Great Falls maar weer eens

De afloop van het muisjesverhaal is, dat hij in een kooitje bij ons heeft overnacht. Vanochtend heeft Rick hem naar het bos gebracht en daar losgelaten, hopelijk ver genoeg van muizende katten. Ik dacht een teleurgestelde blik bij onze katten te bespeuren, dit diertje was tenslotte erg leuk vertier voor ze gisteravond! Gelukkig overleefde het de nacht, anders hadden we een erg verdrietige Saskia gehad, vrees ik.

Vandaag moet ik van mezelf een half uur op de stairmaster. Ik beloof Cosmo, die al vol verwachting naar de deur loopt, dat ik daarna met hem zal gaan wandelen. Hoeveel hij verstaat, weet ik niet, maar hij gaat geduldig op zijn plaats liggen.

Doordat ik helemaal in mijn boek ben, gaat het halve uur zo voorbij! Ik wil eigenlijk niet ophouden met lezen en overweeg er nog een half uur bij te doen. Maar de zon schijnt zo mooi, dat ik mezelf dwing mijn boek te sluiten en naar buiten te gaan.

Cosmo laat zich gewillig in zijn autoharnas hijsen. Dat harnas is een beetje een gedoe, dus ik was lui geworden en gebruikte het alleen voor de echt lange ritten. Tijdens de rijbewijsceremonie vorige week realiseerde ik me, hoe gevaarlijk het voor ons beiden is om Cosmo los in de auto te hebben, dus ga het van nu af aan bij elke rit gebruiken.

De rit naar Great Falls is, zoals gewoonlijk, prachtig. Ik vergaap me aan de prachtige huizen, al zijn ze me veel te afgelegen. De Park Ranger bij de ingang herkent me en wuift me, zonder vertoon van mijn pas, door.

Het heeft de laatste tijd flink geregend en gesneeuwd, dus ik verwacht hoog water. Als ik de van parkeer, zie ik het water door de bomen heen al razen. Dat heb ik nog niet eerder gezien! Het is ook goed te horen.

Bij het eerste uitkijkpunt zie ik, dat het water tot op een paar meter van het platform komt. Natuurlijk heeft het water in het verleden (veel) hoger gestaan, getuige de paal met recordvloedstanden, maar zo hoog heb ik het zelf nog nooit gezien.


Filmpje vanaf het eerste uitkijkpunt

Er is dan ook geen sprake meer van watervallen, maar van een bruine kolkende watermassa. De kracht van de rivier is enorm indrukwekkend! Door de stand van de zon zijn er op bepaalde plekken ook regenbogen te zien in het water. Zoals altijd is het weer genieten hier en ik neem, tot Cosmo's ongenoegen, ruim de tijd het in me op te nemen.


Dan besluit ik richting het adelaarsnest en de dam te lopen. Na een stukje hangt er een rood lint met "danger do not cross". Dat doe ik ook maar niet, want het pad erachter ligt diep onder water. Gelukkig kunnen we verder lopen over de parkeerplaatsen, het bos langs de weg is helemaal overstroomd.


Aan het einde van de asfaltweg hangen weer twee "caution" linten, maar het pad is droog, dus ik buk en loop eronder door. Net voor de dam wordt ons de weg afgesneden door kolkend water, dus moeten we noodgedwongen terug. Wat een natuurgeweld, allemaal!

Een groepje bluebirds vliegt af en aan en eentje is er zo vriendelijk even te blijven poseren. Na een uurtje ben ik met een zeer modderige Cosmo (hij staat erop regelmatig in de bladeren te rollen) weer terug bij de van. Gelukkig heb ik een doek mee om hem wat schoon te wrijven.


Op de terugweg stop ik bij Whole Foods. Onze GoodBelly's zijn weer op. Ze hebben van alles te proeven en ik doe er mijn lunch mee, lekker goedkoop.

Als Saskia uit school komt is het tijd voor haar nu tweewekelijkse chiropractor bezoek. Ze is gelukkig vrijwel meteen aan de beurt, dus ik wacht even in de wachtkamer.

Linda, de receptioniste, biedt me thee aan. Nu schreef ik al eerder, dat de keuze aan soorten thee hier erg is verruimd de afgelopen jaren. Wat ze hier echter hebben liggen is wel erg alternatief! De vreemdste kruidentheekeuzes liggen er. Ik kies maar de geroosterde paardenbloembladthee, die komt me nog het bekendst voor. Het smaakt werkelijk verschrikkelijk! Voor de beleefdheid drink ik ervan, maar ik houd er een bittere nasmaak van over. Geef mij maar "gewoon" groene, witte of zwarte thee!

Op de terugweg naar huis hoor ik op de radio, dat het lichaam van Morgan Harrington is aangetroffen op het grondgebied van een boerderij.

Morgan was een twintigjarige studente bij Virginia Tech en al maanden vermist, nadat ze naar een concert van Metallica in Charlottesville was geweest. Een boer vond haar gisteren tijdens zijn werk. Afschuwelijk en eng vind ik het. Katja is er ook erg van ontdaan, ook omdat veel mensen vinden, dat Morgan en zij op elkaar lijken. Katja zal vrijdag alleen door West-Virginia naar ons toe komen rijden en ik heb haar op het hart gedrukt vooral heel voorzichtig te zijn.

Vanavond ga ik naar de wijnbar hier in Vienna met een stel andere Nederlandse vrouwen, die hier in de buurt wonen. Het is weer een ander groepje, dan het maandelijkse groepje, alleen Karin zal daarvan ook komen. Ik heb er zin in en het is lekker dichtbij!



Deze ondeugende foto's van Cosmo wilde ik jullie niet onthouden. Hij ligt op de bank in de woonkamer en weet heel goed, dat dat helemaal niet mag! Ik kon het niet laten eerst een paar foto's te nemen, voor ik hem eraf joeg.



De rest van de Great Falls foto's staat hier.