Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, november 30, 2009

Ice!

Tot mijn verbazing is Saskia uit zichzelf om tien over zes al op. Kai is er minder van gecharmeerd, want hij moet nu op haar wachten voor zijn douche. Gelukkig kunnen ze tegenwoordig beter met elkaar door een deur en spreken ze af, dat Saskia voortaan in onze badkamer gaat douchen, als ze zo vroeg opstaat. Dat alles zonder ruzie of interventie van ons, ze worden volwassen!

De zon van gisteren heeft plaatsgemaakt voor wolken. Het is ook een stuk koeler, maar ja, twintig graden eind november is ook voor hier heel ongewoon. De core training vanochtend is intensief. Daarna doe ik een half uur traplopen. Uit het raam zie ik mensen met paraplu's lopen. Jakkes, regen!

Tegen de tijd, dat ik thuiskom, plenst het echt. Toch wil ik Cosmo zijn wandeling niet onthouden en neem hem mee in de hoop, dat hij zijn behoeftes snel zal doen. Gelukkig houdt Cosmo helemaal niet van nattigheid! We zijn net een blok op weg en hij wil al niet meer verder. Ik trek hem niet mee, dit keer, als hij geen zin heeft, dan ik ook niet!

Pat belt, zij is vandaag en morgen hier in Vienna en vraagt, of ik zin heb samen iets te gaan doen. Eens kijken, berg was wegvouwen of iets leuks ondernemen met Pat? De beslissing is snel genomen. Alleen, wat gaan we doen, want fotograferen in deze regen gaat niet, natuurlijk.

Zin om naar Washington te gaan hebben we niet. Eigenlijk willen we graag binnen Kerstversieringen fotograferen, maar in de malls mag dat niet. Uiteindelijk kiezen we voor lunch en een film (Blind Side) bij Tysons Corner. Pat zal mij, als ze eenmaal hier is, ophalen.

Net voor Pat komt, zie ik op Facebook een advertentie voor "Christmas on the Potomac" bij het Gaylord Hotel in National Harbor, waaronder Ice!, een tentoonstelling van ijsbeelden. Aangezien we het liefst zouden gaan fotograferen, lijkt me dit perfect. Pat is er ook meteen voor te vinden.

Via de Beltway rijden we naar het noorden. Gelukkig is het verkeer heel licht, dus we bereiken al gauw de Woodrow Wilson brug. Alleen is het niet duidelijk, in welke baan we eroverheen moeten. We kiezen de verkeerde en moeten dus even omrijden. Gelukkig leiden er meer wegen naar Rome, eh National Harbor, en komen we onverwachts toch, waar we willen zijn.

We parkeren in de garage bij het Gaylord hotel. Gauw lopen we naar de ingang, want we hebben nog geen lunch gegeten en hopen in het hotel een restaurant te vinden. Ik ben heel wat gewend qua hotels, maar deze gaat in de categorie "enorm"!

De Kerstversieringen zijn prachtig, maar het is niet erg duidelijk, waar alles is. Uiteindelijk vraag ik het even in een van de winkeltjes. Er blijkt een Italiaans buffet te zijn. Daar hebben ze lekkere salades en we mogen van de vriendelijke serveerder ook wat desserts nemen, al zitten die niet bij onze prijs inbegrepen. De profiterolletjes zijn gevuld met slagroom, dus ik kan niet laten daar een beetje van te snoepen.


Het Gaylord hotel zelf is al prachtig

Dan zijn we klaar voor de kou. We lopen naar de Ice! tent en betalen de entree. Ik zag de advertentie vijf minuten voor Pat kwam, dus heb me niet goed voorbereid. Ten eerste hadden we de kaartjes online moeten kopen, dat had ons ieder $9 gescheeld. Ten tweede hadden we ons warmer moeten kleden en handschoenen mee moeten nemen, want het is binnen maar liefst -13!

We hebben wel winterjassen aan, maar dat is niet genoeg. Gelukkig krijgen we voor we naar binnengaan ook allemaal een lange blauwe gewatteerde jas aangereikt. Iedereen ziet er nu als een blauwe pinguin uit! Ook de kinderen krijgen jassen, waarin de kleintjes zowat verdrinken. Het is een koddig gezicht, maar blijkt al gauw niet overdreven te zijn.

Volgens de medewerkers loopt het hier in het weekend storm, maar vandaag is het heel rustig. Dat is fijn, want zo kunnen Pat en ik in alle rust rondkijken en fotograferen. Met een menigte zou dat niet lukken. Er is heel wat moois te zien!

Deze tentoonstelling is gemaakt van twee miljoen Amerikaanse ponden ijs, beslaat 1400 vierkante meter en heeft tien verschillende scenes, waaronder een met ijsglijbanen. Aan de ingang staan ijsbeelden van het Lincoln beeld in het Lincoln Memorial en het Jefferson Memorial.

Daarna lopen we een zaal binnen, waar een heuse ijsbrug staat. Aan weerszijden zijn taferelen met zwanen en herten te zien. Daartegenover is een huiskamer van ijs gebouwd. Een jongetje met teddy beer staat op de trap, er is een haard met stockings en een Kerstboom. Er staat een enorm ijspaard met een slee erachter, waar kinderen in gaan zitten. Het is allemaal perfect gemaakt.

Dansende pinguins in de volgende kamer leiden ons, via een verlichte ijstunnel, naar Santa's werkkamer. Daar zijn de elven aan het werk en staan echte pluche dieren naast hun ijsevenbeelden. Een enorme engel groet ons in de volgende ruimte. Als laatste staat er een prachtige ijzige Kerststal. De details in de ijsbeelden zijn indrukwekkend. De toegangsprijs lijkt hoog tot je je bedenkt hoeveel uren werk hieraan besteed zijn.

Graag zou ik teruggaan met Rick en de kinderen. Alleen zorg ik er dan wel voor, dat iedereen zich heel warm aankleedt! Ondanks mijn skijack en de lange blauwe jas ben ik verkleumd! Mijn handen vooral zijn door en door koud. Als het druk was geweest en we er langer over hadden gedaan had ik echt een probleem gehad!


Zoals altijd is er een winkel voor we naar buiten gaan. Ze verkopen allerlei Kerstspullen. Pat vindt een aantal dingen, maar ik houd me in. Dan ben ik toch weer even heel Hollands, want ik weet van bepaalde versieringen, dat ze elders een stuk goedkoper zijn. Natuurlijk wordt er bij zo'n toeristische attractie een paar dollar bij geteld.

De regen leek, toen we naar binnen gingen, op te zijn gehouden, maar nu komt het weer met bakken naar beneden. Arme Pat, die heeft aangeboden te rijden. Wat ik niet wist is, dat ze vanochtend al om half vijf opstond om bij Bombay Hook, Delaware, de sneeuwganzen met zonsopgang gade te slaan.

We grappen, dat zij nu mijn vriendin van "out of town" is en dat ze vandaag een groot avontuur heeft beleefd. Van sneeuwganzen (lijkt mij ook fantastisch om te zien, als ik Pats foto's bekijk!) tot ijsbeelden, een winterse dag was deze regenachtige laatste dag van november zeker voor haar.

Vanavond is de jaarlijkse Holiday Stroll op Church Street hier in Vienna. De burgemeester, Jane Seeman, zal de boom aansteken en er zouden allerlei festiviteiten zijn, zoals marshmallows roosteren, een kinderboerderij en pony ritjes en meer.

Het regent echter pijpenstelen en is ijskoud. Het lokt echt helemaal niet om naar buiten te gaan, vooral omdat we ver weg zouden moeten parkeren. De buitenactiviteiten zullen met dit weer geen doorgang kunnen vinden en Santa binnen heeft altijd een enorme rij wachtenden (buiten). Onze kinderen zijn toch ook te oud om Santa nog te willen zien.

Saskia heeft zich alleen erg verheugd op Church Street pizza, een New York stijl pizzeria, waar we vorig jaar hebben gegeten. Rick stelt voor die op zijn weg terug van zijn werk op te gaan halen. Dat vindt iedereen prima! Rick en ik vragen om extra champignons op onze pizza, heerlijk!

Wat ik erg leuk vind aan het Kerstseizoen zijn alle Kerstfilms en -series, die op de verschillende tv kanalen te zien zijn. Die verhalen zijn meestal vrolijk en leuk om met het hele gezin te kijken.

zaterdag, november 28, 2009

Kerstversieringen

Zaterdag

Het belooft een schitterend weekend te worden, dus ik wil lekker buiten bezig zijn. Thanksgiving is voorbij, dus we mogen ons op de Kerst gaan richten. Ik begin de dag met het opruimen van de herfstspullen. Dat vind ik altijd een beetje jammer, want ik ben dol op de warme kleuren en Kerst kondigt toch wel helemaal de winter aan.

Terwijl de rest van het gezin ontbijt, pak ik vast de stockings, kussens en kaarsen voor de family room uit. In een van de zakken vind ik een onaangename verrassing. Niet alleen zijn de candy canes, die ik altijd als versiering om een vaas aanbreng, helemaal verdwenen, maar de zak zit ook vol met..., je raadt het al, muizenpoep! Argh! Meteen stuur ik Snickers de zolder op in de hoop, dat hij gaat jagen.

Buiten voelt het allerminst winters aan. Als Rick en ik samen de zakken met Kerstverlichting van zolder hebben gehaald, beginnen we met het aanbrengen van de lichtjes voor het huis. Kennelijk werkt het aanstekelijk, want onze overbuurman ziet ons bezig en begint er zelf ook aan.

Voor Ricks verjaarsfeest heeft hij de magnolia al met witte lichtjes versierd. We brengen netten vol gekleurde lichtjes aan op de struiken. Dat valt nog niet mee, want ze vallen telkens naar beneden.

Ook moet Santa natuurlijk weer kunnen landen, dus we brengen de blauwe lichtjes aan langs de oprit. Grappig, hoe dingen onbewust een traditie worden. Ik ben die, toen we hier pas woonden, begonnen, omdat ik teveel blauwe lichtjes had. Iemand merkte toen op, dat het wel een landingsbaan leek, en zo wordt het dat nu ieder jaar.

Zoals elk jaar hebben we de verlichte sneeuwpoppen en Kerstboompjes in het gras staan. Ook aan de voordeuren hang ik de mini-boompjes, die ik vorig jaar maakte. We willen alleen nog iets Kerstachtigs in de plantenpotten op het stoepje. Op het moment staan daar nog (uitgebloeide en dorre, maar die achter ons huis bloeien nog!) geraniums in. Ook naast de garage is het maar kaal, nu de struik, waar we altijd lichtjes in hingen, plaats heeft gemaakt voor een iel bladerloos boompje.

Rick stelt voor naar Home Depot te gaan. Daar heeft hij een aantal dingen nodig en hebben ze ook Kerstspullen. Het lijkt ons leuk om echte mini boompjes voor het huis te zetten, dan kunnen we die na Kerst planten.

Meteen zie ik mijn kans schoon, want ik hik op tegen het opzetten van de kunstboom in de woonkamer voor. Die is zo'n tien jaar oud en het is een heel gedoe om uit te zoeken, welke takken waar geplaatst moeten worden. Nu hebben ze LED verlichte bomen, die in een handomdraai op te zetten zijn. Zoeen wil ik er!

Zoals altijd is het bij Home Depot beredruk. Allemaal mannen, die bezig zijn met klussen en een enkele vrouw, die ook nog wat te zeggen wil hebben over de kleuren van de muren. Dit, omdat ik eigenlijk alleen bij de verfafdeling vrouwen zie lopen.

Voorin de winkel staan alle Kerstspullen. Ik neem meteen een Kerstster mee, want die kost slechts $5 hier. Voor naast de garage willen Rick en ik iets hebben om het op te vrolijken. We willen beiden per se geen opblaasbaar figuur. Er zijn herten, penguins, Santa's en sneeuwpoppen. We kiezen uiteindelijk een verlichte sneeuwpop, zodat we een beetje een thema houden in de tuin.

Amerikanen zijn dol op gekleurde lichtjes in hun bomen, Rick incluis. Ik wil echter voor de woonkamer een boom met witte lichtjes. Die blijkt toch populairder, dan ik had gedacht, want er zijn er maar vier van over! Gauw gooi ik hem op ons wagentje. Ik voel me meteen rustiger, wetend, dat ik straks niet meer dan een uur zal hoeven besteden aan het opzetten van de boom! Ik ben er helemaal blij mee, als blijkt, dat de boom dit "Black Friday" weekend maar $49 kost!

