Naar Snowshoe, West Virginia

Vannacht heb ik slecht geslapen. Het gebeurde met Morgan speelde de hele tijd door mijn hoofd, vooral, omdat we met Katja hebben afgesproken, dat zij morgen naar Snowshoe, West Virginia, zal rijden om met ons te skien.

Bij gewone weersomstandigheden zou ik me daar niet druk om maken, maar laat er dit weekend nu net een sneeuwstorm aankomen. De bergen van het westen van Virginia en West-Virginia zijn uitgestorven en ik zie de hele nacht Katja alleen ergens langs de weg in het National Forest staan in haar gele kevertje. Bah!

Door het slechte slapen heb ik de puf niet om naar Sharons training te gaan. Ik blijf liever nog even liggen, vooral omdat we een fikse rit voor de boeg hebben, vanmiddag. Ik neem de tijd voor mijn koffie en eieren en tref Katja gelukkig online.

Haar auto heeft ook hard een olieverversing nodig en met het ijskoude vriesweer wil ik, dat ze dat voor ze gaat reizen laat doen. Natuurlijk werpt ze van alles tegen, maar ik maak een afspraak bij een Chevron vlakbij de school voor haar. We kunnen het risico niet lopen met deze extreme weersomstandigheden.

Terwijl ik met Katja aan de telefoon zit, belt Claudia erdoorheen. Ze wil weten, of ik zin heb met Cosmo naar het hondenpark te gaan. Eigenlijk wilde ik eerst gaan sporten, maar bedenk me, dat Cosmo zo zijn energie kwijt kan en ik hem daarna meteen naar de kennel kan brengen.

We treffen Ranger en Claudia al in het park, Cosmo is buiten zichzelf van vreugde. Ik heb hem een tijd van het hondenpark weggehouden en zie meteen weer, waarom. Het is een groot modderbad! De honden rennen er wel lekker op los en Claudia en ik kletsen eindelijk weer eens bij. Er zijn twee andere honden en de vier dieren kunnen het (gelukkig) goed met elkaar vinden.

Na zo'n drie kwartier zijn de honden uitgespeeld en heb ik het koud. We nemen afscheid en ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat Cosmo af te drogen. Toch nog erg modderig komen we bij de kennel aan. Ik betaal dit keer maar voor een bad, want Cosmo is wel erg vies en we hebben al ettelijke gratis baden gekregen.

Cosmo wordt met groot enthousiasme ontvangen en ik weerhoud hem met moeite ervan iedereen met zijn modderpoten te bespringen. Hij is een paar pond gewicht verloren de afgelopen maanden, duidelijk krijgt (en wil hij) in de wintermaanden meer beweging, 's zomers was het hem vaak te warm. Na allerlei instructies voor mijn "hondenbaby" te hebben achtergelaten, geef ik hem nog een laatste knuffel en vertrek dan, wetend, dat hij in goede handen is.

Thuis haal ik mijn boek op en, voor ik me kan bedenken, rijd ik naar Anytime Fitness. Daar doe ik een half uur op de stairmaster. Thuis zie ik, dat Rick heeft gebeld. Saskia had mij niet goed begrepen en gedacht, dat ik haar om tien voor half twaalf, in plaats van tien voor half een zou ophalen. Ik haast me naar haar school, waar ze al een half uur tevergeefs zat te wachten.

Hierdoor heeft Saskia ook haar lunch gemist en ik verga ook. Onderweg stop ik dus gauw bij een Starbucks, waar we lekkere warme panini's bestellen. Daarbij neem ik een grande groene thee om aan mijn streven om elke dag thee te drinken te voldoen. Van een paar dagen geleden heb ik wel geleerd het even te laten afkoelen. Het verbaast me, hoe snel een verhemelte heelt, de enorme blaren zijn alweer weg.

Thuis gaan we hard aan de gang met inpakken. Kai heeft zijn spullen gisteren al klaar gelegd, het doel is om zodra hij uit school komt te vertrekken. Dat lukt aardig en net voor drieen trekken we de deur achter ons dicht.

