Genieten van het landschap

Om tien over zes word ik, na alweer een rusteloze nacht, wakker. Pat ligt nog rustig te slapen, terwijl zij van plan was weer de zonsopgang mee te maken. Ik vraag haar, voor de zekerheid, of ze nog wil gaan. Dat blijkt het geval, om de een of andere reden is de wekker van haar telefoon niet afgegaan. Ik ben blij, dat ik haar gewekt heb, want ik dacht, dat ze expres doorsliep.

Pat vertrekt en ik probeer nog wat broodnodige slaap te krijgen. Dat lukt buitengewoon goed, ik droom van prachtige tulpenvelden in februari, waar witte puma's in ronddartelen. Ja, echt. Waarschijnlijk geinspireerd door de film Avatar, al heb ik nooit zelfmoordneigingen gehad na het zien daarvan.

Om kwart over acht sta ik op en open de gordijnen. Het weer ziet er nog net zo somber en mistig uit, als gisterochtend. Beneden eet ik gauw wat Raisin Bran, een van de twee cereals (de andere is Frosted Flakes, nog erger). Eigenlijk wilde ik een wafel maken, maar het ijzer is in gebruik en ik heb geen zin te wachten. Na een kop koffie achterover te hebben geslagen (er is niets aantrekkelijks aan dit ontbijt, inclusief de omgeving), loop ik het sportkamertje binnen.

Al kijkend naar Haiti reportages werk ik een half uur af op de elliptische machine. Onvoorstelbaar, dat er na zes dagen nog steeds mensen levend onder het puin worden gevonden. Hartverscheurend is het de wanhoop van de families van vier Amerikaanse studentes, die nog niet zijn gevonden, te horen. Een militair vliegtuig vol Haitiaanse weesjes landt op Pittsburgh Airport. Er wordt verteld, dat een groot aantal andere kinderen uit datzelfde weeshuis naar Nederland gaan. Met een grote brok in mijn keel kijk ik ernaar.

Terug in de kamer is Pat er al. Ze zou pas om tien uur terugzijn, maar het weer is gewoon niet goed voor fotografie. Dat blijkt ook wel uit mijn foto's. Ik heb er heel wat genomen, maar maar 25 vind ik de moeite van het bewaren waard. Daarvan zijn er nog een stel, die ik slechts behoud voor de herinnering, niet, omdat het zulke mooie foto's zijn.

We pakken in en checken uit. Ondanks het weer, wat gistermiddag gelukkig wel redelijk was, hebben we toch genoten van dit uitje samen. Hoe bijzonder, om er zo, op het laatste moment met een vriendin op uit te kunnen trekken! Het hebben van goede vriendinnen is relatief nieuw voor mij, dus ik geniet er met volle teugen van.

Omdat we de hele dag de tijd hebben om naar huis te rijden, wil Pat onderweg ook nog stoppen om te fotograferen. Om te beginnen heb ik gelezen over een opvangplaats van gewonde roofvogels in het Rocky Gap State Park.

Het regent en hagelt de hele weg, maar net als we bij het park aankomen, wordt het droog. Afgaand op alle advertenties, stellen we ons heel wat van deze voliere voor. Het blijkt echter om een klein houten gebouwtje te gaan, waar niemand aanwezig is en wij de vogels door dicht gaas kunnen gadeslaan.

Onze hoop om mooie foto's te nemen vervliegt meteen. Toch zijn de zeven vogels interessant om te zien. Er zijn vier verschillende uilensoorten, een gier en twee roodstaart haviken, na de bald eagles mijn favoriete roofvogels hier. Allemaal kijken ze ons doordringend aan.

Deze dieren zijn langs de snelweg gewond geraakt en we lezen, dat het bijvoorbeeld funest is om appelklokhuizen of bananenschillen uit de auto te gooien. De vogels willen die eten en worden dan aangereden. Ik moet toegeven dat weleens te doen, omdat het organisch materiaal is. Weer wat geleerd! De rest van de rit naar huis zien we een uil en ettelijke haviken in de bomen langs de weg. Die ontgingen ons voorheen altijd.

Aan de andere kant van de bergen zien we veelbelovend oranje licht. Zou het de zon kunnen zijn? Eerst hebben we zin in lunch en komen aan het einde van de I-68 in Hancock aan. Hier is de staat Maryland letterlijk op zijn smalst, slechts ongeveer 3 kilometer breed.