Thuis kijken we, samen met de Hokies Katja en Leah (die terug is uit Florida), naar de footballwedstrijd van Virginia Tech tegen University of Virginia. Dat zijn grote rivalen! Virginia Tech wint ruim, dus de dames zijn blij. We nemen afscheid van Leah, want die gaat morgenvroeg al terug naar school.

Allang heeft Katja Saskia beloofd met haar te gaan schaatsen, maar het kwam er telkens niet van. Nu is het alweer haar laatste avond hier, dus moet het gebeuren. De openluchtschaatsbaan in Reston is open tot elf uur en daar willen Rick en de meisjes heen. Daarvoor wil Rick met zijn allen in Reston eten.

We gaan dus met twee auto's, want Kai en ik schaatsen niet. Vroeger vond ik schaatsen heerlijk, vooral op natuurijs. Op mijn twintigste gleed ik helaas met mijn fiets uit op stuk bevroren asfalt, resulterend in een gecompliceerde enkelbreuk. Sindsdien ben ik als de dood voor gladde oppervlakken. Ik vind het al een wonder, dat ik durf te skien! Kai wil gewoon niet schaatsen, het trekt hem absoluut niet.

Eenmaal bij het Reston Town Center, dat overigens zeer smaakvol is versierd, denkt optimistische Rick, dat we wel zomaar ergens zullen kunnen aanschuiven. Dat valt zeer tegen, want dit winkelcentrum is gezellig en heel populair!

Het ene na het andere restaurant heeft enorme wachttijden. Noodgedwongen zetten we onze naam op de wachtlijsten, maar natuurlijk willen we niet drie kwartier tot anderhalf uur wachten om te eten.

Als laatste proberen we Paolo's, een Italiaans restaurant met zicht op de ijsbaan. Hier kunnen we meteen plaatsnemen. Een beetje vreemd vinden we dat wel, maar we hebben trek, dus gaan hier eten.

Al gauw wordt duidelijk, waarom het hier niet zo druk is. Ze vragen maar liefst $17 voor spaghetti met gehaktballen! Dat kun je thuis voor onder de $5 maken, bij wijze van spreken. Ook de service is niet om over naar huis te schrijven en mijn filet mignon (duur!) heeft tot twee keer toe zoveel zenen, dat ik echt moet zagen. Eens maar nooit weer, dit restaurant, wat mij betreft.

Zo lekker als het was, toen de zon nog scheen, zo koud is het nu! Het loopt tegen het vriespunt en er staat een straffe wind. Saskia heeft mijn winterjas aan en het blaast dwars door mijn fleece jack heen. Mijn plan om te blijven kijken, terwijl de anderen schaatsen, laat ik varen. Rick, Katja en Saskia schuiven aan in de lange rij om schaatsen te huren en Kai en ik gaan naar huis.

Onderweg zien we vlak langs de weg een hert. Gelukkig steekt het niet over. Even later staat er een enorm mannetjeshert op het punt om over te steken. Het is echt geen wonder, dat zoveel mensen herten aanrijden. Het is ons (even afkloppen!) nog niet overkomen, maar het zijn grote dieren, die flinke schade aanrichten.

Bij het autorijden leer je hier op het hert in te rijden en het niet te proberen te ontwijken, want dat is gevaarlijker (frontale botsing met tegenligger of een boom in je weg). Al weet ik dat dus, ik ben er niet van overtuigd, dat ik dat instinctueel zal doen op zo'n moment, dat je meteen moet reageren. Hopelijk komt dat moment dus nooit.

De schaatspartij was een succes en als iedereen weer thuis is, mogen de kinderen hun schoen zetten. Andere jaren deden we dit iedere zaterdag, als Sinterklaas in Nederland is, maar nu de kinderen ouder worden vind ik een keer voor 5 december voldoende. Zo houden we de traditie er toch een beetje in.


Schaatspret



Rick en ik hebben vandaag gewerkt aan een gedicht voor Katja, die dit jaar voor het eerst niet thuis is op 5 december. Ik heb een cadeautje voor haar gekocht en dat geven we mee, maar ze mag het pas op Sinterklaasavond openen. We wilden eigenlijk, dat we konden Skypen met haar op zaterdag, maar Katja heeft een feest die avond.

Katja heeft wel een naam getrokken en zal daar een cadeautje voor sturen en gedichtje voor schrijven. Een verrassing voor Katja zal zijn, dat ik allerlei Sinterklaas lekkers heb besteld en naar Leah gestuurd (waaronder chocolade letters voor alle vier de meisjes). Zo kunnen ze volgende zaterdag in hun apartement ook Sinterklaas vieren (Leah kent het natuurlijk ook na alle jaren vriendschap met Katja).

Zondag

Was het gisteren prachtig weer, vandaag overtreft alles! Als ik Cosmo uitlaat om kwart voor tien hoef ik al geen jas aan! Dit is Katja's laatste ochtend thuis en Rick wil haar op Starbucks trakteren. Als zij zo een weekje thuis is, is het bijzonder en doen we veel dingen, die Katja van thuis mist. Ik ben benieuwd, hoe dat volgend jaar zal gaan, als Kai ook van huis woont en Katja haar exclusieve status kwijt is.

Van Starbucks heb ik een nieuw ontbijtbroodje ontdekt, de spinazie wrap. Erg lekker en gezond, een meergranen tortilla met eiwit, spinazie, zongedroogde tomaatjes en feta. De kinderen zijn blij met hun schoencadeautjes (een springende dop voor Kai en nagellak voor de meisjes).

Terwijl Katja zich klaarmaakt en alvast inpakt, neem ik Cosmo mee om te gaan hardlopen. Lang wil ik niet, want we willen nog van alles ondernemen, voor Katja vanmiddag vertrekt. Ik loop een heuvel op, heuvel af route van iets meer dan drie kilometer. Expres heb ik de hondenloze weg gekozen, zodat Cosmo ook gewoon meeloopt. Met uitzondering van drie heel, heel kleine keffertjes in een tuin, die denken deze grote hond weleens te pakken te nemen, is de hele route blafvrij.

Al de hele week wilde Katja naar Great Falls. Helaas werkte het weer gewoon niet mee, maar vandaag dus wel. Het wordt maar liefst twintig graden en dat op 29 november!

Het is dan ook druk in het park, maar niet zo druk, als op zomerweekenden. Er staan een vijftal auto's voor ons bij de ingang. Mijn America the Beautiful pas is verlopen, dus ik koop een nieuwe voor $80. Die geeft ons toegang tot alle nationale parken in de VS en het is nog niet voorgekomen, dat ik de $80 er niet uithaalde.

De watervallen zitten lekker vol en zijn erg mooi. Deze plek verveelt nooit! Beneden ons zien we twee kayakers, die proberen het razende water te trotseren. Wat een kracht moet je dan in je armen hebben. Ze hebben in ieder geval heel wat toeschouwers. Wij gaan naar twee uitkijkpunten en dan is de tijd op.




Filmpje van kayaker

Bij de Lebanese Taverna strijken we neer voor de lunch. Katja en ik delen hummus, kip shawarma, rauw lamsvlees en een Fattoush salade. Rick neemt een shawarma sandwich met frietjes. Het smaakt allemaal prima.

Dan is het toch echt tijd voor Katja om haar spullen te gaan inpakken. Het verbaast me iedere keer weer, dat alles in dat kleine Kevertje past! Natuurlijk moet Sushi ook mee en Katja's vorige vried Matt rijdt ook mee. Het wordt allemaal erg krap, maar past net.

Ondertussen ga ik verder met versieren. Gewoonlijk doe ik het deck later en met ijskoud weer. Dit keer sta ik nota bene in korte mouwen in de schaduw! De Kerstvlag wordt gehesen en ik hang lichtjes en sterren op. Helaas is de engel, die altijd aan het raam hangt, ter ziele. Ik probeer de zekeringetjes nog te veranderen, maar het mag niet deren. Jammer, want ik vind de decoraties steeds kitscher worden, dus vind niet gauw iets van mijn gading.


Dan bemerkt Katja opeens, dat ze haar portemonnaie nergens kan vinden. Volgens haar moet hij ergens in huis zijn, want ze had hem voor het laatst in haar broekzak in de basement en is sindsdien nergens heen geweest. We zoeken onder kussens, banken, stoelen, het hele huis door, geen portemonnaie. Katja verliest er zeker anderhalf uur mee en uiteindelijk geven we het zoeken op, ze zal zonder naar Blacksburg moeten.

Rick haalt contant geld uit de bank, zodat ze voorlopig vooruit kan. Nu zal ze haar rijbewijs, credit card en Hokie paspoort weer opnieuw moeten aanvragen, tenzij wij de portemonnaie nog vinden. Haar Sinterklaascadeau is dit, dus heeft ze haar broek- of jaszak niet meer nodig. Aangezien dit de zoveelste keer van verlies is, kunnen jullie je het gedicht vast wel voorstellen.

Tot overmaat van ramp voor Katja belt Leah met het nieuws, dat geen van Katja's vissen deze week hebben overleefd! Dat, terwijl Katja er zo voor gezorgd had, dat ze genoeg te eten zouden hebben en op temperatuur zouden blijven. Ik was erbij, toen zij bij Petco vroeg, hoe je ze een week achter kon laten. Natuurlijk is Katja daar ook van ondersteboven, geen leuke terugkomst straks voor haar met al die vissenlijkjes.

Al met al is het inmiddels bij vijven, als we afscheid nemen van Katja. Gelukkig maar voor net iets meer dan twee weken, want ik merk toch wel, dat we allemaal liever met het hele gezin samen zijn. Het voelt dan gewoon weer "heel". Volgend jaar zal het ook weer anders zijn met Kai uit huis.

Rick gaat in "overdrive" en hangt de "ijspegel" lichtjes boven de garage en de voordeuren op. Daarna gaat hij op de ladder en zet Mickey en Minnie op en hangt de grote krans. We zijn klaar met versieren buiten en binnen is het ook voor elkaar tot we de kerstboom om gaan zagen.


We maken een makkelijke soepmaaltijd als avondeten. Saskia eet die buiten op, want het is zo lekker warm, dat de kinderen nog laat buiten spelen. Kai gaat zijn gitaar oefenen en Rick en ik zijn "pooped", oftewel uitgeteld. De benen gaan omhoog, we gaan lekker tv staren. We kunnen wel weer terugkijken op een heerlijk lang weekend!

vrijdag, november 27, 2009

Black Friday

Al vroeg is het hele gezin uit de veren, want de meisjes willen van de koopjes vandaag gebruik maken. Het is de vrijdag na Thanksgiving, ook wel bekend als "Zwarte Vrijdag" (Black Friday), traditioneel de grote uitverkoopdag van het jaar. De mall ging al om middernacht open en ik ken heel wat mensen, die voor dag en dauw al aan het winkelen waren!

Katja vertrekt naar Walmart, om een enorm afgeprijsde dvd speler te scoren. Dat wordt haar Kerstcadeau aan haar flatgenotes. Helemaal blij komt ze thuis, want nu is ze klaar met haar Kerstinkopen! Gisteren heeft ze al van alles online besteld.

Saskia en Laura worden door Laura's vader naar Fair Oaks gebracht. Zij zijn vooral geinteresseerd in Bath and Body Works en leuke kleding. Ze zijn al gauw klaar en helemaal happy met hun buiten. Rick haalt ze weer op.

Zelf blijf ik ver van de malls. Als ik ergens een hekel aan heb, is het drukte en dan vooral in een rij voor de kassa's staan wachten. Ik kan eindeloos lopen, maar van staan word ik doodmoe!

Het is koud en guur buiten, dus ik doe een uur Sports Active en ga dan cyberwinkelen. Ieder jaar maak ik fotokalenders voor mijn zus en Rick bij Kodakgallery.com. Die zijn van heel goede kwaliteit en een leuk aandenken aan het afgelopen jaar. Ik vind het ook leuk om te doen, want zo herbeleef ik de gezellige tijden samen weer een beetje.

Als lunch doen we ons tegoed aan de overblijfselen van de Thanksgiving maaltijd. We hebben gisteravond goed gegeten, want er is verbazingwekkend weinig over! Wel zal Rick deze week nog kalkoensandwiches voor zijn lunch meenemen. Hij braadt altijd expres een grote kalkoen, want hij is dol op die sandwiches.

