De sneeuwstorm van de eeuw

Om kwart voor zes schrikken we wakker van de telefoon. Als eerste gaat er dan toch altijd een familienoodgeval door mijn hoofd, maar ik ben altijd onmiddellijk klaarwakker en zeg tegen Rick (die mijn meteen bij positieven zijn nooit zal begrijpen), dat het waarschijnlijk Virginia Tech is.

Inderdaad is het het automatische belprogramma voor noodgevallen bij VT, dat ons mededeelt, dat de universiteit vandaag gesloten zal zijn. Later hoor ik van Katja, dat dit vrijwel nooit voorkomt. Het is jaren geleden, dat de universiteit vanwege het weer sloot. Als ik met haar MSN ligt er bij hen al twintig centimeter.

Rick vertrekt nog voor zijn werk naar Washington, maar zal rond lunchtijd thuiskomen. Hij heeft vergaderingen met een groep NATO medewerkers uit Belgie, die hier dit weekend dus gestrand zullen zijn, want hun vlucht op zaterdag is al afgelast.

De kinderen slapen nog lekker, maar ik haast me naar de fitness. Daarin ben ik niet alleen, bijna alle apparaten zijn bezet, zelfs de stairmaster. Alleen de fietsen zijn open. Waarom dat is, is me een raadsel, want je kunt flink zweten op zo'n fiets! Dat doe ik dus voor een half uur, ik stel hem in op een zwaar programma.

Dan is de stairmaster vrij en ik doe ook daar nog een half uur op. Nu heb ik echt het gevoel goed te hebben bewogen. Toen ik aan kwam rijden, om kwart over tien, begon het te sneeuwen en inmiddels sneeuwt het echt.

Het blijft nog niet liggen, want de wegen zijn warm, maar op de radio hoor ik, dat vrijwel alles vroeg dicht gaat. Zelfs de federale regering gaat vier uur vroeger dicht, dan gewoonlijk. Dat is te merken op de wegen, ik schuifel voort op de hoofdweg van Vienna, de parkeerplaatsen van alle supermarkten zijn overvol. Blij, dat ik alles al heb ingeslagen!

En toch... Ik heb zo'n zin in een groene thee en sandwich van Starbucks! Ik waag het erop en rijd naar Pan Am Center. Daar zie ik de drukte en besluit, dat het het toch niet waard is.

Maar dan loopt er een man naar zijn van en die van staat net voor mij! Dat is een teken! Ik parkeer en loop naar Starbucks. Naast mij parkeert ook net een oudere man en hij grijnst mij toe. "Klaar voor een warm drankje?", vraagt hij. Ik knik beamend. "Wat een geluk hebben wij, he?", vervolgt hij en gezamenlijk lopen we de behaaglijke Starbucks binnen.

Daar is het zo gezellig! Dat valt me altijd al op, maar vooral als het sneeuwt. Het gezellige meubilair en de lucht van koffie en thee, ik wil er gewoon neerzijgen en genieten. Helaas willen anderen dat ook en zijn alle stoelen bezet. Terwijl ik wacht, kletst iedereen onderling over de naderende storm. Twee van zulke stormen in een winter is nog nooit voorgekomen. Gewoonlijk krijgen we gemiddeld 35 centimeter sneeuw per winter, nu zitten we al op bijna een meter.

Met mijn mozzarella en tomaat panini en groene thee ga ik terug naar de van. Natuurlijk staat er al meteen iemand klaar om mijn parkeerplaats in te nemen. Ik zegen mijn geluk van gisteren en vandaag, waar anderen uren over deden, nam het mij maar minimale tijd. Iedereen, die gewoonlijk boodschappen doet in het weekend, doet het vervroegd en dat is te merken!

Thuis eet ik mijn sandwich en zijn de kinderen ook eindelijk beiden op. Aoife gaat naar huis en Saskia eet "ontbijt" (om half een). Kai komt even later naar beneden en eet ook ontbijt (cereal), later in de middag, als ik al trek in het avondeten begin te krijgen, komt hij boven water, op zoek naar "lunch". Mijn ouders lieten het ons nooit toe om ons eigen ritme aan te houden, dus ik zie het met interesse aan, dit tienerritme, dat ik destijds zo graag had aangehouden. Zolang het hun schoolwerk niet beinvloedt en ons niet deert is het prima.