Er is een leuk oud centrumpje, maar zo te zien maar een restaurant (en bakkerij), Weaver's. We parkeren en lopen zonder verwachtingen naar binnen, want het ziet er niet zo gezellig uit. We worden aangenaam verrast!

Binnen is het warm en gezellig. Het menu is uitgebreider, dan de taarten en koekjes, die de bakkerij verkoopt (gelukkig!). We zijn in Maryland, dus er moet iets krabbigs gegeten worden. Er staat een crab met groentesoep op het menu, dus daar nemen we allebei een kop van.

Daarbij neem ik een tosti met provolone en Pat een met Amerikaanse kaas (de ergste kaas, die er bestaat, als je het mij vraagt). Het bruine brood is hier gebakken en daar ben ik heel verrast over, dat smaakt namelijk werkelijk heerlijk!

We zetten onze tocht voort en bij Frederick, Maryland, komt eindelijk de zon door! Gisteren vertelde Rick mij, dat het in ons gebied schitterend lenteweer was, niet voor te stellen, waar wij waren! De temperatuur loopt nu ook lekker op.

Omdat Pat natuur wil zien, stel ik voor route 15 te nemen, in plaats van de interstates. Ik ken die weg en weet een leuk landerig weggetje vlakbij Leesburg.

Daar zien we paarden in de wei bij de typische rode schuren. We stoppen bij de alpaca boerderij, maar de alpaca's staan te ver weg. Ze kijken wel naar ons, maar noch onze rode jassen of ons vriendelijk geroep geeft verder een reactie.

Wij rijden verder naar de boerderij met emu's. Die lopen klokkend langs het hek, een geluid, dat Pat nog nooit heeft gehoord. Behalve de emu's loopt er ook een kudde geiten. Er zijn een paar babygeitjes bij, die heen en weer buitelen. Ik weet nu, waar de term "bokkensprongen" vandaan komt, zo schattig!!

Even later zien we een stel koeien vlak langs de weg. Die zijn net zo nieuwsgierig naar ons, als wij naar hen. Hoe lief ik ook "kom" roep, ze komen niet dichterbij. Pat ligt dubbel, als een van de koeien naar mij begint te loeien. Koeien doen me nostalgisch voelen. Wij woonden midden tussen de boerderijen vroeger en als ik laat terugfietste lagen de koeien al te slapen.

We rijden wat verder en zien dan een afslag voor het Ball's Bluff Battlefield. In dit bos aan de rand van de Potomac rivier heeft een belangrijke Burgeroorlog veldslag plaatsgevonden. We lopen naar het kleine kerkhofje met 25 graven van onbekende Union (Noordelijke) soldaten. Onderweg staan allerlei borden, die over de veldslag, die de Noordelijken verloren, vertellen.

De "Bluff" is een stijle klif, aan de rand ervan kijken we over de Potomac naar Maryland. Het is hier zo stil en vredig, moeilijk voor te stellen, dat het hier 149 jaar geleden krioelde van de soldaten.

Met moeite nemen we (vooral ik) weer afscheid van het landelijke en rijden terug naar de voorsteden van Washington. Saskia en haar vrienden en vriendinnen basketballen in de cul de sac, als we aan komen rijden. Ze komt meteen op mij af om me een flinke knuffel te geven.

Het is werkelijk lenteachtig weer. Rick heeft Cosmo vandaag in de achtertuin gelaten en die zit onder de modder. Ik laat hem me even begroeten, maar hij moet afgespoeld worden, voor hij naar binnen kan. De dooi van de afgelopen dagen heeft de tuin in een modderbad veranderd. Met Cosmo's lange haar blijft dat allemaal aan hem hangen!

Gauw pak ik uit en dan is Rick ook alweer thuis. Hij heeft onderweg al eten besteld van Mr. Fastman. Hij weet, wat ik lekker vind, en ik smul inderdaad van de biefstukkabob. We eten met zijn viertjes, terwijl we onze ervaringen van de afgelopen dagen delen.

Zo heeft Saskia gisteren voor een project voor "home ec" het avondeten gekookt. Ze maakte spaghetti met helemaal zelfgemaakte saus, salade en knoflookbrood. Kai en Rick gaven het "two thumbs up". Hopelijk krijg ik ook nog eens de gelegenheid haar kookkunsten te proeven.

De foto's van de afgelopen paar dagen staan hier.