Na de lunch gaan we verder winkelen. Saskia en Laura gaan voor de tweede ronde, dit keer met Aoife en Alexandra, naar Tysons Corner. Katja gaat met hen mee, want zij heeft nette schoenen nodig voor bij haar rode feestjurk. Rick en ik zoeken Kerstcadeautjes voor onze verre familieleden uit online.

Saskia blijft in de mall eten, maar Rick, Kai en ik treffen Katja bij Sakana. Katja is zeer tevreden, want ze heeft een heel leuk paar rode schoenen gevonden. Ook die waren flink afgeprijsd van $110 naar $40! Aan de sushibar krijgen we van Ken, de sushichef, allerlei lekkers voorgeschoteld en het is gezellig met onze tieners. De week met Katja thuis gaat me veel te snel!

Vanuit de mall heeft Saskia een logeerpartij met Laura en Alexandra geregeld. Als we thuiskomen zijn de meisjes al Monopoly aan het spelen. Katja komt terug met een hele groep vrienden en zo is het huis weer gezellig vol.

Terwijl Rick, Kai en ik One versus one hundred spelen op de X-Box, komt Cosmo met iets vreemds in zijn bek binnenlopen. Bij nadere inspectie blijkt het het, al in verre staat van ontbinding zijnd, lijkje van een hamster te zijn.

Hammy, Katja's hamster, die ze een paar jaar geleden van haar biologielerares had geerfd, ontsnapte zeker een jaar geleden uit zijn kooi. Het was zomer en wij verwachtten, dat hij naar buiten gerend was. Ook was hij al oud, dus een lang leven zou hem niet meer beschoren zijn. We stonden er (dom genoeg, blijkt nu) niet bij stil, dat hij weleens lekker hier binnen verder zou kunnen leven.

Een paar maanden geleden vond Rick al, wat wij dachten, muizenkeuteltjes in de voorraadkast beneden. Gisteravond vond ik dus hetzelfde hier in de keuken. Geen haar op ons hoofd, die nog aan de hamster dacht! Tot Cosmo het mysterie dus oploste. Waar hij de hamster vond, is ons een raadsel en dat zal het ook altijd blijven. Nu maar hopen, dat die keuteltjes ook echt allemaal van hem waren, want dan hebben wij geen muizen.

donderdag, november 26, 2009

Thanksgiving

Het wordt een druilerige, mistige dag, deze Thanksgiving. Dat deert ons niet, want we hoeven nergens heen. We vieren het gezellig met zijn vijven thuis. Er valt toch iets voor te zeggen om familie ver weg te hebben. Als je er niet heen reist, hoef je je dag niet te verknippen. Mijn schoonzus heeft me wel alweer warm gemaakt voor een ski Thanksgiving in Colorado volgend jaar, dus dan zullen we, als dat doorgaat, wel reizen, maar het er graag voor over hebben.

Rick staat al vroeg in de keuken. Dit is helemaal zijn feestdag, hij geniet van het koken, waar hij voor de verandering ruim de tijd voor heeft. Van hulp wil hij (nog) niets horen. Intussen kijken we naar de Macy's Thanksgiving parade op de televisie, een 83 jaar oude traditie. Saskia en ik dromen ervan die ook eens live te zien. New York is niet zo ver weg, maar wel duur, zeker op zulke hoogtijdagen.

De motivatie ontbreekt mij helemaal om te gaan sporten. Het weer ziet er troosteloos en saai uit, ik heb geen zin in de sportschool en de Wii is ook geen optie, omdat we naar de parade kijken. Ik moet wat doen aan beweging, anders weet ik, dat ik er vanmiddag spijt van ga hebben.

Met mijn twintig pond vest aan neem ik Cosmo mee voor een wandeling. Zoals altijd krijg ik er na zo'n tien minuten toch zin in en loop zo veertig minuten vooral heuvels op. Onderweg zie ik allerlei bekenden, die allemaal vrolijk "Happy Thanksgiving!" roepen. Mijn beweging heb ik zo gehad en mijn gevoel van onrust is ook verdwenen.

Saskia loopt te bokken, want zij wilde graag een macaroni gerecht maken, waarvan ze het recept van een jongen op school kreeg. Alleen hebben we niet alle ingredienten. Als de kinderen willen kokkerellen, moedig ik dat altijd aan, dus ik neem Sas mee naar de Safeway.

Daar is het, toch wel tot mijn verbazing, want de wegen zijn zo stil als op een zondag, flink druk. Kennelijk hebben meer mensen op het laatste moment nog dingen nodig. De meeste Amerikanen eten het Thanksgiving maal in het begin of midden van de middag. Wij zijn laat met onze streeftijd van 17 uur.

Bij de Starbucks naast de Safeway halen we wat gingerbread lattes. Ook voor de kok thuis, want die is daar dol op. Ook bij Starbucks is het heel druk. Zij zijn tot vier uur vanmiddag open, hoor ik een medewerkster zeggen. Vroeger was alles dicht op Thanksgiving, maar steeds meer zaken gaan open op die dag. Waaronder TGI Friday's, dat dit jaar voor het eerst ooit zijn deuren open zal houden. Dat was gisteren nieuwswaardig.

Naarmate de middag vordert zijn er toch dingen, waar Rick hulp mee nodig heeft. Saskia maakt haar macaroni met kaas met een korstje. Katja, Kai en ik snijden groentes, pureren aardappels en zoete aardappels (dit jaar niet met marshmallows, maar met gember en andere kruiden).


Ondertussen kijken we, ook weer traditioneel, naar de footballwedstrijd tussen de Detroit Lions en Green Bay Packers. Rick komt uit Michigan, dus het interesseert hem een beetje. Gelukkig heb ik geen man, die iedere zondagmiddag uit de running is om de footballwedstrijden te zien! Zoals verwacht verliest Detroit.

Morgen zal het de grootste koopjesdag van het jaar zijn en de meisjes bereiden zich terdege voor. Ze buigen zich over de reclamefolders en maken notities. Beiden zijn van plan voor twaalf uur te gaan winkelen.

Tegen vijven is de kalkoen klaar en kunnen we aan tafel. We gebruiken het porcelein, dat we na het overlijden van Ricks moeder van Ricks vader hebben gekregen. Het is absoluut niet mijn smaak, maar Rick heeft er natuurlijk goede herinneringen aan. Ach, het is porcelein en heeft een feestelijke uitstraling, dat is het belangrijkst. Bovendien gebruiken we het welgeteld twee keer per jaar.

Voor we aan de maaltijd beginnen, brengt Rick een toast uit op ons allen en hoe fijn het is om deze feestdag weer met het hele gezin te mogen vieren. Daarna gaan we de tafel rond om te zeggen, waar we dankbaar voor zijn. Dit vind ik altijd een mooie traditie, maar Saskia is nu tiener genoeg om het aanvankelijk belachelijk te vinden.


Er is genoeg voor een weeshuis!

Als Katja en Kai echter serieus antwoorden (de een dankbaar voor ons, maar vooral ook poes Sushi, die er voor haar is, als wij er niet kunnen zijn, de ander gewoon blij met het leven), moet Saskia ook wel. Dan komt er toch wel iets heel liefs uit: zij is dankbaar, dat wij altijd naar haar luisteren en serieus nemen, als zij zich niet goed voelt.

Het wordt een heerlijke maaltijd! Natuurlijk is er veel te veel voor ons vijven. Al ben ik geen kalkoenfan, Rick heeft hem heerlijk sappig gebraden. De zoete aardappelenpuree met gember en de door Kai opgeklopte aardappelpuree met knoflook en rozemarijn smaken ook voortreffelijk. De gerechten van Whole Foods zijn zeer smakelijk en de haricots verts met Butter Buds een grote verbetering over de gewoonlijke blikboontjes (mijn bijdrage).

We smullen en kletsen en genieten van het samenzijn. Dat is wat Thanksgiving toch vooral is: samen zijn. Dan is er heel wat op te ruimen en veel liflafjes voor morgen. Daar hebben we plastic bakjes voor nodig, dus die ga ik uit de kast halen.

Tot mijn schrik zie ik allemaal zwarte poepjes op de grond daar! Muizen! Die hebben we in de basement ook al gehad, maar Rick heeft het lijk van een van hen gevonden, dus we dachten er klaar mee te zijn.

Maar nee, duidelijk heeft een van hen deze voorraadskast ook gevonden. Waarom hebben we nu drie katten? Die wel "cadeautjes" in de vorm van onthoofde muizen en chipmunks buiten kunnen brengen, maar binnen "muizen" ze kennelijk niet. Tijd voor ons om op strategische plekken muizenvallen neer te zetten, want als ze aan onze bedrading beginnen hebben we echt een probleem!

De meisjes en ik kijken naar "Charlie and the Chocolate Factory" in HD. Johnny Depp is zo vreemd daarin. Voor het eerst zie ik een overeenkomst met Michael Jackson in zijn optreden. Ik vraag me nu af, of dat een parodie op Michael Jackson's Neverland was.

Rick heeft gisteravond twee pumpkin pies gebakken, waarvan we er vanavond, een paar uur na de maaltijd, een soldaat maken. Toen ik hier pas was, vond ik pompoenvlaai niet te eten! Het was voor mij hetzelfde, als wintergreen en root beer (beiden nog steeds smaken, die ik niet lekker vind). Maar pumpkin pie "groeide op mij" (grew on me), zoals we hier zeggen, en nu vind ik het wel lekker. Ik ben niet zo'n zoete kauw en juist dat meer pittige trekt me aan.

Met zijn allen genieten we van het dessert. Dan kijken we naar het concert van Paul McCartney op ABC. Hij was toch echt wel de hoofdpersoon van "The Beatles". Ook heeft hij meer energie met zestig plus, dan Rick en ik zelfs maar hopen te hebben. Het leukste: wij kunnen de liedjes meezingen, maar Katja en Saskia ook! Geen wonder, dat hij zo populair blijft, het is muziek van alle tijden.

Happy Thanksgiving:
T is for the trust the pilgrims had so many years ago
H is for the harvest the settlers learnt to grow
A is for America, the land in which we live
N is for nature and beauty which she gives
K is for kindness, gentle words, thoughtful deeds
S is for smiles, the sunshine everyone needs
G is for gratitude... our blessings big and small
I is for ideas, letting wisdom grow tall
V is for voices, singing, laughing, always caring
I is for Indians, who taught them about sharing
N is for neighbors, across the street, over the sea
G is for giving of myself to make a better me
by Judith.A. Lindberg

woensdag, november 25, 2009

Twilight manie

Tot onze vreugde slaapt Cosmo de hele nacht rustig bij Kai. Hij is weer helemaal beter. Het is dus echt het eten van het feest geweest, dat hem ziek maakte, gelukkig niets anders ernstigs. Nu wordt het uitkijken geblazen met de Thanksgiving lekkernijen, want Cosmo heeft zich duidelijk tot een gewiekste voedseldief ontwikkeld!

Het hele gezin is vrij vroeg op. Kai en Saskia moeten nog naar school en Rick rijdt Saskia en Parker, onze buurjongen, naar de middle school, zodat ze niet met de "crazy" schoolbuschauffeur meehoeven. Er zijn dit schooljaar allerlei problemen met die busroute. Jeanne, Parkers moeder, zal de kinderen vanmiddag ophalen.

Katja heeft vandaag de hele dag oppasbaantjes geregeld. Eerst bij de peuter in Falls Church, waar ze deze zomer iedere week heeft opgepast, daarna bij Cammy, waar Katja dol op is. Vanavond gaat ze samen met Saskia oppassen bij de buren twee deuren verderop.

Rick heeft op de terugweg van Saskia's school Starbucks gehaald en we ontbijten gezellig samen. Ik kan er erg van genieten, als Rick "gewoon" vrij is. Meestal gaan we op reis, als hij vrij neemt. Gewoon lekker rustig thuis zijn gebeurt eigenlijk alleen met Thanksgiving en Kerst. Let wel, ik ben dol op reizen, maar vind deze tijd samen ook altijd erg fijn.

Het miezert nog steeds en ik besluit net als gisteren naar de fitness te gaan. De rest van de week zijn de klassen afgelast vanwege Thanksgiving, maar ik vind het ook wel lekker om van de apparatuur gebruik te maken. Dit keer doe ik tien minuten cardio op afwisselende machines (elliptische, trap, fiets en lopende band) afgewisseld met tien minuten gewichten, ook de machines voor de verandering (eerst benen, dan bovenlichaam, dan rug- en buikoefeningen).

