Nummer 2000

En hier is ie dan, mijn tweeduizendste blogpost live uit Snowshoe, West Virginia!

Gisteravond kwam ik er met schrik achter, dat ik mijn medicijnen thuis heb laten liggen! Gelukkig kan ik voor beiden wel zonder voor een paar dagen, maar ik vrees voor mijn nachtrust, aangezien een ervan me met slapen helpt. Gelukkig valt het mee en slaap ik toch heel redelijk. Hopelijk blijft dat de komende nachten zo.

Om een uur of negen staan Rick en ik op. De kinderen willen nog blijven liggen, dus gaan we samen ontbijten. Dat doen we weer bij "The Junction", hetzelfde restaurant als gisteravond, waar dezelfde ergerlijke country-jammer-muziek aanstaat. Hun ontbijt is echter wel erg lekker. Mijn gepocheerde eieren met ham en "hash browns" (ontbijtfrietjes, die ik niet aanraak, want na al die jaren vind ik aardappels nog steeds niet bij het ontbijt horen) en bruine toast gaan er goed in. Rick neemt de French toast, die er ook lekker uitziet.

De koffie bij The Junction is een slap aftreksel, dus we lopen naar Starbucks voor een sterkere kop. Voor Kai en Saskia nemen we een paar muffins en warme chocolademelk mee.

Terwijl de anderen zich aankleden, instrueren Rick en ik Katja, die vanmiddag hier naartoe zal komen (we gaan maandag gezamenlijk terug), hoe ze dit complex binnen kan komen. Rick maant haar weer voorzichtig te zijn en nu heeft Katja haar buik vol van onze bezorgdheid, ha ha. Ach, beter bezorgde ouders, dan ouders, die het allemaal niets kan schelen, toch?

Een uurtje later zijn we eindelijk klaar. Het loopt al tegen het middaguur en Saskia en ik moeten nog ski's huren. Online heb ik gelezen, dat van door Snowshoe gerunde bedrijven huren duurder is, dan van Elk River, dat nu een winkel vlak naast de Snowshoe verhuurplaats heeft. Het scheelt $6 per persoon per dag, niet veel, maar met zo'n dure sport helpen alle beetjes!

Daarvoor moeten we terug naar de check in locatie van gisteravond. Onderweg komen we langs het enige supermarktje, dat de berg rijk is. Daar slaan we wat ontbijtspullen, drankjes en snacks in. We hebben een keukentje met alles erop en eraan en telkens buitenshuis ontbijten neemt teveel tijd en is zonde van het geld.

Terwijl Saskia en ik onze ski's huren, gaat Rick in orde maken, dat Katja een sleutel op kan halen bij de check in. In tegenstelling tot andere ski resorts is er hier helemaal geen rij om ski's te huren. Binnen de tien minuten staan we dus alweer buiten.

Nu we toch regelmatig gaan skien loont het misschien weleens voor mij om beginnersski's te vragen voor Kerst. Dat huren tikt ook aan. Saskia groeit nog, dus daar wachten we nog even mee. Rick, Katja en Kai hebben allemaal hun eigen uitrustingen al.

Tegen enen staan we dan eindelijk op de piste. We lopen er vanuit ons gebouw zo op. Omdat dit complex bovenop de berg ligt (die 4848 voet hoog is, bijna 1500 meter, hoog voor een skicomplex in het mid-Atlantische gebied), skien we eerst naar beneden. We nemen als eersten de "Upper Hootenanny" en de "Lower Hootenanny".

Beiden zijn groene pistes, maar ik vind ze erg nauw. Bovendien komen er veel ervaren skiers en snowboarders links en rechts langs zoeven. Saskia wordt zelfs door een snowboarder opzij geduwd! Nog net valt ze niet. Deze berg is gelukkig vrij groot, dus we hebben ruim de keuze aan pistes, als het even kan, doe ik deze niet weer.

Deze pistes leiden naar de Soaring Eagle lift, die weer naar onze lunchplek van vandaag leidt, Hoots. Daarom waren er ook zoveel snelle skiers op die piste, het is de enige manier om van ons complex bij dit restaurant te komen. Binnen is het een gezellige drukte en ik bestel, zoals bijna altijd als skilunch, een bak met chili, die erg lekker is.

Na de lunch nemen we de Upper Flume en Mid Flume naar de Ballhooter lift, die ons weer terug bij het hoofdcomplex brengt. Van hieruit kunnen we de groene pistes aan de westkant van de berg doen.


Ons "cool" tweetal

De eerste keer, dat we de Powder Monkey lift, waar drie personen ingaan, naar boven nemen, zit ik naast Rick en een nogal gezette dame. Daardoor zit ik helemaal in het nauw tegen de kant van de lift aan en dat gaat mis. Mijn heupen zitten klem en ik kan me niet afzetten. De lift slaat tegen mijn rug en ik val. Gelukkig kom ik er verder met de schrik vanaf, maar ik ga niet meer met drie volwassenen op deze lift!

De tijd vliegt en net als Saskia over haar vingers klaagt en mijn vingertoppen ook pijn doen van de kou, is het alweer tijd voor mijn laatste afdaling. Het is vier uur en de liften gaan om half vijf dicht. Rick en de kinderen willen nog een paar blauwe pistes gaan doen.

Terug op de kamer gaat net mijn mobieltje (we hebben heel beperkt mobiel bereik hier, maar gelukkig op de kamer wel). Katja meldt, dat ze ongeveer halverwege is. Hopelijk komt ze nog voor het donker aan.


Het uitzicht vanuit ons apartementje

Net na zessen (ik moet toegeven tot mijn grote opluchting) komt Katja binnenlopen. Het gezin is weer compleet! We maken ons meteen klaar om uit eten te gaan, want er is maar een gering aantal restaurants, dus het wordt gauw erg druk.

Helaas heeft ons favoriete restaurant alweer een flinke wachttijd. Dit keer is het drie kwartier. We besluiten hier morgen al vroeg heen te gaan. Er zijn maar twee tafels voor vijf personen, maar als we vroeg zijn en moeten wachten is het niet erg.

Bij Taste of Asia is wel een grote tafel vrij, gelukkig. Iedereen geniet van zijn of haar gerecht. Ik heb hot and sour soep en twee sushi rolls. Katja en Rick nemen sushi als voorafje en dan een kerriegerecht. Kai heeft kip kung pao, een pittig kipgerecht met pinda's, en Saskia de zoetzure kip.

Natuurlijk is het heerlijk om weer met zijn vijven te zijn. De rest van de avond besteden we in het kleine apartementje en kletsen bij. Er was nog wel even een stribbeling over de slaaparrangementen, aangezien twee kinderen op de sofa moeten. Kai bracht uitkomst, hij gaat op de stoel slapen, zodat iedereen zijn eigen plek heeft. Bijna onvoorstelbaar, als ik deze kleine ruimte zo eens overzie. Eigenlijk mogen hier ook maximaal vier mensen verblijven, maar ach, geen haan, die naar de vijfde kraait (hopelijk).