken we ze op. Voor ons op het gras doet een man yoga. Hij gaat zelfs op zijn hoofd staan! Eigenlijk kan ik hier gewoon al uren zitten, mensen kijken. Verderop is het een drukte van jewelste, want er wordt opgezet voor het Boeken Festival, dat dit weekend zal worden gehouden.

Wij lopen nog tot bij het Washington Monument (dankzij Dan Brown, dat dat de hoogste obelisk ter wereld is), want uit de auto zagen we daar tientallen vlaggetjes in het gras staan. Die staan daar om het gezondheidszorgplan van Obama aan te prijzen. Eerder, dicht bij het Capitool, stond een auto, die helemaal ondergeschilderd was met spreuken tegen het gezondheidsplan (waarvan de details nog niet eens bekend zijn).


Na een aantal foto's gaan we terug naar de auto. Onze voeten zijn moe, ongemerkt loop je zoveel af in deze stad!! Omdat we met zijn tweeen zijn, kunnen we gebruik maken van de HOV (High Occupancy Vehicle) regel op de I-66. Dit betekent lekker doorrijden en binnen het halve uur zet Pat mij weer thuis af.

Na een snelle boterham brengt Rick Saskia en mij weg. Saskia naar haar oppasadres (de moeder is een mede-Bunco speelster) en mij naar Celines huis, waar we Bunco gaan spelen. Het is alweer een tijdje geleden, dat we hebben gespeeld, dus ik heb er zin in.

woensdag, september 23, 2009

Herfstknutselen

Alweer zie ik tot mijn verbazing bij het wakker worden zon door onze lamellen komen. Er werd een druilerige, bewolkte dag voorspeld, dus helemaal goed! Om de een of andere reden (en ik ben er blij om) komen de zware regens, die Georgia deze week treffen, niet deze kant op, kennelijk!

De diefstal van de lunch van gistermiddag komt Cosmo duur te staan. Hoewel, eigenlijk is het Rick, die de dupe wordt. Cosmo piept en piept, dat hij naar buiten wil, maar hij gaat dan altijd blaffen tegen voorbijgangers. Rick vindt het daar te vroeg voor en laat hem voor even uit.

Duidelijk niet lang genoeg, want eenmaal binnen gaan de sluizen open. Rick zegt nog nooit zoveel en zo'n stinkende diarrhee uit een hond te hebben zien komen! Dat wil wat zeggen, want dit is onze derde hond en Rick is ook met honden opgegroeid. Kokhalzend ruimt hij het op. Hopelijk is dit het dan en wordt Cosmo niet verder ziek!

Vandaag is mijn "rustdag" van het sporten, dus zodra ik klaar ben neem ik Cosmo mee voor een lange wandeling. Onderweg klets ik met Christine, ook daar in Alabama regent het al dagen. Ik krijg de indruk, dat hun klimaat wel warmer is, dan hier, over het algemeen, maar ook somberder. Al zijn ze nu goed gewend, ze zouden zo terugverhuizen, als de financiele omstandigheden hetzelfde waren.

Cosmo heeft gelukkig verder tijdens de wandeling geen last van zijn ingewanden. Hij lijkt erg van de wandeling te genieten, dus het lijkt me niet, dat hij zich verder ziek voelt gelukkig!

Onderweg geniet ik van de warmte en de natuur. Al kleuren sommige bomen al een beetje, het merendeel is nog helemaal groen. Ook bloeit de hier in Virginia inheemse hibiscus soort prachtig.


Mijn nieuwe kleine cameraatje neemt mooie close ups!

Verder zien we vlak voor ons op het pad een enorme rattenslang (althans op deze website lijkt die er het meest op) oversteken! Cosmo wil daar wel even mee spelen, maar daar steek ik een stokje voor! Bang voor slangen ben ik niet, maar ik weet niet, of die toch zou bijten, giftig of niet.


Hij lijkt zo op de foto verder weg, dan hij in werkelijkheid was

Iedere dag vind ik het weer een gedoe om iets voor het avondeten te bedenken. Vooral omdat Saskia zo moeilijk is met eten. Ik vind het juist leuk om telkens iets nieuws te bedenken, want telkens hetzelfde vind ik doodsaai om te maken. Rick stelt voor, dat ik mijn kookboeken er eens op nasla. Dat doe ik dus maar en zowaar vind ik een erg lekker klinkend en makkelijk recept voor een kip enchilada "taart" in mijn "Busy Mom's Lowfat Cookbook".

Bij de Safeway vlakbij zag ik het hele parkeerterrein volhangen met slingers een paar dagen geleden. Dat zou zijn om de opening van de "nieuwe" winkel te vieren. Ik wil wedden, dat deze Safeway heel wat concurrentie ondervindt van de Whole Foods en Giant in Vienna. Het was voorheen een nogal chaotische winkel en vooral de lange wachttijden bij de kassa maakten, dat mensen er minder graag heen gingen.

Benieuwd, wat voor veranderingen er zijn doorgevoerd, loop ik naar binnen. Het valt me meteen op, dat de ingang helemaal veranderd is! Er is een warme bakker, je kunt sandwiches laten maken en kant en klaar eten kopen. Verder is de sushi nieuw, ze hebben veel meer keuze en zelfs de multigrain rijst, die Whole Foods ook heeft! Dat moet ik natuurlijk proberen, want het kost ongeveer $2 minder per acht stukjes sushi, dan bij Whole Foods.

Ook de wijn afdeling is uitgebreid. Ik koop mijn favoriet, de Yellowtail rose, die alleen Safeway verkoopt. Die is afgeprijsd van $8,99 (deze wijn is altijd afgeprijsd, dus dat betaal je er nooit voor) voor $4,50 per fles. Daarop komt dan, als je er zes koopt, nog tien procent korting. Laat ik nu mijn wijntas (met zes vakken erin) meehebben! Voor die prijs gaan er zes flessen mee!

Het is best druk in de winkel en voorheen stond er dan rond deze tijd (lunch) een lange rij bij de kassa's. Tot mijn verbazing staat een caissier mij al op te wachten dit keer. Ik vind het met alcohol makkelijker bij een persoon af te rekenen, in plaats van de self checkouts. Je leeftijd moet altijd weer gecheckt worden, dus dat gaat zo sneller. Al met al ben ik zeer te spreken over deze "nieuwe" Safeway! Ik prijs ons gelukkig met drie van die heel mooie supermarkten zo vlakbij!