Het valt me op, dat het helemaal niet druk is. Op een gegeven moment zijn de vijf lopende banden bezet, maar dat duurt maar even. Ik vind het toch wel weer wat hebben om ergens te sporten, waar andere mensen zijn. De Sports Active is goed, maar afwisseling is wat ik nodig heb. Gelukkig heb ik die opties, dat maakt dagelijks sporten, waar ik eigenlijk helemaal geen fan van ben, te doen.

Op de terugweg ga ik langs Whole Foods, waar het een drukte van jewelste is! Er staat een rij om bestelde kalkoenen op te halen. Vanavond maken we het ons gemakkelijk met worstjes, broodjes en tomatensoep, zodat Rick al aan de maaltijd van morgen kan werken. Dat is ieder jaar helemaal zijn ding.

Dit keer heeft hij mij gevraagd te kijken of Whole Foods ook nog wat interessante bijgerechten heeft. Mijn zeer traditionele man begint opeens wat avontuurlijker te worden omtrent deze feestmaaltijd. Ik kies gegrilde butternut squash, spinazie met room en een stuffing met appel en rozijnen.

Zodra de dames thuis zijn uit school ga ik met Saskia en Laura naar Tysons Corner. Bij AMC willen we om tien voor twee de film "New Moon" gaan zien. Ik heb echter niet op de populariteit van die film gerekend, want hij is uitverkocht!

Dat is flink balen, want de volgende voorstelling is pas om tien over drie. Ik weet, dat er bij Fairfax Corner een om half drie is, maar het is ook de woensdag voor Thanksgiving, de ergste verkeersdag van het jaar, vooral richting Fairfax!

De meisjes zijn enorm teleurgesteld, want ze zagen zo naar deze film uit. Ik besluit het dan toch maar te wagen. Terwijl ik in de file sta in Vienna bel ik Rick om te kijken, of die voorstelling nog wel kaartjes heeft. Dat is het geval en gauw kopen we er drie online. Lang leve het internet!

De hele weg (zo'n tien kilometer) zie ik de minuten wegtikken. Het duurt een volle vijftig minuten om bij Fairfax Corner te komen, wat gewoonlijk niet meer dan twintig minuten duurt. Gelukkig ken ik de sluiproutes, anders hadden we de film helemaal niet gezien. We komen te laat aan, maar er zijn zoveel previews (stukjes van films, die gaan komen), dat we zelfs nog wat te drinken en popcorn kunnen kopen voor New Moon begint.

Dit was mijn minst favoriete boek in de serie, dus ik weet niet, of ik de film wel leuk ga vinden. Dat valt alles mee, al rol ik af en toe met mijn ogen en moet ik lachen om het overdrevene. Als Taylor Lautner (Jacob) zijn t-shirt uittrekt, gaat er een collectieve zucht door het publiek. Hij is dan ook buitengewoon gespierd!

Diezelfde zucht volgt niet, als Robert Pattinson (Edward) zijn shirt uittrekt in Italie. Toch ziet hij er ook niet slecht uit, het is gewoon niet zo spectaculair (zijn gezicht maakt dat dan weer goed voor de tieners, begrijp ik van Saskia). Het is een film vol spanning en speciale effecten en ik verveel me zeker niet. Ik zou waarschijnlijk niet gegaan zijn, als ik geen tienerfan had, maar een opoffering is het absoluut ook niet.

Na Laura thuis te hebben afgezet eten we snel met zijn allen. Daarna gaan de meisjes dus samen oppassen. Saskia vindt het duidelijk prachtig met haar oudere zus. Katja heeft me vanochtend toegefluisterd, dat ze het allemaal best alleen aan zou kunnen, maar het ook leuk vindt om Saskia erbij te hebben. Het doet me enorm goed te zien, dat de zusjes zonder ons ook een goede relatie onderhouden.

Morgen is het dus Thanksgiving. Een feestdag, die weinig commercieel is, behalve dan het vele eten, dat er doorheen gaat. De gedachte erachter staat me echter heel erg aan. Waarom niet (tenminste) een dag per jaar echt stilstaan bij waar je dankbaar voor bent?

Het helpt mij de pijnen, die ik de afgelopen weken weer zoveel heb, negeren. Ik heb namelijk ontzettend veel om dankbaar voor te zijn, wat me soms beangstigt. Zo'n gevoel, dat het niet kan duren, dat het ergste om de hoek ligt. Dat druk ik gauw weg, maar het is er wel. Genieten van al die mooie en fijne dingen is dus mijn doel.

In ieder geval wens ik al mijn Neder-Amerikaanse lezeressen en lezers een heel fijne Thanksgiving! Ook iedereen buiten de VS wens ik een paar fantastische dagen toe. Carpe diem, wat een fantastisch motto hadden ze in de Renaissance!

dinsdag, november 24, 2009

Bijna Thanksgiving alweer!

Alweer houdt Cosmo ons de halve nacht wakker. Niet alleen heeft hij diarrhee, maar het regent ook, dus hij komt onder de modder naar binnen. Mag ik even: $%*&#(q*&@ tapijt!!! We hebben net een paar honderd dollar aan het reinigen ervan besteed en dat is in een nacht teniet gedaan. En toch kan ik mijn man er niet van overtuigen hout of tegels te nemen!!

Vanochtend lijkt Cosmo wat beter. Hij heeft in ieder geval nog steeds zijn gewoonlijke energie. Daarom denken we, dat zijn darmstoornis echt door iets, wat hij gegeten heeft, komt. We besluiten dus nog niet naar de dierenarts te gaan en het nog even aan te kijken. Hopelijk krijgen we daar geen spijt van.

Intussen heb ik een vraag voor mensen, die ook een langharige hond hebben. Als je aan het eten bent even dit stukje overslaan! Als Cosmo diarrhee heeft, blijft alles in zijn "broek" hangen. De enige manier om het schoon te wassen is de tuinslang erop zetten, maar dat is natuurlijk niet lekker voor de hond. Maar anders is het ook zo ontzettend vies! Wat doen jullie? Ik wil hem volgende week naar de hondensalon nemen en flink laten trimmen.

Rick en ik voelen ons bijna weer, zoals vroeger met kleine kinderen, die ziek waren. Een half doorwaakte nacht en dus staan we geradbraakt op. Gelukkig heeft Rick vandaag vrij, alleen Kai en Saskia moeten nog naar school, dus we moeten er bijtijds uit.

Het is weer miezerig weer, bah! Ik besluit naar de fitness te gaan, terwijl Rick nog wat bijslaapt. Op de stairmaster doe ik een half uur "fat blaster". Of het programma zijn naam eer aandoet valt nog te bezien, maar ik vind het in ieder geval een half uur flink afzien! Daarna "beloon" ik mezelf met een half uur op de elliptische machine. Ook intensief, maar het haalt niet bij dat trappenmonster (al voelt het wel goed om meer dan 130 verdiepingen te hebben gelopen).

Terwijl ik op de stairmaster sta heb ik goed uitzicht op Church Street buiten. Opeens overvalt me zo'n "Nederlands gevoel", anders kan ik het niet beschrijven. Het is miezerig weer buiten, tegenover ons staat een gebouwtje met apartementen, dat er best Europees uitziet. De lantaarns hebben Kerstversieringen hangen en op de bakstenen stoep lopen mensen, die winkel in, winkel uit gaan. Hier zijn de warme bakkerij en allerlei specialiteitenwinkeltjes. Het zou zo een willekeurige straat ergens in Nederland kunnen zijn (wel in een wat nieuwere wijk).

Thuis tref ik Rick helemaal klaar om te gaan winkelen voor onze Thanksgiving maaltijd. Hij wil daarvoor naar Wegmans. Daar is het een drukte van jewelste en het duurt even voor we een parkeerplaats vinden.

Het is lunchtijd, dus we beginnen met wat te eten uit te zoeken. Er is ruime keuze van sushi tot een Chinees of Indiaans buffet tot verschillende sandwiches. Alles is ook nog eens heel erg redelijk geprijsd. Ik kies de halve sandwich met tonijnsalade en een kopje linzensoep. Rick neemt de rosbief met kaas sandwich. Het smaakt, zoals altijd, voortreffelijk.

Dan storten we ons in "de menigte". Nu is die voor Nederlandse begrippen echt niets, hoor, want bij de kassa's staat hoogstens een persoon te wachten. Wij zijn gewoon niet aan drukke supermarkten gewend.

Langzaam werken we Ricks lijstje af. Intussen zoek ik ook nog naar leuke dingetjes voor in de schoen, die ik de kinderen ergens dit lange weekend wil laten zetten. Zo heeft Wegmans mini parfummetjes als Tommy, Anais Anais en anderen, perfect voor de meisjes. Alleen voor Kai vind ik niets.

Zelfs na zo lang hier verbaas ik me soms over de eindeloze keuze aan bepaalde produkten. Neem nu verse jus d'orange, Appelsientje, dat is toch gewoon het sap van een sinaasappel in een pak, zou je denken. Maar nee, er zijn tig soorten!

Katja wil het met een beetje vruchtvlees, dus ik lees de etiketten van de vier aanwezige merken (Tropicana, Minute Maid, Florida's Natural en Wegmans eigen merk). Ze zijn er zonder vruchtvlees, met toegevoegde calcium en vitamine D, met Omega 3 toegevoegd, met een beetje vruchtvlees en veel vruchtvlees, om van alle mengsels met andere vruchten nog maar niet te spreken! Ik ben blij de halve gallon met een beetje vruchtvlees in het "bos" te vinden!

Uiteindelijk vinden wel alles op ons lijstje, zelfs de haricots verts, die ik veel lekkerder vind, dan de kleffe "French style" boontjes, die hier meestal worden verkocht. Rick is dit jaar ook wat avontuurlijker en probeert eens wat anders met de zoete aardappelen (hoera, geen marshmallows!). Wie weet vind ik het Thanksgiving diner dit jaar wat appetijtelijker.

Katja en Kai zijn er meteen voor te vinden, als we voorstellen de Disney 3D film "A Christmas Carol" te gaan zien. Saskia komt met Laura thuis uit school en wil per se niet mee.

Het is dinsdagmiddag en de scholen zijn nog niet vrij, dus het is heel rustig in de bioscoop. Zo rustig, dat wij even de enigen in de zaal zijn. Later komen er nog vier mensen bij. Rick, Katja en ik delen een zakje popcorn, wat na de hele rits van komende 3D films voorafjes helemaal op is. 3D is heel populair op het moment. Sommige films willen we zeker zien, anderen zijn minder interessant.

"A Christmas Carol" begint heel klassiek met de eerste bladzijde in het boek. Jim Carrey speelt Scrooge en de geest van Jacob Marley, zowel als de drie spoken. Het is allemaal enorm goed gedaan, bij tijd en wijlen zelfs eng. Ik zou er mijn kleintje niet heennemen en vraag me zelfs af, of Saskia dit te intens zou vinden.

Eerlijk gezegd was ik er niet heel happig op het te zien. Dit verhaal hebben we al zo vaak en in zoveel versies gezien, ik was bang me te vervelen. Nou, dat gebeurde geen moment! Misschien waren het de 3D effecten, of Jim Carrey met zijn gekke bekken, die je in de animatie duidelijk terugziet zo af en toe. Al doe ik het nooit, als deze film is afgelopen wil ik eigenlijk applaudisseren, gewoon, omdat het zo ontzettend goed gedaan is! Een enorme aanrader is het, wat mij betreft.

Katja heeft een paar feesten voor de boeg en heeft daar een jurk voor nodig. Ze heeft er een op het oog bij Express en wil die, nu we hier zijn, ook aanproberen. Kai en Rick gaan lijdzaam mee en ik probeer Katja's keuze in goede (en snelle!) banen te leiden. De jurk, die ze leuk vond, zit niet goed, maar ze slaagt met een heel flatteus strak rood jurkje.

Dan gaan we naar Chili's om een hapje te eten. Saskia heeft inmiddels spijt, dat ze niet mee is gegaan. Soms is het nodig haar te laten weten, dat ze keuzes maakt en daar consequenties aan vastzitten, zoals niet mee uit eten bij Chili's (dat naast de bioscoop ligt, dus we gaan haar zeker niet ophalen).