Rick belt, dat hij onderweg is naar huis. De sneeuwblazer is aangekomen, dus hij en buurman Don (met truck) gaan die om half vier ophalen. Vijf van de buren delen in de kosten van dit ding. Met zulke grote sneeuwstormen en alle mannen in hun veertiger en vijftiger jaren, niet in de beste conditie, is dat een hele opluchting voor mij. In een buurt dichtbij overleed in december een veertiger aan een hartaanval tijdens het sneeuwruimen.

Mijn zus belt en we zitten lekker lang aan de telefoon, terwijl zij haar was opvouwt (waarom dacht ik er nu niet aan om mijn was tegelijkertijd op te vouwen???). Zij hebben in Massachusetts bijna geen sneeuw. Ook deze storm zal aan hen voorbij gaan. Heel ongewoon, wij zijn dit seizoen de "bull's eye" kennelijk.

De mannen komen triomfantelijk terug met de sneeuwblazer. Die gaat in de garage bij Chuck, onze naaste buur. Zij zijn altijd bij dag en dauw op, dus perfect. Morgenochtend zal er genoeg te "blowen" (andere betekenis, natuurlijk) zijn, want dan zal er volgens de voorspelling zeker 45 centimeter sneeuw liggen.

Als avondeten hebben we turkey taco's (in plaats van rundergehakt, kalkoengehakt), iets, wat iedereen in het gezin lekker vindt. Op de televisie horen we, dat er in Virginia vandaag al meer dan 500 ongelukken zijn gebeurd door de gladheid. Twee daarvan waren helaas fataal.

Op het nieuws wordt wel honderd keer geadviseerd van de wegen te blijven, maar er zijn altijd mensen, die dat negeren, met alle gevolgen vandien. Wij gaan in ieder geval (hopelijk) nergens heen.

Misschien ook wel leuk om wat persoonlijke geschiedenis omtrent de sneeuwstormen hier te vertellen. De winter van 1983 moet in Nederland ook koud geweest zijn, want in januari brak ik mijn enkel, na met mijn fiets op een stuk ijs te zijn uitgegleden. Daarvoor moest ik een operatie ondergaan en twee weken in het ziekenhuis verblijven.

Een dag later hadden mijn ouders een reis naar de VS gepland om op zoek te gaan naar behuizing, want ons gezin (behalve ik) zou in de zomer naar Washington verhuizen. Mijn moeder bleef vanwege mijn operatie uiteindelijk hier en mijn vader ging alleen. Dat was precies tijdens de sneeuwstorm van februari 1983, waardoor hij ingesneeuwd raakte en pas een week later, dan verwacht, terugkeerde.

Sinds ik hierheen ben verhuisd, zijn er een aantal grote sneeuwstormen geweest, maar de volgende, die ik nooit zal vergeten, is de "Blizzard of '96".
Bij de eerste twee kinderen had Rick nauwelijks vrij, maar na de geboorte van de jongste had hij een (voor Amerikaanse maatstaffen revolutionaire) 4 weken doorbetaald vaderschapsverlof. Dat zou na het nieuwe jaar aflopen. Dat niet alleen, maar hij zou meteen een week naar Seattle moeten voor zijn werk, mij met drie heel kleine kinderen achterlatend. Het noodlot wilde anders.

Net voor hij zou vertrekken, begon het te sneeuwen en het hield niet op tot er 65 cm sneeuw lag. In plaats van naar Seattle te gaan, kreeg Rick nog een week vaderschapsverlof, want tegen de tijd, dat de vliegvelden open gingen, loonde het niet voor hem om nog te gaan. Hij werkte die week dus gewoon van huis uit.

Deze storm vandaag zal die stormen evenaren, zo niet overtreffen. De webcam spreekt voor zich. Vanavond hadden we een paar keer stroomuitval en dat vind ik pas echt eng!