Na de lunch moet Saskia naar de tandarts. Daar worden er sealants op drie van haar kiezen gedaan. Die moeten gaatjes voorkomen en tot nu toe is dat goed gelukt. De eerste keer, dat we deze tandarts zagen, had Saskia negen gaatjes, waarvan er een paar een wortelbehandeling nodig hadden. Met deze sealants is haar dat sindsdien bespaard gebleven.

De tandarts merkt, nadat ik heb verteld, dat ze net angina heeft gehad, op, dat haar amandelen wel flink groot zijn, maar hij heeft ze groter gezien. Misschien wachten we toch nog maar even met het bezoek aan de KNO (ik had eerst ONK geschreven, want hier heet het een ENT, grappig!) arts, dan, want die willen meestal toch meteen opereren. Als het niet nodig is, zitten we natuurlijk niet op een operatie te wachten.

Na afloop rijden we naar Michaels. Mijn oude herfstdeurversieringen zagen er niet meer uit, tijd om nieuwe te maken, dus. Saskia vraagt, of ze me mag helpen, want dat zou ik, volgens haar, nooit toelaten. Ik kan me dat verzoek niet herinneren. Het lijkt me sterk, dat ik dan "nee" had gezegd, want ik vind het juist leuk om het samen te doen.

In deze tijd van het jaar, herfst en winter, vind ik Michaels een soort luilekkerland, waar ik me enorm moet bedwingen om niet van alles te gaan kopen. Al voor je de winkel binnenloopt staan er "pompoenen" om te bewerken. Binnen staan er rijen leuke Halloween dingen.


Van knutseltjes, tot bakseltjes, tot huis- en tuinversieringen en boeken en tijdschriften over hoe dat dan allemaal moet. Zo ontzettend leuk en uitnodigend is het allemaal! Bovendien schreeuwen de kaartjes "30% off!", "buy one get one free" en meer van dat fraais. Toch telt het altijd nog flink aan, weet ik uit ervaring.

Als hangsel aan de deur kiezen Saskia en ik twee van twijgjes gemaakte bezems. Daarbij kiezen we oranje lint met een zwart spinnenweb erop om tot strikken te maken. Houten Halloween figuurtjes, stoffen herfstblaadjes, mini-pompoentjes en maiskolfjes gemaakt van o.a. kraaltjes, zullen erop gelijmd worden.

Saskia kiest verder nog wat plakfiguurtjes voor op haar kamerraam. Voor het huis hebben we altijd twee minivlaggetjes hangen, een ervan hebben we nog, de tweede kiezen we samen uit. Ook zijn er nog een paar schattige popjes voor binnen.

Saskia is degene van onze kinderen, die helemaal dol is op Halloween. Heel gezellig vind ik het dus, dit winkeluitje. Al zeker een maand is Sas ook al bezig met het bedenken van de Halloweenkostuums, die zij en haar vriendinnen zullen dragen. Verschillende ideeen zijn de revue al gepasseerd: Wizard of Oz figuren, Disney prinsessen, M&M's en meer. Telkens is er een in het groepje, die het idee afkeurt. Ik ben benieuwd, wat het uiteindelijk gaat worden!

Thuis brengen we alle spullen op het deck en gaan aan de gang. Het maken van de strikken vindt Saskia te moeilijk, dus dat doe ik. Daarna gaat zij aan de gang met een van de bezems, ik met de andere. Dit is lekker snel knutselen, vind ik altijd, en dan ziet het er ook nog erg leuk uit. Bij Michaels kosten deurkransen en versieringen heel wat, dus het is veel beter (en veel bevredigender) om het zelf te doen.

Het is intussen bijna dertig graden buiten en helemaal zonnig. Van de voorspelde buien en wolken is geen sprake, dus ik ga lekker op het deck zitten computeren. In de herfst zijn dit bonusdagen, waar ik tot de laatste minuut van wil genieten.


De vlinderstruiken zitten ook weer vol

De kip enchilada "taart" is werkelijk supermakkelijk te maken. Hieronder volgt het recept. We eten met zijn viertjes buiten en iedereen smult ervan. Met het insektenconcert om me heen, blijf ik buiten zitten. De anderen gaan tv kijken, het herfstseizoen met de nieuwe shows is aangebroken.


Nog even deze foto, door Katja zaterdag genomen, om de college "spirit" bij de footballwedstrijden te illustreren. Ik kan me dan goed voorstellen, dat Katja dat prachtig vindt!

Kip enchilada taart:

Ingredienten:
3 cups (convert-me.com "vertaalt" snel) gekookte in blokjes gesneden kip
1 cup geraspte magere cheddar kaas (geen idee of je die in Nederland hebt, maar improviseren gaat goed met dit recept heb ik al gemerkt)
1 cup geraspte Monterey Jack kaas
2 blikjes in blokjes gesneden tomaat met groene chilies (tomaat met een Mexicaans smaakje dus, hoeft niet per dit te zijn)
5 tortilla's
sour cream
eventueel zwarte olijven als garnering

Meng de kip, cheddar kaas, tomaten en 3/4 cup van de Monterey Jack kaas in een bak door elkaar. Gebruik een magnetron vaste schotel met een diameter van ongeveer 20 cm en leg een tortilla op de bodem. Schep 1/4 van het mengsel op de tortilla en leg de volgende tortilla daar bovenop. Maak zo laagjes van tortilla en mengsel, tot de laatste tortilla. Daarop strooi je de rest van de Monterey Jack kaas. Doe er wat plastic op en kook in de magnetron voor 9 minuten. Serveer met een lepel sour cream en een olijf erop. Het recept leent zich voor allerlei adaptaties, dus leef je uit ;).

PS: Ik blijf lachen om ons weerbericht bovenaan dit blog. Voor vrijdag staat er "colder", want we gaan van 29 naar 25 graden, ha ha ha! Zij hebben humor daar bij Accuweather!

dinsdag, september 22, 2009

Herfst!

De herfst is officieel begonnen en vandaag zie ik daar allerlei tekenen van. De dag begint erg bewolkt en opeens valt het me op, dat een heel aantal bomen, waaronder de maples, begint te verkleuren. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe ver de bladeren bij jullie zijn? Hier zijn de dogwoods helemaal rood, de tulpenbomen aan het vergelen en vertonen sommige maples rode toppen.