Dat valt niet in goede aarde, maar wij vonden het ook niet leuk, dat Saskia haar vriendin boven een uitje met het gezin verkoos, vooral nu Katja alleen deze week thuis is. Dat hebben we haar voor we weggingen ook duidelijk gezegd. Volgens Saskia hadden wij haar moeten dwingen Laura naar huis te sturen, dan was ze wel meegegaan. Zo ken ik er nog een paar! Feit is, dat zij nu niet bij haar geliefde Chili's kan eten. Volgende keer zal ze hopelijk een andere keuze maken. Tieners!

Thuis treffen we een moeie Saskia op haar bed aan. Van de nare dingen, die ze eerder zei, is niets meer over. Dat is ook zo herkenbaar, explosief en dan tot reden vatbaar. In ieder geval gaat de meegebrachte hamburger met kaas er goed in. Een volgende keer zal ze zonder morren meegaan, daar ben ik van overtuigd.

We hopen vannacht geen ziek hondenkind te hebben, anders moeten we morgen toch echt naar de dierenarts. Cosmo lijkt wel iets beter, maar dat dachten we gisteren ook. Kennelijk komt alle narigheid pas 's nachts. Kai heeft er vertrouwen in en neemt Cosmo mee naar boven om bij hem te slapen vannacht. Ik hoop net na middernacht geen gehijg naast mijn bed te horen (ok, niet dat van Cosmo althans).

maandag, november 23, 2009

Extra logje: bedankt en award

Vanmiddag even een extra logje. Ten eerste om namens Rick iedereen van harte te bedanken voor de felicitaties. Ik had vanochtend eindelijk even tijd om ze allemaal aan hem voor te lezen en hij was erg blij met alle aandacht.

Ten tweede heb ik van Anja en Natasja een "Creative Blogger" award gekregen:


Dank jullie beiden voor deze eer. Ik lees jullie blogs ook iedere keer weer graag. Hoewel zo'n award wel "werk" inhoudt, want ik moet er zes dingen voor doen!

1. Plaats de award en het berichtje op je Blog -- check!
2. Een bedankje en link naar degene die je de award heeft gegeven -- check!
3. Vertel ons 7 dingen over jezelf die wij niet van je weten -- volgt hieronder
4. Kies 7 andere bloggers die volgens jou deze award ook verdienen -- veel mensen hebben hem al ontvangen, dus dat wordt even nadenken
5. Plaats een link naar deze 7 bloggers -- zal ik doen zodra ik weet wie het worden
6. Laat deze 7 mensen weten dat je ze deze award hebt gegeven -- okie dokie

De zeven andere blogs die ik graag deze award geef zijn (als jullie er al een hebben ontvangen of er niets mee willen doen, zullen mijn gevoelens niet gekrenkt zijn ;)):
1. Petra, die, iedere keer dat ze schrijft weer zo'n enthousiast, sportief en gezond verhaal vertelt, dat je er de hardloopschoenen gewoon van aan gaat trekken!

2. DixieChick, die regelmatig met veel humor haar leven in Georgia beschrijft.

3. Cisca, die ook al zo grappig over haar leven in en rond de "Milk Mansion" schrijft.

4. Margreet, die met veel foto's over hun leven in Ontario, Canada vertelt

5. Sally in Dubai, die interessant schrijft over het leven in zo'n heel ander land, dan hier.

6. Kristel (en Jan) in Tahiti. Ook al zo'n andere wereld en heerlijk om te lezen, als het hier koud en guur is.

7. Alle andere lezeressen en lezers, omdat jullie de reden zijn, dat ik nog steeds met plezier schrijf!

Zo, en nu nog 7 dingen die jullie niet van mij weten (en dat is nog best moeilijk te bedenken!):
1. In plaats van water drink ik 's nachts diet Seven-Up
2. Toen ik Rick ontmoette had ik een fret, die Saskia heette. We hebben even getwijfeld, of we die naam dan nog aan een dochter konden geven. Saskia vindt het juist wel grappig.
3. Frans was mijn eerste "tweede" taal. Ik ging vier jaar lang in Senegal naar de Franse school en ben die taal nooit verleerd.
4. Toen ik vier was heb ik in Cameroen malaria gehad, ik herinner me nog hoe ziek ik heel opeens was
5. Mijn hele middelbare school- en studententijd heb ik gehockeyed. Ik vind het heel jammer, dat dat hier niet zo'n populaire sport is, want ik zou graag weer spelen. De high school heeft wel een meisjeshockeyteam. Katja had er geen interesse in, maar ik hoop Saskia ervoor warm te maken.
6. Van sommige Nederlandse gerechten ben ik blij, als ik ze nooit meer hoef te eten. Hieronder vallen speklapjes, slavinken en blinde vinken en, geloof het of niet, erwtensoep.
7. Ik ben dol op fantasiefiguren, zoals feeen, draken en gargoyles. Ook verzamel ik al van heel jongs afaan eendjes, daarvan heb ik naast mijn bed een heel kastje volstaan uit allerlei landen.

Judith Leyster

Het werd een wat onrustige nacht, want Cosmo heeft last van zijn ingewanden en wil telkens naar buiten. Vermoedelijk heeft hij een van de vuilniszakken van zaterdag gevonden en er iets uit gegeten, dat hem niet lekker zit. Hij wil dus telkens naar buiten.

Rick en ik hebben dus wat moeite met opstaan. Helaas moeten de kinderen natuurlijk wel naar school en Rick naar zijn werk, dus veel keuze is er niet. Katja is de enige, die er niet vroeg uithoeft. Helaas heeft Saskia ook weer hoofdpijn, dus ook zij blijft langer liggen.

Het is maar grijs weer, het mooie weer van het weekend is op deze maandag verdwenen. Ik ben dus blij met de core training, waarbij Sharon alle spieren goed aan bod laat komen, vooral de buikspieren. Ik heb weer eens gelezen, dat trappenlopen de meest efficiente sport is, dus ik sleep mezelf door een saai half uur op de stairmaster.

Thuis trommel ik de meisjes uit bed, Saskia's pijnstiller heeft gelukkig geholpen. Natuurlijk duurt het even voor de dames klaar zijn, dus ik bel vast Food for Others om te vragen, of ze iets kunnen doen met de bakken eten, die wij nog over hebben.

Roxanne antwoordt de telefoon en zegt, dat ze het niet aan hun klanten kunnen geven, maar accepteren het graag als lunch voor de vele vrijwilligers, die er werken. Ze klinkt erg enthousiast, dus het geeft me een goed gevoel, dat al dat eten niet verloren zal gaan. Gauw doe ik de bakken eten in een doos en rijd ze naar Food for Others, dat hier vlakbij blijkt te zijn. Het wordt allemaal met grote dankbaarheid ontvangen.

Inmiddels zijn de meisjes ook klaar en zetten Katja en ik Saskia af bij haar school en gaan dan door naar Washington. Al een tijdje wil ik naar de National Gallery of Art, want daar is een tentoonstelling van de Nederlandse zeventiende eeuwse schilderes Judith Leyster, die tot zondag loopt.

Toen ik Katja vroeg mee te gaan, was haar enthousiasme ver te zoeken. Ze is niet dol op geschiedenis of kunst, maar de belofte van een lekkere lunch en het zien van de bekende gebouwen in de stad haalden haar over.

Zonder oponthoud komen we binnen het halve uur in DC aan. Bij het Reagan gebouw moeten we ons identiteitsbewijs laten zien, maar Katja heeft die van haar niet mee. Gelukkig mogen we, nadat de van is nagekeken op explosieven, toch door.

Eenmaal weer boven de grond blijkt, dat de weermannen het iets verkeerd had, in plaats van de voorspelde motregen regent het nu flink! Daar zijn wij niet op gekleed. Ik heb (stom, natuurlijk) open schoenen aan en een lichte regenjas (het is ook nog koud!) en Katja met "bont" gelijnde moccasins, die binnen de kortste keren doorweekt zijn.

Rillend lopen we even later Ten Penh binnen. Ik popel om mijn ene avontuurlijke eetster in het gezin hun gefrituurde spinazie te laten proeven. Helaas staat het niet op het lunchmenu en de serveerster weet niet zeker, of de chef het kan maken. Gelukkig kan dat wel, want het is echt heel erg lekker, Katja vindt dat duidelijk ook.

Verder kiest Katja de mahi mahi met rijst en mango en ik de gegrilde tonijn met spaghetti squash. Dat laatste krijg ik er thuis nooit doorheen, dus als ik het op een restaurantmenu zie staan moet ik het proberen. Het smaakt allemaal even lekker!

Zin om de regen weer in te gaan hebben we geen van beiden. Maar de National Gallery of Art ligt nog een paar blokken verderop en de blokken in Washington zijn enorm. Soppend in onze schoenen en rillend lopen we eindelijk het museum binnen. Opvallend vind ik altijd, dat het veiligheidspersoneel zo aardig is hier.

Dit museum is zo mooi van binnen, de kou is meteen vergeten. Zelfs Katja kan het waarderen. We lopen door de gangen op zoek naar Judith Leyster. Langs mooie beelden en galerijen met Italiaanse schilders komen we bij de "Hollanders" aan.


De vaste collectie hier heeft al heel wat interessant materiaal van Rembrandt, Jan Steen, Frans Hals, Vermeer en meer. De tentoonstelling van Judith Leyster vind ik interessant, maar ik ben wat teleurgesteld over de hoeveelheid van schilderijen van haar hand. De meerderheid is van haar man en tijdsgenoten. Haar schilderijen vind ik heel erg op die van Frans Hals lijken, dezelfde vrolijkheid in de gezichten.

Na de Nederlandse schilderijen te hebben bekeken, lopen we naar de enige Leonardo da Vinci, die in Noord-Amerika te bekijken is. Het schilderij van Ginevra de Binci is net zo eenvoudig, als de Mona Lisa, alleen weten we wel wie deze persoon is. Hier is Katja ook wel erg in geinteresseerd, zoiets ouds is ongewoon hier in Amerika.

Katja en ik zijn beiden fans van de impressionisten. Haar favoriete schilder is Claude Monet. Hier hangen een aantal schilderijen van hem, waaronder een van de beroemde waterlelies. Ik ben dol op Toulouse Lautrec, die ook een kamer heeft. Verder hangt er het zelfportret van Vincent van Gogh.

Opvallend is hoeveel vrolijker de impressionistische schilderijen zijn, dan die uit het Calvinistische Nederland uit de zeventiende eeuw. Een suppoost bij het Rijksmuseum vertelde ons jaren geleden, dat die schilderijen niet gesigneerd zijn, omdat dat als ijdelheid werd gezien.

Katja en ik hebben weer gezien, waar we voor kwamen, dus we onderwerpen ons weer aan de elementen. Die zijn niet plezant en acht blokken teruglopen lijkt opeens onoverkomelijk. Ik roep een taxi en we krijgen een Afrikaans Amerikaanse chauffeur, gekleed in een Indiaans leren jack en cowboyhoed. Hij is zeer spraakzaam en wenst ons bij het uitstappen een heel fijne Thanksgiving. Dat is trouwens nu wat iedereen elkaar wenst. Na al die jaren ben ik daar nog niet aan gewend, ik heb nog steeds een "Oh ja, Happy Thanksgiving" reactie.

Thuis vertrekt Katja al gauw om te gaan schaatsen op de buiten (wel overdekte) schaatsbaan in Reston met vrienden. Ze vindt het heerlijk thuis te zijn en die vrienden, die ze het hele semester niet heeft gezien, weer te ontmoeten.

Saskia heeft een chiropractor afspraak, dus helaas moet ik toch weer door de regen. Dat ik last heb van pijnen met dit weer verwacht ik, maar het raakt me, dat Saskia, nog niet eens veertien, al klaagt, dat zich naar voelt door het weer. Dat zou niet mogen. Net als bij mij destijds is er niets aanwijsbaars en ik zie ook geen beduidende verbetering met de chiropractor.

Rick heeft nog heel wat bier in de vaten en belt een aantal buren en vrienden of ze willen komen helpen met opdrinken. Ross, Ray, Chuck en Niall geven daar graag gehoor aan. Super, want dit soort sociale dingen doet Rick maar weinig, al moedig ik hem er vaak toe aan. Het wordt dus een gezellige avond, zo op een maandag.



zaterdag, november 21, 2009

Wauw, wat een feest!

