Naar West Maryland

Bijtijds (nou ja, om negen uur) staan Rick en ik op. Pat zal mij rond het middaguur komen ophalen en ik heb nog het een en ander te doen. Rick haalt bij Starbucks ons gewoonlijke zondagse ontbijt, terwijl ik mijn spullen inpak.

We zullen veel buiten zijn en in een winters gebied, dus ik wil genoeg warme spullen meenemen. Pat kennende zouden we weleens uren op een plaats kunnen staan en dan wil ik mijn spieren niet laten verkleumen. Omdat ik altijd mijn enorme kussen mee moet op reis, lijkt het dus wel, of ik een paar weken van huis ga, in plaats van slechts twee nachten!

Na ons gezamenlijke ontbijt doe ik een paar Sports Active More Workouts routines. Buiten regent het pijpestelen en Rick laat Cosmo uit voor mij, zodat ik niet nat hoef te worden. Het aanzicht van het turquoise water en witte strand van het Wii programma maakt, dat ik me even echt in een tropisch oord waan (vooral ook, omdat Rick de verwarming idioot hoog heeft gezet, de temperatuur klopt dus wel!).

Als Pat net voor twaalven aankomt, sta ik helemaal klaar. We laden de bagage in de auto en gaan op pad. Het regent en is mistig, dus het is vermoeiend rijden op de interstate. In Hagerstown, na zo'n anderhalf uur, besluiten we een pauze te nemen en te gaan lunchen.

Toen we naar Whitetail gingen, zag ik op een van de interstateborden met restaurants in de omgeving "Barefoot Bernie's Bar and Grille" staan. Dat leek me toen al leuk, dus Pat en ik besluiten daar te gaan lunchen.

Het is een paar mijl van de interstate verwijderd, maar dan zien we door het grijze, grauwe weer "It's always weekend at Barefoot Bernie's" en er staat een grote plastic palmboom voor het restaurant. Binnen gaat het Caribische thema verder met levensgrote piraten in de lobby en meer plastic palmbomen binnen. Altijd leuk om zulke tentjes te ontdekken.

Het is er gezellig druk, want de footballwedstrijd tussen de Dallas Cowboys en Minnesota Vikings is gaande (de Vikings winnen ruim, hoor ik later). We zijn in Maryland, dus we "moeten" wel iets met crab eten. We kiezen beiden een kop Maryland crab soep, die lekker licht is. Ik neem daarbij de gestoomde garnalen en Pat de chicken fingers (gefrituurde kipfilet) en frietjes.

Voldaan zetten we onze rit voort. Het blijft regenen en naarmate we de bergen inrijden zitten we aan de toppen ook regelmatig in de wolken en hebben weinig zicht. Van de I-70 rijden we de I-68 op, die een "scenic byway" is. Met dit weer is er weinig te zien, maar de ijsafzetting op de rotsen aan weerszijden van de weg alleen al maken voor een interessant uitzicht.

We komen door het pittoreske stadje Cumberland en gaan dan pas echt de "bergen" in. Bij het plaatsje Accident (wie is daar ooit op gekomen?) gaan we de snelweg af. Gelukkig is hier een BP station, want de nood is inmiddels hoog bij mij. We worden vriendelijk verwelkomd en krijgen een kaart van de omgeving, die we goed kunnen gebruiken om onze natuurfotografie plekken te vinden.

Pat heeft de GPS ingesteld op Swallow Falls State Park en via allerlei kleine weggetjes komen we daar om half vijf aan. Dit park werkt via een "honor system" betaling, iedereen moet $2 (inwoners van Maryland) of $3 in de brievenbus doen om het te bezoeken. Ik betaal vandaag en Pat zal morgen betalen. Een kleine moeite om bij te dragen, $6 om zo'n natuurgebied te onderhouden.

Terwijl Pat zich aankleedt, loop ik alvast wat het pad op en voel meteen, dat het een ijsvlakte is. De dooi en regen van vandaag hebben daar weinig aan veranderd. Ik zegen mijn Yaktrax weer eens en doe ze onder mijn (nieuwe Sorel) sneeuwlaarzen.