Saskia, die ik thuishoud tot ze symptoomvrij is, gaat na het ontbijt aan haar (vele) algebra huiswerk. Mij ontbreekt alle motivatie om te gaan sporten, maar ik heb vrij veel pijn, dus weet uit ervaring, dat het "moet". Het is vrij warm en vochtig, maar toch besluit ik buiten te gaan lopen.

Met Cosmo rijd ik naar het Community Center. Onderweg besluit ik een interval te gaan doen: drie minuten hardlopen, twee minuten op tempo wandelen en dat voor zeker zes mijl. Zo stel ik mijn Garmin 305 in en na een korte warm up beginnen we. Dat "we" wordt me tijdens dit loopje duidelijk, want ook voor Cosmo is dit duidelijk sporten.

Tegen de voorspellingen in komt nu toch regelmatig de zon tevoorschijn. Er is maar een omstandigheid, waarin ik het liever bewolkt, dan zonnig heb en dat is tijdens het hardlopen. De zon hier heeft zo'n kracht, dat het meteen oncomfortabel warm wordt, vooral met de vochtige lucht van vandaag.

Tijdens een van de hardloopperiodes, terwijl ik lekker in mijn "zone" zit, rent Cosmo opeens naar links! Hij trekt me nog net niet om. Er blijkt een flinke, dikke groundhog in het gras te liggen, die ik niet had gezien, maar Cosmo duidelijk wel. Hoe dik ook, helaas voor Cosmo is het beest veel sneller dan hij! De groundhog verdwijnt in het struikgewas, maar Cosmo is weer helemaal alert op wild.

Even verderop zie ik al van verre, dat er nog een Aussie loopt. Natuurlijk moet Cosmo die even begroeten. Het is ook een mannetje, maar jonger, pas anderhalf jaar oud. Zijn vrouwtje zegt, dat ze nog in de trainingsfase zitten. Ik bedenk me, dat ik daar met Cosmo van bijna drie ook nog niet uit ben. Herdershonden blijven lang "tieners", kennelijk.

Onderweg geef ik Cosmo regelmatig water, maar na 4,5 mijl loopt hij achter mij tijdens de hardloopminuten. Zelf zou ik wel sneller kunnen gaan, maar ik wil hem niet overbelasten. We lopen de zes mijl in een uur en elf minuten en de tien kilometer in een uur en dertien minuten. Daar ben ik tevreden mee, want met dat tempo zal de tien mijl onder de twee uur gelopen worden en dat is mijn doel.

Bij thuiskomst zie ik, dat de schoonmaaksters er vandaag vroeg bij zijn. Op het aanrecht staan hun lunches, die ze altijd bij ons opwarmen en dan onderweg naar het volgende adres opeten. Ze vragen iedere keer weer beleefd, of dat mag, ondanks de vele keren, dat ik al "ja" heb gezegd en hen een drankje heb aangeboden (wat ze ook altijd afslaan).

Twee van de dames zitten al in de auto met hun lunch, als de derde Saskia ontdaan in heel gebroken Engels vraagt, waar haar eten is. Saskia snapt niet, wat de dame bedoelt, dus ik vraag het nog maar eens. Ik maak uit het antwoord de woorden "perro" en "arroz" en "camarones" op. Met mijn gebrekkige Spaans (helaas werd de cursus dit semester niet voortgezet) herken ik "hond", "rijst" en "garnalen".

Oh jee!!! Gauw kijk ik naar beneden de achtertuin in en jawel, daar ligt Cosmo te genieten van het laatste hapje rijst! Ik schaam me te pletter! Nu heeft die arme vrouw geen lunch door mijn hondentiener!! En zij is zo lief, dat ze bezorgd is, dat het eten slecht voor Cosmo zal zijn!

Zij vertelt, dat ze al laat zijn voor hun volgende adres, dat helemaal in Washington ligt. Gauw druk ik haar tien dollar (eerst $20, want ik vind dit echt heel vervelend voor haar, maar daar wil ze niets van weten) in de handen, zodat ze onderweg nog een lunch kan gaan kopen. Hopelijk gunnen ze zich daar de tijd voor, want ik wil het niet op mijn geweten hebben, dat dit lieve mens vandaag geen lunch eet!

We zullen Cosmo echt weer op moeten voeden, wat dit betreft, want hij was heel netjes, maar pikt nu toch telkens weer eten weg. Dat is begonnen, toen mijn zus er was met haar kleintjes. Die lieten natuurlijk hun boterhammen en dergelijke open en bloot liggen, perfect voor een hondendief!

Na samen met Saskia lunch te hebben gegeten, ga ik naar Giant. Vanavond is Back to School Night en moeten we vroeg en makkelijk eten. Ik besluit een Stouffer's lasagna met spinazie te maken. Makkelijker (en goedkoper) kan het niet.

Deze Giant supermarkt is pas helemaal verbouwd en vermoderniseerd. Ze hadden al een paar jaar de self-checkouts, maar sinds kort kun je al winkelend je waren scannen met een Motorola Scan-It! apparaatje.

Dat wil ik vandaag weleens uitproberen. Bij binnenkomst moet ik mijn telefoonnummer intoetsen of mijn Giant Bonuskaart scannen. Daarna kan ik een Scan It! apparaatje oppakken. Tijdens het winkelen scan ik de barcode van elk produkt, dat ik in mijn wagentje doe. Bij een van de self checkouts doe ik het Scan It! apparaat in een van de daarvoor dienende houders. Dan hoef ik enkel nog een keer mijn telefoonnummer in te toetsen, te betalen en klaar is Kees. Vooral met kleine kinderen, die wachtend bij de kassa nogal eens vervelend worden, lijkt me dit een superuitvinding!

Al vind ik het altijd moeilijk afscheid nemen van de zomer (hoewel de temperatuur vandaag tegen de dertig graden loopt, dus zeer zomers is te noemen), zie ik ook wel weer naar de gezelligheid en warme kleuren van de herfst uit.