Zaterdag

Een grote dag voor Rick vandaag, want vanavond vieren wij zijn vijftigste verjaardag groots! Volgens Evite, waar we de uitnodiging van verstuurd hebben, zullen er maar liefst 71 gasten komen, waaronder 17 kinderen. Leuk voor Rick is, dat er dit keer ook een heel stel van zijn collega's met aanhang zullen komen.

We staan dus bijtijds op, Rick als eerste, en ik hoor hem "Holy Crap!" roepen in de gang. Even denk ik, dat er iets ergs is gebeurd, maar dan zegt hij, dat Katja's gele kevertje op de oprit staat! We rennen haar kamer binnen en inderdaad ligt ze daar te slapen. We knuffelen haar even flink, wat een leuke verrassing!

Katja had mij gezegd, dat ze vandaag na de lunch zou vertrekken. Dat zou betekenen, dat ze maar net voor de aanvang van het feest thuis zou zijn gekomen. Leuk vond ik dat niet, maar ja, wat doe je eraan. Blijkt nu, dat ze al weken het plan had om gisteravond na haar werk te vertrekken, maar ook wist, dat wij het helemaal niets zouden vinden, als ze moe en in het donker dat hele eind alleen zou rijden. Nu ze er eenmaal is vinden we het wel heel erg leuk!

Een tweede verrassing wacht me, als ik de computer opstart. Ik heb een berichtje van Penn Camera, dat ik een 16X20 vergroting of 2 11X14 vergrotingen heb gewonnen bij hun fotowedstrijd van oktober (het thema was "Herfst")! Mijn foto van een calebas, die er als een zwaan uitziet, kreeg vierde plaats. Erg leuk!


Omdat Rick gisterochtend vroeg weg moest, doen we vandaag zijn verjaarsontbijt. Ook wel zo leuk, nu Katja er ook bij is. Ricks keuze is, hoe kan het ook anders, Starbucks, wat ik ga halen. Met vijf drankjes (twee gingerbread lattes, een cinnamon dulce latte, een witte chocolade mocca en voor mij een gewone koffie met melk), broodjes met kaas, ei en bacon en scones kom ik thuis.

Na het gezellige ontbijt doe ik gauw een Wii Active routine. Dan gaan Rick en ik hard aan de slag met voorbereidingen voor vanavond. Bij Safeway halen we de bestelde kratten wijn. We hebben Yellow Tail Chardonnay, Shiraz en Rose voor $5,39 per fles, heel redelijk, dus.

Ook nemen we rauwkost- en fruitschalen mee. Ook daarmee hebben we geluk, dat ze deze week maar liefst halve prijs zijn! Het is altijd zo moeilijk in te schatten, hoeveel mensen zullen eten. Onder het motto "beter te veel, dan te weinig" nemen we twee heel grote schalen mee. De rest van het eten zal door een restaurant verzorgd worden.

Rick is een bierdrinker en heeft bij Norm's Beer and Wine een vat Grolsch en een vat Delirium Tremens besteld. Dat zijn zijn favoriete bieren. Het zijn enorm zware vaten, hopelijk komen er vanavond veel bierliefhebbers!

Bij Giant aan de overkant halen we de taart op. Die ziet er heerlijk uit! Het is chocolade cake met chocolade icing en ballonnen als versiering.


We brengen alles thuis en dan ga ik op weg naar Party Mania. Daar staan al drie boeketten van elk tien blauwe, rode en paarse ballonnen klaar om mee te nemen. Het past allemaal precies in de van!

Met alle dingen, die ik bij Party City heb gekocht vorige week, versieren Kai, Saskia en ik het huis. We leggen de tafelkleden neer en zetten de bordjes en servetten klaar. Met de ballonboeketten en "Happy 50th birthday" slinger erbij ziet het er al heel feestelijk uit.

Rick werkt ondertussen aan de muziek van vanavond. Ik moet wel lachen, als Kai mompelt, dat hij het maar niets vindt. Kai is meer een rock 'n roll en heavy metal fan. Rick is dol op Caribische muziek en New Wave.

We hebben voor het vermaak van vanavond Talk of the Town ingehuurd, het bedrijf, dat we ook voor mijn veertigste en Katja's zestiende verjaardag hebben gebruikt.

Als eerste arriveert Andy, de barman, om vier uur. Hij zet een heuse bar op in onze woonkamer. De bank en tafel gaan opzij. Bij binnenkomst zullen de gasten meteen de bar zien en dan verder lopen naar de tafel met etenswaren. Dit blijkt een goede opzet te zijn, want zo blijft niet iedereen, zoals anders, in de keuken staan.

Niet veel later komt Joe zich voorstellen, die het feest in goede banen zal leiden. Hij zal alles regelen, zodat ik ook kan genieten van het feest en niet de hele tijd hoef op te letten op het eten en drinken. Ik moet er even aan wennen, dat ik hem allerlei taken op kan dragen. Hij grapt telkens, dat ik zijn baan overneem, omdat ik bijvoorbeeld zoutjes in een bakje heb gedaan.

Rick wilde bbq als eten en daarvoor hebben we Red, Hot and Blue gekozen. Die komen met bakken met varkensvlees en kip, macaroni en kaas, aardappelsalade, cole slaw (koolsalade), maismuffins, broodjes en diverse sauzen, zoet, pittig en mild. De tafel staat vol lekkernijen, het feest kan beginnen!

Als de eerste gasten om zes uur komen, is Joe werkelijk fantastisch! Hij neemt jassen aan, geeft iedereen "geld" (met Ricks foto erop!) om Blackjack te spelen en zorgt ervoor, dat niemand zonder natje of droogje staat. Voor we het weten is het huis vol en iedereen heeft lol.

Al ben ik niet zo'n bbq fan, Red, Hot and Blue is in dit gebied verreweg de beste en ik smul van hun pulled pork met de hete saus (en die is echt heet!). Duidelijk valt het eten in de smaak, vooral het varkensvlees is al gauw op, gelukkig hebben we een tweede bak. De kinderen doen zich vooral tegoed aan de macaroni met kaas, precies, zoals ik had gedacht.


De black jack tafel loopt als een trein en ik ben vastbesloten het vanavond ook te spelen. Tijdens mijn veertigste verjaardagsfeest was ik te druk met kletsen en natuurlijk wilde Katja als verse zestienjarige haar ouders er niet bij hebben. Drie keer is scheepsrecht, dus vanavond speel ik zeker een half uur. De dealer is erg leuk en ook de kinderen hebben er lol in.


Inmiddels is de karikatuurtekenaar ook gearriveerd. Als eerste heeft hij een hele rij kinderen als "klanten". Daarna komen de volwassenen aan bod. Rick, Katja en Saskia laten hun karikatuur tekenen. Deze man heeft echt talent, vooral die van Saskia lijkt erg op haar. Net als ik wil gaan zitten, is de tijd van de tekenaar op. Nou ja, in ieder geval heb ik blackjack gespeeld.


Joe zorgt ervoor, dat rond half negen de kaarsjes op de taart worden aangestoken. Hij jaagt iedereen naar boven om voor Rick te zingen en dat is toch wel heel bijzonder. Meer dan zeventig mensen, vrienden, buren, collega's en hun kinderen, die "Happy Birthday" voor je zingen. Ik kan zien, dat het Rick even teveel wordt. Maar met twee keer blazen heeft hij de kaarsjes uit en deelt Joe de stukken taart uit.


Voor we het weten is het net voor tienen "last call". De Talk of the Town mensen ruimen op en wij gaan verder met kletsen. De laatste gasten, onze naaste buren Wendy en Don, vertrekken rond een uur. Doodmoe rollen Rick en ik ons bed in, terugkijkend op een zeer geslaagd feest. Rick wilde voorheen nooit feesten voor zijn verjaardagen en heeft vanavond genoten. Zo groots zullen we het niet snel weer doen, maar Rick heeft al plannen voor een Superbowl party (helemaal door onszelf gedaan, echter!).

Zondag

Na de late avond blijven we vanochtend extra lang liggen. Ik probeer van mijn nek- en hoofdpijn af te komen, waar ik om zes uur vanochtend mee wakker werd. Om de een of andere reden zitten mijn spieren weer helemaal vast. Niets helpt, zelfs de Mineral Ice niet. Ik sta dan ook allerminst verfrist op, wat niets met teveel alcohol te maken heeft.

Rick heeft wel echt een kater, grappig om te zien, want meestal houdt hij zich erg in. Ach, op je vijftigste verjaardag mag je ook weleens lekker van je biertjes genieten. Al heeft hij daar vanochtend toch ietwat spijt van. Ik maak maar gauw een ontbijt (nou ja, meer brunch) met roerei en bacon, iets substantieels in de maag helpt vast.

De lucht van het eten krijgt de kinderen ook uit bed. Ook zij zijn niet vooruit te branden! Ik begin dus maar alleen aan het opruimen. Dat valt ook alweer alles mee, want de glazen kwamen ook van Talk of the Town, dus die hebben ze allemaal weer meegenomen. Nu hoef ik alleen de eettafel schoon te maken en het meubilair weer op zijn plaats te zetten.

Er is wel heel veel over van de bbq, wat Joe beneden in de ijskast heeft gezet. Een hele bak met kip, nog meer saus, een bak macaroni met kaas, een bak met baked beans en veel broodjes. Vandaag is Food for Others dicht, maar ik ga ze morgen opbellen en vragen, of ze er wat mee kunnen. Met zijn vijven krijgen we al dat eten nooit op.

Als alles weer netjes is, ga ik met wat tijdschriften voor op het stoepje zitten. Het is voortreffelijk weer, zonnig en zo'n 16 graden. Te koel in de schaduw, maar de zon is nog zo sterk, dat het daarin voelt als 25 graden! Ik moet zelfs af en toe naar binnen om af te koelen. Dat is toch heerlijk op 22 november!

Jim, Leah's broer, die thuis is gebleven, terwijl de rest van zijn familie in Florida zit, komt langs met Diego. De honden vermaken zich prima in de stapel bladeren langs de cul de sac. Cosmo lijkt helemaal blij, dat zijn vriend Diego weer terug is.



Rick en ik nemen Cosmo mee voor een wandeling door de buurt. De komende tijd blijft weer heel druk, natuurlijk. Eerst volgende week Thanksgiving, dan Sinterklaas, vervolgens Saskia's veertiende verjaardag (waar blijft de tijd!) en dan Kerst. Het einde van het jaar is altijd zo leuk, maar ook zo druk, dat ik soms wens, dat het iets meer uitgespreid zou zijn. In ieder geval kan Rick terugkijken op een fantastische vijftigste verjaardag!

vrijdag, november 20, 2009

Rick is 50!

Op deze mijlpaaldag in Ricks leven staan we met zijn allen op. We ontbijten samen, maar Rick wil zijn cadeaus pas vanmiddag, als hij uit zijn werk komt (de rest van ons wil ze altijd bij het opstaan, volgens de traditie, waar ik mee ben opgegroeid). De kinderen gaan naar school en Rick en ik vertrekken tegelijkertijd. Ik naar de fitness en Rick naar Washington, waar hij de hele dag een vergadering zal hebben.

Sharons training is weer intensief, net alsof ze wat in te halen heeft, na de weken buiten trainen (die niet veel zoden aan de dijk zetten, althans niet voor mij). We gebruiken de bal en de bosu en doen vooral veel schouderwerk. Dat is moeilijk voor mij, want mijn linkerschouder ligt eruit. Ik moet nodig een afspraak maken om ernaar te laten kijken, maar het komt er telkens niet van.

Kennelijk werken onze conversaties toch wel aanstekelijk, want dezelfde dame, die zich gisteren zo leek te ergeren, kletst vandaag ook wat mee. Als we cardio zouden doen, zou het onmogelijk zijn om te praten, natuurlijk, maar met de gewichtsoefeningen kan het best. Eigenlijk zou ik wel wat meer cardio willen zien, maar het lukt me ook goed dat zelf te doen. Gewichten vind ik lastiger, want dat is zo saai! Daar heb ik een klas of de Sports Active voor nodig.

Nu ik toch in het centrum ben, ga ik meteen even langs Party Mania. Daar bestel ik dertig ballonnen voor morgen. Volgens de medewerkster daar is dat het maximum, dat ik in mijn van kan krijgen. Het lijkt me nog heel wat, maar desnoods kan ik twee keer rijden. Verder koop ik twee folieballonnen, eentje met natuurlijk "Happy 50th birthday" en de andere een heel grote, die, als je hem aantikt, "Happy birthday" zingt op een deuntje uit de jaren vijftig. Dat klinkt wel toepasselijk.

