Feest en familiebezoek

Vrijdag

Gisteravond gingen we laat slapen na het kijken van alle foto's en filmpjes. Tot mijn verbazing schrik ik om zes uur wakker van het dichtslaan van een van de keukenkastjes. Dat kan nog geen kind zijn, dus moet Ricks vader al zo vroeg op zijn! Met een jet lag van zeven uur voelt het voor hem natuurlijk al vroeg in de middag.

Kai staat op om kwart over zes en gaat gewoon onder de douche. Ik draai me nog eens om, maar denk, dat de scholen dan wel op tijd zullen beginnen, want we hebben Kai gisteravond nog op het hart gedrukt om de Fairfax County Public Schools website bij het opstaan te bekijken.

Rick staat op om zijn vader gezelschap te houden en even later hoor ik hem tegen Saskia praten. Die juicht, dus ik vraag, wat er is. Er ligt toch zo'n vijf centimeter sneeuw en de scholen hebben een twee uur verlate start.

Vooral mensen, die het sneeuwerige weer in het noorden van dit land gewend zijn, maken daar altijd grapjes over. Maar ten eerste wordt hier nauwelijks geld opzij gezet voor strooien en/of sneeuwruimen en ten tweede is het enorm heuvelachtig, wat gevaarlijke glijpartijen tot gevolg kan hebben. Zelfs Ricks vader, die toch uit sneeuwerig West-Michigan komt, is hier voorzichtig, want hij weet hoe onbetrouwbaar de wegen kunnen zijn.

Mede daarom besluit mijn schoonvader al om zeven uur te vertrekken voor zijn lange rit naar huis. Wij weten niet beter, dan dat hij onderweg ergens zal overnachten, maar horen pas laat in de avond van hem. Hij heeft de hele 1400 km in een keer gereden! Die wilde echt graag naar huis!

Nadat we allemaal afscheid hebben genomen van Grandpa gaan Saskia en ik nog even terug naar bed. Katja heeft ook last van jet lag en is klaar wakker, hoogst ongewoon voor haar, zo vroeg. Kai heeft al gedoucht en Rick gaat X-Box met hem spelen (krijg je hem volgens mij ieder uur van de dag enthousiast voor). Tot mijn verbazing slaap ik ook echt nog een beetje, ondanks het achtergrond geluid van sneeuwruimende buren.

Door de late start van de scholen is de core training klas van vandaag afgelast. In plaats daarvan doe ik een Sports Active More Workouts routine. Met alweer een witte wereld buiten is de setting van een tropisch eiland zeer welkom! Wat zou ik nu graag dat witte strand en turquoise water zien en dan vooral de warmte, die dat ook brengt!

Rick heeft vandaag vrij genomen om meer tijd met Katja te kunnen doorbrengen. Hij moet volgende week namelijk op reis. Daarom wil hij graag met zijn drieen gaan lunchen. We zoeken een gezellig en vooral warm restaurant met dit koude weer. Rick kiest Mon Ami Gabi in Reston.

We vinden een parkeerplaats, maar Katja en ik kunnen er niet uit, want aan onze kant is er een van de inmiddels ijsbergen van sneeuw. We rennen praktisch naar het restaurant, zo koud is de harde wind. Het restaurant is, zoals Rick had gehoopt, lekker warm en gezellig.

Door het koude weer hebben we allemaal zin in soep. Er staan er drie op het menu: uiensoep (natuurlijk in een Frans restaurant), champignonsoep en prei- en aardappelsoep. We kunnen ook een "sampler" kiezen met minikopjes van alle drie. Dat laatste doen we alle drie.


De uiensoep op de foto is groter, dan in werkelijkheid

Verder neem ik de mosselen, die werkelijk de grootste zijn, die ik hier in de VS heb gezien! De anderen nemen sandwiches, die er ook erg lekker uitzien.

Thuis probeer ik vooral te rusten, want dit weer is funest voor mij. Ik kan niet met woorden beschrijven, hoe verschrikkelijk ik het vind! Ik voel me schuldig, want vandaag lukt het me niet echt aan mijn goede voornemen, dat de winter me niet zo down zal krijgen, te voldoen. Ik voel me huilerig door de pijn en erg vermoeid. Dat, terwijl de lunch toch erg gezellig was en we vanavond een leuk feest in het vooruitzicht hebben. Om daarvan te genieten dwing ik mezelf helemaal te ontspannen.

Saskia neemt Delaney mee naar huis. Niet bepaald het kind, dat "ontspanning" op haar voorhoofd heeft geschreven, al vind ik het een van haar leukste vriendinnetjes. De dames staan erop op de trampoline te gaan. Van mij moet die eerst sneeuwvrij gemaakt, dus nemen ze een bezem mee. Voor de trampoline schoon is, zijn ze al binnen, blauwbekkend (geen wonder, want met alleen sokken aan zijn je voeten al meteen bevroren op zo'n trampoline, natuurlijk).


Het ontspannen lukt me zo goed, dat ik, als het tijd wordt mijn galakleding aan te doen, bijna ingekakt ben. Uit moeten mijn lekker warme Noorse trui en spijkerbroek.

Jaloers zie ik toe, hoe Rick een lekker warme tuxedo aandoet. Ik doe een soort spinneweb van een panty aan met daarover een niet veel dikkere gala broek met valse diamanten aan weerszijden. Daarop een mouwloos (!) zilver en zwart topje en ik ben "aangekleed". Om van mijn mooie, maar zeer oncomfortabele schoenen nog niet eens te spreken. Waarom moeten vrouwen, om mooi te zijn, toch zo schaars gekleed gaan? Terwijl het voor mannen het omgekeerde is.