Tijd om het decor binnen te veranderen, dus. Ik ruim de zomerspullen op en haal de zakken met herfstspullen van de zolder. Er zit veel oranje bij, wat altijd zo mooi samengaat met het blauw van onze muren. Na een uurtje ziet het er weer helemaal gezellig uit (en de mandarijntjes in de fruitbak kleuren er prachtig bij!). Ook hang ik eindelijk de Virginia Tech vlag buiten, er zijn al twee footballwedstrijden geweest. Go Hokies!


Het is heerlijk warm buiten, maar door de lage luchtdruk heb ik heel wat pijn. Ik ga rustig buiten zitten, in de hoop, dat het wat zal zakken. Ik wil wel graag mee naar de Back to School Night, maar Rick vindt dat onzin. Terecht merkt hij op, dat de schoolbanken allerminst gerieflijk zijn en ieder jaar enkel bijdragen tot meer pijn.

Na het avondeten vertrekt Rick dus alleen naar Madison High School. Hij gaat Kai's rooster volgen en krijgt van iedere leraar of lerares in tien minuten te horen, wat er dit jaar gaat gebeuren. Ik voel me wel een slechte ouder, dat ik mezelf niet dwing te gaan, maar herinner me ook de pijn na zo'n avond van voorgaande jaren en weet dus, dat Rick gelijk heeft. Straks als hij thuiskomt, zal hij mij alle details vertellen.

Op het Alles Amerika forum kwam een grappige site voorbij, People of Walmart (let ook op de "lane closed", waar de bovenste dame haar spullen neerlegt, vraag me af, waar in Virginia zij is). Ik moet toegeven, dat ik, als ik me af en toe in die winkel begeef, ook vaak versteld sta, hoe mensen gekleed zijn of zich toe hebben getakeld! Waarom die alleen bij Walmart lijken te winkelen (zal ook echt wel "lijken" zijn, maar ik merk ze in andere zaken niet zo op), is me een raadsel.

maandag, september 21, 2009

Zonnige laatste zomerdag

Het is altijd zoveel makkelijker om de week (en vooral het vroege wakker worden) te beginnen met zon, die de kamer binnen schijnt! Deze laatste officiele zomerdag begint koel, maar zonovergoten.

Even overweeg ik niet naar Sharons core training te gaan, omdat ik om twaalf uur een personal training afspraak heb met Roger. Maar ik ga niet alleen om het fysieke, maar ook om het sociale van de klas. Ik besluit wel te gaan, maar alleen heel lichte of geen gewichten te gebruiken. Zo ben ik toch in beweging en werk ik de knopen uit mijn spieren.

Het uur vliegt voorbij en ik ga gauw naar huis om te kijken, hoe het met Saskia gaat. Die heeft gelukkig geen koorts meer en ook minder keelpijn. De antibiotica slaan duidelijk aan. Toch houd ik haar morgen ook nog thuis om zeker te zijn, dat ze echt beter is.

Saskia heeft nu een week van school heeft gemist en voelt zich wel goed genoeg om thuis alvast wat achterstallig werk in te halen. Ik bel haar counselor om te vragen, hoe ik dat het beste voor elkaar kan krijgen. Die zegt, dat ze net ook een briefje van de "attendance lady" heeft gekregen met dezelfde vraag. Ze waren al bang, dat het anders te overweldigend zal zijn voor Saskia straks. Heel aardig! We spreken af, dat ik na drieen een pakket met huiswerk op kan halen.

Roger wacht me al op, als ik om twaalf uur het fitnesscentrum binnenloop. Hij is echt een van de beste trainers, die ik ooit heb gehad, en ik heb er een aantal versleten. De oefeningen, die hij me geeft, zijn niet mis. Ik ben eigenlijk best trots, dat ik ze met mijn "oude" lichaam nog kan doen. Het halve uur vliegt voorbij en mijn spieren trillen, zoals gewoonlijk, helemaal.

Het fijne van Anytime Fitness vind ik, dat het zo midden in Vienna ligt. Zo is het postkantoor nog geen 500 meter verderop. Daar stuur ik een grote doos naar Nederland. Petra, hij is onderweg, hoor!

Voor vanavond, als het Nederlandse damesclubje voor het eerst na de zomer weer bijeenkomst, heb ik beloofd pies mee te nemen. Dit is tenslotte mijn verjaardagsmaand, dus ik tracteer.

De beste pies, die ik me maar kan voorstellen, verkopen ze bij de Pie Gourmet. Ze zijn niet goedkoop, maar lekkerder heb ik ze nog nergens gevonden. Het is altijd ook weer moeilijk kiezen welke smaak. Ze hebben allerlei fruitcombinaties, French silk, banana cream en veel meer! Ik kies appel-frambozen en perzik voor vanavond en neem een kersenpie mee voor thuis. Ze zien er zo lekker uit, ik moet me bedwingen er niet al van te snoepen!


Perzik



Appel-frambozen

Als verrassing haal ik lunch bij Manhattan Bagel voor Saskia en mij. Zij is dol op in een bagel met scallion (groene uitjes) cream cheese. Ik kan het natuurlijk niet laten een bagel met lox (gerookte zalm) en low fat cream cheese te bestellen. Saskia voelt zich goed genoeg om het gezellig samen op het deck op te eten.

Na de nodige huishoudelijke taken mag ik van mezelf door in mijn boek. Ik heb nog honderd bladzijden te lezen en het is enorm spannend! Steeds meer voor mij nieuwe feiten over gebouwen in Washington komen aan de orde. Ik kan niet wachten die zelf weer te gaan zien (hoewel een aantal helaas niet voor het publiek toegankelijk zijn). Na een paar uur sluit ik het boek met een diepe zucht. Jammer, het is weer uit!

Dit boek heeft mijn interesse in de Freemasons en symboliek weer helemaal opgerakeld. Voor degenen, die die interesse delen, is dit een interessant artikel. Ik vind het erg interessant, dat juist in deze stad zoveel symboliek te vinden is, zelfs in hoe de straten zijn aangelegd. Het werpt een heel nieuw licht op Washington voor mij (al geloof ik niet, dat dit alles ook maar iets met de duivel of kwade krachten te maken heeft).

Rick gaat vanavond met Niall, onze Ierse vriend, een andere vriend van ons, die achter de bar staat, verrassen met een bezoek. Nu is het wel heel handig, dat Kai kan rijden, want hij brengt mij naar Karin en zal me rond een uur of half tien ook weer ophalen. Ik heb weer zin in een avondje gezellig Nederlands kletsen!