Terwijl ik Cosmo uitlaat, bel ik Pat op, want zij e-mailde, dat ze me zo mist. Dat doet me natuurlijk enorm goed, want ik mis haar ook. Het gaat nog helemaal niet met de verkoop van hun huis hier in Vienna, dus ze zal nog regelmatig deze kant op moeten komen. Natuurlijk gun ik hen, dat er snel kopers zullen komen, maar het is dubbel, want het huis is nog de reden voor Pat om hierheen te komen en dan is het toch makkelijker om even iets af te spreken. Morgenavond komt ze in ieder geval naar Ricks feest en in de week na Thanksgiving zal ze ook weer hier zijn.

Bij Clyde's ontmoet ik Tatiana om te gaan lunchen. Tatiana komt oorspronkelijk uit Peru, maar is getrouwd met een Nederlander en spreekt zelf ook zeer goed Nederlands. We kennen elkaar al sinds onze kinderen klein waren en naar Sinterklaas bij de Nederlandse ambassade gingen.

Onze oudsten hebben dezelfde leeftijd en hun jongste dochter, de andere Saskia in Vienna, en Kai ook. Altijd zeiden we, dat we eens iets samen moesten ondernemen, want we konden het zo goed vinden met elkaar. Dat kwam er nooit van en we verloren elkaar, toen de kinderen wat ouder werden, uit het oog, al zagen we haar Saskia's naam wel regelmatig opduiken.

Fast forward naar eind 2007 en de musical "Spamalot". Ik keek naar de vrouw naast me en herkende haar! Het was Tatiana. Weer beloofden we elkaar, dat we iets samen zouden gaan doen. Maar toch kwam er, na kort e-mailcontact, alweer niets van terecht.

Toen kwam Facebook en werden onze "Saskia" dochters via dat medium "friends". Zij hadden regelmatig contact met elkaar en niet zo lang geleden zag onze Saskia de andere Saskia bij Tysons Corner. Ze riep haar naam en ze ontmoetten elkaar.

Inmiddels had ik Tatiana ook op Facebook gevonden en schreef, dat het nu toch wel ook voor ons echt tijd werd om iets af te spreken. Daar was zij het mee eens en we maakten eindelijk een afspraak. Zo treffen we elkaar na al die jaren hier bij Clyde's. Het wordt een heel gezellige lunch!

We bestellen allebei een salade, ik de eendenborst met granaatappel en pistache en zij de zalm met vijgen en appel. Ze smaken werkelijk superlekker! We spreken dan weer Nederlands, dan weer Engels, want Tatiana vindt het soms makkelijker zich in het Engels uit te drukken, al is haar Nederlands ontzettend goed.

Voor we het weten is het bijna twee uur en moet ik weg om Saskia van school te halen. We nemen ons voor niet weer zo lang te wachten voor we iets samen ondernemen! We kunnen het duidelijk heel goed met elkaar vinden. Het is gewoon moeilijk vrije tijd te vinden om iets te ondernemen, vooral voor Tatiana, die drie halve dagen per week werkt.

Saskia wacht me al op, als ik bij haar school naar binnenloop. Ze mag eerder naar huis, omdat haar klas het laatste uur een proefwerk heeft, dat Saskia niet kan maken, omdat ze eerder deze week ziek was. Ze zal het volgende week inhalen.

Thuis maken we samen de Abraham voor Rick van de kazen en worsten, die ik gisteren heb gekocht. Het lukt wonderbaarlijk goed. We moeten er allebei om lachen en hopen, dat Rick hem ook leuk zal vinden.

Voor morgenavond hebben we natuurlijk een enorme cake besteld, maar dat is meer een massaproduktie. Wetend, hoeveel Rick van chocoladecake houdt, besluit ik op het laatste moment toch ook voor vanavond een lekkere taart te verzorgen. Waar beter die te vinden, dan bij Whole Foods? Inderdaad hebben ze een chocolade "torte", die er superlekker uitziet.

Helaas zijn de mensen, die op de taarten schrijven, al naar huis. Dan ga ik maar naar Giant en koop daar blauwe icing en een vijf en een nul als kaarsen. Thuis gebruik ik mijn taartversieringstalent (ahem, het gaat niet zo lekker!) en schrijf er "Happy 50th, Rick!" op. Ik heb meteen enorme bewondering voor degenen (en daarvan ken ik er een, die zeer getalenteerd is), die mooie taarten kunnen produceren!

Rick belt al om half vijf, dat hij op weg is naar huis, maar komt dan in ellendig verkeer terecht. Pas na zessen komt hij thuis. De kinderen popelen om hun cadeautjes te geven. Saskia geeft hem een nieuw Wii spelletje met allerlei spelen. Van Kai krijgt hij de Ice Age III dvd.

Intussen heb ik mijn Abraham afgedekt met servetten op mijn schoot. Rick is ontzettend nieuwsgierig, maar heeft geen idee, wat het zal zijn. Ik heb hem wel over de traditie verteld, maar daar heeft hij verder weinig aandacht aan geschonken.


De Abraham had geen betere ontvangst kunnen krijgen. Rick lacht tot de tranen over zijn wangen rollen, zo grappig vindt hij het! Hij staat erop de Abraham morgen tijdens het feest neer te zetten. Nu vraag ik me af, of hij een grote stropop voor het huis ook erg leuk zou hebben gevonden. In ieder geval ben ik blij, dat deze Abraham zo in de smaak valt!

Voor zijn verjaarsdiner heeft Rick Chima uitgekozen. Geen verrassing, want hij is dol op biefstuk en dit is een heel goed restaurant. De bediening is voortreffelijk en we krijgen een soort bitterballetjes en mini-kaasbroodjes vooraf.

Daarna kunnen we ons tegoed doen aan een uitgebreid en zeer luxueus buffet met salades, gerookte zalm, carpaccio en meer. Daarna keren we onze kaartjes om, dat we klaar zijn voor het vlees, dat langskomt. Dat wordt op zwaarden rondgebracht, van filet mignon tot varkenshaas met Parmezaanse kaas en short ribs.


Lekkere salade!



De "birthday boy"

Veel ervan weiger ik, ik beperk me tot de filet mignon en zalm, die met een heel lekker sausje komt. De anderen nemen wel van alles en nog wat. Ik ben trots op Saskia, die dingen probeert, waar ze anders haar neus voor zou optrekken. Kai geniet duidelijk van dit etentje en zegt op bijna alles "ja". Hij was ook degene, die aan Rick voorstelde hierheen te gaan.

Er zijn in dit gebied een aantal van dit soort "churrascaria"'s, waaronder Texas de Brazil. Chima is net een stapje boven die keten, vinden wij. De bediening is heel attent, de ambiance net iets luxueuzer, het salade buffet ook en toch is de prijs vrijwel hetzelfde.

Als je je dus in Washington bevindt en zo'n uniek etentje (wel wat prijzig) wilt meemaken, ga dan naar Chima in Tysons Corner (of Fogo de Chao op Pennsylvania Avenue). Het is een ervaring, zo'n churrascaria, kan ik een ieder verzekeren.

Saskia heeft vanavond ook Aoife's verjaarsfeest, dat een logeerpartij is. Kai brengt haar erheen. Daarna is het tijd voor een stukje van Ricks chocolade torte. Ik moet zeggen, de Whole Foods taarten blijven mijn favoriet hier. Ik ben niet zo'n taarteetster, maar hun chocoladetaart is zo lekker! Niet te zoet, lekker luchtig, het kan niet beter.

We gaan verder met voorbereidingen voor het grote feest van morgen. Vandaag is in ieder geval al erg geslaagd voor Rick, als ik zijn blijde gezicht zo zie!

donderdag, november 19, 2009

Toch een massage, gelukkig

Het is maar miezerig en druilerig weer, dus ik ben blij, dat ik naar Sharon's training bij Anytime Fitness kan gaan. We beginnen met gewichten en doen daarna een half uur Pilates. Dat laatste hebben we al een aantal weken niet gedaan en dat voel ik goed aan mijn spieren! Het is toch weer een heel andere manier van bewegen.

Er is een nieuwe dame aanwezig en dan merk je, wat een hecht groepje we zijn geworden. Deze dame ergert zich duidelijk aan Marcella en mij, die beiden op reis zijn geweest afgelopen weekend en onze verhalen vertellen. Ik vind het juist heerlijk, dat we tijdens het, toch heus wel intensieve, sporten kunnen kletsen. Dan gaat de tijd zoveel sneller en je leert elkaar ook beter kennen.

Na de training doe ik nog een interval op de elliptische machine en race dan naar huis. Ik heb met Claudia bij het hondenpark afgesproken en bij het horen van de naam "Ranger" springt Cosmo vol enthousiasme in de van.

Het miezert en is nogal nat in het hondenpark, maar daar trekken Cosmo en Ranger zich natuurlijk niets van aan. Ze rennen en buitelen over elkaar heen en binnen de kortste keren zit Cosmo onder de modder en bladeren. Ranger heeft kort haar, dus blijft een stuk schoner.

Claudia en ik kletsen op een van de bankjes bij tot de honden na zo'n drie kwartier uitgeraasd zijn. Het voelt altijd een beetje net als vroeger, toen de kinderen in de speeltuin speelden en wij al kijkend en oplettend zaten te keuvelen.

Cosmo is werkelijk te vies om aan te pakken en mijn meegebrachte doek doet maar matig werk met afdrogen. Natuurlijk blijft hij uitgerekend vandaag niet netjes op "zijn" stoel zitten, maar besmeert ook de andere stoelen in de van met modder. Die heeft nu zowel van buiten, als van binnen, echt een wasbeurt nodig!

Denkend aan de gisteren schoongewassen tapijten hoop ik, dat Cosmo tijdens mijn boodschappen wat opdroogt. Anders is het zilvergrijze tapijt binnen de kortste keren weer bruin!

Omdat Rick morgen vijftig wordt, wil ik dus de Nederlandse traditie om een Abraham te geven wel in ere houden. Ik denk echter niet, dat ik hem plezier zou doen met een enorme stropop voor het huis, of iets dergelijks. Iemand (Monique?) gaf met het idee om een eetbare Abraham te maken.

Voor de ogen en het "haar" (Abraham moet natuurlijk wel een baard hebben) ga ik naar Michaels. Daar staat het propvol met Kerstspullen. Dat seizoen is echt begonnen, want ook voor de Safeway en Giant staan weer de Salvation Army vrijwilligers, enthousiast met hun bel rinkelend, in de hoop, dat klanten wat geld in hun rode ketels stoppen. Dat geluid hoort voor mij helemaal bij de Kerst. Ik stop er dan ook altijd mijn kleingeld of een dollar in.

Bij de Giant haal ik de ingredienten voor mijn "Abraham". Voor het hoofd kies ik Frico gerookte Goudse kaas, want die is rond en Rick houdt ervan (ik niet), als lichaam Haavarti met dille, Ricks favoriete kaas. Voor de armen en benen neem ik vier verschillende soorten Italiaanse worsten mee. Allemaal dingen, waar Rick dol op is.

Gisteravond heeft Saskia me zo ongeveer gesmeekt om vandaag taco soep te maken. Dat is lekker makkelijk en gezond, dus ik neem de ingredienten ervoor mee. Alleen heeft Giant geen goed vegetarisch gehakt en ik maak dit gerecht graag vegetarisch. Dan toch maar een stop bij Whole Foods maken, gelukkig liggen alle winkels hier on-Amerikaans dicht bij elkaar.

Als ik de van uitloop, zie ik Cosmo's neus al mijn tas ingaan. Dat had me moeten waarschuwen, maar ik doe de tas enkel nog wat verder dicht en laat hem dan alleen met zijn hondenneus en de lucht van vier worsten en twee stukken kaas! Dom! Dom! DOM!

In de winkel vind ik meteen het vegetarische gehakt. Ik heb nog maar weinig tijd voor Laura zal komen voor mijn massage. Gisteravond heeft die vol excuses opgebeld. Ze had mij inderdaad woensdagmiddag verteld, maar wilde het naar donderdag verplaatsen, alleen had ze even verzuimd mij daarvan op de hoogte te stellen. Mijn maag rommelt flink, dus ik trakteer mezelf op de sushi met meergranen rijst van Whole Foods. Dat is gezond en kan ik lekker snel eten.

