Weer veilig thuis

Midden in de nacht maakt Saskia me wakker. Ze heeft weer zo'n erge hoofdpijn. Het is voor het eerst in lange tijd, dat ze daar 's nachts last van heeft. De dokter heeft haar opgedragen een hoofdpijndagboek bij te houden, maar in de Kerstvakantie heeft ze geen hoofdpijn gehad. Na Advil en te zijn ingesmeerd met Mineral Ice, gaat ze proberen verder te slapen.

Gelukkig heeft het allemaal geholpen, want we willen niet weer in het patroon van iedere donderdag ziek melden vervallen. Saskia is een beetje misselijk bij het opstaan, maar een bak Cheerios verhelpt dat en ze vertrekt op tijd naar school.

Al bibberend begeef ik me op weg naar de fitness. De donderdagklas was, toen ik lid werd, een Pilates klas. Erg saai vond ik het, maar ja, met kletsen ging de tijd toch wel snel. Al gauw bleek, dat ik niet de enige was, die het saai vond, en deden we de helft van de tijd gewichten en de andere helft Pilates. Met het nieuwe jaar heeft Sharon het rooster ook meteen veranderd en er een interval klas van gemaakt.

Dat zullen we weten! We moeten een step neerleggen. Ik doe er nog enthousiast twee blokken onder ook, ik moet nu toch eens leren het mezelf nooit zwaarder te maken, dan de aerobics instructrice! Daarbij gewichten en een medicine ball (bal van, in mijn geval, 2 kg) en dan beginnen we.

Wauw, na een uur heb ik echt het gevoel flink bezig te zijn geweest! Volgende keer doe ik maar een blok onder de step, twee was te moeilijk. Wat een verbetering is deze training! Ik heb, als ik dan moet bewegen, ook graag, dat ik echt wat calorieen verbrand en dat gebeurde vandaag zeker!

Thuis lijn ik Cosmo aan voor zijn wandeling. Volgens het weerbericht zou het minder waaien en in de "upper 30's" worden (rond de 3 graden). Mijn Weatherbug zegt echter, dat het -2 is en toch nog flink waait. Ik kleed me dus dik aan, maar mijn gezicht wordt toch nog zo koud, dat ik er hoofdpijn van krijg, bah!

Morgenavond hebben we het Kerstfeest van Ricks werk en laten er uitgerekend nu twee van mijn nagels afbreken! Gelukkig maakt Thu ze weer helemaal netjes en lakt de rest van mijn nagels opnieuw. Nu kan ik met nette handen naar het feest.

In hetzelfde winkelcentrum ga ik naar Microcenter. Ik ben al jaren een Paint Shop Pro gebruikster, maar sinds ik Windows 7 heb, duurt het minstens een minuut om een foto op te slaan met dat programma. Ik heb al uren aan de telefoon doorgebracht met Corel, maar er lijkt geen oplossing voor. Met alle foto's, die ik te bewerken heb, is dat enorm frustrerend.

Pat heeft Photoshop Elements en dat heb ik bij haar eens gebruikt. Daarmee kun je ongeveer dezelfde dingen doen, als met Paint Shop Pro en ik vond het makkelijker uit te vogelen.

Gisteren kreeg ik van Rick, na mijn zoveelste klaagzang over hoe lang het duurt met foto's, eindelijk het groene licht om Photoshop Elements aan te schaffen. Microcenter heeft het programma gebundeld met Premiere, Adobe's videoprogramma. Dat heb ik eigenlijk niet nodig, maar ach, wie weet komt het nog eens van pas.

Nu ik hier toch ben kan ik het niet helpen mezelf op de Vietnamese vissoep te trakteren van Pho Thang Long. Met dit koude weer is die helemaal lekker! Het restaurant zit, zoals altijd, helemaal vol. Het is, wat we hier noemen, een "Hole in the wall", zonder enige atmosfeer, maar hun eten is bijzonder goed.

Thuis begin ik meteen met de installatie van Photoshop Elements. Ik hoop er wat mee te kunnen spelen, maar het duurt heel lang. Laura komt voor een massage en doet weer heel goed haar best op mijn rug, au!

Saskia heeft een chiropractor afspraak om kwart over vier, maar Laura was weer laat, dus ik lig nog op de massagetafel. Gelukkig kan Kai haar meenemen. Dat ga ik volgend jaar weer missen, zo'n rijdende tiener!

Rick komt vroeg thuis en maakt zijn befaamde omeletten. Hij is daar echt een meester in. Hij maakt een heel dunne "pannenkoek" omelet en daarin gaan ham, kaas, champignons, paprika, ui en salsa. Het smaakt allemaal weer super lekker.

Terwijl we aan het afwassen zijn, belt Katja op, dat ze zijn geland. Ze vindt het maar niets, dat wij nog niet op weg zijn, maar ik heb genoeg ervaring met internationale vluchten en Dulles, dat ik weet, dat het wel even zal duren, voor ze door de douane zijn. Grappig genoeg is Rick bang, dat ze al op ons zullen staan wachten.

Twintig minuten later staan we te wachten bij het internationale gedeelte. Op de monitor zien we, dat er zes vluchten in de douaneruimte zijn. Zoals ik Rick al verteld had, moeten we nog zeker drie kwartier wachten voor we Katja en Ricks vader eindelijk zien komen.

Zij zijn nog allerminst moe, dus we gaan thuis meteen foto's kijken. Dat gaat alleen op de grote tv in de basement en er zijn er veel! Ze hebben het fantastisch gehad, geen ruzie (wat best bijzonder is, gezien de korte lont van mijn schoonvader (zoals hij zelf regelmatig te berde brengt)) en heel veel aanzoeken voor Katja. Ze hadden zelfs stalkers! Zodra de foto's op Facebook staan, zal ik er hier ook een link van neerzetten.

Het sneeuwt nu, maar niet noemenswaardig, dus ik denk, dat Saskia en Kai's wens om tenminste een late start te hebben morgen niet door zal gaan. Mijn schoonvader is van plan al vroeg op weg te gaan terug naar Michigan. Dit is een ervaring, die Katja nooit zal worden afgenomen. Deze zomer is het hopelijk Kai's beurt en Saskia hoopt, dat haar Grandpa over vier jaar nog gezond genoeg zal zijn om met haar op pad te gaan.