In de garage zie ik, voor ik vertrek, dit liggen. Is het niet schattig (gemaakt door de buurkinderen, het beschrijft alle leuke dingen, die Saskia doet en haar favorieten):

zaterdag, september 19, 2009

Nazomers weekend

Zaterdag

Stralende zonneschijn lacht ons tegemoet. Saskia lijkt wat beter. Ze wil zelfs een vriendin uitnodigen en dus komt Samira. Met nog wat andere kinderen in de cul de sac spelen ze de Wild Animalopoly, die Saskia in Atlantic City heeft gekocht.

Mary Ellen heeft al hardgelopen in de veronderstelling, dat ik vandaag ging fietsen. In alleen gaan heb ik geen zin. Het gras moet gemaaid, dus ik stel aan Rick voor het voor hem te doen. Zo krijg ik mijn beweging en ben ik buiten.

Beweging krijg ik zeker! Het duurt bijna een uur voor ik klaar ben en onze tuin heeft een paar flinke heuvels. Als het klaar is, bekijk ik het geheel trots. Het ziet er keurig uit, dit moet ik vaker doen.

We eten lunch en vlak daarna komt Saskia naar me toe. Ze voelt zich opeens echt vreselijk. Ze rilt van de kou (terwijl het 25 graden is buiten) en voelt zich duizelig. De thermometer wijst 102 graden aan (bijna 39). Saskia vraagt Samira naar huis te gaan en gaat als een ziek vogeltje op de bank liggen.

Dit zit me niet lekker. Gisteren heeft de dokter Rick al verteld, dat ze Saskia's amandelen er slecht uit vond zien. Er zat veel pus op. Vroeger had ik ook regelmatig tonsillitis (angina) en ik weet nog, hoe ziek ik daarvan was (tot mijn amandelen eruit gingen).

Rick en ik zijn het erover eens, dat Saskia weer naar de dokter moet. In Vienna heeft de urgent care een wachttijd van een uur, maar in Oakton (ook vlakbij) kunnen we zo terecht. Daar legt de moeilijk verstaanbare verpleger uit, dat ze onze verzekering niet aannemen. We zullen dus, volgens hem, 30 a 40% van de rekening zelf moeten betalen.

Geen wonder, dat het hier zo stil is. Wij hebben een zeer gangbare verzekering, dus als die al niet wordt geaccepteerd hier? Maar ik heb geen zin om een uur of langer te wachten tussen de andere zieken, dus het moet maar.

Ondanks, dat ik heb verteld, dat Saskia gisteren al is getest voor H1N1, test hij haar nu weer (zonder te vragen, waar ik me aan erger). Dan doet hij een streptest, die ze ook gisteren al heeft gehad, maar uit ervaring weet ik, dat die bacterie heel plotseling toe kan slaan.

Tot mijn verbazing is de dokter Amerikaans. Meestal zijn de doktoren bij urgent care clinics buitenlands, vooral Indiaas of Pakistaans of Aziatisch. Deze dokter is erg lief met Saskia, die zich dan ook duidelijk miserabel voelt.

De streptest is positief en hij ziet ook de pus op haar amandelen. De diagnose is bacteriele tonsillitis (angina). De dokter schrijft Augmentin voor en wil ook, dat Saskia als voorzorg Tamiflu neemt. Met deze ernstig vergrote amandelen vindt hij het zorgelijk, als ze, met haar verminderde weerstand, die griep op zou lopen.

Bij Rite Aid brengen we de recepten en gaan dan nog even naar Party Mania. Saskia is helemaal bezig met Webkinz. Omdat ik erg met haar en haar pijn te doen heb, koop ik de haan voor haar. Van haar eigenverdiende geld koopt zij de zwarte kat. Dit bedrijf heeft het door: verkoop pluche dieren met een code, die online iets betekent. Het is een hele rage geworden.

Zodra we thuiskomen moeten Rick en ik op weg naar Washington. Daar hebben we bij het Sequoia restaurant in Georgetown afgesproken met Kevin en Ann en hun kinderen. Saskia baalt, dat ze niet mee kan, want ze heeft Kathleen alweer een paar jaar niet gezien.

Terwijl Rick de auto parkeert, ga ik vast op zoek naar de Fitzpatricks. Al gauw zie ik Ann en Kathleen. Ze hebben al een tafeltje op het enorme terras van het restaurant bemachtigd. De Washington Harbour is feitelijk een groot terras in de zomer, waar de mooiste jachten aanmeren om een hapje te eten. We hebben dan ook mooi uitzicht op de Potomac rivier, die vol met boten en bootjes ligt op deze mooie dag.

Ann en Kevin zijn al jaren vrienden van ons en de meisjes goed bevriend met hun dochters. Een jaar of zes geleden verhuisden ze naar Pennsylvania (Kevin ging nota bene voor het Nederlandse bedrijf Wolters Kluwer werken in Philadelphia). Daar hebben ze een prachtig huis in een voorstad gekocht.

Inmiddels is dochter Meghan, net als Katja, naar college vertrokken, maar de andere twee (Kathleen van 14 en Sean van 13) zijn nog thuis. Nu heeft Kevin een nieuwe baan weer hier in Washington. Het plan was om hun huis in Yardley te verkopen en terug hierheen te verhuizen, zodat de kinderen weer hier naar school zouden gaan dit jaar.

De economische crisis stak daar een stokje voor. Er kwamen, in een half jaar tijd, maar liefst twee kijkers naar dat mooie huis. Ze namen het huis van de markt, de kinderen gaan nog een jaar naar school in Pennsylvania en Kevin woont in een apartement in Dupont Circle in DC. Hij gaat of het weekend naar huis, of Ann en de kinderen komen naar hem toe. Zoals ze zelf zeggen, heel veel mensen hebben het zoveel erger, maar dit ook zeker geen ideale omstandigheid voor hen.

Het wordt een heel gezellig etentje, al is Kathleen zichtbaar teleurgesteld, dat Saskia niet mee is. Ik bestel de "moules frites", want ik heb nog steeds een behoefte aan mosselen. Die komen met drie verschillende sauzen en smaken werkelijk voortreffelijk. We maken het niet te lang, want ik ben erg bezorgd over Saskia en dat begrijpen Kevin en Ann gelukkig ook wel.