Als ik terugkom bij de van heeft Cosmo helemaal geen belangstelling voor mij. Hij staat met zijn rug naar mij toe iets te doen. Meteen gaan de alarmbellen rinkelen en jawel, hoor, hij heeft de dure gerookte Goudse kaas uit de tas gevist en is die nu met smaak aan het verorberen! Dat ding kostte dus wel mooi bijna tien dollar en nu kan ik het weggooien. Maar ja, eigen schuld, had ik de kat, eh, de hond, maar niet op het spek moeten binden!

Gauw zet ik de boodschappentas in de achterbak en ga dan maar bij Whole Foods kijken of ze een stuk kaas hebben, dat als hoofd dienst kan doen. Oorspronkelijk had ik al een stuk Edam in gedachten en dat hebben ze hier inderdaad. Abraham is gered!

Thuis gooi ik gauw de ingredienten voor de taco soep in de crockpot. De sushi smaakt ontzettend lekker. Safeway probeert die meergranenrijst na te maken, maar het lukt ze niet helemaal. Net als ik de laatste hap neem, gaat de deurbel. Laura is precies op tijd.

Alleen heeft ze last van haar knie en kan dus geen trappenlopen. Gelukkig hebben we genoeg ruimte voor de tafel in de woonkamer. Zo zie ik ook weer eens wat anders, terwijl Laura me pijnigt. Na het vele autorijden en met het slechte weer heb ik de massage heel hard nodig.

Na afloop ben ik zoals altijd uitgeteld. Gelukkig vindt Kai het meteen prima om Saskia naar haar chiropractor afspraak te brengen. Dat is toch wel heel fijn van een rijdende tiener! Saskia vindt het ook wel leuk om met haar broer te gaan voor de verandering.

Rick is verlaat op zijn werk. Ik wacht op hem met eten, maar geef Saskia haar portie alvast. Zij is erg moe en wil om acht uur naar bed. In ieder geval heeft ze het vandaag op school goed volgehouden. Claudia vertelde, dat haar dochter, zelfde klas als Saskia, ook gisteren en eergisteren thuis was met vage keel-, maag- en hoofdpijnklachten, dus wie weet was het weer een vaag virusje.

Net als Rick thuiskomt schudt het huis van een donderklap! We krijgen op deze negentiende november een heus flink onweer over ons heen! Het is nota bene 16 graden om acht uur 's avonds. Het weer is hier ook echt nooit saai!

woensdag, november 18, 2009

"Waiting for Godot"

Saskia voelt zich alweer niet lekker en blijft thuis. Rick en ik weten niet goed, wat we ermee aanmoeten. Als het morgen of zelfs volgende week weer zo is, wordt het weer tijd voor de dokter. Iemand opperde, dat het hormonaal zou kunnen zijn. Dat is heel goed mogelijk.

Het moeilijke vind ik, dat ze niet aanwijsbaar ziek is en ik ben daar extra gevoelig op, want ik heb persoonlijk ervaren, dat mensen mij daarom niet serieus namen. Rick is bang, dat Saskia dat weet en er gebruik van maakt, maar ik zie haar ook echt leuke dingen niet doen, omdat ze zich niet lekker voelt. Pfff, soms vind ik het ouderschap maar ingewikkeld!

Na mijn Wii Sports Active intensieve uur sporten belt Claudia of ik met de honden naar het hondenpark wil gaan. Helaas, ik verwacht Laura, de massage therapiste, en moet nog boodschappen doen voor het avondeten. Gauw, gauw ren ik door de Safeway en gebruik de self checkout.

Safeway heeft die heel hinderlijk opgezet. Bij andere supermarkten worden de dingen op de lopende band gewogen en kun je ze gewoon in je eigen tas stoppen. Bij Safeway moet je de spullen in een van hun plastic tassen stoppen of "skip bagging" kiezen.

Als je dat laatste vier keer heb gekozen, moet een medewerker het goedkeuren. Ik heb dertien dingen, dus heb drie keer hulp nodig. Gelukkig is er net een mechanicien, die gewoon naast me blijft staan en iedere keer de code intypt. Hij kan het niet nalaten een opmerking te maken over mijn grote tas (de "Delfts blauwe" uit Nederland). Die is echt een goede conversatiestarter!

En dan begint het wachten. Op de middelbare school las ik het toneelstuk van Samuel Beckett "Waiting for Godot". Dat heeft indruk gemaakt, ondanks het feit, dat het doodsaai was. Twee mensen, die op Godot wachtten, die nooit kwam.

Hoe zij zich gevoeld moeten hebben, begrijp ik wel. Ik ben namelijk "Waiting for Laura", die maar niet opdaagt. Ik heb de massage afspraak op de kalender geschreven, dus ik weet zeker, dat ik het niet verkeerd heb. Ik laat een berichtje achter op haar mobieltje, die ze niet opneemt. En ik wacht, en wacht, en wacht nog even. Intussen voel ik me compleet nutteloos, want ik kan niets productiefs beginnen, omdat Laura ieder moment kan komen.

Om twee uur arriveert de tapijtreinigingsservice wel keurig op tijd. Ik geef de hoop, dat ik vandaag een massage kan krijgen, op. De "kabouter", zoals Rick de man, die onze tapijten schoonmaakt, liefhebbend noemt (hij is heel klein en ontzettend aardig), doet zijn best op de vele vlekken, die vooral de katten hebben gemaakt. Een van hen plast in de basement op het tapijt (volgens mij Meike, het vrouwtje), heel vervelend en onmogelijk te voorkomen.

Als er iets is, dat ik anders had gewild aan dit huis, is het de hoeveelheid vast tapijt. Ik wilde veel meer parket, maar Rick is gehecht aan tapijt en die won het "gevecht". Alleen in de foyer en keuken hebben we hout, verder overal tapijt. Ik heb er een grondige hekel aan gekregen! Vooral met huisdieren vind het een ramp. Nieuwere huizen hebben veel meer houten vloeren, daar kan ik echt jaloers op zijn.

Intussen heb ik nog niets van Laura gehoord, dus neem maar aan, dat die vanmiddag niet meer komt. Terwijl ik wacht, tot de tapijtmeneer klaar is, ben ik voor de zoveelste keer dankbaar voor het internet. Ik begin gewoon alvast aan mijn Sint- en Kerstinkopen. Of althans, de voorbereidingen daartoe. Sinterklaas, vooral, komt opeens zo dichtbij! Ook zoek ik een cadeau uit voor mijn zwager in Massachusetts, die dezelfde verjaardag heeft, als Rick, ThinkGeek heeft zoveel leuke dingen!

Rick komt vroeg thuis om de rest van Saskia's bed in elkaar te zetten. We smullen van de ontzettend simpele crockpotmaaltijd. Vier ingredienten en het is zo lekker. Ik heb het recept al eerder geplaatst, maar hier is het nog een keer:
1 pond kipfilet in centimeter stukken gesneden
2 blikken (Am. maat 14,5 oz) tomaten, in stukjes gesneden (met jalapenos, maar zonder kan ook)
1 blik Cheddar kaassoep (geen idee, of je dat in Nederland kunt krijgen)
1 12 oz zakje bevroren mais

Doe alles bij elkaar in de crockpot. Kook 4-5 uur op laag of 2-3 uur op hoog. Serveer met geraspte cheddar en tortilla chips.

Saskia en ik kijken samen tv. Eerst de America's Next Top Model finale, geen van beiden zijn we het eens met de winnares. Daarna Glee, volgens mij de meest populaire nieuwe tv serie dit jaar, als ik het zo overal lees. Het is ook een erg leuke show met een groot "Fame" gevoel erbij.

dinsdag, november 17, 2009

Voorbereidingen

Eigenwijs noemt Rick mij, want hij had al voorspeld, dat het vele rijden in zo'n korte tijd me een terugslag zou geven. Eerlijk gezegd was ik van tevoren ook wat bezorgd, dat ik het niet zou kunnen volbrengen, want niemand, die dan het rijden van me had kunnen overnemen. Ik ben dus wel blij, dat ik heb bewezen het wel te kunnen, al protesteerden mijn spieren in alle talen.

Toch heb ik dat er graag voor over om zo Christine en Katja te zien en nog interessante nieuwe dingen te bezoeken. Zoals Nietsche zei: "Was mich nicht umbringt, macht mich stärker." (wat me niet doodt, maakt me sterker) Maar ik moet toegeven, dat ik vanochtend enorme moeite heb met opstaan! Als mijn zus om kwart over acht belt, hijs ik mezelf eindelijk uit bed.

Het is prachtig herfstweer, niet zo warm, als de afgelopen paar dagen, maar wel lekker zonnig. Na de weinige beweging van de laatste paar dagen wil ik er vanochtend even goed tegenaan gaan. Ik neem Cosmo aan zijn nieuwe gezellig rode gentle leader mee.

Heuvel op, heuvel af lopen we. Zo snel ik kan wandel ik de heuvels op en zo hard als ik kan ren ik naar beneden. Cosmo vindt het allemaal prima. We lopen een cirkel door onze vroegere buurt naar het W&OD pad en dan terug. Bij elkaar iets meer dan tien kilometer in een uur en een kwartier. De pijnen zijn minder en ik heb weer wat energie. Voor mij werkt sporten duidelijk therapeutisch.

Met Karin heb ik voor de lunch afgesproken bij Maple Ave restaurant. Veel verdienen ze niet aan ons vandaag, want we bestellen allebei de appelsalade met walnoten, krenten en blue cheese voor $6. Dat is genoeg voor ons, want we krijgen een flinke bak met salade.

Zou dit restaurant het gaan overleven? Dat blijft de vraag, die iedereen, die ik spreek, stelt. Het eten is lekker, maar het is zo klein en met zulke prijzen lijkt het me nauwelijks rendabel om lunch te serveren. Ik hoop wel, dat ze het gaan halen, want ze hebben een origineel menu en het is nog geen vijf minuten rijden van ons huis.

Het is fijn weer bij te kletsen met Karin. Zij is in de tussentijd naar Nederland geweest en we hebben natuurlijk alle twee drie tieners, die ons flink bezighouden. Na het eten rijden we in Karins van naar Oak Marr. Daar slaan we, voor het eerst in maanden, weer eens een mandje golfballen het veld in. Ik moet zeggen, ik bak er niets meer van! Maar leuk is het wel en met dit lekkere weer heerlijk om buiten bezig te zijn.

Karin zet mij weer bij mijn van af en ik rijd naar Party City. Rick wordt eind deze week 50 en daarvoor bereiden we een groot feest voor. Er zal bbq zijn en een heuse bar. Maar we verzorgen zelf de versieringen, bordjes, etc. Party City heeft allerlei dingen speciaal voor een vijftigste verjaardag, dus ik sla ruim in.

Moeilijk vind ik het inschatten van hoeveelheden altijd. We hebben de gasten via een Evite uitgenodigd, dus je zou denken, dat twee klikjes met de muis heel makkelijk zou zijn om te laten weten of je wel of niet komt. Vroeger moest je daarvoor een kaartje invullen, envelop likken, postzegel plakken en naar de brievenbus. Kennelijk is zelfs een paar muisklikken teveel, want ongeveer de helft van de genodigden heeft nog niet gereageerd.

De volgende stop is Gamestop. Rick heeft zijn grote cadeau al gekregen, de tv in ons theatertje, maar het is ook zo saai om dan op de dag zelf niets te geven. Ik ben dus op zoek naar wat kleinere cadeautjes en heb ook al een idee voor een soort van Abraham, om die Nederlandse traditie in ere te houden. Met een Wii spelletje voor Rick en de nieuwe Sims voor Saskia (daar spaart ze telkens voor) ga ik naar huis.

Dan is mijn energie op. Gelukkig heb ik vanochtend de ingredienten voor taco soep in de crockpot gegooid. Dat hebben we al een tijdje niet gegeten en het gaat er goed in. Zelfs Kai, die eigenlijk niet van bonen houdt, eet met smaak.

Een van de series, die ik leuk vind om te volgen, is Andrew Zimmern's Bizarre Foods op het Travel Channel. Recentelijk reist hij door de VS voor ongewone gerechten. Vanavond is hij in Appalachia, de regio, waar ik dit weekend doorheen reed. Daar eet hij o.a. eekhoorn. Dat lijkt mij ook zo leuk om eens te doen, zo'n culinaire reis. Maar of ik eekhoornhersens durf te eten, zoals Andrew, daar ben ik niet zo zeker van!