Het is heerlijk weer, zo'n tien graden en het is moeilijk voor te stellen, dat we de diepvrieskou tegemoet gaan. Snowshoe ligt nota bene ten zuiden van ons, maar is het koudste plekje, dat wij in de omgeving kennen! Maar al rijdend gaat de temperatuur gestaag naar beneden.

In Harrisonburg stoppen we bij een McDonald's voor een snack. Volgens de GPS zouden we hier de bergen in moeten gaan, maar dat negeren we. We rijden zuidelijker op de I-81 en pas in Staunton gaan we van de interstate af. Staunton blijkt een erg leuk oud plaatsje te zijn met mooie Victoriaanse huizen. Jammer, dat het zo ver weg is, ik zou hier graag fotograferen.

Na langs ettelijke koeien- en schapenboerderijen te hebben gereden en een aantal kuddes herten te hebben zien grazen, rijden we de bergen in. Nu bevinden we ons in de nationale bossen, eerst het George Washington National Forest en daarna het Monongahela National Forest. We wanen ons alleen op de wereld. Er woont hier vrijwel niemand en er is geen mobiel bereik. Mijlenlang rijden we door enkel dicht bos en de weg wringt zich in allerlei bochten om de bergen heen.

Met het oog op de voorspelde sneeuw van zaterdag, bepalen Rick en ik, dat we Katja zondag niet via zo'n weg terug zullen laten rijden. Ze zal of tot maandag bij ons moeten blijven, of niet komen. Ik zou geen rustig moment hebben, als ik wist, dat ze op zo'n weg met sneeuw zou rijden!

Op weg naar Snowshoe komen we door welgeteld twee dorpjes! Saskia moet naar de wc, maar daar is, behalve langs de weg, zo'n negentig kilometer lang geen gelegenheid toe. Eindelijk, ook omdat de van dorst heeft en ik de benzinemeter gestaag naar het rood zie gaan, doemt er een benzinestation op.

Saskia en ik lopen erbinnen om van het toilet gebruik te maken. Een man zit in een stoel naar een wazig tv beeld te kijken. Op tv is Archie Bunker in "All in the Family" te zien. Opeens waan ik me zo'n 30 jaar terug in de tijd. Ik schraap mijn keel, want de man lijkt ons niet te hebben horen binnenkomen.

Na een paar keer "hello" gezegd te hebben, schrikt hij op. Hij was in slaap gesukkeld, zegt hij verontschuldigend. Het lijkt me ook niet, dat het hier storm loopt met klanten. Duidelijk zit deze West Virginian verlegen om een praatje, want als Saskia en ik klaar zijn, heeft hij Ricks hele doopceel gelicht. Een heel vriendelijke man, deze ruwe "berg"man, hij is degene, die ons uit komt graven, als we vast komen te zitten bij Snowshoe, vertelt hij. Hopelijk zullen we hem niet nodig hebben!

Nu is Snowshoe nog maar twintig kilometer rijden, maar het worden een langzame twintig kilometer over een kronkelig, smal bergweggetje. Eindelijk doemt het check in centrum voor ons op. Inmiddels is het -9 buiten en waait het keihard. Rick gaat inchecken en krijgt twee sleutels. Te laat bedenkt hij zich, dat hij voor Katja ook een sleutel had moeten vragen. Morgen, dan maar, want we hebben enorme honger nu.

Gauw zetten we wat spullen in ons apartementje in de Mountain Lodge. Dit zijn allemaal timeshares, wij hebben er een met een slaapkamer en een uitklapbare sofa. Tot onze vreugde hebben we uitzicht op een skilift.

Vorige keer, dat we hier waren, hebben we een grote les geleerd en dat is, dat we altijd in de "Village" willen logeren hier. Toen moesten we overal met een busje heen en dat was letterlijk een ramp (ook omdat Kai doodziek was). Nu lopen we gewoon naar buiten en daar zijn de restaurants, ideaal!

Ons favoriete restaurant heeft een wachttijd van een half uur, maar bij The Junction vinden we een tafeltje. Ik probeer hun ravioli met mascarpone, zongedroogde tomaat en spinazie in een champignonsaus en die smaakt wonderbaarlijk lekker.

Terug in het apartement lezen we nog wat en dan gaat het licht uit. Morgen gaan Saskia en ik ski's huren en gaan we de vele pistes hier uitproberen.