Zicht op de Potomac



Sequoia's terrassen



Zonsondergang

Op de terugweg bellen we Saskia op. Die voelde zich aan het begin van de avond wat beter, dus Kai is naar de bioscoop gegaan. Nu is het echter weer helemaal mis. Ze heeft hoge koorts en is misselijk. Wij weten niet, hoe snel we thuis kunnen komen. De I-66 staat vast, dus Rick maakt allerlei zijsprongen om toch maar zo snel mogelijk bij ons zieke meiske te zijn.

Saskia ligt kreunend op de bank en heeft inderdaad opeens weer tegen de veertig graden koorts. Met ijscompressen proberen we haar af te koelen. Dat helpt wel wat, maar haar misselijkheid blijft. Rick blaast het Aerobed op, zodat Saskia naast mijn bed kan slapen. Bij ziekte is haar hoogslaper niet praktisch. Op tijd gaan we naar bed, hopend wat slaap te krijgen.

Zondag

Na een gebroken nacht heb ik moeite met opstaan. Saskia werd vannacht een keer huilend wakker, maar praatte ook veel in haar slaap, wat Rick en mij dan weer wekte.

Rick staat wel al vlot op en als ik beneden kom, is hij er niet. Dat kan maar een ding betekenen: een Starbucks ontbijt! Inderdaad komt hij daarmee terug en we eten het buiten op, want het is alweer schitterend weer.

Ondanks mijn vermoeidheid door de gebroken nacht heb ik toch zin in de fietstocht met Janet. Ik vul twee flessen met ijs en dan water, zodat ze hopelijk koel blijven. Dit keer wordt het geen fietsavontuur, we gaan "gewoon" onze tien mijl naar Herndon rijden op het W&OD pad en terug.

Het is enorm druk op het pad, iets, wat we niet hadden verwacht op de vroege zondagmorgen. We passeren hele groepen joggers en snelrijdende racefietsers halen ons in. Het lijkt zelfs wel drukker, dan het Mount Vernon trail!

Ondanks de drukte rennen er vlak voor ons een paar herten over het pad. Niet veel later zien we echter een groepje jongeren staan. Ze blokkeren het pad een beetje en we hebben er geen goed gevoel bij. Op de terugweg staat er op die plek een ambulance met zwaailichten en een sheriff's auto, maar de jongeren zijn weg. Het werkt op onze verbeelding. Was dit een gang aangelegenheid, of was er iemand "gewoon" gewond?

Na een paar uur zijn we weer thuis en Saskia vraagt om een Slurpee van 7 Eleven. Als lunch wil ze graag een cheeseburger van McDonald's. Als ik daar dan toch ben bestel ik een bbq kip snack wrap. Die zijn lekkerder, dan ze klinken, kan ik schrijven!

Nu ben ik toch wel echt heel erg moe. De rest van de middag is saai van een blog standpunt. Ik lees namelijk, en lees meer en "bing" verschillende dingen, die ik in het boek "The Lost Symbol" lees. Het boek zit zo vol symbolen en informatie over plekken in onze stad, dat ik het allemaal wil onthouden en op een gegeven moment na wil gaan.

Op een gegeven moment wordt het te koel buiten en verhuis ik naar onze "living room". Saskia kijkt de hele dag tiener tv in onze "family room" en ik kan niet lezen met achtergrondgeluid. Ik besluit ter plekke meer van deze kamer gebruik te gaan maken, want het is zeer ontspannend.

Rick haalt kabobs van het Friends restaurant voor het avondeten. Hun zalmkabob is onovertroffen! Kabobrestaurants zijn de nieuwe rage hier. Eerst was het Thais, toen Japans en nu kabobs. Ieder nieuw restaurant serveert kabobs (spiesjes). Inmiddels zijn er minder Chinese restaurants, dan andere ethnische restaurants in dit gebied.

Saskia blijft morgen nog thuis, want de nieuwe richtlijnen van de scholen zijn, dat een kind minstens 24 uur koortsvrij moet zijn. Het gaat beter met haar, maar ze heeft nog verhoging. In ieder geval helpen de antibiotica, gelukkig!

vrijdag, september 18, 2009

TGIF

Zoals gisteravond al aangekondigd, heeft Rick een afspraak met de kinderarts gemaakt voor Saskia vanochtend. Ergens doet het me enorm goed te zien, wat een bezorgde vader hij is. Onze kinderen hebben een supergoede relatie met hun vader en dat komt door zijn interesse in hun levens. Rick heeft met de verpleegster gesproken en die raadde aan inderdaad te komen. Om tien voor negen hebben ze een afspraak.

Tegelijkertijd verlaten we het huis. Ik ga op weg naar de sportschool. Mijn mobieltje gaat mee dit keer, want ik wil Ricks nieuws over de doktersafspraak niet missen. Het uur gaat snel voorbij met al het geklets (en ook veel gewichtheffen, het is zeker geen flauw gedoetje!), maar er is geen berichtje van Rick.

Voor ik wegrijd bel ik zijn mobieltje dus even. Ze wachten nog op de uitslagen. Saskia's keel is erg rood, dus er wordt gekeken of ze strep (throat) (bacteriele keelontsteking), H1N1 of Pfeiffer heeft. Jee, ik had echt niet verwacht, dat ze zover zouden gaan. Ik begin aan mijn moederradar te twijfelen, die na al die jaren toch goed ontwikkeld is, zou ik denken. Rick belooft te bellen, zodra hij de uitslagen heeft.

Het postkantoor is twee minuten van de sportschool verwijderd, dus ik breng de gisteren al klaargemaakte pakketjes voor Nederland en Belgie erheen. Na de benodigde douaneformulieren te hebben ingevuld, sluit ik aan in de rij. Dit postkantoor is altijd druk, er zijn dan ook maar twee beambtes aan het werk.

De US Postal Service (let op de .com website, alle andere regeringssites zijn .gov) klaagt steen en been, dat ze niet genoeg geld verdienen. Nu, aan internationale post verdienen ze genoeg! De kosten van het verzenden zijn net zoveel of meer, dan de waarde van het pakketje!!! Dat maakt het spontaan iets leuks opsturen een stuk minder aantrekkelijk, moet ik zeggen.