Al een paar jaar neemt het Microsoft "holiday" feest begin januari plaats. Iedereen vindt dat fijn, de feestdagen zijn druk genoeg en dan is er nog iets om naar uit te kijken naderhand. Ernaar uitkijken is zeker passend, want de feesten zijn ieder jaar weer extravagant.

Dit jaar wordt het in het Strathmore Music Center in Maryland gehouden. We geven onze auto aan de valet parkeerders en lopen dan rillend door de tunnel naar binnen.

Al gauw vinden we Doug en Scarlett, die mij gisteren via Facebook vroeg, wat ik zou dragen. Zij hebben al uitgevonden, dat er sushi zal worden geserveerd op de tafel het dichtst bij ons. We blijven daar wat hangen en inderdaad komt er een prachtige sushi "brug" met de lekkerste dingen! Ik ben de eerste, die ervan kan opscheppen! Later staat er een enorme rij, maar wij hebben gesmuld.


De mannen halen hamburgers, maar daar zijn Scarlett en ik niet in geinteresseerd. Boven is een Italiaans buffetje, waar we rauwe ham, verschillende groentes en wat mozzarella nemen. Dan hebben wij genoeg gegeten.

Er speelt een heel goede band en Rick en Doug gaan dansen. Ik word regelmatig gevraagd, maar gooi mijn onwil op mijn schoenen, die ook echt martelwerktuigen zijn. In werkelijkheid heb ik gewoon teveel pijn. Op andere feestjes dans ik graag, maar vanavond niet. Scarlett danst ook niet. Zij heeft soortgelijke lichamelijke problemen.

Als het tijd wordt voor het dessert vinden we lekkere profiterolles en canelloni. Dan zie ik ook het andere groepje van Ricks werk, dat ik ken. We kletsen gezellig bij, maar tegen elven kan ik echt niet meer. Rick vindt het prima om naar huis te gaan, gelukkig. Hij heeft met iedereen, die belangrijk is, gesproken. Doug en Scarlett vertrekken tegelijkertijd met ons.

Onderweg bespreken we, dat we dit een van de leukste feesten vonden. Vooral de bediening was heel erg goed! Helaas komen we om middernacht (!) nog in de file te staan op de Beltway. Op het moment worden vooral de gaten, die door het vriezen en dooien in het wegdek zijn ontstaan, gedicht.

Tegen enen zijn we thuis. Tot mijn verbazing is Saskia nog wakker, maar de andere kinderen, inclusief Delaney, slapen. Rick en ik gaan meteen plat, natuurlijk! Het was een superfeest, zoals altijd! Of eigenlijk, dit was van alle feesten het beste en dat zegt wat!

Zaterdag

Om kwart over negen gaat de telefoon, maar ik laat hem gaan, want ik ben nog niet klaar om te praten. Niet veel later hoor ik Saskia en Delaney op, dus is het ook tijd voor ons om op te staan.

Op het antwoordapparaat staat een berichtje van Mary Ellen, zij wil gaan lopen. Met dit ijzige weer en nog ijzigere wind is dat precies, wat ik nodig heb: een vriendin, die me ertoe dwingt naar buiten te gaan. Ik maak gauw een paar eieren in de magnetron en ben dan klaar om te gaan.

Het blijkt een stuk kouder, dan gedacht. Ik ben warm genoeg gekleed, maar Mary Ellen gaat terug naar huis om haar skijack aan te doen. Het is werkelijk onaangenaam, met harde wind, dus we lopen niet de voorgenomen 5 kilometer. Na een half uur houden we het voor gezien.

Na de lunch komt mijn zus op bezoek met haar jongste van bijna twee. Sasha is onderweg in slaap gevallen en blijft lekker in haar autostoeltje slapen. Rick is buiten bezig de lichtjes op te ruimen, dus houdt een oogje op haar. Wij kletsen gezellig bij.

Na een paar uur wordt Sasha (ik blijf Saskia typen!) wakker en warmt al gauw op. Ze lacht met Saskia, vindt Cosmo een heel leuk iets en is een goedlachse peuter. Wat zou ik graag willen, dat dit gezin dichterbij woonde! Die lekkere knuffeltjes, de twee anderen zijn nog in Massachusetts, maar natuurlijk ook mijn lieve zus en haar man. De afstand blijft moeilijk.


Tegen vijven nemen ze weer afscheid en gaat Saskia twee deuren verderop oppassen. Kai en Katja zijn thuis en Rick stelt voor samen ergens te gaan eten. Ik krijg het gevoel, dat hij ook door begint te hebben, dat zulke avonden, met de twee oudsten hier, zeldzaam zullen zijn. De keuze valt op Chef Geoff's, waar we nog de laatste tafel kunnen krijgen.

We delen hummus en pita's (Katja's favoriet, ze heeft er na Egypte nog geen genoeg van!) en mini Beef Wellingtons, die super lekker zijn. Ik bestel als hoofdgerecht soep en een tonijn "napoleon". Alles is even goed bereid en gepresenteerd. Het is alleen koud in het restaurant, iedereen houdt zijn of haar jas aan. Dat vind ik zo vreemd! Je zou denken, dat je dan als management de verwarming hoger zet.

Katja gaat eropuit met Leah (net terug van St. Lucia, ook al zo'n temperatuursschok!) en Raffi. Kai rijdt naar de mall om een film te kijken met vriend Charlie. Rick en ik zijn dus alleen thuis, want Saskia past tot na elven nog op. Tijd voor spelletjes, dus, ik verdwijn nu naar de basement!