Pat heeft wel laarzen met goede rubberzolen, maar ze glijdt en glibbert en moet haar statief als wandelstok gebruiken. Erger wordt het nog, als we een houten trap af moeten lopen, die bedekt is met ijs. Het is eigenlijk gewoon een ijsglijbaan naar beneden! Met mijn Yaktrax lukt het prima, maar Pat heeft erge moeite met afdalen. Uiteindelijk lukt het gelukkig met mijn hulp zonder vallen!

Dan hebben we ook wel een prachtig uitzicht! Een waterval naast ons, een muur van ijspegels tegenover ons en de snel stromende rivier met mistflarden voor ons. Ik weet nu al, dat ik al die pracht niet over zal kunnen brengen op de foto's. Met dit weinige licht plaats ik mijn fototoestel op het statief en experimenteer met verschillende sluitertijden. Geen idee of er een foto is gelukt, maar leuk is het wel.

Opeens wordt het snel donker en ik maak me zorgen om hoe Pat weer naar boven zal komen. We hebben wel zaklampen mee, maar willen toch voor het echt donker wordt, terug bij de auto zijn. Ik heb dan hier in de bossen toch ook wel wat angst voor de wilde dieren, die 's nachts actief worden.

Naar boven gaat het een stuk sneller, dan naar beneden, dus we zijn gauw heelhuids terug. Ik maak me een beetje zorgen om Pat, die morgen voor zonsopgang terug wil om foto's te maken. Fysiek red ik dat niet, ik moet eerst mijn spieren "wakker" maken, voor ik er opuit kan, vooral in deze kou. Men adviseert altijd met zijn tweeen eropuit te gaan, maar Pat staat erop, dat ze voorzichtig zal zijn. In ieder geval leen ik haar mijn Yaktrax.

De Comfort Inn, waar we zullen logeren, is gauw gevonden en we checken in. Vreemd genoeg heeft dit hotel geen lift en onze kamer ligt op de derde verdieping. We slepen onze bagage naar boven, wetend, dat het naar beneden gaan makkelijker zal zijn. Ik ben blij te zien, dat Pat ook flink wat bij zich heeft voor die paar nachten, terwijl zij geen enorm kussen heeft.

We frissen ons snel even op en gaan dan eten. De afgelopen twee jaar zijn Rick, de kinderen en ik hier geweest om te skien, dus ik ken het plaatsje een beetje. Ik stel het restaurant bij Wisp voor, want dat is echt erg lekker.

Het eerste jaar, dat we hier waren, werd er op zondag geen alcohol geserveerd. Vorig jaar mocht alcohol wel in het restaurant, maar niet in de bar. Ik ben dus verbaasd te zien, dat de bar helemaal vol zit vanochtend met bier drinkende mensen, die de football playoffs kijken. Kennelijk is dit geen "dry" county meer!

Het eten stelt niet teleur, zoals altijd is dit een goed restaurant. Ik bestel mosselen met een soja en jalapeno saus als voorafje. Geloof het of niet, maar dat is een prima combinatie! Ook mijn tonijnhoofdgerecht smaakt erg goed. Pat geniet ook van haar kip Wellington, hoewel dat er wel erg zwaar uitziet. Ze krijgt het ook bij lange na niet op! Het is wel vreemd hier te eten zonder de rest van mijn gezin!

Terug op de hotelkamer neemt Pat een douche en gaat dan slapen. Zij wil al om half zes op zijn om de zonsopgang bij de watervallen mee te maken. Eerlijk gezegd zou ik ook zo vroeg opstaan, als ik wist, dat er echt een zonsopgang te zien zou zijn. Maar er wordt regen en sneeuw voorspeld en verder bewolking, ik gok dus liever op een mooie zonsondergang, want in de loop van de dag moet het beter worden.

Pat verzekert me ervan, dat ze niets gevaarlijks zal ondernemen. Ik vind het wel een beetje eng, dat ze alleen gaat (al zou ik dat zelf ook gewoon doen, bedenk ik me). Hopelijk gaat het allemaal goed.

Er is geen tijd om de foto's op te laden, dus hopelijk lukt dat morgen, of anders thuis weer.