Rick heeft intussen gebeld. Alle testen zijn negatief. Dat verbaast me niets, maar ergens had ik wel een positieve H1N1 willen zien, om gewoon te weten, dat die dreiging voorbij is. Met alle mediaberichten blijft er toch een onderliggende spanning.

Komt er een pandemie, hoe gaan onze kinderen die ervaren en, egoistisch, maar het houdt me wel bezig: hoe zal het gaan, als ik die griep krijg? Met mijn spierproblemen is niet bewegen een zeer pijnlijke aangelegenheid, zelfs een virus, dat een paar dagen duurt, treft mij veel harder daardoor, dan de anderen. Ik vrees daar echt voor, want sinds 1998 ben ik niet meer zo ziek geweest, dat ik meer dan een paar dagen bedlegerig was.

Met Kirsten, die ik de hele zomer al niet heb gezien, heb ik om tien uur bij Whole Foods afgesproken om te gaan lopen. Met het oponthoud bij het postkantoor maak ik daar kwart voor elf van, maar dan gaan we ook op pad. Cosmo gaat natuurlijk mee. Het weer is bewolkt en het valt me op, dat een aantal bomen al begint te verkleuren.

Langs het pad zie ik opeens een prachtige monarch vlinder. Hij lijkt nog nat, net uit zijn kokon gekropen. Hij zit op een heel dun grasblaadje, dat zijn gewicht niet kan houden. Daardoor valt de vlinder naar achteren en lijkt niet uit zichzelf weer rechtop te kunnen komen. Ik houd mijn vinger onder zijn pootjes, hij klimt erop en ik "red" hem. Heel bijzonder is het om zo'n mooie vlinder op mijn vinger te hebben zitten, al is het maar voor even. Dan fladdert het diertje nog wat met zijn vleugels en vliegt zijn eerste vlucht.


De onderkant van een monarch zie je eigenlijk nooit. Zonde, want zo mooi is die!

Kirsten heeft niet zoveel tijd, dus na een half uur keren we om. Inmiddels begint de zon de mistige wolken te verbranden en wordt het meteen ook een stuk warmer. Net als ik denk, dat we alweer een tijdje geen groot wild langs het pad hebben gezien, zie ik wat bewegen in mijn ooghoeken. Nog geen vijf meter bij ons vandaan staan een moederhert met bambi heel rustig te eten.

Ze staan perfect om te fotograferen, dus ik geef Cosmo aan Kirsten. Die heeft de herten gelukkig niet door, anders zou hij ze met zijn geblaf wegjagen. De herten poseren gewillig en lopen dan rustig het dichtere gewas in. Het blijft bijzonder ze van zo dichtbij te zien.


Bij Whole Foods haal ik gauw nieuwe Good Belly's, die afgeprijsd zijn: twee pakjes voor $6 (gewoonlijk kost een pakje van vier $4,19). Het is duur, maar Saskia vindt ze zo lekker, dat ze nooit vergeet er een te nemen en zo de benodigde vitamines binnenkrijgt.

Thuis doe ik gauw de was en eet samen met Saskia lunch. Inmiddels is het helemaal zonnig en een zeer aangename temperatuur buiten. Met Dan Brown's boek en een Diet Mountain Dew installeer ik met op het deck. Voor ik het weet is het twee uur en tweehonderd bladzijden later! Ik dwing mezelf het boek weg te leggen, zodat ik het niet in een keer uitlees!

Al ben ik al ontelbare keren in de rotunda van het Capitool geweest, nu wil ik er weer heen om de dingen, die in het boek beschreven staan, te zien. Ook andere beschreven plekken wil ik gaan bezoeken. Het is heel leuk, dat dit boek in onze omgeving speelt, ik zie alles zo voor me. En het is geweldig spannend.

Rick wil graag samen uit eten. De keuze valt op Sea Pearl. Ik ben opeens weer helemaal gek op mosselen en hier serveren ze ze op een heel originele Aziatische manier. De saus is gemaakt van o.a. rode paprika, jalapenos en sojasaus. Dat maakt de mosselen lekker pittig en is een heel goede combinatie. De portie is groot genoeg voor Rick en mij samen.

Als hoofdgerecht bestel ik de crabcake met gegrilde asperges en "fingerling" aardappeltje (een soort lange krieltjes). Rick neemt de pasta met gamba's en klaagt steen en been, want aan de garnalen zitten de staarten nog. Zo worden gamba's hier meestal geserveerd en Rick heeft daar een hekel aan. Nu vragen we ons af, of ze in Europa ook met de staart er nog aan in een gerecht worden geserveerd. Wie beter te vragen, dan jullie, mijn bloglezers.

donderdag, september 17, 2009

Als het geen kind is, is het een hond

Het miezerige weer, dat gisteren niet bewaarheid werd, is er vandaag. Ik ben blij met de Pilatesklas vanochtend, anders was ik volgens mij mijn bed niet uitgekomen. Kennelijk hebben anderen daar ook moeite mee, want alleen Emily en ik zijn er. Sharon begint vast en langzamerhand druppelen de anderen ook binnen.

Het uur gaat snel voorbij en als we klaar zijn is het miezeren overgegaan in regen. Ik besluit mijn cardio dus binnen te doen, want ik weet nu al, dat Cosmo niet ver zal willen lopen. Hij heeft een hekel aan nattigheid.

Het leuke van deze sportschool blijf ik vinden, dat er zoveel mensen uit de buurt komen. Er zijn altijd wel mensen, die ik ken. Na tien minuten op de elliptische machine doe ik een twintig minuten interval op de stairmaster. Zo'n interval gaat sneller, dan "gewoon" trappen lopen, en ik ben werkelijk drijfnat naderhand, het is een zware inspanning, duidelijk.

Saskia is nog steeds ziek. Zoals Rick zegt, we weten, dat het "echt" is, omdat ze anders toch altijd wel naar buiten wil, maar ze hangt lamlendig op de bank. Het is niets ernstigs, maar zolang ze verhoging heeft, mag ze niet naar school. Heel vervelend, dat ze meteen al zoveel moet missen.

Het is weer tijd om naar Whole Foods te gaan (alsof dat een straf is). Behalve Sam-E en Good Belly, haal ik ook avondeten hier. Ik zie namelijk, dat ze zalm bereid met appel hebben. Die heb ik nog nooit gegeten en ik ben dol op zalm, terwijl de rest niet zo gek op vis is.

Voor mezelf koop ik dus een stuk zalm en voor Rick, Kai en Saskia Parmezaanse kip, ook al van tevoren bereid. Daarbij eten we dan chipotle zoete aardappel frietjes (uit de oven) en spinazie. Rick is wel niet dol op zoete aardappel, maar de rest wel en ik word moe van alle moeilijkheden qua eten.

Van nu af aan ga ik gewoon maken, wat ik lekker vind. Als de anderen dat niet vinden, eten ze maar een boterham. Dit is een van de redenen, waarom ik niet van koken houd. Altijd dat neus optrekken voor iets, waar ik mijn best op heb gedaan.

Saskia wil al de hele tijd Chipotle voor haar lunch, dus ik besluit daar vandaag aan toe te geven.

In datzelfde winkelcentrum(pje) bevindt zich Noodles and Company en met dit sombere weer heb ik daar wel zin in. Dit keer bestel ik Indonesian Peanut Saute. Wat er Indonesisch aan is, weet ik niet, waarschijnlijk de pindasaus. Het smaakt wel erg lekker en is pittig!

Een paar weken geleden had Cisca op haar blog een grappige actie. Wie er reageerde moest een cadeautje sturen naar degene, die na haar of hem reageerde. Dat leek me leuk, dus ik deed mee. De bedoeling is iets kleins of zelf gemaakts op te sturen. Mijn cadeautje zal naar Belgie gaan en ik stuur zowel iets zelf gemaakts, als iets Amerikaans gekochts.

Het zelf gemaakte deel is iets, wat ik alweer een tijdje niet heb gedaan. Ik maak wijnbedeltjes, namelijk. Hier zijn die heel populair. Je hebt een feestje en verschillende mensen gebruiken hetzelfde model wijnglas (of cocktailglas). Om te onderscheiden van wie welk glas is, doe je er een wijnbedel omheen. Nu maar hopen, dat mijn ontvangster ook weleens een feestje geeft en daarbij dan wijn of cocktails serveert.


Wijnbedeltjes

Met Cosmo ga ik op weg. Het is koel genoeg om hem mee te nemen en hij vindt autoritjes altijd fantastisch. Mijn eerste stop is Barnes and Noble, want ik moet gewoon Dan Brown's nieuwe boek "The Lost Symbol" hebben! Dat boek speelt hier in Washington en van degenen, die het al gelezen hebben, hoor ik allerlei positieve berichten.

De man bij de kassa lacht, als hij ziet, wat ik koop. De standaard vraag luidt: "Heb ik alles gevonden, wat ik zocht?" (een enkele keer moet ik daar "nee" op antwoorden en dan weet degene achter de kassa ook niet, wat hij of zij daaraan kan doen). Ik wijs op het boek en zeg, dat dat duidelijk het geval is. Hij lacht weer en merkt op, dat Dan Brown heel wat fans heeft. Vrijwel iedereen koopt zijn boek op het moment. Hopelijk is het de $17 waard.

De volgende stop is waar Cosmo (onbewust natuurlijk) op gewacht heeft. We gaan naar de Petsmart, waar hij vanaf zijn puppytijd lessen heeft gevolgd. Zodra hij de parkeerplaats ziet, herkent hij het en begint te hijgen. Vlak voor de winkel moet hij natuurlijk zijn geur even aan het perkje, waar iedere andere hond ook zijn behoefte heeft gedaan, geven.

Binnen is er zoveel te ruiken voor Cosmo, ik laat hem maar zijn gang gaan. Intussen kijk ik naar de Halloween costuums, maar die vind ik wel erg duur. Opeens hoor ik: "Eh, Ma'am?". Ik kijk op en de medewerker van Petsmart knikt richting Cosmo, die... plast op een stapeltje keurig opgevouwen honden t-shirtjes!

Even ga ik vijftien jaar of meer terug, toen de kinderen iets deden, wat me door de grond wilde doen gaan! Hij heeft verdorie net buiten geplast, maar heeft nog genoeg in zijn blaas om de t-shirts te besproeien? Dat niet alleen, maar Cosmo licht bijna nooit zijn poot op, meestal gaat hij door zijn knieen. Je raadt het al, dit keer licht hij, heel mannelijk, zijn poot helemaal op!

Gelukkig is er schoonmaakpapier en desinfecterend spul aanwezig in de winkel. Tenslotte is Cosmo niet de enige incontinente hond (terwijl hij dat thuis dus nooit is!). Maar ik betwijfel dat veel honden zo bewust op een produkt urineren! De t-shirts zijn, de hemel zij gedankt, in plastic verpakt, dus maar een enkeling is echt nat geworden. Het is nog een heel gedoe om het allemaal te drogen, niet vergemakkelijkt met een hond aan de lijn, die ook nog van alles te besnuffelen en ontdekken heeft.

Het moet gezegd, dat de mensen om mij heen enkel vriendelijk zijn. De Petsmart medewerker helpt met het afsponsen en voorbijgangers maken begrijpende opmerkingen. Toch ben ik blij, als ik heb afgerekend en Cosmo nog een laatste markering kan doen op het veldje voor de winkel.

Gauw rijd ik naar Target. Hier ben ik vooral om sporttopjes voor een Nederlandse vriendin te vinden, maar die hebben ze niet. Target is zo'n winkel, waar je zo uren in doorbrengt!

Saskia wil graag een Webkinz en ik vind een leuk cadeautje voor het kleine Belgische jochie met leukemie. In het Halloween gedeelte geniet ik. Dat vind ik wel zo leuk hier, ik zie er nu al naar uit onze tuin weer te versieren.

Hier hebben ze een betere selectie van hondencostuums, maar ze zijn al bijna uitverkocht! Ik heb de keuze tussen een bananencostuum en een eekhoorncostuum voor Cosmo. Beiden kosten $9,99 (meer zou ik er niet voor uitgeven). In overleg met Saskia wordt het de eekhoorn.

Een paar van Saskia's zieke vriendinnen hebben H1N1 (Mexicaanse griep, of zoals we het hier noemen swine flu), blijkt na testen. Rick wil, dat Saskia ook getest wordt. Ik denk, dat men, met zulke milde symptomen, verder niets zal doen, al heeft zij het. Maar hij wil er per se achteraan, dus ik laat hem maar.